✨🔶✨🔶✨🔶✨🔶✨
✨
⭕️ #تجرّی_به_گناه یعنی چه و عواقبش چیه؟!
🔶همیشه وقتی به موضوع دزدی و مسائلی که حق الناس در اون هست میرسیم، اون گناه رو خیلی بزرگ تر میبینیم نسبت به گناهان دیگه.
🔷همین مسئله هم باعث شد که خیلیها، گناه دزدی و اختلاس و مسائلی از این دست رو، دست مایه قرار بدن برای #توجیه_گناهان خودشون. حتی تو همون دزدی هم کسی که یه تخم مرغ میدزده، کارش رو اصلا گناه نمیدونه و پیش خودش میگه حالا من که مثل فلان رفیقم صد هزار تومن از فلانی ندزدیدم...
🔷این #تفکر_مسموم رو اهل بیت از همون اول پاسخ دادند و گفتند که مهم بزرگی اون گناه نیست. #مهم بزرگی خدایی هست که شما در برابرش اون گناه رو انجام میدی و یا فرمودند که #سبک_شمردن_گناه خودش یکی از گناهان بسیار بزرگ هست.
🔷جدای از این هم میدونیم که اصولا اگه آدم #خدا_ترس نباشه، در محدوده ی اختیار و توانش گناه میکنه. همون شخصی که از دستش فعلا بر اومد که دو تا تخم مرغ بدزده اگه به یک جایگاهی برسه و مدیری و مسئولی بشه، چه بسا متناسب با اون اختیارات و توانش دزدیهای خیلی بزرگتری رو بکنه.
🔷این مقدمات رو برای این گفتیم تا برسیم به #مسئله_حجاب. وقتی به #بی_حجابی با این دید که #نافرمانی_آشکار از خداست نگاه کنیم، متوجه میشیم که گاهی این گناه بزرگیش میتونه در نزد خداوند از دزدی هم بیشتر باشه، هر چند در اجتماع و در نظم اجتماعی مطمئنا دزدی آثارش خیلی مخرب تر هست. مخصوصا در نوع بزرگ و در مقیاس اختلاس که ضربه به بیت المال و حیثیت نظام محسوب میشه که بحثش مفصله.
🔷گاهی بزرگی گناه در پیشگاه خدا از حیث نیت قلبی گناهکار است. مثلا شخصی دزدی می کنه ولی در دلش ترسی هم هست و یواشکی این کار رو انجام میده و عذاب وجدان می گیره
🔷اما یه شخصی هم هست که یه دزدی کوچیکتری میکنه ولی با #تجرّی. یعنی طرف باد به غبغب میندازه و کارش رو زرنگی قلمداد میکنه، یعنی با #گستاخی و در کمال پر رویی #حکم_خدا رو #سبک می شمره. این تجرّی نسبت به خدا خیلی کار رو سخت میکنه.
🔷در گناه بدحجابی و بی حجابی هم وقتی به #مرحله_تجرّی و از روی #نافرمانی_علنی و آشکار و بدون ترس و بی مهابا انجام بگیره، عواقب اون هم خیلی سخت تر و سنگین تر خواهد بود.
🔷و البته چون #بی_حجابی #آشکارا و در ملا عام انجام میشه بدون شک در اکثر موارد #مصداق_تجری هست و حرمت شکنی فرمان خدا محسوب میشه و برای همین بسیار آثار سوء ی رو به همراه داره.
@tabyinchannel
#انتشار_بدون_لینک_جایز_نمیباشد
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
✨
⭕️آیا هر گونه «سخن درگوشى» در اسلام حرام است؟
🔹#نجوا تنها به معنى «سخنان درگوشى» نیست، بلکه هر گونه #جلسات_سرّى و مخفیانه را نیز شامل مى شود؛ زیرا در اصل، از ماده «نجوة» - بر وزن دفعة - به معنى «سرزمین مرتفع» گرفته شده است، بدین جهت که سرزمین هاى مرتفع از اطراف خود جدا هستند، و از آنجا که #جلسات_سرّى و #سخنان_درگوشى از اطرافیان جدا مى شود، به آن #نجوا گفته اند. بعضى معتقدند: همه اینها از ماده «نجات» به معنى «رهایی» گرفته شده است؛ زیرا یک نقطه مرتفع از هجوم سیلاب در امان است، و یک «مجلس سرّى» یا #سخن_درگوشى از اطلاع دیگران برکنار مى باشد.
🔹به هر حال در «آیه ۱۱۴ سوره نساء» مى خوانیم: (در غالب جلسات محرمانه و مخفیانه آنها که بر اساس نقشه هاى شیطنت آمیز بنا شده خیر و سودى نیست)؛ «لا خَیْرَ فی کَثیر مِنْ نَجْواهُمْ». پس از آن براى این که گمان نشود هرگونه #نجوا و #سخن_درگوشى یا جلسات سرّى مذموم و ممنوع است، به چند مورد به عنوان مقدمه بیان یک قانون کلى، به صورت استثناء در ذیل آیه اشاره کرده، مى فرماید: (مگر کسى که در #نجواى خود، توصیه به #صدقه و #کمک به دیگران، یا انجام #کار_نیک، و یا #اصلاح در میان مردم نماید)؛ «إِلاّ مَنْ أَمَرَ بِصَدَقَة أَوْ مَعْرُوف أَوْ إِصْلاح بَیْنَ النّاس».
🔹و (این گونه #نجواها اگر به خاطر #تظاهر و ریاکارى نباشد، بلکه منظور از آن کسب #رضای_پروردگار بوده باشد، خداوند #پاداش_بزرگى براى آن مقرر خواهد فرمود)؛ «وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِکَ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللهِ فَسَوْفَ نُؤْتیهِ أَجْراً عَظیما». اصولاً «نجوا»، #سخنان_درگوشى و «تشکیل جلسات سرّى» در قرآن (سوره مجادله آيه ۱۰) به عنوان یک #عمل_شیطانى معرفى شده است، مى فرماید: «اِنَّمَا النَّجْوى مِنَ الشَّیْطانِ»؛ (نجوا از #شیطان است). زیرا این کار غالباً براى اعمال نادرست صورت مى گیرد، چرا که انجام کار خیر، مفید و مثبت معمولاً چیز محرمانه و مخفیانه اى نیست که مردم بخواهند با سخنان درگوشى آن را انجام دهند.
🔹ولى از آنجا که گاهى #شرایط_فوقالعادهاى پیش مى آید که انسان مجبور مى شود در #کارهای_نیک از روش #نجوا استفاده کند، این استثناء مکرر در قرآن آمده است. در «آيه ۹ سوره مجادله» مى خوانیم: «یا أَیُّهَا الَّذِیْنَ آمَنُوا اِذا تَناجَیْتُمْ فَلا تَتَناجَوا بِالإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ وَ مَعْصِیَةِ الرَّسُولِ وَ تَناجَوا بِالْبِرِّ وَ التَّقْوى»؛ (اى کسانى که ایمان آورده اید هنگامى که #نجوا مى کنید براى گناه، ستم و نافرمانى پیامبر نجوا نکنید، و تنها براى #کار_نیک و #پرهیزکارى نجوا داشته باشید). اساساً #نجوا اگر در حضور جمعیت انجام پذیرد، #سوءظن_افراد را برمىانگیزد، و گاهى حتى در میان دوستان ایجاد #بدبینى مى کند؛ به همین دلیل، بهتر است جز در موارد ضرورت از این موضوع استفاده نشود و فلسفه حکم مزبور در #قرآن نیز همین است.
🔹البته گاهى #حفظآبروىانسانى ایجاب مى کند از #نجوا استفاده شود، و از جمله #کمکهای_مالى است که در آیه فوق به عنوان #صدقه از آن یاد شده است. و یا #امر_به_معروف کردن که گاهى اگر آشکارا گفته شود، طرف، در برابر جمعیت شرمنده مى شود، و شاید به همین علت از پذیرش آن امتناع ورزد و مقاومت کند، که در آیه فوق از آن تعبیر به #معروف شده است. و یا در موارد «اصلاح بین مردم» که گاهى #آشکارا گفتن مسائل، جلو اصلاح را مى گیرد، و باید با هر کدام از طرفین دعوا جداگانه و به صورت #نجوا صحبت شود تا #نقشه_اصلاحى پیاده گردد. در این سه مورد و آنچه مانند آن است، ضرورت اقتضاء مى کند کار مثبت در زیر چتر #نجوا قرار گیرد.
🔹قابل توجه این که: موارد سه گانه فوق، همه در عنوان #صدقه مندرج است؛ زیرا آن کس که امر به معروف مى کند، زکات علم مى پردازد، و آن کس که اصلاح ذات البین مى نماید، زکات نفوذ و حیثیت خود را در میان مردم اداء مى کند، چنان که از #امام_على (عليه السلام) نقل شده: «اِنَّ اللهَ فَرَضَ عَلَیْکُمْ زَکاةَ جاهِکُمْ کَما فَرَضَ عَلَیْکُمْ زَکاةَ ما مَلَکَتْ أَیْدِیْکُمْ» [۱] (خداوند بر شما #واجب کرده است #زکات #نفوذ و #حیثیت_اجتماعى خود را بپردازید، همان طور که بر شما واجب کرده زکات مال خود را بدهید). و از #پیامبر_اکرم (صلی الله علیه و آله) نقل شده که به «ابو ایوب» فرمود: «آیا نمیخواهى تو را از صدقه اى آگاه کنم که خدا و پیامبرش آن را دوست مى دارند: هنگامى که مردم با یکدیگر دشمن شوند، آنها را #اصلاح ده و زمانى که از هم دور گردند آنها را به هم نزدیک کن». [۲]
پی نوشتها؛
[۱] وسائل الشيعه، ج۱۶، ص۳۸۱، چ آل البيت
[۲] كنزالعمال، ج۳، ص۵۹، مؤسسة الرسالة بيروت، ۱۶ جلدى
📕تفسیر نمونه، آيت الله العظمی، مکارم شيرازى، دارالکتب الإسلامیۀ، چ۳۶، ج۴، ص۱۶۵
منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت)
#نجوا
@tabyinchannel
#انتشاربدونلینکجایزنمیباشد
✨🔹✨🔹✨🔹✨🔹✨
✨
⭕️طبق روایات و تفاسیر اهل سنت «آيه انفاق» در شأن چه کسی نازل شده است؟
🔹در «آيه ۲۷۴ سوره بقره» می خوانیم: «اَلَّذينَ يُنْفِقُونَ اَمْوالَهُمْ بِاللَّيلِ وَ النَّهارِ سِرّاً وَ عَلانِيَةً فَلَهُمْ اَجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لَا خوفٌ عَلَيْهِمْ وَ لَا هُمْ يَحْزَنُونَ» (کسانی که #اموالشان را در شب و روز و پنهان و آشکار #انفاق می کنند، برای آنان نزد پروردگارشان #پاداشی_شایسته و مناسب است؛ و نه بیمی بر آنان است و نه اندوهگین می شوند). بدون شك مفهوم آيه كلّى و جامع است و تشويق به #انفاق در راه خدا در اشكال مختلف است، آشكارا و پنهان، در شب و روز، و به كسانى كه #انفاق مى كنند #بشارت_عظيمى مى دهد که هم #پاداششان نزد پروردگارشان بزرگ است و هم [اين كه] #خوف و اندوهى از گذشته و آينده نخواهند داشت؛
🔹ولى از روايات اسلامى استفاده مى شود كه فرد شاخص آن، امیرالمؤمنین #امام_على (عليه السلام) است، زيرا در #شأن_نزول اين آيه، روايات بسيارى وارد شده كه نشان مى دهد نخستين بار درباره #امام_على (عليه السلام) نازل گشت. ابن عبّاس مى گويد: اين آيه درباره #علىبنابيطالب (عليه السلام) نازل شد؛ او فقط چهار درهم داشت، درهمى را در #شب، درهمى را در #روز، درهمى را #آشكارا و درهمى را #پنهان در راه خدا #انفاق كرد. #رسول_خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «ما حَمَلَكَ عَلى هذا؟» (چه چيز تو را بر اين كار واداشت؟)، عرض كرد: «حَمَلَنى عَلَيْها رَجاءَ اَنْ اَسْتَوجِبُ عَلَى اللهِ ماوَعَدَنى» (براى اين بود كه وعده اى را كه خدا به من داده است استحقاق پيدا كنم)، رسول خدا (صلّی الله علیه و آله) فرمود: «اَلا ذلِكَ لَكَ» (آگاه باش كه اين وعده درباره تو تحقّق يافت)؛ در اين هنگام آيه فوق نازل گشت.
🔹اين حديث را حاكم حسكانى در «شواهد التنزيل» به اضافه هفت حديث ديگر! به همين مضمون از طرق مختلف آورده است. [۱] سيوطى در «الدّرالمنثور» از طرق متعدّد، همين مضمون را از ابن عبّاس نقل ميكند، كه اين آيه درباره #علىبنابيطالب (عليه السلام) نازل شده؛ #علی (عليه السلام) چهار درهم داشت، درهمى را در شب، درهمى را در روز، درهمى را پنهان و درهمى را آشكارا #انفاق كرد و اين آيه نازل شد. [۲] معنى اين حديث آن است كه #امام_على (عليه السلام) براى جلب خشنودى خداوند بوسیله مسأله #انفاق از هر درى وارد مى شد؛ اوّلا: آنچه در بساط داشت در راه خدا انفاق كرد، ثانياً در شب و در حال مختلف (پنهان و آشكار) انفاق كرد و در روز نيز در دو حالت مختلف (پنهان و آشكار) انفاق نمود.
🔹اين #ايثار و #اخلاص آميخته با اشتياق فراوان براى جلب رضای خداوند از هر طريق ممكن، مقبول درگاه الهى واقع شد و آيه شريفه نازل گشت. از كسانى كه روايت فوق را نقل كرده اند، محبّ الدين طبرى در «ذخائر العقبى» و سبط بن جوزى در «تذكره» و علامه گنجى در «كفاية الطّالب» و مفسّر معروف قرطبى در تفسيرش و گروهى ديگر اين حديث را به عين همان عبارت يا با تفاوت مختصرى در كتاب هاى خود آورده اند. شبلنجى در «نورالابصار» و شيخ سليمان قندوزى در «ينابيع المودة» نيز آن را ذكر كرده اند. نويسنده فضائل الخمسه در كتاب خود اين حديث را از گروه ديگرى نيز نقل مى كند از جمله ابن اثير در «اسد الغابه» و ابن حجر در «الصّواعق المحرقه» و واحدى در «اسباب النّزول».
🔹اين احاديث را با جمله اى از ابن ابى الحديد معتزلى پايان مى دهيم. او به هنگام برشمردن صفات والاى #امام_علی (عليه السلام) هنگامى كه به مسأله جود و #سخاوت مى رسد، بعد از اشاره به آيات سوره «هَل آتى» مى گويد: «وَ رَوَى الْمُفَسِّرونَ اَنَّهُ لَم يَمْلِكْ اِلاّ اَرْبَعَةَ دَراهِمَ، فَتَصَدَّقَ بِدِرْهَم لَيْلا، وَ بِدِرْهَمِ نَهاراً، وَ بِدِرْهَمِ سِرّاً، وَ بِدِرْهَمِ عَلانِيَةً، فَاَنْزِلَ فيهِ اَلَّذينَ يُنْفِقُونَ اَمْوالُهُمْ...» [۳] (مفسّران نقل كرده اند كه #على (علیه السلام) فقط چهار درهم داشت، درهمى را در شب و درهمى را در روز، درهمى پنهانى و درهمى آشكار #انفاق كرد و خداوند اين #آيه را درباره او نازل فرمود). اين تعبير نشان مى دهد كه مسأله در ميان مفسّران مورد اتفاق يا لااقل مشهور است.
پی نوشتها؛
[۱] شواهد التنزيل لقواعد التفضيل، سازمان چاپ و انتشارات وزارت ارشاد اسلامى، چ ۱، ج ۱، ص ۱۴۰. [۲] الدرالمنثور فى تفسير المأثور، كتابخانه آية الله مرعشى نجفى، قم، ج ۱، ص ۳۶۳. [۳] شرح نهج البلاغة، ابن أبی الحديد، کتابخانه آية الله مرعشى نجفى، چ ۱، ج ۱، ص ۲۱
📕پیام قرآن، مکارم شیرازی، ناصر، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۳۸۶ ش، چ ۶، ج ۹، ص ۳۷۵
منبع: وبسایت آیت الله العظمی مکارم شیرازی (بخش آئین رحمت)
#امام_علی #امیرالمؤمنین
@tabyinchannel
#انتشاربدونلینکجایزنمیباشد