eitaa logo
شهیدان حاج اصغر پاشاپور و حاج محمد پورهنگ
272 دنبال‌کننده
3.6هزار عکس
807 ویدیو
4 فایل
حاج اصغر : ت ۱۳۵۸.۰۶.۳۱، ش ۱۳۹۸.۱۱.۱۳ - حلب رجعت پیکر حاج اصغر به تهران: ۱۳۹۸.۱۲.۰۴ حاج محمد (برادر خانم حاج اصغر) : ت ۱۳۵۶.۰۶.۱۵، ش ۱۳۹۵.۰۶.۳۱، مسمومیت بر اثر زهر دشمنان 🕊ساکن قطعه ۴۰ بهشت زهرا (س) تهران ناشناس پیام بده👇🌹 ✉️daigo.ir/secret/6145971794
مشاهده در ایتا
دانلود
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
✨🕊 🔹اگر اختلافی بین من و اصغر آقا پیش می آمد همیشه ایشان پیشقدم می شدند و عذرخواهی می کردند و در طول ۲۰ سال زندگی مشترک هیچ چیزی برای من و فرزندانش کم نگذاشت. 👌این هم خدمتتان عرض کنم اصغر آقا در کنار تمام این خصوصیات، دفاع از حرم حضرت زینب (س) را مقدم بر همه کارها می دانستند. @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
💠 | خیالم که از رفتنشان شد، چادرم را از سرم برداشتم و در عوض باز در حجله غم غربت و تنهایی فرو رفتم که به تمنای دیدار ، روی عقده دلم پا نهاده و حالا به جای مرد محرمِ زندگی ام، نگاه دریده نامحرمان نصیب دل شده بود. بار دیگر تمام وجودم در هم شکست که همانجا پشت در روی زمین نشسته و باز گریه های بی کسی ام را از سر گرفتم. چه خوش بودم که گمان میکردم احساس مجید پشت دیوار به انتظار نشسته و به هر هق هق نغمه دلتنگی ام، خانه را دقّ الباب میکند و نمیدانستم پشت گریه های غریبی ام، هیچ کسی حضور ندارد و حتماً حالا در پالایشگاه مشغول کار خودش بود و یادی هم از الهه مصیبتزده اش نمیکرد. حالا بیش از بیست روز میشد که مرا ندیده بود و چند روزی هم میشد که سراغی هم از من نگرفته و حتی عبدالله هم از طرفش برایم نیاورده بود و لابد کم کم میکرد و من چه ساده بودم که انتظار نگاه را پشت در میکشیدم. پشتم را به در تکیه داده که تکیه گاه دیگری نداشتم و دیگر نه از شدت گریه های بی مادری ام که از اندیشه دیگری تنم به لرزه افتاده بود که بیم پیوستن خاطره الهه به فراموش خانه خیال مجید، دلم را بیشتر آتش میزد. میترسیدم که همینطور روزهایم به دل مردگی بی بگذرد و در گذر این فصل افسرده، برای همیشه از من بگذرد که گرچه هنوز وجودم از تلخی خالی نشده بود، که گرچه هنوز نمیخواستم با آهنگ صدایش هم کلام شوم، که گرچه هنوز نمیتوانستم قدم به خانه اش بگذارم ولی حتی نمیتوانستم تصور کنم که ذره ای از احساسش نسبت به من کم شود که اگر چنین میشد و من در پس مصیبت مادرم، همسر مهربانم را هم از دست میدادم، دیگر چه کسی میخواست خاطره لبخند زندگی را به خاطرم بیاورد؟ کف دستم را روی زمین داغ و خاک آلود حیاط گذاشته و به بهانه روزهای بی کسی ام، به دستان سُستم تکیه کرده و تن خسته ام را از زمین کَندم و با قدمهایی خودم را به اتاق کشاندم. باید به این روزهای تنهایی خو میکردم و با این رکودی که به بازار مجید افتاده بود، باید میپذیرفتم که دیگر او هم برای من نیست، همانطور که تن مادر از دستم رفت. ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
شهدا جاذبۀ عجیبی دارند. اثر مغناطیسی شهدا در آدم‌های سالم فوق تصور است و می‌تواند به عنوان یک محک برای ارزیابی دل‌های نورانی و پاک قرار بگیرد. 🌱 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
🍃🌺بسم رب الشهدا و الصدیقین
❤️🍃 حسرتِ کرب و بلا و عکسِ زیبای حرم... دل گرفت از بس که با قابِ تو خلوت کرده است @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
❤️✨ شاعری و هی غزل می‌ریزد از لبخندِ تو هستی ام را من فدای خنده هایت می‌کنم... ❣ تولدت مبارک آقاجان🎁 @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊
چشم بد دور که هم جانی و هم جانانی❤️
🔸🍃 ‌ در این روزگار پر از فتنه و آشوب تنها شهدا چراغ راه ما هستند... دریغا که فقط عکس‌هایشان را لایک میکنیم و وصیت‌نامه هایشان را از روی بی‌حوصلگی تا خط دوم میخوانیم! @shahid_hajasghar_pashapoor 🕊🌹
💠 | ساعتی به آفتاب مانده بود که عبدالله به خانه بازگشت. چند عدد نانی روی اُپن گذاشت و با نگاهی گذرا را که از سر کوچه گرفته بود، به صورت شکسته ام، از حالم با خبر شد که با ناراحتی پرسید: "الهه! باز گریه میکردی؟" برای جمع کردن نانهای داغ، سفره را باز کردم و با سکوت نشان دادم که دختر تنها و بی کسی مثل من، سهمی جز گریه ندارد که مقابلم ایستاد و با برادرانه اش پیشنهاد داد: "الهه جان! میای با هم بریم بیرون؟" را پیچیده و داخل کابینت گذاشتم و خوب فهمید حوصله گردش و تفریح ندارم که باز کرد: "الهه جان! چند وقته از خونه بیرون نرفتی؟ اصلاً من دارم که یخورده با هم قدم بزنیم." سپس به چشمان خیره شد و کرد: "الهه! روی داداشت رو زمین ننداز! خواهش میکنم بیا یه سر بریم ." و حالت صدایش آنقدر پُر مهر و محبت بود که نتوانستم کنم و با همه ، پذیرفتم که همراهیاش کنم. پیاده روی مسیر خانه تا ساحل، فرصت خوبی برای دل مهربان او بود تا تسلایم بدهد و ناگزیرم کند که برایش از دلتنگی هایم بگویم و به خودش دلم را سبک کند و نمیدانست که حجمِ سنگین مانده بر قلبم، به این سادگی ها از بین نمیرود. طول خیابان منتهی به را با قدمهایی کوتاه طی میکردیم و من برایش از که دیده بودم میگفتم که اشک در چشمانش و با حسرتی که در لحنش پیدا بود، گفت: "خوش بحالت! منم خیلی دلم میخواد مامانو ببینم. ولی تا حالا ندیدم." سپس به نیم رخ صورت اندوهم، نگاهی کرد و با اینکه خودش پاسخ سؤالش را میدانست، پرسید: "دلت برای مامان خیلی شده؟" و بدون آنکه معطل جواب من شود، به افق بالای سر چشم انداخت و زیر لب زمزمه کرد: "من که دلم خیلی براش تنگ شده!" از آهنگ آکنده به صدایش، پرده چشمم به لرزه افتاد و باز قطرات اشک روی صورتم غلطید که از طنین نفسهای به سمتم رو گرداند. با دیدن چشمان گریانم، لحظاتی کرد و بعد مثل اینکه نتواند عمیق قلبش را پنهان کند، به صدا در آمد: "پس میدونی دلتنگی چقدر سخته!" از اشاره ، جا خوردم که خودش با لحنی نرمتر ادامه داد: "الهه! میدونی دل مجید چقدر برات شده؟ تو اصلاً میدونی داری با چی کار میکنی؟" و همین که نام مجید را شنیدم، حس تلخ بی توجهی این چند روزش در دلم جان گرفت و بی اعتنا به خبری که از حالش میداد، نشانش دادم و گفتم: "اگه دلش تنگ شده بود، این چند روزه یه سراغی از من میگرفت..." که کلامم را قطع کرد و با ناراحتی جواب داد: "الهه! تو که از هیچی خبر نداری، چرا قضاوت میکنی؟ گوشی ات که خاموشه، تلفن خونه رو که نمیدی، شب هم که میشه پاتو تو حیاط نمیذاری، مبادا چشمت به مجید بیفته! بابا هم که جواب مجید رو نمیده، چه برسه به اینکه بده بیاد تو خونه!" ✍️نویسنده: @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊