#روانشناسی امروزه جهان تشنه شادکامی، امیدواری، آرامش و شفقت است. شاد بودن می‌تواند یکی از بزرگترین مبارزات ما در زندگی باشد. برای شاد بودن باید بر افکار شاد تمرکز کنیم، رنج‌هایمان را ببینیم و فضایی را به توسعه هیجانات مثبت اختصاص دهیم. احساس شادکامی یک احساس درونی است که با نشاط، خنده، لذت، امید، احساس رضایت و خوش‌بینی و حس سعادت‌ورزی همراه است و این احساس مهم هم به صورت گذرا و حسی و هم به صورت بلندمدت و پایدار در فرد به وجود می‌آید. 📙 #شادکامی_ماندگار ✍🏻 #ریک_هانسون 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

#داستان_شب ⬅️ قسمت چهل و دوم نویسنده: شهید مدافع حرم شهید سید طاها ایمانی – خدایا، هرگز ازت دست نمی کشم. هر اتفاقی که بیوفته، هر بلایی سرم بیاد، تو فقط رهام نکن. جز خودت، دیگه هیچی ازت نمی خوام. هیچی دنیای من فرق کرده بود. از هیچ چیز و هیچ کس نمی ترسیدم، اما کوچک ترین گمان، به اینکه ممکنه این کارم خدا رو برنجونه یا #حق_الناسی به گردنم بشه، من رو از خود بی خود می کرد. و می بخشیدم، راحت تر از هر چیزی. هر بار که پدرم لهم می کرد یا سعید همه وجودم رو به آتش می کشید، چند دقیقه بعد آرام می شدم و بدون اینکه ذره ای پشیمان باشن. ـ خدایا ! بندگانت رو به خودت بخشیدم. تو، هم من رو ببخش. و #آرامش وجودم رو فرا می گرفت. تازه می فهمیدم معنای اون سخن عزیز رو : – به بندگانم بگو، اگر یک قدم به سمت من بردارید، من ده قدم به سمت شما میام. و من این قدم ها و نزدیک تر شدن ها رو به چشم می دیدم. #رحمت، #برکت و #لطف_خدا به بنده ای که کوچک تر از بیکران بخشش خدا بود. حالا که دیگه حق سر کار رفتن هم نداشتم. تمام وقتم رو گذاشتم روی مطالعه حرف هایی که از آقا محمدمهدی شنیده بودم. و اینکه دلم می خواست خدا را با همه وجود و همون طور که دیده بودم به همه نشون بدم. دلم می خواست همه مثل من، این عشق و محبت رو درک کنن و این همه زیبایی رو ببینن. کمد من پر شده بود از #کتاب در جستجوی سوال های مختلفی که ذهنم رو مشغول کرده بود. چرا خدا از زندگی ها حذف شده؟ چه عواملی فاصله انداخته؟ چرا؟ چرا؟ من می خوندم و فکر می کردم، و خدا هم راه رو برام باز می کرد. درست و غلط رو بهم نشون می داد. پدری که به همه چیز من گیر می داد، حالا دیگه فقط در برابر کتاب خریدن هام غر می زد. و دایی محمد، هر بار که می اومد دست پر بود. هر بار یا چند جلد کتاب می آورد یا پولش رو بهم می داد یا همراهم می اومد تا من کتاب بخرم. بی جایی و سرگردانی کتاب هام رو هم که از این کارتون به اون کارتون دید، دستم رو گرفت و برد… پدرم که از در اومد تو، با دیدن اون دو تا کتابخونه، زبونش بند اومد. دایی با خنده خاصی بهش نگاه کرد.? ـ حمید آقا، خیلی پذیرایی تون شیک شد ها اول، می خواستیم ببریم شون توی اتاق، سعید نگذاشت. زمان ثبت نام مدارس بود و اون سال تحصیلی به یکی از خاص ترین سال های عمرم تبدیل شد. من، سوم دبیرستان، سعید، اول. اما حاضر نشد اسمش رو توی دبیرستانی که من می رفتم بنویسن. برام چندان هم عجیب نبود، پا گذاشته بود جای پای پدر و اون هم حسابی تشویقش می کرد و بهش پر و بال می داد. تا جایی که حاضر نشد به من برای رفتن به کلاس زبان پول بده. اما سعید رو توی یه دوره خصوصی ثبت نام کرد. اون زمان، ترم ۳ ماهه، ۴۰۰ هزار تومن. با سعید، فقط ۶ نفر سر کلاس بودن. یه دبیرستان غیرانتفاعی، با شهریه ی چند میلیونی. همه همکلاسی هاش بچه های پولداری بودن که تفریح شون #اسکی کردن بود و با کوچک ترین تعطیلات چند روزه ای، پرواز مستقیم #اروپا. سعی می کرد پا به پای اونها خرج کنه تا از ژست و کلاس اونها کم نیاره، اما شدید احساس تحقیر و کمبود می کرد. هر بار که برمی گشت، سعی می کرد به هر طریقی که شده فشار روحی ای رو که روش بود رو تخلیه کنه. الهام که جرات نزدیک شدن بهش رو نداشت. و من، همچنان هم اتاقیش بودم. شاید مطالعاتم توی زمینه های روانشناسی و #علوم_اجتماعی ، تخصصی و حرفه ای نبود، اما تشخیص حس خلأ و فشار درونی ای رو که تحمل می کرد و داشت تبدیل به عقده می شد، چیزی نبود که فهمیدنش سخت باشه. بیشتر از اینکه رفتارهاش و خالی کردن فشار روحیش سر من، اذیتم کنه و ناراحت بشم، دلم از این می سوخت که کاری از دستم براش بر نمی اومد. هر چند پدرم حاضر نشده بود من رو کلاس زبان ثبت نام کنه، اما من، آدمی نبودم که شرایط سخت، مانع از رسیدنم به هدف بشه. این بار که دایی ازم پرسید کتاب چی می خوای؟ یه لیست #کتاب انگلیسی در آوردم با یه دیکشنری، و از معلم زبان مون هم خواستم خوندن تلفظ ها رو از توی دیکشنری بهم یاد بده. کتاب ها زودتر از چیزی که فکر می کردم تموم شد. اما منتظر تماس بعدی دایی نشدم، رفتم یه روزنامه به زبان #انگلیسی خریدم. از هر جمله ۱۰ کلمه ایش، شیش تاش رو بلد نبودم. پر از لغات سخت، با جمله بندی های سخت تر از اون، پیدا کردن تک تک کلمات، خوندن و فهمیدن یک صفحه اش، یک ماه و نیم طول کشید. پوستم کنده شده بود. ناخودآگاه از شدت خوشحالی پریدم بالا و داد زدم. ـ جانم، بالاخره تموم شد. خوشحالی ای که حتی با شنیدن خفه شو روانی هم خراب نشد. ادامه دارد.... 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

📚#یک_جرعه_کتاب ‼️کاش ما فقط نگران هم "نبودیم"! پدرم دلواپس آینده برادرم است! اما حتی یک بار هم اتفاق نیفتاده که باهم به کافی شاپ بروند، در خیابان قدم بزنند و گاهی بلند بخندند. برادرم نگران فشار کاری پدرم است! اما حتی یکبار هم نشده خواسته هایش را به تعویق بیندازد تا پدر برای مدتی احساس راحتی کند. مادرم با فکر خوشبختی من خوابش نمیبرد اما حتی یکبار هم نشده که با من در مورد خوشبختی ام صحبت کند و بپرسد: فرزندم چه چیزی تو را خوشحال میکند؟ من با فکر رنج و سختی مادرم از خواب بیدار میشوم، اما حتی یکبار نشده که دستش را بگیرم با او به سینما بروم، باهم تخمه بشکنیم، فیلم ببینیم و کمی به او آرامش بدهم. 📍روانشناسان به این حالت " آلکسی تایمی" یعنی فقر کلمات در بیان احساسات می گویند. در فرهنگ ما این مریضی یک رسم مرسوم است! احساساتت را پنهان کن و نشان نده ... از یک طرف در خلوت خود، دلمان برای این و آن تنگ می شود،از طرف دیگر وقتی به هم میرسیم،انگارکه لال مانی میگیریم! انگار نیرویی نامرئی، فراتر از ما وجود دارد که دهانمان را بسته تا مبادا چیزی در مورد دلتنگی مان بگوییم! تکلیفمان را با خودمان روشن نمیکنیم . یکدیگررا دوست میداریم اما آنقدر شهامت نداریم که دوست داشتن مان را ابراز کنیم! ➕ما آدم های فقیری هستیم ! البته فقیری که درکلماتش احساسات را پنهان میکند. آنقدر دربیان احساساتمان آلکسیتایمیک(فقر کلمات) هستیم که صبر میکنیم تا وقتی عزیزی از دست رفت، آنوقت تا آخر عمر برایش شعر بگوییم. 📍از یک جا به بعد باید این سکوت خطرناک راشکست و راه افتاد. از یک جا به بعد باید پدر به پسرش بگوید که چقدر دوستش دارد. از یک جا به بعد باید پسر دست پدر را بگیرد وبا هم قدم بزنند. از یک جا به بعد باید مادر پسرش را به یک شام دونفره دعوت کند. از یک جا به بعد باید پسر درگوش مادرش بگوید: چقدر خوب است که تورا دارم. و چه خوب است، از یک جا به بعد، همینجا باشد! از همین جا که این نوشته تمام شد ... 🆔️ eitaa.com/clinicAdat

📙مشاغل ده سال آینده این کتاب مشاغل مورد نیاز جامعه تا ۱۰ سال آینده را به شما معرفی می کند. #آموزشی کاربردی برای دانش آموزان دبیرستانی 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

وسعت شخصیت هر فرد توسط بزرگی مشکلی که می تواند او را از حالت منطقی بیرون آورد تعریف می‌شود ... #زيگموند_فرويد 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

#داستان_شب ⬅️ قسمت چهل و سوم نویسنده: شهید مدافع حرم شهید سید طاها ایمانی مادرم روز به روز کم حوصله تر می شد. اون آدم آرام، با وقار، خوش فکر و شیرین گفتار، انگار ظرف وجودش پر شده بود. زود خسته می شد. گاهی کلافه گی و بی حصولگی تو چهره اش دیده می شد و رفتارهای تند و بی پروای سعید هم بهش دامن می زد. هر چند، با همه وجود سعی می کرد چیزی رو نشون نده، اما من بهتر از هر شخص دیگه ای مادرم رو می شناختم و خوب می دونستم این آدم، دیگه اون آدم قبل نیست. و این مشغله جدید ذهنی من بود. چراهای جدید و اینکه بیشتر از قبل مراقبش باشم. دایی که سومین کتابخونه رو برام خرید، پدرم بلافاصله فرداش برای سعید، یه لب تاپ خرید و در خواست #اینترنت داد. امیدوار بودم حداقل کامپیوتر رو بدن به من، اما سعید، همچنان مالکیتش رو روی اون حفظ کرد و من حق دست زدن بهش رو نداشتم. نشسته بود پای لب تاپ به فیلم نگاه کردن، با صدای بلند. تا خوابم می برد از خواب بیدار می شدم. – حیف نیست هد ستت، آک بمونه؟ – مشکل داری بیرون بخواب. آستانه تحملم بالاتر از این حرف ها شده بود که با این جملات عصبانی بشم. هر چند واقعا جای یه تذکر رفتاری بود، اما کو گوش شنوا؟ تذکر جایی ارزش داره که گوشی هم برای شنیدنش باشه و الا ارزش خودت از بین میره، اونم با سعید، که پدر در هر شرایطی پشتش رو می گرفت. پتو و بالشتم رو برداشتم و اومدم توی حال. به قول یکی از علما، وقتی با آدم های این مدلی برخورد می کنی، مصداق “قالوا سلاما” باش. کلی طول کشید تا دوباره خوابم برد. مبل، برای قد من کوتاه بود، جای تکان خوردن و چرخیدن هم نداشت. برای نماز که پا شدم تمام بدنم درد می کرد و خستگی دیشب توی تنم مونده بود. شاید، من توی ۲۴ ساعت، فقط ۳ یا ۴ ساعت می خوابیدم. اما انصافا همون رو باید می خوابیدم. با همون خماری و خستگی، راهی مدرسه شدم. هوای خنک صبح، خواب آلودگی رو از سرم برد. اما خستگی و بی حوصلگیش هنوز توی تنم بود. پام رو که گذاشتم داخل حیاط، یهو فرامرز دوید سمتم و محکم دستش رو دور گردنم حلقه کرد. ـ خیلی نامردی مهران، داشتیم؟ نه جان ما، انصافا داشتیم؟ حسابی جا خوردم. به زحمت خودم رو کشیدم بیرون. – فرامرز، به جان خودم خیلی خسته ام، اذیت نکن. ـ اذیت رو تو می کنی، مثلا دوستیم با هم. #کاندید_شورا شدی یه کلمه به من چیزی نگفتی. خندیدم? ـ تو باز قرص هات رو سر و ته خوردی؟ ـ نزن زیرش، اسمت توی لیسته. چند تا از بچه ها پای تابلوی توی حیاط جمع شده بودن. منم دنبال فرامرز راه افتادم. کاندید شماره ۳، مهران فضلی. باورم نمی شد، رفتم سراغ ناظم. ـ آقای اعتمادی، غیر از من، مهران فضلی دیگه ای هم توی مدرسه هست؟ خنده اش گرفت. ـ نه، آقای مدیر گفت اسمت رو توی لیست بنویسم. – تو رو خدا اذیت نکنید، خواهشا درش بیارید. من، نه وقتش رو دارم، نه روحیه ام به این کارها می خوره. از من اصرار، از مدرسه قبول نکردن. فایده نداشت. از دفتر اومدم بیرون و رفتم توی حیاط. رأی گیری اول صبح بود. ـ بی خیال مهران، آخه کی به تو رای میده؟ بقیه بچه ها کلی واسه خودشون تبلیغ کردن. اما دقیقا همه چیز بر خلاف چیزی که فکر می کردم پیش رفت. مدیر از بلندگو، شروع کرد به خوندن اسامی بچه هایی رو که رأی آورده بودن. نفر اول، آقای مهران فضلی با ۲۶۵ رأی. نفر دوم، آقای … اسامی خونده شده بیان دفتر. برق از سرم پرید. و بچه های کلاس ریختن سرم. از افراد توی لیست، من، اولین نفری بودم که وارد دفتر شدم. تا چشم مدیر بهم افتاد با حالت خاصی بهم نگاه کرد. ـ فکر می کردم رأی بیاری، اما نه اینطوری. جز پیش ها که صبحگاه ندارن. هر کی سر صف بوده بهت رأی داده. جز یه نفر، خودت بودی؟ ادامه دارد..... 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

دلنوشته یک معلم... هیچ کارمند بانکی را ندیدم که ساعت شش عصر جواب مشتری روز گذشته را بدهد که حواله ی بانکی اش به مقصد نرسیده! هیچ پزشکی را ندیدم که ساعت نه شب و در هنگام استراحت در منزل جواب بیمارش را بدهد که یادش رفته دستور دارویی را که امروز در مطب خصوصی برایش تجویز کرده ! هیچ کدام از کارمندان شهرداری و فرمانداری در غیر از ساعت اداری جوابگوی مراجعین روزانه شان نیستند. و... و... و... اما همین پزشک محترم و کارمند بانک و شهرداری و فرمانداری و ...   ساعت یازده شب به من زنگ می.زند تا درس بچه اش رو بپرسد و توقع دارد جواب تلفنش را بدهم!!!! اما من جوابش را می دهم، بسیار محترمانه و با حوصله؛ چون نمی خواهم در ذهن پاک فرزندش، خدشه ای وارد شود به ذهنیتی که از "معلم" دارد: مهربان است و نگران آینده ی من. پاک است. دروغ نمی گوید. دزد نیست.  اختلاس نمی کند.  اهل سوء استفاده و رشوه نیست. یک انسان است ، یک انسان به تمام معنی تقدیم به تمامی اساتید بزرگوار و کسانی در مشاغل گوناگون معلم وار پاسخگویی و رضایتمندی را در هر شرایطی بر هر چیزی مقدم میشمارند. تقدیم به معلمان، مشاوران، مربیان، مدیران، معاونین مدارس کشور که شبانه روز در حال ارائه خدمتند بدون کوچکترین چشمداشت... قدر زر، زرگر شناسد قدر گوهر، گوهری تبریک خلایق و تقدیس ملائک تقدیم وجودتان باد🌷 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

#یک_جرعه_کتاب اگر برای شکرگزاری وقت صرف نکنی، هرگز نعمت بیشتری نخواهی داشت و تمامی نعماتی را هم که داری از دست خواهی داد. وعده معجزه که با شکرگزاری رخ میدهد در این عبارت نهفته است: اگرشاکر باشی نعمت بیشتری به تو داده می‌شود. 📙 #راز ✍🏻 #راندا_برن 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

#روانشناسی نشانه های هشدار دهنده خودکشی را بشناسید و یک زندگی را نجات دهید : اگر تصور می کنید که آمار خودکشی رو به افزایش است، درست فکر می کنید.ازشما خواهشمندیم اگر چند علائم زیر را در اطرافیانتان دیدید هوشیار باشید: - تغییرات رفتاری زیادی دارند - ناگهان از ارتباط با دوستان یا فعالیت های اجتماعی خود دست می کشند - برنامه ریزی می کنند این افراد معمولا برای تصمیم خود مرحله به مرحله برنامه ریزی می کنند. مثلا به دیدن دوستان، خانواده یا کسانی می روند که مدت ها است آن ها را ندیده اند. اما برخی دیگر از آن ها تلاش می کنند روابط خود را قطع کنند. - دیگر به ظاهرش اهمیت نمی دهد - مدرسه/ دانشگاه، کار یا تفریح برای آن ها کسل کننده است - همه ی فکر و ذکرش مرگ است - شروع به مصرف مواد یا الکل می کنند و یا مصرف آن ها را بیشتر می کنند - نوسانات خلقی شدیدی دارند - احساس می کند سربار خانواده و دوستانش است. - اخیراً دچار بحران مالی یا عاطفی شدند و یا مشکلی دارند - نشانه هایی از افسردگی دارند مثلا سخت خوابیدن، کاهش شدید یا افزایش شدید وزن، نگرانی های غیر معمول، بدخلقی، غمگین بودن، عصبانیت و یا ناامیدی و اضطراب بالا. - درباره ی خودکشی با شما صحبت می کند هرگونه تهدید به خودکشی اطرافیانتان را جدی بگیرید، حتی تهدیدهایی که بی ضرر، اغراق آمیز یا نمایشی به نظر می رسد. #گلریز_برهمند 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

#حرف_حساب اینکه گذشته اونجوری که میخواستی نشده، دلیل نمیشه که آینده ت نتونه بهتر از چیزی بشه که تصورشو می کردی ... 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

#فرهنگ 📙فرهنگ فارسی محمد معین دورۀ دو جلدی https://yadi.sk/i/v44PdsOcrdsLM 🆔️ eitaa.com/clinicAdabiat

#داستان_شب ⬅️ قسمت چهل و چهارم نویسنده: شهید مدافع حرم شهید سید طاها ایمانی هر چی التماس کردم فایده نداشت و رسما تمام کارهای فرهنگی ـ تربیتی مدرسه، از برنامه ریزی تا اجرا و…به ما محول شد و مسئولیتش با من بود. اسمش این بود که تو فقط ایده بده، اما حقیقتش، جملات آخر آقای مدیر بود. ـ ببین مهران، تو بین بچه ها نفوذ داری. قبولت دارن. بچه ها رو بکش جلو، لازم نیست تو کاری انجام بدی. ایده بده و مدیریت شون کن بیان وسط گود. از برنامه ریزی و اجرای مراسم های ساده، تا #مسابقات_فرهنگی و … نمی دونستم بخندم یا گریه کنم. ـ آقا در جریان هستید ما امسال، امتحان نهایی داریم؟ این کارها وظیفه مسئول پرورشی مدرسه است. کار فرهنگی برای من افتخاریه، اما انصافا انجام این کارها، برنامه ریزی و راه انداختن بچه ها و مدیریت شون و خیلی وقت گیره. ـ نگران نباش، تو یه جا وایسی بچه ها خودشون میان دورت جمع میشن. دست از پا درازتر اومدم بیرون. هر کاری کردم زیر بار نرم، فایده نداشت. تنها چیزی که از دوش من برداشته شده بود، نوشتن گزارش جلسات شورا بود که اونم کلا وظیفه رئیس شورا نبود. اون روزها هزاران فکر با خودمی می کردم جز اینکه اون اتفاق، شروع یک طوفان بود. طوفانی که هرگز از ورود بهش پشیمان نشدم. اولین مناسبت بعد از شروع کار شورا، بعد از یه برنامه ریزی اساسی، با کمک بچه ها، توی سالن سن درست زدیم و همه چیز عالی و طبق برنامه پیش رفت. علی الخصوص سخنران، که توی یکی از نشست ها باهاشون آشنا شده بودم و افتخار دادن و سخنران اون برنامه شدن. جذبه کلامش برای بچه ها بالا بود و همه محو شده بودن. برنامه که تموم شد، اولین ساعت، درس شیمی بود. معلم خوش خنده، زیرک و سختگیر، که اون روز با چهره گرفته و بداخلاق وارد کلاس شد. چند لحظه پای تخته ایستاد و بهم زل زد. ـ راسته که سخنران به دعوت تو حاضر شده بود بیاد؟ این آقا راحت هر دعوتی رو قبول نمی کنه. یهو بهروز از ته کلاس صداش رو بلندکرد. ـ آقا شما روحانی ها رو هم می شناسید؟ ما فکر می کردیم فقط با #سواحل_هاوایی حال می کنید. و همه کلاس زدن زیر خنده، همه می خندیدن، به جز ما دو نفر. من و دبیر شیمی. صدای سائیده شدن دندان هاش رو بهم می شنیدم. رفت پای تخته ـ امروز اول درس میدم، آخر کلاس تمرین ها رو حل می کنیم. و شروع کرد به درس دادن. تا آخر کلاس، اخم هاش توی هم بود. نه تنها اون جلسه، تا چند جلسه بعد، جز درس دادن و حل تمرین کار دیگه ای نمی کرد. جزء بهترین دبیرهای استان بود و اسم و رسمی داشت. اما به شدت ضد نظام و آخر بیشتر سخنرانی هاش… – آخ که یه روزی برسه #سواحل_شمال بشه هاوایی. جانم که چی میشه، میشه عشق و حال. چیه الان آخه؟ دریا هم بخوای بری باید سرت رو بیاری پایین. حاج خانم یا الله … خوب فاطی کاماندو، مگه مجبوری بیای حال ما رو هم ضد حال کنی؟ ـ دلم می خواد اون روزی رو ببینم که همه این روحانی ها رو دسته جمعی بریزیم تو آتیش. توی هر جلسه، محال بود ۲۰ دقیقه در مورد مسائل مختلف حرف نزنه. از سیاسی و اجتماعی گرفته تا… در هر چیزی صاحب نظر بود. یک ریز هم بچه ها رو می خندوند و بین اون خنده ها، حرف هاش رو می زد. گاهی حرف هاش به حدی احمقانه بود که فقط بچه های الکی خوش کلاس، خنده شون می گرفت. اما کم کم داشت همه رو با خودش همراه می کرد. به مرور، لا به لای حرف هاش، دست به تحریف دین هم می زد و چنان ظریف، در مورد مفاسد اخلاقی و … حرف می زد که هم قبحش رو بین بچه ها می ریخت، هم فکر و تمایل به انجامش در بچه ها شکل می گرفت. و استاد بردگی فکری بود. – ایرانی جماعت هزار سال هم بدوه، بازم ایرانیه. اوج هنر فکریش این میشه که به پاپ کورن بگه چس فیل. آخرش هم جاش همون ته فیله است. خون خونم رو می خورد اما هیچ راهکاری برای مقابله باهاش به ذهنم نمی رسید. قدرت کلامش از من بیشتر بود. دبیر بود و کلاس توی دستش و کاملا حرفه ای عمل می کرد. در حالی که من یه نوجوان که فقط چند ماه از ورودم به ۱۸ سالگی می گذشت. حتی بچه هایی که دفعات اول مقابلش می ایستادند، عقب نشینی کرده بودن. گاهی توی خنده ها باهاش همراه می شدن. هر راهی که به ذهنم می رسید، محکوم به شکست بود. تا اون روز خاص رسید. عین همیشه، وسط درس، درس رو تعطیل کرد. به حدی به بچه ها فشار می آورد و سوال و نمونه سوال های سختی رو حل می کرد که تا اسم Break time می اومد، گل از گل بچه ها می شکفت. شروع کرد به خندوندن بچه ها، و سوژه این بار،دیگه اجتماعی، سیاسی یا … نبود، این بار مستقیم خود اهل بیت رو هدف گرفت و از بین همه،#حضرت_زهرا_سلام_الله_علیها با یه اشاره کوچیک و همه چیز رو به سخره گرفت. و بچه ها طبق عادت همیشه، می خندیدن. انگار مسخ شده بودن، چشمم توی کلاس چرخید روی تک تک شون. انگار اصلا نفهمیده بودن چی شده و داره چی میگه. فقط می خندیدن. و وقتی چشمم برگشت روی اون، با چشم های مست از قدرت و پیروزی بهم نگاه می کرد. @clinicAdabiat