👊 #مکتب_حاج_قاسم 📝پیام ارسالی توسُّط اعضای کانال:☝️

🌹) بیانِ پرسش شماره: ۱۱👇✅👇

*┄┄┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄┄┄* ─━━━━⊱🌷⊰━━━━─ #پرسش شماره: ۱۱ ─━━━━⊱🌷⊰━━━━─ ❓❔👈 آیا با در نظر داشتنِ پرسشِ شماره: ۱۰ که در انعکاس منزلت مقام ترکیب در آیات قرآن کریم بود، می توان نمونه دیگری مطرح کرد که منزلت ترکیب در سیر کشف مراد خداوند متعال را نمایان کند؟ 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

*┄┄┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄┄┄* ─━━━━⊱🌷⊰━━━━─ #جوابِ پرسشِ شماره: ۱۱ ─━━━━⊱🌷⊰━━━━─ 📝 همان طور که گفته شد، لحاظ هر ترکیبی در مقام‌ برداشت، موجِب تغییرِ معنا و مقصودِ متکلّم می شود؛ یکی دیگر از نمونه هایی که چنین مطلبی را آشکار می کند، ترکیب کلمه 《جَزُوعًا》 و 《مَنُوعًا》در آیاتِ ۱۹ الی ۲۲ سوره مبارک معارج: 《إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا * إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا * إِلَّا الْمُصَلِّينَ》می باشد که #حدّاقلّ می توان دو نوع ترکیب را در مورد آن مطرح کرد لکن قبل از ورود، ذکر مقدّمه ای لازم است و آن این که:👇 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. ✅لینک کانال #کانال_ادبیات_عرب: 🔺 http://eitaa.com/joinchat/3330867217C71996cac28

#ذکر_مقدّمه: 👤ابن هشام در بابِ اوّل کتابِ {مغنی}، ذیل حرفِ {اِذا} می فرماید: {اِذا علی وجهین: #الاوّل: ان تکون للمفاجاه... #الثّانی: ان تکون لغیر للمفاجاه و الغالب ان تکون ظرفاً للمستقبل مضمّنهً معنی الشّرط و تختصّ بالدّخول علی الجمله الفعلیه...}؛ #یعنی حرف {اِذا}، در مقام استعمال به طور کلّی به دو صورت به کار برده شده است: یکی این که برای مفاجات باشد و دیگری این که برای غیر مفاجات باشد؛ 🔸در صورتِ دوّم که {اِذا} غالباً متضمّنِ معنای شرط و به عنوان ظرفِ مستقبل به کار گرفته می شود، اختصاص به دخول بر جمله فعلیّه را دارا می باشد. 🔍با این وجود کلمه 《إِذَا》 در آیه شریفه ظاهراً، از نوع دوّم یعنی آن جایی که متضمّن معنای شرط است، می باشد به همین جهت در سیر ترکیب می بایست به دنبال جمله شرط و جواب شرط باشیم؛ از طرفی دیگر 《واو》 موجود در 《وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》طبق ظاهرِ آن، حرف عطف بوده لذا هر آن چه که در ترکیبِ کلمه 《جَزُوعًا》در 《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا》گفته می شود نیز در کلمه 《مَنُوعًا》مطرح می شود؛ 🏃‍♂همچنین نسبت به ترکیب آیه اوّل یعنی 《إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا》گفته می شود: اختلافی در ترکیب این آیه موجود نیست زیرا《إِنَّ》از حروف مشبّهه بالفعل بوده و درصد تاکید اسنادِ میانِ 《الْإِنْسَانَ》 و 《خُلِقَ هَلُوعًا》 می باشد؛《الْإِنْسَانَ》اسم آن و کلامِ《خُلِقَ هَلُوعًا》خبر آن خواهد بود؛ همچنین در《خُلِقَ》، ضمیر مستتری است که اوّلاً نایب فاعل بوده است و ثانیاً مرجع ضمیر آن،《الْإِنْسَانَ》 است و از سویی کلمه 《هَلُوعًا》بنابر ظاهر آن، حال می باشد و معنایِ لُغَویِ آن را لغت نامه دهخدا چنین می نویسد: {هلوع: ... سخت ناشکیباو ترسنده از بدی . || آزمند. || بخیل بر مال . || طپان و سخت نالان که بر مصیبت صبر نتواند. (منتهی الارب ) ...}؛ 👉👈 #طبق این بیان، معنای آیه، اینگونه می شود: 《قطعاً انسان در حینِ خلقت اش، به صورتِ ناشکیبا و سخت نالان آفریده شده است یعنی بی شکّ وصفِ ناشکیبا و سخت نالان در ذات آدمی موجود است به عبارتی دیگر هر آینه انسان در حالی که سخت نالان و ناشکیبا است، خلق شد》. 📚رجوع کنید: مغنی الادیب، ص۴۰ و ۴۱، نشر: مرکز مدیریّت، الطبعه الرابعه. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

⭕️بیان دو ترکیب:👇

🔖 #بیان_ترکیب_اوّل:《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》؛ ✋ 《إِذَا》: حرف شرط و ظرف مستقبل. ✋《مَسَّهُ الشَّرُّ》 و 《مَسَّهُ الْخَيْرُ》: جمله شرطیّه:👇 ✍《مَسَّه》: فعل و ضمیر موجود، مفعول به بوده که مرجع آن، 《الْإِنْسَانَ》 می باشد. ✍《الشَّرُّ》 و 《الْخَيْرُ》: فاعلِ {مَسَّه}. ✋《جَزُوعًا》 و《مَنُوعًا》: جواب شرط است که در اصل به صورتِ {کان الانسانُ جزوعاً و کان الانسانُ منوعا} بود که بنابه اغراض بلاغی، {کان و اسم آن} حذف شده است و فقط خبر به عنوان جمله شرط باقی مانده است؛ البته توجُّه گردد که این دو کلمه، دارای وزنِ اسم‌ مبالغه می باشند لذا به صورت {بسیار جزع و بی تاب کننده} و {بسیار منع کننده} ترجمه می شوند. 🔺 #ترجمه طبق ترکیب فوق: 🔴طبق ترکیبِ مذکور، دو آیه《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》، در نگاه متکلّم، معلول آیه《إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا》می باشند به این صورت که قطعاً آدمی در حالی که وصف ناشکیبایی را دارا بود، خلق شد، اکنون اگر شر به او برسد، آن گاه بسیار جزع و بی تابی می کند زیرا وصف ناشکیبایی و سخت نالان بودن در نهان او خلق شده بود یعنی علّتِ بسیار بی تابی و جزع کردن آن در زمانی که شرّ به او برسد، آن است که وصف هلوع و ناشکیبایی بودن در نهان آن خلقت شده است و اگر خیر به او برسد، بسیار بازدارنده و منع کننده است زیرا وصف ناشکیبایی در نهان آن با او خلق شده است یعنی علّت بسیار بازدارنده بودنِ او در زمانی که خیر به او می رسد، وجود وصف ناشکیبایی در نهان او است. 🔊 #خلاصه: ♦️قطعاً وصف شکیبایی در انسان موجود است و به همین علّت، زمانی که به انسان شر برسد، آن گاه بسیار بی تابی می کند و زمانی که خیر برسد، آن گاه بسیار منع کننده می شود. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

🔖 #بیان_ترکیب_دوّم:《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》؛ 🤔 《إِذَا》: حرف شرط و ظرف مستقبل. 🤔《مَسَّهُ الشَّرُّ》 و 《مَسَّهُ الْخَيْرُ》: جمله شرطیّه:👇 ✍《مَسَّه》: فعل و ضمیر موجود، مفعول به بوده که مرجع آن، 《الْإِنْسَانَ》 می باشد. ✍《الشَّرُّ》 و 《الْخَيْرُ》: فاعلِ {مَسَّه}. 🤔《جَزُوعًا》 و《مَنُوعًا》: حالِ از ضمیرِ مفعولی موجود در فعلِ {مَسَّه} می باشد. 🤔 جواب شرط به قرینه آیه 《إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا》حذف شده است؛ #یعنی کلام در اصل این ‌چنین بود: {إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا، تَظهَرُ صِفَهُ الهَلُوعِ فِی الخَارِجِ مِنهُ وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا، تَظهَرُ صِفَهُ الهَلُوعِ فِی الخَارِجِ مِنهُ إِلَّا الْمُصَلِّينَ}؛ 🔺 #ترجمه طبق ترکیب فوق: 🔴با لحاظ ترکیبِ مزبور، دو آیه《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》، در نگاه متکلّم، تفسیر کننده آیه《إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا》هستند به این بیان که قطعاً انسان در حالی که وصف ناشکیبایی را دارا بود، خلق شد یعنی وصفِ ناشکیبایی در وجودِ انسان در زمانی که خلق شد، گذاشته شد، اکنون برای این که در عالَم واقع و خارج، این وصف را بروز دهد، دو طریق، قدر متیقّن است: یکی این که زمانی که به او در حالی که بسیار بی تاب است، شرّ برسد؛ دیگری این که زمانی که به او در حالی که بسیار منع کننده است، خیر برسد. به تعبیری دیگر خداوند متعال به واسطه آیه《إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا》، اصلِ وصف ناشکیبایی را در وجود انسان ثابت نمود سپس به واسطه دو آیه《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》درصدد است که بگوید: وصفِ ناشکیبایی که در آیه قبل به اثبات رسید، زمانی در عالم واقع توسُّط انسان محقّق، بروز و اظهار می شود که: ۱) در حالی که بسیار بی تاب است، به او شرّ برسد که در این صورت، وصفِ ناشکیبایی را اظهار می کند. ۲) در حالی که بسیار منع کننده است، به او خیر برسد که در این صورت، وصفِ ناشکیبایی را اظهار می کند. 🔊 #خلاصه: ♦️قطعاً وصف شکیبایی در نهانِ آدمی موجود است و زمانی این وصف در عالَم خارج اظهار می شود که به انسان در حالی که بسیار بی تاب است، شرّ برسد و در حالی که بسیار منع کننده است، خیر برسد و به تعبیری علّت اظهارِ وصفِ شکیبایی در عالَم واقع توسُّط انسان، در دو مورد، قطعی است: یکی این که در زمانی که بسیار بی تابی کند، شرّ برسد و دیگری آن که در زمانی که بسیار منع کننده است، خیر برسد. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯

⁉️ #یک_دقیقه_تامُّل: 🔍با مطالعه مطالب فوق، روشن می شود که اتّخاذ هر گونه از دو ترکیب مذکور، معنا و مقصود و اغراض خداوند متعال از آیات ۱۹ الی ۲۲ سوره مبارکه معارج را بِتَمَامِهِ تغییر می نماید #به_همین_جهت، متعلّم می بایست طبقِ اصول، قواعد، لحاظ مقام سخن و مقتضای آیات و همچنین مدّ نظر داشتنِ فهم عرف اهل محاوره، به انتخاب عنوانی از عناوین موجود در علم نحو همانند حال، خبر و ... برای کلمات موجود در آیه و یا روایت بپردازد لذا نباید چشم بسته به انتخاب هر عنوانی برآید زیرا انتخاب هر ترکیبی، به معنای این است که متکلّم بلیغ درصدد بیان فلان معنایی که بر اساس ترکیبی که انجام شد، می باشد 👈لذا سوال در این است که: 👥آیا کسانی که از تعلیم علوم ادبی-علم نحو، هدفی جز، نمره ۲۰ گرفتن، تند خوانیِ صِرف، دواندن پایه های طلبگی بدون مدّ نظر داشتن معنا و ...، ندارند، انتظاری جز تغییر رسالت علم نحو را باید داشت؟! 🔺بله نمره ۲۰‌ گرفتن و تند خوانی، ‌زمانی ارزش دارد که در کنار هدف و رسالت اصلیِ علوم ادبی باشد در حالی که در عصر حاضر این رسالت که به فراموشی سپرده شده است هیچ، بلکه پرداختن به علوم ادبی به صورتِ اجتهادی در مسیرِ فهم و استنباط از آیات و روایات اهل بیت (علیهم السّلام) را جز قیل و قال نمی دانند و پرداختن به چنین علومی به این صورت را اتلاف عمر می شمارند تا جایی که فضا به گونه طرّاحی شده است که استاد این علمِ شریف، خجالت می کشد که بگوید:《علوم ادبی تدریس می‌کنم》 زیرا در نگاه این عدّه، استاد کسی است که اصول تدریس کند، استاد کسی است که فقه تدریس کند در حالی که متاسفانه سخنِ مرحوم شهید ثانی در این که استاد، قبل از این که استادِ اصول و فقه باشد، استادِ نحو است را فراموش کردند؛ #قال الشّهید:《فإنّ له أثرا عظيما في فهم المعاني و مدخلا جليلا في إتقان الكتاب و السنّة، لأنهما عربيّان》؛ #ثُمَّ_قال: 《و هذا العلم [اصول الفقه] أولى العلوم بالتحرير و أحقّها بالتحقيق #بعد_علم_النحو لمن يريد التفقّه في دين الله تعالى》؛ فَافهَم جِدَّاً. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯