لطف یک دوست...

تو را از دور می خوانم، تو را نزدیک می بینم تو را چون سرنوشتم روشن و تاریک می بینم کجایی؟ در کدامین غارِ پاکی؟ بار باید بست ولی...اما...مسیرِ کوه را باریک می بینم #علی_مؤیدی #دو_بیت @moayedialiqom

سلامم بر آدم که با چند گندم مرا از بهشتِ درختان خاموش به سوی زمینِ تو آورد زمین، منزل چشم دریایی تو زمین، محرم راز تنهایی تو زمین، شاهد آسمان بلندت پر از ماهِ رعنا پر از صبح و شبنم سلامم بر آدم... #علی_مؤیدی #نیمایی #شعر_آزاد @moayedialiqom

#قدری_درنگ دمی با سهراب، دمی با اخوان رفیق جان، «سهراب سپهری» را می شناسی؟ «مهدی اخوان ثالث» را چطور؟ من نیز چندان نمی شناسمشان، چنانکه خود را نیز چندان نمی شناسم. امّا اشعارشان را، کم و بیش، خوانده ام. در این نوشتارِ معلوم الحال، یکی از ویژگی های شعر این دو شاعر صاحب نام را بر دیوار این ویرانه می نگارم تا میراث من باشد برای آیندگانی که، به گمانم، «علی مؤیدی» را به بندگی درگاهشان نیز نخواهند پذیرفت، چه رسد به اینکه نوشته هایش را بخوانند. بگذریم! بی مقدمه بگویم؛ به گمانم، شعر سهراب، در مواقع بسیار، به نقّاشی می مانَد. می دانم، "رنگ" در شعر او پررنگ است ولی اگر مسأله ی "رنگ" را نادیده بگیریم، باز با نقّاشی روبروییم. البتّه، من از نقّاشی چیزی نمی دانم و تفاوت "رنگ روغن" و "مداد شمعی" چندان برایم روشن نیست امّا می توانم "ایستایی تصویری" شعر سهراب را، کم و بیش، حس کنم. گویا در شعر سهراب، تصاویرِ خلق شده، به نحو نقاشی گونه ای، رنگ آمیزی شده و بر سر جایشان "میخکوب" شده اند. در شگفتم که در لباس واژه ها، چگونه می توان نقاشی آفرید. این چند بند از "صدای پای آب" را بخوانید و بیندیشید و بپرسید که آیا هر مصرع، یک تابلوی نقّاشی نیست؟ چیزھا دیدم در روی زمین: کودکی دیدم، ماه را بو می کرد. قفسی بی در دیدم که در آن، روشنی پرپر می زد نردبانی که از آن، عشق می رفت به بام ملکوت من زنی را دیدم ،نور در ھاون می‌کوبید. ظھر در سفره آنان نان بود، سبزی بود، دوری شبنم بود تصویر کودکی در حال بوییدن ماه، تصویر قفسی که در آن نور پرپر می زند، تصویر نردبانی که به سوی ملکوت رفته است، تصویر زنی در حال کوبیدن "نور" در هاون و تصویر سفره ی زیبای آن زن. شاید این مطلب را پس از بررسی شعر اخوان بهتر دریابیم. به گمانم، اخوان به جای نقّاشی، صحنه ی نمایش برپا می کند. شخصیّت های شعر اخوان، از انسانی اش گرفته تا نباتی اش، بر صحنه در حال نقش آفرینی اند. او آنها را چنان به حرکت در می آورد که از دریچه ی واژه ها می توان یک نمایش کامل دید. بندی از شعر زیبای "کتیبه" را بخوانید تا بدانید که اخوان چگونه حرکات و سکنات شخصیت ها را، جزء به جزء، می سراید و آن "موقعیّت" به خصوص را خلق می کند. از سکوت و نگاه شخص بالای سنگ گرفته تا تر کردن زبان و... . یكي از ما كه زنجيرش سبكتر بود به جهد ما درودي گفت و بالا رفت خط پوشيده را از خاك و گل بسترد و با خود خواند و ما بي تاب لبش را با زبان تر كرد ما نيز آنچنان كرديم و ساكت ماند نگاهي كرد سوي ما و ساكت ماند دوباره خواند ، خيره ماند ، پنداري زبانش مرد نگاهش را ربوده بود ناپيداي دوري ، ما خروشيديم بخوان !‌ او همچنان خاموش براي ما بخوان ! خيره به ما ساكت نگا مي كرد پس از لختي در اثنايي كه زنجيرش صدا مي كرد فرود آمد ، گرفتيمش كه پنداري كه مي افتاد نشانديمش بدست ما و دست خويش لعنت كرد چه خواندي ، هان ؟ مكيد آب دهانش را و گفت آرام نوشته بود... اینکه بر آن کتیبه چه نوشته بود، بماند. در اینجا پرسش من این است که در این بند، ما با یک نقّاشی روبروییم یا با "سکانسی" از یک نمایش؟ به گمانم، در بسیاری از شعرهای مهم اخوان، این ویژگی را می توان دید. #علی_مؤیدی #سهراب_سپهری #مهدی_اخوان_ثالث @moayedialiqom

اگرچه خانه ی ویران من فقیرانه ست طلای عشق تو گنجِ نهان این خانه ست برای دسته ی کوران شهر، ای خورشید طلوع صبح تو چیزی شبیه افسانه ست چه افتخار بزرگی که کودکی جاهل به حال من نظری کرد و گفت: دیوانه ست نگاه عاشق من در جهانِ نقش و نگار بجز جمال تو با هرچه هست، بیگانه ست نشان خانه ی من را تو خوب می دانی گدای چشم به راهت مقیم ویرانه ست #علی_مؤیدی #غزل @moayedialiqom

نوبهار است: نوبهار است ولی غنچه نخندیده هنوز سبزه در خواب عمیق است، علف بیهوش است دشت، خاکستری و باغچه خاک آلوده جغد می خواند و فانوس زمین خاموش است دوستان منتظر رنگ بهارند، بهار غفلت از دوست گناه است، به پا خیز ای دشت شهر من خشک و خموش است، کجایی ای گل؟ شهر من چشم به راه است، به پا خیز ای دشت دشتِ خاکستری ام سوخته، ای مردم شهر رنگ سبزی به تنِ سرو جوانش بزنید چه هراس از غمِ اسفند، از این دیو سیاه شعله از عشق بگیرید و به جانش بزنید ...... آه ای مردم خونسردِ به خواب آلوده هرچه فریاد زدم بند زمستان نگسست هرچه با سنگ زدم، هرچه تقلّا کردم شیشه ی خواب رفیقان قدیمی نشکست 4 فروردین ماه 1400 #علی_مؤیدی #چهارپاره #شعر_بهار @moayedialiqom

ببین حالی دگرگون دارم ای گل نشان از بید مجنون دارم ای گل مپرس از اشک خون آلودم امشب چه می دانی؟ دلی خون دارم ای گل #علی_مؤیدی #دوبیتی #شعر @alimoayediqom

عشقت نماز دیگری از جای دیگر است رنجم قیام و اشک من الله اکبر است چشمت ستاره ایست در آن سوی کهکشان چشمم چراغکی است که همواره بر در است دل دفتری تهی ست، سزاوار شعله ها آری در این میانه چه حاجت به دفتر است در جستجوی ساحل بی انتهای توست این قایق شکسته که بر خون شناور است ای دل شبانه کوچ کن از شهر خویشتن بار سفر ببند که این بیت آخر است #علی_مؤیدی #غزل_عاشقانه @moayedialiqom

#علی_مؤیدی @moayedialiqom

تقدیم به امام مجتبی علیه السلام: زمستان بود و سرما استخوان سوز صدای زوزه ها بیداد می کرد هراسان از زمستان یاکریمی بروی شاخه ای فریاد می کرد به گرمای دعایی سبز خوش بود به لب میخواند بر دستان بیدی: «خدایا آه...فرزندم گرسنه ست غذایی، دانه ای، آبی، امیدی» هراسان بود و حیران بود، ناگاه درخت بید، دستش را تکان داد کمی لرزید و با انگشت سردش مسیر مسجد دِه را نشان داد دو بال یاکریم از شوق جان یافت به سوی مسجد دِه شد روانه نگاهی سوی بید پیر انداخت نگاهی هم به سوی آشیانه چراغ سبز گنبد، آسمانی صدای دیگِ مسجد آشنا بود به دور دیگ نذری عاشقانه هیاهوی کبوترها به پا بود... پس از چندی به سوی لانه برگشت به فکر با کریمان زیستن بود به دستش رزق یک شب، رزق یک عمر غذا نذر محبّان الحسن بود #شعر_امام_حسن_علیه_السلام #علی_مؤیدی #چهارپاره #تولد_امام_حسن_علیه_السلام @moayedialiqom

#علی_مؤیدی #رباعی @moayedialiqom