‌ 📅 به مناسبت سال‌روز وفات مرحوم علامه شیخ محمد رضا مظفر (۱۶ رمضان المبارک ۱۳۸۳ ه ق) 🔺 تذکری دل‌سوزانه از مرحوم مظفر 🔹 ... بنده در این‌جا یک مسئله‌ای را لازم است از قول مرحوم آیت الله #مظفر ذکر کنم؛ ایشان در اوایل کتاب #المنطق به مناسبت #علم و تقسیم علم به #تصور و #تصدیق و تقسیم علم #حصولی به #بدیهی و #نظری، مشکلاتی که از برای علم بدیهی پیدا می‌شود را ذکر کرده و در باب #برهان هم اشاره کرده که این مطالبی که من تذکر می‌دهم در جای دیگر یافت نمی‌شود! پس بنابراین لازم است که هم مسئولین #حوزه‌ها و هم مسئولین #دانشگاه‌ها که إن‌شاءالله دل‌سوزند، به این مطلب بسیار دقیق #توجه کنند. آن مسئله چیست؟ این است که ما آفاتی را که علم "بدیهی" را در خطر قرار می‌دهد به دست بیاوریم. چون #انسانیت بر اساس همان #بدیهیات است. این بدیهیات زیر بنای علوم ماست!، زیر بنای #دین ماست!، زیر بنای #عقل ماست! زیر بنای همه‌چیز ماست!. ایشان می‌فرمایند: گرچه بدیهیات مسبوق به علم دیگری نیست - مثل نظریات که تکیه کند بر مسائل دیگری- لکن #خطرهایی متوجه آن‌ها هست که آن‌ها را باید دانست و جلوگیری کرد. ⚠️ مثلاً #شبهه. اگر پراکندگی شبهه در اذهان آزاد باشد، آن بدیهیات در ذهن قرار نمی‌گیرد. دیگر در مغز و ذهن بچه جا نمی‌گیرد و او طوری بالا می‌آید که پای‌بند به هیچی نیست! مطلبی که برای دیگران #بدیهی است برای این بچه از نظری هم بالاتر است! برایش این مطالب حل نمی‌شود وگرنه #انبیاء علیهم‌السلام فرموده‌اند: «قالت رسلهم أ فی الله شک فاطر السماوات والأرض» ( #ابراهیم علیه‌السلام:۱۰) [ترجمه: رسولان به منکران گفتند: مگر می‌شود در خداوند که پدید آورنده‌ی جهان شک کرد؟!] اما اگر یک بچه‌ای زیر دست #پدر یا #مادر یا #معلمی باشد که در بدیهیات #تمسخر کند، طعن بزند! بخندد و این‌ها را در نظر این بچه #خرافات جلوه دهد، این بچه هیچ‌وقت معنای این آیه را نمی‌فهمد!. و شاید هم الآن در اثر همین باز بودن #گوش‌ها به این شبهاتی که از داخل و خارج پخش می‌شود، این #وجدان و #فطرت انسان بسیار در خطر قرار می‌گیرد. این است که بنده - از وقتی که این موضوع را از ایشان (مرحوم مظفر) دیدم که می‌گوید: این مطلب در جای دیگر پیدا نمی شود- بسیار بسیار اصرار دارم باید حتماً #وزارت_ارشاد ما، #وزارت_علوم ما، وزارت‌هایی که مربوط به #فرهنگ و #آموزش و #پرورش هست و حوزه‌ها و #روحانیت و ارباب #مساجد و سخن و #تألیف و #تعلیم، به حفظ بدیهیات بپردازند و جلوگیری کنند از پخش آن چیزهایی که بدیهیات را خدشه دار می‌کند و سبب می‌شود که یک موجودات سر در گمِ متحیرِ بالذاتی #تربیت شوند که این‌ها هیچ چیزی سرشان نشود! و هیچ چیزی نفهمند!؛ در اثر این‌که اصلاً باوری ندارند و باورهایی که باید از #کودکی در این‌ها جا بگیرد، دچار خدشه شده است. ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

‌ 📅 به مناسبت سال‌روز وفات مرحوم علامه شیخ محمد رضا مظفر (۱۶ #رمضان المبارک ۱۳۸۳ ه‌ق) 🔺 تذکری دل‌سوزانه از مرحوم مظفر 🔹 ... بنده در این‌جا یک مسئله‌ای را لازم است از قول مرحوم آیت الله #مظفر ذکر کنم؛ ایشان در اوایل کتاب #المنطق به مناسبت #علم و تقسیم علم به #تصور و #تصدیق و تقسیم علم #حصولی به #بدیهی و #نظری، مشکلاتی که از برای علم بدیهی پیدا می‌شود را ذکر کرده و در باب #برهان هم اشاره کرده که این مطالبی که من تذکر می‌دهم، در جای دیگر یافت نمی‌شود!. پس بنابراین لازم است که هم مسئولین #حوزه ها و هم مسئولین #دانشگاه ها که إن‌شاءالله دل‌سوزند، به این مطلب بسیار دقیق #توجه کنند. آن مسئله چیست؟ این است که ما آفاتی را که علم "بدیهی" را در خطر قرار می‌دهد به دست بیاوریم. چون #انسانیت بر اساس همان #بدیهیات است. این بدیهیات زیربنای علوم ماست!، زیربنای #دین ماست!، زیربنای #عقل ماست! زیربنای همه‌چیز ماست!. ایشان می‌فرمایند: گرچه بدیهیات مسبوق به علم دیگری نیست - مثل نظریات که تکیه کند بر مسائل دیگری- لکن #خطرهایی متوجه آن‌ها هست که آن‌ها را باید دانست و جلوگیری کرد. مثلاً #شبهه. اگر پراکندگی شبهه در اذهان آزاد باشد، آن بدیهیات در ذهن قرار نمی‌گیرد. دیگر در مغز و ذهن بچه جا نمی‌گیرد و او طوری بالا می‌آید که پای‌بند به هیچی نیست!. مطلبی‌که برای دیگران #بدیهی است، برای این بچه از نظری هم بالاتر است! برایش این مطالب حل نمی‌شود وگرنه #انبیاء علیهم‌السلام فرموده‌اند: «قالت رسلهم أ فی الله شک فاطر السماوات والأرض»؛ ( #ابراهیم علیه‌السلام:۱۰) [ترجمه: رسولان به منکران گفتند: مگر می‌شود در خداوند که پدید آورنده‌ی جهان است، شک کرد؟!] اما اگر یک بچه‌ای زیر دست #پدر یا #مادر یا #معلمی باشد که در بدیهیات #تمسخر کند، طعن بزند! بخندد و این‌ها را در نظر این بچه #خرافات جلوه دهد، این بچه هیچ‌وقت معنای این آیه را نمی‌فهمد!. و شاید هم الآن در اثر همین باز بودن #گوش ها به این شبهاتی که از داخل و خارج پخش می‌شود، این #وجدان و #فطرت انسان بسیار در خطر قرار می‌گیرد. این است که بنده - از وقتی‌که این موضوع را از ایشان (مرحوم مظفر) دیدم که می‌گوید: این مطلب در جای دیگر پیدا نمی شود- بسیار بسیار اصرار دارم که باید حتماً #وزارت_ارشاد ما، #وزارت_علوم ما، وزارت‌خانه‌هایی که مربوط به #فرهنگ و #آموزش و #پرورش هست و حوزه‌ها و #روحانیت و ارباب #مساجد و سخن و #تألیف و #تعلیم، به حفظ بدیهیات بپردازند و جلوگیری کنند از پخش آن چیزهایی‌که بدیهیات را خدشه‌دار می‌کند و سبب می‌شود که یک موجودات سر در گمِ متحیرِ بالذاتی #تربیت شوند که این‌ها هیچ چیزی سرشان نشود! و هیچ چیزی نفهمند!؛ در اثر این‌که اصلاً باوری ندارند و باورهایی که باید از #کودکی در این‌ها جا بگیرد، دچار خدشه شده است. ✅ مرحوم آیت الله سید ابراهیم خسروشاهی @seyedololama

إن الله تعالی خلق فی قلب الانسان حسّاً وجعله حجة علیه یدرک به محاسن الافعال ومقابحها وذلک الحسّ هو «الضمیر» بمصطلح علم الاخلاق الحدیث وقد یسمی بالقلب او العقل العملی او العقل المستقیم او الحسّ السلیم عند قدماء الاخلاق. وتشیر الیه کتب الاخلاق عندهم. فهذا الحسّ فی القلب او الضمیر هو صوت الله المدوّی [۱] فی دخیلة نفوسنا یخاطبها به ویحاسبها علیه. ونحن نجده کیف یؤنب مرتکب الرذیلة ویقرّ عین فاعل الفضیلة. وهو موجود فی قلب کل انسان وجمیع الضمائر تتحد فی الجواب عند استجوابها عن الافعال فهی تشترک جمیعا فی التمییز بین الفضیلة والرذیلة وان اختلفت فی قوة هذا التمییز وضعفه کسائر قوی النفس اذ تتفاوت فی الافراد قوة وضعفا. ولأجل هذا کانت «الخلقیات» من المشهورات وان کانت الاخلاق الفاضلة لیست عامة بین البشر بل هی من خاصة الخاصة. نعم الاضغاء الی صوت الضمیر والخضوع له لا یسهل علی کل انسان الا بالانقطاع الی دخیلة نفسه والتحول عن شهواته واهوائه، کما أن الخلق عامة لا یحصل له وان کان له ذلک الاصغاء الا بتکرر العمل واتخاذه عادة حتی تتکوّن عنده ملکة الخلق التی یسهل معها الفعل. وبالاخص الخلق الفاضل فان افعاله التی تحققه تحتاج الی مشقة وجهاد وریاضة لانها دائما فی حرب مع الشهوات والرغبات. ولیس الظفر الا بعد الحرب. ( #المنطق : ص۳۴۵) ---------- [۱]: دوی الرعد: صوت.

إن الله تعالی خلق فی قلب الانسان حسّاً وجعله حجة علیه یدرک به محاسن الافعال ومقابحها وذلک الحسّ هو «الضمیر» بمصطلح علم الاخلاق الحدیث وقد یسمی بالقلب او العقل العملی او العقل المستقیم او الحسّ السلیم عند قدماء الاخلاق. وتشیر الیه کتب الاخلاق عندهم. فهذا الحسّ فی القلب او الضمیر هو صوت الله المدوّی [۱] فی دخیلة نفوسنا یخاطبها به ویحاسبها علیه. ونحن نجده کیف یؤنب مرتکب الرذیلة ویقرّ عین فاعل الفضیلة. وهو موجود فی قلب کل انسان وجمیع الضمائر تتحد فی الجواب عند استجوابها عن الافعال فهی تشترک جمیعا فی التمییز بین الفضیلة والرذیلة وان اختلفت فی قوة هذا التمییز وضعفه کسائر قوی النفس اذ تتفاوت فی الافراد قوة وضعفا. ولأجل هذا کانت «الخلقیات» من المشهورات وان کانت الاخلاق الفاضلة لیست عامة بین البشر بل هی من خاصة الخاصة. نعم الاضغاء الی صوت الضمیر والخضوع له لا یسهل علی کل انسان الا بالانقطاع الی دخیلة نفسه والتحول عن شهواته واهوائه، کما أن الخلق عامة لا یحصل له وان کان له ذلک الاصغاء الا بتکرر العمل واتخاذه عادة حتی تتکوّن عنده ملکة الخلق التی یسهل معها الفعل. وبالاخص الخلق الفاضل فان افعاله التی تحققه تحتاج الی مشقة وجهاد وریاضة لانها دائما فی حرب مع الشهوات والرغبات. ولیس الظفر الا بعد الحرب. ( #المنطق : ص۳۴۵) ---------- [۱]: دوی الرعد: صوت.