#ماه_رجب پیامبر_اکرم(ص): 🍃🌸هرکس درماه رجب، هزارمرتبه«لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ» بگوید، خداوندبرای وی هزارحسنه نوشته، وهزارشهردربهشت بنامی کند🍃🌸 📗وسائل الشیعه، ج10، ص484

#اهل_بیت #خاص #توحیدی ♦️ اسم اعظم الإمام الهادي عليه السلام : اِسمُ اللّه ِ الأَعظَمُ ثَلاثَةٌ وسَبعونَ حَرفًا ، كانَ عِندَ آصَفَ حَرفٌ فَتَكَلَّمَ بِهِ فَانخَرَقَت لَهُ الأَرضُ فيما بَينَهُ وبَينَ سَبَأٍ ، فَتَناوَلَ عَرشَ بِلقيسَ حَتّى صَيَّرَهُ إلى سُلَيمانَ، ثُمَّ انبَسَطَتِ الأَرضُ في أقَلَّ مِن طَرفَةِ عَينٍ ، وعِندَنا مِنهُ اثنانِ وسَبعونَ حَرفًا ، وحَرفٌ عِندَ اللّه ِ مُستَأثَرٌ بِهِ في عِلمِ الغَيبِ امام هادى عليه السلام : اسم اعظم خداوند هفتاد و سه حرف دارد كه آصف تنها يك حرف از آن را مى دانست و آن را بر زبان جارى ساخت و زمين ميان او و سبأ شكافته شد و تخت بلقيس را برگرفت و آن را به سليمان رساند و سپس زمين در مدّتى كمتر از يك چشم بر هم زدن هموار گشت و هفتاد و دو حرف آن نزد ماست و يك حرف را خداوند در علم غيب به خود اختصاص داده است. الكافي : 1 / 230 / 3

#اهل_بیت #امام_هادی ابن‌حمزه از محمد بن فرج نقل می‌کند که گفت: امام هادی علیه‌السلام به من فرمود: هرگاه خواستی سؤالی بپرسی، آن را در نامه‌ای بنویس، و نامه را زیر سجاده خود بگذار، و ساعتی صبر کن، سپس آن را بیرون بیاور، و بنگر. محمد بن فرج می‌گوید: من انجام دادم، و پاسخ سئوال خود را نوشته شده، در آن یافتم. مجلسی رحمه الله از «کشف المحجة» سید ابن‌طاووس، و او با سند خود از «الرسائل» کلینی، و او از کسی که نامش را می‌برد نقل می‌کند که گفت: به امام هادی علیه‌السلام نوشتم که: آدمی دوست دارد به امامش برساند آن مطلبی را که می‌خواهد به پروردگارش برساند. امام علیه‌السلام در پاسخ نوشت: اگر حاجتی داشتی، لبان خود را بجنبان، که پاسخت آماده است. روی ابن‌حمزة: عن محمد بن الفرج، قال: قال لی علی بن محمد علیهماالسلام: اذا أردت أن تسأل مسألة، فاکتبها وضع الکتاب تحت مصلاک، ودعه ساعة، ثم أخرجه و انظر الیه. قال محمد: ففعلت، فوجدت جواب ما سألت عنه موقعا فی الکتاب [1] . قال المجلسی: روی السید ابن‌طاوس فی «کشف المحجة» باسناده من کتاب «الرسائل» للکلینی عمن سماه، قال: کتبت الی أبی‌الحسن علیه‌السلام: أن الرجل یحب أن یفضی الی امامه ما یحب أن یفضی الی ربه. قال: فکتب: ان کان لک حاجة فحرک شفتیک، فان الجواب یأتیک [2] . [~hr~]پی نوشت ها: (1) الثاقب فی المناقب: 548 ح 7، کشف الغمة 2: 395، بحارالأنوار 50: 155 ح 41. (2) بحارالأنوار 50: 155 ح 42، و 53: 306 و 94: 22 ح 18.

#اهل_بیت #حدیث_داستانی ♦️گاهی کور بهتر از بقیه می بیند ... 🔸ابوبصير مي گويد : در خدمت امام محمد باقر ـ علیه السلام ـ وارد مسجد شدم جمعيت بسياري در رفت و آمد بودند امام ـ عليه السلام ـ به من فرمود: از مردم بپرس آيا امام باقر را مي بينند؟ از هر كس كه پرسيدم اباجعفر را دیدی مي گفت: نه! با اينكه آن حضرت در كنار من ايستاده بود . 🔹️تا اينكه ابوهارون مكفوف (نابينا) آمده، حضرت باقر ـ عليه السلام ـ فرمود: از او بپرس گفتم امام محمد باقر را ديدي؟ گفت: آري ايشان هم اينجا ايستاده اند گفتم از كجا فهميدی؟ 🍃گفت: (وَكَيْفَ لا اَعْلَمُ وَ هُوَ نُورٌ ساطِعٌ) چگونه ندانم در صورتي كه آنجناب نوري است درخشان و آفتابي است تابان. ديده اي خواهم كه باشد شه شناس تا شناسد شاه را در هر لباس  📚اثباه الهداه ج ۴ ص ۱۱۱

#ماه_رجب ‍ 💚 این الرجبیون 🎁امام صادق علیه‌السلام: «إذا کانَ یَوْمَ الْقِیامَةِ نادی مُنادٍ مِنْ بَطْنانِ الْعَرْشِ أیْنَ الرَّجَبِیُّونَ؟ یَقُومُ اُناسٌ یَضییءُ وُجُوهُهُمْ لِاَهْلِ الْجَمْعِ عَلی رُؤُوسِهِمْ تیجانُ الْمُلْکِ وَ ذَکَرَ ثَواباً جَزیلاً اِلی أنْ قالَ: هذا لِمَنْ صامَ مِنْ رَجَبٍ شَیْئاً وَلَوْ یَوْماً مِنْ أوَّلِهِ اَوْ وَسَطِهِ اَوْ آخِرِهِ» 📜وقتی روز قیامت شد، ندا کننده ای از درون عرش صدا می زند کجایند «رجبیون»؟ 🔊پس گروهی که چهره آنان بر جمعیت درخشان است و تاج شاهی بر سر دارند بلند می‌شوند. آن گاه امام صادق علیه‌السلام، ثواب‌های زیادی نام برد. و بعد فرمود: 🏮همه این‌ها برای کسی است که قسمتی از ماه رجب را روزه بگیرد، حتی اگر چه یک روز در اول یا وسط یا آخر آن باشد» 📚وسائل الشیعه

عنه عليه السلام : كونوا دُعاةً لِلنّاسِ بِغَيرِ ألسِنَتِكُم ، لِيَرَوا مِنكُمُ الوَرَعَ وَالاِجتِهادَ وَالصَّلاةَ وَالخَيرَ ، فَإِنَّ ذلِكَ داعِيَةٌ [ الكافي : 2 / 78 / 14 ، وذكر أيضًا في : 105 / 10 وفيه «... بالخير بغير ألسنتكم ليروا منكم الاجتهاد والصدق والورع» كلاهما عن ابن أبي يعفور . ] . امام صادق عليه السلام: مردم را با غير زبان خود [به مذهب خويش] دعوت كنيد، تا پارسايى و سخت كوشى [در عمل و عبادت] و نماز و خوبى را از شما ببينند؛ زيرا اينها، خود [بهترين] مبلّغند #تبلیغ

#اهل_بیت #امیرالمومنین رسول خدا(صلي الله عليه و آله و سلم) فرمودند: «إنّ حلقة باب الجنّة من ياقوتةٍ حمراء علی صفائح الذهب فإذا دقّت الحلقة علی الصفحة، طنّت وقالت: يا علی»[۱]  وقتی بهشتيان وارد بهشت می شوند، كوبه در را می كوبند و به اصطلاح دقّ الباب می كنند، زيرا در زدن خود نوعی رعايت ادب برای مهمان است، كسی كه به جايی وارد می شود، گرچه در بسته نباشد، بهتر است در بزند.  در بهشت باز است، ولی مؤمنان اهل بهشت كه وارد می شوند، در می زنند. وقتی بهشتی كوبه در را می كوبد، اين صدا شنيده می شود: يا علی يا علی! طنين كوبه «يا علی» است. مرحوم علاّمه طباطبايی(رضوان الله عليه) در شرح اين حديث و اين كه چرا صدای كوبه در بهشت يا علی است، می فرمودند:  مهمان وقتی به خانه ای می رود، صاحب خانه را صدا می زند. اگر صاحب خانه نام معينی داشته باشد، مهمان همان نام معيّن را می برد. صاحب بهشت و مهماندار بهشت علی بن ابی طالب(سلام الله عليه) است. از اين رو، صدای كوبه در بهشت هم «يا علی» است. چون هر كس به بهشت می رود، در سايه هدايت و رهبری اين خاندان و مهمان اين خاندان است. اگر اين انوار طيّبه نبودند، كسی راه بهشت را طی نمی كرد. ما به خوبی می توانيم احساس كنيم كه الآن در بهشت هستيم يا نه! درِ بهشت به روی ما باز است يا نه. [۱]الامالی و المجالس شیخ صدوق ص۴۷۱

سرچ کنید👇👇👇 #امیرالمومنین

#مال #حلال #حرام در وصیت ها و سفارشات علی ؟ع؟، به کمیل ابن زیاد می فرماید: «يَا كُمَيْلُ اللِّسَانُ يَنْزَحُ الْقَلْبَ وَ الْقَلْبُ‏ يَقُومُ‏ بِالْغِذَاءِ فَانْظُرْ فِيمَا تُغَذِّي قَلْبَكَ وَ جِسْمَكَ فَإِنْ لَمْ يَكُنْ حَلَالًا لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ (تعالی) تَسْبِيحَكَ وَ لَا شُكْرَكَ‏»2؛حضرت فرمود به اش: ای کمیل! این زبان را که می بینی این، آن چه که توی دل است، می کشد می آورد بیرون. «نَزْحُ»؛ کشیدن بیرون، از چاه آب می کشد می آورد بیرون، «اللِّسَانُ يَنْزَحُ الْقَلْبَ»؛ آن که ته دل است می کشد بیرون، این را می آورد، «وَ الْقَلْبُ‏ يَقُومُ‏ بِالْغِذَاءِ»؛ آن دلت؛ یعنی روحت، پیکره ات، همه چیزت که سراپاست مال چیه؟ غذاهایی که می خوری، از این راه است دیگر، نخوری می میری. درست است یا نه؟ به تعبیر من، غذا، آن که تغذیه می کنی تو. بسیار خب، این هم تا اینجایش درست، حالا بعدیش: «فَانْظُرْ فِيمَا»؛ چی؟«تُغَذِّي قَلْبَكَ وَ جِسْمَكَ»؛ دقّت کن با چه چیزی این دل و پیکر را، این روح و جسمت را نگه اش می داری. زنده نگه اش داشتی؟ «فَانْظُرْ فِيمَا»؛ چی؟«تُغَذِّي قَلْبَكَ وَ جِسْمَكَ»؛ روحت را تغذیه می کند، جسمت را تغذیه می کند که سرپا بمونی، این را نگاه کن تویش. «فَإِنْ لَمْ يَكُنْ حَلَالًا »؛ این را بدان! اگر از راه حلال نباشد، حرام باشد، گوش کن! «لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ تَعَالَی» «تَسْبِيحَكَ وَ لَا شُكْرَكَ‏»؛ برو تا آخر، هی داد بزن خدا! اصلاً جوابت را نمی دهد. نمی پذیرد خدا، آن ذکر و دعا و تسبیح و هرچی که بگویی از این زبانت. ما با زبانمان با خدا حرف می زنیم دیگر، مگر نیست؟! دعا با چی می کنیم، به حسب ظاهر. حالا لازم نیست به زبان بیاید، از دلمان که بیاید بیرون، لال بازی هم در بیاوری، هر کاری بکنی، درست است یا نه؟ اما بگو ببینم با چی سرپا این روح نگه اش داشتی، این جسم را نگه اش داشتی؟ و الان می خواهی چه کار کنی؟ خواسته هایت را از او تقاضا کنی،اگر از راه حرام باشد،خدا قبول، نمی کند. من این را گفتم چون مکرر دیده ام، شاید هفته ای ده تا با این برخورد می کنیم که چی شده، فلان. آقا! چی شده چیه! نگاه کن ببین چه کار کردی؟! اثر اینکه می گفتم، وضعی دارد مال حرام، شبهناک، همین است دیگر اثر وضعیش دیگر. نه اینکه نمازت باطل است، من این را گفتم، بطلان غیر قبولی است؛ قبول نمی کند خدا. قبول نمی کند حالا جیغ بکش، این قدر جیغ بکش تا خسته بشوی. تو خیال کردی حالا داد بزنی مثلاً خدا کر است؟! خدا کر نیستش که،«اسمع سامعین» است، او «ابصر الناظرین» است. این حرف ها چیه که می زنی. برو تو کار خودت، ببین چیه؟ با چه زبانی است؟ می دانید زبان از کجا دارد چی می کند، آن ها از چی تغذیه کردند؟ برو دنبال این، فکر این را بکن. حالا غرضم این است: بله، مقدّرات الهیّه چنان نشان می دهد به انسان، آن چیزی را که فکرش را نکرده باشد. درست؟! و این ها هم تغییر پذیرند. با چی تغییر پذیرند؟ با دعا تغییر پذیرند؛ امّا کدام دعا؟ این دعایی که از این دهان و از این زبان و از این قلب بیرون بیاید. ________________________________ ترجمه: ای کمیل! همانا زبان آدم آن چه را در دل می گذرد اظهار می کند و پایداری دل و روح انسان به تغذیه است؛ پس بسیار دقّت کن در آن چه با آن، قلب و جسم خود را تغذیه می کنی. چنان چه تغذیۀ تو از طریق حلال نباشد خداوند متعال هرگز تسبیح و شکر تو را نمی پذیرد. ** هر دو این روایات قبلا به طور مجزا در شماره مسلسل های ذکر شده، به طور مستقل بیان شده است که با توضیحات کامل و تا حدودی متفاوت. الْمَقَادِيرُ تُرِيكَ مَا لَمْ يَخْطُرْ بِبَالِكَ‏. بحارالأنوار، جلد 75 ، صفحه 369 قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ؟ع؟‏: يَا كُمَيْلُ اللِّسَانُ يَنْزَحُ الْقَلْبَ وَ الْقَلْبُ‏ يَقُومُ‏ بِالْغِذَاءِ فَانْظُرْ فِيمَا تُغَذِّي قَلْبَكَ وَ جِسْمَكَ فَإِنْ لَمْ يَكُنْ حَلَالًا لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ تَسْبِيحَكَ وَ لَا شُكْرَكَ‏. بحارالأنوار، جلد، صفحه 416 يَمْحُو اللَّهُ مَا يَشَاءُ وَيُثْبِتُ وَعِنْدَهُ أُمُّ الْكِتَابِ. خدا آنچه را بخواهد محو يا اثبات مى ‏كند و اصل كتاب نزد اوست. سورۀ مبارکۀ رعد، آیۀ 39 〰️〰️〰️〰️〰️ شرح حدیث #حاج_آقا_مجتبی_تهرانی

عنه عليه السلام : لا تَذكُرِ اللّه َ سبحانَهُ ساهياً ، و لا تَنْسَهُ لاهِياً ، و اذكُرْهُ كاملاً يُوافِقُ فِيهِ قَلبُكَ لِسانَكَ ، و يُطابِقُ إضمارُكَ إعلانَكَ ، و لَن تَذكُرَهُ حقيقةَ الذِّكرِ حتّى تَنسى نَفسَكَ في ذِكرِكَ و تَفقِدَها في أمرِكَ .[غرر الحكم : 10359 .] امام على عليه السلام : با حال غفلت، ذكر خداوند سبحان را مگوى و بر اثر سرگرم شدن به كارى ، خدا را فراموش مكن ، بلكه او را چنان ياد كن كه دل و زبانت يكى باشد و درونت با بيرونت مطابقت كند . تو حقيقتاً به ياد خدا نخواهى بود، مگر آن گاه كه هنگام ذكر گفتن، خود را فراموش كنى و در وقتِ كار خود (ذكر گفتن) خويشتن را گم كنى #ذکر #خاص

#طاعت #عبودیت #ذکر  رسولُ اللّه ِ صلى الله عليه و آله : مَن أطاعَ اللّه َ عزّ و جلّ فَقَد ذَكَرَ اللّه َ و إن قَلَّتْ صلاتُهُ و صِيامُهُ و تلاوَتُهُ لِلقرآنِ .[بحار الأنوار : 77/86/3 .] پيامبر خدا صلى الله عليه و آله : هر كس از خداوند عزّ و جلّ فرمان بَرد خدا را ياد كرده است، هرچند نماز خواندن و روزه گرفتن و قرآن خواندنش اندك باشد

#طاعت #عبودیت #ذکر  الإمامُ عليٌّ عليه السلام : الذِّكرُ ذِكرانِ : ذِكرٌ عِند المُصيبَةِ حَسَنٌ جميلٌ ، و أفضَلُ مِن ذلكَ ذِكرُ اللّه ِ عِندَ ما حَرَّمَ اللّه ُ علَيكَ فيكونُ ذلكَ حاجِزاً .[بحار الأنوار : 78/55/110 .] امام على عليه السلام : ياد خدا بر دو گونه است : ياد [او ]در هنگام مصيبت كه نيكو و زيباست، و برتر از آن، ياد خدا كردن در هنگام رو به رو شدن با حرامهاى خداست، كه ياد خدا در اين حال تو را از ارتكاب حرام باز مى دارد