🌷〰〰🌷〰🇮🇷〰🌷〰🌷🌷 #مناسبت نهم بهمن ماه #سالروز_شهادت #سردار_رشید_اسلام #شهيد_والامقام #غلامحسین_افشردی (حسن باقری) 📜فرازی از وصیت نامه فعلاً انقلاب ما همچون #تیر_زهر_آگینی برای همه #مستکبرین در آمده است و یاوری برای همه #مستضعفین جهان ... ما با هیچ دولت و کشوری #شوخی نداریم و با تمام #مستکبرین جهان هم سر جنگ داریم و در رابطه با این هدف جنگ با #صدام یزید #مقدمه است ... در این موقعیت زمانی و مکانی ، جنگ ما جنگ #اسلام و #کفر است و هر لحظه مسامحه و غفلت ، خیانت به #پیامبر_اکرم_ص و #امام_زمان_عج و پشت پا زدن به #خون_شهداست و ملت ما باید خود را آماده هرگونه #فداکاری بکند ...در چنین میدان وسیع و این هدف رفیع #انسانی و #الهی، #جان دادن و #مال دادن و #فداکاری ، امری بسیار #ساده و پیش پا افتاده است و #خدا کند که ما توفیق #شهادت متعالی در راه #اسلام با #خلوص_نیت را پیدا کنیم . ✍#خاطراتی از شهید: #صرفه_جویی از منطقه #عملیاتی که برمی گشتیم ، یک نفر نظرمان را جلب کرد . او #فشنگهایی را که روی زمین ریخته شده بود جمع می کرد و در داخل سطلی که در دست داشت می ریخت . تعجب کردیم چون در اوضاعی که بچه ها حتی یک #تانک_عراقی را نادیده می گرفتند و #اسلحه_های زیادی را که در اطراف ریخته شده بود رها می کردند ، این فرد چرا #فشنگ ها را جمع می کند؟ جلوتر رفتیم ، #شهید_حسن_باقری بود . وقتی متوجه نگاههای متعجب ما شد رو به ما کرده و گفت : #حیف است اینها روی زمین بماند ، باید #علیه صاحبانش بکار گرفته شود . #روحش_شاد #یادش_گرامی با ذکر #صلوات 🌷〰〰〰🇮🇷〰〰🌷 @shahidanemasjedehazratezeynab 🌷〰〰〰〰🇮🇷〰〰🌷

#کتاب_اسم_تو_مصطفاست #زندگی_شهید_مدافع_حرم #مصطفی_صدرزاده #نویسنده_راضیه_نجار #راوی_همسر_شهید #مقدمه روایت داستان زندگی افراد به ظاهر کم نام و نشان مانند گشت و گذار در لابلای فرش های دست بافت قدیمی پستوی خانه مادربزرگ است. هر یک که به چشم می آید زیبایی خاصی را نمایان می کند که لحظه ای سکوت و حیرت را به همراه دارد. سکوتی شگفت انگیز. تجربه ای خاص و دلنشین. کتاب حاضر روایتی است داستانی از زندگی پهلوان شهید مصطفی صدرزاده، به روایت همسر ایشان خانم سمیه ابراهیم پور. مصطفی صدرزاده، شهید مدافع حرم، در تاریخ 1 آبان سال 1394 در حلب سوریه به فیض شهادت نائل آمد.

#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #مقدمه نویسنده #قسمت اول فرشته لحظه لحظه زندگیش را به یاد دارد. شاید این روزها فراموش کند چند دقیقه پیش چه میگفت یا به کی تلفن زده، اما همه لحظاتی را که با منوچهر گذرانده، پیش چشم دارد و نسبت به آن احساس غرور می کند. زیاد تعجب نمی کنی که زندگیش با منوچهر شروع شده و هنوز ادامه دارد، وقتی صداقت زندگی و پیوند روحیشان را می بینی. و میبینی عشق چه قصه ها که نمی آفریند. فقط وقتی قصه ها در زندگی واقعی تحقق می یابند، حقیقتشان آشکارمیشود؛ حقیقتی دوست داشتنی.

#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #مقدمه نویسنده #قسمت_دوم گفت «برو بخوان، هر وقت فهمیدی توی اینها چی نوشته، بیا دنبال این کارها.» | نتوانستم ساکت بمانم تا او هر چه دلش میخواهد بگوید. گفتم «شما که پیرو خط امامید، امام به شما نگفته زود قضاوت نکنید؟ اول ببینید موضوع چیه، بعد این حرفها را بزنید. من، هم چادر داشتم هم روسری. آنها را از سرم کشیدند.» گفت «راست می گویی؟» گفتم «دروغم چیه؟ اصلا شما کی هستید که من به شما دروغ بگویم؟» اعلامیه ها را داد دستم و گفت بمانم تا برگردد. ولی دنبالش رفتم ببینم کجا میرود و چه کار می خواهد بکند. با دو، سه تا موتورسوار دیگر رفت همان جا که من درگیر شده بودم. حساب دو، سه تا از مأمورها را رسیدند و شیشه ماشین شان را خرد کردند. بعد او چادر و روسریم را که همان گوشه افتاده بود، برداشت و برگشت. نمیخواستم بداند دنبالش آمده ام. دویدم بروم همان جایی که قرار بود منتظر بمانم. اما زودتر رسید. چادر و روسری را داد و گفت «باید میفهمیدند چادر زن مسلمان را نباید از سرش بکشند.» اعلامیه ها را گرفت و گفت «این راهی که می آیی، خطرناک است. مواظب خودت باش، خانم کوچولو» و رفت. «خانم کوچولو!» بعد از آن همه رجزخوانی، تازه به او گفته بود «خانم کوچولو». به دختر نازپروردهای که کسی بهش نمیگفت بالای چشمش ابروست. چادرش را تکاند و گره روسریش را محکم کرد. نمیدانست چرا، ولی از او خوشش آمده بود. در خانه کسی به او نمیگفت چطور بپوشد، با چه کسی راه برود، چه بخواند و چه ببیند. اما او به خاطر حجاب مؤاخذهاش کرده بود. حرفهایش تند بود، اما به دلش نشسته بود.

#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #مقدمه نویسنده #قسمت_سوم پدرم بعد از آن چند بار پرسید «فرشته، منوچهر به تو حرفی زد؟» میگفتم «نه، راجع به چی؟» می گفت «هیچی، همین جوری پرسیدم.» از پدرم اجازه گرفته بود با من حرف بزند. پدرم خیلی دوستش داشت. بهش اعتماد داشت. حتی بعد از این که فهمید به من علاقه دارد، باز اجازه میداد با هم برویم بیرون. می گفت «من به چشمهام شک دارم، ولی به منوچهرنه.» بیشتر روزها وقتی میخواستم با مریم بروم کلاس، منوچهر از سر کار برگشته بود. دم در همدیگر را میدیدیم و ما را می رساند کلاس. یک بار در ماشین را قفل کرد و نگذاشت پیاده شوم. گفت «تا به همه حرفهام گوش نکنید، نمی گذارم بروید.» گفتم «حرف باید از دل باشد که من با همه وجود بشنوم.» منوچهر شروع کرد به حرف زدن. گفت «اگر قرار باشد این انقلاب به من نیاز داشته باشد و من به شما، من می روم نیاز انقلاب و کشورم را ادا کنم، بعد احساس خودم را. ولی به شما یک تعلق خاطر دارم.» گفت «من مانع درس خواندن و کار کردن و فعالیتهاتان نمیشوم، به شرطی که شما هم مانع نباشید.» گفتم «اول بگذارید من تأییدتان کنم، بعد شما شرط بگذارید.» تا گوشهایش قرمز شد. چشمم افتاد به آیینه ماشین. چشم هایش پر اشک بود. طاقت نیاوردم. گفتم «اگر جوابتان را بدهم، نمی گویید چقدر این دختر چشم انتظار بود؟» از توی آیینه نگاه کرد. گفتم «من که خیلی وقت است منتظرم شما این حرف را بزنید.» باورش نمیشد. قفل ماشین را باز کرد و من پیاده شدم. سرش را آورد جلو پرسید «از کی؟» گفتم «از بیست و یک بهمن تا حالا» منوچهر گل از گلش شکفت. پایش را گذاشت روی گاز و رفت.

#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #مقدمه نویسنده #قسمت_چهارم پدر منوچهر مهریه ام را کرد صد و پنجاه هزار تومن. عید قربان عقد کردیم. عقد وارد شناسنامه ام نشد که بتوانم درس بخوانم. . حالا من قربانی شدم یا تو؟ منوچهر زل زد به چشم های فرشته. از پس زبانش که برنمی آمد. فرشته چشمهایش را دزدید و گفت «این که این همه فکر ندارد. معلوم است، من.» منوچهر از ته دل خندید. فرشته گردنبندش را که منوچهر سر عقد گردنش کرده بود، بین انگشتانش گرفت و به تاریخ «۲۱ بهمن ۵۷» که منوچهر داده بود پشت آن کنده بودند، نگاه کرد. حالا احساس می کرد اگر آن روز حرف های منوچهر برایش قشنگ بود، امروز ذره ذره وجود او برایش ارزش دارد و زیبا است. او مرد رؤیاهاش بود؛ قابل اعتمادی دوست داشتنی و نترس. هر چه من از بلندی می ترسیدم، او عاشق بلندی و پرواز بود. باورش نمیشد من بترسم. میگفت دختری که با سه، چهارتاژ۳ و یک قطار فشنگ دوشکا، ده، دوازده تا پشت بام را می پرد، چطور از بلندی می ترسد؟» کوه که میرفتیم، باید تله اسکی سوار میشدیم. روی همین تله اسکیها داشتم حافظ قرآن میشدم. من را می برد پیست موتورسواری. می رفتیم کایت سواری. اگر قرار به فیلم دیدن بود، من را می برد فیلم های نبرد کوبا و انقلاب الجزایر، برایم کتاب زیاد می آورد، مخصوصا رمانهای تاریخی با هم می خواندیمشان. منوچهر تشویقم می کرد به درس خواندن. خودش تا دوم دبیرستان بیشتر نخوانده بود. برایم تعریف می کرد وقتی بچه بود و میرفت مدرسه، با دوستش، علی، برادر خوانده شده بود، فقط به خاطر این که علی روی پشت بام خانه شان یک قفس پر از کبوتر داشت.

#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #مقدمه نویسنده #قسمت_پنجم منوچهر دست فرشته را که بین دستهاش بود، فشار داد و قول داد که بنویسد. تا آنجا که میتواند زیاد مینوشت. اما هر دفعه که نامه اش می رسید یا صدایش را از پشت تلفن میشنیدم، تازه بیشتر دلتنگش میشدم. میدیدم نیست. نامه ها را رسول یا دوستانش که از منطقه می آمدند، می آوردند و نامه های من را و وسایلی که براش می گذاشتم کنار، میرساندند به دستش. رسول تکنیسین شیمی بود. به خاطر کارش، هر چند وقت یک بار می آمد تهران.دو تا ماشین شدیم و بردیمشان پادگان. منوچهر هر دقیقه کنار یکی بود. پیش من می ایستاد، دستش را می انداخت دور گردن پدرم، مادرش را می بوسید. می خواست پیش تک تک مان باشد. ظهر سوار اتوبوس شدند و رفتند. همه اینها یک طرف، تنها برگشتن به خانه یک طرف. اولین و آخرین باری بود که رفتم بدرقه منوچهر. تحمل این که تنها برگردم نداشتم. با مریم برگشتیم. مریم زار میزد. من سعی می کردم بی صدا گریه کنم. می ریختم توی خودم. وقتی رسیدیم خانه، انگاریک مشت سوزن ریخته باشند به پاهام، گزگز می کردند. از حال رفتم. فکر می کردم دیگر منوچهر مال من نیست. دیگر رفت. از این می ترسیدم. منوچهر شش ماه نیامد. من سال چهارم بودم. مدرسه نمی رفتم. فقط امتحانها را می دادم. سرم به بسیج و امدادگری گرم بود. با دوستانم میرفتیم بیمارستان خانواده مجروحها را می آوردند آنجا. یک بار مجروحی را آوردند که پهلویش ترکش خورده بود و استخوان دستش فرو رفته بود به پهلوش. به دوستم گفتم «من الآن دارم این را می بینم. حالا کی منوچهر را می بیند؟» روحیه ام را باختم آن روز دیگر

#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #مقدمه نویسنده #قسمت_هفتم علی روز تولد حضرت رسول به دنیا آمد. دعا کرده بودم آن قدر استخوانی باشد که استخوان هایش را زیر دستم حس کنم. همین طور بود. وقتی بغلش کردم، احساس خاصی نداشتم. با انگشتهایش بازی کردم. انگشت گذاشتم روی پوستش، روی چشمش. باور نمی کردم بچه من است. دستم را گذاشتم جلوی دهانش. می خواست بخوردش. آن لحظه تازه فهمیدم عشق به بچه یعنی چه. گوشه دستش را بوسیدم. منوچهر آمد، با یک سبد بزرگ گل کوکب لیمویی. از بس گریه کرده بود، چشمهایش خون افتاده بود. تا فرشته را دید، دوباره اشکهایش ریخت. گفت «فکر نمی کردم زنده ببینمت. از خودم متنفر شده بودم.»| على را بغل گرفت و چشمهایش را بوسید. همان شکلی بود که توی خواب دیده بودش؛ پسری با چشمهای مشکی درشت و مژه های بلند. علی را داد دست فرشته. روزنامه انداخت کف اتاق و دو رکعت نماز خواند. نشست، على را بغل گرفت و توی گوشش اذان و اقامه گفت. بعد بین دستهایش گرفت و خوب نگاهش کرد. گفت «چشمهاش مثل توست. هی توی چشم آدم خیره می شود. آدم را تسلیم می کند.» تا صبح پای تخت فرشته بیدار ماند. از چند روز پیش هم که از پشت در اتاق بیمارستان تکان نخورده بود. چشمهایش باز نمیشد. از دو هفته بعد، زمزمه هایش شروع شد. به روی خودم نمی آوردم. هیچ وقت به منوچهر نگفتم برو، هیچ وقت هم نگفتم نرو. علی چهارده روزه بود. خواب و بیدار بودم. منوچهر سر جانماز سرش به مهر بود و زارزار گریه می کرد. می گفت «خدایا، من چی کار کنم؟ خیلی بی غیرتی است که بچه ها آن جا بروند روی مین، من اینجا پیش زن و بچه ام کیف کنم.

#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #مقدمه نویسنده #قسمت_هفتم از آشپزخانه سرک کشید. منوچهر پای تلویزیون نشسته بود و کتاب روی پایش باز بود. علی به گردنش آویزان شد. اما منوچهر بی اعتنا بود! چرا این طوری شده بود؟ این چند روز، علی را بغل نمی کرد. خودش را سرگرم می کرد. علی میخواست راه بیفتد. دوست داشت دستش را بگیرند و راه برود. اگر دست منوچهر را می گرفت و ول می کرد، می خورد زمین؛ منوچهر نمی گرفتش. شبها | چراغها را خاموش می کرد، زیر نور چراغ مطالعه تا صبح دعا و قرآن می خواند. فرشته پکر بود. توقع این برخوردها را نداشت. شب جمعه که رفته بودند بهشت زهرا، فرشته را گذاشته بود و داشت تنها برمی گشت. یادش رفته بود او را همراهش آورده. این بار که رفت، برایش یک نامه مفصل نوشتم. هر چه دلم میخواست، توی نامه بهش گفتم. تا نامه به دستش رسید، زنگ زد و شروع کرد عذرخواهی کردن. نوشته بودم «محل نمی گذاری. عشقت سرد شده. حتما از ما بهتران را دیده ای.» می گفت «فرشته، هیچ کس برای من بهتر از تو نیست در این دنیا. اما می خواهم این عشق را برسانم به عشق خدا. نمی توانم. سخت است. این جا بچه ها میخوابند روی سیم خاردارها، | می روند روی مین. من تا می آیم آرپی جی بزنم، تو و علی می آیید جلوی چشمم.» گفتم «آهان، می خواهی ما را از سر راهت برداری.» منوچهر هر بار که می آمد و میرفت، على شبش تب می کرد. تا صبح باید راهش میبردیم تا آرام شود. گفتم می دانم. نمی خواهی وابسته شوی. ولی حالا که هستی، بگذار لذت ببریم. ما که نمیدانیم چقدر قرار است با هم باشیم. این راهی که تو میروی، راهی نیست که سالم برگردی.

#منوچهر_مدق #به روایت فرشته ملکی همسر شهید #مقدمه نویسنده #قسمت_هشتم میخواست بیاید تو. داشت شیشه را میشکست. اسلحه را گرفتم طرفش. گفتم «اگریکی پا بگذارد تو، میزنم.» خیلی زود دو تا تویوتا از بچه های لشکر آمدند. هر پنج تایشان را گرفتند و بردند. به منوچهر خبر رسیده بود. وقتی فهمیده بود آنها آمده اند توی خانه، قبل از این که بیاید، رفته بود یکی زده بود توی گوش صاحب خانه. گفته بود «ما شهر و زندگی و همه چیزمان را گذاشته ايم، زن و بچه هامان را آوردهیم این جا، آن وقت تو که خانواده ات را برده ای جای امن، این جوری از ما پذیرایی می کنی؟!» شام میخوردیم که زنگ زد. اف اف را برداشتم. گفتم «کیه؟» گفت «باز کنید لطفا» پرسیدم «شما؟ گفت «شما؟» | سر به سرم می گذاشت. یک سطل آب کردم، رفتم بالای پله ها. گفتم «کیه؟» تا سرش را بالا گرفت بگوید «منم»، آب را ریختم روی سرش و به دوبه دو آمدم پایین. خیس آب شده بود. گفتم «برو همان جا که یک ماه بودی.» گفت «در را باز کن. جان علی. جان من.» از خدایم بود ببینمش. در را باز کردم و آمد تو. سرش را با حوله خشک کردم. برایش تعریف کردم که تو رفتی، دو، سه روز بعد آقای موسوی و خانمش رفتند و این اتفاق افتاد. دیگر ترسیده بود. هر دو، سه روز می آمد. اگر نمیتوانست بیاید، زنگ میزد. شاید این اتفاق هم لطف خدا بود. او که ضرر نکرد. منوچهر که بود، چیزی کم نبود. فکر کرد اگر بخواهد منوچهر را تعریف کند چه بگوید. اگر از دوستان منوچهر می پرسید، میگفتند «خشن و جدی است.» اما مادربزرگ می گفت «منوچهر شوخی را از حد گذرانده.» چون دست می انداخت دور کمرش و قلقلکش میداد و سر به سرش می گذاشت.