« پپسی » دستم را به سمت بطری پپسی می‌گیرم و به مسعود می‌گویم: «اون مواد سمّی رو رد کن بیاد.» نیشخندی می‌زند و نگاه تمسخرآمیزی تحویلم می‌دهد. به روی خودم نمی‌آورم. انگار که اصلا قیافه‌ مضحکش را ندیده‌ام. نه اینکه بخواهم خودم را بگیرم‌ها! نه! نه! اصلا از اول صبح که تصویر آن زن و آن گربه‌های در حالِ خوردن را دیده‌ام، حالم یک‌طوری شده! دائم یک چیزی مثل کک یا شپش یا نمی‌دانم چی...، در حال جویدن مغزم است. «اصلا مگه گوشت انسان چه طعمی داره؟! شاید تلخ! شاید گس! شاید هم مثل همین پپسی، شیرینه!» معده‌ام پشت حلقم چنبره می‌زند و بی‌امان به ته حلقم فشار می‌آورد. مسعود بطری پپسی را می‌آورد توی قاب چشمم و با لب‌های یک‌وری‌اش غرولند می‌کند که «اگه سمّیه پس چرا اینقد کوفت می‌کنی؟ یه کمم به اون معده وامونده‌ت رحم کن». پپسی را از لای دستش می‌قاپم و می‌ریزم توی لیوان کاغذی. تصویر قاپیدنِ گوشت‌ها توسط گربه‌ها جلوی چشمم رژه می‌رود. «گربه‌ها حسابی پروار و گوشتی شده‌اند از بسکه این مدت گوشتِ آدمیزاد خورده‌اند.» این را فقط ذهنِ کثیفِ من نمی‌سازد! زنِ غزّه‌ای هم، توی آن کلیپِ حال‌به‌هم‌زن، همین را می‌گفت. می‌گفت: «صدای غذاخوردنِ سگ‌ها و گربه‌ها را از بقایای خانواده‌ام، در خیابان می‌شنیدم.» و باز می‌گفت: «همین امروز وقتی خیابان را تمیز می‌کردیم، هنوز بقایای آن‌ها روی زمین مانده بود و گربه‌ها مشغولِ خوردن بودند و ما به دنبال آن‌ها می‌دویدیم تا بقایای عزیزانمان را از چنگشان در بیاوریم و با احترام دفنشان کنیم.» فکر خوردنِ گوشتِ بدنِ غزّه‌ای‌ها، تمام دل و روده‌ام را زیر و رو کرده. نصف لیوان پپسی را یک نفس می‌دهم بالا بلکه بشورد و ببرد و راحتم بکند. تا عمق شکمم می‌سوزد و بعد از چند ثانیه، صدای قارتِ آروغم، حالِ مسعود را هم، به‌هم می‌زند. #خط_روایت #روایت_مردمی #طوفان_الاقصی @khatterevayat @mosvadde 〰〰〰〰〰〰🔻🔻 امتیاز بدهید.

🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷

📣 اطلاعیه جدید گروه خط روایت بسم الله القاصم الجبارین ... پاسخ شجاع و غیورانه دلیرمردان سپاه را به همه عزیزان تبریک عرض می کنیم.🌷 حالا نوبت ماست که با سلاح قلم در میدان تبیین و روایت به رویارویی افکار سمی و مزدورانه بپردازیم. با توجه به درخواست های رسیده، به مناسبت این اتفاق بزرگ، به حول و قوه الهی و استمداد از خون شهدای مظلوم طریق قدس، ظرفیت خط روایت را، برای انتشار روایت حقیقی مقاومت فعال می کنیم‌. بسم الله الرحمن الرحیم شرایط انتشار متن در خط روایت - دست اول و تولیدی باشد. - حداکثر ۵۰۰ کلمه داشته باشد. - حاوی ماجرا و بُعد روایی باشد. - به زبان معیار باشد. - قواعد دستور نگارش رعایت شده باشد. حاوی موارد زیر نباشد: -- تضعیف روحیه داخلی. -- تفرقه و دامن زدن به اختلافات داخلی. -- اخبار بدون منبع و خلاف واقع.

🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷🇮🇷

. از تحقیر خود چه می‌خواهیم؟ کسی گفت موشک‌هایشان هم الکی است. فقط صدا دارند. اینها بلدند موشک بسازند؟ موشکهای زیر خاکی... و قاه قاه خندید. طرف صحبتش هم چهارتا جمله‌ی دیگر گذاشت رویش و باز خندید. فکر میکردم بعد از ماجرای سفارت دلشان را صابون زده‌اند و حالا صابون سر خورده و هیچی دستشان نیست. گفتم لابد سرد شدند. دلشان یک مشتِ پُر، ستاره‌ی دنباله‌دار میخواسته و چند روز گذشته و هیچ چیز ندیده‌اند. دیشب میخواستم بگویم دیدید؟ خواب نبودیم که از آسمان تل‌.آو.یو به جای آب ستاره‌ی دنباله‌دار می‌بارید. دیدم صدایشان بلند است که موشک‌ها پلاستیکی بوده است. درست مثل همان روز می‌خندند. قاه‌قاه. فهمیدم نه! دلار پایین هم بیاید باز هم می‌خندند ماشین‌ها با کیفیت تولید شوند باز هم می‌خندند گنبد آهنین پدافند کم بیاورد باز هم می‌خندند آنها چه چیز را فروختند تا حقارت بخرند نمی‌دانم اما مثل ماست، هر اتفاقی بیافتد لقمه می‌گیرند می‌زنند در حقارتشان و بعد... باز قاه قاه می‌خندند. ✍ #زهرا_مهدانیان #خط_روایت #روایت_مردمی #وعده_صادق @khatterevayat @truskez

. ما بیمارستان نزدیم. ما مدرسه نزدیم. ما خانه مسکونی نزدیم. ما نانوایی نزدیم. ما پناهگاه نزدیم. ما ریشه ظلم را زدیم. مقرهای موشکی و هوایی یک رژیم غاصب را. خوب هم زدیم. دقیق و ویرانگر. تا مغز اباطیل‌باف خودشان و هوادارانشان بدانند که ابابیل‌ها حق‌اند. ✍ #الهه_زمان‌وزیری #خط_روایت #روایت_مردمی #وعده_صادق @khatterevayat @mastoooor

. دیشب را بیدار بودم. مثل میلیون‌ها نفر در جهان. تمام مدت، اخبار را پِی گرفتم و با همین انگشت‌های هنوز نابلد دست چپ، پیامی تایپ کردم یا واکنشی دادم به پیامی. دست راستم چند روزی‌ست آویزان گردنم شده. نشستن زیاد و همین گرفتن گوشی با دست چپ هم برایش ضرر دارد و درد را بیشتر می‌کند. ولی مگر یک شب هزار شب می‌شود؟ یک شب هزار شب نمی‌شود. ما دهه شصتی‌ها، تصویر دور چنین آرزویی را در ذهن‌هامان زیسته‌ایم. ما متولد روزهای جنگیم. صدای آژیر شنیده‌ایم و تا پناهگاه‌های کوچک خانگی‌مان دویده‌ایم. ما تابوت دیده‌ایم که در کوچه‌های شهر، سر دست میرفته و هزار هزار شهید تشییع کرده‌ایم. قدم‌هامان کوتاه بود آن‌روز. پِی گام‌های بلند پدر و مادرمان دویده‌ایم تا به صندوق‌های رأی برسیم و به انقلاب خمینی آری بگوییم. ما با مرگ بر اسرائیل و مرگ بر آمریکا زاده شدیم و رشد کردیم و حالا اینجاییم. حمله به اسرائیل مثل غیظی زیر دندان‌هامان از کودکی تا حال قِرچ قروچ کرده. ما اگر مجال پیدا کنیم خرخره‌اش را می‌جویم. فکر حمله به اسرائیل، آنقدر دور بود که خودمان هم باور نمی‌کردیم چنین شب ستاره‌بارانی بسازیم برایش. یک شب هزار شب نمی‌شود. شبها یک به یک تمام می‌شوند و روز به‌یکباره طلوع خواهد کرد. ✍ #الهه_زمان‌وزیری #خط_روایت #روایت_مردمی #وعده_صادق @khatterevayat @mastoooor

اگر اسرائیل بزند چه؟ سخنرانی که دعوت کرده بودیم بین قرآن برای بچه‌ها قصه بگوید نیامد. باید خودم روی صندلی می‌نشستم. خواستم از آمادگی برای سربازی امام زمان(عج) بگویم. از اینکه هرکسی باید ببیند کجا می‌تواند اثرگذار باشد و خودش را وقف آن‌جا کند. اما از میانه‌ی بحث خط صحبت‌ها عوض شد. تعجب کردم. با هر جمله‌ی بچه‌ها قلبم انگار که روی کشتی صبا ایستاده باشم می‌ریخت. آجری که زیر پایم گذاشته بودم تا با آن دیوار را بالا بروم آنطور که فکر می‌کردم محکم نبود. وقتی بحث غزه و لزوم دفاع از مظلوم شد یکی از دخترها گفت: _ اگر خودمونو زدن چی؟" + سوال خوبیه. نظرتون چیه بچه‌ها؟ دو دسته شدن بچه‌ها دقیقا از همین‌جا شروع شد. نه دلشان می‌آمد بگویند می‌ایستند و فقط تماشا می‌کنند کسی جلویشان کشته شود و نه جرات داشتند سینه‌شان را سپر کنند و بگویند حاضرند برای دفاع از او آسیب جدی ببینند. نمونه را عینی‌تر و نزدیک‌تر کردم‌: _اگر کسی وسط کوچه کتک بخوره می‌رید کمکش یا نه؟ دائم گوشه‌های ذهنشان را می گشتند که راه نه سیخ بسوزد و نه کباب را پیدا کنند و من هی پاسخشان را با چالش جدیدی مواجه می‌کردم: _ خب اگر در حد یه کتک خوردن ساده باشه اشکال نداره میرم جلو. + اگر بیشتر بود و آسیب جدی می‌دیدی چی؟ _ میشه زنگ بزنیم کل اهل کوچه بیان با هم بریزیم سرش. + اگر هیچ‌کسی نیومد چی؟ _ صبر میکنیم پلیس برسه + اگر تا اومدن پلیس اون کشته بشه چی؟ یاد کلاس‌های نویسندگی افتاده بودم‌. باید شخصیت‌هایم را به اوج بحران می کشاندم‌‌. باید وسط دوراهی قرارشان می‌دادم. مرگ یا زندگی؟ به استیصال رسیده بودند. حجتم را برایشان تمام کردم که هر ایده‌ای که بتواند هم خدا و هم خرما را برایشان به ارمغان بیاورد از ذهنشان حذف کنند. سوالم سهل و ممتنع بود: ایستادن پای حق یا زندگی بی‌دردسر؟ بچه‌ها پاکند. فطرتشان هنوز لگدمال نشده‌. نمی‌توانستند راحت چشمشان را روی همه چیز ببندند و مثل بعضی بزرگتر‌هایشان زندگی گوسفندوار و صدالبته با رفاه و آرامش در مراتع سوئیس را به خونی شدن و جنگیدن ترجیح بدهند. و البته آنقدر شجاع و صادق هم بودند که مثل بعضی دیگر از بزرگتر‌هایشان راحت و روی هوا شعار دلاوری و فداکاری ندهند. محدثه، همان که اول این بحث را شروع کرده بود، گفت: خانم‌ میخواید بگید باید خودمونو فدا کنیم حتی اگر بهمون آسیب برسه؟ باشه درسته. ولی خیلی سخته. کی این کار رو میکنه؟ + بله خیلی سخته. به نظرتون نمونه تاریخی نداریم؟ آن یکی محدثه که درست پشت سر این یکی نشسته بود گفت: "امام حسین." دندان‌های همه‌شان از لای لب‌هایشان برق زد و انگار که کشف تازه‌ای کرده باشند لبخند رضایت نشست روی لبشان. اینبار اما چیزی توی مغز خودم من را به چالش کشید: " تا کی قراره داستان امام حسین (ع) تکرار بشه؟" همین را بلند به بچه‌ها گفتم. بدون اینکه بخواهم بحث برگشت به همان جایی که شروع شده بود. باهم فهمیدیم برای اینکه مظلومیت، داستان تکراری تمام حق‌طلبان تاریخ نشود باید در تک تک نقاطی که لازم است قوی شویم. ولی تا رسیدن به آنجا شاید راه سختی جلویمان باشد. مسیر حکومتی که در کوفه برقرار می‌شود از کربلا می‌گذرد. ما از کربلاها نمی‌ترسیم. ✍ #سین_جیم #خط_روایت #روایت_مردمی #وعده_صادق @khatterevayat

پنجره را باز کرد. دهانش از حیرت باز مانده بود. نمی دانست چه شده، خشک شده بود. از ذهنش واژگانی عبور کرد. اسرائیل ، ایران، کنسولگری ، انفجار، انتقام ناگهان چشمهایش درخشید. فریاد زد:« الله اکبر, الله اکبر » پنجره ها یک به یک باز شدند. فریاد ها بود که به آسمان می رفت. فریادهایی با اقتدار. چیزی که سالها طلب داشتند. _لبیک یا خامنه ای _ الموت لاسرائیل _ قسم بالله هذا العید دیگری می گفت مهمان های ایرانی آمدند. صداها در هم آمیخته بود. در میان تمام فریادها و هلهله ها چیزی تکانش داد یکی فریاد می زد:« خامنه ای به کمک زنهای فلسطین آمد.» به یاد آورد چندی قبل را که سفاکان ددمنش با خواهر باردارش در بیمارستان شفا چه کردند. آری بعد هفتاد سال کسی به یاریشان آمده بود. ✍ #مریم_غلامی #خط_روایت #روایت_مردمی #وعده_صادق @khatterevayat

. من یک دهه هشتادی‌ام مثل دهه پنجاهی و شصتی‌ها طعم جنگ را نچشیدم. به قول بزرگتر‌ها در ناز و نعمت بزرگ شدم. پای صندوق رای نرفتم تا به انقلاب خمینی آری بگویم. زمان نقلاب را درک نکردم. در مدرسه و درس‌هایم چیزی از اسرائیل نشنیدم. تمام شناخت من ختم می‌شد به همان روز قدس و شعار مرگ بر اسرائیلی که سر می‌دادیم. از مادرم می‌پرسیدم روز قدس یعنی چه؟ او سعی می‌کرد جوابم را بدهد اما من نمی‌توانستم درک کنم. اما در این ۱۹۰ روز همه چیز تغییر کرد نفرتم روز به روز از آن رژیم غاصب بیشتر می‌شد. در همین ۱۹۰ روز او را شناختم. طعم جنگ را از راه دور چشیدم. از روزی که مادر شدم با مادر‌های غزه اشک ریختم و آن‌هارا بیشتر درک کردم. معنی انقلابمان را بهتر فهمیدم. فهمیدم امنیت داشتن یعنی چه منم مثل بزرگتر‌هایم آرزوی نابودی اسرائیل را در سر می‌پروراندم. و مرگ بر اسرائیل‌های روز قدس امسالم با سال‌های قبل فرق می‌کرد. دیشب دوستم برای تعیین جنسیت به سونو رفته بود. به قول خودمان فندق او فقط دو هفته از فندق من بزرگتر است. از او پرسیدم جنسیت بچه اش چیست؟ گفت : دخمل دارم. برایش خیلی خوشحال شدم من عاشق دختر بودم و دلم می‌خواست مانند او من هم دختر داشته باشم. ورِ ایرادگیر ذهنم گفت: اگه پسر بود چی؟ بلافاصله در جواب گفتم: می‌فرستمش سپاه تا اسرائیل را نابود کند. به عادت همیشگی‌ام با رویای نابودی رژیم غاصب، سر شب خوابیدم. و صبح که بیدار شدم، من به چشم خود دیدم که رویایم محقق شده است. مردان غیور سپاهی سیلی محکمی به گوش رژیم کودک کش زدند و انتقام خون شهدا را گرفتند. پ.ن: سپاه ممنون که حرف ولی را با قدرت اجرا کردید و اسرائیل را تنبیه کردید. و ممنون که این شادی را به تمام آزادی خواهان واقعی جهان هدیه کردید. ✍️#ریحانه_الزهرا #وعده_صادق #روایت_مردمی #خط_روایت @khatterevayat @vayeh49

« بد کردن، نباید میزدن! اسرائیل وحشیه بدترش رو‌میزنه!» نیم‌ساعت آخر بست‌نویسی بود. داستانم در تحول گیر کرده بود. گل‌درشت می‌شد و توی ذوق می‌زد. خواب کره‌کره‌های چشمم را تا نیمه کشیده بود پایین و‌منتظر ساعت ۱۲ بود تا بست‌نویسی تمام شود. مخم ولی تعطیل بود، سری به جلسه بست‌نویسی زدم و پیام خانم علی‌پور را دیدم. انگار خبری بود. ساعت ۲۳:۳۰ دقیقه بود و می‌خواستند بین ثبت کلمات صلواتی برای موشک‌های جبهه مقاومت بفرستیم که برود روی مرکز نظامی اسرائیل. چندبار پیام را خواندم. چند شب پیش محمدحسین گفته بود که شب‌ها خواب ندارد و پیگیر اخبار می‌شود و بعد سریع حرفش را خورده بود که نه چیزی نیست و نگران نشوم و به چیز‌ها فکر نکنم. دیشب هم نتوانستم فکر کنم. روز سختی داشتم و خبرهای خوبی از دکتر نگرفته بودم. خبر را که خواندم ترسیدم. ترسیدم ۵شنبه صبح که عمل دارم مثل همیشه آرام نباشد. مثلا جنگ شود. بچه‌هایم چه می‌شوند؟ خانه‌ام چه می‌شود؟ چه بلایی سر مردم و‌ شهرم می‌آید. بعد کفن‌های سفید روی هم مردم غزه پرده آخر چشمم را بست و‌ خوابم برد. صبح با صدای ذوق خواهرم بیدار شدم، هر بار از یک طرف خانه صدایش می‌آمد. میگفت: « بلاخره زدیم بلاخره حقشونو گذاشتیم کف دستشون، آخ جون ایولا ماشالله» و بعد نشنیدم چی گفت و دوباره خوابم برد. این بار با کمردرد بیدار شدم و با چشم‌های بسته رفتم سر میز صبحانه. مامان داشت با آب‌تاب برای بابا تعریف می‌کرد و من سرم را بالا نمی‌آوردم. گفتم: « بد کردن، نباید میزدن! اسرائیل وحشیه بدترش رو‌میزنه!» حرف توی دهان مامان ماسید! و بابا هم سرش را بالا نیاورد. سر چرخاندم سمت تنها صدای خانه، شبکه خبر فیلم و مصاحبه خوشحالی مردم را پخش می‌کرد. توی دلم گفتم چه حوصله‌ای دارند، این‌همه ذوق را از کجا آورده‌اند. مردی که پیدا نبود از مردم می‌پرسید‌ نمی‌ترسید جنگ شود؟ و آن‌ها با چشم‌ها جواب میدادند: « که نه ما حق‌مون رو گرفتیم، همه‌ی دنیا به ما حق میده که جواب تجاوز اسرائیل را بدیم» دلم‌درد گرفت از روی صندلی بلند شدم و زیر لب گفتم: « آره جنگ که شد میبینمتون! » رفتم‌توی پذیرایی ، نمی‌خواستم صدای تلویزیون را بشنوم. دوقلوها دنبالم آمدند و هر دو می‌خواستند بغلشان کنم. روی کاناپه نشستم، شعر خواندم و‌ دست زدم تا حواسشان پرت شود. حواس خودم پرت نمی‌شد! مگر الان جنگ نیست؟ ما وسط جنگی هستیم که اسرائیل از ۱۹۴۸ درست کرده! ‌نتوانستم هر دو را همزمان بغل کنم. دراز کشیدم و امیرعباس رفت سراغ پرده تا با آن بازی کند. امیررضا ماند و بغلش کردم. سر گذاشت روی شانه‌ام و خودش را به من چسباند، ۲ثانیه بعد جدا شد و رفت سمت پرده. جدا شدن برایم سخت است دوست داشتم بیشتر بغلم بماند. یاد بغل‌های آخر مادران غزه افتادم، دل ندارم هیچ کدام را ببینم. دیشب آن مادر چطور بدون بچه‌اش در سکوت آسمان بدون بمب خوابید؟ مثل مادری که فرزندش را اسرائیل کشته و حالا نمی‌داند با شیر سینه‌اش چه کند! بلند می‌شوم. امیرعباس نشسته روی زمین و پرده را دور خودش می‌پیچد. فکرم پیچیده بهم وقتی بحث بچه‌ها می‌شود ناتوان می‌شود. آره اسرائیل وحشیه ولی تا کجا می‌خواهد بچه‌ها را بکشد؟ یکی مثل ما باید حق‌اش را با همان قانون‌هایی که خودشان گذاشته‌اند بگیرد و جلوی وحشی‌گری بیشتر اسرائیل بایستد. خیالم از بچه‌ها راحت شد، مستقل شده‌اند و با هم مشغول بازی بودند. برگشتم و با خودم گفتم: «حالا این ماییم که قوی شده‌ایم و جلوی ظلم اسرائیل می‌ایستیم!» ✍ #زهرا_کاشانی‌پور #خط_روایت #روایت_مردمی #وعده_صادق @khatterevayat @Mamaa_do