﷽ #خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_اول از بار اولی که رفتیم و برگشتیم سه سال میگذشت... توی این مدت هر سال همسرم می رفت و من‌ می موندم... خدا توی این سه سال یه آقا محمد حسین به ما عنایت کرده بود... چون میدونستم رفتن همسرم با رفتن من خیلی متفاوته و ایشون اونجا کلی کار راه میندازن و خلاصه گرهی باز می کنن از زائرهای آقا، سعی می‌کردم غر نزنم! بهونه نگیرم! البته سعی میکردم خوب بعضی وقتها هم از دستم در می رفت دیگه! طبیعیه منم دوست داشتم اربعین برم خصوصا که طعم کربلا رو چشیده بودم..‌. (میخوام یه نکته ی ریز مهم این وسط بگم که خیلی نکته ی ظریفیه! همون طور که میدونید رزق مادی و معنوی هر کسی رو شبهای قدر برامون مینویسن و تقدیرمون رقم میخوره! کربلا رفتن هم دقیقا از این رزق هاست که شب های قدر برای آدم می نویسند که حالا اگر خودمون نزنیم نابودش نکنیم رزقمون میشه! حالا نکته اش چیه که می خواستم بگم: توی این سه سال ما شب های قدر توفیق داشتیم و می رفتیم حرم آقام امام رضا(ع)... و معمولا توی این شبها همسرم به من می گفتن : شما برو دعا و مناجات بخون و استفاده کن، من مواظب بچه ها یعنی عارفه زهرا و محمد حسین هستم. منم خوشحال شبهای قدر رو تا خود صبح استفاده می کردم از گریه و آه و اشک گرفته تا دعاهایی که وارد شده بود برای این شبهای پر عظمت.... با خودم فکر میکردم بهترین استفاده رو کردم! اما یه چیزی این وسط متناقض بود! هر سال من شبهای قدر در جوار حرم امام رضا می رفتم دعا و راز و نیاز بعد همسرم با بچه ها میرفتن توی یکی از صحن های آقا که برای بچه ها آماده کرده بودند، بچه ها تا صبح بازی میکردن و کلی بهشون خوش می گذشت و همسرم هم مواظبشون بود! اما توی این مدت هر سال همسرم می رفتن کربلا و من جا می موندم! واقعا گیج شده بودم! یعنی تقدیر شبهای قدر من و همسر چرا توی این مورد خاص که خیلی هم برام مهم بود متفاوت بود؟! چرا من که مدام دعا و استغاثه و هر چی که بلد بودم بکار می بردم، اما همسرم که با بچه ها بودو به همین خاطر تقریبا نمی رسید همه ی اعمال رو اونجوری که بشه انجام بده اما می رفت کربلا! شاید باورتون نشه سال چهارم که شد بعد از همون سه سال نرفتنه من، نشستم با خودم بررسی کردم و گله مند بودم از خودم که ای بابا ماجرا چیه؟! چرا قسمت من نمیشه! چرا دعوت نمیشم... راز مهمی رو فهمیدم! وقتی دقت کردم دیدم اینکه من بخاطر دل خودم میخواستم دعا و مناجات شبهای قدر رو استفاده کنم! چون دوست داشتم از دستش ندم! چون فکر میکردم دعا خوندن توی این شبها خیلی مهمه! اما همسرم از دوست داشتنی هاش می گذشت! درک اینکه امام حسین(ع) کسی رو دعوت می کنه که پا روی دل خودش بذاره و بتونه گره کسی رو باز کنه خیلی برام طول کشید! اینکه امام حسین(ع) کسی رو دعوت می کنه که بخاطر خدا بتونه کار سخت تره رو قبول کنه! البته این کار سخته متناسب با روحیه ی هر کسی متفاوته اما مهمش اینه که انجام اون کار براش توی اون موقعیت سخته! همونی که بقیه از زیر انجام دادن کارش فرار میکنن اما یکی قبول میکنه و این میشه تفاوت اون یکی با بقیه! خلاصه حالا که فهمیده بودم چه جوری می تونم کربلا رو از آقا بگیرم قصه فرق کرد! سال چهارم بود یعنی سال ۹۸ درست قبل از این ویروس منحوس! مثل سال های قبل توفیق داشتیم شبهای قدر در جوار حرم امام رضا بودیم.... اما ایندفعه فرق می‌کرد یه فرق اساسی اما سخت خیلی سخت.... ادامه دارد.... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_دوم طبق معمول همسرم گفت: خانم شما برو استفاده کن من بچه ها رو میگیرم توی دلم گفتم: نه دیگه ایندفعه از اون دفعه ها نیست! من تازه فهمیدم آقا چه کسایی رو انتخاب میکنه فقط اهل دعا بودن فایده نداره! باید دعاها رو آورد توی متن زندگی! آقا عمل رو می بینه وگرنه" بک یاالله" رو دور از جون خودم، ابن ملجم حتی خیلی خالصانه تر از من می گفت! نگاهی کردم بهشون خیلی جدی گفتم: نه آقا امشب من بچه ها رو میگیرم شما برو استفاده کن! بنده خدا از تعجب نزدیک بود شاخ در بیاره خوب حق هم داشت بعد از چندین سال زندگی خوب من رو می شناخت و می دونست چقدر علاقه دارم و برام مهمه این شب ها! حالا چنین حرکتی توی شب های قدر از من خیلی عجیب بود! فکر کرد دارم تعارف می کنم گفت: برو خانم برو خیالت راحت برای منم حسابی دعا کن. گفتم: نچ نمیشه! بچه ها امشب با من! جدیتم رو که دید همونطور متعجب قبول کرد ولی متحیر از این حرکت من مونده بود! حالا من با دو تا فسقلی راهی صحن قدس شدیم که صحنی بود برای بچه ها برنامه داشت مراسم هم شروع شده بود آخ آخ یادم که میاد چه حالی داشتم! فرض کنید عمری موقع جوشن کبیر توی حس و حال معنوی بعد قرار بود پا بذارم روی خواسته ای که سالها فکر میکردم باعث تقربه منه! (خواننده عزیز قطعا خوندن جوشن کبیر باعث تقرب انسان میشه اما بحث من اینجا فعل خوندن دعا نبود، نفس دوست داشتن این کار برای دل خودم بود که این رو تازه فهمیده بودم، و حالا قرار بود قبول کنم که اگر بحث تقربه چه بسا نگهداری بچه ها توی چنین شبی و از خودگذشتگی علاقه ی شخصیم برای خدا باعث تقرب بیشتر من میشه تا صرف خوندن دعا و مناجات برا دل خودم) البته در حد حرف آسونه ولی در عمل میگم براتون چه بر من گذشت! رفتیم توی صحن قدس هنوز داشتم توی دل خودم به خودم وعده میدادم که حالا بچه ها مشغول نقاشی میشن و من با یه تیر دو تا نشون می زنم هم بچه ها رو میگیرم، هم دعا رو گوش میدم اما وقتی قراره خدا ببینه چند مرده حلاجی قصه اونجوری نیست که دل آدم بخواد و فقط کافیه نشون بدی که مردی، اونوقت همه چی با دل تو پیش میره بالاخره اینم یکی از قاعده های خداست دیگه باهاش که راه بیایی باهات حسابی راه میاد ولی مهم قدمهای اوله! خلاصه رفتیم داخل صحن، فقط فکر کنین اینقدر تعداد بچه ها زیاد بود و پر از سر و صدای بچه که عملا فکرهای من فقط در حد دلخوشی برای خودم بود که تصور می‌کردم! یه نهیب به خودم زدم گفتم: تو مگه کربلا نمی خوای قاعده همینه! نيتت رو خراب نکن دیگه! تا اینجا که اومدی آبرو داری کن تو که تمام سال با تمام عشق پیش بچه هایی که نفست بهشون بنده ، این سه شبم مثل تمام سال! بعد خودم جواب میدادم آخه منم همین رو میگم حداقل این سه شب برای خدا باشه اما حسم خوب می فهمه دقیقا الکی میگم برای خدا! چون کاملا برای دل خودمه! و حدیثی یادم میاد خدا میگه برای من شاد کردن دل مومن و گرهی باز کردن از دیگران خیلی با ارزشتر از صرف دعا خوندنه! با خودم تکرار می کنم مسیر کربلا از روی گذشت از خواسته های شخصیمون میگذره و این تنها راه حل! نگاهم به خادم هایی که با علاقه با بچه ها بازی می کردن که افتاد کمی انرژی گرفتم و به خودم گفتم : نگاه کن اینا چقدر مخلصانه از دعاشون زدن که یه عده بتونن استفاده کنن ! در واقع از دعاشون نزدن بلکه دعا رو عملی نشون دادن... بچه ها که مشغول بازی شدن باید حواسم بهشون می بود بچه بودن دیگه! نباید چشم ازشون بر میداشتم چون حرم هم شلوغ بود! اینا یه طرف از یه طرف دیگه هم فقط فرض کنید شب قدر که همیشه بساط دعا بر پا بوده حالا قرار باشه همراه بچه ها بازی کنین!کلی تنقلات بخورین! فضای شاد ایجاد کنید! حالا صدای جوشن هم میومد... دل من هم غوغا! اصلا یه وضعی! تا قبل فکر میکردم نمیشه هم حواسم به بچه ها باشه، هم حواسم به خدا و مناجات باهاش، اما تازه فهمیده بودم وقتی حواسم بخاطر خدا یه جا باشه به هر دو مقصود می رسم! ولی بین فهمیدن و درک کردن فاصله زیاده! مثل این می مونه از ما بپرسن بگن پدر و مادر یعنی چی و ما بگیم مثلا نهایت محبت و دلسوزی، اینجا درست میگیم و درست فهمیدیم اما وقتی درکش می کنیم که پدر و مادر بشیم اونوقت فهم و درک کنار هم میشه علم الیقین، میشه حقیقت ایمان! و حالا فهم من قرار بود به مرحله ی درک برسه! درکی که به راحتی قرار نبود بدست بیاد تا توی عراق که هیچ بعد از سفر هم ادامه داشت! چون درک کردن با فهمیدن حکایتش فرسخ ها فاصله از همدیگه است! نیم ساعتی گذشته بود حواسم به بچه ها بود اما توی وجودم احساس میکردم قلبم در حال انفجاره که الان فرصتی رو از دست داره میده! از اون طرف هم فکرم درگیره بررسی هایی که کرده بودم و نتیجه ای که واضح بود من رو امیدوار میکرد به موندن پیش بچه ها! یکدفعه صدایی باعث شد نگاهم رو از بچه ها بگیرم و به سمتی جهت بدم که... ادامه دارد.. #سیده_زهرا_بهادر

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_سوم صدا اومد دیدم عه ! همسرم! گفتم: شما اینجا چکار می کنین؟ گفت: من دلم طاقت نیاورد شما بیا برو دعات رو بخون من اینجا می مونم. گفتم: نه دیگه من گفتم که بچه ها با من! شما برو راحت شب قدری استفاده کن... بنده خدا که نمیدونست ماجرا چیه و این اصرار من از کجا آب میخوره ، متحیر از اصرار من، گفت: باشه بعد به گوشه ای از صحن اشاره کرد و ادامه داد: پس من میرم اونجا میشینم که اگر کاری داشتی بیا بهم بگو قاطع گفتم: حله برو برا منم دعا کن، من امسال کربلا میخوام... لبخندی زد و رفت... دیگه تقریبا داشتم با شرایط موجود کنار می اومدم که کم کم نزدیک قرآن بر سر گرفتن شد قرآنم رو از داخل کیفم بیرون آوردم و با خودم گفتم همینطور که حواسم به بچه ها هست قرآن بر سر رو گوش میدم، اما هنوز لحظاتی از این فکر نگذشته بود که محمد حسین اومد پیشم و گلاب به روتون گفت: مامان بریم سرویس بهداشتی! خوب من به بچه سه ساله که نمی تونستم بگم که چرا الان میخوای بری سرویس بهداشتی یا که کمتر تنقلات میخوردی! اینطوری بگم دعای قرآن بر سر شروع شد حالا منم دست دوتاشون رو گرفتم دلم میخواست به سرعت نور برم و برگردم داخل صحن ولی نمیشد! نمی تونستم به بچه ها بگم بدوید که من از قرآن بر سر جا نمونم! خلاصه تا رسیدیم سرویس بهداشتی و برگشتیم صدای مداح رو که توی صحن می پیچید شنیدم که می گفت: بالحجه الهی العفو و شروع کرد دعا های آخر که به زبان خودمون میگیم رو گفتن و والسلام...‌‌ برنامه های شب قدر اول تمام شد! فکر کنم بتونین تصور کنین من دقیقا توی چه حالی بودم! با همین حال رسیدیم پیش همسرم که دیگه با هم راه افتادیم سمت محل اقامتمون! میدونستم شکایت یا گله کنم و غر بزنم هر چی دست گذاشتم روی دلم بی فایده میشه! با چهره ی خیلی راضی که چه شب قدر عالی بود و واقعا امیدوار به نگاه خدا شب اول گذشت! شب دوم هم به همین شکل بود و من بهتر تونستم دل خودم رو راضی کنم که دارم بهترین اعمال شب قدر رو انجام میدم هر چند به ظاهر خبری از دعا نیست اما میدیدم چقدر این لحظات توی ذهن فسقلی ها شیرین داره موندگار میشه و از شب قدر به بهترین شب دنیا یاد می کنن! شب قدر سوم خدا که دید من نیتم خالص خالص خالص شده و واقعا دیگه نگران از دست دادن دعا نبودم و کارم رو کمتر از مناجات خوندن نمیدیدم ، درها باز شد و به قول گفتی گفت: تو که برای ما ساختی ما هم برای تو جبران می کنیم، خدا قاعده اش راضیه مرضیه است دیگه... بچه ها که حسابی بازی کردن قبل از قرآن بر سر خوابشون گرفت و مثل دوتا فرشته کوچولوی معصوم توی بغل من خواب رفتن و در واقع من یکی از بهترین قرآن بر سرهای عمرم رو تجربه کردم... یه حسی بهم می گفت کار تمومه کربلا رو گرفتی خانم! البته که حسم اشتباه نمیکرد ولی توی محاسباتم یه نکته رو دقت نکرده بودم اون هم اینکه تا محرم و صفر سه، چهار ماه مونده بود و خیلی مهم بود توی این سه، چهار ماه رزقی که خدا برام رقم زده بود رو با سایر کارهام داغون نکنم و از دست ندم که خوب نزدیک اربعین شده بود و علی الظاهر با کارهام رزق کربلام رو از دست داده بود این رو کی فهمیدم ! همه چی طبق برنامه بود و قرار بود ده روز مونده به اربعین راه بیفتیم سمت کربلا ، همسرم طبق برنامه ریزی که کرده بود هزینه ی مورد نیازسفرمون رو کنار گذاشته بود اما بخاطر یک مسئله ی غیر منتظره تمام اون هزینه صرف یه کار ضروری شد و نهایتا سفر به معنی واقعی کنسل شد! خوب من هم چکار می تونستم بکنم از یه طرف میدیدم که باید اون هزینه میشد از یه طرف هم کربلا پر.... حالا اربعین نزدیک و نزدیک تر میشد وطبق روال همیشه به همسرم مثل هر سال گفته بودن که بیا! بنده خدا همسرم معذب بود چون میدونست من خیلی وقته منتظر این سفرم... یعنی وسط یک استیصالی قرار گرفته بود! حال من هم که دیگه مشهوده بود چی بود! به همسرم که نمی تونستم بگم نرو... هر چی بود مشکل از طرف من بود که یا میشد حلش کرد و یا نه! و قاعدتا خدای خوب ما راه حل مشکلات رو نشون داده... فقط کافیه واقعا و از صمیم قلب بخواهیم.... چه جوری؟! میگم براتون... ششم ماه صفر بود خواهرم زنگ زد به گوشیم و گفت:... ادامه دارد..... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_چهارم گفت: یکی از دوستان مشترک که از بچه های با صفای دزفولی هم هست برای فردا شهادت امام حسن علیه السلام روضه داره خیلی تاکید کرده که بیای... گفتم: باشه ان شاءالله فردا صبح راه افتادم سمت خونه ی این رفیقمون اونجا که رسیدم هنوز خیلی ها نیومده بودن، این بنده خدا هم دست کم برای سی ، چهل نفر تدارک غذای نذری دیده بود. هر چی صبر کردیم دیدیم با مداح و خودش از پنج نفر بیشتر نشدیم! جالب اینجاست که خواهرم هم نتونست بیاد! بنده خدا رفیقمون خیلی دلش شکست... هیچی دیگه به مداح گفت شما شروع کنید مثل اینکه روضه آقامون امام حسن باقاعده ی غربت همراه مداح هم که یکی از بچه های باصفا و اهل دلمون بود کم نگذاشت... جوری روضه خوند فضا کاملا منقلب شده بود... می گفت من اربعین باید شما رو تو مسیر کربلا ببینم در خونه ی کریم کسی که رد نمیشه.... عنایت اهل بیت که همه جا هست ولی بعضی روضه ها رو مادرشون بی بی حضرت زهرا عنایت ویژه دارند خصوصا روضه ی آقامون حسن.... منم که دلم حسابی شکسته بود دست به دامن خدایی شدم که کریمش حسن است.... و مگه میشه از در این خونه هر کسی رو با هر ویژگی که داشته باشه رد کنن و دست خالی بذارن! بعد از روضه خودمونی شروع کردیم صحبت و حرف از کربلا و کی اربعین راهیه ؟ مداح رو به من گفت : ان شاءالله که کربلا رو گرفتی یادت باشه از اینجا بوده... منم لبخندی زدم و هیچی نگفتم..‌. بعد از پخش غذا های نذری رفیقمون که مسئولیتش رو من به عهده گرفتم رسیدم خونه و اصلا فکر نمیکردم که فردا صبح همسرم بهم زنگ بزنه و بگه بچه ها رو آماده کن بریم دنبال کارهای گذر نامه! چون گذر نامه های خودمون که تاریخش تموم شده بود و محمد حسینم باید گذر نامه جدید می گرفت... گفتم هزینه اش چی ؟ گفت شاید باورت نشه ولی دقیقا به اندازه سفرمون رسیده! ولی من باورم میشد چون کرم کریم رو بارها دیده بود و میدونستم از این خاندان کرم، کرامت چیز عجیبی نیست..‌‌. خیلی نگران بودم که طول میکشه تا گذر نامه ها بیاد که گفتن سه روزه برگه تردد میدن تا زائرها از اربعین جا نمونن! توی این سه روز تمام کارهای سفرمون رو با یک سرعت و شوق و حرارتی انجام دادم وصف نشدنی (ولی الان میگم کاش قبل از این سفر به این جمله ی شیخ مهدی که توی #رمان_مزد_خون بهش تاکید داشتم رو بیشتر دقت میکردم که هر رسیدنی به مقصد، رسیدن به مقصود نیست...) ولی اون موقع نمیدونستم که قراره چه اتفاقاتی توی این مسیر بیفته! بی خبر از کارهایی که به دست خودم قرار بود حال خودم رو بگیره، تمام تدابیر لازم سفر با بچه ها رو آماده کردم و بر عکس دفعه ی قبل که یک چمدون لباس همراهمون بردیم و استفاده نکردیم، ایندفعه برای استفاده ی درست با توجه به تجربه ی دفعه ی قبل که سبک غذای عربی به سیستم ما نمیخورد و برای یه قالب پنیر با اغراق می تونم بگم کل کشور عراق رو وجب کردیم اینبار یک چمدون کنسرو بار زدیم پنج شش تا تن ماهی، تن لوبیا،تن خاویار! که ماجراها داشتیم باهاشون... خلاصه روز سوم دیدیم خبری از پست نشد که برگه تردد ها رو بیاره ! روز بعد، صبح زود ساعت شش خودمون رفتیم پست تا هشت منتظر موندیم تا کارمندها اومدن و خلاصه روز کاریشون رو شروع کردن و ما برگه ترددها رو گرفتیم حدودا ساعت ده شد، همون موقع وسایلمون رو هم گذاشتیم داخل ماشین و چهار نفری راه افتادیم سمت مرز چزابه.... ادامه دارد... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_پنجم چون شش، هفت ساعت توی راه بودیم برای بچه ها سرگرمی های از قبل آماده کرده بودم که داخل ماشین مشغول باشن و بهانه نگیرند شور و شوق سفر اون هم سفر کربلا برای بچه ها هم که نگفتنی بود و حسابی خوشحال بودن..‌. بین راه خیلی از استانهایی منتهی به خوزستان برای زائرها موکب داشتن و در طول مسیر خیلی حس و حال معنوی خاصی به جاده داده بودند همه چی عالی بود عالی عالی... تا اینکه رسیدیم نقطه مرزی چزابه... تقریبا غروب شده بود و هوا داشت رو به تاریکی می رفت‌.... از یه فاصله ی باید ماشین ها رو در پارکینگ پارک میکردیم و تا مرز با تاکسی یا خط واحدهایی که بود و بعضی ها هم پیاده راهی میشدن... و تمام این مسیر پر از موکب بود برای خدمت به زائرها... چیزی که دفعه ی قبل من خیلی خیلی کم دیدم چون قبلا گفتم بار اول به دلیل اتفاقاتی که افتاد ما یه روز بعد از اربعین راهی شده بودیم... وسایلمون رو برداشتیم و ما هم راهی شدیم خیلی حال و هوای خاصی بود... بین راه توی یکی از همین موکب ها نماز مغرب و عشا و روخوندیم بچه ها هم خیلی ذوق زده بودن و خیلی اصرار کردن که شب اینجا بمونیم، همسرم هم گفتن بهتره امشب اینجا استراحت کنیم فردا اول وقت از مرز رد شیم، اتفاقا خوب یادمه مسئول موکب هم بهمون گفت: ساعت ده شب به بعد مرز رو می بندن و فردا اول وقت باز می کنن بعد هم خیلی بهمون اصرار کرد شب اینجا بمونید فردا اول وقت حرکت کنید که خسته نباشید... ولی من دلم می خواست زودتر برسم..‌.. فکر اینکه شب بمونم و طاقت بیارم که صبح راه بیفتیم برام کابوس بود! به همسرم گفتم: نه بیا همین امشب بریم حداقل صبح اول وقت حرم امام علی هستیم اینجوری که خیلی بهتره! بنده خدا قبول کرد و ساعت حدودا نه شب بود که ما از مرز خودمون رد شدیم... مسیر بین دو تا مرز فاصله ای بود که اتوبوس داشت منتها چون آخر شب بود اتوبوسی هم نبود البته این فاصله برای بزرگترها یه ربعی بیشتر نیست ولی چون پیاده می بایست بریم و بچه ها هم از قبل راه رفته بودن باعث شد بچه ها خیلی خسته بشن، خلاصه ما آخرین نفری بودیم وارد مرز عراق شدیم و پشت سر ما مرز رو تا صبح بستن. از شدت سرعت حرکت که مبادا بین المرزین بمونیم خیلی تند تند اومدیم تا برسیم، در بدو ورود از تشنگی داشتیم هلاک میشدیم قشنگ تصویر اون پسر نوجوان عراقی که با آب‌ معدنی اومد استقبالمون رو هیچ وقت فراموش نمی کنم... بعد از اینکه آب خوردیم چیزی که جلب توجه میکرد خلوتی طرف مرز عراقی بود که البته طبیعی بود هر کسی که اومده بود، رفته بود و ما وتنها ده پانزده نفر زائر بودیم و منتظر یه ماشین عراقی که تا نجف برسونتمون! یک ساعتی معطل شدیم بچه ها خسته و کلافه شده بودن، بالاخره یکی از اون ماشین های ون که در خاطرات سفر اول براتون توضیح دادم با چه کیفیت و سیستمی هستند رسید، حالا ده_ پانزده تا آدم و تنها یه ماشین ون! تا جایی یادمه بقیه همه آقا بودن و تنها ما خانواده بودیم نهایت امر قرار شد دو تا صندلی بهمون بدن که بچه ها روی پاهامون باشن که کسی دیگه شب توی مرز حیرون نمونه... مسیر چزابه تا نجف به نسبت تمام مسیرها یکی دو ساعت طولانی تر هست، این طولانی بودن یه طرف، از یه طرف دیگه هوا که همینطوری خیلی گرم بود و طبیعتا داخل ماشین ون با اون جمعیت گرمی هوا چند برابر بود ، بچه ها هم که روی پای ما بودن عملا در هم آمیخته بودیم و همین باعث گرم‌شدن مضاعف شده بود، شیشه ی طرف ما هم بسته بود فقط فکر کنین چه وضعیتی! حالا به صندلی کناری که شیشه اش باز میشد می گفتیم شیشه رو باز کنید، یه کم باز می کرد خوب بنده خدا باد مستقیم می خورد به صورتش دوباره می بست، دوباره بچه ها که با همین وضعیت خواب هم رفته بودن خیس عرق میشدن، دوباره ما می گفتیم باز می کرد و چند بار این اتفاق افتاد یعنی گرما بیش از حد میشد ما خواهش میکردیم پنجره رو باز کنن که کمی هوا جا به جا بشه و دوباره تا اینکه .‌‌‌.. ادامه دارد .... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_ششم ساعت حدودا سه نصف شب بود که ماشین ون ایستاد و گفت ما تا همین جا بیشتر نمی تونیم بریم مسیر رو بخاطر پیاده روی زائرها بستن و بقیه ی مسیر رو باید پیاده برید و با دستش به انتهای یه خیابون اشاره کرد و آدرس رو گفت تا به حرم برسیم! عملا چاره‌ای نبود دیگه! همه پیاده شدن ... بچه ها رو بیدار کردیم و وسایل رو برداشتیم و راه افتادیم ما فکر میکردیم با این آدرسی این راننده عراقی داد ده دقیقه بعد جلوی حرمیم ولی یک ساعت و نیم راه رفتیم تازه رسیدیم به قبرستان وادی السلام ! بچه ها و همسرم که از صبح روز قبل هفت و هشت ساعت رانندگی کرده بود دیگه خسته نبودن به معنی واقعی کلمه توان نداشتن! یکم من محمد حسین رو بغل میکردم ، همسرم چمدون رو می آورد، یه کم ایشون پسر رو بغل می کرد من چمدون رو می کشیدم گاهی همسرم محمد حسین رو میگذاشت روی ساک با هم می آورد، عارفه زهرا که دیگه چاره ای جز راه رفتن نداشت ، البته بگم بچه ها وقتی سر حال باشن به تنهایی می تونن یه مسیر نجف تا کربلا رو یه نفس بدون! ولی خوب خستگی راه و کمی جا داخل ماشین ون و پیاده روی های بدون استراحت نفسشون رو بند آورده بود! ولی نمیدونم چی مانع من میشد که نه برو! حرکت کنیم متوقف نشیم تا برسیم! می خواستم زودتر برسم و فکر میکردم عشقه که داره من رو هل میده ! از قبرستان وادی السلام تا خود حرم هم نیم ساعتی راه بود، کنار قبرستان وادی السلام چند تا موکب بود و خیلی ها خوابیده بودن! همسرم گفت بیا ده دقیقه استراحت کنیم! واقعا دیگه بچه ها نمی کشن! خوب یادمه با یه حالت خاص شبیه غر زدن نشستم! نیرویی خیلی عجیبی که با تمام این خستگی در من بود که فکر میکردم از شدت شوق و حب اهل بیته... درست بعد از ده دقیقه بلند شدم و گفتم: یاعلی ... یاعلی... که دیگه نزدیکیم! همسرم هم در مقابل این کشش و شوق من واکنش نشون نداد و بلند شد محمد حسین گفت: مامان چقدر این حرم دوره ! کی می رسیم ! گفتم نزدیکیم مامان نزدیکیم... و بالاخره ساعت پنج و نیمی بود فکر کنم رسیدیم جلوی حرم آقام امام علی... ولی من از صحنه ای که دیدم شوکه شدم! باورم نمیشد این حجم جمعیت وجود داشته باشه ! چون دو_سه روز مونده بود به اربعین و خیلی ها از نجف راه می افتادن به سمت کربلا کثرت جمعیت در نجف واویلا بود از شلوغی... برای استراحت فندق و سوئیت و منزل که محال بود پیدا بشه بین اون جمعیت، اگر به اندازه ی یه فرش هم پیدا می‌شد غنیمت بود! بالاخره به سختی یه گوشه ای پتو مسافرتی کوچکی که داشتیم رو پهن کردیم و بچه ها از شدت خستگی نقش زمین شدن ! ولی من و همسرم میخواستیم نماز صبح بخونیم قرار شد اول من برم وضو بگیرم و بعد ایشون... بعد از گذشتن از شلوغی بازرسی رفتم داخل صحن، سلامی به آقا دادم، دوست داشتم زودتر برم جلو، جلوی ضریح ... ولی اول باید نمازم رو میخوندم از بین جمعیت که رد میشدم به سختی خودم رو به وضوخونه رسوندم ، موقع برگشتن سرعتم رو بیشتر کردم اما اینقدر جمعیت زیاد بود و خیلی ها خواب بودن باید با احتیاط راه می رفتم که پام رو، روی سر و دست کسی نذارم بالاخره اومدم و تا من نمازم رو خوندم همسرم هم وضو گرفته بودن و اومدن نمازشون رو خوندن... بعد از نماز همسرم نگاهی به گنبد کرد و دستش رو برد بالا و گفت: آقا با اجازه... بعد طوری که پاش به سمت گنبد نباشه ، دراز کشید و رو به من گفت: خانم ما که رفتیم بیهوش بشیم این شما اینم آقا امام علی... هر سه تاشون از شدت خستگی بیهوش شدن... اما من دلم می خواست رو به روی گنبد بشینم و نشستم ولی یه اتفاق عجیب افتاد.... ادامه دارد.... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_هفتم نیم ساعتی گذشته بود برعکس دفعه ی قبل یه اتفاق عجیب بود! اینکه من هیچ حال و حس معنوی نداشتم نه اشکی نه دلتنگی نه دعایی هیچی ! شنیده بودم از بزرگانی مثل آقای بهجت اجازه ورد اشکه! شنیده بودم اشکت جاری بشه برا اهل بیت یعنی همون موقع دارن بهت نگاه میکنن! خوب وقتی آدم اشکش در نمیاد چکار باید بکنه! هیچی دیگه هیچ کار نکردم! ( البته بگم راهکار داره ها! من اون لحظه یادم رفته بود چکار باید کنم که بعدا براتون تعریف می کنم کجا یادم اومد یا بهتر بگم یادم آوردند که چه کنم) بعد دیدید بعضی هامون سریع توجیه و بهانه میاریم که حتما بخاطر اینه، حتما بخاطر اونه! منم دقیقا با یه بهانه به خودم گفتم حتما بخاطر خستگی زیاده بهتره کمی استراحت کنم! ولی خوب من که نمی تونستم مثل همسرم و بچه هام نقش زمین بشم ! هر چند که اینقدر شلوغ بود که هیچ کس دقت نمیکرد روی زمین انسان از نوع زن یا مرد یا بچه خوابیده! ولی بهر حال با توجه به روحیات خودم نهایتا به حالت نشسته سرم رو گذاشتم روی دستهام، شاید براتون پیش اومده و تجربه کردید آدم از شدت خستگی خوابش نبره و دقیقا حال من اینطوری بود ضمن اینکه یه عذاب وجدان هم سراغم اومده بود که چرا از این لحظه ها استفاده نمی کنی! دو ساعتی توی همین وضعیت بودم که دیگه کم کم‌ابنقدر رفت و آمد زائرها زیاد شد که بچه ها و همسرم و هر کسی اون اطراف بود از همهمه و سر و صدا بیدار شدن... به سختی رفتیم یه گوشه ای پیدا کردیم که بشه وسیله ها رو گذاشت تا یه فکری کنیم در همین‌حین بچه ها که سر حال تر شده بودن با هم داشتن صحبت میکردن عارفه زهرا به محمد حسین می گفت: اینجا همونجایی که امام علی بهمون کلی جایزه میده! محمد حسینم اومد پیش من و گفت: مامان عارفه میگه اینجا از امام علی کلی جایزه گرفته به منم میده؟ دستم رو کشیدم روی سرش و در حالی که گفتم آره مامان جان هر چی بخواین آقا بهتون میده، احساس کردم پیشونیش داغه! پیش خودم گفتم از شدت خستگیه بعد هم برای اینکه حالش رو عوض کنم با هم بلند شدیم رفتیم سمت اولین مغازه اسباب بازی فروشی کنار صحن... عارفه زهرا با محمد حسین درخواست هایی که از آقا داشتن به چشم برهم زدنی اجابت شد و رسیدن، یعنی از عروسک گرفته تا تمام وسایل حمل و نقل عمومی مثل ماشین و هواپیما و قطار اسباب بازی ... همسرم هم توفیق پیدا کرد به جای آقا پول این هدیه ها روحساب کنن...‌‌ ما خوب میدونستیم این هزینه کردن عین سرمایه گذاری ذهنیه برای بچه ها و لازمه! خلاصه حال بچه ها به طور اساسی عوض شد... بچه ها همون گوشه ی صحن مشغول بازی شدن همسرم هم رفت که ببینه صبحانه که دیگه نه ، نهار چکار کنیم که به پیشنهاد همدیگه با اون شلوغی به این نتیجه رسیدیم که فعلا یه نون و پنیر بخوریم تا ببینیم چی میشه! جمعیت لحظه به لحظه شلوغ تر میشد من تصمیم گرفتم برم داخل حرم که عارفه هم گفت مامان منم همراهت میام، دستش رو گرفتم و با هم رفتیم داخل ولی اینقدر شلوغ و ازدحام بود خصوصا حضور آقایون که واقعا نمیشد داخل صحن اصلی شد و رفت پای ضریح... با دختر یه سلام از همونجا دادیم و مجبور شدیم برگردیم... من رو به همسرم گفتم :چقدر شلوغه! نتونستیم بریم زیارت که هیج! ایوان طلای آقا رو هم نتونستیم ببینیم! که ایشون گفت: با تجربه ایی که من دارم هر چی این دو سه روز وضعیت اینجا شلوغتر بشه بالاخره حضور جمعیت چند میلیونی دیگه! ناخودآگاه با این جمله ی همسرم فکری به ذهنم رسید... ادامه دارد.... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_هشتم گفتم : خوب اگر وضعیت اینجوریه پس بیا همین الان پیاده راه بیفتیم سمت کربلا... ایشون هم استقبال کرد و گفت: خوبه ولی بعید میدونم کربلا هم بتونیم برسیم زیارت ولی حالا توکل بر خدا.... راه افتادیم... عزیزانی که پیاده روی، رفتن میدونن از حرم آقا امام علی تا رسیدن به عمود اول برای خودش یه پیاده روی محسوب میشه! هر چی می رفتیم نمی رسیدیم! حدودا یک ساعتی راه رفتیم که دیگه صدای بچه ها بلند شد که خسته شدیم و از این حرفها...‌ ماشین که نمیشد گرفت چون اصلا تا رسیدن به عمود اول مسیر ترددشون نبود، ولی از این موتورهایی که یه گاری بهشون وصله برای زائرانی که میخواستن تا عمود اول برسن بود، برای اولین بار سوار شدیم بچه ها خیلی براشون جالب بود که چه وسیله ی نقلیه ی جالب و با مزه ای! ولی مشکلی که داشت باد شدید می اومد و من نگران بچه ها بودم البته عارفه مقنعه داشت و بعد هم توی بغل باباش برعکس بود و اصلا باد به صورتش نمی خورد اما من هر چی محمد حسین رو زیر چادر می گرفتم باز سرش رو بیرون می آورد که اطراف رو ببینه... با همین وضعیت رسیدیم عمود اول.... خدا قسمت تک تکتون کنه البته با معرفت و شناخت.‌‌... من توی اون لحظات، بچه ها و همسرم که هیچ! خودم رو هم یادم رفت..‌ وای خدای من... حس خیلی خاصی بود.‌.. انگار توی آسمون بودی... دوست داشتم همه عمودها رو دونه دونه پیاده برم با همون حس و حال که موج معنویت همراه زائرها هر کسی رو با خودش می برد ولی... ولی.‌‌.. بچه ها هم از دیدن این همه موکب و جمعیتی که با یه شور و حال خاصی پرچم به دست، به سمت یک مقصد واحد حرکت می کردند ذوق زده شده بودن ولی همچین که کمی راه اومدن خسته شدن البته این خستگی بخاطر فشار خستگی های قبلی بود ! هوا خیلی گرم بود و بچه ها تشنه هم شده بودن تنها یکی از موکب ها ی اطرافمون شربت میداد که از قضا مسیحی بودن! هم من، هم همسرم خیلی حساس بودیم که از موکب های فرقه هایی مثل احمدالحسن و شیرازی ها که به شدت توی این مسير فعال بودن چیزی نخوریم! همسرم با حالت خاصی گفت: خانم اینا که دیگه شیعه ی افراطی نیستن مسیحین بیا شربت بخوریم! خنده ام گرفته بود ولی راست می گفت: حرف حق بود و دیگه چاره ای نبود حقیقتا من فکر کردم شربت آبلیمو میدن آخه رنگ شربت این شکلی بود قبول کردم ، ولی وقتی خوردم یه طعم خاصی میدادن ! طعمش خیلی خیلی خاص بود! هنوز هم یادمه! ( فقط میتونم بگم خدا پیروان حضرت مسیح رو به اسلام و شیعه ی حقیقی هدایت کنه که به برکت این هدایت حداقل در نازلترین مرتبه طرز تهیه ی شربت آبلیموی صلواتی خودمون رو یاد بگیرن برای نذری دادن...🙃) خلاصه با اون طعم فوق العاده مسیر رو ادامه دادیم خوب یادمه یکی از برادران عراقی دو تا پشمک چوبی می خواست بده برای بچه ها که من بخاطر چشیدن طعم قبلی یک شکرا.... شکرنی گفتم که بنده خدا جا خورد! ( البته اینم بگم خیلی حواسمون بود که اگر چیزی به ذائقه ی ما نمی خورد در کمال احترام و محبت دستشون رو رد نکنیم و جلوتر به عزیزان هم وطنشون که با همین ذائقه بودن بدیم که دلشون نشکنه، چون واقعا روی این قضیه حساس بودن که دستشون رو رد نکنیم و ما کم لطف عزیزان و مردم عراقی رو ندیدم که محبتشون با عشق جاری بود ) خلاصه پنج_شش تا عمود که رفتیم صدای بچه ها رسما بلند شد که ما دیگه راه نمیایم خسته شدیم! همسرم محمد حسین رو بغل کرد و یکدفعه گفت: محمد حسین خیلی داغه، تب داره! دست زدم به پیشونیش دیدم آره تب داره! همسرم گفت: بیا با ماشین بریم کربلا! مسیر کنار خیابون تاکسی هایی بود برای زائرانی امثال ما تا رسیدن به کربلا... ولی من دلم میخواست پیاده بریم! اصلا این همه راه اومده بودیم که پیاده روی برسیم حالا یعنی چی با ماشین بریم! ادامه دارد... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_نهم ولی محمد حسین تب داشت و خستگی باعث بیشتر شدن تبش میشد! با التماس و خواهش گفتم: فقط تا عمود ۱۴ پیاده بریم بعد با ماشین... فقط تا عمود ۱۴.... حس و حال راه رفتن من یه جور بود... حال بچه ها یه جور دیگه...حال همسرم یه جور... به هر سختی بود بچه ها خودشون رو تا عمود ۱۴ رسوندن! ولی از کنار عمود ۱۴ دیگه تکون نخوردن تا باباشون ماشین گرفت... دیگه هوا داشت تاریک میشد که سوار یکی از همین ماشین های ون شدیم در حالی که دل من جامونده بود بین زائرها...! توی تاریکی هوا باز هم با نور موکب های بین راهی حرکت زائرانی که دیگه از شدت شوق شب ها هم راه می رفتن رو میشد از شیشه ی ماشین دید... حسرت دیدن و کاری نتوان کردن یه طرف که داغونم کرده بود، از یه طرف دیگه محمد حسین از شدت تب آروم توی بغل من خوابیده بود و من خیلی نگران بودم.... از عمود ۱۴ که ما سوار ماشین شدیم شاید ده ساعت یا بیشتر بخاطر ترافیک توی راه بودیم اتفاقا ایندفعه هم وارد یه فرعی شدیم چون راننده محلی بود خواست که ترافیک رودور بزنه که خودمون دور خوردیم! عملا مسیرمون دو برابر شد! ساعت حدودا یازده شب بود... توی یک جاده ی آسفالت تمیز که به نسبت خلوت هم بود چون از مسیر کربلا دور شده بودیم و این کاملا از وضعیت جاده و حجم زائرها که دیگه کسی نبود مشخص میشد، همه داشتن به راننده غر میزدن که این چکاری بود کردی و مشغول صحبت بودن! که یکدفعه وسط جاده پنج_شش تا پسر تقریبا نوجوان و جوان ایستاده بودن با چوب و یه چیزایی شبیه چماق !😱 و مسیر رو کاملا بسته بودن ! حالا ما مونده بودیم اینا کین این وقت شب! قراره جی بشه! و راننده چکار میکنه! که اون هم با همون سرعت بالا مستقیم تا لب به لب جونشون رفت ولی اینها کنار نرفتن! نهایتا راننده مجبور شد بایسته! چند تا جووون اومدن کنار ماشین و به عربی یه چیزایی گفتن و راننده در حالی که اعصابش بخاطر دور شدن از مسیر اصلی خورد بود با هاشون کل کل کرد البته به همون زبان عربی خودشون و در نهایت در ماشین رو باز کرد و به ما گفت: پیاده شید یاالله همه پیاده شید!!!!😳 ما که متعجب مونده بودیم ماجرا چیه و انگار دلهره ی ما رو از چهره هامون فهمیده بود به فارسی گفت: اینجا موکب الحسین تا پذیرایی نشیم نمیذارن بریم! چون کمتر هم به تورشون زائر میخوره، یه ماشین می بینن بی خیال نمیشن!😊 در حالی که توفیقا داشتیم پیاده میشدیم به همسرم گفتم: نزدیک بود تصادف کنن اینجوری اینها وسط جاده ایستادن!!! بعد هم حالا چرا با چوب و چماق من که سکته کردم! گفت: چون میدونن زائر امام حسین خیلی مهمه! گاهی حتی کار به دعوا هم بین خودشون میکشه برای اینکه زائری رو بتونن پذیرایی کنن! خلاصه پیاده شدیم و یک ساعتی طول کشید تا همه سوار ماشین شدن و دوباره راه افتادیم این اتفاق توی این مسیر دو سه بار دیگه تکرار شد به همین شکل! یعنی واقعا نمی گذاشتن راه بیفتیم ! عجیب مسر بر پذیرایی بودن ... ساعت سه صبح ، پنج صبح و... هر چند آدم از دیدن این همه عشق غبطه میخورد و روحش جلا می اومد از این همه ارادت، ولی من استرس محمد حسین داشتم! همینطوری از کربلا دور که شده بودیم حالا با این پیاده و سوار شدن فکر می کنم حدودا ساعت ده صبح روز بعد شد که رسیدیم داخل شهر کربلا... غوغا بود از شلوغی چه آدم، چه ماشین! راننده تا یه جایی رسوندمون بعد گفت: بخوام برم جلوتر باید بپیچم توی یه فرعی ! 😐 که هممون ترجیح دادیم پیاده شیم و بقیه ی مسیر رو پیاده بریم تا با ماشین بپیچیم توی فرعی! داشتیم به لحظات حساس نزدیک میشدیم که ورق برگشت.... ادامه دارد... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_دهم همین طور که پیاده به سمت حرم می رفتیم و محمد حسین بی حال بود یکدفعه متوجه شدم از گوشش عفونت میاد!!! اون هم خیلی شدید !!!! خیلی نگران به همسرم گفتم چکار کنیم؟! گفت: می برمش دکتر اینجا موکب هایی هست که پزشک دارن... یه موکبی که پزشک داشت و دید گفت با این وضعیتی که داره باید سریع ببریدش پیش متخصص..‌. حالا از هر موکبی که می پرسیدیم می گفتن جلوتر هست اینقدر با سرعت بین اون جمعیت میلیونی اومدیم که زودتر از چیزی که فکر میکردم رسیدیم به همون خیابونی که گنبد و گلدسته آقا دیده میشه.... همسرم بهم گفت احتمال داره با این شرایط مجبور بشیم برگردیم البته شاید هم این پزشک اینجا دارویی بده که بشه موند در هر صورت توکل بر خدا.‌‌..‌ همسرم محمد حسین رو بغل کرد و گفت موکبی که پزشک متخصص داره اون طرف خیابونه من می برمش شما همین جا بمونید من با دخترم وسط همون خیابون که دوطرفه بود از یک طرف موجی از جمعیت می رفت و از طرف دیگه موجی بر میگشت کنار جدول ها ایستادم! همون موقع فهمیدم که چه خرابکاری عظیمی کردم.... درست رو به روی گنبد! من خراب کرده بودم.‌.. من از مرز چزابه تا همین جا تا روبه روی گنبد اولویتم دل خودم بود نه دل آقا(طبیعتا اولویت آقا زائرهاش هستن) من بی توجه به زائرهای همراهم که ویژگی خاص کوچک بودن رو هم داشتن فقط و فقط به این فکر میکردم که دلم میخواد من زودتر برسم حرم من میخوام برم زیارت من دوست دارم توی پیاده روی قدم بردارم من و من و من.... و پناه می برم به خدا و آقا از این من! و حالا بخاطر این همه منیت های من، باید برمی گشتیم چون پسرم مریض شده بود! من دلم شکسته بود حسابی هم شکسته بود... اما دیگه دل خودم مهم نبود! مهم این بود دل آقا رو از خودم راضی کنم... حالم بد بود خیلی بد... بخاطر دخترم کنار همون جدول ها نشستم که خسته سرش رو گذاشت روی پاهام... با همین حال یاد جمله ای می افتم که از علامه طباطبائی پرسیدن شما وقتی حال دلتون خراب میشه چیکار می کنید؟ گفتن: توسل توسل توسل... نگاهم به گنبد و گلدسته ی آقا بود و با همون حال متوسل شدم که ببخشه من رو... (توسل و استغفار همون رازی بود که اشک رو روان میکنه و دل رو نرم و قلب امام رو راضی! که من جلوی حرم آقام امام علی یادم رفته بود!) اشک بارید... اشک شست... اشک پاک کرد... اشک زلال کرد... اشک راز عجیبی دارد وقتی برای حسین(ع) باشد.... اشتباه کرده بودم و باید درستش میکردم! میدونستم توبه و استغفار وقتی اثر داره که نشون میدادم اولویتم ، اولویت امامه.... باورم نمیشد چه راحت غافل شدم و یادم رفت! یادم رفت اربعین کلاسیه که در اون، انسان‌ها رفاقت و مهربانیِ و همدلی و گذشت را تمرین می‌کنند.نه صرف رسیدن به زیارت! در امتحان این تمرینِ گذشت من اصلا فکر نمیکردم ممکنه رفوزه بشم؟ اشکهام مثل ابر بهار می ریخت و فقط می گفتم آقا من رو ببخش که غفلت کردم... بعد از متوجه شدنم داستان عوض شد! ولی نه اونجوری که من فکر میکردم... ادامه دارد.... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_یازدهم نمیدونم چقدر طول کشید شاید یک ساعت! نزدیک های ظهر شده بود! عارفه چند لحظه ای یکبار می گفت مامان، بابا و داداشی کی میان! وقتی همسرم اومد با یه دستش محمد حسین به بغل گرفته بود و با یک دستش یکسری دارو ، گفتم:چرا اینقدر دیر شد گفت: خیلی شلوغ بود... نگران گفتم: خوب چی شد؟ گفت: عفونت گوشش خیلی شدیده! دکتر گفت اصلا تا حالا چنین وضعیتی ندیده! با این حال این شربت آنتی بیوتیک رو داد گفت: حداقل کاری میکنه تبش رو میاره پایین... سوال بعدی رو نپرسیدم... فقط شربت رو گرفتم و گفتم آب جوش میخوایم همین الان بهش بدیم.... ایندفعه محمدحسین رو گذاشت پیش من با عارفه رفتن دنبال آب جوش.... من هم قسمت بود همون روبه روی گنبد بشینم و با حسرت و بغض و اشک فقط نگاه کنم.... خیلی طول نکشید از یکی موکب ها آب جوش گرفت و شربت رو حل کردیم و دادم به محمد حسین ... خیالم که از دادن شربت راحت شد به همسرم گفتم حالا باید چکار کنیم؟ نگاهی به گنبد کرد و یه نگاه به جمعیت! بعد به گوشه ی که اون طرف خیابون و توی مسیر برگشتن زائرها بود اشاره کرد که کمی خلوت تر بود و گفت: میخوای اونجا بشینیم یه کم استراحت کنیم تا ببینیم چی میشه! خیلی سریع قبول کردم و گفتم: باشه..‌ رفتیم اون طرف خیابون کنار پیاده رو پتو مسافرتیمون رو پهن کردیم و نشستیم و بچه ها هم با اسباب بازی هاشون مشغول بازی شدن ! موقع نماز ظهر شد... نوبتی داخل یکی از موکب های اطرافمون نمازمون رو خوندیم و چه نمازی.... بعد از نماز بچه ها که از صبح هم هیچی نخورده بودن حسابی گرسنه بودن و بهانه می گرفتن گفتم: آقا غذا چکار کنیم؟ گفت: یه کامیون کنسرو همراهمون آوردیم و کشیدیم! لااقل از باب تبرک هم شده یکیشون رو باز کنیم و بخوریم! من انگار تازه یاد کنسروها افتاده بودم! فکر خوبی بود ، در دسترس و آماده ! کنسرو باز کردیم و نون هم از فرسنگها اون طرف تر از یه مغازه گرفتیم و غذا رو خوردیم! دیگه بعد از ظهر شده بود و من با یه حال زار گفتم: نمیشه بریم بین الحرمین! همسرم گفت: خانم جمعیت رو نگاه کن! میشه به نظرت؟! با بچه ها که ممکن نیست ! تنهاییم که اصلا به داخل نمی رسی! بعد هم فردا روز اربعین و اینجا ده برابر این جمعیت غلغله میشه و اینکه با این وضعیت محمد حسین دکتر گفت به نظرم بهتره برگردیم! ناراحت گفتم: برگردیم... گفت: پیشنهاد دیگه ای داری که بشه کاری کرد؟ من پیشنهادی نداشتم و درست می گفت جمعیت لحظه به لحظه بیشتر میشد و محمد حسینم که باید یه فکر درست و حسابی براش میکردیم... قبول کردم نه با غر زدن! نه بهانه گرفتن ! ولی حالم شبیه کسی بود که هر چه دوید ولی نرسید.... حرفهام رو که با آقا زده بودم و فکر نکنم هیچ وقت صحنه ی اون خیابون و گنبد و گلدسته های آقا یادم بره.... حالا که قرار بود برگرديم مگه پاهای من راه می رفتن! قرار شد از کربلا مستقیم بریم چزابه... رسيديم پارکینگی که ماشین های ون بودند ولی اکثرا به سمت مرز مهران می رفتن نه چزابه، به سختی یه ماشین پیدا شد که می رفت سمت چزابه! همسرم چهار تا صندلی گرفت که بچه ها دیگه اذیت نشن درست وقتی که با همون حال گرفته نشستیم و جا گرفتیم یکدفعه..... ادامه دارد... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_دوازدهم دو تا خانم اومدن و با اصرار زیاد به راننده که ما را هم تا چزابه ببرید، راننده هم می گفت: جا ندارم ماشین پر شده... من یک نگاهی به همسرم انداختم همسرم یک نگاهی به من ! چون واقعا ماشین نبود! و دو خانم تنها بودن نتیجتا دوباره بچه به بغل رفتیم صندلی دونفره نشستیم و چهار نفر از آقایون که پسرهای جوانی هم بودند رفتند عقب که پشت سر ما میشد نشستند، تا بالاخره این دو خانم هم سوار شدند و راه افتادیم... تا از ترافیک کربلا اومدیم بیرون کاملا هوا تاریک و شب شده بود... ولی من دوست داشتم این ترافیک تموم نشه و توی کربلا بمونیم... هر چند که یاد گرفتم به قول کتاب عزادار حقیقی هدفِ عزاداری یا زیارت گریاندن و گریستن نیست، بلکه برای عزادار حقیقی، گریه وسیله‌ایست برای صاف و زلال کردن روح. گریستن مقدمه و آغازی برای سبک‌بالی است نه اوج یک عزاداری! درست مثل اتفاقی که در امامزاده ای با فاصله ای دور از کربلا برای ما افتاد! مسیر کربلا تا چزابه خیلی طولانی تر بود... راننده وسط یک بیابون، کنار یک امامزاده ای که اصلا توی مسیر زائرها نبود ایستاد برای نماز مغرب...(واقعا نمیدونم چرا ما هم رفت، هم برگشت مسیرمون اصلا تو مسیر زائرها نبود🙄) پیاده که شدیم و نمازمان رو خوندیم من به همسرم گفتم: از چند تا مغازه اطراف نون بگیریم که به بچه ها یه چیزی بدیم بخورن، هر مغازه ایی که همسرم رفت پول ایرانی قبول نمی کردن!(البته طبیعی بود چون مسیر زائر رو نبود پول ایرانی نمی گرفتن چون نمی تونستن خرجش کنن) خیلی کلافه شدم آخه محمد حسین باید حتما غذا یه چیزی میخورد تا بتونه شربت آنتی بیوتیک رو بخوره، ناراحت بودم و درست یادمه آقای فلافل فروشی هم اونجا بود و یکی از قشنگ ترین ارادت ها را از فاصله ی دور به امام حسین به ما نشون داد... رفتیم جلو همسرم گفت: نون میخوایم! آقا که نفهمید چی میگیم متعجب نگاه کرد که همسرم با اشاره به نون ها گفت: خبز... بنده خدا چند تا نون آماده کرد و داد سمت ما تا اینکه همسرم پول ایرانی داد به طرفش که گفت: لا ایرانی! دینار یا دلار! من که معمولا با آقایون صحبت نمی کردم ولی توی اون موقعیت خیلی عصبانی شدم و گفتم: نحن زائر الحسین... ارحم... لا دینار! لا دلار ! با اشاره به پول ها ادامه دادم ایرانی فقط موجود!!!(عربی حرف زدنمون هم فاجعه‌ بود 😆که فرض کنید با لحن عصبانی یک خانم هم قاطی بشه خودش یه پروژه محسوب میشد کلا جملاتم به قول دوستانِ رشته ی ادبیات عرب، محلی از اعراب نداشت🙃) ولی هر چقدر هم نامفهوم صحبت کنیم یه کلمه ی مشترک هممون رو بهم وصل می کنه و مسئله رو حل! دقیقاً تا شنید که گفتم: زائر الحسین چند تا نون دیگه هم گذاشت روی نون ها و با یک حالت خاصی مثل معذرت خواهی شدید نون ها رو با احترام داد به سمت ما و گفت: اهلا وسهلا... انا احب الحسین..‌. کار اون آقا بواسطه ی ارادتش به امام وسط بیابون خیلی برای منِ زائر ارزش داشت و بدون شک نگاه امام رو به سمت خودش جلب کرد! و این برای من درس بزرگی بود که وقتی اولویت اولویتِ امام باشه میشه کربلایی بود، حتی با فاصله‌ی دور از کربلا... بنده خدا اینقدری نون داد که ما به اکثر افراد داخل ماشین نون دادیم ... خیلی زود راه افتادیم و همون طور که ماشین با سرعت حرکت می کرد ساعت حدودا هشت شب بود که روی پل داخل بزرگراه یکدفعه یک صدای مهیبی اومد! حالا هر چی به جلو و عقب ماشین نگاه میکردیم که آیا تصادف کردیم یا نه چیزی مشخص نبود کمتر از ثانیه ای دوباره صدا اومد...! ادامه دارد.... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_سیزدهم چندین بار این صدا اومد که ناچار راننده مجبور شد وسط بزرگراه روی پل ماشین رو نگه داره ببینه چی شده! پیاده که شد، دید ای واااای ساک ها و کوله پشتی هایی که بسته بود روی باربند به دلیل سرعت زیاد افتاده بودن! ساک ما که پر از کنسرو بود کمی جا به جا شده بود با ساک هایی که زیر ساک ما بودن ولی اتفاقی براشون نیفتاده بود!(و به قول همسرم اگر ساک ما می افتاد بی هیچ شک و شائبه ایی با این بار کنسروی که داخلش بود ماشین پشت سریمون رو متلاشی می کرد😅) نکته ی جالبش اینجا بود که هر چهار تا کوله پشتیه ، چهار تا پسر جووون که پشت سر ما بودند افتاده بود پایین! حالا هر چی با نور گوشی نگاه میکردن پیدا نمیشد آخه پرت شده بودن از پل پایین! حالا میخواستن به عربی به راننده بفهمونن که کلی وسیله ی مهم داخل کوله هاشون بود! عربی حرف زدن اونها من رو به زندگی امیدوار کرد فرض کنید با حالت عصبانی و لهجه ی عربی به راننده میگفتن سوئیچ ، ماشین ، لا موجود! راننده که نمیدونست اینها چی میگن فقط معذرت خواهی میکرد! یکیشون بعد از چند دقیقه انگار یک کلمه مهم پیدا کرده بود گفت: سوئیچ سیاره لا موجود! ولی فایده ای نداشت🤣 راننده هم فقط معذرت خواهی میکرد که کوله ها افتادن! هیچی دیگه نهایتا بعد از یک ساعت گشتن و چیزی پیدا نکردن بقیه بار و بندیل رو محکم کردن و چون وسط جاده نمیشد ایستاد راه افتادیم! حالا این بندگان خدا پشت سر ما داشتن تحلیل میکردن که چرا فقط کوله پشتی ماچهارتا افتاده! اولش که خوب کمی عصبانی بودن اما کمتر از ده دقیقه فضاشون جالب شد! چون خیلی بلند صحبت میکردن ما هم کاملا میشنیدیم و هراز گاهی همسرم دلداریشون میداد! یکشون به اون یکی می گفت : آخه من نمی فهمم خمیر دندون فلان قیمتی با کفش کتونی چهارصد هزار تومنی رو من چرا باید با خودم بیارم بعد تازه چی، پام نکنم‌بذارم داخل کوله پشتی!😩 اون یکی می گفت: بچه ها به نظرتون چرا فقط کوله های ما افتاده؟! یه نفر دیگشون گفت: حتما حکمتی بوده!🤔 کناریش گفت: نه بابا فکر کنم چون ما مجرد بودیم خدا خواسته درس عبرت بشه برامون بقیه که متاهل بودن هیچ کدوم ساک و کوله اش تکون نخورد😆 یک نفر دیگه گفت: نه اخوی یه بررسی کنی از اول سفر پیاده رویمون تا اینجا علتش رو می فهمی! جا داشت امام حسین خودمون رو از روی پل بندازه پایین😎🤣 با حرفهاشون کل فضای ماشین پر از صدای خنده شد و این مناعت طبعشون رو نشون میداد... اینها همینطور که مشغول بررسی کردن و علت یابیشون بودن و این ماجرا ادامه داشت و دیگه شبیه لطیفه براشون شده بود و هر کدوم چیزی می گفتن، حدودا یک ساعتی گذشته بود که یکدفعه یه صدای وحشتناکی با شدت بیشتری اومد و ماشین به شدت تکون خورد! همون لحظه ماشین ایستاد! حالا دقیق یادم نیست ماشین ما زده بود به ماشین جلویی یا یه ماشین از عقب زد به ماشین ما! فرص کنید دو تا راننده ی عرب زبان، با هیبت عربی با هم تصادف کنن😱😲 جوری بلند بلند با هممون لهجه ی عربی با هم نمیدونم دعوا میکردن یا حرف میزدن که واقعا خانم ها که هیچ آقایون داخل ماشین هم نگران شدن! نهایتا با پادر میونی، فارسی ، عربی آقایون داخل ماشین ، شماره بهم دادن که خسارت همدیگه رو بپردازن! و ما دوباره راه افتادیم اما حالا راننده کاملا عصبانی و با سرعت نور مسیر رو می رفت! دیگه آقایون پشت سرمون بحثشون از کوله خارج شده بود و می گفتن: جونمون رو دریابیم با این وضعیت😶 نیم ساعتی گذشته بود که یه ساختمون توی تاریکی بیابون نورش هویدا کنار جاده دیده میشد که ظاهرا موکب بود. با دیدن این موکب آقایی که جلو، کنار راننده بود اومد وسط ماشین و گفت: این بنده خدا داره خواب میره، الان دیگه اعصاب هم نداره اگر جونتون رو دوست دارین و موافقین داخل این موکب بخوابیم تا نماز صبح... هیچ کس مخالفت نکرد و همه ترجیح دادن یه شب دیرتر برسن ولی برسن! رفتیم داخل موکب که... ادامه دارد... #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286

#خاطرات_دومین_سفر_اربعین #قسمت_چهاردهم رفتیم داخل موکب که استراحت کنیم... فضای بزرگی بود که خانم ها از آقایون کاملا جدا بودند، پر از پتو و بالش ، تعداد کمی زائر داخل بود ، چون تقریبا نصفه شب بود چند تا خادم خانم سریعتر از ما اومدن و تشک و پتو رو پهن کردن که ما چند نفر استراحت کنیم.... با دیدنشون آدم در مقابل این عظمت روحی احساس خجالت می کرد واقعا... حس خیلی خوبی داشت که قرار بود بعد از چند شب مثل آدم درست بخوابیم ، مثل آدم بخوابیم که نه ! در واقع مثل جنازه بیهوش بشیم 🙃 و دقیقا همین اتفاق افتاد و من با محمد حسین و عارفه زهرا کمتر از ثانیه ای خواب رفتیم... با صدای اذان صبح بلند شدم ، چون تونسته بودم راحت استراحت کنم احساس میکردم زندگی بهم تزریق کردند! نگاهم به بچه ها که راحت خوابیده بودن افتاد به خودم نهیب زدم: اگر اینهمه عجله نکرده بودی و کمی بین راه استراحت می کردیم و کمی به فکر شاد کردن دل امامت بودی تا دل خودت، شاید الان هنوز توی کربلا بودیم! شاید نماز صبح رو بین الحرمین می خوندیم.... نفس عمیقی رها میشه توی فضا و به خودم یادآوری می کنم: هنوز فرصت جبران هست، سفر کربلا رو باید توی ذهن بچه ها شیرین ترین سفر کنم... اینطوری دل امامم هم شاید از من راضی میشد... با همین حال بلند شدم وضو گرفتم و نمازم را خوندم بعد رفتم بیرون که ببینم قراره چکار کنیم حالا همه بیدار شده بودند و مهیا اما راننده هنوز خواب😶 هوای دم صبح وسط بیابون خیلی دلپذیر بود و نسیم خنکی می وزید... چند قدمی توی بیابون راه رفتم و آروم توی ذهنم زمزمه میشد .... نسیمی جانفزا می آید... بوی ‌کربُ بلا می آید... توی همین حال و هوا بودم که کم کم خانم های عرب خادم هم دست بکار شده اند و نان محلی می پختند خیلی صحنه ی قشنگی بود... بساط صبحانه که اصلا به شکلی بود که وضع روحی هر فردی رو به اعلی ترین درجه ی دوپامین می رسوند (دوپامین هورمونیه توی بدن که مسئول سطح انرژی و شادیه،هر چی بیشتر ترشح بشه انرژی و انگیزه بیشتر😇 ) داخل سینی های گرد استیل که برای زائرها می آوردن هر چی که فکر کنید بود ! از انواع مربا و حلوا و تخم مرغ و پنیر و شیر گرفته تا فلافل و زیتون و پرتقال و خلاصه معنی اینکه هر چه داشتند در طبق اخلاص گذاشتند رو خوب میشد دید و حس کرد... دیگه محمد حسین و عارفه زهرا هم بیدار شده بودند و الحمدالله چون استراحت کرده بودند خیلی سر حال بودن ... صبحانه هر کدوم یه دونه تخم مرغ محلی با یه نون تازه و داغ براشون آماده کردم ... دیدن تکاپوی خادم ها که تلاش میکردن و سنگ تموم می گذاشتن برای بچه ها جالب و جذاب بود! فکر میکنم ساعت شش، یا هفت صبح بالاخره راه افتادیم و سه چهار ساعت بعد مرز چزابه رسیدیم... از مرز که رد میشدیم تمام سرباز ها و پاسدارها که اونجا بودن با یه حالت خاص و عرض ارادت از زائرها استقبال میکردن و می گفتن شما زائراهای حسین(ع) بودید... اما شاید درست تر این بود آنها مقرب تر بودند به آقایمان حسین(ع) ! به قول یکی از اساتید خوبمون که می گفت: درست شبیه «ایمان» که درجات و مراتبش، باهم فرق می‌کنند؛ مقام عزاداران حسین علیه‌السلام نیز، باهم مساوی نیست! هر چه عزادار؛ ـ مقامِ امام، ـ رابطه‌ی خودش با امام، ـ علّت قیام امام، و نقش عزاداری در تحکیم ارتباط او با امام را بیشتر بشناسد؛ مقامش در نگاه خدا بالاتر، و میزان نزدیکی و قُرب او به امام حسین علیه‌السلام بیشتر خواهد بود.... درست مثل همین سربازها و موکب دارانی که دور از کربلا اما نزدیک و مقرب امام حسین(ع) بودند.... مطلبی که من در این سفر هر چند به سختی اما خوب درک کردم و به این نتیجه رسیدم و در نهایت میدانستم باید👇 پایان این سفر، آغازی باشد برای شروعی دوباره.... والعاقبه للمتقین #سیده_زهرا_بهادر https://eitaa.com/joinchat/1802108966Ce26d79d286