🍂 مستند فتح خرمشهر 3⃣ از سقوط تا آزادی        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #نماهنگ #مستند #عملیات_بیت_المقدس کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas ⏪ عضویت            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂‌ در مسیر خرمشهر ۲ بخشنده - گردان نور ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ در سکوت حمله به سنگر آنها بودیم که گروهان پشت سر ما شروع به گفتن تکبیر کردند و به دنبال آن از زمین و زمان تیر و ترکش روی ما باریدن گرفت. از دوستم احمد موگهی که گروهان سوم بود پرسیدم چرا تکبیر گفتید تا عراقی ها هوشیار بشوند و این همه تلفات بدهیم؟ گفت: چون نزدیک صبح شده بودیم و شما تعلل می کردید. گفتیم با تکبیر مساله را تمام کنیم. بعد از آن هر چه آرپی جی زن های ما شلیک کردند هیچکدام به سنگر روبروی ما که هنوز مقاومت می کرد، نمی خورد. همه گلوله ها از بالای سنگر با فاصله حدود پنجاه سانت تا یک متر رد می‌شدند و اصابت نمی کردند. و آرپی جی زن ها تیر می خوردند و به شهادت می رسیدند. عراقی ها جانانه مقاومت می کردند و پشت سرهم با تمام تجهیزات شلیک می کردند. فاصله ما تا مین ها یک متر بیشتر نبود و هر بار که می خواستم قبضه آرپی جی افتاده در میدان مین برا بیاورم جرأت نمی کردم. از پشت هم نیروهای خودی بشدت تیراندازی می‌کردند و نه راه پیش داشتیم، نه راه پس. نیروهای ما اکثرا شهید و زخمی شده بودند. و شرایط بسیار سختی داشتیم. تا اینکه حاج اسماعیل فرجوانی رسید و گفت:"بچه ها بلند شید عراقی ها فرار کردن." من هم که هنوز سالم بودم با دو پشت سرش حرکت کردم و جلو رفتم. حقیقتا هم متوجه نشدم چه کسی عراقی‌ها را زده. به خط دشمن که رسیدیم از اولین سنگر شروع کردم به انداختن نارنجک در سنگرهای پاکسازی نشده عراقی. چهار یا پنج نارنجک داشتم که همه تمام شدند. داشتم جلو می رفتم که یکی از بچه ها فریاد زد: "بزنش، بزنش." هنوز هوا روشن نشده بود. در حال دویدن بسمت سنگرهای جلوتر عراقی ها بودم که ناگهان دیدم یکی از بچه ها یک عراقی سیاه چهره تقریباً چاق را می‌خواهد با کلاش بزند و او لول اسلحه را گرفته بود تا شلیک نکند.. دستور داشتیم که در شب اسیر نگیریم. حال از برادر بسیجی اصرار که بکشش و از من که به فکر رفته بودم که خدایا بعد از نماز صبح جزو روز حساب است یا شب؛ بزنم یا نزنم. دیدیم نمی شود از حرکت به جلو عقب افتادم. یک تیر به شکمش شلیک کردم ولی نیفتاد. لذا بقیه کار را برای همان برادر بسیجی گذاشتم. فقط دیدم انگشتش را داخل حلقه چکاننده گذاشت و من با دو از او گذشتم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات #عملیات_بیت_المقدس کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 به اسارت گرفتن نیروهای عراقی توسط رزمنده‌ی نوجوان ... ۳ خرداد ۱۳۶۱ جاده اهواز - خرمشهر عکاس: امیرعلی جوادیان        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس #اسرای_عراقی #عملیات_بیت_المقدس کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas ⏪ عضویت            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂‌ در مسیر خرمشهر ۳ بخشنده - گردان نور ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ به خاکریز دوم رسیدم. در این بین برادرم محمد علی (شهید) را دیدم که تدارکات گردان بود. هوا هم کاملا روشن شده بود. مقاومت عراقی ها هنوز ادامه داشت. نیروها به شدت تیراندازی می کردند. محمدعلی فریاد می‌زد فشنگ ها را حرام نکنید، تک تیر بزنید. خودش ایستاده نشانه می‌گرفت و شلیک می‌کرد. به او گفتم بخواب پشت خاکریز نشانه بگیر، ولی فایده نداشت. دیدم الان است که تیر بخورد. من تحمل تیر خوردن برادرم را نداشتم. به سمت انتهای خاکریز اول رفتم و هماهنجا مستقر شدم. خاکریز دوم دشمن هم تا قبل از ظهر سقوط کرد و ما تا شب نزدیک آخرین خاکریز ماندیم. شب داخل خاکریز فتح شده عراقی‌ها بودیم. من و خلیل خشتی خسته و‌ کوفته لحظه ایی خواب می‌رفتم و بیدار می‌شدم. سنگر عراقی ناگهان پر از بچه های زخمی می‌شد. مجروحی رو به‌من کرد و تقاضای باند کرد. با مقدار باندی که داشتم دستش را باندپیچ کردم. لحظه‌ای خواب چشم.هایم را گرم کرد که صدای دویدن افرادی را شنیدم. از خواب پریدم و بیرون رفتم و دست آخرین نفر را گرفتم و گفتم کجا می‌روید؟ گفت دستور عقب نشینی داده اند. بعد از او هیچ‌کس را ندیدم. به زور خلیل را از خواب بیدار کردم و گفتم لامصب بلندشو همه ععقب رفتند. الان است که ما را بگیرند. هیچکس نیست عراقی‌ها هم نزدیک شدن. بلند شد، آمدیم بیرون سنگر. در آن تاریکی شب یک‌نفر هم در خاکریزی که تصرف کرده بودیم نبود. حدود ساعت دو شب یا سه شب نمیدانم با دو به‌سمت خط خودی رفتیم. تک و تنها هر جوری بود به خط خودی رسیدیم و از خستگی توی سنگر خودمان خوابیدیم. و هنوز نمی‌دانستیم که خط‌مان دیشب سقوط کرده. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات #عملیات_بیت_المقدس کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍃؛💫؛🍃 💫؛🍃 🍃 خاطرات اسرای عراقی "سرباز عراقی" ۳ محقق: مرتضی سرهنگی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔸 یک روز چهار نفر از افراد تیپ اردنی برای واحدشان غذا می آوردند که یک گلوله توپ دوربرد شما درست در نزدیکی این چهار نفر افتاد و منفجر شد که یک نفر از آنها کشته شد و سه نفر دیگر بشدت مجروح شدند. یکی از آنها دو پایش قطع شد، دیگری یک دستش و یکی دیگر هم یک پایش قطع شد. چند روز بعد از این حادثه تیپ یرموک را از آن منطقه بردند و ما دیگر آن تیپ را ندیدیم. ناگفته نماند که حقوق افراد این تیپ دو برابر نیروهای عراقی بود، البته از افراد مصری هم بودند که به استخدام جيش الشعبی درآمده و در پشت جبهه خدمت می‌کردند. ‌در یکی از حملاتی که نیروهای شما به خط مقدم ما داشتند، توانستند چند ارتفاع را تصرف کنند. بعد از این واقعه نیروهای زیادی به فرماندهی سرهنگ لطیف رستم به این منطقه اعزام شدند تا ارتفاعات را پس بگیرند. وقتی نیروهای شما متوجه شدند که نیروی زیادی آماده حمله است و این ارتفاع چندان مهم نیست به عقب برگشتند. بلافاصله سرهنگ لطیف رستم گزارشی از پیروزی نیروهایش به صدام داد و یک درجه ترفیع گرفت و سرتیپ شد، بعد از این ترفیع او را به تیپ چهارم مرزی منتقل کردند. انتقال او مصادف بود با حمله نیروهای شما به منطقه «زرباتیه» که منجر به شکست دره نیروهای سرتیپ لطیف شد و این سرتیپ بیچاره بدستور صدام دو درجه تنزل پیدا کرده و سرهنگ دوم شد. یک روز دستور آمد که تیپ ما بداخل عراق برود و به مدت شش ماه استراحت داشته باشد. تیپ ما به منطقه ای بنام منصوریه حبل آمد و مشغول استراحت شد. هنوز سه روز از استقرار ما نگذشته که دستور آمد همین امشب به منطقه پنجوین برویم زیرا نیروهای ایرانی حمله ای در پیش دارند. واحد ما با ناراحتی تمام به منطقه آمد و ساعت دوازده شب بود که به منطقه رسیدیم. ساعت دو بعد از نیمه شب نیروهای شما حمله کردند و تیپ ما خیلی زود از هم متلاشی شد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات_اسرای_عراقی کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 کدام جنگ‌های دنیا را سراغ دارید که زنان با عفاف و حجاب در جنگ حاضر شده و عاطفهٔ زنانگی و شهادت را دَرهم آمیزند و جنگ را فتح کنند... پ.ن: در طول جنگ تحمیلی ۱۳ هزار زن مستقیم در جنگ حضور داشتند..! عکاس : سیف‌الله صمدیان        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس #حجاب_فاطمی کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas ⏪ عضویت            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂‌ مگیل / ۱۱ داستان طنز اثر ناصر مطلق ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ حال خود را نمی‌دانم. نزدیک است از شدت خشم منفجر شوم. مسئول همۀ اینها مگیل است. من همه چیز را دست او سپرده بودم. او باید مرا به جای دیگری می‌برد و حالا دوباره خانه اول ایستاده ایم. به طرف مگیل برمی‌گردم. از روی زمین تکه تخته ای برمی‌دارم. آن قدر ناراحتم که می‌توانم همۀ جعبه های مهمات را روی سرش خُرد کنم. حیف آن همه محبت که به تو کردم، حیف آنهمه شکلات. بیچاره الاغ، باید می‌گذاشتم توی همین دره از سرما یخ می‌زدی و می‌مردی. چطور دلت آمد با من این کار را بکنی وقیح م، احمق، بی آبرو، مرده شورت را ببرند. تو هم باید مثل‌رفیق هایت تکه پاره می‌شدی. حیف تیر که توی آن مغز تهی‌ات خالی شود. حیف از کاه و یونجه نمک به حرام. تخته پاره را بلند می‌کنم تا به خیال خودم توی ملاج مگیل فرود آورم اما مگیل درست پشت به من ایستاده و با ضربه من شروع می‌کند به حرکت. از آنجا که افسارش به یک جعبه مهمات بسته شده دور خودش می‌چرخد و دم می‌گرداند. آن قدر سرعت گرفته و ترسیده که از زیر سم‌هایش برف آب و گل به سروصورتم می‌ریزد. اگر می‌توانستم ببینم لابد پشیمانی در چهره اش پیدا بود. دستم را جلو می‌برم تا نگه‌ش دارم. شده عین خر عصاری - دور خودت می‌گردی؟! هوش... مگیل می ایستد و من پیشانی‌اش را نوازش می‌کنم. تقصیر او هم نیست. من تقصیر دارم که همه چیز را دست او سپردم. آدم عاقل اختیارش را به یک الاغ نمی دهد؛ به یک قاطر چموش؛ آن هم قاطر شکمو و سر به هوایی مثل مگیل. حالا باید چه کار کنم! دوباره برگشته ام سر خانه اول. از مگیل می‌پرسم: میدانی باید چه کار کرد؟! اما او همچنان مشغول نشخوار است؛ مثل همیشه. یاد ضرب المثل پدرم افتادم که در این گونه مواقع می‌گفت: "از خر می‌پرسی چهارشنبه کی است!" خنده ام می‌گیرد ته دلم از اینکه یک شب دیگر اینجا بمانم راضی‌ام. اصلا دلم برای بچه ها تنگ شده بود. می‌خواستم کاری برای آنها بکنم. با مگیل دست به کار می‌شویم و جنازه بچه ها را یک جا جمع می‌کنیم. روی آنها یکی دو تا پانچو می‌اندازم. مثل گل‌هایی که از شر سرما زیر پلاستیک می گذارند. با برف رویشان را می‌پوشانم. در آن سرما هیچ جنازه ای بو نگرفته است؛ بخصوص جنازهٔ علی که بوی عطر میدهد و هر بوی دیگری را در خود می بلعد. بچه ها دوباره دور هم جمع شده اند؛ مثل همان روزهایی که در اردوگاه زیر یک چادر بودیم. حالا فقط من بین‌شان نیستم.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #مگیل #طنز کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 پسرهای ننه عبدالله/ ۸۲ خاطرات محمدعلی نورانی نوشته: سعید علامیان ┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄ وقتی از مقر مدرسه سوسنگرد به طرف خط حرکت کردیم برای اینکه به بچه ها روحیه بدهم سخنرانی محکمی کرده بودم که برادرها، نیروهای ما پیشروی کرده اند عراقی‌ها در محاصره اند و دنبال فرار هستند. فقط کافی است برویم دنبالشان جمعشان کنیم بیاوریم. حالا می‌شنیدم یکی از بچه ها به نام آقای قمر با لهجه دزفولی می‌گفت: «ما توی محاصره ایم یا عراقی‌ها؟ این نورانی گولمان زده کلاه سرمان نهاده. تا نماز صبح مقاومت کردیم. پس از نماز، کمی که هوا روشن شد، مسافتی جلو رفتم ببینم در چه وضعیتی هستیم. دیدم یک دستگاه بلدوزر عراقی در فاصله صدوپنجاه متری ما سوخته است. دانستم صدای شنی دیشب از همین بولدوزر بوده و میخواسته خاکریز بزند. کمی جلوتر، از روی یک بلندی نگاه کردم، عراقی ها در پانصد متری ما بودند. به راحتی می‌شد آنها را دید. رفتم سوسنگرد، مرتضی را پیدا کردم، گفتم: «آقا مرتضی خمپاره ۶۰ می‌خواهیم.» گفت: «خمپاره ۶۰ چی چیپست، نداریم. برو با هرچی خودت داری بزن.» دیدم آنقدر خسته است که نمی‌شود با او حرف زد. با بچه های خودمان در سپاه خرمشهر تماس گرفتم گفتم دو روز است بچه های گردان چیزی نخورده اند، غذا می‌خواهیم. در این مدت فقط آب می خوردیم. حتی برای آوردن آب هم مشکل داشتیم. هرکسی روی جاده می رفت، تیر می خورد. دوباره رفتم پیش مرتضی گفتم پاشو بیا خودت خط را ببین، نه سنگر داریم نه خاکریز داریم نه غذا نه مهمات، آخر چطور خط را حفظ کنیم؟ گفتم می‌خواهم جاده را قطع کنم تا دشمن نتواند روی جاده تردد کند. گفت نکنی این کار رو این خط مواصلاتی ست، ورود به بستانست؛ اگر قطع کنی بچه های خودمون نمی‌تونند به طرف بستان برند! توی خط بودم دیدم آقا مرتضی تنهایی سوار یک لودر آمدو گفت الآن برایتان خاکریز درست می‌کنم. نشست پشت لودر جلوی چشم عراقی‌ها، پرگاز و پرسروصدا مشغول زدن خاکریز شد. عراقی‌ها بی‌امان به طرفش تیراندازی کردند. سر بچه ها فریاد زدم خط آتش باز کنید... خط آتش باز کنید... بچه ها با آرپی جی و ژ ۳ خط دشمن را زیر آتش گرفتند. آقا مرتضی خاکریز کوتاه و کوچکی درست کرد، گفت: «همین قدر بسه‌تونس» نگذاشتم لودر را برگرداند. گفتم این لودر را بگذار اینجا، خاکریز را کامل کنیم. لودر را گذاشت و رفت. شبها، بچه ها با لودر کار می‌کردند. یکی از بسیجی های گردانمان به اسم مرید بابا احمدی کار با لودر را بلد بود. هفده سال بیشتر نداشت. دو شب کار کرد و با ترکش خمپاره شهید شد. پس از او، غلام چنگلوایی از بچه های سپاه خرمشهر زدن خاکریز را ادامه داد. او هم ترکشی به سرش خورد و همانجا به شهادت رسید. حدود پنج روز پشت آن خاکریز با دشمن درگیر بودیم. آتش سبک تر شد. مطمئن شدیم عراقی‌ها دیگر از این مسیر نمی آیند؛ اما ما هم جواب می‌دادیم. مصباحی گفت: حالا که خط آرام است برویم سوسنگرد حمامی کنیم. سر و صورتمان پر از گردوخاک شده بود. به شیرالی گفتم: «مواظب خط باش برویم سوسنگرد، حمام کنیم و برگردیم.» با محمد مصباحی و چهار نفر دیگر به سوسنگرد رفتیم. یک حمام باز بود. تازه از مکه آمده بودم و هنوز موی سرم در نیامده بود. مصباحی گفت: «حاج محمد اجازه بده بشورمت» گفتم «نمیخواهم گفت لااقل بگذار آب بریزم تو بشور. صابون میزدم، او با سطل آب می ریخت. آخرسر، آب روی سرم ریخت و گفت: «غسل می‌دهم غسل شهادت حاج محمد نورانی را قربه الی الله!» گفتم ول کن نامرد گفت: «جان تو، تا شهیدت نکنم،‌ولت نمی‌کنم.» سه بار، هی سطل را برداشت و مرا غسل شهادت داد. گفتم: «حالا تو صابون بزن من آب بریزم.» من هم یک سطل آب ریختم روی ،سرش گفتم غسل می‌دهم غسل شهادت حاج محمد مصباحی را قربه الی الله.» هر دو غسل شهادت کرده به مقر رفتیم. مصباحی گفت: «بروم گردان را سرکشی کنم» گفتم: «برو.» مسافتی فاصله نگرفته بود که یک گلوله خمپاره ۶۰ کنارش به زمین خورد. بدنش پر از ترکش شد. بچه ها سریع او را پشت وانت گذاشتند و به سوسنگرد بردند. محمد از سوسنگرد به اهواز و از آنجا با هواپیما به شیراز منتقل شد. روز بعد، آتش دشمن سنگین تر شد. بچه ها می.گفتند خسته شدیم، یا برویم عملیات کنیم یا برگردیم. زیر آتش نشسته ایم هی خمپاره رویمان خالی می‌شود. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #پسرهای_ننه_عبدالله کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 آزادی قدس با نوای حاج صادق‌آهنگران 🔸 علی امروز سپاه علوی میخواهد رهبری ملت بیدار و قوی میخواهد با سپاه علوی کاخ ستم شد ویران میرسد مژده آزادی قدس از ایران جاده و اسب مهیاست بیا تا برویم حاج قاسم دلش اینجاست بیا تا برویم... تصاویری بسیار زیبا و دیدنی از فرمانده کل قوا حضرت امام خامنه‌ای با سروده ای شنیدنی از مداح باصفای جبهه ها        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #نماهنگ #جبهه_مقاومت کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 در اوج سختی‌ها با توکّل به خدا همواره پر انرژی و شاد بودند ... صبحتان پر از سرور        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂‌ در مسیر خرمشهر ۴ بخشنده - گردان نور ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ صبح روز عملیات متوچه صدای تیراندازی با کلاش از سمت خاکریز تصرف شده عراق شدم. به همراه شهید صادق مروج جانشین گردان، حدود ده دوازده نفری رفتیم ببینیم چه خبر شده. در بین راه دو نفر از بچه ها مجروح شدند و آنها را به عقب فرستادیم. شب گذشته کلا خط دشمن تخلیه شده و همه عقب نشینی کرده بودند و احتمال اینکه دشمن تیراندازی کرده باشد ضعیف بود. در آن لحظه دوربین نداشتیم و فقط می‌دیدیم یک گروه به ستون در حال عقب رفت هستند. لباس‌هایشان با رنگ خاکی فرق داشت و مایل به سبز بود. تمام خاکریز اول را ما می رفتیم و آنها هم می‌رفتند. در خاک ریز دوم روبروی هم ایستادیم. می‌گفتیم آهای.... آنها هم می‌گفتند آهای... دست تکان دادیم آنها هم دست تکان دادند. احتمال می‌دادیم خودی باشند. در خاکریز دوم آنقدر به آنها نزدیک شدیم که به مروج گفتم قیافه‌ اینها به خودی ها نمیخورد. در یک لحظه متوجه فرمانده آنها شدیم. قدی کوتوله با سبیلی صدامی که همه سربازهایش شش تیغه بودند و دارای سبیل. گفتم صادق اینها عراقی‌اند. یک دفعه دیدیم با یک حرکت دست فرمانده، همه پریدند پشت خاکریز ما. عکس العملی نشان ندادیم. یک دفعه یک تانک پشت خاکریز روشن کرد و گاز داد آمد بالای خاکریز. یک عراقی هم پشت کالبیر خیلی آرام و راحت سر کالبیر پنجاه را به سمت ما گرفت. حالا دیگه ماشه را چکاند و ما با تمام توانبه عقب برگشتیم. در تمام عمرم اینطور ندویده بودم. هر لحظه احساس می‌کردم فشنگ بعدی تو کمر یا سرم می‌خورد. صدای گوش خراش کالیبر پنجاه از سر و روی و پشت ما می‌رفت تا رسیدیم به خاکریز اول و خودمان را پرت کردیم پشت خاکریز. وقتی نا امید شدند این‌بار با گلوله مستقیم تانک شروع کردند به شلیک. با توجه به پیشروی اولیه و عدم الحاق جناحین و آتش پیوسته دشمن، به هرحال پیروز مندانه خاکریزها را تحویل خودشان دادیم و به عقب آمدیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات #عملیات_بیت_المقدس کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 نواهای ماندگار 🔸 با نوای حاج صادق آهنگران با تصاویر دیدنی جبهه‌های نبرد         ‌‌‍‌‎‌┄═❁❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ای راهیان کربلا وقت پیکار است عشاق ثارالله را حق نگهدار است دامان همت پردلان بر کمر بندید با عزم راسخ کوله بار سفر بندید دل را به ذکر حق به قصد ظفر بندید ره را به خصم کافر حیله گر بندید صاحب زمان این کاروان را جلودار است        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #نماهنگ #کلیپ کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂‌ در مسیر خرمشهر ۵ بخشنده - گردان نور ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ بعد از آمدن نیروهای جایگزین، جهت تحویل خط دب حردان باقیمانده گردان که جا مانده از شهدا و مجروحین بود جهت سازماندهی مجدد به عقبه در اهواز رفتیم. در سازماندهی جدید بعنوان فرمانده دسته انتخاب شدم و راهی خط اهواز خرمشهر شدیم. شب‌ها در سه سنگر کمینی که داشتیم در هر سنگر یک‌ نفر نگهبانی می‌داد. از آنجایی که نیروهای قبل از ما تلفات سنگینی داده بودند در کانال و بریدگی جاده وضعیت بسیار حساس بود. یک دوربین دید در شب از سنگرهای عراقی در منطقه دب حردان غنیمت گرفته بودیم که شب‌ها با آن جاده و اطراف نیزار را بررسی می‌کردیم. شب کارها بسیار سخت بود. پشه های نیزار بسیار وحشتناک نیش می‌زدند. هر چه پماد می‌زدیم و می‌خواستم یک نماز با آرامش بخوانیم نمی‌گذاشتند. نگهبانی تک نفره، بسیار ترسناک و رعب آور بود. پشت سرهم نگهبانان صدایم می‌کردند بیا بیا.. می رفتم با دوربین دید درشبی که در اختبار من بود خوب نگاه می‌کردم و به او می گفتم چیزی نیست، یک لاستیک بزرگ و یا یک تنه خشک درختی است. یک روز صبح دور هم بودیم و با هم صحبت می‌کردیم. نگهبان بالای سر ما هم بجای مواظبت از جاده به حرفهای ما گوش می‌داد. شهید کاظم مساعد به‌سمت دستشویی رفت. ما گرم صحبت بودیم که یکدفعه خدا به دلم گذاشت برگشتم پشت سرم را نگاه کردم، دیدم کاظم مساعد دولا دولا و آفتابه به‌دست داره میاد و با اشاره به او فهماندم چی شده! چرا اینجوری؟ دیدم با انگشت به پشت سر نگهبان روی جاده اشاره می‌کند. تا بلند شدم دیدم دو تا کوماندو عراقی، با لباس چریکی و با کلاه قرمز رنگ و آرم عقاب با کلاش روبروی من ایستاده‌اند. راستش کپ کردم و هیچ حرکتی نتوانستم انجام بدهم. اسلحه نداشتم و نگهبان هم هیچ متوجه نشد بود. ناگهان شروع کردند رگبار توی سر و صورت من. حالا عجیب اینجا بود که بچه ها نشسته و نگهبان هم سر پست، هیچ حرکتی نمی کنند. همه تیرها از سر و‌گوش من رد می‌شدند و خدا کمک کرد نه من تیر خوردم نه نگهبان و نه هیچکدام از بچه ها. در یک لحظه عراقی‌ها پریدند پشت جاده و در نیزار فرار کردند. نیم ساعت که گذشت از توی نیزار یک نفر صدا می‌زد برادرها کمکم کنید کمک کمک کنیم. گفته بودند منافقین با عراقی‌ها هستند مواظب باشید. با احتیاط تمام دسته را سریع دستور دادم اماده و اسلحه ها از ضامن خارج و گفتم تا دستور ندادم شلیک نکنید. یکدفعه فریاد زدم بیا جلو ببینمت . دیدم یکنفر مثل بچه ها که راه رفتن بلد نیست روی باسن نشسته دارد می آید. دو نفر را مامور کردم تا بروند و بیاورندش. سریع دو تا پریدند روی جاده و قبل از اینکه عراقی‌ها شلیک کنند از بغل‌هاش گرفتند و سریع آورند. بنده خدا بی رمق شده بود و نای حرکت نداشت. سوال کردم چکار می‌کردی تا حالا و از کجا آمدی. می‌گفت ما دو نفر از نیروهایی هستیم که چند شب پیش عمل کردیم. گفتم چطور زنده موندید که پاسخ داد نی و آب میخوردیم. گم شده بودیم که شما را پبدا کردیم. گفتم نفر دوم کجاست گفت توی نیزار گم شده که پیدا نشد که نشد. در انتهای ماموریت قرار بر این شد تا با یک عملیات جاده را بگیریم ولی با عملیات موفق ارتش در منطقه دارخوین و رسیدن آنها به جاده اهواز خرمشهر، عراقی‌ها از ترس محاصره شدن با یک اتش تهیه سنگین عقب نشینی کردند که فردای آنروز با مینی بوس تا سه راهی جفیر رفتیم. پایان ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات #عملیات_بیت_المقدس کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍃؛💫؛🍃 💫؛🍃 🍃 خاطرات اسرای عراقی "سرباز عراقی" ۳ محقق: مرتضی سرهنگی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔸 من می‌دانستم در این حمله اگر زنده بمانم و به عقب برگردم دوباره باید حمله کنم و بالاخره کشته خواهم شد. بنابراین تصمیم گرفتم هر طور که شده خودم را اسیر کنم. برای اینکه بتوانم نقشه ام را عملی کنم. سینه خیز روی زمین دراز کشیدم. آتش نیروهای شما زیاد بود و می‌ترسیدم که در همین حال هم کشته شوم، بنابراین با زحمت زیاد توانستم دو جنازه را روی خودم بیندازم و کاملاً روی خود را بپوشانم تا از خطرات احتمالی مصون بمانم. اینکار برایم دشوار و چندش آور بود ولی چاره ای نداشتم. البته در آن حال یک چیزی به دهانم خورد و دوتا از دندانهایم شکست ولی هر طوری بود تا صبح زیر جسد آن دو نفر ماندم. صبح که هوا روشن شد جنازه ها را کنار انداختم و بلند شدم. البته خیلی ترسیده بودم و مرگ را هر لحظه در کنارم احساس می‌کردم. همین ترس از مرگ باعث شد که من تا صبح به هیچ چیزی ـــ حتی به خانواده ام ـ فکر نکنم و تنها آرزویم زنده ماندن بود. یک دفعه متوجه شدم که یک نفر بسیجی در نزدیکی من ایستاده و نگاهم می‌کند، من شعارهایی از رادیو عربی یاد گرفته بودم. بلافاصله شروع کردم به شعار دادن و آن بسیجی به‌طرفم آمد و با هم دیگر روبوسی کردیم و او مرا نزد دوستانش برد. آنها تقریباً هشتاد نفر و همه جوان بودند. تقریباً چهار ساعت با بچه های بسیج بودم. به مسئولین آنها فهماندم که میخواهم کاری انجام دهم و به او فهماندم که دلم می‌خواهد زخمی‌های شما را به عقب ببرم. او هم قبول کرد و من یکی از زخمی های بسیجی را بر پشتم گرفتم و همراه شش نفر دیگر که تقریباً زخم های سطحی داشتند به عقب آمدیم و آنها را تحویل بهداری دادم. من واقعاً تعجب کردم از اینکه چطور اینقدر نیروهای شما کم زخمی و شهید داشتند. پایان این قسمت ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات_اسرای_عراقی کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂‌ مگیل / ۱۲ داستان طنز اثر ناصر مطلق ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ یادم است همان شب‌های آخر، با رمضان قرار گذاشته بودیم وقتی همه خواب‌اند به کانتینر تدارکات تک بزنیم، اما حاج صفر از ما هوشیارتر بود. روی گونی اجناس، بخصوص کارتنهای پُر از خوراکی، تله موش کار گذاشته بود؛ تله موشهای بزرگ ضربه ای. رمضان و علی زودتر از من وارد کانتینر شدند. کلید برق را زدیم اما چراغها روشن نشد مجبور شدیم کورمال کورمال به دنبال چیزهایی که لازم داشتیم بگردیم، ناگهان داد رمضان به هوا رفت و پشت بندش، على. من هم تا آمدم به آنها کمک کنم دستم رفت زیر یکی از تله موشها. چه دردی داشت. انگار که یکی با همۀ وجود، دست آدم را گاز گرفته باشد. وقتی کار به اینجا رسید، صدای قهقهه حاج صفر و بچه‌های تدارکات را از توی چادر شنیدیم. ما هم برای تلافی فردای آن شب در غذایشان پودر قرص مسهل ریختیم. بی آنکه محاسبه کرده باشیم بین چادر تدارکات تا دستشویی ها چه راه دور و درازی است. بیچاره ها تا خود صبح در رفت و آمد بودند. آخر سر هم به سراغ یک گودال پشت چادر تبلیغات رفتند؛ گودالی که شبیه قبر کنده بودند و یک نفر از بچه های تبلیغات شب‌ها در آن به یاد شب اول قبر مناجات می‌خواند. بیچاره وقتی نصف شب وارد قبر شده بود بوی بد به مشامش خورده بود. زمانی از همه چیز خبردار شد که به پشت داخل قبر خوابیده بود. لباسهایش را سوزاند و خودش هم دم صبح با آن سرمای استخوان شکن به داخل رودخانه کرخه شیرجه زد. بعد هم سینه پهلو کرد و یک هفته میهمان بهداری شد. علی برای آنکه از عذاب وجدان برهد، چند شیشه عطر گازئیلی برایش برد. رمضان تیمارش کرد و من هم برایش چند کبک چاق و چله شکار کردم. نمی‌دانم چند دقیقه گذشته بود، اما من کنار بچه ها، رو به مگیل نشسته بودم و داشتم این خاطرات را برایش تعریف می‌کردم. جالب بود که مگیل هم برعکس همیشه دست از نشخوار کشیده بود و داشت به حرفهای من گوش می‌داد. - چه عجب یکبار نشستی پای بساط دل ما این را وقتی فهمیدم که می‌خواستم خرمهره‌های رمضان را به گردن مگیل ببندم، زیر آن هم دسته کلید حاج صفر را آویزان کردم تا صدایش همیشه در گوشمان باشد. اما من که فعلاً صدایی نمی شنیدم. - ببین چه چیزهای زینتی بهت آویزان کردم. الان اگر خرها تو را ببینند کلی ذوق می‌کنند.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #مگیل #طنز کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 پسرهای ننه عبدالله/ ۸۳ خاطرات محمدعلی نورانی نوشته: سعید علامیان ┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄ خط حد گردانمان، از سمت راست، بعد از پل سابله بود. انتهای خط، خاکریز نبود. عراقی ها می توانستند از آن طرف بیایند و دورمان بزنند. وضعیت دشمن از ما هم خراب تر بود. خاکریز کوتاهی داشتند، نفراتشان موقع تردد دیده می شد. نیروی زیادی در خط نداشتند، اما تعداد خمپاره ۶۰ آنها زیاد بود. آتش خمپاره هایشان ما را زمین گیر می‌کرد و زخمی و شهید می‌دادیم. تصمیم گرفتیم از نزدیک وضعیت دشمن را بررسی کنیم، اگر شرایط مناسبی بود به آنها حمله کنیم. با ایاد حلمی زاده و مسعود شیرالی به طرف خاکریز دشمن رفتیم. گلوله های خمپاره در اطرافمان می خورد، از دور و نزدیک صدای خمپاره می‌آمد. دولا دولا به خاکریز عراقی ها نزدیک شده بودیم که ناگهان پای راستم رها شد و محکم به زمین افتادم. سوزش شدیدی توی کمرم حس کردم. به پشتم دست کشیدم. دستم خونی شد. فکر کردم از پشت ما را زده اند. به بچه ها گفتم: «دارند از پشت سر می زنند.» مسعود گفت: «نه حاج محمد، از شکمت خون می آید.» تک تیراندازهای عراقی ما را دیده و با قناسه زده بودند. گلوله از شکم، کنار مثانه وارد شده و از پشت کنار نخاع خارج شده بود. سوزش کمرم آن قدر زیاد بود که اول متوجه سوراخ شکم نشده بودم. اياد فوری مرا روی شانه اش انداخت و دوید. کشتی گیر بود و بدن ورزیده ای داشت. ایاد آدم شجاع و کم حرفی است. مسعود هم به طرف دشمن تیراندازی می‌کرد. سعی داشت خط آتش باز کند که از آنجا دور شویم. دشمن رها نمی‌کرد. روی دوش آیاد بودم که احساس سبکی کردم، دیگر درد را احساس نکردم و بیهوش شدم. وقتی به هوش آمدم، متوجه شدم توی آمبولانس هستم. ایاد و هادی کازرونی بالای سرم بودند. هادی با گریه می‌گفت محمد هم رفت، این هم شهید شد. خدایا بچه ها یکی یکی می‌روند. ایاد می‌گفت: «نفوس بد نزن این هنوز زنده است، الآن می‌رسیم بیمارستان.» از این صحبتها بین‌شان ردو بدل می‌شد. تا اینکه هادی گفت: محمد، اگر زنده ای دستت را تکان بده. همه رمق و توانم را جمع کردم توانستم مچ دستم را کمی بالا و پائین کنم. هادی سر راننده آمبولانس فریاد زد: «زنده ست گاز بده... گاز بده!» بار دیگر که به هوش آمدم توانستم چشمم را باز کنم. دانستم در بیمارستان سوسنگرد هستم. چیزی به یاد نمی آوردم. وقتی بیهوش شده بودم آیاد در حالی که مرا روی دوشش داشته زیر رگبار گلوله حدود دو کیلومتر دویده بود. در این مسافت بارها به زمین افتاده یا من از روی دوشش افتاده بودم. وقتی به خاکریز خودمان می‌رسد دیگر پاهایش نای حرکت نداشته که از خاکریز بالا بیاید. بچه هایی که آن طرف خاکریز بودند به کمکش می آیند. پزشکان در بیمارستان سوسنگرد مداوای اولیه را انجام دادند. مرا از سوسنگرد به فرودگاه اهواز اعزام کردند. یک هواپیمای سی ۱۳۰ برای حمل مجروحان آماده بود و داخلش را با طناب طبقه بندی کرده بودند. ما را توی هواپیما چیدند، گفتند وضعیت قرمز است، فعلاً نمی توانیم پرواز کنیم. حدود دو ساعت منتظر بودیم وضعیت سفید شود. در هواپیما را بسته بودند. در هوای گرم شرایط خوبی نداشتیم. مجروحها درد می‌کشیدند. دو پرستار مرد فقط سرمها را وصل می‌کردند. هواپیما در تهران به زمین نشست. در تهران آشنایی داشتیم به نام عباس غلامی که به او عمو عباس می‌گفتیم. خانم عمو عباس، مریم خانم، از قبل از انقلاب با حاج عبدالله آشنا بود. عبدالله و بهمن اینانلو با او هماهنگ کرده بودند که مرا پیدا کند و به بیمارستان سعادت آباد ببرد. آنها از اهواز مرا برای آن بیمارستان پذیرش کرده بودند. بیمارستان کنار کوه و بیابانی بود که با برف زمستانی سفیدپوش شده بود. مرا در بخش مجروحین بستری کردند. آن روزها، در بیمارستانهای دولتی بخشی را برای مجروحین اختصاص می دادند. بلافاصله مقدمات عمل را انجام دادند. و صبح روز بعد مرا به اتاق عمل بردند. عمل سختی بود و چند ساعتی طول کشید. گلوله به عصب های مثانه، پا و... آسیب زده بود. در انتهای نخاع اعصابی است به اسم عصب های دم اسبی. گلوله از بین این عصبها عبور کرده و مقداری از آن را سوزانده بود. جراحان، محل عبور گلوله را ترمیم کردند؛ اما سوختگی در عصبها هنوز مانده است. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #پسرهای_ننه_عبدالله کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 مربوط به خاطرات آقای بخشنده افراد شرکت کننده در عملیات بیت‌المقدس گردان نور کربلا ▪︎ از چپ به راست شهید جاوید الاثر کاظم مساعد، رزمنده عبدالعلی بخشنده، میرزایی، علیرضا تهرانی، محمود سلامات.