. _انگار‌ روی امواج دریام... روی یک تخته شناورم. دکتر خندید. _پس خوش به حالت... همه‌ی آنهایی که ایستاده بودند و نمی‌دیدمشان هم خندیدند... فقط چند ثانیه بود. آن غوطه خوردن میان بی‌حسی موضعی و بریدن شکمم. چند ثانیه روی موج‌های دریا بودم. ناگهان سرم تیر کشید. پلک‌هایم دوست داشتند به هم بچسبند. آمدم‌ بگویم سرم درد می...کن..د ... صدای گریه‌ی تو در اتاق پییچد. دوست داشتم دست‌هایم را دراز کنم. دوست داشتم همانطور خیس در آغوشت بکشم و بگویم من اینجام... _ریحانه؟ ریحانه؟ دخترم... مامان جون... چرا گریه‌ات بند نمی‌آمد؟ لابد گرسنه‌ات بود. شاید هم وقتی یکهو از آن کیسه‌ی آب گرم و نرم درآوردنت و وسط اتاق عمل سرد گذاشتنت، لرز کردی. _ریحانه؟ ریحانه؟ _بذار تمیزش کنیم، الان میاریمش پیشت... ماشالله...چه مژه‌های بلندی هم داره... لبخند زدم. دوباره دعایم گرفته بود. _مثل خواهرش... اضطراب شنیدن صدای گریه‌ات را با شمردن خفه کردم. بدون حسی در پاهایم روی تخت افتاده بودم و تو گریه میکردی. اگر می‌توانستم می‌دویدم برای آرام شدنت. _یک دو...‌سه ..چهار... پنج _بفرما، اینم ریحانه خانوم... صورتت را چسباندند به صورتم. بعد از ریکاوری به مامان مژگان و باباعلی گفتم صورتش مثل پنبه بود. اما از پنبه نرم‌تر بودی. هنوز گریه می‌کردی. گردن کشیدم و لب‌هایم را گذاشتم روی گونه‌ات. روی لبت. بوسه بارانت کردم. بوسه‌هایم را مثل خودت کوچک کرده بودم. کم کم گریه‌ات بند آمد.‌ نه گشنه‌ بودی و نه سرمای اتاق عمل به تن کوچکت لرز انداخته بود. من را میخواستی. حرارت لبم، عطر مادرانه‌ام، تو دلت همین بوسه‌های کوچک را میخواست. گرمای نفسم... مثل من که تمام وجودم در پی تو بود. نفس مامان، تو اومدی و من تازه فهمیدم مادرها چه قلب بزرگی دارند. به بزرگی و وسعت عشق‌هایی که درونشان جا می‌دهند... موش کوچولوی من، دختر کوچولوی من، تولدت مبارک قلب مامان زهرا. #عکس_نه_ماهگی #تولدت_مبارک #دوازدهم_مهرماه

. مگر آدم از چه زمانی خاطراتش یادش می‌‌ماند؟ سه چهار سالگی زمان درستی برای به یاد ماندن خاطرات نیست! برای اینکه یادت بیاید آن سال وقتی با ماشین پراید اطلسی در راه اردستان بودید، مامان نوار کاست اصفهانی را در ضبط فرو می‌کرد، خودت و غزال روی سطح پوشیده‌ای که بابا درست کرده بود دراز می‌کشیدید، جیران می‌نشست و همه زیر لب می‌خواندید، از شادی پر‌ گیرم که رسم به فلک... حالا در بیست و هشت سالگی دلم می‌خواهد در به در بگردم و یک پراید اطلسی نو‌ پیدا کنم، ضبطش نوار کاست خور باشد. مامان را بنشانم روی صندلی شاگرد و ظرف میوه را بگذارم روی پایش. دستی به موهای بابا بکشم و عینکش را بگذارم روی چشم‌هایش. بگویم بفرما پدر من. دست‌های قوی‌ات را قلاب کن دور فرمان غیر‌ هیدرولیک پراید. اصلا غزال و جیران کنار پنجره بنشینند و من سرم را ببرم بین صندلی مامان و بابا. بگویم بی زحمت ترک غوغای ستارگان. بعد بیافتیم در جاده. مامان یک سیب را پنج تکه کند و تکه تکه بزند سر چاقو. اصفهانی اوج بگیرد «سرود هستی خوانم در بر حور و ملک، در آسمان‌ها غوغا فکنم...» و ما سر تکان دهیم و لب بزنیم« امشب یک سر شوق و شورم، از این عالم گویی دورم...»

به خودم که نگاه میکنم،‌ آن‌ مادری نیستم که می‌خواستم باشم! آن مادری هستم که دیگران،‌ جامعه، عرف، سلامت، بهداشت، از من ساخته‌اند. امشب که قبل از خواب آمدم‌ زینب را ببوسم، دیدم روی لباسش لک روغن پاچین‌هایی‌‌ست که به دندان کشیده. لباس تمیز را جای لباس لکه لکه سرش کشیدم. باسن ریحانه را هم تازه شسته بودم. تازه دکمه جفتی‌های سرهمی را زیر باران گریه‌هایش بسته بودم. دیدم آستینش خرمایی است و روی لباسش انواع لک ماست و روغن و برنج های چسبیده است. سرهمی سبزش را از روی جارختی کشیدم پایین. علی گفت: وای ، ول کن دیگه زهرا...بشین! نتوانستم. «بچه موقع خواب باید لباسش تمیز باشه تا بهتر بخوابه» این گزاره از کدام سند و مدرک علمی زده است بیرون نمیدانم. شاید هم کسی روزی در اینستاگرام گفته بوده و من لایک کردم، شاید هم آشنایی در یک مهمانی بلند عنوان کرده... نمی‌دانم. اهمیتی ندارد! مهم این است زیر این باید نبایدهای ذهنی مغزم دارد می‌سوزد. _ تلویزیون فلان قدر ساعت... شبکه نهال نه! فقط پویا! _ بستنی در هوای سرد نه! _خواب بعد ازظهر از فلان ساعت به بعد نه! _ فلان چیز با شکم خالی نه! و ... بماند برای خانه هم انبوهی از باید نباید‌ها را ردیف می‌کنم. حریف بچه‌ها که نمی‌شوم. اصلا در معرکه‌ی باید نبایدهای خانه قاطی‌شان نمی‌کنم. _ ظرف‌ نشسته در سینک نباشد. _ بی چایی دم کشیده نباشیم. _ کوهی از لباس نشسته نداشته باشیم‌. _اشغالی زیر پا نیاید. _غذای تازه و متنوع بخوریم. _ پذیرایی، اتاق خودمان و ترجیحا اتاق بچه‌ها مرتب باشد... _ کوسن‌های روی مبل به ترتیب روی مبل نشسته باشند. دوست دارم مغزم را محکم بغل کنم و از زیر بار این چیزهای مسخره نجاتش دهم. شاید گرفتگی شقیقه‌هایم باز شود. دندان‌های فشرده‌ام‌ آزاد شوند و صورتم چند لحظه طعم تعلیق را بچشد. طعم بی‌حسی. شاید بچه‌ها هم دلشان یک مامان کمی شل‌تر میخواهد. مادری بدون خطی روی پیشانی!