. ⭕ بازنشستگی پیرمرد نصرانی ، عمری کار کرده و زحمت کشیده بود ، اما ذخیره و اندوخته‌ای نداشت ، آخر کار کور هم شده بود . پیری و نیستی و کوری همه با هم جمع شده بود و جز گدایی راهی برایش باقی نگذارد ، کنار کوچه می‌ایستاد و گدایی می‌کرد . مردم ترحم می‌کردند و به عنوان صدقه پشیزی به او می‌دادند . و او از همین راه بخور و نمیر به زندگانی ملالت بار خود ادامه می‌داد . تا روزی أميرالمؤمنين علی بن أبیطالب علیه‌السلام از آنجا عبور کرد و او را به آن حال دید . علی علیه‌السلام به صدد جستجوی احوال پیرمرد افتاد تا ببیند چه شده که این مرد به این روز و این حال افتاده است ؟ ببیند آیا فرزندی ندارد که او را تکفل کند ؟ آیا راهی دیگر وجود ندارد که این پیرمرد در آخر عمر آبرومندانه زندگی کند و گدایی نکند ؟ کسانی که پیرمرد را می‌شناختند آمدند و شهادت دادند که این پیرمرد نصرانی است ، و تا جوانی و چشم داشت کار می‌کرد ، اکنون که هم جوانی را از دست داده و هم چشم را ، نمی‌تواند کار بکند ، ذخیره‌ای هم ندارد ، طبعا گدایی می‌کند . علی علیه السلام فرمود : عجب ! تا وقتی که توانایی داشت از او کار کشیدید و اکنون او را به حال خود گذاشته‌اید ؟ ! سوابق این مرد حکایت می‌کند که در مدتی که‌ توانایی داشته کار کرده و خدمت انجام داده است . بنابراین بر عهده‌ حکومت و اجتماع است که تا زنده است او را تکفل کند ، بروید از بیت‌ المال به او مستمری بدهید. 📔 وسائل الشیعه: ج٢، ص۴٢۵ #امام_علی #داستان_کوتاه 🔰https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1

. 🔸 انفاق نان بدون نمک در یکی از شب‌های بارانی، امام صادق علیه السلام از تاریکی شب استفاده کردند و تنها از منزل بیرون آمده، به طرف ظله بنی ساعده (١) رفتند. معلی بن خنیس با خود فکر کرد که خوب است امام را در این تاریکی تنها نگذارم. با چند قدم فاصله آهسته به دنبال امام روانه شد. ناگاه! متوجه شدم چیزی از دوش امام به زمین افتاد. در آن لحظه، آهسته صدای امام را شنیدم که فرمود: خدایا! آنچه را که بر زمین افتاد به من بازگردان. جلو رفتم و سلام کردم. امام از صدایم، مرا شناخت و فرمود: - معلی تو هستی؟ - بلی معلی هستم. من پس از آنکه پاسخ امام علیه السلام را دادم، دقت کردم تا ببیند چه چیز بود که به زمین افتاد. دیدم مقداری نان برروی زمین ریخته است. امام علیه السلام فرمود: - معلی این‌ها را از روی زمین جمع کن و به من بده! معلی نان هارا از روی زمین جمع کرد و به امام داد. انبان بزرگی پر از نان بود طوری که یک نفر به سختی می‌توانست آن را به دوش بکشد. معلی گفت: اجازه بده این کیسه را به دوش بگیرم. - خودم به این کار از تو سزاوارترم. امام انبان نان را به دوش کشید و دو نفری راه افتادند، تا به ظله بنی ساعده رسیدند. آنجا مجمع فقرا و بیچارگان بود و محل کسانی که از خود منزل و ماوایی نداشتند. همه به خواب رفته بودند حتی یک نفر هم بیدار نبود. نان‌ها را یکی یکی و دوتا دوتا در زیر جامهٔ هر کدامشان می‌گذاشت به طوری که یک نفر هم باقی نماند. سپس عزم برگشتن نمود. معلی گفت: اینان که تو در این دل شب برایشان نان آوردی، آیا شیعه هستند و امامت شما را قبول دارند؟ امام فرمود: - نه! ایشان معتقد به امامت من نیستند؛ اگر معتقد به امامت بودند نمک هم می‌آوردم! ______________ (۱): سایبانی که مردم روزها برای در امان بودن از گرمای طاقت فرسا به زیر آن جمع می‌شدند و شب هنگام مکان مناسبی بود برای فقرا و افراد غریب که در آنجا بخوابند. 📔 بحار الأنوار: ج۴٧، ص٢٠ #امام_صادق #داستان_بلند 🔰 https://eitaa.com/joinchat/2809528345C119136e9a1