#یادداشت_مهمان 🌀 تهذیب، بال دوم عروج طلبه 🖋 زهرا ابراهیمی 🔸 پیش از این درباره کمال‌گرایی که در سیستم حوزه تزریق می‌شود حرف زده‌ایم. دروس و به تبع آن اساتید حوزه سعی‌شان بر این است تا طلاب را در مسیر کمال راهنمایی کنند؛ به همین دلیل چگونگی رسیدن به کمال را از لابلای کتاب‌ها و درس‌ها و از پیچ و خم کوچه پس کوچه‌های زندگی فردی و اجتماعی تبیین می‌کنند و طلبه ها را متوجه وظایف متعددی می‌کنند که در قبال خود و دیگران دارند؛ اما پرورش شخصیت طلاب در حوزه‌ها به همین جا ختم نمی‌شود؛ در واقع آرزوی رسیدن به کمال و تلاش برای دستیابی به آن دو نوع آسیب را به همراه دارد که اگر در کنار آموزش‌ها و پرورش‌ها به این آسیب‌ها دقت و توجه نشود نه تنها شخص به جایی نمی‌رسد بلکه موجبات ضلالت و گمراهی خود و دیگران را هم فراهم می‌نماید. 🔹 تمیز قائل شدن بین آنچه می‌خواهیم باشیم و آنچه هستیم نکته‌ی دقیقی است که اگر به آن توجه نشود طلبه را دچار توهم خودبرتربینی می‌کند. ❓من می‌خواهم بندگی کنم و راهش را هم بلدم اما آیا حقیقتاً بنده‌ی خوبی هستم؟! این سوالی است که هر طلبه باید از خود بپرسد. 🔹 طلبه‌ها باید بدانند آرزوی رسیدن به یک امر، لزوماً به معنای کسب آن امر نیست و این نکته‌ای است که غفلت از آن منجر می‌شود تا برخی از طلاب بین خود و دیگران دیواری بکشند و کسانی که آن سوی دیوار هستند را نه تنها متفاوت بلکه پایین‌تر از خود هم بدانند. کلیپ‌های متعددی که در فضای مجازی مخصوصاً در باب امربه‌معروف و نهی‌از‌منکر دیده می‌شود اکثرا حکایت از همین دیوارکشی‌ها دارد. آنچه در دروس حوزه و در میان تدریس اساتید ارائه می‌شود آشنایی با شخصیت‌های عظیم علمی و معنوی است که شنیدنش نشاط و وجدی عجیب در وجود طلاب ایجاد می‌کند و این نشاط به قدری قوی است که هر لحظه طلبه دلش می‌خواهد جای همان شخصیت علمی و معنوی باشد و این دلبخواهی‌ها تا جایی پیش می‌رود که یک آن حس می‌کند شخصیتش به شخصیت مزبور نزدیک شده است؛ این احساس قرابت آسیبی جدی است که اگر مورد واکاوی و درمان قرار نگیرد تاثیرات مخربی از خود به جا خواهد گذاشت. 🔹 احساس قرابت نسبت به آنان که در مسیر حق بوده و هستند زمانی ارزشمند است که انسان در گفتار و رفتار و کردار خویش نیز این قرابت را به اثبات برساند و الا اینکه انسان ظاهراً خودش را به دیگری بچسباند اما در باطن شبیه او نباشد می‌شود وصله‌ی ناجور. 🔹 آسیب دومی که در این مسیر متوجه طلاب می‌شود این است که برخلاف آسیب اول که طلبه فقط آرزوی رسیدن دارد و توقعی از خود و رفتارش ندارد، بالعکس در مواجهه‌ی با دیگران متوقع بود و فکر می‌کند دیگران نیز باید همانگونه باشند که او فهمیده و نه حتی عمل کرده. اجازه دهید کمی آسان‌تر حرف بزنم. طلاب تصویری از جایگاه معنوی در ذهن خویش ترسیم می‌کنند این جایگاه حاصل همان دروسی است که از حوزه دریافت نموده‌اند. حالا آن تصویر ذهنی به دو شکل عمل می‌کند؛ در رابطه با خود طلبه، تصور طلاب این است که به آن جایگاه رسیده‌اند یعنی دانستن خویش را مساوی با رسیدن می‌دانند بدون اینکه هیچ توقعی از خود و رفتار خود داشته باشند و از سوی دیگر نسبت به دیگران متوقع بوده و انتظار دارند آنچه را خودشان می‌دانند، دیگران عمل کنند. 🔹 این دو آسیب به‌شدت شخصیت طلبه‌ها را تهدید می‌کند و لازم است برای رهایی از آن در کنار تدریس، تهذیب هم جدی‌تر گرفته شود. یکی از فواید تهذیب دور کردن ذهن انسان از این گونه خیال‌بافی‌هاست. #تهذیب #ضرورت_تهذیب @Manahejj

واجب‌الوجود فیلسوف باشی، خِیر محض عارف یا اوس‌کریم عامی، چه فرقی می‌کند وقتی آرام‌ِجانِ همه‌ای. خدای مهربون، ما خیلی دوست‌تون داریم. #روز_نوشت #عرض_ارادت https://eitaa.com/roznevesht

دیشب با دوستی در رابطه با موضوع جدایی و طلاق‌شان حرف می‌زدم. امروز یادم آمد که قبلا یادداشتی داشتم با همین موضوع. خواستم شما و دوستم هر دو بخوانیدش. شاید مفید باشد. ⚡️عشق با اتصال آمیخته می‌شود.آدم‌ها، جنجال‌ها به پا می‌کنند تا به یکدیگر برسند. عاشق می‌شوند و تمام تقلای خویش را در جهت ابراز عشق به کار می‌گیرند. فکر می‌کنند فوت و فن عاشقی را خوب بلدند. هر چه فدایت شوم و قربانت گردم و از این آداب عشاق می‌دانند در مسیر دوست خرجش می‌کنند. انگار در پروسه‌ی عشق، ادبیات آدم‌ها نیز متحول می‌شود. استعداد کلام و قدرت بیان عجیبی پیدا می‌کنند. به راحتی می‌توانند موسی‌وار کلمات بی‌جان را با یک حرکت تبدیل به واژه‌ای جاندار نمایند و معجزه‌ای جدید در عشق‌شان خلق کنند. اصطلاح بهار عاشقی،  توصیف مناسبی برای بیان این شیدایی‌ست. اما خدا نکند بهار دوستی‌هایشان، خزان شود؛ آن وقت است که تمام آنچه را بلد بودند فراموش می‌کنند. اصلا انگار بویی از عشق که نه، بویی از انسانیت هم نبرده‌اند. هر چه بینشان بوده برملا می‌سازند و یکدیگر را رسوای زمانه می‌کنند. از ادبیاتی که تنها واژه‌های محبت آمیز خلق میشد، حالا فقط تهمت‌ها و فحش‌ها و ناسزاها سرازیر می شود. برچسبی نیست که به یکدیگر نزنند و ملاحظه‌ای نیست که در کار یکدیگر کنند. اینها را فقط به عنوان مقدمه آوردیم تا حرف اصل کاری‌مان را بزنیم. ما آدم‌ها در اتمامِ رابطه‌ها منصف نیستیم. انصافِ انتها، همچون اخلاقِ ابتدا دارای اهمیت است. سرانجام‌ها همچون سرآغازها نیازمند احترام‌اند . تاوان پایان‌های بی‌اخلاق را نه شخص روبرو، بلکه خود ما می‌پردازیم؛ چرا که بی‌اخلاقی در انتهای کار، نوعی توهین به ابتدا و آغاز کار است، آغازی که ما انتخابگر آن بوده‌ایم. دو دوست، دو همسایه، دو همکار تا وقتی که در میدان یکدیگر بازی می‌کنند همبازی‌اند، اما کافی‌ست پای‌شان را از دایره‌ی این میدان کمی آن طرف‌تر بگذارند،  ناگهان تبدیل به دشمنی می‌شوند که تشنه به خون‌شان می‌شویم. ما آدم‌ها حافظه‌ی تاریخی‌مان در عواطف دوستانه بسیار ضعیف است. محبت‌های بذل شده در زمان صلح را فراموش می‌کنیم و تنها به بذر کینه‌های پاشیده شده در زمان جنگ می‌اندیشیم. ما آدمها پایان قشنگی از یکدیگر نمی‌سازیم . گاهی باید یک ساعتی دور از اغیار نشست و به آغازها فکر کرد و به چرایی پایان‌های بی‌اخلاق. باید به خاطر سپرد که همان خداوندی که نظاره‌گر آغازهای همراه با محبت ماست حاضر و ناظر پایان‌های بیرحمانه‌مان  نیز هست. خداوند در کتاب خویش در آیات طلاق به مردان سفارش می‌کند که یا به طرز شایسته‌ای زنان را نگاه دارید و آشتی کنید و یا آنها را به طرز پسندیده‌ای رهاسازید.(۱) گویا اهمیت رعایت اخلاق در پایان هر کار کمتر از آغاز آن نیست.تمام‌کردن‌هایِ غیرمنصفانه نشان از عدم تناسب روحی انسان دارد. آیا وقت تعادل نرسیده است؟! ۱. سوره بقره آیه ۲۳۱ #روز_نوشت #آغاز_های_زیبا #پایان_های_وحشتناک https://eitaa.com/roznevesht

یک آن دل‌مان لک زد برای "حسین" همو که بدون واژه‌ هم صدای‌مان را می‌شنود.

یه جایی محمود درویش میگه: تُنسی کانک لم‌تکن... ‏فراموش می‌شوی، گویی که هرگز نبوده‌ای... حالا هی مثل اسپند رو آتیش واسه دنیا بالا و پایین بپریم! #روز_نوشت https://eitaa.com/roznevesht

کاش تا اعتراضات مسالمت‌آمیز است و تا دشمن سوءاستفاده نکرده است در حد چند کلامی هم که شده از مردم اصفهان دلجویی شود. حرف زدن و دلجویی، نشان از دیده‌شدن دارد. مسئولین، مردم را که ببینند خودبه‌خود آرامش بازمی‌گردد. #روز_نوشت #زاینده_رود https://eitaa.com/roznevesht

خدای‌مهربان‌من خیر را برای مردم شهرم مقدر نما. #روز_نوشت #نگران_شهرم

این چه خوراک تبلیغاتی‌ست که برای شبکه‌های آن طرف آبی فراهم می‌کنید؟! بیش از ده روز است که مردم، کف رودخانه تحص کرده‌اند و هشدار می‌دهند تا کسی به دادشان برسد. #روز_نوشت #نگران_شهرم

چگونه تو را فراموش کنم؟! قلبم بدون حضورت، کذب محض است. #روز_نوشت #بدون_شرح

کارتن‌های موزی خیلی محکم‌اند. خیلی به درد اسباب‌کشی می‌خورند. این را ما خانم‌ها بهتر درک می‌کنیم؛ چون مجبوریم چینی‌های ویترین را بعد از گردگیری، یکی‌یکی داخل کاغذ باطله‌ها بپیچیم و با احتیاط توی کارتن‌ها بچینیم؛ بعدش هم چهار طرف کارتن را با چسب پهن آب‌بندی کنیم و با یک ماژیک درشت رویش بنویسیم شکستنی‌ست و خلاص. این کار، بخشی از هویت مستاجران است. مستاجری سختی‌های خودش را دارد. تو برای یک سال یا بیشتر به این خانه دل بسته‌ای، موقع تنهایی با در و دیوارش حرف زده‌ای، روی دیوارش میخ کوبیده‌ای و قاب خاطراتت را نصب کرده‌ای، با همسایه‌ها و کوچه و محله و خیابان آشنا شده‌ای، حتی سبزی‌فروش سر کوچه هم دیگر برایت غریبه نیست؛ اما حالا مهلتت به اتمام رسیده و یک‌باره باید جمع و جور کنی و بروی. انگار کن یک سوزن نوک‌تیز بخورد به بادکنک امید آدمیزاد. روز از نو روزی از نو. مستاجری اگرچه سختی‌ها و تلخی‌‌های زیادی دارد اما یک امتیاز خوب هم دارد و آن اینکه تو به ماندن عادت نمی‌کنی؛ به تو هجرت را می‌آموزد؛ رفتن را و زیادی دل‌نبستن را؛ می‌دانی که ماندگار نیستی؛ می‌دانی چیزی از این خانه از آنِ تو نیست؛ تو نیامده‌ای که بمانی. دیدن شرایط خودت از این زاویه، تحمل سختی‌هایش را برایت آسان می‌کند. شاید تنها چیزی که می‌تواند در این شرایط سخت به ما کمک کند همین دیدن قضایا از یک زاویه‌ی دیگر است. به شکل دیگری باید به اتفاقات نگاه کرد. با لنز دوربین دیگری. آدم اگر بخواهد فقط از یک زاویه به موسیقی زندگی‌اش گوش دهد، تحمل وقت‌هایی که زندگی برایش فالش می‌خواند سخت خواهد بود. تغییر زاویه‌ی دید، مثل یک پناهگاه می‌ماند برای آدم. هر وقت زندگی به کامت نبود؛ هر وقت یک به اصطلاح هنرمند گفت که هر کس بعد از سی‌سال نتواند زندگی‌اش را تامین کند بی‌دست و پاست و تو ناراحت شدی؛ یا هنگامی که دیگری در اوج نداری مردم، تبلیغ رژیم لاغری می‌کند، تو زاویه‌ی دیدت را عوض کن و موضوع را از نگاه دیگری رصد کن. هر وقت زاینده‌رود بدون آب می‌شود، هر وقت کف رودخانه ترک می‌خورد، دلار از مرز سی‌هزار می‌گذرد، یا هر وقت از مستاجری خسته شدی، از یک زاویه‌ی دیگر نگاه کن تا کمتر رنجور شوی. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #زاویه_دید #مستاجر https://eitaa.com/roznevesht

حتی وقتی سکوت می‌کنم نامت از چشم‌هایم سرازیر می‌شود... #روز_نوشت #حسین_آرام_جان

تو کتاب بادبادک‌باز یه جمله‌ای بود که دقیقش یادم نیست، ولی منظورش این بود که افغان‌ها وقتی برای یک نفر خیلی ارزش قائل باشند و قصدشون این باشه که برای اون شخص، همه‌کاری انجام بدهند بهش میگن "بر تو هَزار دَفعَه" آدم وقتی می‌خواد برای کسی کاری کنه، وقتی می‌خواد خدمتی در راه خدا داشته باشه، وقتی قصدش اینه که دستگیری کنه باید کارش را متصف به همین جمله کنه. اینجوری شش گوشه‌ی قلب آدم راضی میشه و می‌دونه هزار بار هم که زمین بخوره باز بلند میشه و ادامه میده. به اطرافیانتون با گفتن جمله‌ی "بر تو هَزار دَفعَه" اطمینان و امنیت بدید تا خیالشون برای همیشه راحت بمونه. #روز_نوشت #بر_تو_هَزار_دَفعَه

🌹 ریه‌های شهر، خالی از اکسیژن اخلاق 🔸اگرچه بالا بردن سطح آگاهی عمومی مردم در زمینه آلودگی هوا بسیار راهگشاست اما تنها راه درمان نیست، بلکه مبارزه با آلودگی هوا عزمی جدی می‌طلبد که هم مردم و هم مسئولان باید به آن توجه نمایند. 🔸 باید بپذیریم که دایره منکرات بسیار گسترده است و یکی از مهم‌ترین مصادیق منکرات عدم توجه به محیط ‌زیست و آلوده کردن هواست. 🔹 یادداشتی از خانم ابراهیمی، کارشناس اخلاق دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان 📝 مرسلات: dte.bz/171mo 📝 خبرگزاری ایمنا: dte.bz/171im 📝 خبرگزاری حوزه: dte.bz/171hw 📝 خبرگزاری ایکنا: dte.bz/171iq 📝 صاحب نیوز: dte.bz/171sa 📝 ندای اصفهان: dte.bz/171ne 🇮🇷 دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان 🌐 @Morsalat_ir

دو قدم مانده که پاییز به یغما برود... *کاشکی بعد پاییز، بهار می‌شد به جای زمستون #روز_نوشت #السلام_علیک_یا_صاحب_الزمان

شما که نباشید، همه‌‌ی شب‌ها، یلداست. #السلام_علیک_یا_صاحب_الزمان

بغضی که تمام نمی‌شود... #حاج_قاسم

درد نبودنت را باید از کودکان مضطرب پرسید... #روز_نوشت #حاج_قاسم

من حسين را دوست دارم ... و این نه یک شعار، که بدن اِرْباً اِرْبایت شهادت می‌دهد به این دوست داشتن. #روز_نوشت #حاج_قاسم https://eitaa.com/roznevesht

ترکیب غرور و غم... حضورت غرور آفرین بود و رفتنت دنیا را روی سرمان خراب کرد. #روز_نوشت #حاج_قاسم https://eitaa.com/roznevesht

تمام تلاش اومانیسم یا انسان‌محوری این بود که به خیال خود به انسان خدمتی کند. پایه‌گذاران این اندیشه، اصالت را به‌جای خدا، به انسان بخشیدند و در پاسخ سوال "فلسفه خلقت چیست؟" واژه‌ی "انسان‌محوری" را به‌عنوان گزینه‌ی صحیح انتخاب کردند. آن‌هایی که به ترویج این عقیده همت گماردند، بر "خودآزاری" بشر مُهر تایید زدند؛ چرا که مشغول‌داشتن انسان به خودش، او را به راحتی از خدایش جدا کرد و این امر موجبات رنج بشر را فراهم آورد. ما امروز بیش از هر زمان دیگری به ارتباط با خداوند نیاز داریم؛ به حرف زدن با او. توجه بیش از حد انسان به خودش، او را تنها متوجه غریزه‌اش نمود و جهان با بشر تابعِ غریزه، تنها جنگلی‌ست سرد و دهشتناک. برای انسان از پا افتاده‌ی امروزی، ذکر و یاد خدا همچون چوب‌های زیربغلی است که می‌تواند با استمداد از آنها راه رفتن خویش را ادامه دهد. بر ما لازم است تا طوفان وجود خویش را، رام آرامش گفتگو با خدا کنیم. متاسفانه با وجودی که کلیددار گنجینه‌های معنوی هستیم، اما حماقت‌وار، فقر معنوی را ترجیح می‌دهیم. تسبیح را در دستانت بگیر، دانه‌هایش را میان انگشتان شست و سبابه بگذار و یکی یکی رهای‌شان کن و با هر دانه که انداختی ذکر او را به جان بخر... 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #یاد_او https://eitaa.com/roznevesht

جمعه‌ها از صبح، روح‌مان پله‌پله از نردبان انتظار بالا می‌رود؛ عصر که می‌شود اما، انگار یکی نردبان را برمی‌دارد و روح‌مان همان بالا سرگردان می‌ماند. #روز_نوشت #السلام_علیک_یا_صاحب_الزمان https://eitaa.com/roznevesht

یکی از سخت‌ترین کارهای دنیا تسلیم شدن در برابر چیزی است که توان تغییرش را نداریم. من انگار همیشه از غم آدم‌های دور و برم سهم مشخصی دارم. صبح به صبح باید کاسه‌ی چه کنم را دستم بگیرم و سهمم را از غم اطرافیانم بردارم. چند روز پیش اپیزودی را گوش می‌کردم در رابطه با زندگی مردم در کشور گینه‌ی نو، زندگی قبیلگی با سنت‌های عجیب و غریب. مثلا سنت ساحره‌سوزی بدین معنا که معتقدند برخی از بدشانسی‌ها ریشه‌اش در وجود بعضی از آدم‌هایی‌ است که نحس‌اند و با شیاطین در ارتباط؛ آنها با همین عقیده بعضی از زنان را میان آتش می‌سوزانند برای رهایی از آنچه نحوست می‌نامندش. این اتفاق‌ها در عصری می‌افتد که آدم‌های آن قبیله موبایل به دست، از این سنت وحشیانه فیلم می‌گیرند و آن را در سوشال‌مدیا به اشتراک می‌گذارند. تصور کن میان این قبیله باشی، یکی از همان آدم‌های حاضر در مراسم، خودت شاهد سنت ساحره‌سوزی باشی، اما کاری از دستت برنیاید. می‌خواهی داد بزنی، دهانت مثل سیمان خشک شده و صدایت بیرون نمی‌آید. حس و حالم در مواجهه با غم دیگران دقیقا همین‌شکلی‌ست. اگر نتوانم کمک کنم باید تسلیم شوم و همان کاسه‌ی چه‌کنم را تا غروب سر بکشم. شب که می‌شود وزن روحم چند‌برابر می‌شود و قدرت پرواز را از دست می‌دهد. هنوز هم معتقدم یکی از سخت‌ترین کارهای دنیا تسلیم شدن در برابر چیزی‌ است که توان تغییرش را نداریم. 🖋زهرا ابراهیمی #روز_نوشت #تسلیم https://eitaa.com/roznevesht

مادرم نگاهت که می‌کنم دلم می‌خواهد دوباره مسلمان شوم. https://eitaa.com/roznevesht