🌻سه ساله‌ها کوچک که بودم هر وقت میشنیدم به سه ساله ارباب میگویند بلبل کربلا، با خودم میگفتم:«چه حرفا،مگه میشه؟مگه بچه سه ساله چقد حرف میزنه؟چطوری یه ذره بچه اینارو می‌گفته؟» تمام شعرهایی که از زبان رقیه سه ساله میخواندند را خیالات شاعرانه میدانستم و راهی برای عرض ارادت.اگر مجلس عزاداری‌ای می‌رفتیم و قرار بود روضه حضرت رقیه خوانده شود شاخک هایم تیزتر میشد.میخواستم ببینم این بار مداح میخواهد چه حرفهایی را به یک دختر کوچولوی سه ساله نسبت دهد.هر بار هم،سه سالگی دختر خاله‌ها یا پسر خاله‌هایم رد میشد و من یادم میرفت ببینم که حرف زدن سه ساله‌ها چطور است. با خودم قرار گذاشتم بزرگ که شدم،عروسی که کردم،موقعی که بچه خودم سه ساله شد حواسم باشد به حرف زدنش. ببینم بلد است اگر دو روز بابایش را نبیند، بنشیند یک گوشه و بهانه بابا را بگیرد. حواسم باشد اگر پایش روی چیزی رفت، بعد که بابایش را دید چه میکند. اگر کسی سرش داد کشید شکایتش را پیش بابایش می‌برد؟ اگر کسی دستش به سیلی….حتی فکرش هم برایم تحمل کردنی نبود؛کسی،غریبه ای،آدم بزرگی بخواهد دست بزرگش را روی صورت بچه سه ساله ام بلند کند؟مگر من مرده ام؟ اصلا باید حواسم باشد ببینم صورت بچه سه ساله چقدر است.مگر دست بزرگ یک مرد با گونه‌های کوچک بچگانه تناسب دارد؟ ببینم اگر دختر دار شدم و جایی گوشواره‌اش را گم کرد،همینطوری،وقتی حواسش نبوده،نه اینکه کسی،جایی زبانم لال…فکرش هم دیوانه ام میکند،اگر گوشواره از گوشش افتاده و نفهمیده بود،نه اینکه دور از جانش گوشش طوری شود یا خون بیاید،نه،فقط گم شود، وقتی بابایش را ببیند چه میگوید؟ باید حواسم را جمع کنم ببینم اگر کسی،بچه های دیگر مثلا، خودش را،یا بابایش را مسخره کردند چه میکند؟بابایش را که دید چه می گوید؟ اسب و شتر که نداریم اما اگر از یک پله کوتاه بیفتند پایین ،چه ها برای گفتن دارد؟ اگر وقتی سوار ماشین میشود صندلی زیرش سفت و ناهموار باشد چیزی به بابایش میگوید؟ اگر کسی جرات کرد دست رویش بلند کند،چطور میخواهد بدود پیش بابایش؟چطور میخواهد برایش تعریف کند؟ حواسم باشد ببینم موقع گرگم به هوا با بچه ها، با پاهای کوچکش چطور میدود؟سرعت دویدنش چقدر است؟ اگر خدای نکرده ناغافل پهلویش جایی بخورد و از درد بخواهد دست به کمر بگیرد و دولا راه برود تا پیش بابایش، باید نگاه کنم ببینم با چه کلمه هایی میخواهد دردش را نشان بابایش دهد. اگر جایی،شبی در تاریکی، گوشه اتاقی، تنها ماند چطور بابایش را صدا میکند؟ اگر عمویی داشت و عمویش قولی به او داد و حالا به هر دلیلی نتوانست بیاید،چطور میخواهد به بابا بگوید پس چرا عمو نیامد؟مگر قول نداده بود؟ اگر بلا دور باشد جایی که بود آتش گرفت و بابایش نبود تا بغل بگیرد و از آتش دورش کند میخواهد تنهایی چه کند؟بعدش چطور میخواهد با بابایش دعوا کند که چرا نبودی و اصلا کجا بودی وقتی که من در آتش‌سوزی تنها بودم؟ تمام نوجوانی ام و بعد ترش را تا زمانی که مادر شدم، هر سال به خودم میگفتم یک روز بالاخره میفهمم این مداح ها این همه حرف را خودشان در دهان یک بچه سه ساله می گذارند یا بچه سه ساله واقعا می‌تواند اینها را بگوید.بارها میخواستم به دور و بری هایم بگویم:«واقعا دارن راس میگن یا همش حرفه؟نکنه از خودشون درآوردن که ما گریه مون بگیره.آخه بچه سه ساله واقعا انقد عقلش میرسه؟ »اما باز هم به خودم نهیب میزدم:«اول امتحان کن بعد اگه دیدی راست نیست میتونی بهشون ثابت کنی که حق با تو بوده» پسر اولم که سه سالش شد و جز ماما و بابا چیزی نمی توانست بگوید دیگر کاری به قدرت تکلم سه ساله ها نداشتم.آنقدر درگیر درد خودم شده بودم که کلا قضیه اینکه سه ساله‌ها چه‌ها می توانند بگویند دیگر مساله‌ دست آخرم هم نبود.هر بار دست به دامان سه ساله حسین میشدم و بی جواب رها میشدم بین همان کلاف در هم پیچیده غم هایم.اصلا هم حواسم به شیرین زبانی های سه ساله‌ای که مداح‌ها بین روضه‌ها نشانم می دادند نبود.یادم نبود تا همین امسال. پسر کوچکم چند ماه دیگر سه سالش تمام میشود.از وقتی زبان باز کرده انگار همه آن «حواسم باشه ها» یادم آمده اند.به حرف زدنش گوش میدهم.هر چه میخواهد را می گوید،خوب هم می گوید.همه چیز را به بابایش می فهماند و وقتی دردی دارد کلمه‌های خیسش از زبان سی ساله‌ها هم سلیس تر دردش را منتقل میکند. @sayeh_sayeh ۱

۲ وقتی می دود، نه اینکه روی زمینی داغ و پر از چیزهای تیز که توی پاهای کوچولوش بروند،نه، روی همین فرش های نرم خانه، میبینم که دنبال کردنش اصلا تلاشی نمی خواهد.زودتر از من هم که شروع به دویدن کرده باشد و نصف فرش را هم که رفته باشد، دست که دراز کنم گرفتمش. چیز کوچکی روی زمین باشد و ندیده پایش را بگذارد رویش، دیگر بازی کردن یادش میرود.ناله اش بلند میشود و باید سریع بروم کنارش. بغل و نوازشش کنم و دلداری اش بدهم که: «چیزی نبود که مامان،چرخ ماشینت بوده،خوب میشی الان ». چند روز پیش توی پارکینگ از روی سه چرخه افتاد.با پاهای خودش نیامد بالا.بابایش بغلش کرد و آوردش.برای یک خراش جزیی اندازه تار مویی که روی ساق پایش افتاده بود، چسب زخم می خواست و نمی دانم از کجا یاد گرفته بود که برای همان درد کم و خراش باریک و کمی کبودی موقع راه رفتن بلنگد. موقعی که میخواهیم توی صندلی ماشین بگذاریمش، اگر حواسمان نباشد و وسیله‌ای زیرش روی ابر نرم صندلی افتاده باشد زود میگوید آخ بابا کمرم. غریبه نه،پسرخاله اش هر بار چیزی بگوید که ته رنگی از مسخره کردن داشته باشد یا ماشین هایش را بگیرد، مثل جوجه ای می دود توی بغل بابایش و همه چیز را برایش تعریف میکند.منتظر است بابا درس درست و حسابی ای به هر کس که اذیتش می کند بدهد. دختر نیست و گوشواره ندارد اما گونه اش از کف دست من هم کوچکتر است چه برسد به یک دست مردانه. عمو ندارد اما اگر ما هم قولی بدهیم ‌و یادمان برود با همان زبان شیرینش به رویمان می‌آورد:«عول داده بودین که». این روزها و شبها وقتی با بابایش از مسجد برمیگردد و برایم همه چیز را تعریف میکند،میگوید که سینه زده اما گریه نکرده،چراغها را خاموش کرده اند و او دوست نداشته،صدای طبل‌ها بلند بوده و گوشش درد گرفته،موتوری تند ازپشتش رد شده و او ترسیده،شربت خورده و کسی نازش کرده و شکلاتی دستش داده،میفهمم همه حرفهای آن مداح‌ها و شاعرها راست بوده.بچه سه ساله میتواند بهانه بگیرد،میتواند از دردها و غم هایش گِله کند،میتواند از غصه دق کند،از بی بابایی بمیرد…. ✍ #زهرا_عباسی 〰〰🏴 #خط_روایت #ماه_محرم #یا_اباعبدالله 〰〰🏴 @khatterevayat @sayeh_sayeh

خسته وخوشحال از توفیق عزاداری!!! به خانه برمیگردم کنج دلم لبخند رضایتی است که: خدایا شکرت تونستم عزاداری کنم! (یکم زود به روال عادی برنگشتم؟) می روم سراغ گوشی چندساعتی بود که از دنیای مجازی دور بودم (خب آخه عزاداری میکردم!) اهه ...این چه وضعه نت قطعه! از بله،به سروش و ایتا وگپ و...همه قطعند! همه از فرط خستگی خوابند (حق دارن طفلی ها آخه از صبح عزاداری بودن) اما خواب مرا باخود نمیبرد! هروقت خسته ام باید با گوشی کار کنم تا چشمانم بی اراده بسته شوند. اما امشب نت،شورش را درآورده! آقای پزشکیان چکار میکنید شمااا؟! (بنده خدا کارش راشروع نکرده من شروع کردم! ):) عکسهای گالری و پیام‌های باز نشده را می‌خوانم ولی فایده ندارد حس خفگی دارم وقتی نت ندارم! (راستی قبلا بدون نت چکارمیکردیم؟) نیمه شب است وخوابم نمی آید من نت میخواهم درست شبیه معتادان شده ام یک عالمه حرف تلنبار شده در گلو دارم فکر میکنم از دریایی عظیم ،محروم مانده ام احساس پوچی دارم (فقط برای نداشتن نت؟!) خاک دنیا بر سرم کِی من اینقدر وابسته شدم به چه؟ هیییچ! امروز آقایی توی تلویزیون میگفت : آدمها باهرچه دوست دارند محشور می‌شوند! (یعنی من با گوشی و نت محشور میشم؟!) شیطان گوشه دلم که حالا انگار مجلس را دست گرفته باشادی می‌گوید: خوبه دیگه اون دنیا دائم الوصلی دیگه آنتن نیست وشارژ ندارم و اینا نداریم حوصله ات هم سر نمیره گوشی دستته همیشه مشغولی! دیگه چی ازین بهتررر گوشی دستته دارم چی میگم؟ نیمه شب است دلم گرفته! شیطان گوشه دلم ،دلقک بازی در می آورد و می‌گوید هوییی با تو ام انگار کسی در تاریکی نگاهم می‌کند! تشنه شدم کمی آب میخواد (کی حوصله داره پاشه آب بخوره؟) نیمه شب است دلم گرفته! تشنه ام! یاد زینب -سلام الله علیها-افتادم (خاک برسرت) حالا که تشنه شدی؟ انگار کسی در تاریکی دستم را گرفت! ازشیطان گوشه دلم دوررر شدم اینجا صحراست... زینب تنهاست... تنهاااا تنهای تنها،جلو لشگر ناپاک ایستاده تنهای تنها،به دنبال کودکان کاروان است،کاروان اسرا! نانجیبان مگر چند کودک و زن بی پناه چکار می‌کنند که اینطور رفتار میکنید همه جا تاریک است حتی آدمهای روبه رو صحرا پر از صدای گریه کودکان است پر از خنده های هیز! پر از خارهای تیز! پراز سکوت حسییین(علیه السلام) پر از تنهایی زینب پراز نبود عباااس(علیه السلام) زینب-علیهاسلام-تنهای تنها اطراف چادرهای نیم سوخته را می گردد و بچه ها و زنهای بچه از دست داده را جمع می‌کند! چندنفر انگار کمند! زینب -سلام الله علیها-تنهای تنها همه را جمع می‌کند وهمه را یک به یک دلداری می دهد... اما رباب را چه کند؟ زینب -سلام الله علیها- تنها این کارها را می‌کند تنهای تنها! (یکی تو دلم میگه آخه تو تنهایی میدونی چیه؟ ته تنهای تنهای تو میدونی چه وقتیه؟ وقتی همه خونه مامانت جمع شدین و تو تنهای تنها ظرف میشوری اونجا احساس تنهایی میکنی😏 یا ته تهش مثل الان که نت نداری.. احساس تنهای تنهایی داری! شیطان دلم بود یا...نمیدونم) راست می‌گفت: من معنای تنهای تنها را نمی‌دانم! نیمه شب است وزینب-سلام الله علیها-تنهاست اوست وخدا ونماز و خاک داغ کربلا! صحرا پر از صدای تکبیر اوست یاد علی(علیه‌السلام) افتادم وچاه... زینب (سلام الله علیها) تنهایی وصحرا نعش های آن طرف افتاده بچه های بی پناه پاهای خارخورده تاریکی واین همه تنهایی آه.. حالا یاد زینب (سلام الله علیها)افتادم خاک بر سرم حالا؟امام زمان الان کجاهستن؟خداکنه تنها نباشن تنهای تنها😭 خدایا مارو ببخش شمارو تنهای تنها برای خودمون میخوایم ✍ #پروا 〰〰🏴 #خط_روایت #ماه_محرم #یا_اباعبدالله 〰〰🏴 @khatterevayat

یا غِیَاثَ مَنْ لا غِیَاثَ لَهُ

من سرم رو گذاشتم رو سینهٔ بابا. همون موقع که کفن‌پوش بودن. غسل داده شده بودن. با احترام گذاشته بودنشون وسط پذیرایی بین جمعیت. وداع آخر با اهل خونه و بچه‌ها بود. من تن کفن‌پوش بابا رو بغل کردم، بو کردم، حس کردم، بوسیدم، گریه کردم، ولی باز آروم نشدم.... آروم نشدم، چون لحظهٔ آخر جان دادنشون نبودم. نبودم که بابا رو بغل بگیرم. کمکشون شهادتین بگم. کمک کنم لحظات آخر دنیا کمتر رنج بکشن. که تو بغل عزیزاشون جان بدن. تو این تقریبا ۲سال از رفتنشون، سعی کردم به لحظهٔ آخر بابا فکر نکنم. به جان دادنشون. به اینکه به جای بغل عزیزاشون و در آرامش رفتن، دکترا و پرستارا دوره‌شون کردن و می‌خواستن با شوک دادن بابا رو احیا کنن. احتمالا بابا مستأصل بودن که کنار یه مشت آدم غریبه سکرات مرگ رو دارن میگذرونن و نمی‌دونم چطور جان دادن. می‌دونم حتمی کادر درمان با دلسوزی می‌خواستن بابا رو به زندگی برگردونن. می‌دونم بدخلقی و جسارتی در کار نبوده. می‌دونم بابا احتمالا خیلی هشیار هم نبودن. امّا امّا امّا امان از این دل بیقرار و فکر مشوش.. همش میگم نکنه بابا موقع جان دادن هوشیار بودن و دوست داشتن تو بغل عزیزاشون دنیا رو ترک کنن... من نبودم، ندیدم، حس نکردم لحظهٔ جان دادن بابا رو. ولی تن کفن‌پوش غسل دادهٔ سالمشون رو بغل کردم و دلم آروم نشد که نشد...... حالا ظهر عاشوراست. حضرت زینب بالای گوداله.... تو مقتل میگه: الشمر جالس علی صدرک .... من دیگه طاقت ندارم.... بالای گودال بودم، حتمی جون می‌دادم.... امان از دل زینب آه حسسسسین ✍ #مهجور 〰〰🏴 #خط_روایت #ماه_محرم #یا_اباعبدالله 〰〰🏴 @khatterevayat @maahjor

💚💚💚💚💚

به نام خدا از کوچه علقمه که زدم بیرون، ابهت‌ش مبهوتم کرد. حس می‌کردم مورچه‌ای هستم در برابر آدمی به عظمت آسمان. خوب یادم است، زانوهایم شل شد. همه‌ی هیکلم به لرزه افتاده بود. لب‌هایم روی هم چفت نمی‌شد. جانم آمده بود تا بیخ‌ گلویم. تحمل این حجم از بزرگی برایم نشد بود. انگار کن آیه لَوْ أَنزَلْنَا هَٰذَا الْقُرْآنَ عَلَىٰ جَبَلٍ لَّرَأَيْتَهُ خَاشِعًا مُّتَصَدِّعًا مِّنْ خَشْيَةِ اللَّهِ وَ....بر من حادث شده. هیبت قمربنی‌هاشم من را گرفته بود و رها نمی‌کرد. به عاشورا فکر می‌کنم. به اینکه چرا امام آخرین نفر عباسش را راهی کرد. به علم توی دست‌های علمدار فکر می‌کنم. تکان خوردن علم یعنی برپا بودن خیمه‌ها! یعنی در امان ماندن زن‌ها و بچه‌ها! یعنی لب‌هایی که ممکن است بخندند! یعنی امیدی که پررنگ است! وسط صحن عباس بن علی ایستادم. چرخی زدم. سرم رو به بالا بود. هنوز زانوهایم می‌لرزید. رو به دری بزرگ از چرخیدن ایستادم. پرده‌ای حریر با وزیدن باد شکم درآورده بود. بوی بهشت از آن‌طرف حریر می‌آمد. به خودم که آمدم دیدم وسط بین‌الحرمین زل زده‌ام به گنبد طلایی امام حسین. نفسم بالا نمی‌آمد. باورش سخت بود. برای رسیدن به امام باید از عباس‌ش اذن بگیریم. توی عاشورا هم برای رسیدن به امام، علمدارش‌ را زمین زدند. روبه‌روی باب‌القبله کمی دورتر خیمه‌گاه است. پاهایم برای رسیدن به ان‌جا از هم سبقت می‌گرفتند. جلوی خیمه‌گاه که رسیدم باز هم مبهوت شدم. اول خیمه‌ی علمدار بود. مثل دروازه‌‌ی بزرگ قلعه‌ای ، راه ورود را بسته بود. تصور کردم قمربنی هاشم، این‌جا سوار بر اسب می‌ایستاده. با یک دستش علم را می‌گرفته و با دست دیگرش رجز می‌خوانده. تصورش هم لرز می‌اندازد به دل دشمن. عباس ستون سپاه امام حسین بود. عباس ساقی عطاشی کربلا بود. آب را می‌رساند به اهل خیمه. آبِ مایه حیات را... آبِ زندگی بخش را... آبی که نباشد، حیات می‌میرد... کمر امام خمیده شد... من شیفته‌ی مرام عباس شدم... من نمک‌گیر علمدار کربلا شدم... من بست‌نشین در خانه‌ی امام حسین شدم، تا خدا اذن بدهد و عباس را بهم هدیه بدهد... ✍ #زهرا_نوری 〰〰🏴 #خط_روایت #ماه_محرم #یا_اباعبدالله 〰〰🏴 @khatterevayat @baharezahraa

یک جای روضه می لنگد... #نرگس_اسدی

به نظرم این تکه از روضه جور در نمی آید با تو! از وجنات و تیپ شخصیتی تو که سی و چند سالیست مدام آنالیز می شوی زیر ذره بین ها و عدسی های دقیق و حساس وجودم این یکی توی کتم نمی رود که نمی رود. عباس دست هایش را شبیه کاسه ی آب کند و ببرد زیر خنکای فرات که شاید چند تا ماهی هم هل می دهند همدیگر را تا سهمی از بوسیدن ضریح دستانت داشته باشند. و در ادامه روضه می گویند حتی آب را تا نزدیک کویر لبهای مبارکت آوردی! باورم نمی شود ... یک جای کار می لنگد. تو عباسی! با وفا!با مرام... حتی باورم نمی شود که فکر آب خوردن زودتر از امام هم به ذهنت خطور کرده باشد. سال ها روضه خوان روی چهارپایه و کنج اتاق خانه های محله و روی منبرها، ادب سقا! را به رخ عالم کشیده است. بچه هیئتی ها گوش تیز کرده اند و سوز دل و اشک چشم پای روضه ریخته اند. از بچگی قسم راست راستشان ابالفضل شد و غیرتش علم کوچه و بازار بگذار دوباره بخوانم... می روم روی چهارپایه ی بازار شام دلم! دم می گیرم زیر علم و کتل صنف بدبخت بیچاره ها! عباس اسبش را زین کرد... به سوی فرات شتافت مشک به دست... چشمهای خیس بچه های حسین و لب های خشک و جگرهای سوخته شان ، آتش زده بود به غیرت عباس... مردی که نفسش به نفس حسین بسته،زانو می زند پای نهر علقمه... مشک را آب می کند چشمش می افتد به عباس توی نهر که زلف های پریشانش، از گوشه کلاه خود، خیس عرق شده. ...علی شش ماهه جان ندارد. نای دست و پا زدن هم ندارد.... ابرهای سیاه دشمن توی هم می رود. باران تیر از آسمان کربلا روی سر عباس می ریزد تنش را نشانه می رود عباس چشم های دخترک را می بیند نکند آب به خیمه ها نرسد حتی وسوسه نمی شود آب بخورد...چون چشمهای منتظر بچه ها مهر شده وسط پیشانی بلندش. بی دست بی چشم....دندان که دارم ...نه ....مشک سوراخ را کجای دلم بگذارم . نمی شود که نمی شود... و با تیر آخر خون نمیریزد از عباس.... شرم است که از تمام تنش فواره می زند و روی خاک غریب نینوا می افتد و با دیدگان خونین خیره می شود به چشم های کوچک امیدواری که ناامید می شوند از آمدن با وفاترین عموی دنیا. ✍#نرگس_اسدی 〰〰🏴 #خط_روایت #ماه_محرم #یا_اباعبدالله 〰〰🏴 @khatterevayat