eitaa logo
جاویدنشان
66 دنبال‌کننده
336 عکس
73 ویدیو
3 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
جاویدنشان
📚#وقتی_که_کوه_گم_شد 👇 🆔️ @javid_neshan
🌹بسم الله الرحمن الرحیم🌹 📚وقتی که کوه گم شد * * سر انجام سرتیپ الدوری سکوت را شكست. سرتيپ الدوری: هيچكس فكر نمی كرد يگان سالم و دست نخورده ای در اختيار و مونده باشه. البته من به اندازه سرهنگ عبدالله نگران نيستم. گزارش واصله از پروازهای شناسايی انجام شده روی نوار مرزی، حاكی از اين بوده كه يگان دشمن در منطقه دژ، الان هر دو جناحش خاليه و هيچ لشكر يا تيپی نتونسته چپ و راست اين واحدرو پوشش بده. فقط بايد ديد اين يگان چه هويتی داره تا بعد بتونيم براساس شناخت سابقه رزمی و عملكرد فرماندهيش، تدبير مناسبی برای دفع اونا از مرز درنظر بگيريم. سرلشكر قاضی: باهات موافقم، فقط اميدوارم كه... دفعتاً يك سرگرد عراقی با عجله وارد شده، محكم سلام نظامی می دهد. سپس با احترام، پوشه ای را به سوی سرلشكر قاضی می گيرد. سرلشكر قاضی، خشنود پوشه را گرفته آن را رو به حاضرين تكان می دهد. سرلشكر قاضی: ... اينم گزارش آخرين شنودهای ما. سرلشكر قاضی با تأنی برگه های درون پوشه را ورق می زند. همه حضار بی صبرانه به او چشم دوخته اند. ناگهان رنگ از چهره سرلشكر می پرد. در حالی كه دانه های درشت عرق بر پيشانی اش نشسته، پوشه را روی ميز رها می كند. حاضرين، نگران به او و به يكديگر می نگرند. سرلشكر قاضی: حق با تو بود طالع... نبايد دشمن رو دست كم می گرفتيم... هويت يگانی كه به دژ زده، معلوم شد! سرلشكر قاضی دمی مكث می كند. فرماندهان حاضر، مضطرب و بی قرار، چشم به لب های فرمانده سپاه سوم دوخته اند. او، خرد و خسته، روی صندلی وامی رود. سرلشکر قاضی: ۲۷_پياده_سپاه_پاسداران به فرماندهی متوسليان. فرماندهان حاضر، نفس در سينه حبس می كنند. سرهنگ عبدالله با چشمانی گرد شده از فرط حيرت هوار می كشد. سرهنگ عبدالله: نه، نه! حتماً اشتباهی صورت گرفته... بيشتر از هشتاد درصد نيروهای اين تيپ در جناح شرقی جاده قتل عام شدن. سرتيپ الدوری كه با دقت اوراق شنود را بررسی می كند، به نشانه نَفی سر تكان می دهد. سرتيپ الدوری: اشتباهی در كار نيست سرهنگ عبدالله. تيپ بيست و هفتِ! سرهنگ عبدالله، سرسخت، حاضر به پذيرش مطلب نيست و ادامه می دهد: باور نمی كنم! مگه اين كه ايرانی ها دو تا ۲۷ داشته باشند. سرلشكر قاضی، بی حوصله از مشاهده مشاجرات لفظی افسران تحت امر خود، سيگار برگی روشن می كند و بعد، كلاه بره سياه خود را از سر برداشته، روی ميز پرت می كند. پك عميقی به سيگار زده، دستی به سرش می كشد و انديشناك و عبوس، خيره به نقشه می گويد: پس كه تونسته به مرز رخنه كنه! حالا بايد ديد چطور می شه سر اين افعی زيرك رو پشت دژهای به سنگ كوبيد. سرتيپ شيتنه، مصمم و مغرور، در حالی كه خبردار می ايستد، رو به فرمانده سپاه سوم می گويد: به من اعتماد كنيد قربان... من با همين لشكر در حال بازسازی خودم، صبح تاحالا جولوشونو سد کردم. فقط تیپ ۱۲ زرهی رو هم به عنوان واحد تقويتی به من بدين... سرتيپ شيتنه نفس تازه كرده، دندان بر دندان سائيده و ادامه می دهد: دفن شون میکنم... هم ۲۷ رو، هم اسطوره شکست ناپذیری، فرمانده بلند پروازش رو!... از شرفم ضمانت می دم. سرلشكر قاضی، مردد به سرتيپ شيتنه نگريسته می گويد: بسيار خوب شيتنه، تيپ سرهنگ عبدالله در اختيارته. اما بذار يه نكته رو بهت تفهيم كنم؛ نه اينجا غرب ، نه سپاه سوم ما، سپاه چهارم سرلشكر فخری. اعتبار رهبری عراق، عزت ارتش، سرنوشت ، امنيت و حتی زندگی من و تو، به اين نبرد گره خورده. يا بايد پيروز بشيم، يا اين كه با شلوارهای خيس، جلوی جوخه اعدام صحرايی صدام بايستيم. فريبا از خواندن بازمانده، نفس در سينه حبس كرده است. حميده با حيرت، در حالی كه چشم در چشم او دوخته، پيش می آيد و الباقی كاغذها را از دست فريبا خارج می كند. حميده: بايد ببينيم اين گره كور چه جوری باز می شه. فريبا ملتمس، سرشانه های حميده را چنگ زده، می گويد: تورو خدا، بذار باقيش رو هم من بخونم. حميده پس از درنگی كوتاه، كاغذها را به فريبا عودت می دهد و خود متفكر، به پنجره نزديك می شود و به دوردست های افق چشم می دوزد. تصویر آسمان عبوس و ابری دور دست شهر حل می شود به تصوير آسمان آفتابی دشتِ و نگاه دوربين كه آرام از بالا، رو به پايين و خاكريزِ آفتابی دشت دژ سير می كند. ادامه دارد... 🆔️ @javid_neshan
ورود قوای محمد رسول الله ص به فرماندهی به حرم حضرت زینب س ادامه دارد... 🆔 @javid_neshan
🔺رزمندگان قوای محمد رسول الله ص به همراه حاج احمد متوسلیان در حرم حضرت زینب س 🆔 @javid_neshan
🔺اقامه نماز توسط قوای محمد رسول الله ص در حرم حضرت زینب س : ان‌شاءالله تعالی باهم برویم و در وحدت بخوانیم ... 🆔 @javid_neshan
🔺قوای محمد رسول الله در حال سینه زنی در حرم حضرت زینب س شخصی که با علامت ضربدر در تصویر مشخص شده است 🆔 @javid_neshan
🔺حاج احمد متوسلیان در حال سینه زنی در حرم حضرت زینب س _ سال ۶۱ 🆔 @javid_neshan
🔺زیارت حضرت زینب س در کنار ضریح مطهر نفر چهارم از راست، پشت به دوربین است 🆔 @javid_neshan
📚#وقتی_که_کوه_گم_شد 👇 🆔️ @javid_neshan
جاویدنشان
📚#وقتی_که_کوه_گم_شد 👇 🆔️ @javid_neshan
🌹بسم الله الرحمن الرحیم🌹 📚وقتی که کوه گم شد * * □انتهای دژ مرزی كوت سواری دو رزمنده كه با خود مين ضدتانك را حمل می كنند به پشت خاكريز می رسند، با عجله از خاكريز بالا كشيده و در سينه كش بيرونی آن به كمك دستهايشان دو حفره ايجاد می كنند. همزمان از بالای سر آن دو، از نوك خاک ریز به متری، لوله تانك دشمن نمايان می شود و به محض نمایان شدن لوله تانک، گلوله شليك می كند و تمام صحنه را خاك پر می نمايد. دو رزمنده، در حالی كه دو مين را در حفره ها جای می دهند، با عجله خود را به پايين خاكريز می غلتانند و سپس سينه خيز از محل دور می شوند. دوربين در امتداد خاكريز حركت می كند و اوضاع بچه ها را نشان می دهد. اكثر مجروحان در دل خاكريز و در پناه حفره های كوچكی افتاده اند و ناله می كنند، دسته دسته جنازه كشتگان بر سينه خاكريز افتاده، دوربين در آخر به فرمانده می رسد. خطاب به بچه هايی كه در دل خاكريز پناه گرفته اند فرياد می زند. : هر كی می خواد عقب نشينی كنه ياعلی، اما من، مسئولِ این گردانم؛ بايد كنار مجروح ها بمونم. تصاوير چهره پر گرد و خاك بچه هايی كه هنوز زنده اند را می بينيم يكی سرش را به علامت مخالفت تكان می دهد، يكی پيشانی را بر روی زانوانش می گذارد. يكی در سنگر انفرادی بيشتر فرو می رود. در يك آن رگبار موشك های كاتيوشا بر سينه كش خاكريز دژ باريدن می گيرد. دوباره همه جا را دود و آتش پر می كند. با پيشانی مجروح به اطراف می نگرد. ناگهان در ميان گرد و خاك انفجارها شبح رزمنده ای را از دور می بيند. ناباورانه چشم تيز می كند تا او را شناسايی كند، رزمنده با عجله به سمت خاكريز می آيد. چشمان متحير همچنان خيره است و پلك نمی زند. ناگهان با صدايی لرزان، با خود می گويد: يا پيغمبر، اين ، ياعلی... در زير انفجارهای پی در پی به سمت می دود به محض رسيدن به او با صدايی بلند می گويد: حاجی چرا آمدی اينجا؟! ما تصوير و را در ميان گرد و غبار می بينيم. همچون شير می غرد. : چيه، چه خبر شده؟ : اينور تانك، اونور تانك، همه جا تانك. ده تايی ازشون زديم ولی همه آر.پی.جی زنها رو شكار كردن! گلوله آر.پی.جی نداريم، يه دونه نارنجك هم نداريم. در حالی كه همچون شير به موازات خاكريز حركت می كند، خطاب به می گويد: فشنگ كلاش كه داريد؟ : بله، اما احدی نمی تونه سرش رو از خاكريز دژ بالا ببره، در جا پودرش می كنند! : زودباش به بچه ها بگو هوايی شليك كنن، يالا عجله كن همه بچه ها هوايی بزنن. خطاب به بچه هايی كه در سينه كش خاكريز پناه گرفته اند فرياد می زند: همه هوايی تيراندازی كنيد، يالا رگبار ببنديد. با گام هايی پرشتاب به سمت تانكی كه در نزديكی خاكريز، در آشيانه اش پارك كرده می رود، با عجله خود را به می رساند. به محض رسيدن به تانك خطاب به راننده آن كه در زير تانك پناه گرفته فرياد می زند: بپر بالا تانك رو روشن كن، عجله كن. راننده تانك بيشتر در زير تانك پناه می گيرد و خطاب به می گويد: بايد فرمانده ام به من دستور بده. با عصبانيت فرياد می زند: می گم بلند شو تانك رو روشن كن و گاز بده. راننده تانك: تو فرمانده من نيستی، من اين كاررو نمی كنم. ناگهان با خشم به سمت راننده كه در زير تانك پناه گرفته هجوم می برد تا دست او را بگيرد و او را بيرون بكشد، راننده تانك به سرعت در زير تانك می رود بلكه از دست حاجی فرار كند. حاجی به سمت هجوم می برد و در يك لحظه اسلحه را از دست او می گيرد و به سمت تانك و راننده نشانه می رود و رگباری بر روی زمين می بندد. سپس، با تمام قدرت بر سر راننده تانك فرياد می زند: بچه های مردم دارن شهيد می شن، بيا بيرون بی وجدان! راننده تانك با وحشت از زير تانك فرياد می زند: آخه دارن می زنن، نمی شه... : تو فقط برو تو تانك بشين و گاز بده، همين، گه گاهی هم يك گلوله شليك كن... می آی بيرون يا با اسلحه بيرون بيارمت. راننده تانك وحشت زده و محتاط، سرش را زير تانك بيرون می آورد. ابتدا با نگاه اطراف را وارسی می كند، پس از اطمينان خاطر از اين بابت كه از ناحيه خطری او را تهديد نمی كند، با عجله بيرون می خزد و به سرعت از تانك بالا می رود و به داخل می جهد و درب آن را می بندد. همزمان تانك با صدای مهيبی روشن می شود. در زير رگبار انفجار و خمپاره به سمت بولدوزری كه در نزديك خاكريز افتاده اشاره می كند و خطاب به می گويد: يكی رو بفرست اون بولدوزر رو روشن كنه و فقط تا آخر گاز بده. ادامه دارد... 🆔️ @javid_neshan
🌹بسم الله الرحمن الرحیم🌹 📚وقتی که کوه گم شد * * به سمت بولدوزر می دود، رزمنده هايی كه در سينه كش خاكريز پناه گرفته اند همچنان هوايی شليك می كنند. تانك با صدای مهيبی در جا پی در پی گاز می دهد و گاه گاه گلوله ای شليك می كند. ناگهان بر اين حجم صدای متراكم، صدای گوشخراش بولدوزر نيز افزوده می شود. و در حالی كه می دود، خطاب به نيروها فرياد می كشد: برادرهای من! شما به سلاحی مجهزيد كه تموم تسليحات مدرن شرق و غرب از مقابله باهاش عاجزن و اون؛ الله اكبرِ ... کلید فتح و مظهر قدرت نمایی جهانی انقلابتون الله اکبرِ... با توكل به خدا، همه با من بگن الله اكبر! رزمنده ها پی در پی گلوله شليك می كنند و الله اكبر می گويند. در محوطه پشت خاكريز دژ، غوغايی به پا شده: تانك شليك می كند، بولدوزر گاز می دهد، هياهوی الله اكبر همه جا را پر كرده، نخستين تانك پيشتاز و زرهی دشمن كه از سينه كش دژ در حال بالا كشيدن است، درست در خط الرأس خاک ریز منفجر می شود! مین ضد تانک کاشته شده تانك را منهدم كرده است. در ميانه نعره های تكبير نيروها و انبوهی دود و غبار، ديگر تانك ها متوقف شده، به سرعت دور زده، عقب می كشند. نيروها با قوت قلب مضاعف از خاكريز بالا آمده با رگبار كلاش و فرياد تكبير دشمن فراری را بدرقه می كنند. تصوير خاكريز غبارآلود، حل می شود در تصوير درشت دستنوشته و صدای فريبا كه آخرين سطور را می خواند. فريبا: شهيد فرمانده گفته بود؛ سنگين ترين پاتك سپاه سوم دشمن رو، برادرهای ما فقط با مهمات الله اكبر دفع كردند. الله اكبر! □خانه حميده نيما، جوانی بسيار خوش تيپ و خوش لباس مجموعه دست نوشته ها را كه انگار خوانده، به جلوی حميده و فريبا پرتاب می كند. دست نوشته ها بر روی ميز پخش می شود. نيما با لحن عصبانی و تمسخرآميز می گويد: اينا ديوونه ان، ديوانه هايی كه بايد تو بيمارستان بستری بشن. همه اين نوشته ها تبليغاتيه، نويسنده اين حوادث هم عين خود همون ها ديوونه بوده. آخه معنی نداره، اين كه يه مشت انسان به جون همديگه بيفتن و همديگه رو تيكه پاره كنن، كجاش با ارزش و حماسه اس؟ حماسه، شكافتن هسته اتمه، فرستادن يه ماهواره غول پيكر به فضا است. شماها احساساتی شديد، به مسائل، منطقی و دقيق نگاه نمی كنيد. كل ماجرا اين بوده كه رژيم ايران قصد صادر كردن آشوب و انقلاب رو به كشورهای همسايه داشته، خب، حکومتِ عراق هم برای جلوگيری از اين صدور بلوا، دست به حرکت نظامی زده و جلوی اين رژيم آشوب طلب ايستاده... رژيم ايران دنبال قدرت بيشتر و خاك بيشتر بود و عراق هم به فكر حفظ قدرتش و دفاع از خاك خودش. اين كه ديگه هياهو نداره و كف زدن و هورا كشيدن نمی خواد. فريبا كه ساكت به حرف های نيما گوش می دهد، شمرده و آرام می گويد: اگه عراقی ها، به ادعای شما البته، برای دفاع از خاك خودشون می جنگيدن، پس چرا اول اونا اومدن خاك مارو اشغال كردن. نيما: چون پيش بينی می كردن ايران قصد تجاوز وسيعی رو داره و صدور انقلاب، شعار قبل از اين تجاوزه. فريبا: لابد جناب صدام هم قصاص قبل از جنايت كردن. چون ايشون احتمال تجاوز می دادن، خودشون پيش دستی كردن. نيما: خوب اين حرف هارو می زنی كه چی؟ می خوای به اون ديوونه هايی كه به اسم رزمنده، خون عراقی هارو می ريختن لقب دلاور و ابرمرد بدی؟! خوب بفرما. اگه احساسات ماليخوليايی تو هم با اين كار ارضاء می شه خوب به اونها بزرگترين لقب ها رو بده. فريبا: يعنی همه اونهايی كه تو جبهه می جنگيدن و جلوی تجاوز سربازای صدام ايستاده بودند ماليخوليای خونريزی داشتن. نيما: پس چی؟ بياييم و شجاعت داشته باشيم و با واقع بينی بزنيم زير همه اين تبليغات ها. ببين عزيزم، من نمی دونم شما چقدر اهل مطالعه هستيد، اما من به اندازه خواب و خوراك به مطالعه و آگاهی اهميت می دم. مطالعه مثل اكسيژنه برای من. اگه شما يه مقدار مطالعات جامعه شناسی داشته باشيد، اين رو می فهميد كه در هر جامعه ای، همه افراد، هنجار و نرمال نيستند، عده زيادی به دلايل مختلف مثل فقر، سوءتربيت، بی سوادی، تنبيه های كودكی و... دچار عقده های دلخراشی می شن كه مثل بمب ساعتی در درون شون جاسازی می شه. حالا اين افراد آنرمال، در كنار افراد نرمال اين جامعه راه می رن و زندگی می كنند. وقتی در اين جامعه حادثه ای رخ می ده، اين افراد برای ارضاء اون عقده ها و انفجار اون بمب ساعتی، به دور اون حادثه جمع می شن و مسير حادثه رو به سمت خشونت و خونريزی می كشونن. به خاطر همين می بينی كه به محض يه عطسه كردن عراق، تمام اين افراد عقده ای و مريض، توی جبهه ها جمع می شن و اون كاری رو میکنن که خودتون شاهد بودید. این، یعنی کمپرس عقده خشونت؛ به نام دفاع از انقلاب. ادامه دارد... 🆔️ @javid_neshan
📚#وقتی_که_کوه_گم_شد 👇 🆔️ @javid_neshan
جاویدنشان
📚#وقتی_که_کوه_گم_شد 👇 🆔️ @javid_neshan
🌹بسم الله الرحمن الرحیم🌹 📚وقتی که کوه گم شد * * فريبا: با اين آگاهی وسيع و دقيقی كه شما از اين افراد عقده ای در جامعه ما داريد، بايد دويست سيصد نفر از اين افراد مريض جبهه رفته رو مورد مطالعه و بررسی قرار داده باشيد و از نزديك روحيه های بيمار اونها را كالبد شكافی كرده باشيد. نيما: نيازی به اين كار نيست؛ علم جامعه شناسی و روانشناسی به تو فرمول و قالب می ده. فريبا: و همين علم به شما می گه كه سوژه و فردرو از نزديك بررسی آزمايشگاهی كن و بعد در فرمول و قالب های تعيين شده بذار، درسته؟ نيما: كه چی؟ فريبا: علم حرف كلی بدون بررسی آزمايشگاهی نمی زنه، علم با ميكروسكوپ به سلول نگاه می كنه، انسان كه كمتر از سلول نيست. نيما: خوب مقصود؟ فريبا: شما كه اين قدر با قدرت و اطمينان از مريضی و عقده ای بودن تمام اين جبهه رفته ها صحبت می كنيد، بايد حداقل روی ۵۰، ۶۰ هزار نفر از اونها مطالعه و تحقيق آزمايشگاهی از نزديك كرده باشيد. درسته؟ نيما: خوب چرا هی تكرار می كنی؟! فريبا: می شه از شما خواهش كنم اسم ده نفر از اين افراد جبهه رفته رو كه از نزديك مورد مطالعه روانی قرار داديد، نام ببريد. نيما: چه كمكی به بحث ما می كنه؟ حميده: اگه تو پذيرفتی كه شرط علمی نظر دادن، بررسی ميكروسكوپی و آزمايشگاهی سوژه است، پس بايد حداقل ده نفر از اين مريض های روانی جبهه رفته رو اسم ببری كه خودت از نزديك اونهارو بررسی كردی و به اين نتيجه رسيدی كه همه اونها آدمهای ناهنجار و آنرمالی هستند. نیما: من فقط این رو به شما میگم که واقعاً براتون متأسفم. برای اثبات يك دست نوشته پرت و پلا و مجهول، من رو بازخواست علمی می كنيد!؟ اين يعنی ايست مغزی به دست تبليغات. فريبا: من فكر می كنم نيماخان شما به جای مطالعه و منطق، فحاشی و شانتاژ كردن براتون اكسيژنه (فريبا از جا برمی خيزد) دوست نداشتم اين حرف رو بزنم، اما بايد بگم برای حميده جون متأسف شدم. پز علمی و روشنفكری دادن اما در منش، چماقی و مستبدانه عمل كردن شيوه انسانهائيه كه عقده حقارت دارند. اين رو به اين دليل می گم، چون شمارو از نزديك مورد مطالعه قرار دادم. اما شما ده ها فحش و اتهام به يك مشت آدم وارد كرديد، كه حتی اسم يك نفر از اونهارو نمی دونيد... نيما، قاه قاه می خندد اما نيش دار. فريبا در حال بيرون رفتن از اتاق می گويد: اين دست نوشته به قول شما پرت و پلا و مجهول، حداقل من رو علاقه مند كرده كه برم و اين افرادرو از نزديك مورد بررسی قرار بدم و بعد رأی صادر كنم. اما من نمی دونم ذهن شما در چه هوايی تنفس می كنه كه بدون سر سوزنی تحقيق با تمام قدرت رأی صادر می كنيد. فريبا در آستانه خارج شدن از اتاق می گويد: من به شما پيشنهاد می دم كه به چشم هاتون هم اجازه نگاه كردن بديد؛ فقط به گوش هاتون تكيه نكنيد. خداحافظ حميده جون. من اين چند صفحه باقی مانده رو می خونم و برات می آرم، به اميد ديدار نيماخان. فريبا در اتاق را می بندد، حميده متفكر و غمزده به دستنوشته های پخش شده در روی ميز خيره می نگرد، نيما نيز شكست خورده اما هنوز مغرور، به حميده نگاه می كند. فضای ساكت اتاق بر نيما سنگينی می كند. ناگهان با صدای بلند شروع به خنده می كند و با لحن صميمی می گويد. نيما: دختر بانمكيه. حميده همچنان متفكر و بی حركت به كاغذها می نگرد. نيما جابه جا می شود و در حالی كه اين پا و آن پا می كند از صندلی بلند می شود و با لحنی تمسخرآميز می گويد: به چی فكر می كنی؟... اگه با تعصب هم بخوای قضاوت كنی، بايد رأی رو به نامزدت بدی، نه به دوستت... اينجور نيست؟ حميده همچنان به كاغذها می نگرد. نیما: من اصلاً ناراحت نيستم... من به احساساتی بودن زنها علاقه دارم... به خاطر همين، خوشم می آد وقتی اين جوری خودنمايی می كنن. حميده به آرامی سرش را بالا می آورد و به نيما می نگرد. نيما از شعاع نگاه حميده، چشمش را می دزدد و اين پا و آن پاكنان كيف دستيش را برمی دارد و در حالی كه به سمت در اتاق می رود می گويد: شب می آم دنبالت شام بريم بيرون. حميده لبخند تلخی به نيما می زند. نيما در حال بيرون رفتن از اتاق. نيما: تلخی لبخندت منو آزار نمی ده. چون خوب می شناسمت. شب می بينمت، خداحافظ. نيما بيرون می رود و حميده به آرامی به كاغذها چشم می دوزد و در فكر فرو می رود. □اتاق فريبا، شب فريبا در اتاقش تنها نشسته و سه برگ در دستش ديده می شود. انگشت فریبا تکمه PLAY ضبط را می فشارد، موسيقی بسيار ملايم و با احساسی شروع به نواختن می كند. فريبا نفس عميقی می كشد و به نوشته های صفحه اول چشم می دوزد دوربين همزمان به چشم های فريبا نزديك می شود... كات به... كه با چشمان پر اشك رو به دوربين با تمام احساس صحبت می كند. ادامه دارد... 🆔️ @javid_neshan