زاویه دید دانای کل و سوم شخص 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 این زاویه دید شاید کهن‌ترین زاویه دید داستانی باشد. در ایلیاد و اودیسه در رامایانا» ، در تمام کتب مقدس به ویژه داستانهای تورات و در منظومه های پهلوانی و عاشقانه و در اغلب حکایات و بعد از قرن هیجدهم در اغلب قصه‌های رئالیستی و حتی غیر رئالیستی این زاویه دید به چشم میخورد نمونه ای میدهم از تورات به عنوان یکی از قدیمیترین متون داستانی و بعد نمونه ای خواهم داد از «نون والقلم جلال آل احمد که هم خصوصیت یک فابل را دارد که بلافاصله آن را به داستانهای کهن ایرانی مربوط میکند و هم ازین نظر که تمثیل هایش دارای مفاهیم جدید روشنفکری هستند که بلافاصله کتاب را به دوران معاصر پیوند میدهد اول از «تورات» ، باب ،چهارم سفر پیدایش کشته شدن هابیل به دست برادرش قائن و آدم زن خود حوا را بشناخت و او حامله شده قائن را زایید و گفت مردی از یهود حاصل نمودم و بار دیگر برادر او هابیل را زایید و هابیل گله‌بان بود و قائن کارکن زمین بود. و بعد از مرور ایام واقع شد که قائن هدیه از محصول زمین برای خداوند آورد. و هابیل نیز از نخست زادگان گله خویش و پیه آنها هدیه آورد و خداوند هابیل و هدیه او را منظور داشت. اما قائن و هدیه او را منظور نداشت پس خشم قائن به شدت افروخته شده سر خود را به زیر افکند. آنگاه خداوند به قائن گفت چرا خشمناک شدی و چرا سر خود را به زیر افکندی اگر نیکویی میکردی آیا مقبول نمیشدی و اگر نیکویی نکردی گناه بر در، در کمین است و اشتیاق تو دارد اما تو بر وی مسلط شوی و قائن با برادر خود هابیل سخن گفت و واقع شد چون در صحرا بودند قائن بر برادر خود هابیل برخاسته او را کشت. پس خداوند به قائن گفت برادرت هابیل کجاست گفت نمیدانم مگر من پاسبان برادرم هستم.» همان طوری که دانای «کل صفت خداست، راوی غیر شخصی قصه نویس نیز که همه شخصیت ها را در سوم شخص مورد تجزیه و تحلیل قرار میدهد و از شخصیتها به عنوان افرادی جدا از خود قصه نویس و یا خود او یاد میکند همچون خدا بر همه چیز آگاه است و این مثال نشان میدهند که چقدر زاویه دید سوم شخص وسیله جامعی است تا قصه نویس، مثل آئینه ای جوامع انسانی را در خود منعکس گرداند. اغلب داستانهای قرن نوزدهم در روسیه، فرانسه و انگلستان و شاید بیش از نیمی از داستانهای قرن بیستم نیز با این دید ،عینی کهن و ابدی به رشته تحریر درآمده اند چراکه دانای کل منحصر به ادراک حوادث ظاهری نیست بلکه راوی داستان در اعماق روح شخصیتهای ،داستان، همیشه گشت گذار میکند و هیچ حد و مرزی برای خود نمیشناسد. پرسی لابک، در فن قصه گفته است که: «دیدگاه یا زاویه دید عبارت است از بحث درباره رابطه ای که راوی داستان با خود داستان «دارد، و به همین دلیل علاوه بر رابطه مذکور در صفحات گذشته، باید از روابط دیگر نیز یاد بکنیم قصه نویس ممکن است یکی از شخصیتهایی را که ،راوی داستانش را نقل میکند به عنوان هویت مشابه خود بسازد مثل یکی از دو برادر در داستان دو برادر غلامحسین ساعدی و یا ممکن است شخصیتهای داستان به فاصله بسیار بعیدی با قصه نویس ارتباط پیدا کنند. مثل «زار محمد» ، قهرمان «تنگسیر ،چوبک و یا شخصیت «داش آکل» از قصه ای به همین اسم از هدایت، و یا «محلل» ، قصه ای به همین ،اسم و باز هم از هدایت. 📚قصه نویسی ✍رضا براهنی @shahrzade_dastan

#چالش_هفته نور #آغاز_سال_تحصیلی نوشته فاطمه شریفی

نور فاطمه شریفی خاطرات مدرسه داستان 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 چشمانم کاملاً باز نشده بودکه در کسری از ثانیه لب پنجره به نور خورشیدی که روی دیوار حیاط خودنمایی می‌کرد خیره ماندم، همیشه نور نشانه خوبی نیست! گاهی تورااز گذر زمان‌های داشته‌ات آگاه می‌کندوبا کوله باری از حسرت تنهایت می‌گذارد،باز نمازم قضا شده بود. همینطور که ناخن دستم را با دندان‌هایم ریش ریش می‌کردم طلبکارانه به سمت ساعت کوکی نگاهی انداختم، خواب مانده بود!مثل خودم. به بیچاره چنان مشتی کوبیدم که تمام عقربه‌هایش روی هم ریخت و دیگر آن ساعت قدیم نشد که نشد. سراسیمه آماده شدم و بعد از دقایقی سر کلاس حاضر بودم . همین رو کم داشتیم فیزیک! معلم غد و عصا قورت داده‌ای که از ترس خراب شدن خط اتوی شلوارش قدم‌هایش از ۱۸ سانت بیشتر نمی‌شد، صدای تق تق کفش‌های مشکی ورنی اش از بیرون کلاس شنیده می‌شد نزدیک و نزدیک‌تر که می‌شد مثل میخی بود که به مغزم می‌کوبید. تا نشست روی صندلی هنوز حضور و غیاب نکرده بود که با صدایی بلند و نخراشیده گفت: _ شایسته بیا تمرین‌ها رو حل کن. دفترم رابرداشتم و رفتم پای تخته همچنان که تخته را پاک می‌کردم چشمم به نور تابیده روی تخته افتاد این نور لعنتی، اینبار با ذره‌های گچی پر شده بود که معلق در هوا می‌چرخیدند. عجب! انگارنور قصه یار جمع می‌کرد.! دوباره با یاد طلوع صبح آزارم داد! تمرین‌ها به سرعت حل شد، بادی به غبغب انداختم و برگشتم سمت معلم، اما نگاه عاقل اندر سفیه معلم که از پشت عینک ته استکانی اش واضح تر شده بود غرورم را شکست،طلبکارانه خودکار بیک را روی میز می‌کوبید. _تموم نشد خانم؟ _این فصل رو که جلسه پیش تموم کردیم حواستون کجاست؟! آخ آخ شرمنده خانوم من یادم نبود هفته پیش غیبت داشتم ولی می‌تونم جواب بدم. _خب سریع‌تر بنویسید. کتاب رو برداشتم و دنبال می‌گشتم. _صفحه هفتاد وسه، فصل سوم، محاسبه سرعت نور! نفس عمیقی کشیدم و به معلم خیره ماندم. _نور! _نمی‌تونی جواب بدی خانم محترم وقت کلاس رو نگیر. نشستم روی نیمکتم زیر لب استغفار میگفتم آن هم با حرص، عذاب وجدان قضاشدن نمازم کم بود امروز داشتم با خاک یکسان می‌شدم آن هم با نور! زنگ تفریح در حیاط حوصله هیچکس را نداشتم زهرا دختر تپل و مهربانی که چند سال بود با هم دوست و همراه بودیم کنارم نشست و ساندویچش را نصف کرد و به طرفم گرفت و در همان حین چنان گازی از لقمه‌اش گرفت که تقریباً در مرحله اول به فینال رسید و ساندویچش تمام شد. با دهانی پر گفت: _ اگه نخوری از گلوم پایین نمیره ها! خندیدم: _زهرا تو دوست خوب خودمی ممنون که هستی! _باورم نمی‌شه به خاطر دو تا تمرین انقدر حالت گرفته بشه چقدر مگه مهمه پاشو دختر پاشو خودت رو جمع کن الان مینی بوس میرسه بریم کارگاه کامپیوتر حال وهوات عوض میشه. عقب مینی بوس نشسته بودیم ناگزیر لبخندی مصنوعی روی لبم خشک شده بود همهمه بچه‌ها به حدی رسید که خانم اسلامی( معلم کامپیوتر) به سر وقت مان آمد. _چه خبرتونه خانوما انگار از زندان فرار کردید آهسته تر! اگر ادامه بدید مجبورم کارگاه را برای همیشه کنسل کنم! زهرا بلند شد و گفت :خانوم شما مهربون‌تر از این حرفا بودینااا. گوشه ی مانتوی زهرا را کشیدم وزیر لب گفتم: بشین زشته! خانم اسلامی به سختی لبانش را جمع کرده بود تا خنده‌اش پنهانی بماند. _شایسته و زهرا بلند شین شما بیاین جلو دخترای گلم هم کتاب‌هاتون رو مرور کنید رسیدیم کارگاه امتحان عملی می‌گیریم. _ آقای راننده، آقای راننده، کجا میرین جناب؟ _حرم خانم. راننده برگه ی آدرس رو که بزرگ نوشته بودند حرم مطهر را بالا آورد! حرم؟ نه آقا ما امروز کارگاه داشتیم! راننده عصبانی، با آژانس تماس گرفت آقای رضایی، رو برگه من مقصد رو زدید حرم اینا می‌خواستن برن مدرسه دیگه چه کار کنم؟ حالا تو این ترافیک سر ظهر. گوشی را قطع کرد. _خانم دور بزنم؟ حالا همه بچه‌ها ریخته بودند روی سر معلم، _خانم تو رو خدا _خانم اجازه نمی‌شه بریم حرم_ زهرا گفت: خانم امام رضا طلبیدمون ها. معلم مکثی کرد و زیر لب گفت: نمی‌رسیم بریم کارگاه دیر شد آقا برین تو پارکینگ. ماشین از صدای جیغ بچه‌ها منفجر شد. ورودی حرم آغوش پرمهر خدا رو با تمام وجود حس میکردم، نور همه جا تابید، تا به قلب من. @shahrzade_dastan

https://eitaa.com/shahrzade_dastan/19329 قسمت اول باغبان را از این لینک بخوانید👆👆👆👆

باغبان قسمت دوم نوشته توران قربانی صادق 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 امروز هم دلت نمی آید بروی و در را ببندی ؛ مثل آن روز که محمد را در همان ورودی قبرستان داشکسن به خاک سپردند . همه آمدند ؛ و از آبگوشتی که عروسهایت به کمک زن همسایه پخته بودند ، خوردند و تسلیت گفتند و رفتند . مراسم مردانه هم بعد از نماز در مسجد شاه باغی برگزار بود که می گفتند پسرهایت هر کدام کنار یک لنگه درش سر در گریبان ایستاده بودند و تسلیت مردم را جواب می دادند " خدا رفتگان شما رو بیامرزه " " زحمت کشیدید " " بله مرد خوبی بود وافعا " " دستش سبز " راست می گفتند محمد سنگ هم می کاشت ، یک گیاهی از دل خاک بیرون می زد . " چقدر برای طبیعت زحمت کشید " و تو تنها شدی که یکی بغض کرده پرسید " شابی تو حالت خوبه دیگه ؟ " از آن سوالهای مسخره بود برای دلجویی کردن . آدم چطور می تواند وقتی عزیزترین کس اش را بعدِ پدرش که از دست داده حالش خوب باشد ! آن هم مردی که آزارش به یک مورچه هم نرسیده بود . محمد در این دار دنیا جز بچه هایش کسی را نداشت ؛ و تو را ! حتی از همان جوانی اش ! خواستی در را ببندی و تنها باشی ؛ اما پاهایت نرفتند و دلت هم ! مطمئن هستی درِ دلت را هرگز نمی توانی ببندی ؛ می گویند بدجور مهربانی و دلسوز و بی توقع ! حتی وقتی نوه های دختری ات خانه را روی سرشان می گذراند دلش را نداری بهشان تشر بزنی ! غیر از خانه تو کجا را دارند برود ؟ این سر کوچه خانه تو هست و آن سرش خانه دخترت ! بچه ها تنبلی شان می آید برای آب خوردن از بعدِ بازی به خانه خودشان بروند . شیر آب را توی حوض خالی باز می کنند ، کمی خنک شد ؛ مشتشان را زیرش می گیرند و قلپ قلپ می خورند و تو به جایشان می گویی " احسان امام حسین ، لعنت بر یزید " بعد از رفتنشان نشسته خانه را جارو می زنی .سطل کوچکی گوشه اتاق گذاشته ای که آت و آشغالها را داخلش می ریزی . بالاخره یکی پیدا می شود که ببرد سطل زباله دم در خالی کند . امروز گذران عمرتو برای دیگران مهم شده است ؛ دیگر جوان‌ترها به سراغت می آیند و البته نه هر کسی ! سوال پیچ ات می کنند : 《 میگم عزیز ، خونه تون از اول این جا بود ؟ 》 نوه ات هست و دختری ریز نقش به کنارش که می گوید اسمش " آینه " است . می خواهی اشکالاتشان را از مصاحبه کردنشان بگیری که از جای بدی برای گفتگو شروع کرده اند . اما توی ذوقشان نمی زنی . 《 پایان نامه تون هست ؟ 》 《 بله عزیز 》. ادامه دارد #باغبان #قسمت_دوم @shahrzade_dastan

زاویه دید اول شخص 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 موقعی که قصه نویس داستان خود را در اول شخص مینویسد معمولا دو حالت پیدا میشود. یکی اینکه اول شخص داستان خود را مرکز تمام حوادث میداند و بدین ترتیب تمام اتفاقاتی را که برایش رخ داده اند گزارش میکند و یا حوادث دیگر را بهانه کرده به تجزیه و تحلیل عمیق روانی خود دست میزند و یا به تنهایی در برابر بن بستی قرار میگیرد که اندیشه ها و اعمال ناشی‌از وجود شخصیتهای ،دیگر آن را به وجود آورده اند. دیگر آنکه ممکن است اول شخص داستان چندان دخالتی در حوادث نداشته باشد و فقط از طرف قصه نویس مأموریت داشته باشد که حوادث را آنطور که دیده است و شخصیتهای داستان را همانطور که یافته است گزارش .کند در نوع نخستین از زاویه دید قصه نویس اول شخص داستان شخصاً در اعمال و اتفاقات و حوادث قصه شرکت میکند و حتی گاهی اول شخص خود قصه نویس است و دارد داستان اعترافی می‌نویسد. «بوف کور» از نقطه نظر روانی و مدیر مدرسه» از نظر اجتماعی قصه‌هایی هستند که در آنها اول شخص، مرکز تمام حوادث روانی و یا اجتماعی است از مقدار حساسیتی که هر دو ،نویسنده اولی از نظر روانی و دیگری از نظر اجتماعی در برابر حوادث نشان میدهند معلوم است که هر دو تا چه حد قصههای خود را با عینیت تمام لمس کرده اند. مثال را از هدایت میدهم: «نمیدانم تا نزدیک صبح چند بار از روی صورت او نقاشی کردم ولی هیچ کدام موافق میلم نمیشد هر چه میکشیدم پاره میکردم از این کار نه خسته میشدم و نه گذشتن زمان را حس میکردم که به تاریک روشن بود روشنایی کدری از پشت شیشه های پنجره داخل اطاقم شده بود من مشغول تصویری بودم نظرم از همه بهتر شده بود ولی چشمها؟ آن چشمهایی که به حال سرزنش بود مثل اینکه گناهان پوزش ناپذیری از من سر زده باشد، آن چشمها را نمیتوانستم روی کاغذ بیاورم یک مرتبه همه زندگی و یادبود آن چشمها از خاطرم محو شده بود. کوشش من بیهوده ،بود هر چه به صورت او نگاه میکردم نمیتوانستم حالت آن را به خاطر بیاورم - ناگهان دیدم در همین وقت گونه های او کم کم گل انداخت یک رنگ سرخ جگری که مثل رنگ گوشت جلو دکان قصابی بود جان گرفت و چشمهای بی اندازه باز و متعجب او - چشمهایی که همه فروغ زندگی در آن جمع شده بود و با روشنایی ناخوشی میدرخشید چشمهای بیمار سرزنش دهنده ،او خیلی آهسته باز و به صورت من نگاه کرد برای اولین بار بود که او متوجه من شد به من نگاه کرد و دوباره چشمهایش به هم رفت. قصه نویسی که در اول شخص داستان خود حلول کرده دنیای محیط خود را از طریق احساس و اندیشه و تخیل خود میبیند و بر تجربه و معرفت خود از اشیاء، آدمها و حوادث تکیه میکند؛ او میکوشد با استفاده از زاویه دید ،اعترافی روح و مغز خود را برملا کند تا حدی از سایر شخصیتهای داستان به عنوان وسیله استفاده می.کند مسؤولیت راوی داستان یعنی اول ،شخص در این است که او در برابر حوادث هرگز از خود بیطرفی نشان نمیدهد. او جانبدار قصه نویس است و در برابر او از خود تعهد نشان میدهد این تعهد اگر موقعیت های روانی مطرح باشند تعهدی خصوصی و روانی است. اگر موقعیت های اجتماعی در میان باشند، مسؤولیتی اجتماعی است. 📚قصه نویسی ✍رضا براهنی @shahrzade_dastan

داستان: "صبح بی فجر" (بر اساس روایت حاج حسن ایرانی، رزمنده جنگ تحمیلی هشت‌ساله) نویسنده: سید هادی سعادتمند 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 پس از سال‌ها زندگی مشترک، نگاه‌های همسرم را به‌خوبی می‌شناسم. چشمان متحیرش به من خیره شده است. ذهنم که درگیر است متوجه می‌شود. از او می‌خواهم آلبوم عکس‌های جنگ را برایم بیاورد. شاید علت این درخواست، هفته دفاع مقدس است که در تلویزیون به‌نوعی از سر تکلیف و خیلی سطحی و خالی از روایت‌های واقعی گرامی داشته می‌شود. همسرم آلبوم را بازکرده و با چشمانی نیمه‌مرطوب کنار بستر بیماری‌ام نشسته است. او تنها کسی بوده که در سال‌های تنهایی بعد از جنگ مرا همراهی کرده؛ مشاورم در تربیت فرزندان و دلیل موفقیت دختر و پسرم که حالا هر دو با تحصیلات عالی در مسیر زندگی موفق خود تلاش می‌کنند. نگاه او پر از تشویق به گفتن است، شاید فکر می‌کند بیان این خاطرات می‌تواند مرا از کابوس‌هایی که بخش همیشگی زندگی مشترک ما شده‌اند، رها کند. اما در سال‌های پس از جنگ هشت‌ساله، نه گوش شنوایی و نه چشمی که به دنبال جستجو واقعیت‌های جنگ باشد پیدا نکردم. همسرم، بهترین رفیق، پرستار، و عشق زندگی من است؛ کسی که باعث و انگیزه ادامه زندگی‌ام شده است. کسی که با حمایتش توانستم در برابر بیماری پنج‌ساله‌،  مقاوم بمانم، به او می‌گویم: بعضی اسم‌ها..عملیات فتح‌المبین، والفجر چهار... والفجر ده آخرین عملیاتی بود که در آن شرکت کردم، یادم هست. اما خیلی از جزئیات و اسامی دیگر در خاطرم نیست، به‌جز عملیات "کربلای ۴" آن عملیات برایم مثل کابوسی است که بعدازاین همه‌سال هنوز با من است. @shahrzade_dastan

و مهر که می‌شد نوشته زهرا منصوری

...ومهر که می شد #آغاز_سال_تحصیلی نوشته زهرا منصوری شهرهای دیگر که نمی‌دانم مهرشان چگونه آغاز می شد اما در زادگاه من ساوه مهر واقعا عطر وبویی داشت. مدادها وخودکارهای عطری یادشان بخیر،همان مدادهای سوسمار نشان را می گویم که نوک فولادی داشتندوبراحتی نمی شکستند پاک کن های جوهری دورنگ، ترکیبی از آبی وقهوه ای وبعضا آبی ونارنجی ودر کنارشان پاک های عطری که خطوطی روی شان بود وانصافا تمیز پاک نمی کردند اما داشتنشان، نشان تفاخر بچه های ساده وبی ریای اواخر ده پنجاه وشصت بود وعموما،دو رنگ صورتی وبقول امروزی ها فسفری داشت. شعار پدراسمانیم، برای خرید خودکار بیک، مداد سوسمار نشان ،تراش فلزی وپاک کن جوهری والی ماشالله دفتر برای فرزندان محصلش بود والبته هرگز زحمت خرید بخود نمی داد اما عصاره اصلی خرید را به مادر می بخشید و این مادر بود که در اوج جنگ وشرایط اقتصادی آن روزگارعلاوه بر کارهای معمول خانه خرید نوشت افزارمان را،بطریق شگفت آوری تهیه ومدیریت می کرد. لباس فرم اجباری باب نبود وچقدرعالی که تحمیل معنایی نداشت فاصله طبقاتی اصلا احساس نمی شد هرگز ندیدم اتومبیل های لوکس وآخرین مدلی که در مقابل در آموزشگاه منتظرسوار کردن نازدانه ای باشند. تمامی بچه ها سر ساعت کیف بدست راهی مدارس می شدند ورسم دنبال هم رفتن ،نیکوترین یادگار آن دوران بود .بچه های محله های بالاتر در سرراهشان به درمنازل دوستانشان می رفتند ودراین مسیر پیمایی ،گل می گفتند وگل می شنیدند. اگر شیفت بعدازظهری بودند که قطعا لقمه ای ازغذای آن روز ناهار دوستان مهمان می شدند ومادر شیرازی تبار من ،ازآن دست مهمان نوازانی بود که حتما برای اینکه خودش را مدیون نکند لقمه ای با چاشنی، برای دوستانم می گرفت. شیرینی مهر با بوی رب گرفتن خانم ها واسفالت پشت بام ها برای افراد متمول وبوی کاهگل برای افراد کم بضاعت تماما در مهر خودی نشان می داد. مسیر مدرسه آنقدر غرق لذت حرف زدن بودیم که اصلا دوری مسافت را نمی فهمیدیم. دنیایی بود آن روزگار واقعا عطری داشت نمی‌دانم چرا دبگر شامه من آن رایحه دلاویز وروح بخش را احساس نمی کند؟ نمی دانم چرا آن تپش شیرین ودلفریب دیگر در قلبم احساس نمی شود؟و واقعا نمی‌دانم چرا مدرسه آرامش بخش وخاطره انگیز دیگر نیست؟ امروز دخترکان وپسرهای کوچکی میدیدم با گریه ویک دسته گل، دست در دست مادر با نفرت وترس وخشم راهی مدرسه می شدند دراین هنگام بخاطراوردم هرگز نسل من این صحنه های بی رنگ وبی پایه را ندبد که نشان از پیشرفت روانشناسی وهجوم‌ توصیه های لوس محورانه همین علم است. به مدرسه که می رسیدیم صفی وناظمی وسکوت وهیبتی حاکم بود. ازصدای گوشخراش بلندگوها خبری نبود بچه ها بادیدن اولیای مدرسه رنگشان می پرید خاصه اگر آن خط کش فلزی را می دیدند که دیگر نفسشان هم به شماره می افتاد. مراسم صبحگاه وبعد خواندن اسامی ورسم وایین کلاس بندی ودلهره جدا شدن از دوستان ودیدن معلم‌های جدید تمام صحنه های زیبای اول مهربود. تفاخر مدل ماشین پدر ومادر ،میزان تحصیلات،پوشش وکلاس کذایی امروزی ها جایی نداشت وچقدر عالی که نبود. نسکافه وپیتزا،خوراکی ها وتغذیه های ماورایی جایی،در کیفمان نداشت. لقمه ای نان وپنیر،میوه ای ویادش بخیر انارهای دانه کرده که داخل شیشه های خالی مربا ریخته می شد وتوصیه مادرها که شیشه را حتما دوباره بیاورید. وزنگ های تفریحمان،که واقعا شعفی زایدالوصف داشت.فریاد خنده ها که آسمان را می شکافت وتا عرش پرواز می کرد. گاهی دلم آن خنده هارا می خواهد همان تعارفات خوراکی های ساده گندم وشاهدانه،کشمش سایه خشک کرده مادر وترکیب آن با بادام وگردو وبچه ها که چقدر مهربانانه بهم تعارف می کردند. گرگم به هوا وقایم باشک ولیلی و،وسطی بازی آنقدر جذاب وشیرین بود که جای آن لذت های روح نواز را هیچ چیزی نمی گرفت. مدرسه عطر داشت ،کلاسها بوی طراوت وسرزندگی می‌داد، پنچره ها،نفس خرم پاییزرا به کلاس ها هدایت می کردند گچ های پلیکان با آن پوشش کاغذی سبزرنگ نشانی ازترسیم خرد واندیشه بر دستان معلم بود تابلوهای سبز کلاس نمادی از تجلی فرهنگ بر ذهن وروحمان بود. مهر دنیایی داشت وآموزش وپرورش که نه فرهنگ بود و فرهنگ. @shahrzade_dastan

حکایت 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 بازرگانی را شنیدم که صد و پنجاه شتر، بار داشت و چهل بندهٔ خدمتکار. شبی در جزیرهٔ کیش مرا به حجرهٔ خویش در‌آورد. همه شب نیارمید از سخن‌های پریشان گفتن که: فلان اَنْبازم به ترکستان و فلان بِضاعت به هندوستان است و این قَبالهٔ فلان زمین است و فلان چیز را فلان، ضَمین. گاه گفتی: خاطرِ اسکندریّه دارم که هوایی خوش است. باز گفتی: نه! که دریایِ مغرب مشوَّش است. سعدیا! سفری دیگرم در پیش است. اگر آن کرده شود، بقیّتِ عمرِ خویش به گوشه بنشینم. گفتم: آن کدام سفر است؟ گفت: گوگردِ پارسی خواهم بردن به چین که شنیدم قیمتی عظیم دارد و از آنجا کاسهٔ چینی به روم آرم و دیبای رومی به هند و فولادِ هندی به حَلَب و آبگینهٔ حلبی به یَمَن و بُرْدِ یمانی به پارس و زآن‌پس ترکِ تجارت کنم و به دکّانی بنشینم. انصاف، از این ماخولیا چندان فرو‌گفت که بیش طاقتِ گفتنش نماند! گفت: ای سعدی! تو هم سخنی بگوی از آن‌ها که دیده‌ای و شنیده. گفتم: آن شنیدستی که در اَقْصایِ غُور بارْسالاری بیفتاد از ستور گفت: «چشمِ تنگِ دنیادوست را یا قناعت پُر کند یا خاکِ گور» گلستان سعدی @shahrzade_dastan

شخصیت پردازی در داستان

شخصیت در داستان برای اینکه خواننده‌ها شخصیتهای داستان را بشناسند سعی کنید بیشتر آنها را نشان دهید تا درباره آنها حرف بزنید حرف زدن دربارهٔ آنها احتمالاً خواننده را خسته میکند و نمیگذارد خوانندهها احساسات و اندیشه های خود را با کلمات شما شکل .دهند اگر بنویسید: «مارک واقعاً دوست داشت موتورسیکلت سواری کند»، فقط اطلاعاتی ابتدایی ارائه داده اید اما اگر بنویسید «مارک در حالی که لبخندی بر لب داشت به طرف موتورسیکلت هارلی خود میرفت و روز طولانی را که پشت کامپیوتر گذرانده بود در هر قدم پشت سر میگذاشت امکانی فراهم کرده اید تا خوانندهها خاطرات خود را با عشق مارک به ماجراجویی پیوند بزنند. ضمن اینکه گذاشته اید آنها لذت بیشتری از خواندن ببرند استفاده از جزئیاتی که فقط دیدنی نیستند بلکه به بوها و صداها هم ربط دارند شخصیتی را که خلق کرده اید عمیقتر میکنند؛ جزئیاتی مانند صدای آزاردهنده شخصیت که مانند صدای قطع شدن و فرو افتادن درخت است بوی دلپذیر عرق کودکی که به خواب رفته است و تنفس ملال آور آدمکشی که در گوشه ای پنهان شده. 🍁نمونه ای از شخصیت پردازی کارآمد یک قرن طول کشید تا آنتونی موفق به پوشیدن آنچه میخواست و با خود درگیر بود .شود. کت و شلوار قهوه ای خیلی محافظه کارانه .بود میخواست لباسی غیر رسمی تر یا حتی کمی مد روز بپوشد پولور سبز را هم نمیخواست. هروقت آن را می پوشید فرانکی میگفت شبیه مارمولک شده. ژاکت خرمایی روشن باید آن را میپوشید به سرعت آن را پوشید و سعی کرد پیچ و تاب موهایش را که هیچوقت صاف نبود بگیرد. منصرف و کارتی را که آدرس جنا روی آن نوشته شده بود قاپید و با لبخندی ظاهری از در بیرون زد. 🍁نمونه ای از شخصیت پردازی نه چندان کارآمد آنتونی وقت زیادی صرف کرد تا تصمیم بگیرد چه لباسی بپوشد. میتوانست کت و شلوار ،قهوهای پولور سبز یا ژاکت خرمایی روشن .بپوشد ژاکت را انتخاب کرد بعد از اینکه آن را پوشید سعی کرد موهایش را شانه ،کند اما موهایش صاف نمی شد آهی کشید و کارت ویزیتی را که نام جنا روی آن بود برداشت. همان طور که از خانه بیرون میرفت لبخندی بر لب داشت چون چشم انتظار دیدن او (جنا) بود. وقتی به خواننده های خود نشان میدهید شخصیتهای داستان شما که و چه کاره اند، تلاش کنید از کلمات کلیشه‌ای :مانند پاسبان مقاوم، منشی ترسو، پزشک خودپسند و بدکاره ای با قلبی طلایی پرهیز کنید این شخصیتها بیشتر شبیه کاریکاتور (ساده) هستند و خوانندهها آنها را باور نمیکنند. علاوه بر این با ارائه شخصیتهای کلیشهای مخاطب خود را آزار میدهید مخصوصاً به موضوع نژاد، سن و سال جنسیت و فرهنگ شخصیتها توجه کنید. همه چیز درباره نویسندگی خلاق کرول وایتلی/ چارلی شولمن @shahrzade_dastan

#چالش_هفته بازگشت پرستوها نوشته انسیه حیدری 🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁🍁 توان راه رفتن نداشت.نمیدانست کی از جوانی به پیری رسیده.صدایی توی گوشش نجوا می‌کرد. مهربونم کجا سیر میکنی بیا بیرون از غار تنهائیت الانه که این وروجکا از راه برسن واینجاروکن فیکون کنن. پاشو یه دستی به سر رو روت بکش لباستو عوض کن دوست ندارم بچه ها تو این حال ببیننت.طفلکیا دلشون میگیره آقا رضا کنار حوض فیروزه ای آبی به صورتش زد و با بی حوصلگی از پله ها بالا رفت. جلوی آینه موهاش رو مرتب می‌کرد که چشمش افتاد به قاب عکس های رو طاقچه آهی کشید وبا حسرت بهشون خیره شد. یاد روز های جبهه وجنگ یاد هم رزمای شهیدش یاد صمیمی ترین دوستش مجید که هنوز پیکرش برنگشته بود. غرق خاطراتش بود که سر صدای بچه ها خلوتش رو به هم زدسعی کرد بغضش رو پشت لبخند بی رمقش پنهان کنه بچه ها با خوشحالی شیرژه زدن تو بغل آقا جون وصورت مهربونش رو غرق بوسه کردن آقا جون....آقا جون... صدای محمد پسر آقا رضا بود یه خبر مهم دارم براتون کجایید؟ سلام پسرم چه خبری؟ سلام آقا جون قراره این هفته پیکر چند تا از شهدارو که تازه تفحص شدن بیارن یهو آقا جون از جاش بلند شد وچشاش پر اشک شده بود تو دلش آرزو کرد کاش یکی از اونا پیکر دوست وهمرزمش اقامجید باشه.... @shahrzade_dastan