با یک تکه‌ی کوچک گچ، وسط یک دیوار بزرگ نوشته بودند: آدم اینجا تنهاست! چشم‌هایمان دیوارنویسی‌هایی را شاهد است که پرده از ذهن‌ها و قلب‌ها برمی‌دارند و صاحبانشان را رسوا می‌کنند. نوشته‌ها روی دیوارها در سطح شهر و در میان کوچه‌ها، حکم رسانه را دارند برای مردم آن شهر. واژه‌ها نعره می‌زنند برای دیده شدن. گویا صاحبان این نوشته‌ها ترجیح می‌دهند تقدیرشان را اینگونه مکتوب کنند بر دل دیوارهای شهر. گاه، یک سرباز بر صفحه‌ی دیوار، تیری را بر قلبی نشانه می‌رود، تا بلکه بتواند غم نهفته‌اش را تسکین دهد. گاه، دیوارنویس تنها هدفش، دادن نشانی مغازه‌اش است؛ تا شاید مشتری به هوای دیوار، ردّ او را دنبال کند. گاه نیز دیوارها خودشان شده‌اند دستفروش و بساط کلیه‌فروشی راه انداخته‌اند. دیوار نویسی‌ها حکم غزل دارند برای شاعران. حکم نامه برای عاشقان. حکم تبلیغ دارند برای کاسبان و حکم چتر، برای اهل باران. دیوارنویسی‌ها گاهی عقیده‌اند برای آنها که در ایدئولوژی خویش شک کرده‌اند. همه‌ی آنچه که بر دیوارها نوشته می‌شود حاصل آدم‌های حقیر و مغز‌های زنگ زده‌شان نیست؛ بلکه دیوارنویسی حتی در انقلاب‌ها هم نقش داشته است. ما که نبوده‌ایم اما می‌گویند یکی از بهترین رسانه‌های مردم ما در زمان انقلاب، همین دیوارها بوده‌اند. دیوارهایی که نوید آمدن خمینی و رفتن شاه را به مردم می‌دادند. در زمان جنگ نیز دیوارها مثل خبرگزاری‌ها، اخبار جنگ و شهادت را اعلام می‌کردند. دیوارنویس‌ها بلند فکر می‌کنند و کوتاه می‌نویسند. دیوارنویسی‌ها می‌توانند معلمان‌ خوبی‌باشند. مثل دوران بلوغ که آدمی از پوچی به تفکر رو می‌آورد، خواندن خیلی از این نوشته‌های روی دیوارها هم آدم را عوض می‌کند و جرقه‌ی بلوغ را در روح انسان، روشن. دیوارنویسی یعنی آدمیزاد تنهاست. یعنی می‌خواهد دیده شود. دیوارنویسی‌ها می‌گویند که شهر در تسخیر اندیشه‌ها، عواطف، احساسات و بن‌بست‌هاست و باید فکری به حالش کرد و الا فرو می‌ریزد. ما هرگز نمی‌فهمیم که پشت هر کدام از آن واژه‌ها، پشت همان دیوارها، هزار قصه‌ی تو در تو نهفته است. با یک تکه‌ی کوچک گچ، وسط یک دیوار بزرگی نوشته بودند: آدم اینجا تنهاست. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #دیوار_نویسی #عکس_تزئینی_است https://eitaa.com/roznevesht

امروزه سیستم بشریت هدفی برای خود ترسیم می‌نماید با این عنوان که جهان، شاهد انسان بی‌رنج باشد. غافل از اینکه رنج بخش جدایی‌ناپذیر حرکت انسان به‌سوی خداست. 🖋زهرا ابراهیمی ادامه‌اش را در رسا بخوانید: https://rasanews.ir/002twd

کمی نور نوش جان کنیم...

جناب سعدی قشنگ گفته‌اند: رمقی بیش نماندست گرفتار غمت را

با‌ اهانت‌ به‌ مقدسات‌اهل‌سنت مخالفیم. بزرگمان فرمودند.

پوست موز را دیده‌اید! کلا پتانسیل زمین‌زدن آدم را دارد. بعضی رفیق‌ها هم همینطورند؛ اصلا انگار آفریده شده‌اند برای اینکه پشتِ ایمان آدم را به زمین بچسبانند. مواظب رفیق سست ایمان باشیم. https://eitaa.com/roznevesht

و کل عین تشوفك لیتها عیوني

آغازی دوباره...

مگر بهره‌ی هر یک از ما از این کهکشان چقدر است؟ چیزی به اندازه‌ی طول و عرض قامت‌مان، بیشتر که نیست؟! مگر بیش از این جا می‌گیریم؟ یا بیش از این سهم؟ پس فلسفه‌ی این ولع سیری‌ناپذیر چیست؟ سرچشمه‌اش کجاست؟ کاش می‌شد این "منِ" بی‌انتهای زیاده‌خواه را ذبحش کرد مقابل تمام "نخواستن‌ها" https://eitaa.com/roznevesht

به بهانه‌ی این روزهای خوب از یکدیگر خبر بگیرید. نه مثل خبر گرفتن از گزارشگر اخبار که می‌گوید در فلان گوشه‌ی جهان جنگ است، نه منظورم این‌طور خبر گرفتن نیست. منظورم این است که حال همدیگر را بپرسید. با کلام‌تان گره‌ی اخم و با کمک‌تان گره‌ی زندگی یکدیگر را باز کنید. همدیگر را دوست بدارید. https://eitaa.com/roznevesht

اقـرار می‌کنم‌ بـه ‌گناه ‌و بعید نیست ... منکر شود خدا و بگوید کجا؟! چه ‌بود؟! یا ستارالعیوب https://eitaa.com/roznevesht

تیزر مستند #محروم_روی_گنج شرح درد مردم مظلوم کهگیلویه و بویر احمد به بهانه خودسوزی فرزند شهید روح الله برازیده از اهالی مستضعف استان کهگیلویه و بویر احمد. https://eitaa.com/roznevesht

سلام بر تو ... سلام بر مهربانی‌ات... سلام بر پیامبری که به دختران، حق حیات بخشید... #روز_نوشت #پیامبر_مهر https://eitaa.com/roznevesht

استنلی کوبریک یک جایی گفته بود: وحشتناک‌ترین واقعیت جهان خصومت‌آمیزی‌اش نیست، بی‌تفاوتی‌اش است. بی‌تفاوتی آدم را متلاشی می‌کند. جنگل پر درخت احساسات آدم را با یک جرقه به آتش می‌کشد. گاهی این بی‌تفاوتی نسبت به خودمان رقم می‌خورد و گاه نسبت به دیگران، فرقی نمی‌کند. ویرانه می‌سازد آبادی رابطه‌ها را. لطافت پروانه‌ی روح را به فولادی سخت تبدیل می‌کند. ما نیامده‌ایم اینجا که چند روزی روی خاک زمین بنشینیم، تماشا کنیم، بعد هم خاک‌های‌مان را بتکانیم و برویم. ما آمده‌ایم که آدمیت ورزیم و آدم با بی‌تفاوتی به جایی نمی‌رسد. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #بی_تفاوتی https://eitaa.com/roznevesht

دل آدم مخلوق عجیبی‌ست. آدم گاهی خودش اینجاست و دلش هزار جای دیگر. گاهی دلش می‌شود یک تکه پارچه‌ی سبز و گره می‌خورد به ضریحی یا شاید دلش می‌شود تاروپود فرش‌های یک حرم. گاهی هم دل آدم می‌شود اشک و جمع می‌شود گوشه‌ی چشم یک کودک سوری. یک وقت‌هایی هم دل آدم تمام کوه‌ها و بیابان‌ها و دریاها را پشت سر می‌گذارد و می‌رود پشت یک پناهگاه آن طرف دنیا تا از لابه‌لای فنس‌های در‌هم گره خورده، معنی حیات را دریابد. گاهی دل آدم می‌شود مُهر و می‌چسبد به پیشانی و گاه می‌شود مِهر و می‌نشید بر دلی دیگر. آدم گاه با دلش گناه می‌کند و گاه استغفار. دل آدمیزاد گاهی بس ناجوانمردانه سرد می‌شود مثل زمهریر و گاه می‌شود عین جهنم. مثل آدمی که از دندان درد نمی‌تواند حرف بزند دل آدم هم گاهی سکوت اختیار می‌کند و لال می‌شود. حتی گاهی آدم دوست دارد با دلش بزند به دل فضا و ماه و مریخ را زیارت کند. دل آدم‌ گاهی شوخی سرش نمی‌شود، آنقدر دنیا را جدی می‌گیرد که یادش می‌رود اینجا فقط چند روزی مهمان است و خلاص. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #دل_نوشته https://eitaa.com/roznevesht

تو خیالم می‌نویسم. پاک می‌کنم. دوباره می‌نویسم. تو خیالم آدم‌ها را می‌بینم. قضاوت می‌کنم. خط می‌زنم. خیال‌پردازی سَم مهلکی‌ست که آدم را از حقیقت دور می‌کند. دست آدم را می‌بندد و نمی‌گذارد پایش پیش برود. خیال‌پردازی حواس آدم را پرت می‌کند تا جایی که حتی راه خانه‌اش را گم می‌کند. آنقدر پیش می‌روی و می‌روی که یک‌هو می‌بینی چند ساعتی گذشته، کارها عقب مانده، به جای سه رکعت نماز، چهار رکعت خوانده‌ای ولی هنوز دلت می‌خواهد در دریای خیال غرق باشی و دست هیچ غریق‌نجاتی هم به تو نرسد. البته خیال‌پردازی گاهی هم خوب است. آنجا که در خیالت همه‌ی ثروت‌های دنیا را یک‌جا جمع می‌کنی و بعد از اول، بین سفید و سیاه به شکل مساوی تقسیم می‌کنی. آنجا که حق مظلوم را از ظالم می‌گیری. یا مثلا آنجا که با خیالت خنجر را از دست شمر می‌گیری و داغ جسارت بر "حسین" را به دلش می‌گذاری. یا کاغذ سقیفه را جلوی چشمان شاهدانش ریز ریز می‌کنی. خیال‌پردازی خوب است. آنجا که ظهور را به تصویر می‌کشی و از آمدن منجی دلت غنج می‌رود. یا مثلا جایی که بچه آهو را از دهان شیر نجات می‌دهی. اما اعتیاد به خیال‌پردازی خوب نیست چون به جای ایستادن، به نشستن عادت می‌کنی. به‌جای تلخی کار به شیرینی رویا و به‌جای آب به سراب. آدم گاهی با خیالش بهشت را تصاحب می‌کند. با حوریان بهشتی گپ می‌زند. از جوی شیر می‌نوشد و کلی گل می‌چیند از باغ بهشت. غافل از اینکه بهشت خیالی با بهشتی که خداوند مهربان وعده‌اش را داده زمین تا آسمان فرق دارد. تو در خیالت قهرمان قصه می‌شوی. اگر خواستند کسی را اذیت کنند مثل سوپرمن فرود می‌آیی و نجاتش می‌دهی. یا حتی در خیالت عصای موسی را قرض می‌گیری و هرچه ساحر است را رسوا می‌کنی. تو در خیالت از گلوله و توپ و تانک هم نمی‌ترسی. تنت را سپر می‌کنی برای دفاع از ناموست. اینکه آدم بر روی پرده‌ی سینمای مغزش فرشته‌ی مرگ را ببیند و در آخرین سکانس بدون توجه به اطرافش او را در آغوش کشد تنها فیلمی خیالی‌ست که تومنی هفت‌صنار با واقعیت فرق دارد. باید کودک خیال‌ را به دست مادر واقعیت سپرد تا دلسوزانه تربیتش کند والا آدم در خیالش مَرد است و در واقعیت نامرد. در خیالش شهید است و در واقعیت جلّاد، در خیالش فرشته است و در واقعیت شیطان. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #خیال_پردازی https://eitaa.com/roznevesht

گفته‌اید کم‌نویس شده‌ام اینجا و دلیلش را پرسیده‌اید. بله خوب. قانون من اینجا این است که خودم بنویسم. بنای من بازنشر نوشته‌های دیگران نیست. اگر حرفی برای گفتن نداشته باشم، نمی‌نویسم.

#یادداشت_مهمان 🌀 تهذیب، بال دوم عروج طلبه 🖋 زهرا ابراهیمی 🔸 پیش از این درباره کمال‌گرایی که در سیستم حوزه تزریق می‌شود حرف زده‌ایم. دروس و به تبع آن اساتید حوزه سعی‌شان بر این است تا طلاب را در مسیر کمال راهنمایی کنند؛ به همین دلیل چگونگی رسیدن به کمال را از لابلای کتاب‌ها و درس‌ها و از پیچ و خم کوچه پس کوچه‌های زندگی فردی و اجتماعی تبیین می‌کنند و طلبه ها را متوجه وظایف متعددی می‌کنند که در قبال خود و دیگران دارند؛ اما پرورش شخصیت طلاب در حوزه‌ها به همین جا ختم نمی‌شود؛ در واقع آرزوی رسیدن به کمال و تلاش برای دستیابی به آن دو نوع آسیب را به همراه دارد که اگر در کنار آموزش‌ها و پرورش‌ها به این آسیب‌ها دقت و توجه نشود نه تنها شخص به جایی نمی‌رسد بلکه موجبات ضلالت و گمراهی خود و دیگران را هم فراهم می‌نماید. 🔹 تمیز قائل شدن بین آنچه می‌خواهیم باشیم و آنچه هستیم نکته‌ی دقیقی است که اگر به آن توجه نشود طلبه را دچار توهم خودبرتربینی می‌کند. ❓من می‌خواهم بندگی کنم و راهش را هم بلدم اما آیا حقیقتاً بنده‌ی خوبی هستم؟! این سوالی است که هر طلبه باید از خود بپرسد. 🔹 طلبه‌ها باید بدانند آرزوی رسیدن به یک امر، لزوماً به معنای کسب آن امر نیست و این نکته‌ای است که غفلت از آن منجر می‌شود تا برخی از طلاب بین خود و دیگران دیواری بکشند و کسانی که آن سوی دیوار هستند را نه تنها متفاوت بلکه پایین‌تر از خود هم بدانند. کلیپ‌های متعددی که در فضای مجازی مخصوصاً در باب امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر دیده می‌شود اکثرا حکایت از همین دیوارکشی‌ها دارد. آنچه در دروس حوزه و در میان تدریس اساتید ارائه می‌شود آشنایی با شخصیت‌های عظیم علمی و معنوی است که شنیدنش نشاط و وجدی عجیب در وجود طلاب ایجاد می‌کند و این نشاط به قدری قوی است که هر لحظه طلبه دلش می‌خواهد جای همان شخصیت علمی و معنوی باشد و این دلبخواهی‌ها تا جایی پیش می‌رود که یک آن حس می‌کند شخصیتش به شخصیت مزبور نزدیک شده است؛ این احساس قرابت آسیبی جدی است که اگر مورد واکاوی و درمان قرار نگیرد تاثیرات مخربی از خود به جا خواهد گذاشت. 🔹 احساس قرابت نسبت به آنان که در مسیر حق بوده و هستند زمانی ارزشمند است که انسان در گفتار و رفتار و کردار خویش نیز این قرابت را به اثبات برساند و الا اینکه انسان ظاهراً خودش را به دیگری بچسباند اما در باطن شبیه او نباشد می‌شود وصله‌ی ناجور. 🔹 آسیب دومی که در این مسیر متوجه طلاب می‌شود این است که برخلاف آسیب اول که طلبه فقط آرزوی رسیدن دارد و توقعی از خود و رفتارش ندارد، بالعکس در مواجهه‌ی با دیگران متوقع بود و فکر می‌کند دیگران نیز باید همانگونه باشند که او فهمیده و نه حتی عمل کرده. اجازه دهید کمی آسان‌تر حرف بزنم. طلاب تصویری از جایگاه معنوی در ذهن خویش ترسیم می‌کنند این جایگاه حاصل همان دروسی است که از حوزه دریافت نموده‌اند. حالا آن تصویر ذهنی به دو شکل عمل می‌کند؛ در رابطه با خود طلبه، تصور طلاب این است که به آن جایگاه رسیده‌اند یعنی دانستن خویش را مساوی با رسیدن می‌دانند بدون اینکه هیچ توقعی از خود و رفتار خود داشته باشند و از سوی دیگر نسبت به دیگران متوقع بوده و انتظار دارند آنچه را خودشان می‌دانند، دیگران عمل کنند. 🔹 این دو آسیب به‌شدت شخصیت طلبه‌ها را تهدید می‌کند و لازم است برای رهایی از آن در کنار تدریس، تهذیب هم جدی‌تر گرفته شود. یکی از فواید تهذیب دور کردن ذهن انسان از این گونه خیال‌بافی‌هاست. #تهذیب #ضرورت_تهذیب @Manahejj