🍂 همراه با قصه‌گو ۱۴ رضا رهگذر از کتاب: سفر به جنوب ✾࿐༅◉༅࿐✾ 🔸 یک هفته از سفرمان به جنوب گذشته است. برایتان گفتم که در این مدت کجاها رفته ایم. سفری هم به آرامگاه شهدای هویزه داشتیم. آنجا، گرداگرد آرامگاه‌های عده ای از این عزیزان بنای زیبا و باشکوهی ساخته اند؛ چیزی مابین امامزاده و مسجد. نمای داخل با کاشی‌های نقش دار نیلی رنگ تزیین شده است. یک طرفش هم ـ در شمال غربی حیاط - در باغچه ای نه چندان بزرگ گندم کاشته اند ؛ که طلایی شده و رسیده. كف قسمت جنوبی آرامگاه حدود نیم متر از زمین نیمهٔ دیگر حیاط، بلندتر است. در این قسمت، آرامگاه‌های شهدا قرار دارد. هم‌سطح در یک ردیف با قاب عکسهای منظمی که بالای هر قبر قرار دارد. در شرق و غرب آرامگاه‌ها، قسمتی از حیاط را سقف زده‌اند و مثل مسجدهای قدیمی به شکل ایوانهایی ضربی یک شکل در آورده اند. در یکی از این ایوانها، مجموعه کوچک و غرورانگیزی قرار دارد. مجموعه ای از سلاحها و پوتین‌ها و کلاهخودهای شهدای هویزه که از آنان باقی مانده است؛ مجموعه ای از ساده ترین سلاحها . وقت اذان ظهر است. اذان گوی عرب زبان آرامگاه، بعد از آنکه یک یک ما را در آغوش می‌کشد و خوش آمد می‌گوید و جاهای مختلف آرامگاه را نشانمان میدهد به اذان می ایستد. صدای دلنشین اما حزن انگیزی دارد؛ مثل حال و هوای ساکت و آرام آرامگاه، مثل عکس‌هایی که ساکت، در قابها به ما نگاه می‌کنند؛ مثل سلاحها و وسایل در هم پیچیده وله شده باقی مانده از شهدا؛ مثل دشت و گندمزارهای اطراف مقبره؛ مثل تانک‌ها و نفربرهای سوخته و متلاشی شده که تا کمرکش، آنها را ساقه های بارور گندم پوشانده بود، و... مثل آسمان غمگین و گرفته دل ما .....        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #همراه_قصه‌گو @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍃؛💫؛🍃 💫؛🍃 🍃 خاطرات اسرای عراقی / ۱ "سرباز عراقی" محقق: مرتضی سرهنگی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔸 روزهای اول جنگ واحد ما بطرف پاسگاه «زید» حمله کرد و پاسگاه را به تصرف خود در آورد. بعد از اشغال پاسگاه دستور آمد که به طرف میمک برویم. واحد ما در این منطقه مستقر شد و بعد از مدتی نیروهای شما حمله ای به این منطقه کردند و ما عقب نشینی کردیم. چند روز بعد از عقب نشینی صدام به منطقه آمد و فرمانده تیپ ما که نامش (محمد جواد شیخ احمد) بود را به باد فحش و ناسزا گرفت و گفت باید این منطقه را از دست ایرانی ها خارج کنید، اگر کسی از نیروها عقب نشینی کند نمی‌گذارم که آب دجله و فرات را بخورد. چند روز از این ماجرا گذشت تا اینکه فرمانده تیپ به بغداد احضار و به دستور صدام اعدام شد. خبر اعدام شدنش به تیپ ما رسید. در همان منطقه من به چشم خودم دیدم که ۱۱ نفر سرباز و یک سروان بنام "عبید" در برابر چشمان افراد تیپ اعدام شدند. درست بخاطر دارم که ساعت ده صبح بود که این افراد اعدام شدند درحالیکه ماسه روز در مقابل نیروهای شما مقاومت کرده بودیم در همان روز که صدام به منطقه آمد لباس کاملاً نظامی پوشیده بود و برای ما هم سخنرانی کرد. او گفت اگر نیروهای ایرانی خاک شما را بگیرند می‌دانید چه کار می‌کنند؟ و ما را تهدید کرد که باید بجنگیم. در این حمله ما تقریباً هزار و سیصد نفر کشته و زخمی و عده ای هم اسیر داديم. البته حمله ما برای باز پس گرفتن میمک بیست و پنج روز به تاخیر افتاد چون مصادف بود با برگزاری کنفرانس «طائف» در عربستان که بعضی از فرماندهان می‌گفتند شاید نتیجه ای از این کنفرانس گرفته شود و شاید هم صلح بشود. وقتی کنفرانس تمام شد و نتیجه ای در برنداشت ما آماده حمله شدیم. اما نیروهای شما در بالای ارتفاعات مستقر بودند و کاملاً به منطقه تسلط داشتند. حمله ساعت دو بعد از نیمه شب به تاریخ (۱۲/ ۶۵/۱۲) ۱۲۸۲/۲/۲ شروع شد همانطور که گفتم نیروهای شما مسلط بودند و هر کدام از نیروهای ما حرکتی می‌کرد کشته می‌شد. ما با چهار تیپ حمله کردیم که سه تیپ متلاشی شد، حمله ما بیش از دو ساعت طول نکشید و ما ساعت چهار صبح عقب نشینی کردیم. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات_اسرای_عراقی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 به لحظه لحظه‌هایتان مدیونیم..! یک عمر آرامش، با شما خاکیان در پهنه‌ای به بزرگیِ کره‌ای خاکی        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas ⏪ عضویت            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂‌ مگیل / ۹ داستان طنز اثر ناصر مطلق ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ از جا بلند می‌شوم و خود را می‌تکانم. ترکش است یا سنگریزه، یکی دو جای پالتوام سوراخ شده و چند نقطه از دستم هم درد می‌کند. احتمالا چند ترکش طلایی نصیبم شده اما، حالا فرصت خوبی برای تیمار نیست. افسار مگیل را می‌کشم. احساس می‌کنم طناب در دستانم شل است. خدایا نه. در این سنگلاخ پایین و بالا رفتن کار آدم نابینایی مثل من نیست. چند متر جلوتر مگیل را روی زمین پیدا می‌کنم. افتاده و پایش را بر سنگ‌ها می‌کشد. با دست توی سرم می‌زنم و از ته دل آه می‌کشم. رو به طرفی که حدس می‌زنم دیده بان عراقی مرا از آنجا در دید و تیررس خود دارد. می ایستم و فحش و ناسزا را به جانش می‌کشم. ای بی شرف، زورت به یک قاطر و یک آدم نابینا رسیده. اگر مردی از سنگرت بیا بیرون. بیا تو هم چشمت را ببند تا با هم کشتی بگیریم، ببینیم کی زورش بیشتر است. چند سنگ از زمین برمی‌دارم و به اطراف پرت می‌کنم. دست خودم نیست، بدون مگیل هیچ راهی برای برگشت ندارم. همان جا می‌نشینم و می‌زنم زیر گریه. خدایا این چه سرنوشتی بود! تا کی توی این کوه‌ها باید سرگردان باشم؟! چند لحظه که می گذرد به خودم مسلط می‌شوم. از حرفهایی که به دیده بان عراقی زده ام، احساس شرم می‌کنم. ته دلم با این جمله موافق است که اصلا از کجا معلوم دیده بانی در کار باشد!؟ اما اگر ایرانی باشد که بدتر است. اصلا اگر یکی همین دوروبر باشد و حرفهای مرا شنیده باشد چه قضاوتی درباره من می‌کند؟ پاهای مگیل دوباره به من برخورد می‌کند. با خود می‌گویم: «حتماً در حال جان کندن است. ای لعنت بر این خمپاره های سرگردان. کنار مگیل می‌نشینم و سر او را روی زانوام می‌گذارم. جالب است که با این وضعیت هم هنوز نشخوار می‌کند. بی‌خود نگفته‌اند "سروجان فدای شکم!" دستی روی یال و کتف‌هایش می‌کشم اما از خون خبری نیست. جاهای دیگر را هم بررسی می‌کنم شاید یکی دو تا ترکش ریز مثل خودم خورده باشد، اما، هیچ یک از آنها نمی‌توانند مگیل را از پا درآورند. به نظرم می آید که چپه شده است. به پالانی که روی کمرش است دست می‌زنم انگار که پالان با همۀ باری که رویش است در میان شکاف صخره ای گیر کرده و نمی‌گذارد مگیل از جایش بلند شود. تنگ پالان را شل می‌کنم. بیچاره در حال سم کوبیدن است که من کمکش می‌کنم و بالاخره از جا بلند می‌شوم. دست خودم نیست. می‌پرم و پوزه اش را در آغوش می‌گیرم. خدا را صدهزار مرتبه شکر. این بار اما مگیل کله‌ای تکان می‌دهد و از من تشکر می‌کند. چه عجب؟! یفتره اش هنوز به راه است. مثل اینکه از تو نمی‌شود تعریف کرد. یعنی جنبه اش را نداری. به پاس زنده ماندن مگیل چند بسته شکلات جنگی باز می‌کنم و همه را به او می‌دهم. او هم با ملچ ملوچ مشغول خوردن می‌شود. حالا که به هم اینقدر وابسته شده ایم. بد نیست اگر کمی از شکلات گاززدۀ مگیل را هم خودم بخورم.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #مگیل #طنز @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 پسرهای ننه عبدالله/ ۸۰ خاطرات محمدعلی نورانی نوشته: سعید علامیان ┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄ به قرارگاه تاکتیکی در منطقه ای بین دهلاویه و سوسنگرد رفتیم. آنجا ستاد آقا محسن و آقای صیاد شیرازی بود. رفتم داخل، پرده را کشیدم دیدم آقا محسن به دیوار سنگر تکیه داده خوابیده، آقای صیاد شیرازی کنار بیسیم دراز کشیده است. معلوم بود هر دو روز سختی را پشت سر گذاشته اند و خسته اند. یا الله گفتم و داخل شدم. برادری آمد توی سینه ام آهسته مرا به طرف بیرون هل داد و گفت: «چه کار دارید؟» گفتم فلانی هستم می‌خواهم به منطقه بروم، توجیه نیستم. نشانی مدرسه ای را در سوسنگرد داد. گفت تعدادی نیرو آنجاست آنها را سازماندهی کن. پرسیدم: «اسلحه و مهمات چی؟» گفت: «خودشان مسلح اند.» بعد گفت: «یک دقیقه صبر کن.» کالکی آورد باز کرد نقطه ای را نشان داد و گفت: «اینجا پل سابله است، مرتضی قربانی اینجاست. با نیروهایت میروی آنجا خودت را به مرتضی معرفی می‌کنی.» پل سابله از نقاط مهم و حیاتی عملیات بود. مرتضی قربانی با نیروهای خط شکن در آنجا مقاومت سختی کرده، تلفات داده بود و برای ادامه عملیات نیرو می‌خواست. به مدرسه سوسنگرد رفتم. به اندازه یک گروهان نیروی بسیجی از بچه های دزفول آنجا بودند. آنها را قبلاً اعزام کرده و سازماندهی نشده بودند. فرمانده شان آقای هودگر بود که برادرش در دوره آموزشی اوایل سپاه با من هم دوره بود. مرا شناخت. با او صمیمی شدم؛ حتی با او بیشتر از بچه های سپاه خرمشهر رفیق شدم. آنها را سازماندهی کردم. برای تعیین فرمانده دسته ها از هودگر کمک گرفتم. گفتم از بین بچه ها کسانی که زرنگ و باتجربه هستند، معرفی کند. اسم چند نفر را برد. آنها را به عنوان مسئول دسته گذاشتم. نیروهای آن گروهان را جمع کردم، برایشان از نظم و اطاعت پذیری گفتم و هودگر را به عنوان فرمانده گروهان معرفی کردم. بقیه نیروهایم را از قرارگاه گلف گرفتم؛ بچه های اندیمشک، رامهرمز، زاهدان و نیروهای پراکنده از شهرهای دیگر بودند. آنها هم بچه های شجاع و اطاعت پذیر بودند. با اضافه شدن آنها، دو گروهان دیگر به فرماندهی مسعود شیرالی و علی سلیمانی تشکیل شد. در مجموع حدود سیصد نفر می‌شدیم. مقر ما در مدرسه سوسنگرد شناسایی شده بود. هواپیماهای عراق برای زدن مدرسه می آمدند و بمباران می‌کردند. موقعی که می خواستیم به طرف خط برویم، بچه ها را به صف کردم. روی صندوق مهمات ایستادم و سخنرانی کردم که امروز روز لبیک گفتن به امام حسین(ع) است، روز جهاد و شهادت است، دندانهایتان را به هم بفشارید، سرتان را به خدا عاریه بدهید... وسط سخنرانی بک باره دو هواپیما آمدند روی مدرسه شیرجه زدند و بمب هایشان را ریختند. فریاد زدم: «برادرها پراکنده شوید!» در این بین یکی از بچه ها با لهجه شیرین دزفولی گفت: «تو خودت بگویی سرتونَ به خدا عاریه دهه، بعد خوتِ بگویی فرار کنه؟!» گفتم: «نگفتم که زیر بمب بایستید کشته شوید.» با این حال تعدادی از بچه ها همانجا زخمی و شهید شدند. زخمی ها و اجساد شهدا را عقب بردند. گردان را به طرف پل سابله حرکت دادم. حوالی غروب به منطقه عملیات رسیدیم. دشمن آتش سنگینی روی پل و اطراف آن می ریخت. عراقی ها شب گذشته، حدود سحر سیزده آذر، با استفاده از تاریکی شب تک سنگینی کرده بودند که پل سابله را بگیرند. شنیدیم شخص خود صدام این عملیات را هدایت می‌کرده، چون برایش مهم بوده که نیروهایش از پل عبور کند و دوباره شهر بستان را بگیرند. اگر پل سقوط می کرد، عملیات شکست میخورد. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #پسرهای_ننه_عبدالله کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 ۱۰ اردیبهشت ۱۳۶۱ آغاز عملیات بیت المقدس افتخار آفرین و غرور انگیز 🔸 صبحتان روشن به انوار الهی        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عملیات_بیت_المقدس کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas ⏪ عضویت            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 امروز سالگرد اولین روز از عملیات بیت المقدس است. روزی که کمر همت بستیم تا خونین شهر را دوباره خرمشهر کنیم و کاری کنیم تا دنیا به عظمت اراده جوانان ما پی ببرند. طبق قولی که داده شد، در خدمت جناب آقای علیرضا معینیان از فرمانده ‌هان میدانی این عملیات هستیم تا صحبتی در این خصوص داشته باشیم. - با سلام و تشکر از حضورتان در این گفتگو، بعنوان شروع بفرمایید عپلیات بیت المقدس برای شما از کجا شروع شد.

🍂 استعداد نیروهای خودی و دشمن که رویاروی هم در این عملیات ایستادند به چه میزانی بود؟

🍂 برای توجیه نیروها و اشراف اطلاعاتی به منطقه عملیات در یگان خودتان به چه شکل عمل کردید و عملیات را به چه شکل شروع کردید؟