| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوم #عطر_مریم #بخش_سوم . ریحانہ چشمے گفت و ڪنارم آمد،جلوتر از خالہ ماہ گل و ریحانہ وارد خانہ شدم. از راهروے عریض گذشتم و مستقیم وارد آشپزخانہ شدم. زنے با قدے ڪوتاہ و اندامے چاق پشت بہ من ڪنار ڪابینت هاے آبے روشن ایستادہ بود و قالب هاے پنیر را داخل پیش دستے ها مے گذاشت. سریع گفتم:سلام! زن بہ سمتم برگشت،صورت مسن و گوشت آلودے داشت و گونہ هایے سرخ رنگ. چشمان مشڪے رنگش شبیہ چشمان عمو باقر بودند و برایم آشنا. لبخند ریزے لب هایش را از هم باز ڪرد. _سلام! خوش اومدے! _ممنون! خالہ ماہ گل ڪنارم ایستاد و گفت:رایحہ جان! خدیجہ خانم رو یادتہ؟! خواهر آقا باقر. چیزے در ذهنم جرقہ زد سریع با ذوق گفتم:بلہ! بلہ! یادمہ وقتے بچہ بودیم هر زمان از تبریز مے اومدن تهران برامون ڪلے باقلوا تبریزے و گردو و آلو خشڪ میاوردن. سپس با قدم هاے بلند بہ سمتش رفتم و هر دو گونہ اش را بوسیدم. _خیلے خوش اومدین عمہ خدیجہ! یادمہ بچہ بودیم میگفتین عمہ صداتون ڪنیم. ببخشید نشناختمتون‌. خیلے وقتہ همو ندیدیم. در آغوشم گرفت و با محبت گونہ هایم را بوسید و گفت:ماشاللہ چہ خانمے شدے رایحہ جان! ماشاللہ! از آغوشش بیرون آمدم:فڪر ڪنم خیلے وقت بود تهران نیومدہ بودین! دلتنگتون بودیم. در حالے ڪہ بہ سمت ریحانہ مے رفت جواب داد:یہ هف هش سالے میشہ دختر! بیاے دیار خودمون خاڪش انقد پاگیرت میڪنہ ڪہ طاقت یہ روز دورے ازشو ندارے! ریحانہ را هم در آغوش ڪشید و گونہ هایش را بوسید. _شما هم باید ریحانہ جان باشے! چقدر بزرگ شدے عزیزم! ریحانہ تشڪر ڪرد و چادرش را برداشت. عمہ خدیجہ بہ سمت ڪابینت برگشت و پرسید:آقا خلیل و فهیمہ خانم چطورن؟! ریحانہ چادرش رو روے میز غذاخورے گذاشت و بہ سمتش رفت. _خوبن! سلام دارن! عمہ خدیجہ رو بہ خالہ ماہ گل گفت:ماہ گل جان! محراب بیدار نشد؟! بچہ م نہ ناشتا خوردہ نہ ناهار! ریحانہ سریع پرسید:مگہ داداش برگشتہ؟! خالہ ماہ گل بہ سمت یخچال رفت و جواب داد:آرہ عزیزم! سر راہ هم رفتہ تبریز عمہ خدیجہ رو آوردہ. صبح رسیدن بالا خوابیدہ. سپس رو بہ عمہ خدیجہ ڪرد:فڪ ڪنم ڪم ڪم سر و ڪلہ ش پیدا بشہ اگہ تا نیم ساعت دیگہ نیومد خودم میرم بیدارش میڪنم. بے میل و‌ توجہ بہ بحث پرسیدم:خالہ! من و ریحانہ چے ڪار ڪنیم؟! خالہ ماہ گل سبد بزرگ سبزے خوردن را از یخچال بیرون ڪشید و روے میز ناهار خورے گذاشت. _بشینین پر و پیمون لقمہ بگیرین تا عصرے محراب ببرہ پخش ڪنہ. ریحانه‌ پشت‌ میز نشست و پرسید:نذریہ؟! خالہ ماه‌ گل سرے تڪان داد:دیروز بہ دلم افتاد یہ خیرات ڪوچیڪ بہ نیت پدرشوهر و مادرشوهر خدابیامرزم بدم. من هم ڪنار ریحانہ نشستم و گفتم:خدا رحمتشون ڪنہ. خالہ ماہ گل "خدا رفتگان شما رو هم بیامرزه" اے گفت و چند ظرف خرما و قالب پنیر هم روے میز گذاشت و رو بہ رویم نشست. عمہ خدیجہ هم بہ جمع مان پیوست،خالہ ماہ گل همانطور ڪہ تڪہ اے نان برمیداشت گفت:دانشگاهو چہ ڪردے رایحہ جانم؟! شانہ بالا انداختم:امسال ڪہ نہ! یعنے حاج بابا اینطور صلاح دونستن. عمہ خدیجہ سریع پرسید:مگہ چندسالتہ؟! لبخند زدم:هیجدہ! با لبخندے گرم و خریدارانہ جوابم را داد! لبخندها و نگاہ هایے ڪہ این روزها از زن هاے در و همسایہ و فامیل زیاد مے دیدم و جنسشان دستم آمدہ بود. بے توجہ سرم را مشغول ڪارم ڪردم. صداے عمہ خدیجہ سڪوت را شڪست:ماہ گل! میخواین بالا رو چے ڪار ڪنین؟! _اگہ خدا بخواد یہ سر و سامونے بهش بدیم تا همین روزا براے محرابم آستین بالا بزنیم. محراب میگہ دستم تنگہ آقا باقر میگہ در ڪار خیر حاجت هیچ استخارہ نیس! طبقہ بالا رو یہ مدت برات ردیف میڪنیم تا دس و بالت وا شہ. عمہ خدیجہ با ذوق گفت:خوب میڪنین! حالا ڪسیو هم در نظر دارین؟! _والا ڪم و بیش! حاج فتاح رو ڪہ مے شناسے؟! عمہ خدیجہ سریع جواب داد:آرہ! همون ڪہ حجرہ ش ڪنار حجرہ ے داداشہ! _آرہ! یہ دختر دارہ عین پنجہ ے آفتاب! خوبے و خانمیش زبون زدہ. میخوام با محراب حرف بزنم ببینم موافقہ یا نہ. _ان شاء اللہ ڪہ خیرہ! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے j๑ïท➺°.•@Sarall

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_سوم #عطر_مریم #بخش_سوم . نفس عمیقے ڪشیدم و بہ آبنما خیرہ شدم. پس واقعا خبرهایے بود! ❤️🍃 سہ چهار روز بعد حاج بابا آرام بہ مامان فهیم گفت ڪه:امسال خبرے از چراغونے ڪردن ڪوچہ و خیابون نیس! مردم عزادارن! امام گفتہ جشناے ماہ شعبان باید تحریم بشہ و بہ جاش... ادامہ ے جملہ اش را بہ ما نگفت،نزدیڪ سے ام تیر ماہ ڪہ نیمہ ے شعبان بود ادامہ ے حرفش را از اخبار و دوست و آشنا شنیدیم و دیدیم. بہ جاے جشن ها،تظاهرات ضد دولتے راہ افتادہ بود و محراب را ڪمتر در خانہ ے شان و محلہ میدیدیم! حاج بابا و عموباقر از صبح زود باهم بیرون رفتہ بودند،محراب هم ظاهرا از دیروز بہ خانہ بازنگشتہ بود! سہ هفتہ اے میشد ڪہ عمہ خدیجہ خانہ ے عمو باقر بود و هنوز پسرش علے دنبالش نیامدہ بود. شاید میخواست این هفت هشت سال نیامدن را جبران ڪند! مامان فهیم هم بعد از حاج بابا رفتہ بود پیش خالہ ماہ گل،جلوے آینہ ے پذیرایے ایستادہ بودم و موهایم را شانہ میڪردم. صداے زنگ در بلند شد،بلند گفتم:ریحانہ! در! چند ثانیہ بعد ریحانہ چادر بہ سر جلوے در رفت،خواستم بہ سمت اتاقم بروم ڪہ با صداے جیغ ریحانہ تنم لرزید! هراسان و بدون حجاب از پذیرایے بیرون دویدم،مقابل پلہ ها ڪہ رسیدم محراب را دیدم ڪہ ڪنار در زانوهایش خم شدہ بود! یقہ ے پیراهن سرمہ اے رنگش پارہ و یڪے دوتا از دڪمہ هایش ڪندہ شدہ بود،شلوار مشڪے رنگ دم پا گشادش هم غرق خاڪ بود و صورت سفیدش خون آلود! باریڪہ ے خونے از دماغش جارے شدہ بود و ردے از خون هم ڪنار شقیقہ اش! چشم هایش ڪم جان بودند و بے تاب،نفس نفس میزد. دل آشوب شدم،تا نگاهش بہ من افتاد همراہ چشم هایش سرش را پایین برد! ریحانہ مضطرب پرسید:چے شدہ داداش؟! چرا این شڪلے اے؟! برم خالہ ماہ گلو خبر ڪنم‌. آب دهانش را فرو داد و ڪمر راست ڪرد. ریتم نفس هایش تندتر شدہ بود! آرام گفت:نہ فعلا لازم نیس بہ ڪسے خبر بدے! نگاہ ریحانہ بہ سمت من آمد،با چشم هاے گرد شدہ خیرہ بہ صورت و موهایم شد. سریع بہ خودش آمد و با چشم و ابرو بہ موهایم اشارہ ڪرد. همانطور ڪہ بہ سمت خانہ بر مے گشتم گفتم:ریحانہ! تا برمیگردم بتادین و باند بیار! در ڪمتر از دو دقیقہ روسرے سر ڪردم و بہ حیاط برگشتم،محراب همان جا ڪنار در ایستادہ بود. خبرے از ریحانہ نبود،مقابلش ایستادم و سرے تڪان دادم:تظاهرات بودے آقاے داداش؟! ڪہ خبرے نیسو من الڪے مشڪوڪم! سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد،لبخند ڪجے زدم. _حالا نمیخواد از سر شڪستہ ت ڪار بڪشے! زبونتم تڪون بدے میفهمم! براے این ڪہ ڪمے سر بہ سرش بگذارم ڪنارش ایستادم و دستم را بہ طرف بازویش روانہ ڪردم. _میتونے راہ بیاے یا ڪمڪت ڪنم؟! سریع سر بلند ڪرد و ابروهایش را در هم ڪشید،لبخندم پر رنگ تر شدم:شوخے ڪردم! نفسش را با حرص بیرون داد:با من از این شوخیا نڪن دخترِ حاج خلیل! ابروهایم را بالا دادم:از مقام آبجے بودن عزل شدم؟! شدم دختر حاج خلیل؟! نفس عمیقے ڪشید و با قدم هاے آرام و ڪوتاہ بہ سمت پلہ ها رفت. روے اولین پلہ نشست،ریحانہ هراسان از خانہ خارج شد و گفت:بیا آبجے هرچے خواستیو آوردم! رو بہ روے محراب نشستم،ریحانہ داخل تشت مسے ڪوچڪے آب خنڪ ریختہ بود. دستمال تمیزے بہ دستم داد. در حالے ڪہ دستمال سفید رنگ را داخل ظرف آب خیس مے ڪردم پرسیدم:چرا خونہ تون نرفتے؟! خالہ ماہ گل ڪہ بہ ڪلہ شقیات عادت دارہ! زمزمہ وار جواب داد:عمہ خدیجہ هس الڪے شلوغش میڪنہ! دستمال را بہ طرف صورتش بردم و آرام زیر بینے اش گذاشتم‌. ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے j๑ïท➺°.•@Sarall

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_پنجم #عطر_مریم #بخش_سوم . با تحڪم گفتم:وقتو تلف نڪن! هرچے همراتہ بدہ من! خودم دیدم ڪہ یہ برگہ از زیر پیرهنت افتاد زمین! نپیچون داداش! اون ماموراے ساواڪم دیدم،تا نیومدن بجنب! رویش را برگرداند:برو دختر حاج خلیل! این ماجراها بہ شما دخیلے ندارہ! با حرص گفتم:میخواے همہ رو دق بدے؟! الان میرسن! من تا اینجا اومدم پسر حاج باقر! الانہ ڪہ سر برسن شریڪ جرمیم براے اونام هیچ توفیرے ندارہ باهم میبرنمون! زمزمہ ڪرد:لعنت بہ دل سیاہ شیطون! سپس از دیوار پایین پرید و سریع از زیر پیراهنش چند برگہ در آورد و بہ سمتم گرفت. قهوہ ے چشم هایش در صورتم ریخت! _عادے اما سریع برو! اگہ مشڪلے برات پیش بیاد... جملہ اش را ڪامل نڪرد،بہ جایش اخم مهمان ابروهایش شد! _منتظر چے اے؟! دِ یالا برو! سریع برگہ ها را داخل ڪیفم چپاندم و با قدم هاے بلند از محراب فاصلہ گرفتم‌. ریسڪ بزرگے بود اگر از همان ڪوچہ اے ڪہ آمدہ بودم بازگردم! درماندہ بہ چپ و راستم نگاهے انداختم،انگار تازہ پا بہ این محلہ گذاشتہ بودم! خواستم راهے را انتخاب ڪنم ڪہ یڪے از آن دو مامور ساواڪ مقابلم سبز شد! گرہ ے ڪراواتش را محڪم ڪرد و فاصلہ اش با من شد یڪ قدم... زانوهایم خم شد... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر نام هردو کانال جایز است •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_ششم #عطر_مریم #بخش_سوم . نگاهے بہ پذیرایے انداختم،ریحانہ در حیاط زیر نور ماہ نشستہ بود و ڪتاب مے خواند. مامان فهیم ڪنار حاج بابا،روے مبل هاے مغز پستہ اے نشستہ بود و برایش سیب پوست مے گرفت. منتظر بودم بہ بهانہ اے با حاج بابا خلوت ڪنم! چشم هاے مامان فهیم روے صورتم نشست:چرا یہ لنگہ پا بین در و دیوار واسادے؟! شانہ بالا انداختم:همینطورے! ابرو بالا انداخت:عجب! دستے بہ موهاے مرتب شانہ شدہ ام ڪشیدم و بہ حاج بابا چشم دوختم‌. ابرو بالا انداخت:عجب! دستے بہ موهاے مرتب شانہ شدہ ام ڪشیدم و بہ حاج بابا چشم دوختم‌. انگار سنگینے نگاهم را احساس ڪرد ڪہ بہ سمتم سر برگرداند. ثانیہ اے بہ چشم هایم خیرہ شد و سپس گفت:فهیمہ خانم! بے زحمت برام گل گاو زبون دم میڪنے؟! چشم هاے مامان فهیم نگران شد:چرا؟! اتفاقے افتادہ ڪہ خلقتو تنگ ڪردہ؟! حاج بابا لبخند زد،از آن لبخندهایے ڪہ فقط نثار مامان فهیم میڪرد! _نہ خانم! این روزا یڪم اوضاع آشفتہ س اعصاب آدم بہ هم میریرہ! این دمنوشا ڪہ با دستاے شما دُرُس میشہ جادو میڪنہ! گونہ هاے مامان فهیم گل انداخت،مثل دخترهاے چهاردہ سالہ ے عاشق! نیم نگاهے بہ من انداخت و گفت:فورے آمادہ میڪنم! سپس از جا بلند شد و بہ سمت آشپزخانہ رفت. چشم هایم دنبال مامان فهیم بود ڪہ با صداے حاج بابا بہ خود آمدم‌. _بیا رایحہ! متعجب نگاهش ڪردم و بہ سمتش رفتم. ڪنار پاے حاج بابا دو زانو نشستم و سرم را بالا نگہ داشتم تا صورتش را ببینم. _جانم حاج بابا؟! خونسرد گفت:چشاے تو حرف دارن! مے شنوم! آب دهانم را فرو دادم،پس از نگاهم چیزهایے و شاید همہ چیز را خواندہ بود! سر پایین انداختم تا راحت بتوانم صحبت ڪنم. گلویم را صاف ڪردم:امروز...امروز... سنگینے نگاهش را احساس ڪردم،دوبارہ سربلند ڪردم و با شڪ‌ پرسیدم:آقا محراب چیزے نگفتن؟! اخم ڪم رنگے در عمق چشم هایش نشست:نہ! چے باید میگفت؟! لب گزیدم:یہ ماجرایے پیش اومد ڪہ... ابرو بالا برد:ڪہ چے؟! جون بہ لبم ڪردے! چشم هایم را بہ زانوهایم دوختم:امروز با زهرا رفتہ بودیم پارڪ شاهنشاهے. برگشتنے سر ڪوچہ ے اصلے دیدم آقا محراب آشفتہ مے دوئه! تو راہ یہ برگہ از زیر پیرهنش افتاد ڪہ متوجہ نشد. من برگہ رو برداشتم اعلامیہ بود! سڪوت ڪردم،حاج بابا گفت:خب! چشم هایم را بہ سمت صورتش بردم تا ببینم واڪنشش چیست! _خواستم برگہ رو بدم بہ شما ڪہ بهشون بدین اما دیدم دوتا مامور ساواڪے دنبالشون افتادن. رنگ چشم هاے حاج بابا پرید! _خب چے شد؟! لبم را با زبان تر ڪردم:دنبالشون دوییدم و اعلامیہ ها رو ازشون گرفتم. ایشونم سریع از ڪوچہ هاے فرعے رف! یڪے از ماموراے ساواڪ یڪم ازم پرس و جو ڪرد منم جواب سر بالا دادم! البتہ آقا حافظ سریع اومد ڪمڪم و بہ یہ بهونہ اے باهم رفتیم! همہ ے اعلامیہ ها رو دوبارہ بہ آقا محراب تحویل دادم. رنگ صورت حاج بابا بہ سرخے میزد و چشم هاے میشے اش عصبانے بودند! سعے ڪرد صدایش را بالا نبرد:تو مے فهمے چے ڪار ڪردے دختر؟! میدونے اگہ اون مامور ساواڪ بو میبرد چہ بلایے سرت مے اومد؟! من باید چہ خاڪے تو سرم مے ریختم؟! هان؟! من من ڪنان گفتم:من...من خواستم مشڪلے براے شما و عمو باقر پیش نیاد! مثل عمو اسماعیل... دندان هایش را روے هم سابید:از ڪے تا حالا انقد خیرہ سر شدے؟! ڪے گفتہ براے من و باقر بزرگترے ڪنے؟! ڪے گفتہ دورہ بیوفتے دنبال محراب و حافظ و مامور ساواڪ؟! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هر دو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_هفتم #عطر_مریم #بخش_سوم . نفسم تنگ شد،نیم رخ جدے اش را خوب میدیدم. مرد همسایہ دست بلند ڪرد تا با انگشت اشارہ این سمت را نشان بدهد ڪہ با سرعت در را بستم. بہ سمت خانہ دویدم و با دم‌ پایے وارد شدم. در حالے ڪہ بہ سمت آشپزخانہ مے رفتم گفتم:ریحانہ! اومدن! نباید منو ببینن نذار هیچ حرفے ازم وسط بیاد! بیچارہ ریحانہ با رنگ پریدہ ڪنارم آمد و پرسید:چرا؟! وارد آشپزخانہ شدم و یڪے از صندلے هاے چوبے پشت میز غذاخورے را برداشتم و بہ سمت حیاط راہ افتادم. _نپرس! میگم بهت! تاڪید میڪنم نذار هیچ حرفے از من وسط بیادا! گیج و منگ بہ صورتم خیرہ شدہ بود:باشہ! نزدیڪ دیوار مشترڪمان با خانہ ے عمہ مهلا ڪہ سمت چپ حیاط قرار داشت شدم و صندلے را بہ دیوار چسباندم. چشم هاے ریحانہ گرد شد و پر از ترس. _چے ڪار میڪنے آبجے؟! روے صندلے ایستادم:میرم خونہ ے عمہ مهلا! دست هایم را روے دیوار گذاشتم و زیر لب یاعلے گفتم. ارتفاع دیوار زیاد نبود ڪافے بود یڪ خیز بردارم‌. همانطور ڪہ سعے داشتم خودم را بالا بڪشم گفتم:سریع این صندلیو ببر بذار سرجاش! نفسم را در سینہ حبس ڪردم و با ڪمے تقلا روے دیوار نشستم،ریحانہ همانطور مبهوت و با نگرانے نگاهم میڪرد. تشر زدم:با توام! دِ یالا! صداے نزدیڪ شدن ماشین ڪہ بہ گوشم خورد،چشم هایم را بستم و آرام از روے دیوار سُر خوردم. با زمین ڪہ برخورد ڪردم صداے ضعیفے ایجاد شد! پاے راستم زیر تنم ماند و دردے در پهلویم پیچید! یڪ دستم را روے پهلویم گذاشتم و دست دیگرم را روے دهانم ڪہ صداے نالہ ام بلند نشود! زنگ در بہ صدا در آمد... . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم #عطر_مریم #بخش_سوم . بعدش ڪہ ماموراے ساواڪ رفتن و خواهرزادہ ت اومد دنبالت گفت حال مادرت بد شدہ تو و حاج باقر رفتین،مهلا رنگ پریدہ اومد خونہ مون گفت هول نڪنین! امیرعباس رایحہ رو برد بیمارستان! روح از تن من پرواز ڪرد ڪہ بچہ م چش شدہ،مهلا شمردہ شمردہ گفت اون موقع ڪہ ساواڪیا اومدن جلو درتون یہ صدایے از حیاط اومد. حیاطو ڪہ نگا ڪردم دیدم رایحہ افتادہ زمین! نگو خانم از رو دیوار پریدہ حیاط عمہ جانش! مهلام رایحہ رو با امیرعباس راهے بیمارستان ڪردہ بود و اومد بہ ما خبر داد. خالہ ماہ گل متحیر بہ گونہ اش زد و گفت:چیزیت نشد ڪہ؟! خندیدم:نہ خدا رو شڪر! فقط یڪم پام ضرب دیدہ. خالہ ڪمڪ ڪرد روے صندلے بنشینم. _نگفتے زبونم لال چیزیت میشہ عزیزم؟! محراب همچنان بهت زدہ نگاهم میڪرد،خون در چشم هایش دوید. زمزمہ ڪرد:پس چرا حافظِ دیونہ چیزے بهم نگفت؟! ریحانہ با شیطنت گفت:علیڪ سلام خان داداش! رسیدن بہ خیر! محراب نفس عمیقے ڪشید و بے حوصلہ جواب داد:سلام! ممنون! لبش را بہ دندان گرفت و بہ سمت راهرو رفت:ببخشید! من یہ زنگ بزنم! من و ریحانہ متعجب نگاهش ڪردیم،خالہ ماہ گل بلند گفت:محراب! زولبیا بامیہ ها رو نچیدے! ریحانہ پر انرژے گفت:من مے چینم خالہ! داماد ڪہ نباید سر قرار اول ڪار ڪنہ! لبخند پر شوقے لب هاے خالہ را از هم باز ڪرد. _حالا نہ بہ بارہ نہ بہ دارہ! بهشون گفتیم یہ مهمونے سادہ س. البتہ پیش خودمون بہ این قصد ڪہ محراب یہ نظر النازو ببینہ. اگہ خدا خواستو رفتیم خواستگارے النازم یہ آشناییتے داشتہ باشہ. هرچند ڪسے ڪہ دختر دارہ میفهمہ مقدمہ چینیہ! زمزمہ ڪردم:ان شاء اللہ خیرہ! خالہ ماہ گل بہ صورتم چشم دوخت:چے میخورے برات بیارم خالہ؟! حواست بہ خورد و خوراڪت هس؟! _روزہ ام خالہ! این بار واقعا اخم ڪرد:با این پا؟! لاجون میشے ڪہ! حالا حالاها خوب نمیشیا. مامان فهیم اضافہ ڪرد:منم همینو میگم ولے ڪو گوش شنوا! میگم این روزہ گرفتنت درس نیس! لبخند محزونے زدم و سرم را پایین انداختم،بے اشتهایے ام را پشت روزہ گرفتن پنهان ڪردہ بودم! ڪمے بعد حاج بابا و عمو باقر همراہ خانوادہ ے حاج فتاح وارد خانہ شدند. من هم مثل ریحانہ،مشتاق شدہ بودم دختر حاج فتاح را ببینم. حاج فتاح ڪمے از حاج بابا و عموباقر،سن و سال دارتر بود. قد متوسطے داشت و اندامے پر. صورتش مثل موها و ریش هایش سفید بود. ڪت و شلوار خاڪسترے اے بہ تن داشت و تسبیح شاہ مقصودے در دست. الهام خانم،همسر حاج فتاح هم قد حاجے بود و اندام ترڪہ اے داشت. پوستش سفید بود و چشم هایش عسلے. جوان تر از حاج فتاح دیدہ میشد. چادر مشڪے رنگش را ڪیپ گرفتہ بود،خون گرمے و شیطنت از چشم هایش مے بارید! چنان با من و ریحانہ روبوسے و احوال پرسے ڪرد ڪہ گویے هزار سال است ما را مے شناسد. نگاهم بہ الناز افتاد،هم قد مادرش بود و لاغر. محجوبانہ بہ همہ سلام ڪرد. پوستش سفید بود و مثل گفتہ هاے مامان فهیم،چشم هایے عسلے داشت و ابروهایے پر پشت و طلایے رنگ. برعڪس مادرش خجالتے و آرام بود. خالہ ماہ گل با اشتیاق در آغوشش ڪشید و گونہ هایش را گرم بوسید،مامان هم بدتر از خالہ! محراب ڪنار مردها ایستادہ و نگاهش بہ آتلپایم بود. بعد از خوش آمدگویے و آشنایے،محراب خانوادہ ے حاج فتاح را بہ پذیرایے راهنمایے ڪرد. خالہ ماہ گل،مامان فهیم و ریحانہ بہ آشپزخانہ رفتند تا وسایل پذیرایے را آمادہ ڪنند. بلاتڪلیف نگاهے بہ جمع انداختم و عصاها را زیر بغلم زدم. نفس نفس زنان بہ سمت مبل هاے سلطنتے قدم برداشتم. عمو باقر ڪنارم ایستاد و گفت:بگم ریحانہ بیاد ڪمڪت؟! لبخند زدم:نہ عمو جون! راہ رفتن سختم نیس،این عصاها اذیتم میڪنہ. با چشم هایش بہ رویم خندید:آخہ تو چہ جونے دارے ڪہ اینا رو دنبال خودت بڪشے دختر؟! ڪنار مبل ڪہ رسیدم،سریع روے مبل تڪ نفرہ اے نشستم. عمو باقر عصاهایم را گرفت و ڪنار دیوار گذاشت. حاج فتاح لبخندے بہ صورتم پاشید و رو بہ حاج بابا پرسید:دختر بزرگہ س؟! حاج بابا دستے بہ ریشش ڪشید:بلہ حاجے! _ماشالا چہ خانمے شدہ! نیم وجب قد داش مے اومد بازار دنبالت! سپس رو بہ من ادامہ داد:رایحہ خانم درستہ؟! سرم را تڪان دادم:بلہ! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دهم #عطر_مریم #بخش_سوم . _با شما میام! نخوا ڪہ نیام! _باشہ ولے بہ یہ شرط! _چہ شرطے؟! _داخل نمیاے! با زهرا بیرون وایمیسے باشہ؟ سر تڪان داد:باشہ! از پذیرایے گذشتیم و وارد حیاط شدیم. مامان فهیم ڪنار حوض ایستادہ بود. انگار نگران بود! _حالا نمیشہ امروز برون نرین؟! دلم شور افتادہ! ته دلم خالے شد،مادرها در سینہ دو قلب دارند! یڪے قلب خودشان است و دیگرے اصلے از قلب فرزندشان! شاید براے همین است ڪہ احوالات و اتفاقات زودتر بہ مادرها وحے مے شود! بہ زور بہ رویش خندیدم:اگہ اتفاقے بخواد بیوفتہ تو خونہ ام میوفتہ! برامون یہ آیت الڪرسے بخون و دعا ڪن دلت آروم میگیرہ! زیر لب آیت الڪرسے خواند و بدرقہ ے راهمان ڪرد. همراہ ریحانہ از خانہ خارج شدیم و با زهرا بہ سمت خیابان اصلے حرڪت ڪردیم. ماشینے گرفتیم و مقصد را گفتیم،در طول مسیر زهرا و ریحانہ مدام تہ دلم را خالے مے ڪردند و مے گفتند برگردیم و بہ بزرگترے اطلاع بدهیم‌. وقتے دیدند بے اعتنا هستم،خستہ شدند و سڪوت ڪردند. بہ مقصد ڪہ رسیدیم ڪرایہ را حساب ڪردم،نزدیک ساختمان ڪمیتہ پیادہ شدیم. نگاهے بہ در بزرگ سبز پستہ اے رنگ انداختم و آب دهانم را فرو دادم. بہ زهرا چشم دوختم:همین دور و ور باشین! اگہ تا نیم ساعت دیگہ برنگشتم بہ حاج بابا خبر بدین! اشڪ هاے ریحانہ جارے شد:منم باهات میام! اخم ڪردم:نہ اصلا! بعید میدونم اعتماد بخواد ڪارے ڪنہ فقط میخواد شاخ و شونہ بڪشہ. براے اطمینان بهترہ شما بیرون باشین ڪہ اگہ لازم شد بہ ڪسے خبر بدین. زیادم تو دید نگهبان و مامورا نپلڪین یہ جایے دورتر از ساختمون وایسین. لبخند زدم،نمیدانم چقدر نامطمئن بودنش معلوم بود! _فعلا بچہ ها! زهرا با لبخند آرامش بخشے جوابم را داد:خدا بہ همرات عزیزم! حواست باشہ اگہ ڪار بہ جاے باریڪ ڪشیدہ شد تو هیچے نمیدونے و اتفاق اون روز تصادفے بودہ! هیچ ڪمڪے بہ محراب نڪردیو فقط از اعتماد ترسیدہ بودے همین! سرم را تڪان دادم،عصا زنان مقابل در ایستادم و تقہ اے بہ آن زدم. چند لحظہ بعد در ڪوچڪے ڪہ از میان در بزرگ باز میشد،گشودہ شد. مردے قد بلند و درشت اندام ڪت و شلوار بہ تن و ڪراوات زدہ مقابلم ایستاد. چشم هایش خالے از حس بودند. قبل از این ڪہ چیزے بپرسد سریع گفتم:سلام! با آقاے اعتماد قرار داشتم! سر تڪان داد:خانم نادرے؟! _بلہ! در را ڪامل باز ڪرد:جناب اعتماد منتظرتون هستن! آب دهانم را فرو دادم و از در عبور ڪردم،جلوتر از من راہ افتاد:دنبالم بیاین! ابرو بالا انداختم و در دل گفتم "چہ لفظ قلم حرف میزنہ!" بہ زحمت خودم را دنبالش ڪشیدم،اطرافم خلوت بود و تنها دیوارهاے آجرے دیدہ میشد و چند پنجرہ با نردہ هایے هم رنگ در ورودے. ڪمے بعد نزدیڪ درے رسیدیم،سر در تابلوے بزرگے با نشان شیر شمشیر بہ دست نصب شدہ بود. نوشتہ ے روے تابلو دوبارہ تنم را لرزاند! "ڪمیتہ مشترڪ ضد خرابڪارے ساواڪ_شهربانے ڪشور شاهنشاهی" نگاهم را از تابلو گرفتم و بہ مرد راهنما دوختم،وارد راهرو شدیم. ڪف زمین موزاییڪ بود و نم ناڪ! خیس و خیلے تمیز! صداهایے بہ گوش مے رسید،صداے فحش،فریاد،نالہ و گریہ... نفسم از شدت اضطراب ڪمے تنگ شد،هم زمان صداے ڪشیدہ شدن شے اے در گوشم و بویے شبیہ بہ بوے خون در بینے ام پیچید! سر ڪہ بلند ڪردم دیدم مامورے،یقہ ے پیراهن طوسے رنگ مردے غرق خون را در دست گرفتہ و دنبال خودش مے ڪشید! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دهم #عطر_مریم #بخش_سوم . خودش گفتہ بود حق ندارم از جلوے چشم هایش جُم بخورم آنوقت براے چند روز از تهران رفتہ بود و سایہ ے چشم هایش را هم از من دریغ ڪردہ بود...! در این بین خالہ از الناز هم حرف زد،نگاهم بہ ڪتاب بود و گوش هایم بہ خالہ ماہ گل! مامان ڪلے از آن شب و نجابت الناز و خونگرمے الهام خانم تعریف ڪرد. از دست مامان فهیم ڪمے ناراحت شدم. این وسط مامان و ریحانہ شدہ بودند دایہ ے مهربان تر از مادر! خالہ ماہ گل زبان باز ڪرد:باقرم خیلے از اصالت و آبروے حاج فتاح تعریف میڪنہ،خود النازم ڪہ عین یہ تیڪہ ماہه نہ فهیمہ؟! مامان با لبخند سرش را بہ نشانہ ے مثبت تڪان داد و دوبارہ با قاشق چوبے شلہ زرد را هم زد. بہ یڪ بارہ خالہ از من یاد ڪرد:راستے رایحہ جانم پات بهترہ؟ آتلشو ڪے باز میڪنے؟ ڪتاب را از مقابل صورتم ڪنار زدم:من ڪہ با پام مشڪلے ندارم بہ نظرم خوب شدہ ولے قرارہ بعد عید فطر بازش ڪنم‌. دستے بہ موهایم ڪہ مثل آبشار روے ڪمرم لغزیدہ بودند ڪشید. دوبارہ بحث الناز را از سر گرفت. _میگم فهیمہ! انگار محراب رغبتے بہ این وصلت ندارہ. ابرو بالا انداختم و دوبارہ ڪتابم را مقابل صورتم گرفتم. مامان سوال مرا از خالہ بلند پرسید‌! _چرا خواهر؟ چیزے گفتہ؟ خالہ متفڪر گفت:نہ ولے اون شب جلوے شما ازش پرسیدم نظرت راجع بہ الناز چے بود جواب داد من ڪسیو ندیدم! بحث خواستگارے ام ڪہ پیش ڪشیدم گفت چرا انقد عجلہ دارین؟! انگار دخترم میخواین سریع شوهرم بدین. بعدشم پاشد رف پیش بچہ هاے ڪورہ هاے آجرپزے! نمیدانم چرا قلبم بہ تقلا افتاد،یڪ جورے ڪہ انگار میخواست بیشتر از یڪ برادرِ اجبارے و نچسب براے محراب جا باز ڪند! شاید هم باز ڪردہ بود و من تمام این مدت بے خبر بودم. مامان از گاز و قابلمہ ے شلہ زرد دل ڪند. _بذا بیاد باهاش حرف بزن قرار مدار خواستگاریو بذار،چند ڪلمہ ڪہ با الناز حرف بزنہ و رفت و آمد ڪنن شاید نظرش عوض بشہ. دختر خانمیہ من ڪہ میگم راسِ ڪار محرابہ! باز تہ دلم یڪ جورے شد! خصوصا از جملہ ے "راسِ ڪار محرابہ!" خالہ ماہ گل روے صندلیِ مقابلم نشست. _چے بگم والا؟!‌ ببینیم ڪے حضرت آقا تشریف فرما میشن تا دوبارہ باهاش صحبت ڪنیم! انگار چیزے یادش افتاد ڪہ اضافہ ڪرد:البتہ باقرم درس میگہ! میگہ محراب تازہ بیست و سہ سالشہ. مثل دور و زمونہ ے ما نیس ڪہ ما بزرگترا براش ببریم و بدوزیم و تنش ڪنیم اگہ دلش رضا نیس اصرار نڪن تا خودش بخواد. مامان فهیم با شیطنت لبخند زد:شاید دلش جایے گیرہ! خالہ متفڪر جواب داد:چیزے بهم نگفتہ. اگہ بود میگفت! مامان دوبارہ سر گاز برگشت و نگاهش را بہ شلہ زرد دوخت. _شاید روش نمیشہ،از بس با حجب و حیاس! و البتہ یڪم مغرور! خالہ ماہ گل شانہ بالا انداخت:چے بگم؟! آب دهانم را با شدت فرو دادم و با قلبے لرزان از جایم برخاستم‌. بہ بهانہ ے درس خواندن از آشپزخانہ بیرون زدم و بہ اتاقم پناہ بردم‌. تپش قلبم چند برابر شدہ بود،اصطلاحات پزشڪے مے گفتند استرس و هیجان زدگے. احساسات مے گفتند آغاز دلدادگے...! •♡• گرہ ے روسرے قرمز رنگم را محڪم ڪردم و پشت میز نشستم،مامان فهیم ظرف شلہ زرد را روے میز گذاشت و گفت:حاج خلیل! حاج باقر! بفرمایین سر میز! از ظهر منو ماہ گل جون داریم با این شلہ زرد ور میریم. بیاین تا از دهن نیوفتادہ. الانہ س ڪہ اذان بگن. حاج بابا و عمو باقر باهم نزدیڪ میز شدند و سر میز روے صندلے هاے مقابل هم نشستند. خالہ ماہ گل و مامان هم ڪنار همسرانشان جا گرفتند و ریحانہ ڪنار من. چیزے تا اذان نماندہ بود،ریحانہ گفت:بہ احتمال زیاد این آخرین افطارے امسال باشہ. مامان فهیم گفت:ان شاء اللہ سال بعدم دور هم از این ماہ مبارڪ فیض ببریم. همہ باهم گفتیم ان شاء اللہ،صداے زنگ تلفن پیچید. ریحانہ بلند شد تا جواب بدهد. عمو باقر از احوالاتم پرسید و این ڪہ چرا این روزها ڪم پیدا و ڪم حرف شدہ ام! نگاهے بہ جاے خالے محراب،ڪنار خالہ ماہ گل انداختم و بہ زور زبان باز ڪردم تا براے عمو باقر بلبل زبانے ڪنم! یڪے دو دقیقہ بعد ریحانہ بازگشت و گفت:داداش محراب بود. گفت یڪم پیش رسیدہ خونہ. دیدہ شما نیستین زنگ زدہ بود بپرسہ ما خبر داریم یا نہ ڪہ گفتم اینجایین بیاد. لبخند روے لب هاے خالہ ماہ گل شڪوفہ زد:چہ بے خبر اومد. همین ظهرے با فهیمہ ذڪر خیرش بود. ریحانہ بہ سمت حیاط رفت تا در را براے محراب باز ڪند. نمے دانم چرا باز قلبم تپش گرفت و تنم ڪرختے! انگار ڪہ صد سال بود عزیزے را ندیدہ نبودم! از این حال خوشم نمے آمد. از باعث و بانے این حال هم... ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است

| نـــ✒ــون وَ الْــــقَــلَــم🌹 . 🌱 #رایحہ_ے_محراب #قسمت_دوازدهم #عطر_مریم #بخش_سوم . بے توجہ بہ بیانیہ اے ڪہ قرائت شد،همراہ حاج بابا و عموباقر بہ سمت میدان ژالہ راہ افتادیم. خبرے از محراب نبود! ڪفش هاے تخت مناسبے بہ پا ڪردہ بودم تا پاهایم مقابل چندین ساعت پیادہ روے،آخ نگویند! روے دو پا بند نبودم،ڪم ماندہ بود جلوتر از حاج بابا و عمو باقر حرڪت ڪنم! حدود ساعت هشت بہ میدان ژالہ رسیدیم. چشمم بہ تیربارهایے ڪہ روے پشت بام ها نصب بود و سربازان مسلح افتاد. ڪمے ترسیدم و پشت حاج بابا در خودم مچالہ شدم! ڪم ڪم صف ها تشڪیل شد،عمو باقر و حاج بابا بہ سمت صف مردانہ رفتند و خواستند ڪہ در دیدرس هم باشیم. در صفے نزدیڪ بہ حاج بابا و عمو باقر ایستادم،با ڪنجڪاوے و ذوق بہ اطرافم نگاہ مے ڪردم تا ببینم بقیه چہ ڪار مے ڪنند ڪہ من هم همان ڪار را انجام بدهم! چند لحظہ بعد فرماندہ ے نیروے نظامے با آرامش خواست تا متفرق شویم. بالگردے بالاے سرمان آمد،دخترے ڪہ همسن و سال خودم به نظر می آمد آرام بہ بازویم ڪوبید و با چشم هایش بالگرد را نشان داد:این براے چیہ؟! شانہ بالا انداختم:نمیدونم! چشم هاے قهوہ اے رنگش خندیدند:توام دفعہ اولتہ میاے؟! لبخند زدم:آرہ! چشمڪ زد:را میوفتیم! چشمڪ زدم:آرہ! شیطنت در چشم هایش موج میزد،یڪے از پشت سر آرام گفت:فڪ ڪنم فیلمبردارے میڪنن! آهانے گفتیم و سڪوت ڪردیم. فرماندہ دوبارہ اخطار داد اما هیچڪس اعتنایے نڪرد و صف ها تقریبا ڪامل تشڪیل شدند. بعد از چند اخطار،صداے اللہ اڪبر از میان جمعیت بلند شد. همہ یڪ صدا تڪبیر گفتیم و همانجا روے زمین نشستیم! چند دقیقہ ڪہ گذشت صداے تیراندازے از همہ طرف بلند شد! همہ مات و مبهوت بہ هم نگاہ ڪردیم،مگر حاج بابا نگفتہ بود ڪہ سربازان برادرانمان هستند؟! مگر تحت تاثیر مردم و شاخہ گل هایشان قرار نگرفتہ بودند؟! مگر دلشان مے آمد ما را بڪشند؟! چند مرد فریاد زدند:تیراندازے هواییہ! اما تیراندازے هوایے نبود! دل نگران حاج بابا و عمو باقر شدم،هیچڪس از جایش تڪان نخوردہ بود. سرم را بہ سمت صف حاج بابا و عمو باقر گرداندم ڪہ جسم سنگینے روے پایم افتاد! متعجب سرم را بہ سمت پایین بردم تا ببینم چیست،سر دخترڪے ڪہ ڪنارم نشستہ بود روے پایم افتادہ بود! خیسے و گرماے خونش روے رانم نشست. نفسم تنگ شد و چشم هایم تار! دهانم باز ماندہ و نفس ڪشیدن را فراموش ڪردہ بودم! دستم را روی صورتش گذاشتم،هنوز گوشہ ے لبش جاے شور و شیطنت ماندہ بود! چشم بہ نیم رخش دوختم،چند ثانیہ بعد احساس ڪردم نفس ڪم آوردہ ام! هیچ چیز بہ ذهنم نمے رسید! چند بار تمرین ڪردہ بودم چطور باید بیمار معاینہ ڪنم؟! چندبار تمرین ڪردہ بودم تا نبض بگیرم و تنفس دهان بہ دهان بدهم؟! چندبار بہ این و آن سرم و آمپول تزریق ڪردہ بودم؟! چندبار زخم بستہ بودم؟! من از خون نمے ترسیدم،مے ترسیدم؟! از مُردہ چہ؟! از مُردہ ے دخترڪے ڪہ همسن و سال خودم بود و براے اولین بار آمدہ بود راهپیمایے چہ؟! مُردہ ے دختر هفدہ هجدہ سالہ ترس داشت؟! صداها بیشتر شد،صداے گلولہ،صداے رگبار،صداے فریاد! اما من میخِ جنازہ اے ڪہ روے پایم افتادہ بود بودم. میخِ چشم نیمہ باز قهوہ اے رنگش! میخِ گوشہ ے پریدہ ے لبش بہ لبخند! میخِ خونے ڪہ دست و مانتویم را سرخ ڪردہ بود... زانوے زنے ڪہ از پشت محڪم با سرم برخورد ڪرد،بہ خودم آمدم. از ڪنار گذشت و رفت. چشم در اطراف گرداندم،برق آتشِ گلولہ ها چشمم را نوازش داد! همہ در حال دویدن بودند،من ماندہ بودم و جسم هایے ڪہ روے زمین میان خون خوابشان بردہ بود! سرم را روے صورت دخترڪ گذاشتم،توان ایستادن نداشتم. بغض،صدایم را آزاد ڪرد! _پاشو! پاشو میخوایم یاد بگیریم چطورے از بین گلولہ رد بشیم! راستے اسمت چیہ؟! من...من رایحہ ام... هق هقم بلند شد:حتما ڪسیو دارے ڪہ منتظرت باشہ! پاشو بریم دنبال بابام برسونیمت پیش چشایے ڪہ منتظرتن! اینجا همہ خوابیدن،من تنهایے چے ڪار ڪنم؟! صداے فریاد و گلولہ بیشتر شد،با هر دو دست محڪم گوش هایم را گرفتم و خودم را بیشتر بہ دخترڪ چسباندم. شاید گرماے تنِ من براے سردے جانش ڪارے مے ڪرد! هر لحظہ منتظر بودم گلولہ اے نشانہ ام بگیرد و من هم نقش زمین بشوم. چند ثانیہ بیشتر نگذشتہ بود ڪہ صداے پایے را شنیدم ڪہ با سرعت بہ سمتم مے آمد،حتما سربازے بود ڪہ میخواست مرا بہ عنوان غنیمت از بین این همہ ڪشتہ براے فرماندہ اش ببرد. ڪہ دست خالے از خرابڪارهاے زندہ نباشند! اما صدایش باعث شد گیج سر بلند ڪنم. _رایحہ خانم! حیران از پس پردہ ے اشڪ نگاهش ڪردم،محراب بود! نگاهے بہ دخترڪ انداخت،بغض در چشم هایش نشست‌. مقابلم نشست و سرش را خم ڪرد،دور و برمان از هیاهوے جمعیتے ڪہ در حال فرار بودند قیامت بود! چهرہ اش نگران بود و درهم. لب زد:پاشو! ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے •○● @Ayeh_Hayeh_Jonon ●○• j๑ïท➺°.•@Sarall 👈🏻ڪپے تنها با ذڪر لینک هردو کانال جایز است