رمان:سرزمین زیبای من
#نویسنده:سید طاها ایمانی
#سرزمین_زیبای_من
#قسمت_اول: زنده باد ملکه
#استرالیا … ششمین کشور بزرگ جهان …
با طبیعتی وسیع… از بیابان های خشک گرفته تا کوهستان های پوشیده از برف …
یکی از غول های اقتصادی جهان … که رویای بسیاری از مهاجران به شمار می رود … از همه رنگ … از چینی گرفته تا عرب زبان … مسیحی، یهودی، مسلمان، بودایی و ...
در سرزمین زیبای من … فقط کافی است … با پشتکار و سخت کوشی فراوان … تاس شانس خود را به زمین بیاندازی…
عدد شانست، ۴ یا بالاتر باشد … سخت کوش و پر تلاش هم که باشی … همه چیز به وفق مرادت سپری خواهد شد…
آن وقت است که می توانی در کنار همه مردم … شعار زنده باد ملکه، سر دهی …
هم نوا سرود ملی بخوانی …
باشد تا استرالیای زیبا پیشرفت کند … .
این #تصویر دنیا … از سرزمین زیبای من است …
اما حقیقت به این زیبایی نیست … حقیقت یعنی …
تو باید یک سفید پوست ثروتمند باشی …
یا یک سفید پوست تحصیل کرده که سیستم به تو نیاز داشته باشد …
یا سفید پوستی که در خدمت سیستم قرار بگیری …
هر چه هستی … از هر جنس و نژادی … فقط نباید سیاه باشی … فقط نباید در یک خانواده بومی متولد شده باشی …
#بومی_سیاه_استرالیا … موجودی که ارزش آن از مدفوع سگ کمتر است …
موجودی که تا پنجاه سال پیش … در قانون استرالیا … انسان محسوب نمی شد. … .
در هیچ سرشماری، نامی از او نمی بردند …
مهم نبود که هستی … نام و سن تو چیست …
نامت فقط برای این بود که اربابت بتواند تو را با آن صدا کند …
شاید هم روزی … ارباب سفیدت خواست تو را بکشد …
نامت را جایی ثبت نمی کردند …
مبادا حتی برای خط زدنش … زحمت بلند کردن یک قلم را تحمل کنند …
سرزمین زیبای من
#سرزمین_زیبای_من
#قسمت_دو : قانون سال ۱۹۹۰
سال ۱۹۶۷ … پس از برگزاری یک #رفراندوم بزرگ …
قانون … بومی ها را به عنوان یک انسان پذیرفت …
ده سال طول کشید تا علیه تبعیض نژادی قانون تصویب شد …
و سال ۱۹۹۰ … قانون اجازه استفاده از خدمات بهداشتی – پزشکی و تحصیل را به بومی ها داده شد …
هر چند … تمام این قوانین فقط در کتاب قانون ثبت گردید … .
برابری و عدالت … و حق انسان بودن … رویایی بیشتر باقی نماند …
اما جرقه های معجزه، در زندگی سیاه من زده شد … زندگی یک بومی سیاه استرالیایی …
سال ۱۹۹۰ … من یه بچه شش ساله بودم … و مثل تمام اعضای خانواده … توی مزرعه کار می کردم …
با اینکه سنی نداشتم … اما دست ها و زانوهای من همیشه از کار زیاد و زمین خوردن، زخم بود …
آب و غذای چندانی به ما نمی دادند …
توی اون هوای گرم… گاهی از پوست های سیاه ما بخار بلند می شد … از شدت گرما، خشک می شد و می سوخت … و من پا به پای خانواده و سایر کارگرها کار می کردم …
اگر چه طبق قانون، باید حقوق ما با سفید پوست ها برابر داده می شد … اما حقوق همه ما روی هم، کفاف زندگی ساده بردگی ما رو نمی داد …
اون شب، مادرم کمی سیب زمینی با گیاه هایی که از کنار جاده کنده بود پخت …
برای خوردن شام آماده می شدیم که پدرم از در وارد شد …
برق خاصی توی چشم هاش می درخشید …
برقی که هنوز اون رو به خاطر دارم …
با شادی و وجد تمام به ما نگاه کرد …
– بث … باورت نمیشه الان چی شنیدم …
طبق قانون، بچه ها از این به بعد می تونن درس بخونن … .
مادرم با بی حوصلگی و خستگی … و در حالی که زیر لب غرغر می کرد به کارش ادامه داد … .
– فکر کردم چه اتفاقی افتاده …
حالا نه که توی این بیست و چند سال … چیزی عوض شده …
من و تو، هنوز مثل مدفوع سگ، سیاهیم … هزار قانون دیگه هم بزارن هرگز شرایط عوض نمیشه …
چشم های پدرم هنوز می درخشید …
با اون چشم ها به ما خیره شده بود …
نه بث … این بار دیگه نه … این بار دیگه نه… .
#سرزمین_زیبای_من
#قسمت_سه : آرزوی بزرگ
پدرم همیشه آرزو داشت درس بخونه …
دلش می خواست رشد کنه و روزی بتونه از اون زندگی بردگی نجات پیدا کنه …
با تصویب قانون جدید، انگار روح تازه ای توی پدرم دمیده شده بود …
نه مادرم و نه هیچ کدام از همسایه ها … امیدی به تغییر شرایط نداشتن …
اما پدرم تصمیمش رو گرفته بود … می خواست به هر قیمتی شده … حداقل یکی از بچه هاش درس بخونه …
و اولین قدم رو برداشت … .
اون شب وقتی به خونه برگشت غرق خون بود …
صورت سیاهش ورم کرده بود و پاره شده بود … بدنش هم اوضاع خوبی نداشت …
اومد داخل و کنار خونه افتاد …
مادرم به ترس دوید بالای سرش … در حالی که زیر بغل پدرم رو گرفته بود … اشک بی امان از چشم هاش پایین می اومد …
– مگه نگفتی این بار دیگه درست میشه … پس چرا به جای بیمارستان اومدی خونه؟ …
چرا با این وضع نرفتی پیش دکتر؟ …
بهت گفتم دست بردار … بهت گفتم نرو … بهت گفتم هیچی عوض نمیشه … گریه می کرد و این جملات رو تکرار می کرد … .
من و سیندی هم گریه مون گرفته بود و بقیه به مادرکمک می کردن …
صبح، علی رغم اصرارهای زیاد مادرم … پدرم با اون حالش راهی مزرعه شد …
نمی خواست صاحب مزرعه بیشتر از این، عصبانی بشه …
اما دست از آرزوش نکشید …
🌷 تا اینکه بعد از یکسال و نیم تلاش بی وقفه و کتک خوردن های زیاد … اجازه درس خوندن یکی از بچه ها رو گرفت … .
خواهرها و برادرهای بزرگ ترم حاضر به درس خوندن نشدن …
گفتن سن شون برای شروع درس زیاده و بهتر کمک حال خانواده باشن تا سربارش … و عرصه رو برای من و سیندی خالی کردن …
پدرم اون شب، با شوق تمام … دست ما دو تا رو توی دست هاش گرفت…
چند دقیقه فقط بهمون نگاه کرد … .
– #کوین … بهتره تو بری مدرسه …
تو پسری … اولین بچه بومی توی این منطقه هستی که قراره بره مدرسه …
پس شرایط سختی رو پیش رو داری … مطمئنم تحملش برای خواهرت سخت تره … .
ولی پدرم اشتباه می کرد … شرایط سختی نبود …
من رو داشت … مستقیم می فرستاد وسط جهنم … .
#سرزمین_زیبای_من
#قسمت_چهار : اولین روز مدرسه
روز اول مدرسه … مادرم با بهترین تکه های پارچه ای که داشتیم برام لباس درست کرد …
پدرم فقط تونست برام چند تا مداد و دفتر بخره … اونها رو توی یه کیسه پارچه ای ریختیم … و قبل از طلوع خورشید از خونه اومدیم بیرون …
پدرم با شوق تمام، چند کیلومتر … من رو تا مدرسه کول کرد … کسی حاضر نمی شد دو تا بومی سیاه رو تا شهر سوار کنه …
وارد دفتر مدرسه که شدیم … پدرم در زد و سلام کنان وارد شد …
مدیر مدرسه نیم نگاهی کرد و بدون اینکه سرش رو درست بالا بیاره … رو به یکی از اون مردها گفت … آقای دنتون … این بچه از امروز شاگرد شماست … .
پدرم با شادی نگاهی بهم کرد … و دستش رو به نشانه #قدرت تکان داد …
قوی باش کوین … تو از پسش برمیای … .
دنبال #معلم راه افتادم و وارد کلاس شدم … همه با تعجب بهم نگاه می کردن … تنها بچه ی سیاه … توی یه مدرسه سفید …
معلم تمام مدت کلاس، حتی بهم نگاه هم نمی کرد … .
من دیرتر از بقیه سر کلاس اومده بودم …
اونها حروف الفبا رو یاد داشتن …
من هیچی نمی فهمیدم … فقط نگاه می کردم … خیلی دلم سوخته بود … اما این تازه شروع #ماجرا بود …
زنگ تفریح، چند تا از بچه ها ریختن سرم … هی سیاه بو گندو … کی به تو اجازه داده بیای اینجا؟ …
و تقریبا یه #کتک حسابی خوردم …
من به کتک خوردن از بزرگ ترها عادت کرده بودم و کتک خوردن از دست چند تا بچه، چندان درد نداشت …
اما بدترین قسمت ماجرا زمانی بود که … مداد و دفترم رو انداختن توی توالت …
دویدم که اونها رو در بیارم … اما روی من و وسایلم دستشویی کردن … .
دفترم خیس شده بود … لباس های نو و وسایلم #بوی_ادرار گرفته بود …
دلم می خواست لهشون کنم؛اما یاد پدرم افتادم … اینکه چقدر به خاطر مدرسه رفتنم کتک خورد و تحقیر شد … چقدر دلش می خواست من درس بخونم …
و اون روز، تمام مسیر رو تا مدرسه … سفارش کرده بود با هیچ کسی درگیر نشم… تا بهانه ای برای اخراجم از مدرسه نشه …
بدون اینکه کلمه ای بگم … دست کردم و وسایلم رو از توی دستشویی درآوردم …
همون طور خیس، گذاشتم توی کیسه … یه گوشه آویزون شون کردم و برگشتم توی کلاس … .
#سرزمین_زیبای_من
#قسمت_پنج : روزهای من
برگشتم سر کلاس … در حالی که تمام بدنم بوی بدی می داد …
یکی از بچه ها با خنده از ته کلاس گفت … عین اسمت بو گندویی … ویزل …
و همه بهم خندیدن …
اولین بار که برای سرشماری و ثبت اسامی بومی ها به منطقه ما اومده بودن … صاحب کارمون، اسم خانوادگی پدرم رو #ویزل نوشته بود …
مدرسه که تعطیل شد … رفتم توی دستشویی … خیلی آروم، دفتر و وسایلم رو شستم … خیلی مراقب بودم که دفترم خراب تر از اینی که هست نشه …
لباس هام رو هم در آوردم و شستم و همون طور خیس تنم کردم … رفتم توی آفتاب نشستم و منتظر پدرم شدم …
دلم نمی خواست توی اون وضع، من رو ببینه …
مطمئن بودم با دیدن اون وضع من، ناراحت میشه و قلبش می شکنه …
تا غروب آفتاب که پدرم از راه رسید … لباس های منم توی تنم خشک شده بود … .
تا فردا صبح که خبر ورود من به مدرسه پخش شد … یه عده از والدین برای اعتراض اومدن مدرسه …
اما به خاطر #قانون، نتونستن من رو از مدرسه بیرون کنن …
از اونجا بود که فشارها چند برابر شد …
می خواستن کاری کنن با پای خودم برم …
پدرم، هر روز، چند ساعت قبل از طلوع خورشید … من رو تا مدرسه همراهی می کرد … و شب ها بعد از تموم شدن کارش میومد دنبالم …
من بعد از تعطیل شدن مدرسه …
ساعت ها توی حیاط می نشستم … درس می خوندم و مشق هام رو می نوشتم تا پدرم برسه …
هر سال، دفترها، برگه ها و کتاب های بچه های بزرگ تر رو … آخر سال، از توی سطل های زباله در می آوردم … حتی پاکت های بیسکوئیت یا هر چیزی رو که بشه روش نوشت رو جمع می کردم …
سرسختی، تلاش و نمراتم … کم کم همه رو تحت تاثیر قرار داد …
علی رغم اینکه هنوز خیلی ها از من خوششون نمی اومد … اما رفتار، هوش و استعدادم … اهرم برتری من محسوب می شد …
بچه ها کم کم دو گروه می شدن …
یه عده با همون شیوه و رفتار قدیم باهام برخورد می کردن … و تقریبا چند بار توی هفته کتک می خوردم …
و یه عده رفتار بهتری باهام داشتن … گاهی باهام حرف می زدن …
اگر سوالی توی درس ها داشتن می پرسیدن …
قدرت بدنی من از بقیه بیشتر بود … تقریبا توی مسابقات ورزشی، همیشه اول می شدم… مربی ورزش، تنها کسی بود هوام رو داشت …
همین هم باعث درگیری های بیشتر و حسادت های شدیدی می شد … .
و به هر طریقی که بود … زمان به سرعت سپری می شد …
پ.ن: ویزل یعنی راسو …
#سرزمین_زیبای_من
#قسمت_شش: آزمایشگاه
خودم تنهایی می رفتم و برمی گشتم …
همیشه مراقب رفتارم بودم و سعی می گردم با سفیدها قاطی نشم …
اما دیگه بزرگ شده بودم و بی توجهی کار سختی بود … علی الخصوص که #سارا واقعا دختر مهربان و زیبایی بود … .
توی گروه آزمایشگاه، عین همیشه تنها نشسته بودم …
تا وارد آزمایشگاه شد، سریع چند نفر براش جا باز کردن … همه می دونستن چقدر پسرهای دبیرستان دارن به خاطرش تلفات میدن …
بی توجه به همه شون اومد سمت من و با لبخند ملیحی گفت … کوین، می تونم کنار تو بشینم؟ …
برای چند لحظه نفسم بند اومد … اصلا فکرش رو هم نمی کردم … .
سریع به خودم اومدم … زیرچشمی، نگاهم توی کلاس چرخید …
چند نفر داشتن توی چشم هاشون، نقشه #قتل من رو می کشیدن …
صورتم رو چرخوندم سمتش که بگم؛ نه …
دوباره چشمم که بهش خورد، زبونم بی اختیار گفت: #حتما …
و دستم سریع تر از زبونم، کیفم رو از روی صندلی برداشت …
با همون لبخند تشکر کرد و نشست کنارم …
ضربان قلبم رو توی شقیقه هام حس می کردم … به سارا که نگاه می کردم ناخودآگاه لبخند می زدم …
به چشم های بقیه که نگاه می کردم، خودم رو یه انسان مرده می دیدم …
کلاس تموم شد … هیچ چیز از درس نفهمیده بودم …
فقط به این فکر می کردم چطور بعد از کلاس فرار کنم …
شاید بهتر بود #فرار می کردم و چند روز آینده ، به هر بهانه ای شده بود؛ مدرسه نمی اومدم …
داشتم نقشه ی فرار می کشیدم که سارا بلند شد … همون طور که وسایلش رو توی کیفش می گذاشت … خطاب به من گفت … نمیای سالن غذاخوری؟ …
مطمئن بودم می دونست من تا حالا پام رو توی سالن غذاخوری نذاشتم …
هیچ کدوم از بچه ها، از غذا خوردن کنار من خوششون نمی اومد … .
همزمان این افکار … چند تا از پسرها داشتن به قصد من، از جاشون بلند می شدن …
می شد همه چیز رو توی چشم هاشون خوند …
سارا بدون توجه به اونها، دوباره رو کرد به من … امروز توی سالن، شیفت منه … خوشحال میشم توی سرو غذا کمکم کنی …
یه نگاه به اونها کردم … و ناخودآگاه گفتم … حتما … و سریع دنبالش از آزمایشگاه زدم بیرون … .