•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_سی_و_هشتم #بخش_اول گیج بہ اطرافم نگاہ میڪنم،چیزے نمبینم بہ جز نور! ڪنجڪاو چشم مے چرخانم،انگار در هالہ اے از نور معلقم! بوے آشنایے بہ مشامم میرسد، عطرِ گلِ یاس! و هم زمان صداے قدم هایش گوش هایم را نوازش میدهد،من بارها این صدا را شنیدہ ام... وقتے خودم ڪمڪ میڪردم پوتین هایش را بہ پا ڪند،وقتے با غرور و ذوق دور تا دور حیاط را با این پوتین هاے نظامے قدم میزد. وقتے رفت و صداے قدم زدن با همین پوتین ها شد لالایے شب هایم! نبود ڪہ ڪنار گوشم عاشقانہ نجوا ڪند،دل دادم بہ صداے قدم زدن هایش با پوتین هاے نظامے! آخرین صدایے ڪہ از هادے شنیدم همین بود... دردناڪترین جایش دلبستن بود و عادت! ماہ ها منتظر بودم باز این صدا در حیاط خانہ مان بلند بشود،یڪ روز،دو روز،سہ روز،چهار روز.... چهل و پنج روز از اعزامش گذشت،این صدا نیامد ڪہ نیامد... دو‌ماہ،سہ ماہ،چهار ماہ... و من همچنان منتظر بودم،بہ همہ میگفتم برمیگردد. ایمان دارم بہ بازگشتش،هادے بد قولے نمیڪند... هر بار زنگ در بہ صدا درمے آمد پرواز میڪردم تا پشتِ در، چادر نمازے ڪہ همیشہ روے سر داشتم گواهے میدهد بہ همہ ے این ها... بال میشد برایم، هر بار میدید هادے پشت در نیست او هم مثلِ من مے شڪست... هالہ اے از اندامش را میبینم،لبخند ڪم جانے روے لبانم جا میگیرد. بعد از مدت ها بہ دیدنم آمدہ! چند قدم دیگر نزدیڪتر میشود،همان طوریست ڪہ بار آخر راهے اش ڪردم. لباس نظامے نو،پوتین هایے ڪہ خودم بندهایشان را بستم،انگشتر عقیق با حڪاڪے یاعلے ڪہ از شب قبل در گلاب شستشویش دادم. صورتش هم همان طور است، آرام،نورانے،معصوم و دِلربا! موهاے مشڪے اش را سادہ درست ڪردہ،ریش هاے مرتبش هنوز بوے حنایے ڪہ خودم برایش گذاشتم را میدهند! یادت هست آن شب را؟ تو میخواستے تنها دست و پاهایت را حنا بزنے و من اصرار داشتم ریش هایت را هم خضاب ببندم. بعد از ڪلے اصرار گفتم چیزهایے در حنا میریزم ڪہ رنگ ندهد،با اڪراہ قبول ڪردے. من حنا را روے ریش هایت میزدم و تو خط و نشان میڪشدے ڪہ اگر ریش هایت قرمز بشود ڪلہ ام را میڪنے! میخندیدم و این ڪار تو را نگران تر میڪرد ڪہ چہ بلایے سر صورتت آوردم! بین خودمان باشد آخرین شبے بود ڪہ از تہ دل خندیدم... حالا رو بہ رویم ایستادے،نگاهم را بہ پوتین هایت میدوزم! حاجتم را ندادند هادے! ندادند... یادت هست روے پلہ ها نشستہ بودے،من هم رو بہ رویت زانو زدہ بودم. با دقت و آرام بندهاے پوتینت را مے بستم، گرہ مے زدم بندهاے دلم را بہ بندهاے پوتینت. گرہ ے آخر را محڪم زدم،دخیل بستم بہ ضریحِ لباس رزمت! دخیل بستم ڪہ همہ جا مراقبت باشند،ڪہ زود برگردے... تو رفتے و آن ها تو را براے خود بردند... حالا رو بہ رویم ایستادے،تبسم زیبایے لبانت را از هم باز ڪردہ. لبانم مے لرزند،بہ سختے میگویم:هادے! ببین لبانم چہ بے تاب بودند تا حروف ه،الف،دال و یِ را دوبارہ قرائت ڪنند. پس باز میخوانم، اقراء بہ نامِ تو. ه، الف، دال، ے صدایش گوش هاے ناشنوایم را جان میدهد:سلام! یڪ قطرہ اشڪ از گوشہ ے چشمم مے چڪد،میدانم چند دقیقہ دیگر از خواب بیدار میشوم باز خودم را بدونِ #او در آن تاڪسے مے یابم. مظلوم و با ذوق میگوید:مامان شدنت چقدر بهت میاد! بارش اشڪانم شدت میگیرد،با دو دست صورتم را مے پوشانم و هق هق میڪنم. فریاد میزنم:ڪاش بودے! ڪاش نمیرفتے! _هیش! صدایش نزدیڪتر میشود:تا ڪے میخواے بشینیو گذشتہ ها رو مرور ڪنے؟ تا ڪے میخواے خودتو عذاب بدے؟ هان؟ جوابے نمیدهم،دستانم را پایین مے اندازم. چینے بہ بینے ام میدهم و میگویم:حداقل بعضے روزاش از الان بهترہ! سرم را بلند میڪنم؛بہ صورتم زل زدہ. چشمانش دو ستارہ ے درخشان اند در قرصِ ماہ! دوبارہ بغض گلویم را میفشارد،روے زمین مے نشیند. ڪنجڪاو نگاهش میڪنم،بہ رو بہ رویش اشارہ میڪند و میگوید:بشین! بدون حرف رو بہ رویش مینشینم،لبخند شیطنت آمیزے میزند:یہ حلالیت بهم بدهڪارے! ڪمے فڪر میڪنم و میگویم:چہ حلالیتے؟! _دفعہ ے اول ڪہ اومدم خونہ تون از قصد چاییو روم ریختے! بے اختیار لبخند میزنم،دستش را زیر چانہ اش میگذارد:خب! مرور ڪنیم؟ با ذوق میگویم:از ڪجا؟ نجوا میڪند:از وقتے بہ هم گرہ خوردیم... 🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼 پاهایم را روے مبل دراز میڪنم و چشمانم را مے بندم. امروز نتوانستم مدرسہ بروم،جانے براے بلند شدن نداشتم. هر چقدر مادرم و نورا اصرار ڪردند چیزے نخوردم،شاید شوڪِ ڪار دیشب حسام ناتوان ترم ڪردہ. _اے ڪاش شمارہ شو میگرفتم! مادرم با سردرگمے ادامہ میدهد:زنگ میزدم میگفتم نیاد! یا اصلا همون دیروز میگفتم نہ! نفس عمیقے میڪشم و میگویم:ڪیو میگے مامان؟! با حرص میگوید:همین خانمہ ڪہ دیروز براے خواستگارے زنگ زد دیگہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_سی_و_هشتم #بخش_دوم ڪنجڪاو چشمانم را باز میڪنم،همانطور ڪہ بہ ساعت زل زدہ ام میگویم:گفتے ساعت چند میاد؟! _ساعت نگفت،گفت عصر بہ بعد! فڪرے بہ ذهنم میرسد با شهاب میشود پدرم را ترساند! لبخند موزیانہ اے ڪنج لبم مهمان میشود. با احتیاط از روے مبل بلند میشوم،بہ سمت آشپزخانہ قدم برمیدارم ڪہ مادرم متعجب میگوید:ڪجا؟! خندان میگویم:آشپزخونہ! یہ چیزے بخورم! چشمانش تا آخرین حد ممڪن باز میشوند،وارد آشپزخانہ میشوم. با عجلہ در یخچال را باز میڪنم،با دیدن محتویات داخلش آب دهانم را بہ شدت فرو میدهم. دستے از پشت روے شانہ ام مے نشینید و هم زمان صداے مادرم مے پیچید:یعنے باور ڪنم از خرِ شیطون پایین اومدے؟! بدون اینڪہ برگردم چند عدد سیب برمیدارم،نگاهم مے افتد بہ تڪہ ڪیڪے ڪہ مادرم پختہ بود سریع بشقابش را بہ سمت خودم میڪشم‌‌. انگار نہ انگار صبح حتے ناے بلند شدن هم نداشتم! مادرم با دقت بہ چیزهایے ڪہ برداشتم نگاہ میڪند،پشت میز مے نشینم. میخواهم یڪے از سیب ها را گاز بزنم ڪہ میگوید:نَشستہ س! شانہ اے بالا مے اندازم:عیب ندارہ! و یڪ گاز جانانہ از سیب میگیرم! سہ چهار روز بے غذا نماندہ ڪہ حالم را درڪ ڪند! سرے بہ نشانہ ے تاسف تڪان میدهد و سیب ها را از مقابلم برمیدارد. همانطور ڪہ بہ سمت سینڪ ظرف شویے میرود میگوید:باز چہ خوابے دیدے؟! خودم را بہ آن راہ میزنم:خواب؟! چند شبہ اصلا خواب ندیدم! سپس با ولع بہ جان سیب مے افتم. _میبینم ڪہ یہ قحطے زدہ اینجا داریم! صداے نوراست،همانطور ڪہ آخرین تڪہ ے سیب را مے جوم میگویم:چند روز رژیم گرفتہ بودم! مادرم طعنہ میزند:ڪہ استخوونات آب شہ؟! نورا بلند میخندد،صندلے رو بہ رویے ام را بیرون میڪشدد و مینشیند. با شیطنت نگاهش را میان من و ڪیڪ مے چرخاند‌. سریع ڪیڪ را برمیدارم و داخل دهانم مے چپانم! چشمانش گرد میشوند:خب حالا آروم! لپات اندازہ ے چندتا بادڪنڪ بزرگ شدہ! نگاهم را از نورا میگیرم،با خیال راحت ڪیڪ را قورت میدهم. بلند میگویم:آخیش! دستم را روے معدہ ام میگذارم،لبخند دندان نمایے نثار مادرم میڪنم:مامان جونم! همانطور ڪہ سیب ها را داخل سبد مے چیند میگوید:چے میخواے؟! سرم را مثل بچہ ها ڪمے خم میڪنم،طرہ اے از موهایم صورتم را مے پوشاند:میشہ بهم یہ لیوان آب بدے؟! _باشہ ولے اول یڪم میوہ بخور بعد! _نہ! معدہ م سنگین شد! نورا میگوید:چند روزہ چیزے نخوردہ معدہ ش عادت ندارہ،ڪم ڪم غذا بخورہ بهترہ! با سر تڪان دادن حرفش را تایید میڪنم. حالم زیاد تغییرے نڪردہ ولے معدہ ام آرام گرفتہ. لیوان آب را مقابلم میگیرد،با گفتن "دستت طلا" لیوان را میگیرم. آرام آرام آب را مے نوشم،مادرم و نورا مشڪوڪ نگاهم میڪنند. لیوان را روے میز میگذارم:چرا اینطورے نگام میڪنید؟! نورا دستش را زیر چانہ اش میزند:چے شد دوبارہ خواستے عقلتو بہ ڪار بندازے؟! چشمانم را ریز میڪنم و میگویم:همیشہ از عقلم استفادہ میڪنم! عقلم امروز گفت دیگہ منم گشنمہ یہ چیزے بخور تا دورِ هم نَمُردیم! در حالے ڪہ از روے صندلے بلند میشوم ادامہ میدهم:نڪہ براے شمام خیلے مهمہ! مخصوصا بابا! از آشپزخانہ خارج میشوم:چرا خودمو اذیت ڪنم؟! دلخور در اتاق را باز میڪنم و وارد میشوم،زیر لب براے خودم میگویم:اینم عوض قوربون صدقہ رفتنشونہ! الان باید برام سوپ و جوجہ ڪباب و فسنجون و دہ رقم آبمیوہ درست میڪردن! با آوردن نام غذاها دلم ضعف میرود،دستم را روے معدہ ام میگذارم:میخوریم عزیزم میخوریم! امشبم طاقت بیار! رو بہ روے آینہ مے ایستم،بہ دخترے ڪہ تصویرش در آینہ نقش بستہ خیرہ میشوم. این دخترِ زرد رو با گودے هاے ِ عمیق زیر چشم منم؟! صورتم هم لاغر تر شدہ و برق چشمانم پریدہ! در یڪ ڪلمہ میتوانم خودم را توصیف ڪنم،شبیہ عروس مُردہ! تنها تفاوتمان رنگ صورت هاست! نگاهم را از آینہ میگیرم،باید خودم را بسازم! بہ سمت ڪمد میروم،صداے مادرم مے آید:آیہ! شام چے بذارم؟! سریع میگویم:سوپ و فسنجون! _نترڪے یہ وقت؟! در ڪمد را باز میڪنم:نہ خیالتون راحت! براے اطمینان از قبل بہ آتش نشانے ام زنگ میزنم! حولہ ے تن پوشم را بیرون میڪشم،از اتاق خارج میشوم‌. مادرم و نورا ڪنجڪاو نگاهم میڪنند،حولہ را نشانشان میدهم:میرم حموم!خ سپس براے حمام ڪردن وارد اتاق نورا میشوم‌. باید پایان بدهم بہ این دخترڪ سادہ و رنگ پریدہ! 🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼 همانطور ڪہ با ڪلاہ تن پوش موهایم را خشڪ میڪنم براے صدمین بار بہ ساعت چشم مے دوزم. ساعت شش و نیم را نشان میدهد اما خبرے از خانوادہ ے فراهانے نشدہ! ڪسے در سرم میگوید: "براے چے بہ این آدم میخواے اعتماد ڪنے؟! وارد بازے شون نشو!" رنگ و رویم ڪمے باز شدہ اما زمان میبرد تا گودے هاے زیر چشمانم از بین بروند. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

•○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_سی_و_هشتم #بخش_سوم خودم را مشغول میڪنم تا زمان بگذرد،با وسواس سارافون و دامن زیتونے رنگے از بین لباس هایم انتخاب میڪنم. هر دو سادہ اند،تنها دور یقہ ے سارافون ڪمے پارچہ ے گل گلے استفادہ شدہ. شومیزے ڪہ تقریبا طرح یقہ ے سارافون دارد را هم بر میدارم! میخواهم نقشم را خوب بازے ڪنم! خودم هم نمیدانم چرا ولے این بازے را دوست دارم. دامن را با جوراب شلوارے مشڪے بہ تن میڪنم،میخواهم شومیز را بپوشم ڪہ نورا وارد اتاق میشود. همانطور ڪہ متعجب از سر تا پایم را مے ڪاود مے گوید:میخواے ببرے مهمونے؟! نچ ڪشیدہ اے میگویم و دڪمہ هاے شومیز را مرتب میبندم. بدون توجہ بہ نگاہ هاے متعجب و مشڪوڪ نورا میگویم:آبجے! موهام یڪم نم دارہ خشڪ شد برام میبافے؟ سرے بہ نشانہ ے مثبت تڪان میدهد و همانطور خیرہ حرڪاتم را برانداز میڪند! سارافون را هم میپوشم:راستے نورا چند روز پیش چندتا ربان پارچہ اے گرفتہ بودے! _خب! _فڪر ڪنم یہ دونہ رنگ لباساے من داشتہ باشے،میشہ یڪم برام بیارے؟ _میخواے چے ڪار؟! روے تخت مے نشینم،در حالے ڪہ موهایم را پشت ڪمرم پخش میڪنم میگویم:باهاشون تہ موهامو بیندے. سپس لبخند پر رنگے نثارش میڪنم. چند قدم بہ سمتم برمیدارد،مُردد روے تخت مے نشیند. مے خواندم:آیہ! آرام پاسخ میدهم:جانم! با دستِ راست چانہ ام را میگیرد و بہ چشمانم زل میزند:این ڪارا براے چیہ؟! عادے میگویم:ڪدوم ڪارا؟! نفسے میڪشد:همین دست از اعتصاب غذا ڪشیدن،دوش گرفتن،این طرز لباس پوشیدنو سِت ڪردن. _مگہ بدہ؟! با اینڪہ فقط دوسال از من بزرگتر است اما با لحنے ڪہ انگار چندین سال اختلاف سنے داریم میگوید:نہ نہ! میدونم میخواد برات خواستگار بیاد،تو ڪہ راغب نیستے یهو چے شد دارے عادے و با وسواس رفتار میڪنے؟! محڪم میگویم:چون میخوام حداقل شریڪ زندگیمو خودم انتخاب ڪنم نہ بابا! نگاہ عاقل اندر سفیهانہ اے میڪند:مگہ این آدمو میشناسے یا تحقیق ڪردے ڪہ مطمئنہ؟ سریع میگویم:مگہ هادے مطمئنہ؟! چانہ ام را رها میڪند:چرا هرچے میشہ هادیو میڪشے وسط؟! من اصلا اسمے از اون آوردم؟! میترسم بخاطرہ لجبازے با بابا بہ ڪسے ڪہ نمیشناسیش جواب مثبت بدے! _نورا! اگہ بہ اینم جواب مثبت ندم باید بہ هادے جواب مثبت بدم،هیچڪدومش انتخاب من نیست! نگران نگاهش را از صورتم میگیرد:ولے بین بد و بدتر،بدو انتخاب ڪن! چہ سادہ لوح بودیم،من و نورا! اگر تو بد بودے،پس خوب ها چطورند؟! اگر بد تویے، تا باشد از این بدها... خوب ترین بدِ من! 🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼 موهاے بافتہ شدہ ام را روے شانہ ام انداختہ ام،همانطور ڪہ در چهارچوب در ورودے ایستادہ ام با ربانے ڪہ نورا برایم مدل پاپیونے بستہ بازے میڪنم. ساعت نزدیڪ هشت است،نہ آمدنے نہ تماسے نہ خبرے! با حرص نفسم را بیرون میدهم،اصلا چرا باید برایم مهم باشد؟! نهایتش میگویم من قید درس خواندن را زدم ولے ازدواج نمیڪنم. صداے باز شدن در افڪارم را بہ هم میریزد،پدرم ڪیسہ ے پرتقال بہ دست وارد خانہ میشود. سریع میگویم:سلام بابا! خستہ نباشے! ڪمے سرش را بلند میڪند:علیڪ سلام! دقیق صورت و لباس هایم را نگاہ میڪند،اخم ڪم رنگے صورتش را درهم مے برد،محڪم میگوید:با این وضع میان تو حیاط؟! برو تو! پوفے میڪنم و چند قدم بہ داخل خانہ برمیدارم،زیر لب براے خودم میگویم:حیاط ما ڪہ دید ندارہ! باید از در و دیوارم رو گرفت! پدرم پشت سرم وارد خانہ میشود،بلند میگوید:سلام! مادرم و نورا و یاسین متوجهش میشوند،همگے سلام و خستہ نباشید میگویند. مادرم ڪیسہ را از دست پدرم میگیرد:مصطفے! راضے نبودے امروز خبرے از خواستگار آیہ نشد! ڪتش را در مے آورد:بهتر! گفتم ڪہ نباید اصلا اجازہ میدادے،من و مهدے قرار خواستگار رسمے گذاشتیم! پوزخند میزنم:بقیہ ام داخل آدم نیستن! مخصوصا من و آقاے عسگرے! پدرم چپ چپ نگاہ میڪند:تو باز زبون باز ڪردے؟! صورتم را برمیگردانم،نمیخواهم بے احترامے ڪنم! میخواهد روے میل بنشیند ڪہ صداے زنگ در مے آید،رو بہ مادرم میگوید:من باز میڪنم. گوشے آیفون را برمیدارد:بلہ؟ ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• @khybariha 🌷🍃🍃🍃

‍ •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• 🌹 نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم 🌹 #آیه_های_جنون #قسمت_سی_و_هشتم #بخش_چهارم چند لحظہ ساڪت میشود:شما؟! _الان میام! مادرم میپرسد:ڪے بود؟ _نفهمیدم،با من ڪار دارن. سپس از پذیرایے خارج میشود،میخواهد در ورودے را ببندد ڪہ نگاهش بہ من مے افتد. سرم را پایین مے اندازم،با حرص ناخن انگشت اشارہ ام را مے جوم. مادرم با اخم نگاهم میڪند،لب میزنم:جانم؟! توام یہ چیزے بگو ڪامل صدامو بِبُرم! دندان هایش را رو هم میفشارد:واے آیہ! از دست تو و بابات! لنگہ ے هم لجباز و یہ دندہ! نہ اون ڪوتاہ بیاست نہ تو! آخر منو سڪتہ میدید! با حرص روے مبل ڪنارے مے نشیند:اون تلویزیونو روشن ڪن ببینیم چے میدہ! ڪنترل را بہ سمتش میگیرم:خودت روشن ڪن! چشم غرہ اے حوالہ ام میڪند و ڪنترل را از دستم میڪشد. از روے مبل بلند میشوم،میخواهم بہ سمت اتاقم بروم ڪہ صداے جر و بحث پدرم مے آید! رو بہ جمع میگویم:صداے بابا نیست؟! نورا میگوید:آرہ! مادرم با عجلہ از روے مبل بلند میشود،من هم سریع وارد اتاق میشوم. چادر نمازم را برمیدارم،همانطور ڪہ چادر سر میڪنم از اتاق خارج میشوم. نورا با دیدنم میگوید:تو ڪجا؟! میدونے بابا خوشش نمیاد! بے توجہ بہ سمت در مے دوم،در چهارچوب در مے ایستم. پدرم با حرص یقہ ے ڪت شهاب را گرفتہ و بہ دیوار چسباندہ،مادرم با نگرانے مدام مے پرسد ڪہ چہ شدہ و این ڪیست! دلم گواهے میداد ڪہ مے آید! چشمم بہ گل هاے مریمے ڪہ ڪنار پایش افتادہ میخورد و یڪ جعبہ ے شیرینے! پدرم یقہ اش را با حرص تڪان میدهد:چے از جون منو زندگیم میخواے؟ هان؟! سبزے چشمانش را بہ من میدوزد:آیہ رو! نمیدانم چرا ضربان قلبم روے هزار میرود، مرا میخواهد... داشت دعوت میڪرد مرا بہ جنگل رمز آلود چشمانش، و ضربانِ بے تابِ قلبم میگفت اجابت ڪن این دعوت را... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے Instagram:Leilysoltaniii •○● @AYEH_HAYEH_JONON ●○• ☘تو شاعرانہ ترین، اتفاقِ عمر منے☘ #علیرضا_بدیع @khybariha 🌷🍃🍃🍃

🔸فصل پنجم #قسمت_سی_و_هشتم🦋 ده روز بعد فهمیدم کرمان که هیچ ، تهران هم بهانه بوده و به #منطقه رفته است . حقیر هم ، در سالهایی که مدام در جنگ زخمی ، و در بیمارستان بستری می شد به سراغش میرفتم و چیز هایی را میدیدم که قلبم به لرزه می افتاد... در اتاق بیمارستان ، به جز علی اقا ، چند نفر دیگر بستری بودند ؛ اما هر وقت به ملاقاتش میرفتیم ، میدیدیم که روی زمین نشسته است . میگفتم :« علی اقا تو که هنوز حالت خوب نشده ، چرا روی زمین نشسته ای ؟!» میگفت :« من که چیزی در راه خدا نداده ام .نگاه کن همه کسانی که اینجا بستری هستند ، یک عضوی از بدن مبارکشان را در راه خدا داده اند . اینها لایق استراحت هستند نه من ! » تا زمانی هم که انجا بود ، هر وقت مجروحی از اتاق بیرون میرفت و بر میگشت ،به زحمت از جا بر میخاست ، دستش را می بوسید و کمک میکرد تا در جای خودش قرار بگیرد . خوب ، این عاشق است!.. نه عاشق ، که "عاشقِ عاشقان" است . در #عملیات شکست حصر آبادان ، عصب دست چپ علی اقا قطع و پایش هم به شدت مجروح شده بود ؛ اما جرأت نمیکردم به او بگویم که فعلا مدتی به جبهه نرود . به همین خاطر ، دست فلج او را بهانه ای کردم و گفتم :« علی اقا ، تو که دیگر نمی توانی سلاح به دست بگیری ، در جبهه میخواهی چکار کنی ؟!» آن روزها ، مهدی سخی هم از ناحیه دست راست ، قطع عصب شده بود . علی اقا که انگار متوجه شد منظورم چیست ، گفت :« اینکه مشکلی نیست ؛من و مهدی با هم یک تفنگ میگیریم.☺️ مهدی ، سلاح را محکم می چسبد؛ من هم به قلب دشمن شلیک میکنم !» اهل صحبت کردن در مورد کارهایش نبود . نمیدانم چطور شد سوال کردم چطوری مجروح شدی ، که جواب داد و واقعا تعجب کردم و یک کلام هم حرف نزدم . میترسیدیم حرفش را قطع کند . چنین تعریف کرد : داشتیم میرفتیم به جلو که خمپاره ای به زمین خورد و دیگر چیزی نفهمیدم . بچه های #رزمنده بعدا برایم تعریف کردند که وقتی رسیدیم ، فکر کردیم #شهید شده ای . مهر شهید رویت زدیم بعد به سردخانه منتقلت کردیم . وضعیت من به شکلی بوده که بچه ها حق داشتند . می گفتند تمام بدنت پر از ترکش بود . نه فشار داشتی نه نبض ! مسئول سردخانه میخواسته جابه جایم کند که احساس میکند نفس میزنم . فورا دکترها را مطلع میکند و سریعا مرا به اتاق عمل می فرستند ..... 🍃🌸 @khybariha