🪴 ششمین کتاب صفرسه ۱۲۶۷ از ۱۲۰۰۰ صفحه #و_کسی_نمی‌داند_در_کدام_زمین_می‌میرد #مهزاد_الیاسی #نشر_اطراف من از این کتاب عصبانی‌ام و اعتراض اصلی‌ام هم به #ناشر است. آنجا که در سخن ناشر نوشته «(نویسنده در مواجهه با دنیای پیرامونش در سفرها) مولفه‌های امروزیِ ایرانی بودن را مدنظر قرار داده» تعمیم افکار و عقاید شخصی نویسنده، به ایران و جوانان ایرانی، ظلمی نابخشودنی‌ست. افکار مهزاد الیاسی، به هیچ عنوان نماینده افکار عموم مردم مسلمان ایران نیست. به ویژه آنجا که شهادت امام حسین (ع) را مرگی خودخواسته می‌نامد. می‌دانید دیگر، «مرگ خودخواسته» واژه زرورق‌پیچ‌شده‌ی «خودکشی» است. یا آنجا که معتقد است زنانی که چادر و برقع می‌پوشند، در جامعه نامرئی می‌شوند. یا آنجا که در راستای خودتحقیری‌های متعدد جاری در متن، از توالت بین‌راهی جاده پاریس-مون‌پلیه هم نمی‌گذرد! جایی هم سنگدلانه و به زعم من بی‌شرمانه، علت شجاعتش در تنها سفر کردن را اینگونه بیان می‌کند «گاهی فکر می‌کنم که با مرگ مادرم، روندِ انتقالِ ترس به من نیمه‌کاره مانده است. مادرم زود رفت. وقت نشد نگرانی‌های فرهنگی، خانوادگی، محلی، قومی، ملی، قاره‌ای و جهانیِ روانِ آدمی را به تمامی انبار کند در دل من.» عقاید نویسنده، نماینده عقاید فرد نویسنده است و نه بیشتر. هرچند نام اینگونه فریاد زدنِ احساسات منفی و احیانا گناهان را گذاشته‌اند «خودافشایی». که می‌گویند خیلی هم خوب است و اصلا یکی از مقومات جستار و مموآر به حساب می‌آید. حالا هم کاری به درست و غلط‌ش ندارم، چون اساسا معتقدم نقد #محتوا، جایش اینجا نیست. من نهایتا می‌توانم نظرم را راجع به #فرم بگویم: برخی روایت‌های کتاب، بریده، منقطع و ناقص بود. کاشف به عمل آمد کتاب به قول نویسنده زیر تیغ سانسور شدید بوده و متن‌های سانسور نشده را توی سایتش بارگزاری کرده. حالا هم سعی می‌کنم از ناشر و نویسنده نپرسم شما که دیدید سانسور چه بلایی بر سر کتاب آورده، چرا چاپش کردید؟! نقاط مثبت کتاب؟! ۱-نویسنده تکلیفش با سفر معلوم است. می‌داند می‌خواهد سفر کند تا گم‌شده‌اش را، خودش را پیدا کند. و تلاش می‌کند نوع جدیدی از سفر را به خواننده معرفی کند؛ سیر در انفس هم‌زمان با سیر در آفاق. هرچند اصطلاح «سیر در انفس»، بیش از حد برای محتوای این کتاب، بزرگ است. ۲-دایره واژگان خوب. ۳-توصیف‌های قوی و گیرای احساسات در موقعیت‌های مختلف. پ‌ن: بخش‌هایی از متن کتاب را در هشتگ #و_کسی_نمی‌داند_در_کدام_زمین_می‌میرد پیدا می‌کنید. #چند_از_چند #معرفی_کتاب ۷/اردی‌بهشت/۱۴۰۳ 🔰 @baahaarnaranj ‌‌

🪴 هفتمین کتاب صفرسه ۱۳۶۰ از ۱۲۰۰۰ صفحه #ویرانه‌های_من #محمد_طلوعی #نشر_چشمه تا حدودی از دیدگاه‌ها و نوع تفکر محمد طلوعی خبر داشتم. کارگاه دوساعته «تفاوت مموآر و جستار»ش را که گوش دادم و تقریبا عین دو ساعت را نکته‌برداری کردم، گفتم بروم ببینم در نوشته‌هایش چند مرده حلاج است. #ویرانه‌های_من را بعد از #و_کسی_نمی‌داند_در_کدام_زمین_می‌میرد خواندم. آنقدر متفاوت بود و آنقدر قلم طلوعی قوی بود، که هرچه خشم از «کسی نمی‌داند...» داشتم را شست و برد. محمد طلوعی به معنای واقعی کلمه بلد است #جستار بنویسد. بلد است عقایدش را طوری بنویسد که مخاطبی که با افکارش همراه نیست، نهایتا بگوید «خب این هم یه نظریه دیگه». و بلد است جهان‌بینی‌اش را توی چشم مخاطب نکند. برخلاف #مهزاد_الیاسی که طوری پرکینه نظرش را می‌نویسد که مخاطب خواه‌ناخواه فک بالا و پایینش را محکم به هم فشار می‌دهد و می‌گوید «چه حرفا.» بعضی جاها با محتوای کتاب خیلی همراه نبودم. با فرمش اما چرا. با فرم استخوان‌دار و گیرایش. پ‌ن: بخش‌هایی از متن کتاب را در هشتگ #ویرانه‌های_من پیدا می‌کنید. #چند_از_چند #معرفی_کتاب ۱۶/اردی‌بهشت/۱۴۰۳ 🔰 @baahaarnaranj ‌‌ ‌