eitaa logo
پویانویسی
223 دنبال‌کننده
309 عکس
76 ویدیو
15 فایل
اینجا مجال "رحیل" است برای نوشتن و راهِ نوشتن. و فرصتی برای فهم همزمان درون و برون. #علی_اسفندیار ارتباط: @rahil1357
مشاهده در ایتا
دانلود
🖊تکنیک نوشتن در لحظه 📱این متن را امشب توی صفحه شخصی اینستا و برای اهالی فضای مجازی نوشتم. با تکنیک ، می توانید واقعی تر بنویسید... به خصوص اگر باشد! مثل همین: 😊 سلام به خودم و خود خودتان باید قبول کنیم همه ما معتادیم، این یک نامه به همه غرق شدگان فضای مجازی ست. می دانم که دست کشیدن از این اعتیاد دشوار و جانفرساست، از امشب به دنبال برنامه ریزی هستم تا کمی به خودم برسم، کمی از هیاهوی امواج فاصله بگیرم، ببینم در این مدت چقدر بزرگ شدم و یا کوچک ماندم... اینجا فاصله با همه آدم های دور بسیار نزدیک است، و آن سوتر فاصله با نزدیک ترین آدم ها، کهکشانی تر شده است. یکی از آن آدم های نزدیک، خودم هستم! 📐خدای من! چقدر از خودم دور شده ام... چقدر با خودم غریبه افتاده ام؟! و و و و همین شبکه های پیام رسان خودمون، همه و همه در جای خود تجربه ای شورانگیز هستند؛ اما گرداب توهم و از خودبیگانگی هم هستند. 📌اکنون تصمیم گرفتم، یک ساعت در شبانه روز را به شبکه های داخلی و خارجی اختصاص بدهم... برنامه های بعدی ام در آینده اعلام می شود...😊 ✏ علی اسفندیار، قم، سحرگاه سوم رمضان المبارک 🌦کانال پویانویسی https://eitaa.com/pooyanevisi
♦️خواندن به تنهایی کافی نیست. دانسته‌ها بدون فراموش می‌شوند. ✔️ بسیاری از تحلیل‌های شخصی شما، وقتی رقم می‌خورد که در حال نوشتن اطلاعات و داده‌های بیرونی هستید، در واقع این حرکت‌های قلم است که ذهن شما را درگیر می‌کند و به دنبال مسأله ی تازه‌ای می‌گردد. از جاده دوطرفه و خارج نشویم.😊 @pooyanevisi
‼️از برخی‌ها می‌شنویم که هیچ وقت برای دیر نیست. 🔻اما حقیقت چیز دیگری است: ✍ هر چه بزرگ‌تر و باتجربه‌تر می‌شوید، لحظه‌های نوشتن، بی‌حد و اندازه به شما اقبال می‌کند؛ آن گاه سرمایه‌دارترین آدم برای نوشتن هستید. 🔅فقط یک قلم، یا صفحه‌‌ی نمایشگر کم است. https://eitaa.com/joinchat/3931373574Cca376c3815
✴️ صداي تو خوب است ما چرا می‌نويسيم؟ آيا می‌خواهيم همديگر را آگاه‌تر کنيم؟ يا می‌خواهيم خودمان را سبک کنيم و خلجان‌های ذهن‌مان را بيرون بريزيم و آرام بگيريم؟ در شبکه‌های اجتماعی، سطح آگاهی‌ها تقريبا مساوی است و معمولا اکثر نوشته‌ها گرايش کلی خوانندگان را دگرگون نمی‌کند. درست است که نوشتن برای خالی شدن، نوعی خودخواهی و ديگرآزاری است، اما به نظرم اکثر کسانی که در گروه‌های اجتماعی می‌نويسند، انگيزهٔ ديگری نيز دارند که شايد خودشان هم از آن بی‌خبر باشند، و آن، «با هم بودن و گم نکردن همديگر» است. در تاريکي، تنها راه برای اينکه همديگر را گم نکنيم، صدا است. لازم نيست اين صدا، حکمت و فلسفه و ادبيات و تحليل‌های دقيق سياسی و بازگويی انديشه‌های ژرف و شگرف باشد. همين‌قدر که صدای همديگر را بشنويم، ترس و هراسمان از اين همه ظلمت و دهشت، کمتر می‌شود. حضور در شبکه‌های اجتماعی، نوعی دست همديگر را گرفتن در خيابان شلوغ زندگی است. ما می‌نويسيم، فقط براي اينکه در اين شب تاريک و بيم موج و گردابی چنين هايل، همديگر را گم نکنيم. صدا کن مرا صدای تو خوب است صدای تو سبزينهٔ آن گياه عجيبی است که در انتهای صميميت حزن می‌رويد در ابعاد اين عصر خاموش من از طعم تصنيف در متن ادراک يک کوچه تنهاترم بيا تا برايت بگويم چه اندازه تنهايی من بزرگ است و تنهایی من شبيخون حجم ترا پيش‌بينی نمی‌کرد و خاصيت عشق اين است (سهراب) ✍رضا بابایی @HOWZAVIAN
بهتی عمیق خاتمه داد فریادم را مشروطه‌خواه تو هستم لکنت میان شرط‌های تو گم شد اینک فقط سکوت جبر مدرن آدم‌ها لاشه‌ی تاریخ را به شن‌زار ما رساند علی اسفندیار @pooyanevisi
اگر می‌خواهید ببینید چقدر دردِ فرهنگ و جامعه و کشور یا اصلا دردِ خودتان را دارید ببینید مصرف «دستمال کاغذی» شما بیشتر است یا مصرف «کاغد»؟ تشخیصش چندان دشوار نیست؛ البته اگر بیشتر دستمال مصرف نکنید! پ.ن: مصرف کاغذتان را با خواندن و نوشتن بالا ببرید؛ درخت‌ها احساس مفیدبودن می‌کنند. @pooyanevisi
. قوتِ غالب من مهر توست بی آنکه به دستت آورده باشم تو چرا نیستی سال‌ها؟ در شهر پیچید که دیوانه‌ای مبتلا به روزگار تو شد خودت هم می‌دانی من و دیوانگی؟! و خوب‌ می‌دانی زبان حال مرا تویی فقط افطار ✍ رحیل 💟 @POOYANEVISI
. گفت: خاطره‌ی خوب دیگران چه وقتی زنده‌ می‌شود؟ گفتم: وقتی آنها می‌میرند. 💟 @POOYANEVISI