#ایلماه #قسمت_نود🎬: بهرام وارد حجره شد، حجره ای نه چندان بزرگ که میزی با چارچوب آهنی و شیشه ای رویش بود، گوشه ی حجره واقع شده بود و مرد میانسالی پشت ویترین یا همان میز بود و با قلم تراشی بسیار ظریف روی تکه ای که به نظر می رسید قسمتی از یک گردنبند است کار می کرد. بهرام گلویی صاف کرد و با صدای سرفه بهرام، مرد متوجه او شد و سرش را بالا گرفت و‌گفت: چرا داخل حجره شدی زنگ بالای در را به صدا در نیاوردی؟! بهرام به عقب برگشت و تازه زنگوله ای طلایی و کوچک را بالای در ورودی دید و گفت: ببخشید متوجه نشدم، می خواهی برگردم و زنگ را به صدا درآورم و بعد خدمت برسم. مرد یک تای ابرویش را بالا داد و گفت: احتیاج نیست، بگو ببینم چکار داری؟! بهرام گفت: به دنبال بانویی آمدم که انگار قبل از من اینجا بوده... زرگر قلم تراش دستش را کنار گذاشت و گفت: همان که سفارش شده شاه بانوی خراسان بود؟! بهرام با ذوق سری تکان داد و‌گفت: آری، مادرم نشانی اینجا را به او داده بود زرگر با تعجب گفت: مادرت؟! تو شاهزاده خراسان هستی؟! بهرام سری تکان داد و گفت: بلی.. زرگر با حالتی دستپاچه از پشت میز بیرون آمد و نیمکتی چوبی را که کنار میز گذاشته شده بود نشان داد و‌گفت: اوه خدای من! بفرمایید، بفرمایید بنشینید تا من برایتان چای سفارش دهم. بهرام دست زرگر را گرفت و گفت: ممنونم! اما برای صرف چای نیامدم، می خواستم بدانم آن دختر از شما چه می خواست و الان به کجا رفت؟! زرگر گفت: خواسته ی زیادی نداشت، گردنبندی را نشانم داد، فکر می کرد سازنده اش من باشم و می خواست ببیند چه کسی سفارش ساختش را داده است. بهرام گفت: خوب سازنده اش شما بودید؟! زرگر سری به دو طرف تکان داد و گفت: درست است اغلب طلاهای سرای شاهانه را من می سازم، اما من فقط از زنان حرمسرا را می سازم آنطور که دیدم، آن گردنبند روی مدالش نام ایلماه ثبت شده بود و پشت مدال اگر دقت می کردیم، به صورت خیلی ریز مهر حکومتی حک شده بود، پس این نشان می داد سازنده اش کسی جز میرزا محمد زرگر نمی تواند باشد و با آن مهری که پشتش حک شده بود شک ندارم که این گردنبند توسط خود شاه سفارش داده شده است. بهرام با تعجب گفت: خود شاه؟! آخر چرا شاه باید شخصا سفارش ساخت چنین چیز گرانبهایی را برای دخترکی گمنام بدهد؟! و الان میرزا محمد زرگر را کجا می توانم پیدا کنم؟! شهریار آه کوتاهی کشید و گفت: اولا میرزا محمد همیشه درون قصر است و باید نزدیک شاه باشد، گاهی بیرون هم می آید اما معمولا آنجا می توانی پیدایش کنی و دوم اینکه تو که چمی دانی چه چیزی در پس پرده است؟! همانطور که من هم نمی دانم...شاید...شاید شاه تعلق خاطری به آن بانو داشته ... بهرام که انگار تشت آب سردی روی سرش ریخته باشند، تمام بدنش شل شد و نا خواسته روی نیمکت افتاد و زیر لب گفت: یعنی....یعنی ممکن است ایلماه معشوقه ی شاه بوده؟! شاید هم همسر شاه بوده، او که همه چیز را از یاد برده... شهریار کنار بهرام نشست و‌گفت: چه می گویی جوان؟! حالت خوب است؟! بهرام که انگار با صدای زرگر به خود آمده بود از جا برخواست و گفت: الان افسانه...نه آن بانو کجا رفت؟! زرگر شانه ای بالا انداخت و گفت: به گمانم به سمت قصر رفت، آخر او هم با شنیدن حرفهای من حالش مثل تو شد و با سرعت از اینجا رفت. بهرام تشکری کرد و از در حجره خارج شد و اصلا متوجه حرفهای آخری شهریار زرگر نشد ... ادامه دارد... 📝به قلم:طاهره سادات حسینی @bartareen 🌺🌿🌺🌿🌺🌿🌺🌿

#ایلماه #قسمت_نود_چهار🎬: ناصر الدین شاه درحالیکه سبیلش را می جوید گفت: یعنی تو از جنگل های تبریز، از زمان کودکی، از زمانی که با هم درس می خوندیم، شکار می رفتیم بازی می کردیم و...هیچی یادت نمیاد؟! ایلماه آهی کشید و گفت: بوی درخت و جنگل برام آشناست و گاهی صحنه هایی تار و مبهم توی ذهنم می آید، حتی حتی داخل همین قصر عمارتی که آن آخر هست و بهش میگن عمارت ولیعهد، برام آشنا بود اما خاطره ی واضحی ازشون توی ذهنم ندارم. ناصرالدین شاه در حالیکه گردنبند ایلماه توی دستش بود و دستهایش را پشت سرش در هم گره زده بود شروع به قدم زدن کرد. قلب شاه از دیدن عشق قدیمی اش به تلاطم افتاده بود اما می خواست ایلماه خاطراتش را به یاد بیاورد و بعد او را برای همیشه از آن خود بکند. این مدت که حکمرانی کرده بود خوب متوجه شده بود که قصر جایی مخوف است و هر کدام از قصر نشینان می تواند قاتلی خطرناک باشد پس خیلی راحت فهمید که ایلماه درگیر توطئه ای شده که عده ای نمی خواستند او پایش به قصر برسد، ناصرالدین شاه فکر می کرد این توطئه از جانب حرمسرایش باشد اما آنها چگونه به عشق شاه به ایلماه پی برده بودند؟! این داستان عشق پنهانی بود و کسی از آن خبر نداشت... ناصرالدین شاه هیچ وقت فکر نمی کرد که انتهای توطئه به مادرش ملک جهان خانم یا همان مهد علیا برسد. بعد از دقایقی طولانی سکوت، ناصرالدین شاه گردنبند را به سمت ایلماه داد و گفت: به نظرم تو را باید در جایی ساکن کنم که قبلا بوده ای شاید به یادآوری خاطراتت کمک کند پس سری تکان داد و گفت: تو باید در عمارت ولیعهد باشی، از شانس خوبت آنجا کسی ساکن نیست، دستور می دهم به طور پنهانی در آنجا باشی و طبیب قصر را به نزد تو می فرستم، با او همکاری کن تا زودتر حافظه ات را به دست بیاوری ایلماه گردنبند را از دست شاه گرفت و چشمی گفت. شاه با مهربانی خاصی به ایلماه چشم دوخت و گفت: چقدر حرف گوش کن شدی ایلماه...قبلا فقط حرف حرف خودت بود . ایلماه شانه ای بالا انداخت و گفت: شاید اگر حافظه ام برگردد، اخلاقم هم مثل قبل شود. ناصرالدین شاه قهقه ی بلندی زد و سپس صدایش را بالا آورد: خواجه سلماس...خواجه... خیلی زود کله ی کچل و صورت سیاه مردی از لای درز در پدیدار شد و گفت: بله قربان امر بفرمایید! شاه اشاره ای به ایلماه کرد و گفت: این سوار را با احتیاط کامل و مخفیانه به عمارت ولیعهد ببرید، حواستان باشد کسی از هویتش باخبر نشود، هر کس هم سراغش را گرفت، اظهار بی اطلاعی کنید، شتری دیدی ندیدی، متوجه شدید؟! خواجه سری تکان داد و گفت: چشم سرورم. شاه به ایلماه اشاره کرد تا همراه خواجه شود و گفت: ایلماه...فراموش نکن تو و من پیمان عاشقی با هم بستیم، من به هر طریق شده تا آخر این ماه بساط عروسی را راه می اندازم تا تمام خناسان را سر جایشان بنشانم، تو سوگلی حرم من خواهی بود، فقط در این چند روز مراقب خودت باش از عمارت به هیچ وجه خارج نشو، من هم هر شب که ساعت از نیمه شب گذشت، به دیدارت خواهم آمد. ایلماه که کلا گیج شده بود و بین عشق قدیمی اش که اصلا به یاد نمی آورد و عشق بهرام که سراسر وجودش را گرفته بود، سرگردان شده بود به دنبال خواجه به راه افتاد خواجه و ایلماه با هم بیرون رفتند و باز ندیمه ای چون روح، بی صدا و پنهانی آنها را تعقیب می کرد، آن ندیمه که کسی جز مهرناز ندیمه مخصوص جیران نبود و گوش هایی تیز و شامه ای قوی داشت، با گوش خود شنیده بود که ناصرالدین شاه در گوش ایلماه داستان عشق می گفت. ادامه دارد..