eitaa logo
آیات و روایات اجتماعی
1.9هزار دنبال‌کننده
123 عکس
38 ویدیو
0 فایل
نقدها + پیشنهادات + ارسال آیات و روایات اجتماعی جالب + تحلیل های اجتماعی شما: @yahadi71 شیوه کار کانال: https://eitaa.com/AyatRevayatEjtemai/3 فهرست مطالب کانال: https://eitaa.com/AyatRevayatEjtemai/4 سایر فیش های مطالعاتی پراکنده: @Fishha
مشاهده در ایتا
دانلود
💠 چرایی تاخیر ابلاغ ولایت علی(ع) توسط پیامبر در ماجرای غدیر 🔺وقتی ماجرای رو میخونیم و به آیه مهم «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ وَ إِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَه‏» میرسیم، ▫️یکی از سوالات مهمی که مطرح میشه، اینه که چرا خداوند در این آیه شریفه با با پیامبرش صحبت میکنه و تاکید میکنند که آنچه به تو گفتیم را ابلاغ کن و اگر ابلاغ نکنی....؟ ▫️چرا خداوند از چنین ادبیاتی استفاده میکند؟ ادبیات آیه به نحوی است که انگار میل حضرت رسول به انجام این کار نیست و سختش است چنین کاری انجام دهد لذا خداوند با ادبیات و لحن تندی داره صحبت میکنه، خب چرا؟ ماجرا چیست؟ 🔺برخی در پاسخ به این سوال، به اهمیت مسئله ولایت و... توجه داده اند اما وقتی در مسئله دقیق میشویم و شواهد را بررسی میکنیم میبینیم ماجرا چیز دیگری است. 🔺علامه در یک روایتی رو از ع نقل میکنند که: حضرت رسول بعد از اینکه به او فرمود ولایت حضرت امیر رو اعلام کن، حضرت سه روز این مسئله رو عقب انداختند: ➕الإمام الباقر عليه السلام: لَمّا نَزَلَ جَبرَئيلُ عليه السلام عَلى رَسولِ‌اللّهِ صلى الله عليه و آله في حِجَّةِ الوَداعِ بِإِعلانِ أمرِ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام: «يٰا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ مٰا أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ‌» إلى آخِرِ الآيَةِ قالَ‌: فَمَكَثَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله ثَلاثا حَتّى أتَى الجُحفَةَ‌، فَلَم يَأخُذ بِيَدِهِ‌؛ فَرَقا(=ترس) مِنَ النّاسِ‌. 🔹خب اینکه حضرت چنین مسئله مهمی را تا سه روز به تاخیر می اندازد، به چه علت بوده است؟ 🔸حضرت علت تاخیر را ذکر میکنند. خب چرا حضرت رسول باید بترسند؟ ترس حضرت از کشته شدن است؟ از آزار و شکنجه است؟ یا از غوغاسازی مشرکان و یهودیان یا ...؟ 💢 آیات‌ و‌ روایات‌ اجتماعی | 👇 https://eitaa.com/joinchat/269877266Cf07fc0f3c9
1️⃣ گزارش اول: مَثَل امام، مَثَل کعبه است 🔰 ، از کتب مهم قرن چهارم شیعه، به نقل از محمود بن لبيد میگوید: وقتى رسول خدا رحلت كرد، فاطمه همواره كنار و كنار مى‌آمد و در آنجا مى‌گريست. من يك روز كنار قبر حمزه آمدم و ديدم فاطمه آنجا مى‌گريد. کمی صبر كردم تا آرام شد. پيش او رفتم و سلامش دادم و گفتم: اى سرور بانوان، تو با گريه‌هايت رگ‌هاى قلبم را پاره كردى... 🔺گفتم: بانوى من، از شما سؤالى دارم كه درون سينه‌ام خلجان مى‌كند. فرمود: بپرس. گفتم: آيا رسول خدا پيش از رحلتش دربارۀ امامت على به صراحت سخنى فرمود؟ حضرت پاسخ داد: شگفتا! واقعا عجیب است! آيا مگر روز خُم را فراموش كرده‌ايد؟ پیامبر آنجا همه چیز را گفت، دیگر چه نیاز به است؟ گفتم: آن به جاى خودش؛ ولى از چيزهايى كه نهانى با شما گفته به من خبر دهيد... 🔺بعد به فاطمه گفتم: بانوى من، چرا على در گرفتن حقش دست نگه داشت‌؟ فرمود: اى ابو عمر، رسول خدا فرمود: ، است كه بايد پيش امام بروند و بر گرد او حلقه زده و دور او جمع شوند، نه اینکه امام به سراغ مردم بیاید لذا اینکه علی نتوانست کاری کند و حقش را غصب کردند، به خاطر این بود که مردم به دور او جمع نشدند. (قُلتُ‌: يا سَيِّدَتي، فَما بالُهُ قَعَدَ عَن حَقِّهِ؟ قالَت: يا أبا عُمَرَ، لَقَد قالَ رَسولُ اللّٰهِ صلى الله عليه و آله: «مَثَلُ الإِمامِ مَثَلُ الكَعبَةِ إذ تُؤتَى و لا يَأتِي - أو قالَت: مَثَلُ عَلِيٍّ -».) 🔰 در گزارش دیگری نیز چنین عبارتی از پیامبر نقل شده است که به حضرت امیر فرمودند: تو همچون كعبه‌اى كه به سويش مى‌روند؛ ولى او نزد كسى نمى‌رود. پس اگر اين مردم به نزدت آمدند و خلافت را تقديمت كردند، از آنان بپذير، و اگر نزدت نيامدند، به سراغ آنان مرو تا هنگامى كه نزد تو آيند. (أنتَ بِمَنزِلَةِ الكَعبَةِ تُؤتى و لا تَأتي، فَإِن أتاكَ هؤُلاءِ القَومُ فَسَلَّموها إلَيكَ يَعنِي الخِلافَةَ فَاقبَل مِنهُم، و إن لَم يَأتوكَ فَلا تَأتِهِم حَتّى يَأتوكَ‌.) 💢 آیات‌ و‌ روایات‌ اجتماعی | 👇 https://eitaa.com/joinchat/269877266Cf07fc0f3c9
💠 نحسی روزگار یا مجازات اعمال؟ 🔺حسن بن مسعود نقل میکند: روزی به محضر (ع) رفتم، در حالی که انگشتم آسیب دیده بود. همچنین یک سوارکار نیز به من برخورد کرده و شانه‌ام آسیب دید. علاوه بر این، بخشی از لباسم نیز در شلوغی جمعیت پاره شده بود. 🔺خطاب به آن روز گفتم: «براستی که روز و هستی! خدا مرا از شرّ تو حفظ کند.» امام هادی(ع) فرمود: ای حسن! تو که با ما رفت و آمد داری، چرا خودت را به گردن یک [=روزگار] می‌اندازی؟! (يَا حَسَنُ! هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا تَرْمِي بِذَنْبِكَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَه؟‏) 🔺حسن میگوید: با این جمله حضرت، عقلم سر جایش آمد و فهمیدم که اشتباه کرده ام. لذا گفتم: ای مولای من! ، خدا مرا ببخشد. 🔺امام فرمود: ای حسن! گناه روزها چيست كه شما هر وقت خود اشتباه کرده و گرفتار میشوید، به روزگار داده و آن را مینامید؟ (يَا حَسَنُ! مَا ذَنْبُ الْأَيَّامِ حَتَّى صِرْتُمْ تَتَشَأَّمُونَ بِهَا إِذَا جُوزِيتُمْ بِأَعْمَالِكُمْ فِيهَا؟) گفتم: برای همیشه از خداوند کرده و این من است. 🔺امام فرمود: ▫️به خدا قسم [این عذرخواهی ظاهری یا این دشنام ها] سودی برای شما ندارد. وقتی کسی یا چیزی که تقصیر و گناهی نکرده را می‌کنید، قطعا خداوند نیز شما را میکند. لذا باید این شیوه را واقعا رها کنید. (وَ اللَّهِ مَا يَنْفَعُكُمْ وَ لَكِنَّ اللَّهَ يُعَاقِبُكُمْ بِذَمِّهَا عَلَى مَا لَا ذَمَّ عَلَيْهَا فِيهِ) ▫️ای حسن! مگر نمی‌دانی که و و مکافات عمل در دنیا و آخرت، بدست ، اوست که دیر یا زود، جزای اعمال انسان را می‌دهد؟! (أَ مَا عَلِمْتَ يَا حَسَنُ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِيبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِي بِالْأَعْمَالِ عَاجِلًا وَ آجِلا؟) 🔺عرض کردم: بله مولای من! امام فرمود: دیگر این را تکرار نکن و حوادث ناگوار را به گردن نینداز! و در مورد یعنی حوادث خوب و بدی که در زندگی رخ می‌دهد، نقشی برای نحس بودنِ روزها قائل نشو! (لَا تَعُدْ وَ لَا تَجْعَلْ لِلْأَيَّامِ صُنْعاً فِي حُكْمِ اللَّه‏) 📚 تحف العقول، ج1، ص482. 📌پ.ن1: آیت‌الله (19/10/1373) این مسئله را چنین توضیح میدهند: ▫️«روزها پى‌درپى ميگذرند. همه‌ى روزها هم از لحاظ وضع طبيعى در اين گيتى يكسانند، ولى بعضى از روزها به خاطر كه بسيارى از آن تقديرات هم با رقم زده ميشود، وضع خاصى پيدا ميكنند. ▫️يك روز ميشود روز كه همه‌ى تاريخ و همه‌ى بشريّت، از فيض فداكاريهاى آن روز بهره و سهم ميبرند. روزى به نام عاشورا كه هيچ ستمگرى از آن سود نديده است، خيلى باارزش است. درواقع هميشه ستم‌كشيدگان و ، از خاطره‌ى عاشورا سود و بهره گرفته‌اند؛ امّا چرا چنين شد؟ ▫️چون آن حادثه‌ى عظيم و آن فداكارىِ بزرگ، از شخصِ مطهّر و مقدّس معصوم(عليه السّلام) و همراهان و ياران او تراوش كرد. عاشورا را آنها عاشورا كردند و به آن عظمت بخشيدند... ▫️يك روز هم ميشود روز كه آنجا هم به اراده و ، آن عظمت را پيدا ميكند. ايام گوناگونى در تاريخ، از اين قبيل داريم. البتّه روزهايى هم كه شخصى - يك شخص مؤثّر - در آن روزها اراده‌ى سوئى انجام ميدهد؛ يا يك و جمعيّت، و سستى از خود نشان ميدهد، در تاريخ مشخّص ميشود و ميماند. ▫️اين قِسْم روزها، هستند. مردم غالباً چنين روزهايى را ميكنند، در حالى كه روزها گناهى ندارند. گناه از آنِ كسانى است كه روزها را با يا خودشان مستحقّ كردند. ▫️فرض بفرماييد آن روزى كه در اين كشور يك عدّه نشستند و را بر گُرده‌ى اين ملّت مسلّط كردند، روز و بدى است. نحوست اين روز براى خاطر كارى است كه آن عدّه انجام دادند... كسانى كه آن روز و روزهاى مانند آن را ميشناسند، آنها را ميكنند؛ در حالى كه لعنت متعلّق به كسانى است كه آن كارها را انجام دادند. ▫️روزها كه ندارند... اين جريانات و حركتها، است. همه جاى تاريخ پر از نشانه‌هاى بر نوارِ گذراى ايام و ليالى است. اين، ما را زياد ميكند.» 📌پ.ن2: به صورت تفصیلی به این بحث پرداخته اند. رک: الميزان، ج‏19،ص71، تحت عنوان «كلام في سعادة الأيام و نحوستها و الطيرة و الفأل في فصول‏» 💢 آیات‌ و‌ روایات‌ اجتماعی|👇 https://eitaa.com/joinchat/269877266Cf07fc0f3c9
💠 غدیر و «بغض خاموش» نسبت به ولیّ 🔰 مردی برخاست و گفت: ای رسول خدا! آیا کسی هم هست که بغض علی(ع) را داشته و او را دشمن بدارد؟ حضرت فرمود: بله؛ در یاری و علی(ع)، خود و دشمنی با اوست. (فَقَامَ رَجُلٌ فَقَالَ: يَا رَسُولَ اللَّهِ! وَ هَلْ يُبْغِضُ عَلِيّاً أَحَدٌ؟ قَالَ: نَعَمْ، الْقُعُودُ عَنْ نُصْرَتِهِ بُغْضٌ) 📚 مناقب آل ابي طالب(ابن شهر آشوب)، ج3، ص215. 📌پ.ن: ▫️این روایت، مفهوم «بغض» نسبت به امیرالمومنین(ع) را از دایره‌ صرفا ، فراتر برده و آن را به و سیاسی پیوند می‌زند. ▫️یعنی ، و کناره‌گیری از یاری رساندن و عدم حضرت، خود مصداق بغض نسبت به ایشان تلقی می‌شود که از آن تعبیر به «بغض خاموش» میکنیم، ▫️چون چنین شخصی، نسبت به حضرت، علنی بغض نمی ورزد اما با و انفعال در کنشگری نسبت به ایشان، عملا بغض خود را نشان میدهد، هرچند در قلبش، را داشته باشد. ▫️شاید بتوان با استفاده از این روایت، اینگونه گفت که: هر شیعه‌ای که نسبت به زنده‌ نگه‌داشتن «» باشد یا در این مسئله «» کند، در واقع از نصرت به امیرالمومنین(ع) کناره گرفته، و به‌طور ناخودآگاه، در زمره‌ی کسانی قرار می‌گیرد که پیامبر آن‌ها را اهل «بغض علی(ع)» معرفی کرده است و به تعبیر دیگر، گرفتار «» نسبت به حضرت شده است، ▫️چون چنین کنشی، نه تنها یک رفتار محسوب نمیشود، بلکه و در عمل، هم‌ردیف با بغض و دشمنی آشکار با حضرت قرار می‌گیرد. لذا اگر در مسیر حق، نداشته و گرفتار انفعال عملی بشویم، عملا در ایستاده‌ایم. 💢 آیات‌ و‌ روایات‌ اجتماعی|👇 https://eitaa.com/joinchat/269877266Cf07fc0f3c9
💠 «فقر فرهنگی» به مثابه «بزرگترین مرگ» 1️⃣ پیامبر اکرم(ص): «فقر، است.» از حضرت پرسیده شد: منظورتان از فقر، نداشتن دينار و درهم() است‌؟ حضرت فرمود: «خیر، بلکه منظور، و است.» (الْفَقْرُ الْمَوْتُ الْأَكْبَرُ، فَقِيلَ لَهُ: الْفَقْرُ مِنَ الدِّينَارِ وَ الدِّرْهَمِ؟ فَقَالَ: الْفَقْرُ مِنَ الدِّين‏) [تحف العقول، ج1، ص6] 2️⃣ امام صادق(ع): «فقر، است.» یعنی حتی از قتل و خونریزی نیز بدتر است. راوى به حضرت میگوید: منظورتان از فقر، نداشتن دينار و درهم(فقر اقتصادی) است‌؟ حضرت فرمود: «خیر؛ بلکه منظور، بود.» (الْفَقْرُ الْمَوْتُ الْأَحْمَرُ. فَقُلْتُ لِأَبِي عَبْدِالله(ع): الْفَقْرُ مِنَ الدِّينَارِ وَ الدِّرْهَمِ؟ فَقَالَ‌: لَا، وَلٰكِنْ مِنَ الدِّينِ‌) [کافی، ج2، ص266؛ معانی الاخبار، ص259] 3️⃣ پیامبر اکرم(ص): آیا می‌دانید ، بدبخت و ورشکسته واقعی کیست؟ گفته شد: در میان ما، مفلس کسی است که نه و درهمی دارد و نه و کالایی. (قال: أَ تَدْرُونَ مَا اَلْمُفْلِسُ؟ فَقِيلَ: اَلْمُفْلِسُ فِينَا مَنْ لاَ دِرْهَمَ لَهُ وَ لاَ مَتَاعَ لَهُ) حضرت فرمود: مفلس در امت من کسی است که: در روز قیامت با نماز، روزه و زکات می‌آید؛ اما در عین حال، اهل و دادن بوده است، اهل زدن، اهل ، اهل خون ریزی، اهل درگیری و زدن دیگران. یعنی مفلس واقعی کسی است که صرفا ظاهری از دین داشته اما در واقع، تهی از محتوای دینی بوده است. (فَقَالَ: اَلْمُفْلِسُ مِنْ أُمَّتِي، مَنْ يَأْتِي يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ بِصَلاَةٍ وَ صِيَامٍ وَ زَكَاةٍ وَ يَأْتِي قَدْ شَتَمَ وَ قَذَفَ هَذَا وَ أَكَلَ مَالَ هَذَا وَ سَفَكَ دَمَ هَذَا وَ ضَرَبَ هَذَا) [بحارالانوار، ج69، ص5] 📌پ.ن1: ▫️در این روایات، «فقر» نه به معنای نداشتن ، بلکه به معنای محرومیت از «معنا، معرفت، اخلاق و » است. این نگاه، فقر را صرفا یک پدیده اقتصادی نمی‌داند، بلکه آن را پدیده‌ای چندلایه و ساختاری می‌بیند که در ساحت‌های فکری، فرهنگی، اخلاقی و دینی نیز قابل تحقق است. جامعه‌ای که از این سرمایه تهی شود، به‌رغم پیشرفت‌های صنعتی یا رفاه اقتصادی، در معرض فرسایش اخلاقی، معنوی و هویتی قرار می‌گیرد. ▫️فقر دینی و فرهنگی، حتی شامل صرفا از دین نیز میشود. لذا کافی نیست، بلکه باید معنا و در جان و قلب یک انسان و جامعه رسوخ کرده و عامل به آن باشد. لذا نبود آن، فرایند یک جامعه را رقم می‌زند، حتی اگر در ظاهر، اهل دینداری یا دارای ثروت فروان باشد. ▫️این دو حدیث، تصویری الهیاتی-اجتماعی از فقر ارائه می‌دهند: فقر، نه‌ تنها محرومیت از پول، بلکه «»، «فراموشی اخلاق»، و «فرسایش ایمان و عمل» است. جامعه‌ای که از دین الهی، تهی شده و اخلاق، معنا، تقوا و تعهد اجتماعی را از دست بدهد، صرفا است. این همان چیزی است که قرآن از آن با تعبیر «كَالْأَنْعٰامِ بَلْ هُمْ أَضَل» یاد می‌کند. ▫️البته که فقر اقتصادی نیز خود مصیبت بزرگی است و حتی گاهی یکی از عوامل افول دین و اخلاق، همین عوامل اقتصادی است، اما در اینجا، چون در مقام مقایسه بین این دو فقر بودیم، عمده توجه بر فقر فرهنگی رفت. 📌پ.ن2: مجموعه «»، یکی از مجموعه هایی است که آثاری فاخر و قابل توجه برای پُر کردن خلاء فرهنگی، تولید کرده و ماموریت خود را تولید ، با پشتوانه کار دقیق گذاشته است.(از اینجا آثار تولیدی را ببینید:https://manahej.ir/radio/) شخصا عمده پادکست های این مجموعه را گوش کرده و استفاده کرده ام، بسیار فاخر و با پشتوانه پژوهشی. به همه دوستان عزیز هم توصیه میکنم از آثار این مجموعه استفاده کنند. این مجموعه، آثار خود را کاملا منتشر کرده و عمده هزینه های آن توسط و مخاطبین تامین میشود، اما مدتی است به خاطر مسائل مالی به مشکل خورده است، خصوصا برای تامین ضرورت های اولیه. ‼️ به نظرم در این ایام ، علاوه بر کمک به موکب ها که حتما باید انجام بشود، حتما یک بخش از کمک های خود را به چنین مجموعه هایی اختصاص بدهیم که ماموریت شان، مبارزه با است، آن هم با تولید آثار فاخر و پژوهشی که خودم کمتر مانند چنین مجموعه ای را سراغ دارم. ➕ برای کمک به این مجموعه: (کلید کنید) 💢 آیات‌ و‌ روایات‌ اجتماعی|👇 https://eitaa.com/joinchat/269877266Cf07fc0f3c9
💠 نحسی روزگار یا مجازات اعمال؟ 🔺حسن بن مسعود نقل میکند: روزی به محضر (ع) رفتم، در حالی که انگشتم آسیب دیده بود. همچنین یک سوارکار نیز به من برخورد کرده و شانه‌ام آسیب دید. علاوه بر این، بخشی از لباسم نیز در شلوغی جمعیت پاره شده بود. 🔺خطاب به آن روز گفتم: «براستی که روز و هستی! خدا مرا از شرّ تو حفظ کند.» امام هادی(ع) فرمود: ای حسن! تو که با ما رفت و آمد داری، چرا خودت را به گردن یک [=روزگار] می‌اندازی؟! (يَا حَسَنُ! هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا تَرْمِي بِذَنْبِكَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَه؟‏) 🔺حسن میگوید: با این جمله حضرت، عقلم سر جایش آمد و فهمیدم که اشتباه کرده ام. لذا گفتم: ای مولای من! ، خدا مرا ببخشد. 🔺امام فرمود: ای حسن! گناه روزها چيست كه شما هر وقت خود اشتباه کرده و گرفتار میشوید، به روزگار داده و آن را مینامید؟ (يَا حَسَنُ! مَا ذَنْبُ الْأَيَّامِ حَتَّى صِرْتُمْ تَتَشَأَّمُونَ بِهَا إِذَا جُوزِيتُمْ بِأَعْمَالِكُمْ فِيهَا؟) گفتم: برای همیشه از خداوند کرده و این من است. 🔺امام فرمود: ▫️به خدا قسم [این عذرخواهی ظاهری یا این دشنام ها] سودی برای شما ندارد. وقتی کسی یا چیزی که تقصیر و گناهی نکرده را می‌کنید، قطعا خداوند نیز شما را میکند. لذا باید این شیوه را واقعا رها کنید. (وَ اللَّهِ مَا يَنْفَعُكُمْ وَ لَكِنَّ اللَّهَ يُعَاقِبُكُمْ بِذَمِّهَا عَلَى مَا لَا ذَمَّ عَلَيْهَا فِيهِ) ▫️ای حسن! مگر نمی‌دانی که و و مکافات عمل در دنیا و آخرت، بدست ، اوست که دیر یا زود، جزای اعمال انسان را می‌دهد؟! (أَ مَا عَلِمْتَ يَا حَسَنُ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْمُثِيبُ وَ الْمُعَاقِبُ وَ الْمُجَازِي بِالْأَعْمَالِ عَاجِلًا وَ آجِلا؟) 🔺عرض کردم: بله مولای من! امام فرمود: دیگر این را تکرار نکن و حوادث ناگوار را به گردن نینداز! و در مورد یعنی حوادث خوب و بدی که در زندگی رخ می‌دهد، نقشی برای نحس بودنِ روزها قائل نشو! (لَا تَعُدْ وَ لَا تَجْعَلْ لِلْأَيَّامِ صُنْعاً فِي حُكْمِ اللَّه‏) 📚 تحف العقول، ج1، ص482. 📌پ.ن1: آیت‌الله (19/10/1373) این مسئله را چنین توضیح میدهند: ▫️«روزها پى‌درپى ميگذرند. همه‌ى روزها هم از لحاظ وضع طبيعى در اين گيتى يكسانند، ولى بعضى از روزها به خاطر كه بسيارى از آن تقديرات هم با رقم زده ميشود، وضع خاصى پيدا ميكنند. ▫️يك روز ميشود روز كه همه‌ى تاريخ و همه‌ى بشريّت، از فيض فداكاريهاى آن روز بهره و سهم ميبرند. روزى به نام عاشورا كه هيچ ستمگرى از آن سود نديده است، خيلى باارزش است. درواقع هميشه ستم‌كشيدگان و ، از خاطره‌ى عاشورا سود و بهره گرفته‌اند؛ امّا چرا چنين شد؟ ▫️چون آن حادثه‌ى عظيم و آن فداكارىِ بزرگ، از شخصِ مطهّر و مقدّس معصوم(عليه السّلام) و همراهان و ياران او تراوش كرد. عاشورا را آنها عاشورا كردند و به آن عظمت بخشيدند... ▫️يك روز هم ميشود روز كه آنجا هم به اراده و ، آن عظمت را پيدا ميكند. ايام گوناگونى در تاريخ، از اين قبيل داريم. البتّه روزهايى هم كه شخصى - يك شخص مؤثّر - در آن روزها اراده‌ى سوئى انجام ميدهد؛ يا يك و جمعيّت، و سستى از خود نشان ميدهد، در تاريخ مشخّص ميشود و ميماند. ▫️اين قِسْم روزها، هستند. مردم غالباً چنين روزهايى را ميكنند، در حالى كه روزها گناهى ندارند. گناه از آنِ كسانى است كه روزها را با يا خودشان مستحقّ كردند. ▫️فرض بفرماييد آن روزى كه در اين كشور يك عدّه نشستند و را بر گُرده‌ى اين ملّت مسلّط كردند، روز و بدى است. نحوست اين روز براى خاطر كارى است كه آن عدّه انجام دادند... كسانى كه آن روز و روزهاى مانند آن را ميشناسند، آنها را ميكنند؛ در حالى كه لعنت متعلّق به كسانى است كه آن كارها را انجام دادند. ▫️روزها كه ندارند... اين جريانات و حركتها، است. همه جاى تاريخ پر از نشانه‌هاى بر نوارِ گذراى ايام و ليالى است. اين، ما را زياد ميكند.» 📌پ.ن2: به صورت تفصیلی به این بحث پرداخته اند. رک: الميزان، ج‏19،ص71، تحت عنوان «كلام في سعادة الأيام و نحوستها و الطيرة و الفأل في فصول‏» 💢 آیات‌ و‌ روایات‌ اجتماعی|👇 https://eitaa.com/joinchat/269877266Cf07fc0f3c9
💠 حکومتی کردن یا نکردن، مسأله این نیست! 📝 سید علی موسوی ◀️ «الَّذِينَ إِنْ مَكَّنّٰاهُمْ فِي الْأَرْضِ أَقٰامُوا الصَّلاٰة» 🔺عبادی تر از مناسک در شرایع الهی نمی توان یافت. این شریعت نیز به عهده گذاشته شده است. جالب آن که قرآن کریم آنگاه که به می رسد بیان می دارد: «لیقوم الناس بالقسط» (تا مردم خود عدالت را برپا کنند) اما هنگامی که به نماز می رسد، ویژگی افرادی که سلطه پیدا کرده اند را بر پا کردن مناسک نماز بر می شمارد. 🔺در همه فرهنگ های طول تاریخ و حتی در دنیای مدرن، ، مهمترین نقطه ورود فرهنگ سازان به بافت زندگی عمومی است. با وجود اولویت عدالت در کارکردهای حاکمیت اسلامی اما از منظر ابزار تحقق این امر، مهمترین وظیفه حاکمیت اسلامی ، است. 🔺بدون اقامه مناسک اسلامی، امکان تحقق نیست. البته باید روح عدالت جویانه و آمادگی بر فدایی شدن و مقاومت در مقابل ظلم، در همه مناسک الهی اعم از نماز و حج و عید قربان و... اعتلا یابد. فارغ از مناسک توقیفی شرعی، آنچه ظاهرگرایانه در «مناسک سازی» به عنوان «» مطرح می شود نیز ریشه در فهم سطحی فقهی منتقدین از ساخت مناسک دارد. 🔺سنن شرعی توقیفی نیست بلکه جوهره ای توقیفی دارد. بر اساس «مَن سَنَّ سُنَّةً حَسَنة»، تأسیس سنت بر اساس (ص)، به شدت تشویق شده است. جعل هر سنتی خارج از سنت رسول الله(ص) بدعت نیست. اصل امام حسین ع و اصل جشن در سنت رسول الله(ص) نبوده است اما جعل این سنت ها توسط اهل بیت(ع) موافق سنت رسول الله(ص) بوده است. 🔺اما در مورد که به تعبیر قرآنی است، فقرات بعدی آیه «فَمٰا رَعَوْهٰا حَقَّ رِعٰايَتِهٰا»، دال بر حق رعایت آن ابتداع است. مشکل این بدعت، از نقطه عدم رعایت حرمت آن و به تعبیری «شکستن حرمت رهبانیت» بود. خارج از منظر فقهی و شرعی، آنچه این روزها به عنوان مطرح می شود، کمرنگ کردن جشن های محلی و مشارکت های مردمی با ورود حاکمیت به حمایت از میهمانی چند ده کیلومتری است. 🔺مشاهدات نویسنده این متن، دال بر عدم ملازمه این دو امر با یکدیگر است. همان گونه که هیأت های بزرگ در شهرهای مختلف، هیئت های کوچک و محلی را از بین نبرده اند. 🔺ما با پدیده دیگری مواجهیم. کاهش حجم جلسات خانگی زنانه، دعای ندبه های فامیلی، روضه های ماهانه در محله و فامیل، شور و نشاط کودکان و نوجوانان هر محله در آزین بندی محله در نیمه شعبان و مواردی از این دست. این تهدید، سالها قبل از شکل گیری راهپیمایی های ملی در جشن غدیر و نیمه شعبان در حال شکل گیری بود و تلازمی میان بالا رفتن یکی از این دو و پایین آمدن دیگری از نظر تاریخی برقرار نیست. 🔺نقد درست، به رویکرد است، نه سلب رویکرد حکومتی . اهتمام اصلی حاکمیت، باید و هسته هایی مقاومت مردمی در کنار شبکه سازی این ها باشد. این امر البته در کنار نمایش دادن قدرت نهاد دین و ایجاد نشاط عمومی و شکل دادن به قله های فعالیت مذهبی و دینی شکل می گیرد. 🔺از همین رو، ضریب تأکید سنت اهل بیت(ع) در جلسات ذکر، همان جلسات کوچک خانگی و محلی و فامیلی است که تعبیر «أتخلون» (آیا خلوت می کنید) در متن این روایات، دال بر چنین گردهمایی هایی با طعم تقیه و سازماندهی و شبکه سازی در بافت زیرساختی اجتماعی است. 🔺ما پیش از انقلاب، ضرورت این امر را حس می کردیم. شکل گیری هسته های خرد هیئت های مذهبی و شبکه سازی آنها در قالب ، توانست بوی همین مجالس حسینی را در شکل سازماندهی راهپیمایی ها و حتی شعارهای انقلاب و در نهایت صورتبندی انقلاب مان به صورت یک انقلاب اسلامی به شکل موثری عمل کند. ما اکنون نیازمند هستیم. در راهپیمایی 10 کیلومتری، باید به این سطح ارتقاء پیدا کند. 🔺جالب آنکه تأکید روایات در این گردهمایی ها بر است. یعنی حتی در جشن نیمه شعبان و غدیر، اشک ریختن برای اهل بیت هیچ ایرادی ندارد. اشک حتی باعث انبساط خاطر و روح می گردد. این را در گپ و گفت آخر همه مراسمات هیأت با طعم چای می توان حس کرد. لذا هنگام ساخت مناسک شادی، موافق سنت اهل بیت(ع)، باید روح آن سنت را نیز حفظ نمود. 🔺 لازمه رشد جامعه اسلامی و ارتقاء فرهنگسازی است. انتقاد از حاشیه هر نوع فعالیتی، از جمله برخی ریخت و پاش های بیهوده و یا کم توجهی به ظرفیت های محلی و فامیلی، نباید طعم انتقاد را به هجمه به امری مشروع یعنی « اسلامی در اقامه مناسک» برگرداند. 💢 آیات‌ و‌ روایات‌ اجتماعی|👇 https://eitaa.com/joinchat/269877266Cf07fc0f3c9