امروزه کتاب های زیادی پیرامون چگونگی دستیابی به #علم_بومی نوشته شده است، اما یقیناً یکی از بهترین و جذاب ترین آن ها، کتاب نشت نشای #رضا_امیرخانی است. آقای امیرخانی، پس از مدتی تحصیل در یکی از دانشگاه های ایالات متحده و پس از بازگشت به ایران، این کتاب را با رویکرد ایجاد سوال و به مقایسه گذاشتن دانشگاه ها و دانشگاهیان ایران و آمریکا، نگاشته است و سعی در آفریدن اثری ماندگار را داشته است و به نظر می رسد که تا حد قابل توجهی به هدف خویش رسیده است. یکی از دوستان بزرگوارم می گفت:« شاید لازم باشد که هر دانشجویی، در ابتدای هر ترم، یک مرتبه این کتاب را بخواند تا شاید وظیفه اصلی خویش و راه رسیدن به #تولید_علم_اسلامی و #بومی را از خاطر نبرد.» #نشت_نشا #مقاله_بلند_انتقادی #علم_بومی #تولید_علم_اسلامی #رضا_امیرخانی #اهل_کتاب بمانیم

زندگی و علم! مقدار مجاز فاصله ی شهر تا دانش گاه چه قدر باید باشد؟ مرکز ایالت ماساچوست امریکا، بوستون است. شهر ام. ای. تی، شهر هاروارد، شهر کمبریج... شهر فاین آرت، شهر موزه ی هنر های مدرن... شهر کافه های پر رونق، شهر کتاب خانه های عمومی شلوغ... شهر روشن فکران امریکا، شهر معروف ترین فستیوال های هنری... شهر به ترین شرکت های کامپیوتری، سیلیکون ولی (Silicon valley)... روی پلاک های ماشین در تعریف ایالت ماساچوست نوشته اند، روح امریکا (The spirit of Massachusetts is the spirit of America)... تابستان سال ۲۰۰۱ میلادی. شب بود و در محله ی هاروارد بودم. جایی با تابلو ی دانش گاه هاروارد رو به رو نشدم، اما کافه هایی دیدم به اسم هاروارد. بوتیک هایی به اسم هاروارد. متعجب جلو تر رفتم. ساختمان هایی با معماری فوق العاده قدیمی. اما هیچ نشانی از دانش گاه نبود. ساعت از ده شب گذشته بود، اما خیابان ها هم چنان شلوغ بود. مملو از جوان. جوان هایی که دور میز های کافه های خیابانی نشسته بودند و گپ می زدند. دانش جو هایی که کف پیاده رو ولو شده بودند و زیر نور چراغ خیابان تکالیفشان را می نوشتند. پسرکی که گیتارش را به دست گرفته بود و در ایوان خانه اش که مشرف به خیابان بود، آواز می خواند و ساز می زد... و من متعجب نگاه می کردم که پس کجاست آن دانشگاه عظیم و قدیمی. آن #مهد_علوم_انسانی ینگه دنیا... عاقبت دل به دریا زدم و از جوانی که از کافه بیرون می آمد، پرسیدم، این دانش گاه هاروارد کجاست؟ خندید و گفت، همین جا که ایستاده ای! طبقه بالای کافه را نشان داد؛ آپارتمانی که چراغ هایش روشن بود. گفت این کلاس فلسفه ی پرفسور مک آرتور است که با رضایت استاد و دانش جو این ساعت شب برگزار می شود. آن جوان که تازه هم صحبت گیر آورده بود، تا بعد از نیمه شب دانش گاه را به من نشان می داد... آن در را نگاه کن کنار سالن بیلیارد، آن دفتر دانش کده ی منطق است. طبقه ی بالای آن رستوران، دانش کده ی جامعه شناسی است. دیوار به دیوار فروش گاه لوازم التحریر، کتاب خانه ی عمومی است. پرفسور فلانی در این خانه زنده گی می کند. پرفسور بهمانی که حتما اسمش را شنیده ای، هم سایه ی من است... گفت و گفت و گفت و من چارشاخ مانده بودم که این چه هارواردی است... هاروارد یک دانش گاه نیست. یک محله است. با همه ی مشخصات یک محله. از کفاشی تا قصابی تا کلاس درس. از روزنامه فروشی تا مغازه فروش نوشت افزار تا کتاب خانه ی عمومی. از #گدا تا راننده تاکسی تا استاد دانش گاه... و تازه اگر هاروارد محله است، برکلی در شمال سان فرانسیسکو شهر است! #نشت_نشا #مقاله_بلند_انتقادی #علم_بومی #تولید_علم_اسلامی #رضا_امیرخانی #اهل_کتاب بمانیم

معرفی کتاب امروز، اختصاص به یکی از کتاب های حاجی پناهیان دارد. #چگونه_یک_نماز_خوب_بخوانیم را بخوانید و با زبان شیوا و عارفانه حاجی پناهیان، برخی از اسرار نماز را کشف، فهم و عمل کنید. کتاب جالبی است، خصوصاً زمانی که حاجی شروع به سوال پرسیدن از خداوند متعال، پیرامون نماز می کند. #چگونه_یک_نماز_خوب_بخوانیم #مذهبی #علی_رضا_پناهیان #اهل_کتاب_بمانیم

ادب آموزی؛ از اسرار وجوب #نماز سرّ اینکه خداوند همه ی ما را به #نماز امر کرده و این عملیات تکراری را بر ما واجب نموده، چیست؟ یکی از اسرارش رعایت ادب در مقابل پروردگار است. بر اساس بسیاری از روایات- که به برخی از آنها اشاره شد- خداوند متعال می خواهد بندگانش مودبانه #نماز بخوانند. #نماز خواندن، رسیدگی به واجبات نماز است. #نماز خوب خواندن یعنی اینکه واجبات #نماز را بپذیرم، و به آن گردن بنهم. واجبات #نماز طوری قرار داده شده اند که معمولا برای انسان خسته کننده هستند. قسمت های واجب #نماز به گونه ای است که بعد از چند روز،#نماز برای آدم تکراری می شود. کافی است همین را بپذیریم. و این پذیرش را در چهره و رفتار خودمان نشان دهیم. به خدا نگوییم« خدایا، #نماز برای ما تکراری و ملال آور شده است» به خدا نگوییم که« عبادت دیگری به ما پیشنهاد بده تا برایمان جذاب تر باشد و ما با لذت عبادت کنیم!» به این فکر کنیم که چرا خدا #نماز را تا این اندازه تکراری، با یک روال ثابت ، به سوی یک #قبله ثابت، و یک سری #اذکار ثابت برای ما قرار داده است؟ در خانهٔ خدا بایستیم و بگوییم، خدایا! می خواهی #نماز برای ما تازگی نداشته باشد؟ پس می خواهی برای ما چه خاصیتی داشته باشد؟ همان را به ما بده! #نماز یک عمل جدید نیست که از بابت جدید بودنش برای ما لذت بخش باشد، عملیات #نماز از بس که تکراری است، لذتش از بین می رود. این یعنی تو خواسته ای ما عملی را انجام دهیم که به خاطر جدید و تازه بودنش برای ما لذت و حلاوت نداشته باشد؟ پس اگر این را ندارد، برای ما چه دارد؟ همان را به من بده. #نماز یک عبادت مودبانه است و همان طور که بیان شد؛ #نماز در قدم اول رعایت ادب است نه ابراز محبت به پروردگار عالم. ما خدا را دوست داریم. اما این دوستی ما را وادار نمی کند که روزی پنج بار #نماز بخوانیم. ما غالبا نمی توانیم سر #نماز با خدا عشق بازی کنیم. #نماز خیلی سریع ما را خسته می کند. حتی بعضی وقت ها موقع #اذان حالمان گرفته می شود و حوصله نداریم سراغ #نماز برویم. پس خدایی که می داند ما اکثرا با #نماز رابطه قشنگی نداریم، چرا آن را برای ما واجب کرده؟ آیا بهتر نیست خدا صبر کند تا ما عاشق و عارف شویم، آنگاه برویم #نماز بخوانیم؟ #چگونه_یک_نماز_خوب_بخوانیم #مذهبی #علی_رضا_پناهیان #اهل_کتاب بمانیم

کمی هم #شعر بخوانیم.... اشعار این هفته از مجموعه رباعی #میلاد_عرفان_پور انتخاب شده است که در کتاب #راهبندان منتشر شده است. رباعي اول دیگر جانم به جست و جویت نرود دیگر دلِ من تشنه به سویت نرود کم بارانی! همان نباری بهتر ای ابر برو که آبرویت نرود رباعي دوم ای در خور و خواب مانده دنیای شما ای بستر عافیت مهیّای شما آلودگی شهر فقط ذره ای از آلودگی هوای دل های شما رباعي سوم تو مثل بهار، مثل باران خوبی چون جان می خواهمت که چون جان خوبی خوبان همه عیب های پنهان دارند غیر از تو که آشکار و پنهان خوبی رباعي چهارم فریاد بزن ساعت خاموشی را از هوش برو محشر بی هوشی را از یاد تو را می برد آخر دنیا بسپار به خاطر این فراموشی را #راهبندان #رباعیات #میلاد_عرفان_پور #اهل_کتاب بمانیم

پسرک فلافل فروشی که جاودانه شد! زندگی نامه ی شهیدی با اخلاص و با غیرت که زندگی خود را در تهران آغاز کرد و پس از سال ها زندگی در این شهر، دست به مهاجرت زد. به قول شهید، دیگر حجاب ها در این شهر، رنگ و بوی فاطمه س را نداشت و او از تهران عازم نجف اشرف شد تا ادامه زندگی خود را در کنار مولایش باشد. شهیدی که علاوه بر طلبگی، برای نگرفتن شهریه، هر چند به این ناچیزی، کار لوله کشی را هم انجام می داده است. بله؛ او شهریه ی طلبگی را نمی گرفت چرا که می ترسید که نتواند حق درس و درس خواندنی که وظیفه اش است را ادا نماید و لقمه های زندگی اش با خورده شیشه همراه شود. نهایت امر این جوان نیز در این دنیا، با شهادت در جبهه های حق علیه باطل و در مقابل دشمنان صفیه مولایش یعنی داعشی ها رقم خورد. #پسرک_فلافل_فروش #شهدا #مدافع_حرم #زندگی_نامه #شهید_محمد_هادی_ذوالفقاری #اهل_کتاب بمانیم

ویژگی ها این سخنان را از خیلی ها شنیدم. اینکه هادی ویژگی های خاصی داشت. همیشه دائم الوضو بود. مداحی می کرد. اکثر اوقات ذکر سینه زنی هیئت را می گفت. اهل ذکر بود. گاهی به شوخی می گفت: من دو هزار تا یا حسین علیه السلام حفظ هستم. یا می گفت: امروز هزار بار ذکر یا حسین علیه السلام گفتم، عاشق امام حسین علیه السلام و گریه برای ایشان بود. واقعا برای ارباب با سوز اشک می ریخت. #اخلاص او زبانزد رفقا بود. اگر کسی از او تعریف می کرد، خیلی بدش می آمد. وقتی که شخصی از زحمات او تشکر می کرد، می گفت: #خرمشهر را خدا آزاد کرد! یعنی ما کاری نکرده ایم. همه کاره خداست و همه ی کار ها برای خداست. حال و هوای خواسته هایش مثل جوانان هم سن و سالش نبود. #دغدغه مند تر و #جهادی تر از دیگر جوانان بود. انرژی اش را وقف بسیج و کار فرهنگی و هیئت کرده بود. در آخر راهی جز طلبگی در نجف پاسخگوی غوغای درونش نشد. من شنیدم که دوستانش می گفتند: هادی این سال های آخر وقتی ایران می آمد، بار ها روی صورتش چفیه می انداخت و می گفت: اگر به نامحرم نگاه کنیم راه #شهادت بسته می شود. خیلی دوست داشت به سوریه برود و از حرم حضرت زینب علیه السلام دفاع کند. یک طرف از دیوار خانه را از بنری پوشانده بود که رویش اسم حضرت زینب علیه السلام نوشته شده بود. می گفت نباید بگذاریم حرم عمه سادات، دست تروریست ها بیفتد. وقتی می خواست برای نبرد با داعش برود، پرسیدیم درس و بحث را می خواهی چه کنی؟ گفت: اگر شهید نشدم، درسم را ادامه می دهم. اگر شهید شدم، که چه بهتر خدا می خواهد این گونه باشد. #پسرک_فلافل_فروش #شهدا #مدافع_حرم #زندگی_نامه #شهید_محمد_هادی_ذوافقاری #اهل_کتاب بمانیم

کتاب #چشمهایش یکی از پرفروش ترین کتاب های این روز های بازار به شمار می رود. احتمالا اگر شما هم قبلاً این کتاب #بزرگ_علوی را خوانده باشید، از این آمار بالای فروش متعجب شده اید، چرا که پس از گذشت سال ها از نگارش آن و همچنین نثر، متن و روح آن، در صدر فروش بودن برای این کتاب دور از انتظار به نظر می رسد. #چشمهایش داستانی است که در ژانر #جنایی_عاشقانه اما با اهداف سیاسی نوشته شده و شخصیت اصلی آن را یک دختر زیبارو و یک نقاش جوان شکل می دهند. چشم های این دختر بسیار جذاب و زیبا هستند و بعد از بسیاری از حوادث که برای دختر در داخل و خارج کشور رخ می دهد، معروف ترین نقاش آن روز های ایران تصمیم به تصویر در آوردن این چشم های سحرآمیز می گیرد. داستان از جایی شروع می شود که این نقاش به طرز عجیبی کشته می شود و این نقاشی چشم ها، توجه یکی از افراد موزه ی نگه داری نقاشی ها را به خود جلب می کند و داستان ها و ماجرا های بعد از آن برای رسیدن به حقیقت آغاز می شود. در ادامه ما با جریان های مبارز آزادی خواه و ملی گرا در زمان شاه مخلوع روبرو می شویم. در حقیقت از این کتاب به عنوان یکی از مهم ترین رمان های جریان ساز سیاسی در دهه ۱۳۴۰شمسی یاد شده و گفته می شود که بر تحولات دهه ۵۰ تأثیرات غیر قابل چشم پوشی داشته است. شاید خواندن رمان هایی از این دست که پس از مشروطه نگاشته شده است، در بالا رفتن سطح آگاهی ما پیرامون تحولات اجتماعی سال های ۱۳۲۰ تا ۱۳۵۰ بسیار موثر باشد. #چشمهایش #رمان_جنایی_عاشقانه #رمان_سیاسی #ادبیات_مبارزه #بزرگ_علوی #اهل_کتاب بمانیم

دو سه ماه زندگی ما بدین نحو گذشت. هر هفته اقلام یکبار و گاهی بیشتر او را می دیدم. روز هایی که امید دیدار او را نداشتم، دلم خالی بود. نمی دانستم چگونه وقت خود را پر کنم. هر آن منتظرش بودم. در خیابان هایی که هرگز در آن آمد و شد نداشت، در ساعاتی که صریحا می دانستم مشغول کار است. در خانه هایی که اصلا صاحبان آن ها را نمی شناخت، همیشه منتظرش بودم و معجزه های پهلوی خود تصور می کردم تا به این نتیجه منتهی شود که من به دیدار او قائل می گردم. در صورتی که از همان ماه دوم کار های زیادی به من رجوع می کرد. من با ذوق و شوق بی آنکه کم ترین ترس به خود راه بدهم، آنها را انجام می دادم. به من دستور داد که ماشین نویسی یاد بگیرم. آخ، چه کار خسته کننده ایست این ماشین نویسی. کشنده است. اما من یاد گرفتم. سه هفتهٔ تمام روزی هفت ساعت کار کردم. من از پشتکار خود در شگفت بودم اما این تنها راهی بود که برای من در زندگی باقی مانده بود. وقتی وظیفه ای را که به من ارجاع کرده بود، انجام می دادم، می دیدم که خوشحال است و این خوشحالی برای من مایهٔ زندگی بود. مرا سر شوق می آورد. وقتی ماشین نویسی یاد گرفتم، نامه ای به من داد و از من خواهش کرد که پانصد نسخه از آن رونویسی کنم. روزی که می خواست نامه را به من بدهد، با او در سینما ملاقات کردم. به من گفت:« نامه ای می خواهم به شما بدهم که پانصد نسخه از آن ماشین کنید.» گفتم:« چه خوشحالم از اینکه بالاخره به من کاری می دهید.» گفت:« می دانید که کار بسیار خطرناکی است؟» گفتم:« ماشین کردن که دیگر خطر ندارد.» گفت:« این نامه را منتشر خواهند کرد و اگر بفهمند شما ماشین کرده اید، شما را می گیرند و آن وقت خیلی بد خواهد شد.» گفتم:« من حاضرم، بدهید به من. همین الان بدهید.» گفت:« همراهم نیست.» پرسیدم:« خیال می کردید که من ابا خواهم داشت از اینکه دستور شما را انجام بدهم؟» گفت:« نه، می دانستم که قبول خواهید کرد. می خواستم با علم به خطری که این کار در بر دارد، اقدام کرده باشید.» قرار شد که همان شب نامه را کسی به خانهٔ من بیاورد. متن نامه خوب یادم هست. شاه می خواست در نزدیکی تنکابن املاکی را که بخش عمدهٔ آنها مال خرده مالکان بود، بخرد. مأمورین املاک به دهات ریخته بودند و مردم را به زور به محضر می بردند و از آنها امضاء می گرفتند. عده ای از دهقانان پیش از این که نوبتشان برسد، شبانه از تنکابن فرار کردند و به تهران، به خانهٔ یکی از قضات عالی رتبه که از هم‌ولایتی‌های آن ها بود و خودش هم چند صد جریب زمین داشت، پناه بردند. قاضی چاره ای نداشت جز اینکه از دست مأمورین املاک به شخص شاه شکایت کند. این نامه که قریب به پنجاه سطر بود، نمی دانم به چه وسیله ای به دست استاد افتاده بود. من از این نامه پانصد نسخه ماشین کردم و بر حسب قرار قبلی یک شب ساعت ده، موقعی که همه در خانهٔ ما خوابیده بودند، مردی که حتی روی او را نتوانستم ببینم، چند تلنگر به شیشهٔ اطاق من زد و من طبق دستوری که داشتم، نامه ها را چند نوبت به او دادم و او برد. چند روز بعد یکی از همین نامه ها برای پدرم رسید. #چشمهایش #رمان_جنایی_عاشقانه #رمان_سیاسی #ادبیات_مبارزه #بزرگ_علوی #اهل_کتاب بمانیم

از روزگاران قدیم تا به امروز، همیشه یک طبقه در همه‌ی جوامع بشری وجود داشته است که آن را #اشراف گویند. طبقه‌ای پر#نفوذ، #قدرتمند و دارای#ابزار های مختلف برای جلوگیری از به خطر افتادن جایگاه و منافع خود و پیشبرد هرچه بیشتر اهداف خویش. طبقه‌ای که در برهه ای از تاریخ و مشخصاً در زمان حکومت حاکمان الهی، یعنی حضرت محمد مصطفی صلی‌الله‌علیه‌و‌آله و حضرت علی علیه‌السلام بر بلاد اسلام، به حاشیه رانده شدند اما از هم نپاشید و تفکر#اشرافیت و #خویشتن_برتر_انگاری زنده ماند. امروزه نیز جای پای خود را در تفکر مردم محکم‌تر از قبل می بیند. متاسفانه مردم به جای آن که نسبت به #اشرافیت( که توأمان با جهل نیز می باشد) دارای یک جبهه مخالف علیه آن باشند،#اشرافیت و #اشراف را الگو عمل و زندگی خود قرار داده‌اند و کلید حل مشکلات را رسیدن خود به آن می دانند و خراب کردن پل ها انسانیت و دین را در این راه بی‌اهمیت‌تر از هر چیزی می‌پندارند. کتاب حاضر، بیان نکات تاریخی پیرامون این موارد را در زمان حضرت محمد صلوات‌الله‌علیه‌و‌آله و دوران خلفای پس از ایشان و حکومت حضرت علی علیه‌السلام را مد نظر قرار داده و از چگونگی قدرت‌گیری آن‌ها و نقش یهودیان در این امر را به خوبی تشریح کرده است. #ردّپای_اشراف #تاریخ #اشرافیت #یهود #عبدالرحیم_پیرسته_انوشه #اهل_کتاب بمانیم

فصل پنجم سرانجام جامعه در دوره حکومت خلفای سه گانه بعد از کشته شدن عثمان، علی ابن ابی طالب علیه السلام حاکمیت جلسه مسلمانان را به دست گرفت. البته جامعه ای که معیار های آن بیشتر کسب مال، غنایم، زمین و غیره بود و زندگی جاهلی اشراف باز از نو زنده شده و حیات خود را آغاز کرده بود. بعد از رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله، با پیروزی های گسترده ای که مسلمانان در دوره سه خلیفه گذشته به دست آوردند، غنایم بسیاری به خزانه دولت اسلامی سرازیر شد. برای مثال در جنگ نهاوند، به هر سواره نظام شش هزار درهم رسید و بقیه غنایم به خزانه مرکزی فرستاده شد. از جمله آن غنایم، صندوقچه ای از جواهرات بود که دو میلیون درهم فروخته شد، در حالی که بهای واقعی آن چهار میلیون درهم بود؛ از این دست غنایم بسیار زیاد بود؛ مثلا خراج های سرزمین مصر به چهار میلیون دینار می رسید. سرازیر شدن ثروت های کلان و توزیع ناعادلانه و ناهمگون آن، شکل گیری طبقه جدید اشراف را سبب شد. توزیع نامتعادل ثروت در بین حاکمان، کارگزاران حکومتی و امویان، این طبقه را ایجاد و در صف اشراف و مترفین آن جامعه قرار داد و فاصله بسیار زیادی را با اقشار مختلف مردم ایجاد کرد؛ به گونه ای که برخی از صحابه رسول خدا صلی الله علیه و آله نیز در صف مقدم اشراف قرار گرفتند. این توزیع نامتعادل سرمایه ها و انباشت ثروت به دست عده ای خاص آن هم در سطح بالا، باعث شد صاحبان ثروت به عناصر اثرگذار در جامعه تبدیل شوند و با قدرت خود اقشار کم درآمد جامعه را زیر نفوذ و سلطه خود در آورند و حتی روی فکر آنان نیز تاثیر بگذارد. حضرت علی علیه السلام در چنین شرایطی که فساد و حیف و میل بیت المال به اوج خود رسیده بود بعد از بیست و پنج سال خانه نشینی، به اصرار مردم و به علت به ستوه آمدن آنها از فساد موجود و روی آوردن عده ای از مسلمانان به نسبت های جاهلی گذشته، حکومت را پذیرفت. #ردّپای_اشراف #تاریخ #اشرافیت #یهود #عبدالرحیم_پیرسته_انوشه #اهل_کتاب بمانیم

کمی هم شعر بخوانیم.... این بار با مجموعه رباعیات #محمد_مهدی_سیّار در کتابچه #یادآوری. یکی از نکات جالب توجه این کتاب، طراحی خلاقانه آن است که به شکل یک دفترچه روزانه در آمده است. رباعي اول: رساندن بی تابم از این تب مبارک، تب تو باید برسم به درک این شب، شب تو باید برسم تا برسانم شاید این جان به لب رسیده را بر لب تو رباعي دوم: بی تو بی تو منم و دقایق پژمرده نه زنده حساب می شوم نه مرده تلخ است اوقات، تلخ و خالی مثل فردای قرار های بر هم خوده رباعي سوم: سر به هوا هر سو که نگاه می کنم دیدار است هر منظره ای شگفت و بی تکرار است امروز من و سر به هوایی هایم امروز که آسمان پرستوزار است رباعي چهارم: جست و جو هر گوشه گریست چشم و هر سو نگریست سرگشته پی آن که نمی دانم کیست... سرگشته پی آن که نمی دانم کیست می گردم و می گردم و می دانم نیست! #یادآوری #رباعی #عاشقانه #محمد_مهدی_سیّار #اهل_کتاب بمانیم

« وقتی مهتاب گم شد» خاطرات جانباز شهید، #علی_خوش_لفظ؛ این جانباز عزیز و سرافراز هشت سال دفاع مقدس، که اصلا اهل همدان می باشد، خاطرات سال های جبهه و جنگ خویش و رفقای رزمنده اش را به کمک نویسنده توانای آثار دفاع مقدس، جناب آقای #حمید_حسام، در کتاب #وقتی_مهتاب_گم_شد جمع آوری کرده و این وقایع تاریخی گران‌بها را به دستان نسل جوان رسانده است. امیدوارم که با خواندن زندگی نامه جنگی این رزمنده دلیر و رشادت های افرادی مثل #شهید_علی_خوش_لفظ، بیش از پیش به گذشته درخشان پدرانمان افتخار کنیم. #وقتی_مهتاب_گم_شد #خاطرات #دفاع_مقدس #علی_خوش_لفظ #حمید_حسام #اهل_کتاب بمانیم

فصل دهم نبرد فاو سال ۱۳۶۴ رسید. بی اینکه بدانیم کی سال تحویل شد فقط پیام نوروزی آنان را تبلیغات گردان میان بچه ها توزیع کرد و فهمیدیم که دو سه روز از سال نو گذشته است. از اینکه در جمعی بودم که کمتر می شناختم خوشحال بودم. هر روز صبح بعد از ورزش عمومی بادگیری می پوشیدم و چند کیلومتر می دویدم تا وزنم پایین بیاید. کم کم ذهنم به قدری از بچه های اطلاعات عملیات تیپ دور شد که انگار سال هاست در گردان پیاده ام. تنها چیزی که یک آن رهایم نمی کرد یاد علی محمدی و آن #شب_مهتابی بود. بعد از چهل روز خبری از عملیات نشد. علی آقا سراغم آمد و گفت: «برگرد واحد.» گفتم: «همین جا می مانم.» رگ خواب من دستش بود. گفت: «با بچه های واحد می رویم همدان منزل شهید علی محمدی.» پای رفتن نداشتم، اما علی آقا قانعم کرد که بیا و گوشه ای بنشین و چیزی نگو. وقتی جلو در خانهٔ علی محمدی رسیدیم پایم سست شد. پدرش کفن پوش جلو ایستاده بود و یقهٔ پیراهن سیاهش از کفن بیرون زده بود. پیدا بود که در غم گذشت دو ماه از شهادت پسرش هنوز عزادار است. چشمش که به من افتاد بلند بلند گریست و گفت: «ای رفیق، علی من چه شد؟ چرا پسرم را نیاوردی؟» بهت زده به زمین خیره شدم. درونم غوغا بود. می خواستم بگویم: «دور از عدالت خدا بود که علی شهید نشود.» می خواستم فریاد بزنم که «به خدا تمام وجود من با او در همان میدان مین جا مانده است.» می خواستم بگویم: «به خدا تنها بودم و اگر تنها هم نبودم آوردن پیکر علی از آن معرکه محال بود.» رفتم داخل اتاق نشستم. علی آقا از خصوصیات علی محمدی نحوه شهادت او گفت و از اخلاص، صبوری، شجاعت، توکل، و تعبد او و آن قدر دلنشین و محزون که خاطره به سمت روضه رفت. چراغ ها خاموش شد و تاریک، آن قدر تاریک که تاریکی پیش از مهتاب و لحظهٔ انفجار مین والمر و صدای تق تق تیر و دمیدن #مهتاب در ذهنم مرور شد. همان جا و در اوج ریختن اشک گفتم: «علی جان، کمکم کن مثل تو بشوم، مثل تو بی ادعا، مثل تو دور از هیاهوی نام و عنوان، مثل تو فرزند تکلیف، مثل تو بصیر و اهل یقین.» #وقتی_مهتاب_گم_شد #خاطرات #دفاع_مقدس #علی_خوش_لفظ #حمید_حسام #اهل_کتاب بمانیم

#شازده_کوچولو، نخستین بار سال ۱۹۴۳ در نیویورک منتشر شد و با ترجمه به بیش از ۳۰۰ زبان دنیا، به عنوان یکی از محبوب ترین کتاب های تاریخ محسوب می شود. در این کتاب، #اگزوپه‌ری با ارائه ی تصویری کودکانه، به بیان و شرح فلسفه خود از دوست داشتن، عشق و هستی می پردازد. #اگزوپه‌ری با خلق پسرکی از اخترک ب ۶۱۲، در مقام پرسشگر، به بسیاری از سوالات کودکان و نوجوانان پاسخ می دهد. مسافر کوچولو از ستاره و گل سرخی که دارد صحبت می کند و این که چقدر این گل را دوست دارد. اخیرا نیز انیمیشنی با همین نام و با بن‌ مایه‌ ای که از این کتاب گرفته بود، ساخته شده و به نقد دنیای مدرن و نظم صنعتی و مادی گرایانه امروز جهان پرداخته است. در نگاه اول، #شازده_کوچولو کتابی ساده به نظر می رسد، اما هر چه بیشتر پیرامون اندیشه ای که این متن را نگاشته است به تفکر و تحلیل و تحقیق می پردازیم، نکات فلسفی و افق هایی تازه در آن نمایان می شود. #شازده_کوچولو #رمان_نوجوان #ادبیات_فرانسه #آنتوان_دوسنت_اگزوپه‌ری #احمد_شاملو #اهل_کتاب بمانیم

اخترک دوم، مسکن آدم خودپسندی بود. خودپسند چشمش که به شازده کوچولو افتاد از همان دور داد زد:_ به به! این هم یک ستایشگر که دارد می آید مرا ببیند! آخر برای خودپسند ها دیگران فقط یک مشت ستایشگرند. شازده کوچولو گفت:_ سلام! چه کلاه عجیب غریبی سرتان گذاشته اید! خودپسند جواب داد:_ مال اظهار تشکر است. منظورم موقعی است که هلهله ی ستایشگر هایم بلند می شود. گیرم متاسفانه تنابنده یی گذارش به این طرف ها نمی افتد. شازده کوچولو که چیزی حالیش نشده بود گفت:_ چی؟ خودپسند گفت:_ دست هایت را بزن به همدیگر. شازده کوچولو دست زد و خودپسند کلاهش را برداشت و متواضعانه از او تشکر کرد. شازده کوچولو با خودش گفت:« دیدن این، تفریحش خیلی بیشتر از دیدن پادشاه است.» و دوباره بنا کرد دست زدن و خودپسند با برداشتن کلاه بنا کرد تشکر کردن. پس از پنج دقیقه یی شازده کوچولو که از بازی یکنواخت خسته شده بود پرسید: _ چه کار باید کرد که کلاه از سرت بیفتد؟ اما خودپسند حرفش را نشنید. آخر آن ها جز ستایش خودشان چیزی را نمی شنوند. از شازده کوچولو پرسید:_ تو راستی راستی به من با چشم ستایش و تحسین نگاه می کنی؟ _ ستایش و تحسین یعنی چه؟ _ یعنی قبول این که من خوش قیافه ترین و خوشپوش ترین و ثروتمند ترین و باهوش ترین مرد این اخترکم. _ آخر روی این اخترک که فقط خودتی و کلاهت. _ با وجود این ستایشم کن. این لطف را در حق من بکن. شازده کوچولو نیمچه شانه یی بالا انداخت و گفت:_ خب، ستایشت کردم. اما آخر واقعا چیِ این برایت جالب است؟ شازده کوچولو به راه افتاد و همان طور که می رفت تو دلش می گفت:_ این آدم بزرگ ها راستی راستی چه قدر عجیبند! #شازده_کوچولو #رمان_نوجوان #ادبیات_فرانسه #آنتوان_دوسنت_اگزوپه‌ری #احمد_شاملو #اهل_کتاب بمانیم

کمی هم از شعر های #علی_محمد_مؤدب با طعم دفاع و جنگ بخوانیم. ۱. قلعه در سو دلی پر خون قلعه غوغای شهیدان بود زندگی با شاهدان جنگ دیدن معراج انسان بود جنگ طی الارض دهقان ها موسم پرواز پاکی ها آسمانی می شدند آسان در غبار جبهه خاکی ها پای تخته، عصر هر جمعه درس های تازه از قرآن عصر جمعه، مکتب عشق است ما همه شاگرد های آن ۲. با حمیرایش چه می گوید؟ زوزه ی سگهای حواب را مصطفی معراج رفته است دیدن آن شب رنگ هر شب را مصطفی آیا چه می خواهد؟ از «اسامه» آخرین سردار هان چه سرداری؟ چه سربازی؟ پس چرا فرمان نبرد از یار؟ گفت: با لشکر عزیمت کن _بی خیال از مولا_ ماند! این «اسامه» آخرین سردار از سپاه عاشقان جا ماند #دست_خون #شعر #دفاع_مقدس #علی_محمد_مؤدب #اهل_کتاب بمانیم

مهم ترین اصل در انجام امور اجتماعی و حتی بعضاً شخصی، انجام کار در یک گروه است. کاری که در گروه و با همراهی و همکاری سایرین انجام شود دارای مزایا و خیر هایی می باشد که در کار های انفرادی نمی توان ردپای آن ها را دید. خداوند حکیم در آیه شریفه #عصر پس از آن که انسان را از خسران دنیا با خبر می کند می فرماید« إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا و َعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ و َتَوَاصَوْا بِالْحَق ِّو َتَوَاصَوْا بِالصَّبْر»؛ در حقیقت خداوند در این آیه شریفه راه سعادت را ایمان به خداوند و انجام صالحات می داند و تکمیل کننده آن دو را توصیه و اشاعه آن به دیگران می داند و این خود تاکیدی موکد بر انجام کار گروهی است. امروزه در ادبیات دینی رایج ما مدلی از کار گروهی شکل گرفته است که از دیرباز نیز بر آن تاکیدات فراوانی بوده است و آن را #کار_تشکیلاتی می گویند. مدلی که هنوز به اوج و بلوغ خود نرسیده است و با این حال چاره گشایش گره های کور بسیاری در سال های پیش و پس از انقلاب بوده است و نعمات زیادی را با خود به همراه داشته است. متاسفانه کتاب هایی که در این زمینه نوشته شده است، نه به لحاظ #کمی و حتی #کیفی در وضعیت مطلوبی قرار ندارند. با این حال یکی از کتاب هایی که در این زمینه در چند سال اخیر با استقبال خوبی روبرو شده است، کتاب #کار_باید_تشکیلاتی_باشد است که انتشارات شهید کاظمی آن را با جمع آوری سخنان حضرت آقا پیرامون این مهم، تهیه و تنظیم کرده است و از سطح کیفی متوسطی برخوردار است. احتمالا خواندن بخش هایی از این کتاب برای آغاز یک #کار_تشکیلاتی لازم باشد. #کار_باید_تشکیلاتی_باشد #تشکیلات #کلام_ولی #اهل_کتاب بمانیم

صاحبان #اندیشه و #هنر_متعهد را دور هم جمع کنید هر آنچه که یک جمع متعهد صاحب اندیشه و هنر را دور هم جمع کند و بتواند مثل #نخ_تسبیح اینها را مجتمع نماید، یکی از بزرگترین#رحمتها و #نعمتهای_الهی است. یک کار تشکیلاتی، یک کار جمعی خصوصیتش این است که فرد باید خودش را در جمع #حل کند، #گم کند؛ که این گم کردن، عین بازیافتن به نحو درست است. چیزی کم نمی شود از آدم ها، چیز ها افزوده می شود. من مثال می زنم به این لیوان آبی که توی آن یک #حبه_قند را می اندازید. این یک حبه قند یک چیز مشخص است، به قدر خودش #شیرینی دارد، به قدر خودش همه چیزهایی که توی قند هست، در این است. وقتی در لیوان آب انداختی، تمام است؛ یعنی یک دانه از این ذرات ریزی که در زیر دندان می آمد و صدا می کرد و خودش را نشان می داد که هان! منم؛ یک دانه از اینها باقی نمی ماند، تمام حل می شود در آب. در آنجایی که قبل از آن، یا بعد از آن، ده حبه قند دیگر حل شده. اما به نظر شما از این حبه قند یک ذره اش، یک سر سوزن از بین رفت؟ هیچ چیز از آن از بین نرفت. این قند یک ذره کم شد، بلکه یک خورده به آن زیاد شد. زیرا آن مقدار شیرینی که در این قند بود آمیخته شد با شیرینی های دیگر که در قند های دیگر بود و تمام اعضای این آب حل شد، سرایت پیدا کرد، چیزی هم از آن کم نشد؛ اما آن تشخیص خودش را از دست داده؛ آن #فردیت خودش را از دست داده؛ یک تشکیلات باید اینجور باشد. شکل کامل یک تشکیلات درست، این جوری است که باید فرد در جمع حل بشود. این شکل درست تشکیلات است، البته کاری است در اصل آسان، اصلا انسان اینجوری است، اما در تجربه و عمل ما که پنجاه سال در #اختناق #رضاخانی و #محمد_رضا_خانی گذراندیم و اگر خود ما همسایه پنجاه سال را با وجودمان لمس نکردیم، اما فرهنگش برای ما به ارث مانده است. ما بر اثر این تجربه طولانی حکومت مطلقه در ایران، در این پنجاه سال اخیر و البته در قبل از آن در ۲۵۰۰ سال اخیر، محکوم به نوعی #فردگرایی شدیم؛ البته #شرقی ها کلا فردگرایند، از قدیم تاریخ شرق، یک تاریخ فردگرایی است؛ #هنر شرق، #موسیقی شرق، #آهنگ شرق، آهنگ دسته جمعی آن طرف ها است؛ اینجا نیست، #ورزش دسته جمعی آن جا ها هست، اینجا نیست، اینجا ورزشش کشتی است؛ مثلا آن جا ورزش والیبال است؛ فوتبال است. در هنر های گذشته، موسیقی، آن آهنگ های دسته جمعی و یک ارکستر با همه انواع و اقسام و یک آواز برآمده از چندین حجره و یا چندین دست، این در هنر شرق نیست. اینها اگر هست، خیلی کم یاب است. به هر حال شرقی ها یک نوع فردگرایی در تاریخشان است. #اسلام البته درست، نقطه مقابل این عمل کرده است. اسلام همه چیز را جمعی دارد، حتی #عبادت؛ ... #کار_باید_تشکیلاتی_باشد #تشکیلات #کلام_ولی #اهل_کتاب بمانیم

امروز سالروز درگذشت یکی از بزرگترین شاعران در ادبیات معاصر است. #سید_محمد_حسین_بهجت_تبریزی، متخلص به #شهریار؛ شاعری که نزدیک ترینِ اشعار را در بین معاصران خود، به #حافظ دارد. هر چند فاصله میان این دو فراتر از آن است که بتوان شهریار را حافظ ثانی نامید. از شهریار آثاری به زبان های فارسی و ترکی به جا مانده است که می توان به گزیده غزلیات( به زبان فارسی)، منظومه حیدربابا و گزیده اشعار( به زبان ترکی) نام برد. در ادامه یکی از غزل های شهریار را با نام حالا چرا را برای شما آورده ام. آمدی جانم بقربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زود تر می خواستی حالا چرا عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز میهمان تو ام فردا چرا نازنینا ما بناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان ناز کن با ما چرا ده که با این عمر ها کوته بی اعتبار اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا شور فرهادم پرس سر بزیر افکنده بود ای لب شیرین جواب تلخ سر بالا چرا ای شب هجران که یکدم در تو چشم من نخفت اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا آسمان چون جمع مشتاقان پریشان میکند در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا در خزان هجر گل بلبل طبع حریم خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا شهریارا بی حبیب خود نمی کردی سفر این سفر راه قیامت میرود تنها چرا #گزیده_غزلیات_شهریار #غزل_عاشقانه_عارفانه #ادبیات_معاصر #سید_محمد_حسین_بهجت_تبریزی #شهریار #اهل_کتاب بمانیم

تفکر با بعثت پیامبر اکرم اسلام و نزول قرآن کریم، مهم ترین تذکر و تنبهی که ایشان به انسان ها داده اند، دعوت به #تفکر و #تعقل بوده است. در حقیقت احادیث و قرآن کریم، پیغمبران ظاهری و بیرونی ما و عقل و بصیرت، پیغمبران درونی ما هستند. دعوا های زیادی از چگونگی تفکر وجود دارد اما آنچه مسلم است این است که بدون #تفکر، انسان کالبدی بیش نیست که عروسک دست دیگران خواهد شد. استاد اخلاق بزرگ، #آیت_اله_محی_الدین_حائری_شیرازی سخنان جدید و نابی را پیرامون تفکر و مصائب و مشکلات پیش از آن را دارند که مجموعه ای از آن ها را در کتابی با همین عنوان#تفکر گردآوری کرده اند که بسیار خواندنی و شیرین است. #تفکر #استعمار_نو #استعمار_فکر #آیت_اله_محی_الدین_حائری_شیرازی #اهل_کتاب بمانیم

استعمار نو و تعطیل فکر اسم #استعمار_نو زیاد برده شده است؛ اما این که این استعمار چه بوده و تعریفش چیست و چه روشی دارد، جای بحث است. #استعمار_کهنه، #استعمار_نظامی است؛ استعمار نو چه استعماری است؟ استعمار نو یعنی تعطیلی فکر. نه به آن معنا که #اجازه ندهند شما فکر کنید، بلکه به آن معنا که #فرصت ندهد شما فکر کنید؛ آن هم نه به این صورت که اگر فکر کردید شما را بزند؛ نه، بلکه اجازه ندهند نیاز ها، شما را به فکر وادارد. می خواهند به مجرد اینکه نیازی پیدا کنید، از شما رفع نیاز کنند، این یعنی تعطیلی فکر. استعمار می خواهد به #جای_شما فکر کند، شما را #آماده_خور خودش قرار بدهد. به جای شما در قضیه فکر کند و #محصولات_فکرش را به صورت سیصد چهارصد کتاب در اختیار شما بگذارد و بعد هم هر کسی این مطالب را قبول و باور داشته باشد و به کار ببندد، به او لقب کارشناس، توانمند، مدیر، مدبر و فرهیخته بدهد. یک امر ضد ارزشی را ارزش جلوه دهد. #تفکر #استعمار_نو #استعمار_فکر #آیت_اله_محی_الدین_حائری_شیرازی #اهل_کتاب بمانیم

خوانده کنیم این کتاب #جانستان_کابلستان را. چه خوب نوشته است از آه و اندوه #وطن. جانکاه است خواندن سرنوشت #هم_خونان و #هم_دینان و #هم_زبانان مان پس از سال ها جدایی و فراق؛ و فراقی که #بیگانگان یعنی انگلیس خبیث باعث آن است. شاید خودمان هم بدمان نیامده باشد از این جدایی؛ رفتارمان که گویای این است. بیایید و از سنن، اخلاقیات، غیرت، سخت کوشی، درد و آوارگی کسانی بخوانید که در روزگاری نه چندان دور، آنان را #هم_وطن می خواندیم اما در این روزگار، شاید گلایه مندیم که خداوند چرا آنان را همسایه های ما کرده است. #درد است، دردی عظیم. دردی که ناشی از غفلت و تکبر ما مردمان این روزگار است. به راستی تفاوت بچه هایی که در این طرف مرز های خودساخته ما با آنانی که آن سوی مرز متولد می شوند در چیست که سرنوشت یکی فرار از مرگ و طالبان و ناتو و قاچاقچیان باشد و دیگری در دوراهی علم و ثروت. بخوانید این کتاب را و با این مردمان نجیب رنج دیده و کشوری که یغما رفته از دست شرق و غرب است، کمی هم دردی با چاشنی #تفکر و #تعقل نمائید. #جانستان_کابلستان #هم_وطن #جنگ_داخلی #شوروی #ناتو #فقر #سرگردانی #نجابت #سفرنامه #رضا_امیر_خانی #اهل_کتاب بمانیم

متوارات هرات | در محاصره حصار | قلعه ی اختیارالدین این روز های اول میزان( مهرماه)، هرویان می گویند هوا پکه پوستین است! ضبط می کنم و بعد تر می فهمم که باید بنویسم پنکه-پوستین! بعد از ظهری که هوا نه پنکه بخواهد، نه پوستین، به دعوت آمر صاحب، ایام الدین اجمل می رویم برای دیدن قلعه ی اختیار الدین یا همان ارگ قدیم هرات. روایات افسانوی فراوانی دارند که بعد از طوفان نوح، قلعه اولین بنایی بود که در خراسان ساختند.( این در روضات النجات نیز آمده است.) اما دیوار های قلعه به هر حال از چنگیز دیده اند تا تیمور تا نادر تا آغا محمدخان قاجار که این یکی قرار بود برسد و به حمله ی روس مجبور شد برگردد به شمال غرب ایران بزرگ و مقدر آن بود که نه در کنار برج قلعه ی هرات، که در قلعه ای دیگر، قلعه ی شوشی، اجل ش برسد. دیوار های قلعه، البته شاه زاده عباس میرزا را نیز دیده اند و البته تر محمد شاه قاجار را. ما اما با اختلاف فازی دویست ساله، دیوار ها را مدام می نگریم و رد می کنیم بارو ها را، تا بعد از ظهری در قلعه را پیدا می کنیم و وارد شویم! آقای اجمل -که ذکرش رفت- سپرده است تا اگر فشاری پیش آمد او را خبر کنیم. عاقبت دروازه را پیدا می کنیم. نرده ای فلزی هست در ورودی قلعه که نیم باز است. کالسکه لی جی از آن رد نمی شود. برای همین کالسکه را کنار نرده می گذاریم و داخل می شویم. کنار دروازه دکه ای هست که روی آن نوشته اند:« تکت فروشی». که همان تیکت فروشی باشد! در می زنم. کسی نیست انگار. ما هم دوربین به دست و خیلی راحت و آسوده و بی معطلی، وارد قلعه می شویم که چه بسیار پادشاهان جهان گشا را در پشت در نگاه داشته بود. هم سفر اول، مشغول عکاسی است که یک هو یک قوماندان سبیل از بنا گوش در رفته، کلاش ش را از دوش فنگ، پیش فنگ می کند و فریاد می کشد: هی! مرتک! کجا می شوی؟! سلام! برای دیدن قلعه آمده ایم... #جانستان_کابلستان #هم_وطن #جنگ_داخلی #شوروی #ناتو #فقر #سرگردانی #نجابت #سفرنامه #رضا_امیر_خانی #اهل_کتاب بمانیم

بیایید با هم #شعر بخوانیم. این بار ابیاتی از کتاب #آن_ها #فاضل_نظری.... می بینی که بعد یک سال بهار آمده، می بینی که باز تکرار به بار آمده، می بینی که سبزی سجده ما را به لبی سرخ فروخت عقل با عشق کنار آمده، می بینی که حمد هم از لب سرخ تو شنیدن دارد گل سرخی به مزار آمده، می بینی که غنچه ای مژدهٔ پژمردن خود را آورد بعد یک سال بهار آمده، می بینی که آن روز ها ما گشته ایم، نیست، تو هم جستجو مکن آن روز ها گذشت، دگر آرزو مکن دیگر سراغ خاطره های مرا مگیر خاکستر گداخته را زیر و رو مکن در چشم دیگران منشین در کنار من ما را در این مقایسه بی آبرو مکن راز من است غنچهٔ لب های سرخ تو راز مرا برای کسی بازگو مکن دیدار ما تصور یک بی نهایت است با یکدگر دو آینه را رو به رو مکن #آن_ها #شعر #فاضل_نظری #اهل_کتاب بمانیم