eitaa logo
تاریخ دیروز، امروز، فردا
188 دنبال‌کننده
183 عکس
47 ویدیو
0 فایل
تاریخ دیروز، روشنگر مسیر فردا توضیحی درباره هویت کانال: https://eitaa.com/TarikhDEF/2 فهرستی از گزیده مطالب کانال: https://eitaa.com/TarikhDEF/4 ارتباط با مدیر: @yahadi71
مشاهده در ایتا
دانلود
◀️ استقامت درمقابل عذرهای شرعی 🔰يكى از عواملى كه در كارهاى بزرگ، جلوِ انسان را سدّ مى‏كند، است. گاهی انسان باید كار واجب و تكليفى را انجام دهد اما انجام چنین کاری مستلزم یک اشکال بزرگ است، مثلا لازمه چنین کاری کشته شدن عده زیادی است، اینجا آن شخص احساس مى‏كند كه ديگر تكليف ندارد. در مقابل امام حسين(ع) از اين‏گونه عذرهاى شرعى كه مى‏توانست هر انسان ظاهر بينى را از ادامه راه منصرف كند، خیلی زیاد بود: 🔰از اعراض مردم كوفه و كشته شدن مسلم گرفته تا حادثه کربلا، از شهادت اصحاب گرفته تا اسارت آل الله. امام حسین(ع) میتوانست بگوید شرایط محیا نیست، مردم تحمّل نمى‏كنند، مصلحت اقتضا میکند کنار بیاییم. يك‏وقت به كسى مى‏گويند: «اين راه را نرو؛ ممكن است شكنجه یا کشته شوى.» انسانِ قوى مى‏گويد: «شكنجه شوم! کشته شوم، چه مانعى دارد؟» 🔰اما يك‏وقت مى‏گويند: «نرو؛ ممكن است گروهى از مردم، به‏خاطر اين حركت تو سختی کشده و كشته شوند.» اينجا ديگر پاى جان ديگران در میان است. مصلحت چه اقتضا میکند؟ مگر دیگر بزرگان اسلام، مصلحت سنجی نکردند؟ ، ، و... چگونه با این مسئله برخورد کردند؟ تمام تلاش خود را کردند تا این مصلحت سنجی خود را بر امام خود نیز تحمیل کنند اما زورشان نرسید. چه اینکه امروز نیز عده ای مشی شان چنین است. 🔰مطلب مهم و اساسی این است که اگر امام حسين(ع) مى‏خواست در مقابل حوادثِ بسيار تلخ و دشواری که برای او پیش آمد با ديدِ يك متشرّعِ معمولى نگاه كند و عظمتِ رسالتِ خود را به فراموشى بسپارد، قدم‏به‏قدم مى‏توانست عقب‏نشينى كند و بگويد ديگر تكليف نداريم. مصلحت در بیعت با یزید است. اما ایشان چنين نكرد. اين، نشان از او دارد، اما نه استقامت به نحو مرسوم بلکه استقامت در مقابل ، عرفی و عقلی. تحمل این سنخ مشکلات، خیلی سخت تر از دیگر مشکلات است چرا که در ظاهر خلاف به نظر می آيد. 🔰کسی میتواند در مقابل این مصلحت سنجی ها و عذرهای به ظاهر شرعی استقامت کند که اوّلًا در حد اعلى داشته و بفهمد چه كار بزرگى انجام مى‏دهد. ثانياً داشته و ضعفِ نفسش او را نگيرد، چنین شخصی دیگر پایش نخواهد لرزید. امام حسين(ع) اين دو خصوصيت را در كربلا به خوبی از خود نشان داد. لذا حادثه‏ى كربلا مثل خورشيدى بر تارك تاريخ درخشيد؛ هنوز هم مى‏درخشد، و تا ابدالدّهر هم خواهد درخشيد. 🔰امام راحل نیز در اين خصوصيت، به طور كامل دنباله‏رو امام حسين(ع) شد. یک روز به او گفتند با این کارت، حوزه علمیه قم را به تعطیلی میکشانی، روز دیگر گفتند همه علما و مراجع علیه شما تحریک میشوند و بین علما اختلاف می افتد، روز دیگر گفتند جواب این خون های ریخته شده را چه کسی میدهد؟ اين طرز فكرهاست که فشار مى‏آورد و ممكن است هركسى را از ادامه حركت منصرف كند. اما امام، استقامت ورزيد و پای او در هیچ کدام از این موارد نلرزيد. عظمت روح او و عمق بصيرتى كه بر او حاكم بود، در اين جاها ديده میشود. 📌پ.ن1: از همان ابتدای انقلاب عده ای از مبارزه با امریکا میترسیدند. به مرور در این چهل سال افراد زیادی به این نتیجه رسیدند که نمیشود با امریکا مبارزه کرد، حتی همان هایی که اول انقلاب برای مبارزه با امریکا دو آتیشه بودند. همان ها که دیروز خود را فرزندان امام میدانستند و شعار مرگ بر امریکایشان گوش آدم و عالم را پُر کرده بود اما امروز در آغوش امریکا روزگار سپری میکنند. آن وقت میکردند و امروز . بهانه میکنند که مردم تحمل تهاجم امریکا را ندارند، اما حقیقت این است که خود بریده اند. بله قطعا همراهی مردم بسیار مهم و اساسی است اما مشکل ما همیشه در خواص ترسو و بی بصیرت بوده، نه مردمی که همراه نبوده اند. تمام حرف این است که راه، همان است که خمینی به تبع حسین(ع) رفت. امروز نیز شنیده میشود که بعضی میگویند هرچه سریعتر توافق برجام را احیا و نهایی کنید، مردم دیگر تحمل ندارند. تصریح میکنند که هر توافقی بهتر از عدم توافق است. انسان حقیقتا تعجب میکند. بله خیلی مهم و اساسی است اما این نگاه بیشتر شبیه به است، تا عقلانیت. قطعا توافقی که همه تحریم ها را برندارد و تضمینی عملی برای اجرای آن گرفته نشود، توافقی خوب نخواهد بود. البته ما به تیم مذاکره کننده خود خوش بین بوده و به آنها اعتماد داریم اما قرار نیست اگر نقدی بود، بیان نکنیم. هرچند بنده بعید میدانم حتی اگر توافقی هم بشود، امریکا پای آن بماند. 📌پ.ن2: مصلحت جزو عناصر مهم و اساسی فقه شیعه و فقاهت حضرت امام خمینی میباشد اما قرار نیست به بهانه مصلحت، هر جا که مشکلی پیش آمد عَلَم مصلحت به دست گیریم. البته لازم است به صورت فنی و علمی دنبال شود تا بتوان در چارچوبی صحیح آن را پیاده کرد. 🆔 @TarikhDEF
◀️شناخت دستگاه فکری ولیّ(2) 🔰یکی از اساسی‌ترین مشکلاتی که در طول تاریخ دچار آن بوده و جبهه حق نیز همیشه از آن آسیب های اساسی دیده، تفاوت خواص با امامشان است. امام و ولیّ جامعه دارای چارچوب، نظام فکری و توحیدی است که خواص جامعه باید نظام فکری خود را با نظام فکری ولیّ، تنظیم کرده و برای هدایت توده مردم خود را هم افق با وی کنند اما متاسفانه این اتفاق در تاریخ کمتر رخ داده لذا در حوادث مختلف دیده میشود ولیّ، تصمیمی گرفته که خواص به بهانه‌های مختلف، با آن همراهی نکرده‌اند. 🔰حسین‌بن علی(ع) میدانست که اگر قیام نکند، اسلام و حقیقت میمیرد لذا این مسیر را انتخاب کرد اما اکثر خواصِ اهل حق، نه چنین فهم و تحلیلی داشتند و نه تسلیم محض امامشان بودند: ➕«شمّ انسانى و عميق يك ملت بايد حوادث را قبل از وقوع آن احساس كند و بفهمد كه چه اتفاقى دارد مى‏افتد، و عكس‏العمل نشان بدهد. در طول تاريخ اسلام وقتى نگاه مى‏كنيم، نداشتن‏ اين‏ درك‏ و درست، ملتها را هميشه در خواب نگه داشته است و به دشمنان ملتها امكان داده است كه هر كارى كه مى‏خواهند، بر سر ملتها بياورند و از عكس‏العمل آن‏ها در امان و مصون بمانند. با اين نگاه، شما به حادثه‏ى كربلا نگاه كنيد. بسيارى از مسلمانانِ... پنجاه‏ساله‏ی بعد از رحلت نبى مكرم، از حوادثى كه مى‏گذشت، تحليل درستى نداشتند. چون تحليل نداشتند، عكس‏العمل نداشتند... خواص احساس خطر نكردند. بعضى هم كه شايد احساس خطر مى‏كردند، منافع شخصى‏شان، عافيتشان، راحتشان، اجازه نداد كه عكس‏العملى نشان بدهند.» بیانات رهبری، 19/10/87 🔰عظمت و بزرگی (ع)، در چنین بستری جلوه کرده و همگان را مبهوت خود میکند، تا آنجا که تمام شهدا در قیامت به مقام او غبطه خواهند خورد. عظمت عباس(ع) را می‌توان چنین خلاصه کرد: تسلیم محض امام بودن، تابعِ بی چون و چرای ولیّ بودن، البته نه تسلیمِ خالیِ از معرفت، بلکه تبعیتی که ناشی از شناخت و معرفت او، نسبت به نظام فکری امامش بود. عباس بزرگترین و برجسته ترین، الگوی اطاعت و ولایت پذیری است. به همین دلیل مکتب ابوالفضل(ع) برای همیشه تاریخ، کارخانه پرورش و ساخت سربازان ولایت و معرفت جویان طریق هدایت، در گِرد ولیّ زمان است. تربیت شدهِ در مکتبِ عباس(ع)، هم را به خوبی میداند، هم را به خوبی میشناسد و هم در لحظه‌ سخت، پشت پایِ رندانه ای به میزند: ➕«مهم این است که ما صحنه نبرد را درست مجسم کنیم. تا صحنه نبرد، از منطقه بلندی، باتلاقی، جنگلی، لغزنده، از منطقه‌ای که از فلان ابزار نظامی... میشود استفاده کرد، برای جنگاور روشن نباشد، قدرت بر جنگ، آن طور که باید، نخواهد بود. نقشه است که موجب می‌شود ما لوله‌ی تفنگ را به قلب دشمن و به آن نقطه‌ای که باید، متوجه کنیم. نقشه است که به ما یاد می دهد به کدام طرف رو کنیم، سلاحمان را به کدام طرف بکشیم، کجا خطرناک تر است، کجا واجب تر است، کجا دشمن کمین کرده، کجا برای ما نقطه‌ی ضعف است که اگر نپوشانیم، دشمن خواهد پوشاند. تا چشم به این نقشه نداشته باشیم، جنگ درست ممکن نیست. در عاشورای حسینی، نقشه دست بعضی‌ها بود و دست بعضی از دوستان نبود. دریای عمیق دشمن با لُجّه‌های خطرناک و مهیب آمده بود؛ اما در جمع دوستان یک عده نقشه دستشان بود، حسین‌به علی را در لحظه حساس دریافتند؛ یک عده کنار دست حسین(ع) هم نشسته بودند، نقشه دستشان نبود؛ اشتباه کردند. چه کسی می‌تواند بگوید و از اسلام و از محبت خاندان پیغمبر نصیبی نداشتند؟ اینها در دامان آل پیغمبر بزرگ شده بودند، اما نقشه‌ی اشتباه در دستشان بود؛ نمی دانستند آن سرزمینی که باید از آن دفاع بشود و آن نقطه‌ای که باید برایش فداکاری بشود، کجاست؛ در مدینه نشستند به امید اینکه چهار تا مسئله بگویند! اسلام مجسم را، قرآن ناطق را، حسین فاطمه را تنها گذاشتند... هنر بزرگ شناخت صحنه است. ها و چند نفر صحابی مخصوص امام حسین(ع) نقشه را خوب فهمیدند. لذا شما دیدید خواهرش (س)، حتی بچه‌های خودش را هم با خودش آورد؛ در حالی که پدرشان در مدینه یا مکه مانده بود و نیامده بود... این، آن کسی است که بصیرت دارد و می داند چه باید بکند... امروز بزرگترین وظیفه ما این است که را بشناسیم... مسئله عمیق_اسلامی را جدی بگیرید... اگر آگاهی نباشد، آدم اشتباه می‌کند. آگاهی که نبود، انسان یک جا اشتباه می‌کند. آدم آگاه نیز گاه اشتباه می‌کند، اما اشتباهات او ماندگار نمی‌شود. البته شرط اصلی هم و ؛ که تا انسان فهمید اشتباه کرده، برگردد.» بیانات رهبری، 2/7/64 🆔 @TarikhDEF
◀️شناخت دستگاه فکری ولیّ(3) 🔰یکی از بارزترین صفاتی که برای عباس(ع) شمرده شده، و تیزبینی اوست. امام صادق(ع) در روایتی می‌فرمایند: «كانَ عَمُّنَا العَبّاسُ نافِذَ البَصيرَةِ، صُلبَ الإِيمانِ، جاهَدَ مَعَ أبي عَبدِ اللّهِ عليه‌السلام، و أبلى بَلاءً حَسَنا، ومَضى شَهيدا.» بصیرت و تیزبینی، پیامدِ استواریِ رای و اصالتِ فکر و اندیشه است و کسی به آن دست پیدا نمی‌کند مگر پس از پاکیزگیِ روان، خلوصِ نیت و از خود راندنِ غرور و هواهای نفسانی و عدمِ سلطهِ آن‌ها بر درون آدمی و خلاصه در یک کلام، فقط به آن نائل می‌شوند، چه اینکه قرآن کریم می‌فرماید: «يا أَيُّهَا الَّذينَ آمَنُوا إِنْ تَتَّقُوا اللَّهَ يَجْعَلْ لَكُمْ فُرْقانا». 🔰برای مورخان عجیب است که چرا بعد از تصمیم سید الشهدا برای خروج از مدینه، کلامی از عباس(ع) نقل نشده و او سخنی با حسین(ع) نگفته! اما از سوی مقابل ، ، ، ، و عَدَوِی، چقدر راه و چاه نشان امام شان دادند! آه چقدر «عبدالله» مقابل «أباعبدالله»! 🔰«از نظر امام حسین(ع) هدفی روشن وجود داشت؛ اما دیگران در این هدف، مرتب خدشه می‌کردند. آن‌ها آدم‌های کوچکی نبودند؛ آقا زاده‌های درجه یک دنیای اسلام- مثل ، و - بودند! کسانی که شما امروز هر‌کدامشان را نگاه کنید، می بینید که در دنیای اسلام چقدر ارزش دارند. آن‌ها یکی یکی با امام حسین(ع) مینشستند و بر سر این هدف مناقشه و خدشه وارد کردند! گفتند: آقا! به چه دلیل امروز، همان روزی است که شما باید بروید و در مقابل یزید بایستید؟ آن‌قدر هم برای اثبات نظریه‌ی خودشان شواهد داشتند که هر‌کسی را تکان می داد! می‌گفتند: شما فرزند پیغمبر باشید و احکام الهی را بگویید. آیا این بهتر است، یا اینکه کشته شوید؟» رهبر انقلاب، ۸/۱۰/۷۶ 🔰این‌گونه سلوک است که عباس را، عباس می‌کند و امام صادق(ع) در زیارت نامه‌ ایشان می‌فرماید: «أَنَّكَ مَضَيْتَ عَلَى بَصِيرَةٍ مِنْ أَمْرِك‏» . این سلوک او ناشی از همین «نافذ البصیرة» بودنش بود، او می داند حکم آن است که حسین(ع) گوید. حسین(ع) از ، عبور کرده و اکنون در ایستاده، اما عده‌ای همچنان به او مشورت میدهند اما دریغ از ذره‌ای عزم و اراده! حال آنکه امروز، روز عزم است، عزم کربلایی شدن. حسین(ع) راهش را انتخاب کرده و فقط به دنبال همراه می‌گردد: «مَنْ كَانَ بَاذِلًا فِينَا مُهْجَتَهُ وَ مُوَطِّناً عَلَى لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْيَرْحَلْ فَإِنِّي‏ رَاحِلٌ‏ مُصْبِحاً إِنْ شَاءَ اللَّه‏» و چه زیبا همراه ولیّ شد و مطیع او شد، این است بصیرت نافذ عباس(ع). قهرمان میدان شد و ها عبرتی ابدی برای امروز ما. 🆔 @TarikhDEF