💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_حسن_زمانے #رضا_دستواره جوانی بذله‌گو، به شدت شوخ طبع و پر جنب و جوش بود. در عوض؛ #حسن_زمانی جوانی بود آرام و عجیب کم حرف. رضا تا فرصتی به دست می‌آورد، برای بچه‌ها معرکه می‌گرفت و با خنده‌بازاری که به راه می‌انداخت، همه را دور خودش جمع می‌کرد. یکی از روزها به رضا دستواره گفتم: سیدجان، این رفیق تو، برخلاف حضرتعالی که یک تنه، یک پادگان را شلوغ می‌کنی، خیلی سرش توی لاک خودش هست. بگو بدانم؛ نکنه عاشق است؟! رضا با خنده گفت: نه بابا؛ این داداش حسن ما، اصولا روحیه‌اش همین طوری است. اگر کسی باشه که با او بحث سیاسی بکند، راه می‌افتد. خیلی اهل سیاست و اینجور حرفاست. به من همیشه می‌گوید: تو چرا از بنی‌صدر حمایت می‌کنی؟ وقتی به او میگویم: حسن جان، بنی‌صدر یک آیت‌الله زاده‌ی تحصیل کرده‌ی فرنگ رفته و حزب‌اللهی است. جوابم می‌دهد: اصلا اشتباه شما همینجاست، مطمئن باش ما در آینده با این جناب آیت‌الله زاده به مشکل برمیخوریم. خلاصه؛ بیشتر وقت‌ها بحث‌‌های سیاسی ما دونفر به جنجال کشیده می‌شود. از رضا پرسیدم: خب؛ اصلا چرا با او بحث می‌کنی؟ گفت: چه کنم حسن را دوست دارم و با همه‌ی این ناسازگاری‌هایش می‌سازم. از آنجایی که خودم در انتخابات ریاست جمهوری به بنی‌صدر رای داده بودم کنجکاو شدم با حسن وارد بحث بشوم. اول فکرکردم منطقی در مخالفتش با بنی‌صدر ندارد اما وقتی با او بحث جدی کردم، دیدم او خیلی پخته و سنجیده حرف می‌زند. افکار سیاسی قشنگی هم داشت که با ویژگی‌های خط فکری #احمد_متوسلیان کاملاً منطبق بود. منبع: کتاب معشوق بی‌نشان خاطرات سردار مجتبی عسکری ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_غلامرضا_قربانےمطلق *رضایت پدر* پسر هر چه به پدرش می گفت، فایده‌ای نداشت. حسن آقا همان حرف اولش را تکرار می کرد : پسر جون، تو که تو کمیته هستی، اگه قرار به خدمته، همین جا هم میشه خدمت کرد، دیگه پاسدار شدن توی سپاه برای چیه ...؟ اما پسر دست بردار نبود .دائم می آمد جلوی نانوایی و گردن کج می کرد و عین بچه های دبستانی می‌ایستاد و در خواست خودش را تکرار می کرد . حسن آقا می گفت : پسر جون، تو که بچه نیستی ۲۵ سالته، اگه می خواهی بری خوب برو! اجازه من را می خواهی چیکار؟ و غلامرضا جواب می داد: اجازه شما برای من شرط است، من بی رضایت شما کاری نمی کنم. و باز، حسن آقا لجوجانه پاسخش را می داد : آخه عزیز من تو که پاسدار کمیته هستی، پاسدار با پاسدار چه فرقی می کنه ؟ لا اله الاالله ... از طرف دیگه، تو الان زن و بچه داری، عزیز من! خدا رو خوش نمی یاد اون بنده خدا را با یه بچه شیر خواره ول کنی، و آواره کوه و کمر بشی. اصلا ببینم، تو مگه تو زندگی چی کم داری؟ خونه به این خوبی برات فراهم کردم، زن به اون نجیبی برات گرفتم، می خوای اینها را ول کنی به امان خدا کجا بری؟ تازه، اگه یک مو از سرت کم بشه، من جواب مادرت را چی بدم؟ بر خلاف انتظار حسن آقا، غلامرضا به جای اینکه با شنیدن اسم مادرش، کوتاه بیاد و منصرف بشه با صدایی ملایم، پنداری که دارد خودش را سر زنش می کند، گفت آقا جون! تو کردستان دارن جوان های این مملکت را سر می برن، اون وقت من بنشینم پای زن و زندگی؟مگه من کی هستم؟ حسن آقا دیگه هیچی نگفت. چیزی نداشت که بگوید، می توانست خودش را راضی کند که تنها فرزندش را به پیشواز مرگ بفرستد، اما غلامرضا سر انجام با سماجتی که از خود نشان داد، موفق شد با وساطت امام جماعت مسجد محل، رضایت پدرش را جلب کند. ادامه دارد... ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_غلامرضا_قربانےمطلق *شوخی با حاج احمد متوسلیان* با سلام و صلوات در پی دیگران سوار شدم. مقصد شهرستان پاوه بود. شهری که به تازگی امنیت نسبی پیدا کرده بود و بچه های سپاه در آن مستقر شده بودند. برادر احمد روی رکاب مینی بوسی🚌 ایستاده بود و بچه ها تک تک از کنار او رد می شدند و روی صندلی های زوار در رفته مینی بوس می نشستند. همه خندان و سبکبال، انگار به طرف خانه های خودشان می رفتند، توی سر و کله هم می زدند و حتی سر به سر احمد می گذاشتند. صدای برادر احمد برای مدت کوتاهی همه را ساکت کرد: _همه هستن؟ کسی جا نمونه، برادرها چیزی را فراموش نکنند ! غلامرضا دستش را درست مثل بچه کلاس اولی‌ها بالا برد☝🏻 و با جدیت گفت : برادر احمد ،ما لیوان آبخوری مان جا مانده، اشکالی نداره؟😅 خنده از همه بچه ها بلند شد🤣 و حاج احمد هم ضمن لبخندی کمرنگ و نمکین،☺ با دست به پشت راننده زد و بدین سان، حرکت رزم آوران اعزامی از سپاه خیابان خردمند تهران به سمت شهرستان پاوه آغاز شد . راه زیادی را طی نکرده بودیم و هر کسی به کاری مشغول بود ،که دوباره صدای غلامرضا بلند شد:📣 برادرا توجه کنند، برای شادی ارواح شهدا و رفتگان این جمع، و برای سلامتی خودمان و برادر احمد ... و پس از مکث کوتاهی ادامه داد : اللهم سرد هوا،❄🌬 گرم زمین،🌏🌋 لبو لبو داغ،🔥 آش رو چراغ،🍲 شلغم تو باغ.🌳 در پایان هر فراز از رجز طنز آمیز مطلق همه با هم و محکم جواب می دادیم:هی ...😂 برادر احمد، چند بار سرش را به چپ و راست تکان داد ،به راحتی می شد از چشمانش خواند: _باز این غلامرضا شروع کرد.😒 لبخندی زد و از سر ناچاری با ما همراه شد.😊 به تنها چیزی که فکر نمی کردیم، آینده و رخداد های آتی بود. حوادثی که بسیاری از همسفران ما را، که در آن دقایق در مینی بوس نشسته بودند، از ما جدا کرد و پیش از همه؛ غلامرضا را ...😔 ادامه دارد... ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_غلامرضا_قربانےمطلق *چهره دیپلمات* پس از پاکسازی جاده پاوه و استقرار در شهر غلامرضا به عنوان فرمانده سپاه معرفی شد و برادر احمد، فرماندهی عملیات را بر عهده گرفت. بر خلاف برادر احمد که اقتدار و سخت گیری اش معروف بود، غلامرضا به شوخ طبعی و ملایمت شهرت داشت. به راحتی با هر کس می جوشید و محبتش خیلی زود به دل می نشست. تنها کسی که به راحتی جرات می کرد با برادر احمد شوخی کند، همو بود و من متعجب بودم که با این اخلاق و روحیات، چگونه با برادر احمد چنین رفیق و همدم شده است؟ به خصوص که سیگار هم می کشید، حال آنکه برادر احمد از سیگار تنفر عجیبی داشت. البته گه گاهی بر سر مسائلی دعوا می کردند، اما خیلی زود دوباره با هم کنار می آمدند . غلامرضا زبان فصیح و شیوایی داشت، زمانی که احتیاج به سخنرانی، مذاکره، بحث و یا از این قبیل کارها بود، برادر احمد او را می فرستاد. هر وقت از غلامرضا علت این امر را می پرسیدم، بلند می خندید و می گفت: "من چهره دیپلمات برادر احمد هستم." ادامه دارد... ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_غلامرضا_قربانےمطلق *اسلحه خالی* زمانی که در پادگان بانه مستقر شدیم؛ هر روز صبح الاطلوع برادر احمد همه نیروها را وادار می کرد در آن هوای سرد و زمین یخ زده؛ مدت زیادی سینه خیز بروند تا آمادگی جسمی شان بیشتر شود. او و غلامرضا با یک کلت رولور در دست، بالای سر نیرو ها می ایستادند و هر کس تنبلی می کرد، یک گلوله کنار گوشش شلیک کرده و فریاد می زدند بجنب... یک بار در حین سینه خیز رفتن، من حسابی خسته شدم و تصمیم گرفتم که هر طوری شده کمی استراحت کنم. دقت کردم و تعداد گلوله هایی را که غلامرضا و احمد شلیک کرده بودند، شمردم. وقتی که غلامرضا آخرین گلوله اش را شلیک کرد، من طاقباز دراز کشیدم و نفس راحتی کشیدم. آمد بالای سرم و گفت:یعنی چه برادر؟ بجنب و الا شلیک می کنم. با رندی گفتم: من دیگه نمی روم، هر کاری می خواهی بکن. لوله اسلحه را به موازات گوشم قرار داد و فریاد زد: خجالت بکش برادر، برو والله می زنم. اما من با خیال راحت گفتم: آسمان به زمین بیاید، من دیگه سینه خیز نمی روم. و او باز هم تهدید کرد: به برادر احمد می گم بیاد خدمتت برسه. و من که می دانستم اسلحه برادر احمد هم خالی است، خندیدم و گفتم :بگو بیاد، باکی نیست. غلامرضا جریان را فهمید و دست ازسرم برداشت و آن روز، من از زرنگی خودم حسابی کیف کردم. ادامه دارد... ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_غلامرضا_قربانےمطلق *خشم حاج احمد متوسلیان* برادر احمد از دست یکی از نیروها شدیداً عصبانی شده بود و در حالی که زیر لب غر میزد، سوار خودرو شد تا خودش را به محل استقرار او برساند. من و غلامرضا هم نشستیم کنارش، غلامرضا در حالی که سیگارش را آتش می زد سرش را به گوش من نزدیک کرد و زیر لب، خونسرد گفت: قبل از اینکه کاری دست خودش یا آن بنده خدا بده باید یه فکری بکنیم! من هم نگران بودم چهره برادر احمد از غضب سرخ شده بود. در این جور مواقع ما جرات نزدیک شدن به او را نداشتیم، اما غلامرضا عین خیالش نبود و در حالی که نیشش مثل همیشه تا بنا گوش باز بود با زیرکی به صورتی که برادر احمد متوجه نشد، کلت کمری او را از غلافش خارج کرد و گذاشت تو جیب اورکت خودش بعد در حالی که نفس عمیقی می کشید به من چشمکی زد و آهسته گفت: این طوری خیالمان راحت تر است. به مقر مورد نظر که رسیدیم برادر احمد مثل فشنگ از ماشین پرید پایین. من هم نگران در پی او. اما غلامرضا خیلی راحت در حالی که به سیگارش پک می زد پیاده شد. کلاه لبه دار ارتشی اش را روی سرش جابجا کرد و قدم زنان به طرف ما آمد، برادر احمد داشت، با عصبانیت، سر نیروی خاطی داد و هوار می کرد. البته این را هم گفته باشم، حق به جانب احمد بود، آخر آن نیروی سهل انگار، با بی توجهی به اوامر برادر احمد، حسابی کلافه اش کرده بود و من و رضا دستواره هم که آنجا بود، جرات دخالت نداشتیم. ناغافل برادر احمد دست برد به طرف کمرش تا کلتش را بیرون بکشد که با جای خالی اسلحه مواجه شد! حسابی جا خورد. دیگر آتش غضب از چشمانش زبانه می کشید که دیدم غلامرضا دستی به شانه او زد و سیگار نصفه ای را که بین انگشتانش بود به طرف برادر احمد گرفت و با بی خیالی کامل، گویی که هیچ اتفاقی نیفتاده است، گفت: برادر احمد ،سیگار می کشی جانم؟ اعصابت راحت می شه ها!... برادر احمد علی رغم اینکه از سیگار بیزار بود ناگهان لبانش به خنده باز شد. آتش خشمش فرو کش کرده بود و در حالی که سر خود را تکان می داد گفت: لا اله الا الله تو اینجا هم دست از شوخی بر نمی داری؟ به دنبال او همه ما شروع کردیم به خندیدن. غلامرضا، همانطور جدی ایستاده بود و وانمود می کرد که از رفتار ما متعجب شده است و بعد از آنکه پکی به سیگارش زد آن را دور انداخت و به ما ملحق شد. منابع:"ستارگان آسمان گمنامی"نوشته ی محمدعلی‌صمدی، نشر فرهنگ سرای اندیشه، تهران_۱۳۷۸ ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_محسن_نورانے 🥀 خانم ناهیدی، همسر بزرگوار شهید نورانی، که یک خواهرش در آبادان به اسارت دشمن بعثی در آمده بود و برادرش علیرضا نیز در عملیات والفجر مقدماتی به شهادت رسیده بود، از ازدواجش با محسن اینگونه یاد می‌کند: بلافاصله بعد از ازدواج به اسلام آباد غرب رفتیم و در آنجا ساکن شدیم. همان روز اول مرا در خانه گذاشت و رفت به خط. یک هفته بعد آمد. حال عجیبی داشت که برایم تعجب آور بود. معلوم بود که خیلی ناراحت است. وقتی علت را پرسیدم، با بغض گفت: «آن موقع که برادرت علی شهید نشده بود، فرمانده تیپ بود و به خاطر مسئولیتم اجازه نمی‌داد به خط مقدم بروم. الان هم که فرمانده تیپ شده‌ام، به هیچ وجه اجازه رفتن به خط رو به من نمی‌دهند…» من خوابی را که چند شب پیش دیده بودم، برایش تعریف کردم و گفتم: «اتفاقاً من هم خواب دیدم که تو شهید می‌شوی، روز و ساعتش را خدا می‌داند، ولی مطمئن باش که انشاءالله شهادت نصیبت خواهد شد.» نماز شب‌های محسن حال و هوای عجیبی داشت؛ با آنکه بیست سال بیشتر نداشت چنان از درگاه خدا طلب بخشش می‌کرد و شهادت را در راه او درخواست می‌کرد که هر شنونده‌ای به حیرت می‌افتاد و دلش می‌لرزید. هنگامی که برای آخرین دیدار، ساعت 2 نیمه شب به خانه آمد، با وجود خستگی زیاد، هنگامی که همسرش به او گفت: «کمی استراحت کن، صبح زود می‌خواهی بروی جلو.» تبسمی کرد و گفت: «نه، می‌خواهم مقداری با تو صحبت کنم.» آن شب، محسن دستانش را حنابندی کرده، عطر خوش رایحه‌ای به خود زد. به او گفتم: «هیچ وقت آخرین دیدار را با برادرم علیرضا فراموش نمی‌کنم. وقتی حرف می‌زد، احساس عجیبی به من دست می‌داد. الان هم که شما دارید صحبت می‌کنید، همان احساس را دارم.» به چشمان محسن که خیره شدم، دید به یک نقطه خیره شده است و به فکر فرو رفته است. اشک از چشمانش سرازیر شده بود. آهسته گفت: واقعاً خدا می‌خواهد این شهادت را نصیب من کند؟ واقعاً من لیاقت شهادت را در راهش دارم؟ با این حرف‌ها اشک از دیدگانم جاری شد، محسن با تعجب گفت: بیشتر از این از شما انتظار داشتم، چی شد؟ روحیه‌ای که بعد از شهادت علیرضا در تو بود، کجاست؟ گفتم: «نه بخدا من برای اینکه شما شهید شوید گریه نمی‌کنم، گریه‌ام از روح والا و بزرگ و ارزشمند شماست و به مقام بالایی که نزد خدا دارید، غبطه می‌خورم. شما کجا هستید و دیگران کجا؟ محسن آهی کشید و گفت: خدا را شکر که همیشه یاری‌ام کرده است، از اول زندگی تاکنون… به من توصیه کرد که در مراسم شهادت او، پیش چشم مردم گریه نکنم و لباس مشکی نپوشم تا دشمن شاد نشوم، و به منافقین بفهمانم که اسلام چقدر قدرتمند است، ما هیچ نیستیم و این اسلام است که به ما نیرو می‌دهد. منبع:کتابِ‌حماسه‌ی‌ذوالفقار ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_علیرضا_ناهیدے 🥀 طی سه سالی که در جبهه بود، یک دست لباس بیشتر نگرفت. مرتب آن را می‌شست، وصله می‌‌کرد و می‌پوشید. به قول دوستانش: «علی را از دور، به لباس رنگ و رو رفته‌اش می‌شناختند.» در سرمای سخت مریوان، برای این‌که بر نفس امّاره‌ی خویش فائق آید، نه پوتین داشت، نه پالتو. گاهی جوراب هم نمی‌پوشید. آخرین روزهایی که به خانه آمد، سر زانوی شلوار مندرسی که به پا داشت، پاره شده بود. شلوار را پس از خشک شدن به مادرش داد و گفت سر زانوی این را وصله کند. مادرش گفت که برود و یک شلوار نو بخرد یا از پادگان بگیرد. علی گفت: «مادر جان، تو این را وصله کن، ان‌شاء‌الله من چند تا شلوار می‌خرم…» وقتی وصله‌ی شلوار تمام شد، علی آن را دست گرفت و به مادر نشان داد و گفت: «این شلوار چه عیبی دارد؟» آن را اطو کرد و پوشید و گفت: «یک شلوار هم که از بیت المال کم شود، خودش یک شلوار است.» نظافت و پاکیزگی لباس برایش بسیار مهم بود، ولی نسبت به دوخت لباس حساس بود که تنگ و مدل‌دار نباشد. لباس و وسایل زندگی را برای رفع نیاز می‌دانست، نه تجمّل و تشریفات و مُد. شهید ناهیدی در طی ۲۹ ماه حضور در جبهه، یک ریال حقوق دریافت نکرد. همواره یک جفت کفش کتانی به پا‌ داشت. روزهای آخر بود که یک جفت پوتین را از بیت المال گرفت. یکی از همرزمانش در این باره می‌گوید: قرار بود برای جلسه‌ای قبل از عملیّات به قرارگاه برویم، همه فرماندهان آن جا بودند. ناگهان متوجه شدم جوراب علی پاره است. گفتم: «برادر بیا من یک جفت جوراب به شما می‌دهم. این طوری خیلی ناجور است در جلسه شرکت کنید…» علی نگاه تندی به من انداخت و گفت: «همین جوراب پاره خوب است. آن‌ها با اطلاعات و آگاهی‌های من کار دارند، نه با جورابم. اگر با جورابم جلسه دارند، امر دیگری است». منبع: سایت‌ِنویدِشاهد ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_حسینعلے_قجه‌اے 🥀 حسين در کردستان فرمانده‌ي محور دزلي بود، هميشه کومله‌ها را زير نظر داشت، آنان از حسين ضربه‌هاي زيادي خورده و براي همين هم براي سرش جايزه گذاشته بودند. يک روز سر راه حسين کمين گذاشتند. او پياده بود، وقتي متوجه کمين کومله‌ها شد، سريع روي زمين دراز کشيد و سينه خيز و خيلي آهسته خودش را به پشت کمين کشيد و فردي را که در کمينش بود به اسارت درمي‌آورد. و به او گفت : حالا من با تو چکار کنم؟ کومله در جواب گفت : نمي‌دانم، من اسير شما هستم. حسين گفت: اگر من اسير بودم،‌با من چه مي‌کردي؟ کومله گفت: تو را تحويل دوستانم ميدادم و بيست هزار تومان جايزه مي‌گرفتم. حسين گفت: اما من تو را آزاد مي‌کنم. سپس اسلحه او را گرفته و آزادش کرد. آن شخص، فرداي آن روز حدود سي نفر از کومله‌ها را پيش حسين آورد و تسليم کرد آنها همه از ياران حسين در جنگ تحميلي شدند. ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_حسینعلے_قجه‌اے 🥀 در ايامي كه حسين فرماندهي سپاه زرين شهر را بر عهده داشت، برنامه خاصي براي خود تنظيم كرده بود. بعد از ساعت ۱۲ شب كه مي ايستاد به نماز شب ما مي رفتيم براي گشت در شهر وقتي بر مي گشتيم مي ديديم هنوز در حال نماز است. معمولا قبل از شروع نماز يكي دو ساعت ورزش مي كرد، آن هم ورزش هاي سنگين. هفته اي يكي دوبار فاصله پادگان غدير اصفهان تا زرين شهر را از ميان كوهها پياده طي مي كرد. طي اين مسير ۲۴ ساعت طول مي كشيد. گاهي هم به كوه مي رفت و در آنجا به مناجات مي پرداخت. ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

#خاکریز_خاطره #شهید_احمد_بابایے🥀 *کلکسیون تیر و ترکش* "سرهنگ علی حاجی زاده" از بچه های گردان مالک که شاگردی بابایی را از افتخارات زندگی خود به شمار می آورد و از او به عنوان حجت خدا برای بچه های قم یاد می کند، می گوید: بچه های قم، که تعدادی از عملیات فتح المبین، و تعدادی هم تازه اعزام شده بودند، در پادگان دوکوهه در قالب گردان مالک سازماندهی شدند. تقریبا تمام بچه های با تجربه ی جنگ تا آن روز در این گردان حضور داشتند. انتظار بچه های قم، انتخاب فرمانده از میان خودشان بود. شهید همت به جمع بچه های قم آمد و  نتوانست بچه ها را متقاعد کند تا فرمانده غیر قمی انتخاب کنند. چند دقیقه پس از رفتن همت، خودروی لندکروز جلوی زمین صبحگاه توقف کرد و احمد متوسلیان و محمد ابراهیم همت، به همراه یک جوان که کلاه ارتشی به سر داشت، از ماشین پیاده شدند. به محض اینکه احمد متوسلیان بسم الله را گفت، بچه ها گریه شان گرفت. متوسلیان گفت: شما همت را می شناسید؟! و شروع کرد از همت تعریف کردن. همت همان طور با ابهت و با شلوار شش جیب و پیراهن سبز سپاه ایستاده بود. حاج احمد متوسلیان در ادامه گفت: یکی از عزیزترین بچه ها را که کلکسیون تیر و ترکش است، به عنوان فرمانده گردان مالک تعیین کرده ایم، امیدواریم با همکاری شما گردان مالک بدرخشد. پس از رفتن متوسلیان و همت، احمد بابایی فرمانده جدید گردان مالک شروع کرد به سخنرانی و گفت: "من یک نظامی هستم، همه باید نظامی باشند". آن موقع‌ها هوا گرم بود و میدان صبحگاه، محل استراحت شبانه بچه ها بود. متوسلیان، همت و بابایی به مناجات مشغول بودند. دست های این سه نفر تا صبح رو به آسمان بلند بود. صدای «العفو العفو» آنها به آسمان بلند بود. دست ها رو به خدا بود. هر سه تایی با هم نماز شب می خواندند و این کار هر شب آنها بود. تازه فهمیدم چرا حرف این فرماندهان در دل بچه ها تأثیر گذار است. تأثیر بسم الله حاج احمد در قلب بچه ها را از همین راز و نیاز شبانه یافتیم. شهید احمد بابایی، آنقدر تأثیرگذار بود که فقط از معنویت شبانه ی او سرچشمه می گرفت. دلاوری و جنگاوری آن یک طرف و این خلوص و نیت و عمل آنها در طرفی دیگر. هر کجا بنا بود گردان حضور پیدا کند، تدبیر بابایی، بالای آن برنامه دیده می شد. وقتی به انرژی اتمی در دارخوین منتقل شدیم، منطقه در تیررس دشمن بود. در بمباران دشمن، بعضی از بچه ها زخمی شدند و انتقال آب به آنجا فقط شب، آن هم به اندازه ی یک تانکر صورت می گرفت و این هم کفاف بچه ها را نمی داد. تجربه و تدبیر شهید بابایی، به کار آمد. دستور داد هر گروهانی چاهی را حفر کنند تا مشکل کمبود آب رفع گردد. جذبه و فرماندهی همراه با درایت احمد بابایی، الفت عجیبی را بین او و بچه ها ایجاد کرده بود؛ به گونه ای که هرگاه بحث جدا شدن عده ای از گردان مطرح می شد، بسیاری نگران بودند که مبادا از گردان مالک و احمد بابایی جدا شوند. چون احمد آن چنان به نیروهایش عشق می ورزید که هیچ پدری مهربان با فرزند خود این چنین نبود. بسیار روی آموزش تأکید داشت. در دمای ۵۰ درجه ی ظهر، بچه های گردان را با پای برهنه و بر روی لوله های نفت حرکت می داد تا آماده رزم باشند. پاها هم تاول زده بود و به قدری خون و چرک آمده بود که پوست زیر پا ترک خورده بود. به حالت مرده و سخت درآمده بود، اما دریغ از یک شکوه‌ی بچه ها. آن چنان به نقشه و طراحی صحنه ی نبرد مسلط بود که نقشه‌ی کل عملیات بیت المقدس به آن مهمی را در چند دقیقه و با یک ماژیک برای نیروها تشریح کرد. ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯

💠 #خاکریز_خاطره 💠 #شهید_محسن_وزوایے 🥀 *با دردهایم به خدا نزدیک تر می شوم* در بازی دراز درعملیات اول که ایشان مجروح شدند یک تیر به گردنش خورد و در گلوی او گیر کرده بود خارج نشده بود و لیکن به لطف خدا زنده ماند و برای اینکه در ادامه عملیات باشند به معالجه ادامه نداد و تیر در گلویشان بود. در عملیات دوم بازی دراز ایشان فرمانده بودند و در آنجا باز هم یکبار دیگر مجروح شد یک تیر به فکش خورد و استخوان فک (سمت چپ) و همچنین سمت راست از آرنج به پائین به علت برخورد با ترکش مقداری از گوشت و استخوان آن از بین رفت و چند ترکش هم به قسمت ران سمت راست بدنش خورد و شدت جراحت خیلی شدید بود بطوری که بعد از وارد شدن به تهران مدتی در بیمارستان بود. قرار بود شش ماه بعد از استخوان لگن ایشان برای فکشان استخوان بردارند و از گوشت و پوست شکمشان هم برای دستشان استفاده کردند و تا حدی خوب شدند ایشان وقتی در بیمارستان بود خیلی درد می کشید ولی ناله نمی کرد و می گفت: من هر چه بیشتر درد می کشم بیشتر لذت می برم. احساس می کنم از این طریق بیشتر به خدای خودم نزدیک می شوم. راوی: حمیده وزوائی خواهر شهید ╭═━⊰*💠*⊱━═╮  🆔️ @javid_neshan   ╰═━⊰*💠*⊱━═╯