eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
274 دنبال‌کننده
3.5هزار عکس
787 ویدیو
3 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (برادر خانم حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
⚠️ صدای آمریکا در اقدامی عجیب خبر جنایت کشتار دانش آموزان یک مدرسه در تگزاس را با تصویری از برج فرو ریخته در آبادان منتشر کرد... این یک اشتباه در انتشار خبر نیست بلکه یک ترفند رسانه ای برای قرینه سازی ذهنی است. شیاطین رسانه ای حتی جنایت در غرب را با تطابق سازی تصویر و خبر به حادثه ای ساختمانی در ایران مرتبط میکنند. @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
بســ🌺ــم رب الشـ🕊ـهدا و الصدیـ🍃ـقین
📝فـ🕊ـرازی از «هـــوای نـــفــس» را مـغلوب ڪـنید و «بـــرای خـــدا» ڪار ڪنـید. در ڪارها «نـــظــم» را رعایـت ڪنـید و بہ «مـسـتـحـبــات» اهمیت لازم بدهید تا از «شــر شـیــطان» در امان باشید. بہ خدا نـزدیڪـ شوید با انجام «نــوافـل» مـخصوصا «نـافله‌ی شــب». «صــبـــر» را پـیـشہ ی خـود ڪنید و بدانید «اُمَـــمِ پــیـــش» از شما هم «سـخــتــی» بـسـیار دیده‌انـد. @shahid_hajasghar_pashapoor🌹🕊
💐روزتون مبارک دختر کوچولوهای حاج محمد💐 مبارکباد🌱
بســ🌺ــم رب الشـ🕊ـهدا و الصدیـ🍃ـقین
🍃💔 از كيميایِ مِهر تو زَر گشت رویِ من آری به يُمنِ لطفِ شما خاك زَر شود . . . 🚩 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
📸 مادر پس از گذشت چند روز از دیدار با فرزند شهیدش، به رحمت خدا رفت.😔 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | (آخر) خورشید دوباره سر به غروب گذاشته و کسی تاب توقف و میل استراحت نداشت که دیگر چیزی تا کربلانمانده بود. نه فقط قدم های مجروح من که پس از روزها ، همه خسته شده و باز به عشق کربلا پیش می رفتند و شاید هم به سوی حرم امام حسین هم کشیده می شدند. دیگر نگران پای برهنه روی نبودم که میدیدم تعداد زیادی از زائران با پای برهنه به خاک وصال کربلا می زنند و می روند. کمی جلوتر دو عراقی روی زمین نشسته و با تشتی از آب و دستمال، خاک کفش های امام حسین اسم را پاک می کردند و آنطرف تر با ظرفی از گل ایستاده بود تا عزاداران اربعین، را به خاک مصیبت از دست دادن پسر پیامبر دهند. آسید احمد ایستاد، دست بر گِل برد و به روی مشکی و پیشانی پر چین و چروکش کشید و دیدم به پهنای صورتش اشک می ریزد و پیوسته زبانش به نام عجم می چرخد. مجید محو تشت گل شده و سفیدی چشمانش از اندوه به خون نشسته بود که پیرمرد عراقی مشتی گل نرم بر سر و روی شانه هایش کشید و به سراغ بعدی رفت تا او را هم به نشان عزای سیدالشهدا بیاراید. به چادر خودش و زینب سادات خطوطی از کشید و به من چیزی نگفت و شاید نمی خواست در اعتقاداتم کرده باشد، ولی مجید میدید که نگاهم به به سوی کاسه گل کشیده شده که سرانگشتانش را گلی کرد و روی چادرم به فرق سرم کشید و می شنیدم زیرلب زمزمه می کرد: «یا امام حسین...» و دیگر نمی فهمیدم چه می گوید که صدایش در می غلطید و در گلویش گم می شد. حالا با این هیبت گل آلود، حال عشاق مصیبت زده ای را کرده بودند که با پریشانی به سمت معشوق خود می زنند. همه جا در فضا همهمه «لبیک یا حسین!» می آمد و دیگر کسی به حال خودش نبود که رایحه کربلا در هوا و عطر عشق و عطش از همینجا به مشام می رسید. جمعیت به حدی شده بود که زائران به طور جمع مردان و زنان را از هم جدا کرده بودند تا برخوردی بین پیش نیاید و باز به سختی می توانستم حلقه را با مامان خدیجه و زینب سادات حفظ کنم که موج مرا با خودش به هر سو می کشید. ادامه دارد... ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | (آخر) بر اثر وزش به نسبت باد و حرکت پر جوش و خروش جمعیت، حسابی و خاک به پا شده و روی صورتم را پرده ای از تربت زیارت کربلا پوشانده بود. حالا دوباره زخم های پایم هم شروع شده و با هر قدمی که به می زدم، کف پایم آتش میگرفت و از چشم مجید و بقیه پنهان می کردم تا دوباره اسباب زحمتشان نشوم. آسمان شده و چادر شب را کم کم به سر می کشید که به خودمان را از دل جمعیت بیرون کشیدیم و به قصد اقامه مغرب به یکی از موکب ها رفتیم. هنوز صدای اذان بلند نشده بود که جوانی از موکب برایمان فرتی گرم آورد و چه مرهم بود برای گلوهایی که از گرد و خاک پر شده و به خس خس افتاده بود. نماز مغرب را که خواندم، دیگر برای برخاستن نداشتم که ساق پایم از چهار روز پیاده روی پیوسته به لرزه افتاده و به خاطر ساعت های طولانی روی پا بودن، کمر درد هم گرفته بودم، ولی وقتی به پیرزن هایی می افتاد که با پاهای ورم کرده به عشق کربلا می رفتند و حتی لب به یک باز نمی کردند، میکشیدم از دردهایم شکایتی کنم که عاشقانه قيام کردم و دوباره آماده رفتن شدم. از در که بیرون آمدم، دیدم مجید غافل از اینکه می کنم، کفش هایش را برداشته و با دقت داخلش را بررسی می کند تا ببیند دستمال کاغذی و باندها جا به جا نشده باشند. از این همه مهربانی اش، برایش پرزد و شاید آنچنان بی پروا پرید که صدایش به گوش جان مجید رسید و به سمتم برگشت. چشمش که به افتاد، لبخندی زد و با گفتن «بفرمایید!» کفش ها را مقابل پایم کرد و به سراغ آسید احمد رفت تا بیش از این مهربانی اش نشوم. مامان و زینب سادات هم آمدند و باز همه به همراه هم به افتادیم. حالا در تاریکی شب، جاده اربعین صفای دیگری پیدا کرده و نه تنها عطر کربلا که روشنایی سید الشهدا را هم با تمام وجودم احساس می کردم. ادامه دارد... ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊