«شهید من» احساس غالب برای از دست دادن شهیدان، نباید «فقدان» باشد، بلکه باید «افتخار» باشد که یک قربانی تقدیم راه حق کرده‌ایم. غم فقدان هم هست و باید باشد، اما احساس غالب نباید باشد. دیدید هر زمان که مجری یا مصاحبه‌کننده از خانواده شهدا سؤالی می‌پرسد تا احساس آنها را درباره از دست دادن عزیزشان و لحظات سخت اندوهشان بداند، آنها چیزی میگویند که میفهمیم افتخار میکنند فرزندشان در راه دین شهید شد. شاید من هم مثل آن مجری یا مصاحبه‌کننده گوشهایم را تیز می‌کنم تا شاید از سوز و تألم و اشک و داغ آنها چیزی بشنوم! ولی تا به حال از هیچ خانواده شهیدی چیزی نشنیدم که تهش افسوس و ناراحتی باشد. دلشان تنگ می‌شود، اما این دلتنگی، حسرت نیست؛ حسی است مانند دلتنگی مسافری که عزیزترین کسش را به زیارتی فرخنده فرستاده باشد. آنها که فکر میکنند بی‌احساسند و با تعجب ازشان می‌پرسند چرا گریه نمی‌کنی؟، نمی‌فهمند که اشک‌های آنها به دریاهایی از نور و عشق تبدیل شده‌اند. من امروز وقتی نام فرماندهان و دانشمندان دلاور خود را می‌شنوم، لبخندم از اشک‌هایم سبقت می‌گیرد. آه و افسوسم اجازه بروز پیدا نمی‌کنند که بگویم دشمن نامرد چه دسته‌گل‌هایی را از ما گرفته! بلکه از اینکه چنین شیرمردانی، چنین اقتداری برای ما درست کرده‌اند، احساس غرور می‌کنم. شهادت آنها پس از مجاهدتشان برای قدرت کشورم، برای منِ ایرانی، افتخاری است که با هیچ گنجی قابل معاوضه نیست؛ انگار که شهید من، عزیز من، قهرمان من، پدر من، برادر من و ستاره‌ درخشان خانواده‌ من است. کافه اخلاق| عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

همه با هم، پرواز در بین شهدا، چند «خانواده» می‌بینیم. خانواده‌ای که همه با هم شهید شدند. یک «پرواز دسته‌جمعی». اگر بگوییم این زیباترین پدیده‌ بشری است که خلقت به خود دیده، گزاف نگفته‌ایم. یاد آیه ۲۱ سوره مبارکه طور می‌افتم: وَ الَّذینَ آمَنُوا وَاتَّبَعَتْهُمْ ذُرِّیَّتُهُمْ بِإِیمَانٍ أَلْحَقْنَا بِهِمْ ذُرِّیَّتَهُمْ؛ و کسانی که ایمان آوردند و فرزندانشان به پیروی از آنان ایمان داشتند، فرزندانشان را در بهشت به آنان ملحق می‌کنیم... این را بگذارید کنار هزاران خانواده‌ای که پایانش را داغ و جدایی و استقلال رقم می‌زند. خانواده پروازی، داغ هم را نمی‌بینند، از هم جدا نمی‌شوند، پیوندشان ادامه‌دار میشود تا بی‌نهایت. فقط آنهایند که می‌توانند صادقانه به هم بگویند «همیشه کنارت هستم». فقط آنهایند که می‌توانند بگویند «سعادتمند» شده‌اند. خوشا به سعادتشان. چه با افتخار در محضر پروردگار حاضر می‌شوند، آنجا که هیچ جدایی نیست و همه با هم در نعمت‌های الهی شریکند. اللهم ارزقنا #اخلاق_خانواده @ethicscafe

کجا شام میدن؟ سفره‌ای که در عزای سیدالشهدا(ع) پهن می‌شود، سفره‌ عشق است، نه سفره‌ شکم! سفره‌ معنویت است، نه سالن غذاخوری! عزادار، اگر معرفت داشته باشد، در مجلس یا موکب، با پذیرایی صفا میکند، صفای معنوی میکند، روحش جلا میگیرد، نه اینکه فکر کند آمده رستوران مجانی و به فکر پر کردن شکمش باشد. غذای روضه، برکت است. چای موکب، برکت است. غذای نذری هم مثل نوحه و روضه، وسیله‌ای برای تقرب است. بله البته جنبه جسمی هم دارد و طعم و تزئینش، آدم را خوشحال میکند، اما فقط خوراک بدن نیست، لقمه‌ای از سفره‌ کرامت امام حسین(ع) است که با نیت خالص پخته شده و روح را سیراب می‌کند. ➖برای اینکه این نگرش را پیدا کنید: اولا توجه داشته باشید به عنوان و مناسبت غذا. نه صرفا به نوع غذا و مقدار غذا و سایر مشخصات غذایی. عنوان و مناسبت غذا، ذکر اهلبیت و مصیبت اهلبیت است. عنوان غذا، نذر است. نذری است. دوماً احساس کنید میهمان خود آقا شدید و اوست که دارد از شما پذیرایی می‌کند. وقتی دستتان را به سوی آن چای و کیک و خرما دراز می‌کنید، توجه کنید به اینکه رزق آقاست که از دستان مبارک خادم امام دریافت میکنید. #اخلاق_عزاداری یا لیتنا کنا معک یا اباعبدالله @ethicscafe

بین بهشت و جهنم حتما این جمله «حر» را شنیده‌اید که در کربلا به همرزمش گفت: خودم را بر سر دوراهی بین بهشت و جهنم می‌بینم...نَفسِی بَینَ الجَنَّةِ وَ النّارِ احساس او را درک می‌کنید؟ او را می‌فهمید؟ می دانید بین بهشت و جهنم، چه جای کلافه‌کننده و سختی است؟ من فکر می‌کنم خیلی از ما روی یک خط مرزی زندگی می‌کنیم؛ نه درست این وری هستیم نه درست آن وری. هیچ چیزمان معلوم نیست. با پاهای فرسوده، لب مرز ایستاده‌ایم و نای حرکت نداریم. یک طرف جنگل زیبا و شگفتی است که پیمودنش سخت است و در دل درختانش گم می‌شویم، یک طرف، کویر خشکی که ماسه‌هایش پوستمان را نوازش می‌دهد و ستارگان بیشتری را به ما می‌نمایاند. نه ظرفیت محدودیت‌های بهشت را داریم نه طاقت عذاب جهنم را. گاهی فکر می‌کنیم شاید راه سومی هم باشد که از هر دو بهتر باشد. و به تکاپو می افتیم آن راه را پیدا کنیم تا هم خدا را بدست بیاوریم هم خرما را. گاهی فکر می‌کنیم اصلا همینجا جایمان خوب است؛ بی‌طرفی، عاقلانه‌ترین کار است در این دنیای بلبشوی شلوغ. اما کمی بعد، دوباره خالی و غمگین می‌شویم. زندگی در مرز، خودش جهنمی دیگر است؛ نه آرامش بیابان را دارد، نه هیجان جنگل را. فقط انتظار. فقط تردید. خودمان هم حوصله‌مان سر رفته از بلاتکلیفی و معلق بودن. نمی‌دانیم بالاخره تسلیم کدام یک از صداهای درون خود شویم تا این روزهای خاکستری را پایان دهد. تسلیم هر یک که شویم، باز هم آن صدای دیگر وزوز می‌کند و ناخشنودمان می‌کند. گاهی شل می‌کنیم به این تصور که اصلا شاید انتخاب من مهم نباشد. بهشت و جهنم هر دو یکسانند؛ دو روی یک سکه‌ بی‌ارزش. بهشت و جهنم هر دو زندانند، فقط با دیوارهای متفاوت؛ یکی طلایی، دیگری سیاه. دیگر هیچ چیز برایمان فرقی ندارد و هیچ وسوسه و عبادتی عمیقا خشنودمان نمی‌کند. روحمان آنقدر خسته شده که کارش از تصمیم گذشته و منتظر است چیزی او را پرتاب کند به یک سمت. معروف است که ادب حر او را از این بلاتکلیفی برزخی نجات داد و پرتاب کرد به سمت بهشت. ما را چه چیز نجات خواهد داد؟ کافه اخلاق| عبدالله عمادی (معین) @ethicscafe

▪️عظم الله اجورنا و اجورکم بمصابنا بالحسین و جعلنا من الطالبین لثاره 🖤🤲🏻 ما که امروز، احتمال تعرض نسبت به جایگاه رهبر را اینقدر بزرگ و فجیع میدانیم و هیچ ترور و قتل و مصیبت دیگری را با آن قابل قیاس نمیدانیم، میتوانیم تا حدی بزرگی فاجعه کربلا را درک کنیم که چطور از همه فجایع دنیا و تاریخ بزرگتر است. این است. حال، رهبر کجا و اباعبدالله کجا! همانطور که کُنه مقام امام را نمی‌توانیم درک کنیم، عمق فاجعه کربلا را هم نمی‌توانیم. @ethicscafe

🔸یک ایده خام با شما در میون بذارم: میدونید که آرم ها و نمادها، تجسم عینی و بصری مفاهیمند. از جمله مفاهیم و ارزش‌های اخلاقی. خیلی مهمند یکی از نمادهای رایج جامعه ما، «صلیب» مسیحیته که در اکسسوری و تزئینات مختلف مورد استفاده قرار میگیره. کار با اعتبار تاریخیش ندارم، به هر حال آرمی از کشته شدن رنج‌آلود و فجیع مسیح است. خب ما که امام حسین رو داریم که به همون شکل بلکه بیشتر، فجیع و همراه با رنج کشته شده، چرا اون رو به نماد تبدیل نکنیم و ازش استفاده نکنیم؟! جزئیاتش رو نمیدونم چطور؟ ولی دقیقا باید چیزی باشه که به کشته شدن حسین مربوط باشه نه چیزای کلی مثل پرچم و علم. شبیه صلیب که مشخصا اشاره داره به صلیب کشیده شدن مسیح شما اگه پیشنهادی دارید بفرمایید 🌴

پرونده ویژه روزنامه #آگاه با عنوان «رسانه در میدان آتش‌وآگاهی» به قلم تعدادی از اعضای شبکه نویسندگان منتشر شد. یادداشت‌ها به ترتیب انتشار در صفحه روزنامه درج شده است.👇 ۱- رسانه در مدار آینده؛ از لحظه‌نگاری تا تمدن‌سازی ✍️ محمدرضا آتشین‌صدف ۲- تصاحب اولویت روایت ✍️ علیرضا احمدی قره‌زاغ ۳- روایت در هندسه بحران ✍️حسین انجدانی ۴- نبرد روایت‌ها؛ جنگ پنهان دشمن در 12 روز ✍️ سعید سپاهی ۵- از واکنش‌گری تا کنش‌گری راهبردی ✍️ سجاد انجم‌شعاع ۶- سانسور از تل‌آویو تا نیویورک ✍️ مجتبی مدنی‌نژاد ۷_ شفافیت یا پنهان‌کاری ✍️ دکتر عبدالله عمادی ۸_ حقیقتی کشنده‌تر از موشک‌ها! ✍️ یوسف پورجم ۹_ خیانت پشت تریبون ✍️ محمدرضا بابایی ۱۰_ لزوم ایجاد قرارگاه رسانه‌ای متمرکز ✍️ علی رشیدی ۱۱_ جهاد، رسانه‌، تمدن ✍️ دکتر احمد فرحانی ۱۲_ جنگ رسانه‌ای جدید و خرج غرب از جیب! ✍️ دکتر محمدحسن شیخ‌شعاعی ۱۳_ارکان غلبه در جنگ روایت‌ها ✍️ علی لرستانی ۱۴_اسرائیل تطهیر نشدنی است! ✍️ محمدعرفان خانی ۱۵_روایت‌سازی چندلایه ✍️حسین کاظم‌زاده ۱۶_مردم، جلوتر از خواص ✍️دکتر یاسر ماهری ۱۷_بازتعریف رسالت رسانه مقاومت ✍️ محمد مقدسی‌برازنده ۱۸_ رسانه یا بازوی تحقیر ملی ✍️فاطمه ارجمند پ.ن: کانال هر کدام از نویسندگان محترم را می‌توانید با زدن بر روی نام‌شان مشاهده فرمایید. شبکه نویسندگان؛ محلی برای نوشتن جمعی https://eitaa.com/writersnetwork

یادداشت «دوراهی رسانه در جنگ؛ شفافیت یا پنهانکاری» عبدالله عمادی در پرونده ویژه روزنامه آگاه به چاپ رسید. جهت مطالعه متن کامل یادداشت و نسخه روزنامه، کلیک کنید. 🔻https://agaah.ir/x38y5S کافه اخلاق @ethicscafe