يكى از خصوصياتى كه در تاريخ صدر اسلام مشهود است، روحيه خاصى است كه در بسيارى از مسلمين صدر اول ديده مى‏شود. من نمى‏دانم نام اين روحيه را چه بگذارم؟ فكر مى‏كنم رساترين تعبير #نشاط_شهادت است. در رأس همه اين افراد على عليه السلام است. خودش مى‏فرمايد: وقتى كه اين آيه كريمه نازل شد: «الم. احَسِبَ النّاسُ انْ يُتْرَكوا انْ يَقولوا امَنّا وَ هُمْ لايُفْتَنونَ» دانستم كه تا رسول خدا در ميان ماست فتنه نازل نمى‏شود. از رسول خدا پرسيدم كه اين #فتنه چه فتنه‏اى است؟ فرمود: يا على! فتنه‏اى است كه امت من بعد از من دچار آن مى‏گردند. گفتم: آيا شما در روز احُد آنگاه كه گروهى از مسلمين شهيد شدند و من از شهادت محروم شدم و اين امر بر من گران آمد، به من نفرموديد كه مژده بدهم به تو، شهادت تو در پيش است؟ فرمود: همين طور است، تو #شهادت در پيش دارى. اكنون بگو در آن وقت صبرت چگونه خواهد بود؟ گفتم: يا رسول اللَّه! اينجا جاى صبر نيست، جاى #شكر و سپاس است. آنگاه پيغمبر راجع به فتنه‏اى كه بعد حادث خواهد شد، به من توضيحاتى داد. اين است معنى نشاط شهادت. على به اميد شهادت زنده بود. اگر اين اميد را از او مى‏گرفتند، خيرى در زندگى نمى‏ديد، زندگى برايش بى‏معنى و بى‏مفهوم بود. ما مردم به زبان، بسيار «على على» مى‏گوييم. اگر با حرف، كارها درست شود از ما شيعه‏تر در دنيا نيست، اما اگر تشيع، حقيقتى باشد- كه هست- و اگر تشيع به معنى على‏مآبى و على‏گونگى باشد كار خيلى مشكل است و همين، يك نمونه است. #شهید_مرتضی_مطهری #دیدگاه_شهدا #شهید_شناسی #مجموعه_آثاراستادشهيدمطهرى، ج‏24، ص: 457-456. ✂️@boreshha