حق همیشه حق سعید احمدی: اگر برخی از صاحبان حق در زمانی مشخص دست به دامن قانون و قضا نشوند، دیگر گوش هیچ دادرسی بدهکار ادعای آن‌ها نیست و به اصطلاح حقوق‌دانان چنین دادخواستی شامل «مرور زمان» شده است. علی‌رغم پاره‌ای تفاوت‌ها و بعضی اختلاف‌ها این یک اصل پذیرفته‎شده در حقوق جهانی است. قانون مجازات اسلامی برخی از جرائم درجه‎ی یک تا هشت را در سبد زمان‎بندی برای منع تعقیب قضایی قرار داده. مثال ساده و پیش‎پا افتاده‎ی آن را درباره‎ی چک‎های برگشتی می‎شود دید. اگر این سند مهم مالی پس از سه سال شاکی نداشته باشد، رفع ‎سوء اثر می‎شود و دارنده‎ی حساب می‎تواند سرش را بالا بگیرد و دوباره برای گرفتن دسته‌چک اقدام کند. اگر نیک و نازک قضاوت کنیم دامنه‎ی موارد حقوقی که مرور زمان آن‌ها را بی‌اعتبار می‌کند هرگز به اندازه‌ی رخ‌دادهای اجتماعی و تاریخی نیستند، چرا که گذر ایام خاک نسیان بر ذهن آدمی می‌پاشد و وقایع داغ و حوادث پرهیاهو را خاموش و سرد می‌کند. گاهی نیز بلایی بر سر سرگذشت ما می‌آورد که آیندگان نه نامی از ما می‌شنوند و نه اثری از ما می‌بینند. گرداب سنگین مرور زمان بسیاری از تکاپوهای بشر را در خود می‌مکد، به ته می‎برد و در لایه‌هایی از فراموشی مطلق گم و گور می‌کند. با این‌همه گاهی خود زمان اصرار دارد برخی از حادثه‌ها را دم به دم از جلو چشم ما بگذراند. به حدی که اگر ما نیز از آن حوادث بگذریم، زمان نمی‌گذرد. گویا زمان در آن حادثه‌ها ایستاده و نه پس می‌رود و نه پیش می‌آید. خبر داغ نخستین روزهای سال شصت و یک هجری قمری چنین است و صدای بمب خبری جنگ یک به صد و بل‌که بیش‌تر دو سپاه سفید و سیاه تاریخ هرگز از بازتاب و تب و تاب نمی‎افتد. تو گویی دست‌هایی پشت پرده‎ی زمان هست که نمی‌گذارد هیچ روز و روزگاری غبار غفلت و خاک فراموشی را بر تربت کربلا غالب کند. خونی که در روز دهم آن سال بر زمین ریخت، تنها حقی است که تحت هیچ شرایطی مشمول مرور زمان نمی‌شود. شاید ملک‌های غصب شده یا اموال به سرقت رفته پس از سال‌ها حق غاصبان و سارقان بشوند. شاید مرور زمان حق نکاح یا مبایعه را فسخ کند. شاید گذر ایام هر معادله‌ای را به هم بریزد؛ اما گذر روزگار تا کنون نخواسته یا نتوانسته سر حق خون خدا با کسی معامله کند. همه‎ی خاک‎ها و خاک‎نشین‎ها طلوعی دارند و غروبی، زندگی و مرگی، آوازی و سکوتی. همه‎ی آنات و لحظات آغازی دارند و انجامی، ایجادی و اعدامی، بود و نبودی؛ لیکن یگانه خاکی که... 🔹ادامـه در شـماره‌ی چـهاردهم حق 🔸سایـت حـق‌دیلی: haghdaily.ir 🔹کانال تلگرام حق: haghdaily@ 🔸حق مــ‌ــعبد عــــاشقان قـلم است https://www.instagram.com/p/CSWcq2ZIU7e/?utm_medium=copy_link

#یادداشت_اختصاصی 💠 حوزه‎های علمیه و نخبگان فراموش‌شده 🔴 از محمدحسن راستگو تا محمدحسین فرج‌نژاد 🖌سعید احمدی داشتن «دل‌ودماغ» شرط نوشتن حرف‌های غیرسفارشی و از دل ‌برآمده است. چیزی که گاهی ندارم؛ مانند روزی که چشمم به بنای مجلل حرم امام کوخ‌نشینان افتاد. شاید تا یک ماه نه خواندم و نه نوشتم. این روزها نیز حادثه‎ی تلخ و ناگوار یک تصادف آن‌قدر پریشانم کرده بود که بغض و سکوت را بر همه چیز ترجیح دادم. محمدحسین فرج‌نژاد برای نسل جوان، نواندیش و جهادگر حوزوی و البته دانشگاهی شناخته‌شده‌تر از برخی مسندنشینان اتاق‌های مستحب و مباح و گاهی مکروه مدیریت حوزه و برخی از نهادهای علمی و فرهنگی کشور است. بیفزایم محبوب‌تر و آشناتر از مدرسان حافظ سطور و صفحات و حواشی کفایة‌الاصول. او و خانواده‌اش شب عید قربان سر ورودی پردیسان قم با ضربه‎ی محکم خودرو دویست‎و‎شش بر موتورسیکلتی که سوارش بودند، به آسمان پر کشیدند. این حادثه یعنی کوچ اجباری فرج‌نژاد و همسر و سه فرزندش به جایی که سودش فقط برای خود آنان است؛ نه به نفع فرهنگ و دانشی که شدت نیاز به این سرمایه‌های کم‌نظیر را بیش از هر زمان دیگری حس می‌کند. رسانه‌شناس حوزوی از آن دسته افرادی بود که خود را در پیچ‌وتاب عباراتی همچون «ذکر ابن‌مالک و ابن‌جنی و ابن‌ثعلب» گیر نینداخت. او خارج از جو حاکم و هوای غالب مکتب قم و نجف و مشهد و اصفهان به راه‌های نارفته می‌اندیشید. او از معدود افرادی است که می‌دانست شرایط «تطهیر بالشمس» اولویت اول و درد جانکاه جامعه‎ و جهان ما نیست تا در پاسخ به آن از واحد تلبس حوزه جواز عبا و عمامه بگیرد. بی‌گمان او نیز می‌فهمید که رفتن در مدار حکمت هنر نه کلاس دارد نه سود و نه حمایت. شک ندارم او نیز زیر نگاه و زبان سنگین برخی از صاحبان لحیه و عمامه بارها خم شد و خم به ابرو نیاورد. جهادی بودن و تکلیف‌مداری چنین تاوان‌هایی هم دارد. تاوان سنگین‌تر هم این‌که برخی تقصیر جان‌باختن او را گردن موتورسواری خودش می‌اندازند؛ نه چرایی سوار موتور شدن او. کار ارزشمند مدیر حوزه‌های علمیه را باید ستود که پیام تسلیت و تأسف و تأثر داد و کمی از درد دردمندان و دردآشنایان کاست. این سپاس و ستایش بیشتر هم می‌شود اگر نیم‌دانگ از شش‌دانگ هوش و حواس مجموعه‌های تحت امر خود را صرف فراموش‌شدگانی بکند که وجه اعرابی در تصمیم‌های اساسی رجال حوزه ندارند. کسانی که اگر نیک بنگریم با همه‎ی نداری‌های خود داشته‌های اصلی و سرمایه‌های مدنی حوزه به شمار می‌روند. مجاهدان خاموش خط مقدم دین و فرهنگ را می‌گویم. عافیت‎گریزان بی‎مزد و منتی را می‎گویم که فیش حقوقی ندارند و ده‎ها برابر دیگران کار مفید و اثربخش در کارنامه‎ی زندگی خود دارند. برای همانندان فرج‌نژاد اجاره‌نشینی و موتورسواری و هزینه‌کردن از جیب در راه آرمان‌های بزرگ، دور از ذهن و عادت نیست. تعجب هم ندارد. عجیب این است که شماری از گردانندگان حوزه چگونه دایره‎ی نخبگی را تنگ و کار و کوشش طلبه را در مسیرهای نامعمول حوزوی ننگ می‎دانند. مرگ خانوادگی و غریبانه و مظلومانه‎ی صهیونیزم‎پژوه کم‎بدیل حوزه قلب سنگ را هم آب می‎کند. کاش این حادثه‎ی ‎دردناک، حصار و انحصار اطراف دانش‎آموختگان غیر از فقه و اصول و حافظان قرآن و نهج‎البلاغه را بشکند. کاش چشم‎ها را بشوید تا بهتر و وسیع‎تر بنگرند. پایان محمدحسین فرج‎نژاد همان پایان محمدحسین راستگو است از نما و زاویه‎ای دیگر و البته پایان هر طلبه‎ی تکلیف‎مداری که به نام و عنوان و عافیت نمی‎اندیشد و حامی مادی یا معنوی خاصی هم ندارد. کاش این رخداد ناگوار نقطه‎ی عطف تحول در رویکرد نخبگانی حوزه‎های علمیه بشود. کاش ویرانی آشیانه‎ی این پژوهشگر هنر و رسانه به آبادانی خانه و معیشت و اعاده‌ی حیثیت نخبگان فراموش‎شده بینجامد. #رسانه‌ی_نخبگان 🔈@najmnews

خلق‌الاه ح‌سین ق‌دیانی: بار اولی که از میوه‌ی ممنوعه خوردیم، خدا از بهشت پرت‌مان کرد بیرون ولی باز پای‌مان روی زمین بند بود. بار دوم تلخ‌تر بود؛ خیلی تلخ‌تر، چون زمین برای‌مان حکم جهنم پیدا کرد. دستت که از دامان معصوم کوتاه باشد، همین می‌شود. همین زمین امروز و همین زمان امروز. مانده‌ام فغان افغان را سوژه کنم یا از داغ عراق بنویسم. از چپ و راست خبر بد می‌آید. هنوز یک خبر بد را هضم نکرده، خبر بدتر می‌شنویم. یک‌ور زمین سیل است و آن‌ورش بی‌آبی. جان‌دوست‌ترین نسل بشر گیر ویروسی افتاده که عین آب خوردن جانش را می‌گیرد. نکند ما بدتر از نمرود شده‌ایم که خدا این‌جور دارد با یک موجود از پشه کوچک‌تر حال‌مان را می‌گیرد؟ پادشاه بابل مگر چه کرد؟ او دست رد به سینه‌ی امام زمانش زد و ما اما بدتر؛ توهم زدیم بدون امام زمان هم زمان می‌گذرد و زمین می‌چرخد. حق با خانوم‌جلسه‌ای روضه‌ی ام‌البنین بود در دهه‌ی شصت. آخرالزمان چنان روزگار سخت می‌گذرد و مرگ و میر زیاد می‌شود که آدمی‌زاد مدام فکر می‌کند نکند خدا مرده. اصلا نکند خدا هیچ وقت زنده نبوده یا هیچ وقت نبوده. چه کفرستانی است. ساعتی پیش در پیج بی‌بی‌سی متن کیهان کلهر را دیدم که «خدایا! اگر هنوز زنده‌ای، حواست به این یک ذره ایمان ما باشد!» آقای موسیقی‌دان! خوب گوش کن. این دل‌نوشت ضجه‌ی آدمی است در فراق بهشت. بهشت همان امامی بود که مجبورش کردیم به غیبت. همین ما مسلمان‌ها. همین ما مسیحی‌ها که از بس به پسر مریم متلک انداختیم، از شر خلق‌الله به آسمان پناه برد. خلق‌الله. چقدر هم خلق‌اللهیم. ما خلق‌الاهیم. آه‌مان حتی کلاه هم ندارد. ما آه نداریم که با ناله سودا کنیم، مادام که چشم‌مان از جمال بقیة‌الله دور باشد. دلم سمفونی داود می‌خواهد. تماشای صورت یوسف. شنیدن صوت بلال. الله، اکبر از آن است که وصف شود؛ نمرده است. مرده ماییم که عوض طلب بقیة‌الله، جوری توئیت می‌زنیم که آه الله بلند شود. غرب‌زده‌ها خوب است برای ما روشن کنند که اگر الان به افغان‌ها کمک کنیم، پس‌فردا علیه قندهار و مزارشریف هم همان شعار «نه غزه، نه لبنان» سرنمی‌دهند؟ آری! ما گند زدیم به شعر سعدی، آن روز که علیه مدافعان باشعور حرم استوری زدیم. آهای کسانی که ناظر بر فلان حرف بهمان کس به جمهوری اسلامی در رابطه با طالبان هشدار می‌دهید! به قرآن داعش هم تروریستی بود و نظام ما در صف اول جنگ با این گروهک. متهمش نکردید با ضرب‌المثل «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است»؟ خانه پدر می‌خواهد و مسجد امام‌جماعت و این هر دو یک نفر است و او غائب است و ما قدر زلیخا هم مرد نیستیم! #حق #حسین_قدیانی ▫️سایت قطعه‌ی بیست و شش: ghadiany.ir ▪️سایت حق‌دیلی: haghdaily.ir @ghete26 @haghdaily https://www.instagram.com/p/CShp99UofXG/?utm_medium=copy_link

🔴 غیرت کاذب به وقت غربگرایی ✍مجتبی عباسی 🔸افغانستان مشهور به سرزمین تحولات سریع، چند قومیتی، چند نژادی و بحرانی با معادن بی‌کران و بی‌قیمت و باتلاق بیگانگانی است که سوغاتی جز ناامنی، عقب‌ماندگی و آوارگی برای مردم رنج کشیده‌اش نداشته‌اند که در شرایط کنونی به عملکرد طالبان چشم دوخته‌اند🔸روسیاه‌تر از بیگانگان در این کشور اشرف‌غنی‌ها و عناصر غربگرایی بودند که کشورشان را به امید کدخدا بر باد داده و امروز با چمدان‌های اسکناس مردم همچون شاهان پهلوی و چند تابعیت‌های خائن به وطن فرار کردند. 🔸در این میان عجیب‌تر از این تحولات، غیرتی شدن غربگراهای داخلی با سابقه شعار نه غزه، نه لبنان است، مهره‌هایی که هیچ وقت مرد میدان و مصاف با دشمن نبوده‌اند، حالا با هیاهو و تنفس مصنوعی به آمریکا می‌خواهند ایران را به باتلاق افغانستان هُل بدهند که اگر برفرض، کشور وارد این معرکه شود، دوباره سُرنا را از سر گشادش باد کنند و همچون طعنه به مدافعان حرم، شعار و ناله و افغان سر دهند؛ مشابه بلبشوی سال‌ها برجام نافرجام که نخست هشدارها را دلواپسی و خط قرمزها را نادید گرفتند و بعد از تحمیل خسارت به ملت و زیرپاگذاشتن منافع ملی دوباره فرافکنی کرده و شعار کی بود، من نبودم را فریاد کشیدند. 🔸به هر حال امروز اشرف‌غنی که مفتخر به نوکری آمریکای در حال افول و دلخوش به ارتش مدرنش بود، بعد از سال‌ها بزک‌کردن غرب و عرض ارادت به شیطان بزرگ، سرانجام آویزان و عبرت آموز شد. 🔸امروز آمریکا مثل همیشه خلف وعده کرد و نه تنها هجده‌هزار کارمند محلی افغانی را با خود نبرد؛ بلکه به آنها تیراندازی هم کرد. 🔸 امروز حتی رسانه‌های آمریکایی هم اذعان کردند که وعده آمریکایی را تضمینی نیست و آنچه ایالات متحده بعد از بیست‌سال در این کشور باقی گذاشته، یک افتضاح تمام عیار است. 🔸مصداق وعده صادق خداوند در قرآن کریم که اعتماد به وعده‌ دشمنان را مشابه وعده‌های پوچ شیطان دانسته و فرموده است: «کمثل الشیطـان اذ قال للانسـن اکفر فلما کفر قال انی بریء منک انی اخاف الله رب العــلمین»؛ کار آنها همچون شیطان است که به انسان گفت: کافر شو (تا مشکلات تو را حل کنم) اما هنگامی که کفر ورزید و برای خدا شریک قائل شد گفت: من از تو بیزارم».(سوره حشر: ۱۶). #افغانستان #آمریکا #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

کووید نوزده در خانه‌ی عنکبوت را بیست می‌زند برگزیدگان لوسیفر نویسنده: سعید احمدی ویروس هوش‌مند، فضول و بازی‌گوش کرونا زنجیر که پاره کند، دوست و دشمن نمی‌شناسد. ماه ژانویه‌ی دوهزار و بیست و یک میلادی وقتی است که کووید نوزده مثل توده‌ی متراکم گاز اشک‌آور جای خود را در ریه‌های خاخام مشولام دووید سولوویتچیک باز می‌کند. کسی که اگر یک سال دیگر نفس بکشد، بر قله‌ی صدسالگی می‌ایستد. همان که خیلی دوست دارد هوای صبح‌گاهی صد بهار دیگر سرزمین نوپای قوم برگزیده را استنشاق کند. او تحت مراقبت ویژه است و بسیاری برایش دعای بهبودی می‌خوانند. - ای خدایی که نگذاشتی رود نیل، گهواره‌ی موسی را ببلعد! مشولام محبوب ما را از چنگال اژدهای مرگ نجات بده. آمین! شاید با تأثیر همین دعاها بود که ناگهان چشم بسته‌ی خاخام نیمه‌باز شد و در انتهای سالن، مردی سال‌خورده و سیاه‌پوش را دید که با چشم‌هایی نافذ و ردایی بر دوش به سوی او گام برمی‌دارد. ماسک سیاه روی بینی کشیده‌ی مرد بر ابهت او می‌افزود. آخرین گام را با ضربه‌ی عصای آهنین و بلندش چنان بر زمین کوبید که دانای یهود یکه‌ای خورد و سنگینی خود را روی دو آرنج انداخت و لگن خود را راحت به سمت لبه‌ی بالایی تخت کشاند. نگاهی متعجب به جمجمه‌ی یک‌چشم روی عصا انداخت و با احتیاط گفت: «گویا شما را بارها دیده‌ام اما هر چه فکر می‌کنم به خاطرم نمی‌آیید. با این حال بسیار سپاس‌گزارم که به عیادتم آمده‌اید». مرد فرتوت با صدایی خش‌دار پاسخ داد: «مرا لوسیفر صدا بزن!». هم‌راز تورات، پلک‌های خود را باز و بسته کرد و با بردن گردن به جلو و عقب گفت: «آه لوسیفر! چه نام آشنا و گیرایی!». تازه‌وارد سخن او را برید و گفت: «نمی‌دانی با چه زحمت و عجله‌ای خودم را از دالان‌های تاریک زمین به این‌جا رسانده‌ام. ورود شما را به جمع فرشته‌های عصیان‌گر خوش‌آمد می‌گویم جناب مشولام!». این را گفت و دستش را به قصد مصافحه پیش آورد. دو پیرمرد دستان یک‌دیگر را فشردند و نگاه مرموزی به هم کردند و لبخند موذیانه‌ای زدند. همین کافی بود که با سرعتی باورنکردنی از لای بتن فشرده‌ی دیوار حائل بین سرزمین یهوه و جنتیل‌ها عبور کنند. آن دو از تونل تخریب‌شده‌ی گذرگاه رفح گذشتند و به مصر رسیدند. سپس بدون هیچ تشریفاتی به قلب باشکوه‌ترین اهرام فراعنه پا گذاشتند. آن‌جا برخلاف همیشه هیچ فرعونی مومیایی نبود. خدایان باستان بر تخت‌هایی از استخوان‌های متراکم مردگان نشسته بودند و مانند دیوانه‌ها بر جمجمه‌های بی‌شماری فرمان می‌راندند. فوجی از موش‌ها نیز بدون وقفه بر سر و تخت آنان جست‌وخیز می‌کرد. صدای‌شان چنان در هم می‌تنید که گوش خاخام از تراکم کلمات متقاطع، نامفهوم و آمیخته با جیرجیر موش‌ها آزرده می‌شد. - جناب لوسیفر! این فرمانروایان سبک‌عقل چه می‌گویند؟ - هیس! یک عادت ترک‌ناشدنی وقیحانه است. شما اعتنایی نکن! مشولام و لوسیفر بدون توجه به فرعون‌ها طوری راه می‌رفتند که روی هیچ موشی پا نگذارند. یک منفذ شش‌پر آبی‌رنگ شبیه ستاره‌ی داوود در انتهای تالار فراعنه چشم را می‌نواخت. صداهایی شبیه زوزه‌ی گرگ یا خرناس سگ به گوش می‌رسید. کنار آرامش نسبی، گدازه‌ای از تشویش و تردید در ذهن و دل مشولام افتاد. کنجکاو بود زودتر دنیای پشت آن ستاره‌ی آبی را تماشا کند. بین اراده و دیدن فاصله‌ای نبود. خاخام دست‌های خود را به دو ضلع منفذ چسباند. خودش را روی انگشت‌های پا بالاتر کشاند تا به‌تر ببیند. حالا دیگر نیم‌تنه‌ی او متعلق به جایی بود که حیوانات وحشی و اهلی مثل گردان‌های نظامی تحت آموزش‌های سخت‌گیرانه بودند. لوسیفر به تعداد هر دسته تکثیر شده بود و با آن‌که نزد مشولام حضور داشت، حیوانات را نیز تعلیم می‌داد. لوسیفرها ناگهان با عصای خود به سوی دانای تورات اشاره کردند. همه‌ی حیوانات به طرف او رو برگرداندند و به احترام مشولام لحظاتی سکوت کردند. - تعجب کردی جناب سولوویتچیک؟ -چرا که نه! این همه حیوان جورواجور؟ شما؟ آن‌ها؟ این‌جا کجاست است که مرا آورده‌ای؟ تو چگونه هم این‌جایی، هم آن‌جا؟ پاسخ لوسیفر سریع، صریح و قاطع بود: «اشتباه نکن جناب مشولام! آن‌ها من نیستم. آن‌ها شاه‌زاده‌های جهنم‌اند. خداوند فرشته‌های فرمان‌بر می‌آفریند و من فرشته‌های عصیان‌گر. من ساخته‌های او را فرومی‌ریزم و بر ویرانه‌ی آن‌ها خشت‌های کج می‌گذارم. جالب نیست دوست من؟». لوسیفر می‌گفت و حرارت سخن او بر سرخی چشم‌های مشولام می‌افزود. خاخام لرزید و با لکنت و تواضع گفت: «با آن حیوانات چه می‌کنید؟». لوسیفر در قامت و قاعده‌ی یک اهریمن بالغ قاه‌قاه خندید و گفت: «باز هم اشتباه کردی. همه‌ی آن‌ها صفت‌اند». مشولام ابروهایش را بالا انداخت و پرسید: «صفت؟ چه می‌گویی؟». اهریمن بزرگ صدایش را در گلو چرخاند و با رقص به دور خود سخن‌رانی کوتاهی کرد.

- بگذار بی‌پرده بگویم. هنگامی که فرشته‌ای بودم فرمان‌بردار اما مردد، در طبقات مثبت بهشت جا داشتم. آدم که آمد، حسادت و تکبر در وجودم شعله‌ور شد. این دو صفت عصیان‌گر مرا به زیر کشاند. به این دست‌های چروکیده‌ی نخستین فرشته‌ی مغضوب جهان خوب نگاه کن آقای مشولام! من با این‌ها صفات عصیان و سرکشی را پرورانده‌ام و از فرط حسادت، اژدهایی از جنس آتش ساخته‌ام. لویاتان را. او زایید و زاییدگان او نیز زاییدند. آه که چه خوشایند است خراب‌آباد دنیا برای من. آن‌هم با کوشش بی‌توقف فرزندان کسی که خودش را ابرفرشته‌ی فرمان‌بردار خدا می‌دانست. هاهاهاهاهااااا. زانوهای خاخام سست شد. روی زمین زیر پنجره‌ی شش‌پر آبی چمباتمه زد و در حالی‌که دندان‌های نیش خود را بر انگشت‌های مشت‌شده‌اش فرومی‌برد به لب‌های لوسیفر نگاه می‌کرد. - من صفت می‌سازم، می‌پرورم و می‌پراکنم. سپس با لذتی بی‌انتها به تماشا می‌نشینم و می‌بینم تن خردشده و موی خاک و خون‌گرفته‌ی کودکان صبرا و شتیلا را، قانا را، دیر یاسین را، تکه‌پاره‌های تن شیخ‌احمد یاسین را. می‌بوسم تیزی خنجرهای بر گلو خفته‌ی تدمر را. می‌پرستم شعله‌های سوزان آن سوی فرودگاه بغداد را. برمی‌گزینم به نام یهوه، به نام خدا و آن‌گاه به خاک می‌مالم پوزه‌ی فرزندان خاک را. یکی‌شان تو جناب مشولام عزیز! چقدر خوب کردی که به نام یهوه، خود و برخی دیگر از هم‌کیش‌هایت را «قوم برگزیده» خواندی. لوسیفر ناگهان ایستاد. مشت خود را گره کرد و محکم بر سینه کوبید. فریادی کشید که ارتعاش آن تالار فراعنه و پشت پنجره‌ی شش‌پر آبی را در سکوتی مطلق فرو برد. دستی به سر فروافتاده‌ی خاخام کشید و گفت: «تو برگزیده‌ای. برگزیده‌ی من. ابلیس ابالیس. حکم‌ران ابدی شاه‌زاده‌های جهنم. چرا پاسخ نمی‌دهی جناب سولوویتچیک؟». خاخام در خاموشی و سکوتی ابدی فرو رفته بود. اهریمن اهریمنان بدون این‌که منتظر پاسخی باشد، با ردایی بر دوش و ماسکی سیاه بر چهره و با عجله به سوی جهان زندگان شتافت. او این بار به تنهایی از دیوار بتنی حائل گذشت و دوباره قدم در سرزمین نوپای قوم برگزیده گذاشت... پانوشت: «یهوه» اسم خاص خدا در ادبیات یهود «جنتیل» نامی تحقیرکننده برای غیر یهود

قصه‌ی جنگ و غصه‌ی زندگی در روستای مازه‎اول فریدون‌شهر اصفهان خاطره‎ بازی با قاطر دهه‎ی شصت شبیخون آن‎ها به زراعت ما مانند تک بعثی‎ها بود به خاک‌ریز اول جبهه سعید احمدی: من کودک دهه‌ی بمب و موشک و انفجارم. دهه‎ی دیوارهای پرشعار و کوچه‎های حجله‌بسته. سال‎های «بسم رب الشهدا» و «بسم الله قاصم الجبارین». روزگار بی‎مجازستان و کانال یک و به زور دوی تلویزیون‎های برفکی بیش‎تر سیاه و سفید و البته عصر اوج رادیو. من هم از همان کله‎کچل‎های مدرسه‎های دوشیفته و نیمکت‎های چهارنفره‎ بودم. صاحب قلک‎های تانکی و نارنجکی. فراری‎های دهن‎سرویس زنگ آخر. کتاب‎پران‎های آخرین امتحان. هل‌دهندگان سیلندرهای گاز و بشکه‎های نفت. شنونده‎ی ثابت صدای بلندگوهایی که دم به ساعت ملت غیور و شهیدپرور را برای حمایت از رزمندگان اسلام فرامی‎خواندند. من هیچ وقت جبهه نرفتم ولی در همه‌ی روزهای دهه‌ی شصت، جنگ را با همه‌ی وجودم لمس کردم. زادگاهم اطراف فریدون‎شهر بود و گذرگاه هواپیماهای عراقی به سمت اصفهان. هر از گاهی بمب‎افکن‎ها در امتداد شاهان‌کوه چنان به آبادی ما نزدیک می‌شدند که کلاه و صورت خلبان صدامی را با چشم نامسلح می‌دیدیم. آن‎ها تیز و بز از سمت فرود خورشید، هوا را می‎بریدند و به سوی مشرق می‎تاختند. پس از آن صدایی مهیب و کوبنده زیر پای‎مان را می‌لرزاند و دل‌های‌مان را هم. بعد می‌فهمیدیم پالایشگاه، ذوب‌آهن، بیمارستان، مسجدجامع و جاهای دیگر اصفهان را زده‌اند. جنگ همه چیز همه بود. ترس و هراس، بیم و امید، خنده و گریه، جشن و عزا، شکست و پیروزی و در یک کلام؛ حرف اول و آخر همه‌. با این حال در آبادی کم‎خانوار ما دلهره‎هایی وجود داشت مخصوص همان جا. مهم‌ترین‌‌شان قاطر. ابن الفرس و الحمار. می‎کاشتیم تا بخوریم، بپوشیم، گرم شویم و زندگی کنیم. جو، گندم، یونجه، نخود، عدس، لوبیا و خلاصه هر چیزی که از دل زمین رسی و برف‎گیر روستای مازه‎اول بیرون می‎زد. نیمه‎های بهار و هم‎زمان با رویش چراگاه‎ها و کشت‎زارها، عشایر هم‎چون پرنده‌های مهاجر از راه می‎رسیدند و ده ما را به پایانه‎ی قاطرهای بی‌کلاج و ترمزی تبدیل می‌کردند که عاشق اختلاس بودند و دست‎درازی به همه‌ی آن‌چه کاشته بودیم. سیری هم نداشتند و به قاعده‎ی مفسدین اقتصادی‎ این روزها شکم‎پرست بودند و شاید از صدام هم شکم‎گنده‎تر. پنج سالم نشده بود که لگد یکی‎شان پیشانی‎ام را شکست و جای زخمش را در جبینم باقی گذاشت. اگر می‎خواستیم اخبار روزانه‎ی آبادی را تنظیم و گزارش کنیم، بی‌بروبرگرد قاطرها سرخط خبرها بودند. شبیخون آن‎ها به زراعت ما مانند تک بعثی‎ها بود به خاک‌ریز اول جبهه. آن سال‌ها کودک کار بودن راه مهمی برای مرد شدن بود. سر شب سرمان از خستگی روی بالش می‎افتاد و چشم‎مان به ستاره‎های درشت و ریز بی‎شمار. با شمردن چند دانه از جواهرات دست‎نیافتنی آسمان پا در صندوقچه‎ی خواب می‎گذاشتیم. می‎خوابیدیم ولی از هول دزدهای شب‎رو باید یک گوش‎ و یک چشم‎مان بیدار می‎ماند. آن‎قدر بیدار که بیش‎تر نیمه‎شب‎ها برمی‎خاستیم به تعقیب و گریز یابوها تا خود صبح. خدا می‎داند در این دوهای استقامت چند جفت کفش پاره کردیم و چقدر زمین و زخم خوردیم؛ بدون این‎که کسی ما را جنگ‎زده یا جانباز بداند. حیوانات را با هزار زور و ترفند در بند می‎کردیم و مانند اسرای جنگی در آغل و طویله را محکم می‎بستیم به روی‌شان. سر و کله‎ی صاحبان‎شان که پیدا می‎شد به قید خوردن چند فقره فحش و کتک و قسم پیر و پیغمبر و دادن تعهد، در محبس را باز می‎کردند و قاطرها را چنان می‎راندند و می‎بردند که دیگر نیایند اما اگر گرگ و گربه از دنبه و گوشت دست‌بردار بودند، یابوها هم از مزارع ما پا می‎بریدند. وقتی قاطرها از صدر اخبار به ذیل افتادند که پسرعمویم موسی دانشگاه را رها کرد و به جای علاقه به میز و منصب آمد پای کار روستا. او در دهه‎ی سازندگی مانند منجی قوم بنی‎اسرائیل از دست فرعون چاره‎ای متفاوت ساخت و آبادی رو به ویرانی را نجات داد. خون دل برایش کم بود که بخورد اما توانست شیوه‎ی دیرینه‎ی کشت و زراعت را نه فقط در آن‎جا که در چند شهرستان به الگوی باغ‌داری تغییر دهد. از آن پس همان زمین‎ها به جای زراعت، باغ‎هایی با انواع محصولات تحویل دادند و تهدید قاطرها به حداقل رسید. اکنون مرد دهه‎ی برجامم. داستان قاطر را هم می‎توانم به خیلی چیزها از جمله خود برجام ربط بدهم اما همه‎ی خوف و خطرهای ریز و درشت گذشته را که کنار هم می‎چینم، میان آن‎ها چیزی هست که جا دارد از ترس آن پلک هم نزنم. یابوی نفس را می‎گویم. سرکش‎ترین دشمن پیدا و پنهان آدمی. خوره‎ای شکمو و پراشتها که در زمین روح ما پروار می‎شود. بوته‎های بی‎ریشه و بنیه‎ای که در جان خودمان می‎کاریم، غذای لذیذی است برای قاطر نفسانیت‎مان. ما جذامی‎های شیک و تمیز نفس اماره‎ایم.

تا شجره‎ی طیبه‎ی ایمان و عمل صالح را در جان خود نکاریم، در تعقیب و گریز این موجود چموش لگدهای کشنده‎ای به پشت و پهلو و پیشانی‎مان می‎نشیند. کاشته‎های‎مان جویده می‎شود و داشته‎های‎مان بر باد می‎رود. شهید چیت‎سازیان چه زیبا گفت: «برای عبور از سیم‌خاردار دشمن ابتدا باید از سیم‌خاردار نفس خود عبور کنیم». سخن او برآمده از کلام اسوه‎ی حسنه و پیامبر اخلاق است که فرمود: «مرحبا بقوم قضوا الجهاد الاصغر و بقی علیهم الجهاد الاکبر». آفرین بر آنان که از جهاد کوچک‎تر بازگشتند اما جهاد بزرگ‎تر بر سرشان سایه افکنده است. دوی استقامت برای مهار قاطر نفس، کار هر پهلوانی نیست؛ شیر نر می‎خواهد و مرد کهن...

از ذوالقرنین تا ذوالقمرین ح‌ق: آبان است و ماه کورش. پادشاهی خردمند که بنا به نقل شماری از علما احتمالا باید همان ذوالقرنین نبی باشد. ما یک ملی‌گر‌ایی مذموم داریم، یک ملی‌گرایی ممدوح. ملی‌گرایی مذموم همان ملی‌گرایی مبتذلی است که از سویی در مدح کورش اشاره به سکنات آن شاه محبوب می‌کند که اگر جایی را هم فتح می‌کرد، حواسش به این مهم نیز بود که بنی‌آدم اعضای یک پیکرند لیکن علیه جمهوری اسلامی شعار می‌دهد: «نه غزه، نه لبنان». من این را شعری علیه کورش می‌دانم. امروز هم اگر کورش بود، قطعا صحه بر مقاومت می‌گذاشت، چرا که هیچ حاکم حکیمی اجازه نمی‌دهد پای اجنبی خاک کشورش را آلوده کند. فلسطین فقط چون قبله‌ی اول مسلمین است، برای خامنه‌ای موضوعیت استراتژیک ندارد؛ اگر ما با کمک به مقاومت، اسرائیل را عقب نگه نداریم، امثال نتانیاهو و بنت این‌قدر بی‌حیا هستند که ذیل توهم از نیل تا فرات، نیم‌نگاهی هم به کارون داشته باشند. یک فرق مهم دارد حضرت آقا با آخرین شاه رژیم پهلوی. سیدعلی هرگز به کورش نمی‌گوید که «آسوده بخواب، ما بیداریم». اولا خامنه‌ای هیچ پیامبری را در خواب تصور نمی‌کند و ثانیا ولی‌امر مسلمین جهان، بیداری را در مقام عمل نشان می‌دهد، نه حرف. محمدرضا اگر بیدار بود، لای منگنه‌ی مثلث روزولت، استالین، چرچیل له نمی‌شد و سیدعلی اگر خواب بود، عمرا می‌توانست از ورای رنج کربلاهای چهار و پنج، گنج کربلا را استخراج کند و اربعین را از همیشه‌ی تاریخ، باشکوه‌تر کند. نقل یمن و دمشق و قدس و بیروت نیست؛ هر کجا استکبار از ایران سیلی می‌خورد، یعنی استحکام ممتد پاسارگاد. آن سنگ مقدس، چه مقبره‌ی مادر سلیمان باشد، چه مزار کورش، چه قبر هر بنی‌بشر دیگری، زیر سایه‌ی سید امنیت دارد. قبیله‌ی عاری از مهر، دو شاه داشت که هیچ کدام نه به اذن خود آمدند و نه به اذن خود رفتند. کودتاچی‌ها حق ندارند با کورش کاسبی کنند. کورش حواسش به تقدس خاک ایران بود و از این منظر هم خمینی و خامنه‌ای نمره‌ی بیست می‌گیرند. همین که آقا اصرار دارد به خرید کالای تولید داخل یعنی ملی‌گرایی ممدوح بل‌که کورش‌دوستی واقعی. اگر ابراهیم هادی و هادی ذوالفقاری نبودند و اگر نبود که چمران با هدایت روح‌الله و در معیت سیدعلی پای این خاک ایستاد، بعید نبود پهلوی، جمشید و تختش را با هم به فنا بدهد. محمدرضایی که در این حد هم اختیار نداشت که پدرش را به ایران برگرداند، چه لیاقت سخن در مدح کورش پدربزرگ؟ ماه پیش راه کربلا باز شد و ماهی هم نوبت رهایی قدس است. علامه باید تفسیرش را نو کند: اگر کورش ذوالقرنین بود، خامنه‌ای ذوالقمرین است... #حق #حسین_قدیانی ▫️سایت حق‌دیلی haghdaily.ir @haghdaily @ghete26 https://www.instagram.com/p/CVhqvLCIi8k/?utm_medium=copy_link

کشوری که برای دنیا آپولو هوا می‌کند، جلوی ما باید واترپلو بازی کند. 🇮🇷بازدارندگی و برازندگی نویسنده: زهرا محسنی‌فر ابرقدرت خفت‌گیر، در حین نفت‌قاپی دریایی از نفتکش ایرانی، به طرز خفّت‌باری خیت شد. دوران #نفتکش کِش‌رفتن تمام شده و اگر به اموالمان دستبرد بزنند، جیبشان را می‌زنیم. بازیگران ماجراجویی که همیشه در مقابل ایران ژانر وحشت بازی می‌کنند، امروز سوژه‌ی کمدی شده‌اند. کبکبه‌ی هالیوودی و هیمنه‌ی هالووینی نیروی دریایی آمریکا در آستانه‌ی روز مبارزه با استکبار جهانی خرد شد. کشوری که برای دنیا آپولو هوا می‌کند جلوی ما باید واترپلو بازی کند. شاه‌دزدان دریای کارائیب، پیش امپراتوری دریایی جمهوری اسلامی دله‌دزد دریای عمان هم نیستند. به گور کریستوف کلمب خندید آن‌که سودای قدم زدن چکمه‌پوشان را بر ساحل امن ایران در سر پروراند. چند قایق سپاه امروز خاورمیانه‌ی جدید را با رسم شکل بر پهنه‌ی دریای عمان نقاشی کردند تا برای ماشین جنگ دریایی آمریکا، خط و نشان کشیده باشند. پهپادهای ایرانی پوشش تصویری لحظه به لحظه‌ی عملیات فرار سرباز رایان‌ها را بر عهده داشتند. سوپرمن‌های ایستاده بر عرشه‌‌ی ناوهای فراری با جنتلمن‌های نشسته پشت میز مذاکره از یک قماش‌‌اند. قهرمان دیپلماسی همان فرماندهان فارسی‌زبان عملیات غنیمت‌گیری نفتکش حاوی نفت سرقتی ایرانند که زبان کدخدا را بلد بودند و خوب شیرفهمش کردند تا زود به توافق الفرار- الفرار به‌ جای برد-برد تن دهد. سایه‌ی جنگ را نیروی دریایی سپاه از کشور دور کرد وقتی که بدون شلیک حتی یک گلوله، ناوها و بالگردهای آمریکایی را متواری کرد. بازدارندگی و برازندگی مبارک ملتی است که می‌داند امنیت خریدنی نیست؛ بلکه ساختنی است. #ایران_قوی ✍ قلم زیبا و خواندنی خانم محسنی‌فر را در کانال لفظ قلم دنبال کنید👇 @lafzeghalam

علقمه در آینه سعید احمدی: رودکی که با سرودن «بوی جوی مولیان» امیر سامانی را به بخارا بازگرداند، دنیا را افسانه و باد می‎خواند. بخشنده‎ی دست و دل‌باز سمرقند و بخارا لب جوی آب می‎نشست و یاد جهان گذران می‎کرد. نویسنده‎ی ایل من، بخارای من سرانجام به جایی کوچ کرد که نه ایلی است و نه بخارایی. این سرای پیر بی‌بنیاد، عجوزه‌ی هزارداماد است. ما به آمدن و رفتن در این عالم مجبوریم؛ البته با دیر و زودش. کاش عمری داشتم به درازای زمان تا ابتدا و انتهای این جاده‎ی بی‌سر و ته را می‎دیدم؛ پیش از جفتک‌انداختن ابلیس برای سجده‌نکردن بر آدم تا آخر این قصه را. ولی فکر می‌کنم اگر ماجرا این‎طور پیش می‌رفت دیگر جایی برای سوزن‌انداختن توی دنیا نبود و نسل آدم باد می‌کرد روی دست زمین و آدمی به جای وبا و کرونا از ازدحام و تراکم به انقطاع نسل می‌رسید. نتیجه می‌گیرم که به همین عمر تقسیم‌شده‎ی بین نسلی راضی باشم. شاید این‌طور به‌تر باشد. آدم آدم است و شیطان شیطان و دنیا دنیا. ما با قیافه‌ها، رنگ‌ها، نژادها و زبان‌های متفاوت، کثرت یک وحدتیم. ما با تاریخ‌های ناگویا و مه‌آلود یا سرگذشت‌های آشکار و صاف، تار و پود یک فرشیم. ترس همیشه ترس است؛ چه در دل انسان‌های عصر حجر بیفتد و چه در قلب کاشانی‌های عهد قجر. شجاعت هم. تنبلی و کوشایی هم. از همه مهم‌تر عشق و نفرت. آدم عاشق حوا بود و حوا عاشق آدم و هر دو عاشق خدا. سهم ابلیس از فضولی در زندگی آن دو نفرت بود؛ همان چیزی که با خون و خوراک و نطفه لیز می‌خورد توی هیکل و جان ما و لخته می‌بندد و سفت و سخت و سنگ می‌شود. هر کدام از ما پیونددهنده‌ی نسل‌ها قسمتی داریم از عاشقی و سهمی از تنفر. یک پای‌مان روی اسکلت‌هایی راه می‌رود که دندان‌قروچه می‌کنند برای مرده و زنده‎ی دنیا و آن پای دیگر روی فک‌هایی که گویا به مرگ و حیات لبخند می‌زنند. تعجب ندارد اگر همه‌ی رانده‌شده‌گان از بهشت و اسیران خاک را «صفت» بنامیم. ما یک غرور ممتد یا خشوع دامنه‌داریم. ایمانی ازلی و ابدی یا کفری همیشگی. عشقی بی‌پایان یا نفرتی سلسله‌وار. فریاد همیشه فریاد است و سکوت هم‌واره سکوت. عدد حنجره‌ها این‌ها را پرشمار نشان می‌دهد. برخی جاها حب و بغض و عشق و نفرت آدمی تصادف‌های هولناکی را رقم زده‌اند؛ برای همین بیش‌تر به چشم می‌آیند. «سفک دماء و فساد فی‌الأرض» وقتی روی صفحه و صحنه‎ی زمین می‎آید که نفرت، عشق را فیلتر کند؛ هنگامی که رذایل ابلیسی روی سر و گردن فضایل انسانی چنگ و جنبره بیندازد و زمانی که خریت آدمی با حریت او مانند دو قوچ تنومند شاخ به شاخ شوند. هولناک‌ترین تصادف‌های زنجیره‌ای صفات بنی‌آدم هر کدام یک مبدأ تاریخی دارد. جایی که تراکم شور و شیرین و تلخ و ملس خلقیات ما بدجور به جان هم افتاده‎اند. دست قابیل نبود که سنگ را بر گیج‌گاه هابیل کوبید؛ بل‌که حسادت و غرور و خودبینی و زیاده‌خواهی بود که خون مهربانی و خوش‌دلی و خلوص و پاک‌اندیشی را روی خاک ریخت. جای هیچ کدام از ما در هیچ زمانه و حادثه‌ای خالی نیست. وقتی نوح را مسخره می‌کردند، ما هم بودیم. زمانی که ابراهیم را در آتش انداختند، ما نیز حضور داشتیم. شاید هنگام نصب صلیب برای کشتن عیسی، ما نیز یک پتک و کلنگ محکم و پر از غیظ و غضب بر زمین زده‌ایم. چه بسا سنگی که دندان محمد را شکست، از دست ما هم رها شده بود. ما وارث صفات و خصائص نیک و بد همه‎ی نسل‌های بشریم. باید از خود بپرسیم که «یا لیتنا کنا معک فنفوز فوزا عظیما» گفتن ما راست است یا دروغ؟ مهم نیست قلب ما در کدام روزگار بتپد و سینه‎ی ما در کدام هوا نفس بکشد. مهم این است که ببینیم ما وارث کدام رگ و ریشه از اجداد دور و نزدیک خودمانیم. غوغایی از کربلا در صحرای جان ما برپاست. اگر ملک ری و زن و زندگی و زرق و برق دنیا آرزوی غالب قلب ما باشد، سرگین اسب عمرسعد را هم به چشم می‎کشیم. چرک دست و پای شمر و خولی و حرمله و ابن‌زیاد را هم با زبان برق می‌اندازیم. سکه و ارز و بورس و ملک و میز و ویلا و ژیلا و اسم و رسم نمی‌گذارد مثل حر ریاحی فکر کنیم. فرق است بین آن‎که در مدار صفات آزادگی و جوان‌مردی قمر بنی‌هاشم به کم زندگی خود کیفیت می‎بخشد با کسی ‌که مانند شبث‌بن ربعی به طول عمری رذیلانه تن می‌سپارد. میراث ما برای فرزندان خاک فقط صفت است: خوش‎دلی یا بددلی؛ عشق یا نفرت؛ عبودیت یا عصیان؛ ذکر یا نسیان. همان صفاتی که در رگه‎های شیرین یا شور زندگی بشر به دست آورده‎ایم. رگ رگ است این آب شیرین آب شور، در خلایق می‌رود تا نفخ صور نیکوان را هست میراث از خوشاب، آن‌چه میراث است اورثنا الکتاب راسخان در تاب انوار خدا، نه به هم پیوسته نه از هم جدا صبغة‎‌الله نام آن رنگ لطیف، لعنة‎‌الله بوی این رنگ کثیف @ghalamdar

یادادشت زیبا و خواندنی در مدح بانوی کرامت به قلم #زهرا_حسنی 👇 گل موسی «ندای تلاش» اسم موسیقی ناهنجاری است که میشل اوباما دوران کودکی‌اش را با گوش‌دادن به آن سپری کرده. صدای دنگ‌دنگ هنرجویانی که پشت پیانوی خاله‌رابی می‌نشستند و «هات کراس بانز» و «براهامز لولابای» تمرین می‌کردند. روزهای تابستان در حالی‌ که میشل مشغول بازی با عروسک‌های باربی بود، این صدا از دل پنجره‌ها جریان پیدا می‌کرد و همراه افکار او می‌شد. تنها فرصت استراحت میشل وقتی بود که پدرش به خانه برمی‌گشت و مسابقه‌ی کاب‌ها را راه می‌انداخت. بعد آن‌قدر صدای تلوزیون را زیاد می‌کرد تا دنگ‌دنگ شاگردهای رابی شنیده نشود. میشل روی پای پدرش می‌نشست و به داستان‌سرایی او گوش می‌داد. این‌که چرا کاب‌ها در نیمه‌ی فصل ضعیف شده‌اند یا فلان بازیکن چگونه توانسته پرتاب خوبی از سمت چپ زمین داشته باشد. این دختر پوست‌شکلاتی که آن موقع سنش به نشستن پشت نیمکت مدرسه هم نمی‌رسید، روزها دست در دست مادرش به کتاب‌خانه‌ی عمومی می‌رفت و سعی می‌کرد خواندن کلمات را زودتر از موعد یاد بگیرد. آخر شب هم با صدای تشویق تماشاچی‌های لیگ فوتبال که در پارک عمومی برپا می‌شد، به خواب می‌رفت. سال‌ها بعد اما در یکی از اتاق‌های کاخ سفید، روی تختی که از پارچه‌ی کتان ایتالیایی ساخته شده بود، بیدار می‌شد و غذایی را می‌خورد که یک تیم از آشپزهای درجه‌یک دنیا آن را تهیه کرده بودند. مأمورهای حفاظت امنیتی با گوشی‌های درون گوش‌، تفنگ‌ها و قیافه‌ی یبس‌شان پشت در می‌ایستادند و نهایت تلاش‌شان را می‌کردند تا در زندگی خصوصی‌ میشل دخالت نکنند. دخترهای خانم اوباما هر روز در راه‌روهای کاخ، توپ‌بازی می‌کردند و از درخت‌های باغ جنوبی بالا می‌رفتند. همسرش تا دیروقت در اتاق پیمان‌نامه می‌ماند و روی متن سخن‌رانی‌ها فکر می‌کرد. خود میشل هم در تراس می‌ایستاد و گردش‌گرهایی را تماشا می‌کرد که با هم سلفی می‌گرفتند یا از درون حصار آهنی به کاخ خیره می‌شدند و می‌خواستند حدس بزنند در داخل چه می‌گذرد. میشل اوباما کسی است که به گفته‌ی خودش یک روز او را به عنوان قدرت‌مندترین زن جهان بالا بردند و روز دیگر با القابی مثل «زن سیاه عصبانی» پایین آوردند؛ تا جایی که برخی می‌گفتند میشل اصلا مرد است یا زن؟ ولی او همیشه سعی می‌کرد با خنده از کنار این حرف‌ها بگذرد. هیچ یادم نمی‌رود که پرتره‌ی خانم میشل با آن لبخند دندان‌نما و نگاه سرشار از اعتماد به نفس روی جلد کتابش، آن‌چنان چشمم را گرفت که پنجاه صفحه‌ی اول را در همان گوشه‌ی کتاب‌فروشی خواندم. فارغ از جنبه‌ی سیاسی کتاب، برایم جذاب بود بدانم بانوی اول ایالات متحده چگونه زندگی می‌کند. همان‌طور که همیشه پی‌گیر خبرهای مربوط به مگان، عروس خانواده‌ی سلطنتی بریتانیا بودم. این دو را از جمله زن‌هایی می‌دانستم که در رقابت با مردان، موانعی مثل فقر، تبعیض نژادی و جنسیتی را پشت سر گذاشته‌اند و حالا تبدیل به نماد یک زن موفق در جوامع مدرن شده‌اند. زن‌هایی در نقطه‌ی مقابل الگوی زن شرقی که سعادت را منحصر به خانه‌داری و بچه‌داری می‌داند. جامعه‌ی ایران که هم‌چنان در حال گذر از سنت به مدرنیته است، میان الگوی زن شرقی و زن غربی سرگردان مانده. برای همین است که همیشه در کشورمان تب فروش کتاب‌های زردی مثل «خودت باش دختر» و «شرمنده نباش دختر» داغ است. شاید تبلیغ رسانه‌ها در پرفروش بودن‌ این کتاب‌ها بی‌تأثیر نباشد اما یقینا آن‌چه مردم کتاب‌نخوان ما را به سمت آثاری از این قبیل سوق می‌دهد، احساس نیاز است. ما با خیل دخترهایی روبه‌رو هستیم که بابت آن‌چه هستند شرمنده‌اند و نیاز دارند کسی به‌ آن‌ها بگوید «شرمنده نباش». جامعه از آن‌ها می‌خواهد اجماع الگوی زن شرقی و زن غربی باشند و چون طبیعتا نمی‌توانند انتظار جامعه را برآورده کنند، احساس سرخوردگی می‌کنند. کشور ما هنوز نتوانسته این دوگانه‌ی زن شرقی و زن غربی را کنار بزند و الگوی زن اسلامی را به مردم معرفی کند. الگویی که زنان را نه به رقابت با مردان دعوت می‌کند، نه در چهارچوب سنت آن‌ها را به اسارت می‌گیرد. چرا جامعه‌ای که شخصیتی هم‌چون فاطمه‌ی معصومه سلام‌الله علیها را دارد باید نیازمند ریچل هانیس یا میشل اوباما باشد تا برایش مانیفست دختر موفق را بنویسند؟ بانویی که هجرت هوش‌مندانه‌اش به قم تبدیل به نقطه‌‌ی عطفی در تاریخ اسلام شد. من هیچ‌ وقت شهر قم را دوست نداشته‌ام. برای هوایی که نه تابستان‌هایش تابستان است و نه زمستان‌هایش زمستان. برای آبی که هرگز آن‌قدر شیرین نشد تا قابل شرب باشد. برای برخی قوانین افراطی و برخوردهای قهری. برای دگماتیسمی که میان بعضی مردم و متولیان قم موج می‌زند. ولی هرگز نتوانستم دل از این دیار بردارم. شه‌بانوی قم هم‌سایه‌هایش را بدجور نمک‌گیر خودش کرده. هر بار همین که حتی به بهانه‌ی سفر، از بیست کیلومتری قم آن‌‌ طرف‌تر می‌روم تا حد مرگ دل‌تنگ می‌شوم و با خودم می‌گو

یم خدایا این دفعه که برگردم، خاک قم را توتیای چشمم می‌کنم. نکند مرا از تنفس در هوای حرم محروم کنی. آرام‌گاه بی‌بی، جان‌پناه من است. عادت کرده‌ام به این‌که هر جا کم می‌آورم با اولین تاکسی خودم را به حرم برسانم، بروم گوشه‌ای در صحن عتیق بنشینم و زیارت‌نامه‌ را مرور کنم: «یا فاطمه اشفعی لی فی‌الجنة فان لک عندالله شأنا من‌الشأن». بعد هم آن‌قدر چشم به طلاکاری ایوان بدوزم تا یادم برود اصلا برای چه آمده بودم. به خدا که این مرقد، جلوه‌‌ای از مزار پنهان حضرت فاطمه است و حتی صاحب‌الزمان هم هر گاه دل‌تنگ می‌شود رو به همین مأمن می‌آورد. حق داشت باب‌الحوائج که آن‌طور قربان‌صدقه‌ی دخترش برود: «فداها ابوها». عجیب شبیه زینب است این دردانه‌‌ی اهل بیت. همان‌قدر مبتلا به اندوه فراق و همان‌طور آراسته به پیرایه‌ی صبر. گویی جسارت امیرالمؤمنین در خون همه‌ی زنان و دختران این خاندان است. یک روز حضرت زینب با ایراد خطبه‌های غرا در کوفه و شام، پایه‌های حکومت بنی‌امیه را به لرزه درمی‌آورد و روز دیگر حضرت معصومه با هجرت خود، به مبارزه با خلافت عباسی می‌پردازد و قم را تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین کانون‌های تولید اندیشه‌ی اسلامی می‌کند. مدفن فاطمه‌ی معصومه همان تک‌گل سرخی است که در کویر قم رویید و جهان اسلام را از عطر خود سرمست کرد. تو بگذار مسابقات میس یونیورس هر سال فلان مدل یا مشاطه را به عنوان بانوی شایسته‌ی جهان معرفی کند. ملکه‌ی قم، دختر شایسته‌ی هر دو عالم در همه‌ی سال‌ها، از ابتدای خلقت تا انتهای قیامت است. اخت رضا، دخت موسی، عمه‌ی جواد‌الائمه، کسی که ملاصدرا گره‌های علمی‌ خود را به مهر دستان او می‌گشود و خمینی کبیر هرگز زیارت بارگاهش را ترک نمی‌کرد. اجازه دهید کمی مرثیه بخوانم. من وحشی بافقی را به‌ترین نه، ولی عاشق‌ترین و مغموم‌ترین شاعر می‌دانم. سوز غزل‌هایش را هیچ شاعر دیگری ندارد. می‌گویند آخر هم از تب زیاد جان باخت. وحشی شعری دارد که معروف است در همان شب مرگش سروده. نمی‌دانم چرا هر سال شب وفات حضرت معصومه، این ابیات مدام در ذهنم تکرار می‌شود: ز شب‌های دگر دارم تب غم بیش‌تر امشب وصیت می‌کنم باشید از من با خبر امشب مباشید ای رفیقان امشب دیگر ز من غافل که از بزم شما خواهیم بردن درد سر امشب مگر در من نشان مرگ ظاهر شد که می‌بینم رفیقان را نهانی آستین بر چشم تر امشب مکن دوری خدا را از سر بالینم ای همدم که من خود را نمی‌بینم چو شب‌های دگر امشب شرر در جان وحشی زد غم آن یار سیمین‌تن ز وی غافل مباشید ای رفیقان تا سحر امشب

نشان ذوالفقار فقط آن نیست که بر سینه‌ی کسی می‌چسبانند. کسانی هستند که بدون نام و عنوان و تشریفات، نه نشان، که خود ذوالفقار را با خود داشته و دارند. شمشیر دو دم علی همیشه فولاد نیست. از وقتی که نعره‌های حیدری زینب، ستون‌های مارپیچ امپراتوری زر و زور یزیدی را لرزاند ذوالفقار شد افشاگری و روشن‌گری. نشانه‌ی آن هم پارچه‌ی سفید و سیاهی است که زینبیون روی سر بسته‌اند و نام خود را مبلغ مکتب علی گذاشته‌اند.

ذوالفقار عمامه سعید احمدی: نشان ذوالفقار فقط آن نیست که بر سینه‌ی کسی می‌چسبانند. کسانی هستند که بدون نام و عنوان و تشریفات، نه نشان، که خود ذوالفقار را با خود داشته و دارند. شمشیر دو دم علی همیشه فولاد نیست. از وقتی که نعره‌های حیدری زینب، ستون‌های مارپیچ امپراتوری زر و زور یزیدی را لرزاند ذوالفقار شد افشاگری و روشن‌گری. نشانه‌ی آن هم پارچه‌ی سفید و سیاهی است که زینبیون روی سر بسته‌اند و نام خود را مبلغ مکتب علی گذاشته‌اند. بی علت نیست که احزاب جاهلیت و تو بگو احزاب شیطان، چرا این اندازه از چپ و راست چنگ می‌کشند به عمامه‌ی آخوندها. رفتن زیر بار عبا و ردا و عمامه در روزگار جنگ احزاب علیه نماد تبلیغ مکتب علی و مرام حسین، هم لیاقت می‌خواهد هم شجاعت. آخوندیسم را ساخته‌اند برای بد نشان دادن مردان میدان تبلیغ دین. ناکارآمدی‌های مسئولین با ربط و بی‌ربط نظام جمهوری اسلامی را می‌کوبند روی سر طلبه‌های کف خیابان. کج‌فهمی و نافهمی عده‌ای مجهول‌الحال عمامه‌به‌سر بی‌بوته را سرایت می‌دهند به رود جاری و جریان ریشه‌دار و مردمی حوزه‌های علمیه. این‌ها و صدها سعی پیدا و پنهان برای خراب کردن وجاهت عالمان شجاع و جان بر کف، کار به جایی نخواهد برد؛ چون کاروان‌سالار علی است. فرمانده و رهبر فقط اسدالله الغالب است. نه لیبرالیسم با این همه هیاهو و نوکر داخلی و خارجی از پس سنت خدا بر می‌آید نه قرائت اموی از اسلام و قرآن. دشمنان سنتی و صنعتی منطق گویای مولای موحدان، از خیالات و موهومات و لاطائلات خودشان در نمی‌آیند؛ چون شیطان همیشه لشکری آماده به خدمت دارد. فرقی هم نمی‌کند با الله‌اکبر علیه ذوالفقار بازو و زبان علی صف بکشند یا با علم کردن بچه‌هایی مثل نیچه. روزگار می‌گذرد و مانند همیشه روسیاهی سهم زغال باقی خواهد ماند. تکفیریسم و لیبرالیسم یک دشمن دارند آن هم به گفته‌ی خودشان آخوندیسم است. سرتان را به همین ایسم‌ها گرم کنید. سنت خدا تا الان کار خودش را کرده از این پس هم می‌کند. صاحبان واقعی نشان ذوالفقار را هم از کشتن و مردن نترسانید. مرگ برای یاران حسین، زندگی و برای احزاب شیطان، نابودی ابدی است. هنوز هم رسول‌الله، علی دارد هنوز هم علی ذوالفقار. شمشیر بران شیر خدا همیشه فولاد نیست. قرن‌هاست که شمشیر به‌نام و خوش‌نام فاتح خیبر شده چند متر پارچه به نام عمامه. #سعیداحمدی #آسترکی #شهید_اصلانی_حرم_امام_رضا_علیه_السلام #ذوالفقار #نشان_ذوالفقار #شهید_محمد_اصلانی #تکفیر #آخوند #آخوندیسم #طلبه #عالم #علما #شهید_محمدصادق_دارایی

👌نکته‌هایی برای زيبانويسی نويسنده‌ای که گيج می‌زند، خواننده‌اش را دچار سرگيجه می‌کند. هيچ انسانی دوست ندارد او را گيج کنند. ✍زنده‌یاد استاد رضا بابایی ۱. اگر می‌خواهيد زيبا و دلنشين بنويسيد، سعی نکنيد که زيبا بنويسيد. زيبایی در فکر شما است؛ نه در قلم شما. با قلم‌تان راحت باشيد تا قلم هم به‌راحتی بتواند فکر شما را بر روی کاغذ بياورد. ۲. به ساختار متن، بيشتر از جمله‌ها و به جمله‌ها بيشتر از کلمه‌ها اهميت بدهيد. ۳. به مخاطب احترام بگذاريد تا او نيز به نوشتار شما به ديده تحسين و احترام بنگرد. کمترين احترام به خواننده، آن است که پاکيزه و درست بنويسيد و ساده‌ترين اصول تايپ مانند فاصله‌ها و نيم‌فاصله‌ها را رعايت کنيد. ۴. نوشتار شما، رفتار شما با خواننده است. هر قدر در رفتارتان صميمی‌تر باشيد، او نيز با شما همدلی بيشتری می‌کند؛ پس در وقت نوشتن، يکی از احساسات انسانی خود را اجازه ابراز بدهيد؛ احساساتی مانند شادی، خشم، غمگينی و هيجان. شما نويسنده‌ايد نه ديپلمات. اگر می‌خواهيد خشک و جدی هم باشيد، باشيد؛ ولی نفس‌گير ننويسيد. ۵. غنی‌ترين سرمايه پنهان برای نويسنده، ديوان‌هايی است که خوانده و از ياد برده است. ۶. وظيفه نخست نويسنده، صراحت و صداقت است و حلاوت و ملاحت در رتبه‌های بعدی است! بنابراين شيپور را از دهان گشادش ننوازيد. از صراحت شروع کنيد تا به حلاوت برسيد. ۷. يکي از مهم‌ترين عوامل زيبايی در نويسندگی، سرعت نويسنده در چينش مطالب اصلی نوشتار است. راننده خوب، راننده‌ای است که نه تند می‌رود و نه آهسته. نويسنده هم نبايد قلمش را به دست تداعی‌های پی‌درپی و گريزهای فرعی بسپارد كه سرعتش در پيشبرد مطالب كم شود و خواننده را معطل کند؛ همچنين نبايد چنان مختصر و تلگرافی بنويسد كه از هوش و تمرکز خواننده، سبقت بگيرد. تنظيم سرعت قلم در چيدن مطالب كنار هم، خواننده را به وجد می‌آورد. ۸. متن نارس و نارسا زيبا نيست؛ حتي اگر همه آرايه‌های زبانی در آن کارگذاری شده باشد. ۹. فقط کسي می‌تواند زيبا بنويسد که می‌داند چه می‌خواهد بگويد و چقدر و چرا و برای چه کسی. نويسنده‌ای که گيج می‌زند، خواننده‌اش را دچار سرگيجه می‌کند. هيچ انسانی دوست ندارد او را گيج کنند. ۱۰. بپذيريم که هر کسی نمی‌تواند زيبا بنويسد؛ ولی باور کنيم که هر کسی می‌تواند نازيبا ننويسد. 🌿 @ghalamdar

کفش‌آبی دزدها یکی_یکی آمدند و چندتا_چندتا بردند. چشمم را گوشم را و قلبم را. پیش از بقیه هم تو را... ✍سعید احمدی همیشه عاشقت بودم؛ ولی تو نفهمیدی. شاید هم خودت را به آن راه می‌زدی. گاهی که می‌آیی لب پنجره و به ریگزارها چشم می‌دوزی من رد شدن نسیم بهشت را از میان موهایت می‌بینم. چشم‌هایت را می‌پایم که تا کجا می‌خرامند. کویر به جای خاک، بوی نم باران می‌گیرد. کیست که باور کند من در میان این مرده‌ریگ‌ها این طور زنده شده‌ام؟ من عجیبم یا تو که برای یک جفت دمپایی پاره این همه راه آمده‌ای و به خودت و همه قول داده‌ای که بدون آن‌ها پایت را به هیچ دیاری باز نکنی؟ تو قدم‌های محکمی برداشته‌ای؛ ولی حیف که زیر پایت سست و لغزان است. خودم می‌دانم که آن یک جفت پاپوش آبی‌رنگ بچه‌گانه مانند خاطرات کودکی هر دومان حکم یک زیرخاکی بی‌ارزش را دارد. خسته نکن خودت را. نه این‌جا که هیچ جای دیگر تو و من دست‌مان به آن کفش‌های لاجوردی و شفاف نخواهد رسید. من مطمئنم چیزی شبیه هیولا همه مسیرهای رفته‌ی کفش‌های ما را بو کشیده و آن‌ها را بلعیده است. هیولایی به نام فراموشی. همان چیزی که مرا هم از ذهن تو بلعید. کاش خود من را هم زیر آرواره‌هایش خرد و خراب می‌کرد! کاش دست‌کم یک جای مهم از تن و روح مرا زیر فک خودش می‌فشرد و نابود می‌کرد! کاش این دل صاحب‌مرده من همراه آن یک جفت خاطره‌ی شاد و شیرین، خوراک غول بیابان می‌شد! الان دیگر تو برای من به لعنت خدا هم نمی‌ارزی. پیرم کردی. فرتوت خاطرات رعشه‌آور. بیشتر می‌خوابم تا بیشتر برگردم به بوی نم همان گل‌هایی که می‌چسبید ته کفش‌مان. به همان حسی که گویا توی دنیا هیچ کس نیست جز من و تو. غم نیست، رنج نیست، ترس نیست، دلهره نیست، دزد هم نیست؛ فقط من و توایم. من و تو هنگام کندن خاک. هنگام چیدن سنگ‌ها روی هم تا یک اتاقک بسازیم فقط به اندازه بودن هر دویمان. مهمان هم نمی‌پذیریم. مهمانی هم نمی‌رویم. دراز بکشیم کنار هم و فقط زل بزنیم توی چشم‌های بی‌غل‌وغش یکدیگر و یک دل سیر قاه قاه بخندیم. راستی یک چیز دیگر هم بود. ولش کن بعد می‌گویم. تو از همان روزی که به تاراج رفتی ابدیت را هم با خود بردی. قرار بود همیشه هم‌دیگر را دوست بداریم. یادت رفته که گفتی من «قهر _قهر تا روز قیامت» را به همه می‌گویم جز تو؟ شیارهای دور مردمک چشم‌هایت پر بود از کاکلی‌های سر جاده که هر جا می‌روم و هر جا می‌روی دل‌مان بپرد به هوای هم. هر چه گفتی هر چه شنیدم هر چه نشانم دادی و هر چه دیدم کشک بود؟ آهای! کفش‌آبی! پشمی به کلاهت نمانده. دیگر مثل روزهای اول نیستم که با دیدنت آب در دهانم بخشکد و قلبم آن ‌قدر تند و کوبنده بزند که پایم بلرزد و سر جایم مثل چوب، خشک و میخ‌کوب شوم. می‌دانی! من بدون تو صدها جفت کفش پاره کرده‌ام. هیچ‌کدامش هم آبی نبود. یا سیاه بودند یا خودم رویشان را مانند حاجی‌فیروز واکس سیاه می‌زدم. بگذار حرف اولم را آخر بزنم. بعد از تو نقاشی نبود، شعر هم نبود، هیچ پروانه‌ی قشنگی روی شانه‌هایم ننشست. بعد از تو ستاره‌ام را نیز گم‌و‌گور کردم؛ چون دیگر چشمی نداشتم که بر آسمان بدوزم تا رد ستاره‌ام را بزنم. دزدها یکی_یکی آمدند و چندتا_چندتا بردند. چشمم را، گوشم را و قلبم را. پیش از بقیه هم تو را. ای معصومیت کودکانه‌ی من! 🌱 @ghalamdar

دروازه‌بان زندگی🤾‍♂⚽️ سعید احمدی: درست است که فوتبال تا دلت بخواهد فوت و فن، جذابیت و هیجان دارد؛ ولی همه‌ی حسن و عیب آن جمع می‌شود داخل همان تور و دروازه. دویدن «مسی» و توپ‌زدن «نیمار» یا هر ستاره‌ی درخشان دیگری در مستطیل سبز، به گل و ثمر نمی‌نشیند جز این‌که گل بزنند؛ گل... . پابه‌توپ‌ترین فوتبالیست و منسجم‌ترین تیم هرچه هنر به‌خرج بدهد، بدون فتح سنگر دروازه‌ی حریف برنده نیست. چه‌بسا یک دروازه‌بان یا مدافع افسانه‌ای بتواند موقعیت‌های گل حریف را پوچ کند و تیم خود را نجات بدهد. دنیا پر است از بازیگران رنگارنگ و زرنگی که هر دم به بهانه‌ای می‌توانند چیزی شوت کنند توی در و دروازه‌ی زندگی ما. روزگار سرش درد می‌کند که هر لحظه ما را بنشاند روی نیمکت بازنده‌ها. میان این بازی نفس‌گیر و کوبنده که شیره‌ی جان آدم را می‌کشد ما کم در خطر گل به خودی هم نیستیم. چشم که باز می‌کنیم دونده‌های طمع‌کاری را می‌بینیم که چارچوب زندگی بلکه همه‌ی هست و نیست ما را نشانه گرفته‌اند. جان می‌دهد حمله و دفاع شلخته و دروازه‌بان شوت و سربه‌هوا هم داشته باشیم؛ آن‌وقت زندگی را می‌بازیم بد هم می‌بازیم. نقل حال الآن هم نیست. تا بوده و هست همین بوده. مسافر جاده‌ی پر خوف و خطر زندگی همه جور توشه‌ای باید جمع کند. گوش و هوش خوبی هم داشته باشد؛ اما با داشتن صدهزار هنر اگر یک دروازه‌بان افسانه‌ای را به کار نگیرد باز هم کم می‌آورد. باز هم پشت کله‌ی هم گل می‌خورد. ضدحال پشت سر هم. باید خود را به قدرتی سپرد که پایان ندارد؛ به چشمی که خواب ندارد؛ به دستی که رودست ندارد؛ به آن بالادستی که همه چیز و همه کس با انگشت کوچک او سر و قد برافراشته‌اند. گم نکنیم خدا را که گم می‌شویم در ازدحام بی‌امان حادثه‌ها؛ در تکثر گیج‌کننده‌ی بت‌ها. «بت مال، بت مقام، بت شهرت، بت شهوات و لذات، بت زن و زندگی، بت اولاد و اقوام، بت آزادی در همه چیز جز خدا، بت حجاب ظلمانی خودبینی‌ها و خودخواهی‌ها، بت ما و من‌های بی‌حد و عدد». ترکیب تیم این بت‌ها هرچه آراسته‌تر و فنی‌تر باشد احتمال برد ما را کمتر و ضعیف‌تر هم می‌کند؛ حتی تکیه و اعتماد بر تیم تقوا و دانش که شأن فرهیختگی و نخبگی آدمی است. از این دست شئون هم اگر صدهزارتایش را در زندگی‌نامه‌‌ی خود انباشته‌ایم باز هم دروازه‌بان ما باید «توکل» باشد تا نه از خود گل بخوریم نه از دیگران: «الَّذِينَ قَالَ لَهُمُ النَّاسُ إِنَّ النَّاسَ قَدْ جَمَعُوا لَكُمْ فَاخْشَوْهُمْ فَزَادَهُمْ إِيمَانًا وَقَالُوا حَسْبُنَا اللَّهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ»؛ کسانی‌که برخی به ایشان گفتند: بترسید که مردمانی برای جنگ با شما گردآمده‌اند؛ اما آنان بر ایمان خود افزودند و گفتند: خدا برای ما بس است و چه خوب حمایت‌گری است. (آل‌عمران، ۱۷۳) 🌱 @ghalamdar

مهارت‌های نویسندگی «بدزبانی‌ها در ساحت نوشتن» سعید احمدی: نیش مار و کژدم، ویرانی زلزله، تب گرما و سوز سرما را می‌شود به تن و جان خرید؛ اما «بدزبانی‌»های یک نویسنده را هرگز. حوادث طبیعی به اقتضای طبیعت خود، شیرینی هم دارند؛ اما شلم‌شوربای نوشته‌های مو و رو ژولیده‌ی برخی، از جنس حوادث ناخواسته، ناگوار و تلخ است. دور از انتظار است که دانش‌آموخته‌ی حوزه یا دانشگاه از بدیهیات نگارشی زبان آموزشی رایج (فارسی) پرت و بیگانه باشد. کدام انباردار به نظم و انضباط انبار خود کاری ندارد؟ کدام فرمانده، جاسوس دشمن را میان سربازان خود جا می‌دهد؟ چه کشاورزی سیب‌زمینی و پیاز و گوجه و شلغم و خیار را یک‌جا و در هم می‌کارد؟ چه آشپزی مواد قورمه‌سبزی را توی قیمه می‌ریزد؟ نویسنده فقط آن نیست که کلمات را پشت سر هم بچیند و چشم خود را بر درست یا غلط بودن آن‌ها ببندد. هیچ نویسنده‌ای کمتر از معمار چیره‌دست مسجد شیخ لطف‌الله نیست. هیچ نویسنده‌ای از بافندگان زبردست و ریزه‌کار فرش پرسپولیس چیزی کم ندارد؛ اما با شرط و شروط خودش. هر که دو دم قیچی را به هم می‌زند پیرایش‌گر نیست. هر کس هم قلم به دست می‌گیرد نویسنده نیست. «درست‌نویسی» شرط اول و لازم نویسندگی است. کسی که درست می‌نویسد چیزی از احترام سرش می‌شود. وقتی برای خودت هم می‌نویسی به خودت، به چشم‌هایت، به سوادت و به فهم و درک و شعور خودت هم احترام بگذار. قلم حرمت دارد، نویسنده محترم است و خواننده حتی به اندازه‌ی یک نیم‌فاصله بی‌مقدار نیست. الفاظ رکیک و فحش‌های چاله‌میدانی را می‌شود هنرمندانه و زیرکانه لابه‌لای نوشته نشاند؛ اما اغلاط املایی، غلط‌های مشهور، بدترکیبی نگارش در ساحت واژه‌ها، جمله‌ها و بندها را هیچ جای دل‌مان نمی‌توانیم جا بدهیم. قلم‌به‌دستی که «خرد» را خورد، «مسائل» را مسایل، «رئیس» را رییس، «آثار» را اثرات، «مراسم» را مراسمات، «برای» را به‌خاطر، «همه» را تمام، «مسئله» را مساله، «گاهی» را گاهاً، دوم و سوم را دوماً و سوماً، «خواهش» را خواهشاً، «به‌ناچار» را ناچاراً «واژه‌ها» را واژه ها، «می‌شود» را می شود، «درباره» را در مورد، «استادان» را اساتید، «ثمربخش» را مثمرثمر، «عام‌الفیل» را سال عام‌الفیل، «گرایش‌ها» را گرایشات، «پیش‌نهادها» را پیش‌نهادات، «حواس» را حواس‌ها، «امور» را امورات، «اسلحه» را اسلحه‌ها می‌نگارد و ده‌ها نمونه از این دست را مثل سوزنی زهرآگین می‌کند توی چشم خواننده، به نوعی از بدزبانی و بی‌احترامی به «خود، قلم و خواننده» دچار است. 🌱 @ghalamdar

یادداشت #سعید_احمدی بدزبانی‌ها در ساحت نوشتن @ghalamdar @howzavian @serajna https://serajonline.com/newspaper/item/11357