🌿«آقای سِپَر» ✍️به قلم طیبه فرید ابو علی را همیشه توی عکس ها و فیلم ها کنار سید دیده بودم.سر تیم فرمانده های محافظ.قیافه اش گل درشت تر از بقیه بود.حالا یا بخاطر میمیک بچه گانه اش بود و اخمی که از روی صورتش پاک نمی شد و سری که از تَه می تراشید یا بخاطر مجاورت مدامش با سید. شب عروسی اش نگذاشته بود دست سید حسن به باقلواهای توی سینی بخورد.مسبوق به سابقه بود که با سم‌ قصد ترورش را داشته باشند.توی آن شرایط دست بردار نبود.دیروز وقتی خبر شهادت سید حسن پخش شد یادم افتاد به ابو علی.عظمت شهادت رهبر عربی همه اتفاقات را تحت الشعاع خودش قرار داده بود.توی آن بلوا کی یادش می ماند.هر چه خبرها را بالا و پائین کردم حرفی از او نبود.چند بار ابوعلی را تصور کردم که آن روز در جلسه آخر غایب باشد! یادم افتاد به شب هائی که مجبور بود مکان خواب سید را تغییر بدهد.کسی که حتی نیمه شب همراه او بود محال بود توی روشنائی روز سپر جانش نباشد. دیشب داشتم پیام‌های توی تلفنم را یکی یکی می خواندم.اصلا حواسم نبود و ماجرای او را فراموش کرده بودم. یکی از پیام ها را باز کردم عکس ابو علی بود با پیام‌زیر «ابوعلی جواد هم جزو شهداست....» یادم افتاد به صورت اخمو و چشم‌های همیشه نگرانش که مدام اطراف سید را می پائید... دیگر هیچ خطری وجود نداشت. مأموریتش تمام شده بود. #نصرالله #مقاومت #بادیگارد #ابو_علی https://eitaa.com/tayebefarid

🌱خیلیا پیر شدن.بد پیر شدن!این روزا وقتی شصت و سه ساله های خوش عاقبتو می بینم دلم گرم میشه.چه شکوهی دارن... قد و قواره کلمه ها به بلندی کمالاتشون نمی رسه ... 🪴چی بگن؟! 🖋️ طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

🌱«امان نامه» ✍️به قلم طیبه فرید ایستاده ایم وسط کربلا.فقط اتفاقات آن چند ساعت، آنقدر ذره ذره و در طول زمان رخ می دهد که توی روزمرگی هایمان یادمان می رود کجائیم. انگار همه حوادث عصر عاشورا کِش پیدا کرده.این هفته چشم های حضرت عباس و دست هایش مجروح شده و هفته بعد خودش شهید می شود.حتی گاهی صحنه ها به عقب بر می گردد. به شب تاسوعا.وقتی شمر امان نامه عبیدالله را آورد درِ خیمه عباس.امروز صبح نتانیاهو رفته بود زیر پوست شمر.برایمان امان نامه آورده بود.هنوز اشک چشممان‌ از رفتن عموی قبیله خشک نشده برایمان امان نامه آورده....ما به کربلا مبتلا شدیم.به بلای کربلا.... اگر دلمان از امان نامه شمر نگرفته و بهمان بر نخورده باید به قبل برگردیم...شمر دل به کدام نسب خونی بسته که برایمان امان نامه می نویسد. هم قبیله ای ها به هوش باشید.... #متاستاز_صهیونیزم #نصرالله #مقاومت https://eitaa.com/tayebefarid

سید جان می شنوید؟ این ها صدای موشکائیه که از شهر ما داره شلیک میشه که بره بخوره به قلب تلاویو😭 اون صدا فریاد انتقام ماست ... سوخت موشک ها، اراده ی مردم ماست..... دلمون تنگتونه....😭🌷 https://eitaa.com/tayebefarid

اللّهُمَّ انصُرْ جُيوشَ المُسلمينَ و سَراياهُم وَ مُرابِطيهم حيثُ كانوا مِن مشارِقِ الأرضِ و مَغَارِبها ، إنّك على كُلِّ شيءٍ قَديرٌ https://eitaa.com/tayebefarid

🌱«شما چگونه اید؟» ✍️ به قلم طیبه فرید ما مردم عشیره ای هستیم که به وقت خطر نمازمان را به امامت جوانی هشتاد و پنج ساله زیر آسمانی که زمینش محراب شهادت است می خوانیم. شما که پیر قبیله تان دوان دوان و با نفس های به شماره افتاده سوراخ‌های جان پناهتان را گز می کرد چگونه اید؟ در کلام حکیمان عالم‌آمده «الناس على دین ملوکهم‏»... How are you? We are a nation, who when threatened pray our prayer behind a youth of 85 years of age under the open sky of a land that is the altar of martyrdom. How are you, whose elder of the tribe, was running out of breath scrambling to find a hole in a bunker to hide? The wise have said: Nations mimic the attitudes of their kings. (ترجمه به انگلیسی:خانم فضه اکبری) https://eitaa.com/tayebefarid

🌱«نصرالله زنده است» درست وقتی اسرائیل دارد خاک ضاحیه را شخم می زند این خبر را الجزیره گذاشته که رویترز به نقل از منبع نزدیک به حزب الله گفته که نصرالله زنده است . این گمانه زنی ها بیشتر از اینکه بوی واقعیت بدهد بوی جنگ روانی می دهد اما به زودی همه دنیا خواهند دید که به کسی که در راه خدا کشته شده شهید می گویند... و شهید نصرالله از سید حسن به مراتب قدرتمند تر است. ✍️طیبه فرید 📚وَلَا تَقُولُواْ لِمَن يُقۡتَلُ فِي سَبِيلِ ٱللَّهِ أَمۡوَٰتُۢۚ بَلۡ أَحۡيَآءࣱ وَلَٰكِن لَّا تَشۡعُرُونَ https://eitaa.com/tayebefarid

«جان هایمان» به قلم طیبه فرید

🌱«جانهایمان» ✍️به قلم طیبه فرید آبادانی های توی سرم دارند سنج و دمام می زنند.مثل آن جوان هایی که از ما کشتند را زنی نزاییده.از وقتی یادم هست وسط جنگ نفس کشیدیم.از درخت زیتون سبزمان هی شاخ‌و‌برگ‌چیدند که زمین‌گیرمان‌کنند.این چند وقت حتی بیشتر.شاخه‌های جوانِ شصت و سه ساله ای که هر کدامشان به تنهائی یک درخت زیتون بود.مثل ابراهیم‌که خودش تنهائی یک‌ امت بود. خاطره جنگ، نقل بیست سال و چهل سال و یک قرن نیست.جنگ اصلا با آدم به دنیاآمده.از همان روزی که قابیل قالتاق بازی درآورد و یک دسته گندم پلاسیده هدیه برد برای خدا وصاعقه گفت مال بد بیخ ریش صاحبش. آقام می گفت که آقاش خدا بیامرز گفته«سال سی و دو موقعی که آیزن هاور از ذوق پیروزی تو انتخابات شاباش ریخت رو سر ژنرالای آمریکائی، پهلویا دستپاچه شده بودن و قطار قطار سرهنگاو افسرای ارتشو فرستادن جلو دانشکده فنی تهران.سربازا اسلحه شونو گذاشتن روی رگبارو نشونه رفتن‌سمت سر و‌پکال دانشجوا.چن روز بعد نیکسون نماینده آیزن خان داشت میومد تهران!چشم و گوش دانشجوا باز شده بود.فهمیده بودن که هیچ‌گربه ای محض رضای خدا موش نمی گیره!می گفتن «یارو آمریکائیه چه ریگی به کفششه که از اون سر دنیا هِلِک‌هلِِک‌ می کوبه میاد ایران؟» خب راست می گفتن چه ریگی به کفشش بود.» ما از همان روزی که اجدادمان از طوفان نوح جان سالم به در بردند وسط جنگیم.حتی قبل از اینکه آیزن‌هاور انگشت بگذارد روی نقطه قرمز وسط نقشه و چشم تو چشم افسرهاش بلند بلند بگوید«خیلی گشتیم اما جایی مهمتر از ایران روی این کاغذ نیس! نفت داره ،چهارراه جهانم که هست، نزارین مفت مفت از چنگمون درآد.نزارین برگرده به شکوه قبلش.» . پهلوی ها توی آن بَلبِشو لولشان را قلاف کرده بودند.روی تن مملکت چند کیلومتر مربع زخم و زیل بود.زخمِ آرارات و اروند و دشت نا امید.بحرین که آدم‌هاش شب جدائیش با چشم‌های خیس ایستاده بودند توی ساحل، به امید شنیدن صدای قِرقِرِ قایق موتوری که شاید از سمت بوشهر بیاید و برگردند آن‌وَرِ خطی که اسمش ایران‌بود.هر چی نوک صندل هایشان را کشیده بودند روی ماسه های تر ساحل هر چی دندان هایشان را فشرده بودند روی هم به تریج قبای کسی بر نخورده بود.صبح که آفتاب جزیره بالا آمد ایرانی بودند و حالا کنار ساحل هفت پشت غریبه.ممد رضا بی جنگ جزیره را باخته بود.با آدم‌ها وخانه هاش،با کوچه ها و نخل هاش،با دخترهای چشم‌و ابرو‌مشکی و ساحل و ماهی هاش... پهلوی ها رفتند اما جنگ نرفت... مردم دردشان آمده بود وقتی صدام گفت نان و‌مربای صبحانه اش را بغداد می خورد و چلوکباب شامش را تهران.لقمه گنده ای که هشت سال آزگار طول کشید و هیچ‌وقت هم به جهاز هاضمه اش نرسید. .مااسمش بود که با حزب بعث می جنگیم .هشتاد و چند تا کشور نامرد هر چی از دستشان آمد ریختند تو باک ماشین های جنگی صدام.جوان‌هایی از ما کشتند که هیچ زنی مثلش را نزاییده بود.جنگیدیم.وسط جنگ آدم می جنگد.خب...قطعنامه‌که امضا شد یک عالمه جان از جان هایمان کم شده بود اما شهرها و کوچه ها و دخترها و نخلها سر جایشان بودند.با دست خالی جلو هشتاد و چند تاکشور مسلح قد خم نکردیم.خاک ندادیم...نه اینکه فقط خاک‌ندادیم کلی خاک هم به خاک هایمان اضافه شد.نه اینکه اهل کشور گشایی باشیم ها.نه!ما به حق خودمان قانعیم.اما هر کی پیراهنش بوی خدا بدهد جانش جان ماست.خاکش خاک ما.پرچمش ناموس ما.غبار ظلم توی تاریکی شب بشیند روی صورتش می بینیم و بی تاب می شویم...ضاحیه باشد یا غزه ،یمن باشد یا عراق،شامِ بلا باشد یا پاراچنار....یک‌جان از جان هایمان کم‌می شود.آن‌وقتست که دست غالب خدا می شویم و سفیر موشک هایمان با صدای سنج و دمام آبادانی های توی سرمان به هم می پیچد و روی سرشان فرود می آئیم. اینجا مادرها جوان های شصت و سه ساله ای به دنیا می آورند که هر کدامشان به تنهایی یک امتند... مثل ابراهیم. #مقاومت #غزه #ضاحیه #نصرالله https://eitaa.com/tayebefarid

«همسایه های بلوک راست » به قلم طیبه فرید

🌱«همسایه های بلوک راست» ✍️به قلم طیبه فرید فقط یک لحظه چشمتان را ببندید و تصور کنید شب است و موشک هائی از سرزمین های اشغالی به سمت محل زندگی شما شلیک شده.تا به خودتان بجنبید اولین موشک با صدای مهیبی به یکی از آپارتمان های مسکونی مجاور خانه تان خورده.صدای جیغ بچه ها و بوی دود و ریختن شیشه ها و لرزش ساختمان و...تمام تمرکزتان را به هم می ریزد.فقط جانتان را برداشته اید و پله ها را دوتا یکی کردید که به خیابان برسید.جائی که این روزها در جنوب لبنان از داخل خانه ها امن تر است.جمعیت درحال فرار به نقطه ای نامعلومند.از همسرتان که همراه بچه های حزب الله در خط مقدم جنگ است خبری ندارید. تا آب ها از آسیاب بیفتد و باخبر شوید کدام همسایه از بمباران جان سالم به در برده، یکی دو روز گذشته.با خبر شدید بلوک سمت چپ خانه تان به تلی از خاکستر تبدیل شده و آدم هایش همه زیر آوار مانده اند.مدام توی ذهن خسته و‌درب و داغانتان قیافه زن ها و بچه های بلوک چپ را که عصرها توی فضای سبز مجتمع باهم چای و کیک می خوردید مرور می کنید.به مجتمعی که حالا وسط فضای سبزش یک گودال عمیق است. ممکن بود شما جای همسایه های بلوک چپ باشید.اما نیستید...آدم‌زنده مانده زندگی می خواهد.دلتان برای خانه تنگ شده.برای آشپزخانه با همه جزئیاتش.برای ساعت روی دیوار و عقربه ای که نشان می دهد چیزی نمانده که صدای زنگ بلند شود و همسر و دخترهای محبوبتان از مدرسه برگردند.حتی خیال این خاطرات برای چند دقیقه خنده کم جانی را می نشاند روی لبتان.هنوز توی خیالتان صدای زنگی بلند نشده که یادتان می آید آن شب موقع فرار از بمباران فرصت نکردید به جز لباس هایی که تنتان بوده چیزی بردارید.توی دلتان بارها اسرائیل را نفرین می کنید... حالا چشم‌هایتان را باز کنید.شما در امانید.هیچ‌موشکی به سمت محله شما شلیک نشده.همه اهل خانه ،همه همسایه ها در سلامتند.ساعت روی دیوار نشان می دهد که تا آمدن همسر و دخترهایتان چیزی نمانده.عطر غذا توی خانه پیچیده.تلفنتان را بر می دارید تا روایت های زنده جنوب لبنان را بخوانید. 🌱کمیل باقرزاده رایزن فرهنگی ایران در بیروت استوری مهمی گذاشته! 🇱🇧«مادرها و خواهرهای مومنه ما در جنوب لبنان که در نتیجه حملات وحشیانه رژیم صهیونیستی به سرعت از خانه های خود خارج شدند نیازمند چادر مشکی هستند.«یا زینب»بگوئید و از طریق شماره حساب زیر برای خرید چادر اقدام کنید» به همسایه های بلوک چپ فکر می کنید.به جنگی که به شما ربط پیدا می کند.به اینکه لبنان این روزها خط مقدم ماست.به اسرائیل که می خواهید سر به تنش نباشد. به رگ غیرتتان بر می خورد. #ضاحیه https://eitaa.com/tayebefarid

🪴«آقای انقلاب» ✍️به قلم طیبه فرید رئیس پارلمان مملکت نشسته پشت فرمان طیاره و وارد حریم‌هوائی کشور جنگ زده ای شده که دشمن هایش برای ورود به آسمان آن جا از احدی اجازه نمی گیرند و چپ و راست حریم هوائی اش را نقض می کنند و شهرهای جنوبی اش را بمباران. خب این اگر اسمش اقتدارِ« آقای جمهوری اسلامی »نیست چی هست؟! آقای قالیباف در انتخابات مرداد رأی من نبود اما شجاعت و ابتکار عملش برای حضور میدانی در مناطق بمباران شده جنوب لبنان دلگرم کننده است و ای ول دارد. ازین حرف ها بگذریم «زندگی زیر سایه انقلاب اسلامی مایه فخر و مباهات است...». #ضاحیه #نصرالله #غزه https://eitaa.com/tayebefarid

🌷« کمانِ دوست »

🪴«کمانِ دوست» ✍️به قلم طیبه فرید شیشه را دادم پائین.هوای خنک ظهر پائیز که با ادکلن دخترهای دبیرستان سرکوچه قاتی شده بود همینطوری هُل خورد توی اتاق ماشین. راننده جوان که موهای قرمز کم پشت و صورتی پر از کک و مک داشت پیچ ضبط را چرخاند. -برای من نوشته گذشته ها گذشته/تمام قصه هام هوس بود برای او نوشتم برای تو هوس بود/ولی برای من نفس بود.... شاعر شکست عشقی خورده بود و حالا داشت توی روزگار پسا عشق با معشوق هوس باز بی وفاش نامه نگاری می کرد.هر چی لیلیِ بی معرفت با لفت دادنش اعتراف می کرد که عشقش کشک بوده و خرش از پُل گذشته ،شاعرِ مجنون باورش نمی آمد و هی می گفت «ولی من جدی جدی نفسم به تو بنده».حالا درک سطحی و نازل شاعر از عشق را یکنفر خیلی خنک داشت می خواند و به جز من هزار نفر دیگر هم شنیده بودنش و عین راننده زمزمه اش می کردند !فراستیِ درونم با کنایه شروع کرد به غر زدن که«چقدم شکست عشقی زیاد شده!معلوم نیست چه غلطی می کنن که یکیش به سرانجوم نمی رسه.چرا این تعلقای چرک مرده بیخودو روزی صد بار با خودشون ازین ور می برن اون ور.اصلا تو چرا داری گوش میدی؟»خود زنی و ضجه های نیابتی خواننده از قول شاعر که تمام شد راننده مو قرمز زد تِرَک بعدی.شاعرِ دوم، شیرِ منبع ده هزار لیتری آب را مستقیما بسته بود به روزهای اول تجربه عاشقانه اش و داشت عین‌خُل ها پته احساسش را می داد به آب.انگار هنوز صابون تجربه های شاعر قبلی به تنش نخورده بود.... -تو ماهی و‌چشمون سیاهت شب تارم چه حس عجیب و دلفریبی به تو دارم بین من و تو راز قشنگیست که عشقست... دل را تو نباشی به که باید بسپارم.... با صدای دوپس دوپس تمام اجزا و قطعات ماشین از کف تا سقف شروع کرده بود به لرزیدن.مغزم کشش این همه سرد و گرم شدن را نداشت.این همه عاشق شدن و فارغ شدن.... تاب این همه خالی شنیدن را نداشتم.خالی بودن از درون مایه عاشقانه.چقدر عشق چیز بی اعتباری شده بود که آدم ها بی هیچ تیشه زدنی بدستش آورده بودند.چقدر اجزائش نسبت به هم منقطع و بی ربط بود که اینقدر زود از دست داده بودنش و چقدر جزئی و دم دستی و سهل الوصول بود که مرد راننده می توانست ظرف همین مدت کوتاه دو مدلش را مرور کند.یادم افتاد به ترانه عربی «مِیحانه»بگذریم که میحانه خودش واسطه بود و هیچکاره. قصه ی جِسر مسیّب هم اگر ماندگار شد مال این بود که به هم نرسیدند!عین لیلی و مجنون.که اگر رسیده بودند چیزی نمی ماند که بشود دستمایه شعر نظامی. مغزم کشش این حجم از حرف های بی مایه را نداشت.خودم را جمع و جور کردم و با صدای حق به جانبی به راننده گفتم: -ببخشید آقا من به تازگی یکی از نزدیکانمو از دست دادم و به احترامش این ایام موسیقی.... هنوز آخر کلامم منعقد نشده بود که راننده ضبط را خاموش کرد وگفت«ای بابا ،خانم زودتر می گفتید،خدا رحمتش کنه» می خواستم بگویم رحمت شده بود اما نگفتم.می خواستم بگویم عشق این هایی که داری می شنوی نیست اما نگفتم.می خواستم بگویم عشق خیلی شریفتر از چشم‌های سیاه آدم است،خیلی عمیق تر و جدی تر از حس دلفریبی که شاعر دومی داشت.اصلا با دوپس دوپس نمی شود به او فکر کرد.می خواستم بگویم عشق خون می خواهد و این که به تازگی از دستش داده ام از فرط عشق جان داده.اما نگفتم.... دکمه بغل موبایلم را فشار دادم تصویر خنده سید توی قاب گوشی ظاهر شد.چند هفته بود که یک تکه از قلبم کنده شده وتوی دستم یا این ور و آن ور داشت تالاپ و تولوپ می کرد... آخرهای مسیر بودیم.رد آفتاب افتاده بود روی سر و پکالم و باد بوی ادکلن دختر دبیرستانی های سر کوچه را از توی اتاق ماشین برده بود بیرون.توی سرم صدای زمخت و مردانه سعدی را با پس زمینه اقتلونا تحت کل حجر ومدر پلی کردم... «بی حسرت از جهان نرود هیچکس به در الا شهید عشق به تیر از کمان دوست ...» #نصرالله #ضاحیه https://eitaa.com/tayebefarid

لا تبرد ابدا..... https://eitaa.com/tayebefarid

🪴«بازیگرِ نقش اولِ مرد» ✍️به قلم طیبه فرید 🌱عزیزم: لطفا همینجوری که داری با دور تند قصص انبیا را جلو چشممان ورق میزنی و چکه چکه تاریخ را می چکانی توی تقدیرمان که ناکام نمیریم به حرف هایم گوش کن.می خواستم بابت خلق هنرمندانه درامِ باشکوه «یحیی» و انتخاب بازیگر نقش اول مرد دست هایت را ببوسم و اعتراف کنم که به مخیله ام قد نمی داد که بشود از خانه متروک و پر از خاک و خل و خِرت و پِرت طبقه دوم چنین پایان شورانگیزی ساخت.از همه اجزا و عناصر صورت خاکیش، از سوراخ بزرگ سمت چپ پیشانیش تا حمایل خشاب و حتی ساعتِ مچیش نمی شد به همین سادگی ها گذشت. پشت صحنه نمایش یحیی آدم‌هائی ایستاده بودند که یک شبه بزرگ شدند.زنی پا به ماه می گفت می خواهد اسم‌ مسافری که توی راه دارد را بگذارد «سنوار». دیشب چشم هایمان خیس بود ،غبار فرو ریختن ساختمان روی صورتمان گِل شده بودو امروز همه مان بوی عطر یحیی می دهیم...یادم می ماند که قهرمان های نقش اول فیلم های تو مرزهای تبیین را ،با خون جابه‌جا کردند. #سنوار #مقاومت #لبنان https://eitaa.com/tayebefarid

🌱سفرنامه سوریه قسمت اول به قلم طیبه فرید

📚«برایت نامی سراغ ندارم»قسمت اول (روایت های سفر سوریه) ✍️به قلم طیبه فرید 🌱«سواره» ساعت یازده و نیم ظهر به وقت تهران هواپیمای شرکت اجنحة الشام از باند فرودگاه امام کنده شد .دیگر هیچ راه پس و پیشی نداشتیم.قدم گذاشته بودیم توی مسیری که همه چیزش در هاله ای از ابهام بود.سفر به کشوری که هنوز نتوانسته بود از زیر بار عوارض ناشی از جنگ قد راست کند.زیر ساخت های شهری اش منهدم شده و مردمش تا خرتناق توی مشکلات فرو رفته بودند و حالا با این شرایط مشعشع خودش میزبان مهاجرین جنگ زده کشورِ هم سرنوشت شده بود.هشدارهای سر تیممان در گروه که خبر از مواجه شدن با شرایط سخت و غیر قابل پیش بینی می داد کم بود که نگرانی های شبنم غفاری (نویسنده به توان هایتک) هم به آن اضافه شد. توی فرودگاه امام ،روبروی حجره فرش های نفیسِ دستی، تازه یادش آمده بود که«آقا اصلا ما اینجا چیکار می کنیم، جواب خدا را چی بدیم که یه عالمه آدمو به هول و ولا انداختیم؟از همه بدتر شوهر و بچه هامون چه گناهی داشتن.نمی شد خاطرات نازحین لبنانو از همون ایران می نوشتیم؟ناسلامتی ما خونه و زندگی داریم اصلا چه معنی می ده؟» با دیدن نگرانی های او یادم به دخترم افتاد که شب آخر گفته بود«مامان مشکلت چیه که آروم نمیشینی سر خونه و زندگیت؟!» قدر مسلم برای این حرف ها دیگر خیلی دیر شده بود.من برای خودم کلی حجت داشتم و حالا عملا نشسته بودم توی خاک مقصد، بالای ابرها.هواپیمای سوری داشت دل و جگر آسمان را می شکافت و با سرعت می رفت سمت فرودگاه دمشق.راهی نبود جز اینکه روتین ها و کلیشه ها را از روی وجدانم پس بزنم و نقش آوارگی و از اسب افتادن را با تک تک سلول هایم تجربه‌کنم.باید پیاده می شدم و چند قدمی با کفش زن ها و دخترهایی که یک شبه از همه چیزشان گذشته بودند راه می رفتم که غیر از این هر چه می ماند و می نوشتم مصداق همان جمله قصار بود که« هیچ سواره ای از هیچ پیاده ای خبر نداره». ساعت به وقت محلی دمشق دو بعد از ظهر بود که هواپیما روی باند فرودگاه به زمین نشست... (ادامه دارد) #روایت #مقاومت https://eitaa.com/tayebefarid https://eitaa.com/ravina_ir

🌱«صواریخ دیش دیش» ✍️به قلم طیبه فرید شب با محمد برکات که خیلی بدش می آمد صدایش کنیم آقای برکات و آقای رحیمی رفتیم برای خریدن سیم‌کارت.جلو در مغازه پسر بچه تکیده ای که به زور ده سالی داشت جلومان سبز شد.با تکرار فلوس فلوسش فهمیدم پول می خواهد.گفتم «ماکووووو فلوووس؟؟» نیشش تا بناگوش باز شد.از توی جیبم چند تا آدامس گذاشتم کف دستش.کم کم دوست هایش هم جمع شدند جلو مغازه.اسمش عبدالهادی بود.مادرش به جای بچه خنده زاییده بود.تا فهمید ایرانی هستیم با هیجان می گفت«صواریخ دیش دیش»... چیزی نمانده بود که از ذوق پس بیفتم.موشک های ایرانی وعده صادق ۲آبی شده بود روی آتش دل های سوخته پابرهنه های عالم.تمام آن دل خنک شدن ها باقیات صالحاتی بود که مستقیم می رفت به حساب مردی با آرزوهای دور برد.... حسن تهرانی مقدم... https://eitaa.com/tayebefarid

سفرنامه سوریه (قسمت دوم) به قلم طیبه فرید

📚«برایت نامی سراغ ندارم»قسمت دوم (روایت های سفر سوریه) ✍️به قلم طیبه فرید راوی اعزامی راوینا «زینبیه» با صدای بالا رفتن کرکره دکان هایِ گذر ،از خواب پریدم.اینجا محله ی زینبیه است و ما در طبقه دوم خانه ای ساکنیم که شرح بیشترش را بعداً می نویسم.دو روز پیش اول آبان نماز ظهر و عصرمان را توی نمازخانه فرودگاه دمشق خواندیم.آقای رحیمی سر تیممان گفته بود محمد برکات رفیقش می آید که ما را ببرد منطقه سیده زینب در استان ریف.محمد از مدافعین حرم سوری و از شیعیان زینبیه بود.جوان یغور قد بلندِ کچلی که هیجانِ صفرا از سر و‌پکالش می ریخت و خیلی خوب فارسی حرف می زد. به عادت بقیه عرب ها سیگار از بغل لبش نمی افتاد.توی فاصله فرودگاه تا زینبیه کلی حرف زد.از اینکه می خواهد ماشینی که تازه خریده را بفروشد و بیاید ایران برای کار تا تولد پسرش رضا که بعد دو تا دختر به دنیا آمده و اینکه ایرانی ها همه چیزشان خوبست الا اینکه سیگار نمی کشند.راهمان حق و ناحق پر از ایست بازرسی بود اماچون محمد برکات آشنایی می داد و می گفت«اینا دوستای منن»قِسِر رد می شدیم ووسایلمان تفتیش نمی شد.خدا پدرش را بیامرزد.کوله پشتی من جای نفس کش نداشت.با یک اشاره کل محتویاتش می ریخت بیرون.با دیدن سر و‌کله خانه ها و مردم شستمان خبر دار شد که به آبادی رسیدیم.کوچه های خاک و خُلی بی نام و نشان. شلوغی سیم های معلقِ برق شهری بالای سرمان غوغا کرده بود.پیاده شدیم و پشت سر محمد راه افتادیم.هتل سر کوچه شان تبدیل شده بود به محل اسکان لبنانی های جنگ زده. بماند که قیافه هایشان هیچ هم شبیه جنگ زده ها نبود.خیلی تر و تمیز و مرتب بودند.نسبت بهشان حس غریبی داشتم.خصوصا وقتی بعضی هایشان با دیدن ما لبخند می زدند.ما توی کشور خودمان داشتیم با عزت زندگی می کردیم و این مردم فلسطین و لبنان بودند که هزینه مقاومت را از جانشان می پرداختند.خدائیش سوری ها هم آدم های عجیبی هستند با اینکه خودشان هنوز درگیر آسیب های جنگند اما چیزی نزدیک به بیست و هشت هزار نفر از نازحین لبنانی را بین خودشان در شهرهای دور و نزدیک جا داده اند.حواسم به همین چیزها بود که سر و کله زن جوانی وسط کوچه پیدا شد.زن،عین دختر بچه هایی که بعد از چند روز به پدرشان رسیده باشند پرید جلو محمد و با ذوق دستش را کشید وشروع کرد به خوش و بش کردن.آقای رحیمی اشاره کرد که همسر محمد است و کلا خیلی زوج با احساسی هستند.کوله پشتی هایمان را گذاشتیم طبقه پائین خانه برکات .غدیر برایمان قهوه سوری آورد با طعم هِل .خستگی راه را تکاندیم و راه افتادیم سمت حرم.تصور این که یکروز شهدای مدافع حرم این بازار و کوچه پس کوچه ها را گز کرده بودند قند توی دلم آب می کرد.اضطراب شیرینِ روبروئی با عظمت و شکوه عقیله بنی هاشم نشسته بود توی تک تک سلول هایم.جایی روبروی دکان های سر نبش بازار چشممان‌ افتاد به مدخل النساء.راستی راستی رسیده بودیم؟چرا اینقدر همه چیز ساده بود؟در و دیوار ورودی ها!! عکس سید را نصب کرده بودند ورودی گیت بازرسی.تا چشمم افتاد به چشم هاش هُری دلم ریخت.از اولین باری که با آقای رحیمی حرف زده بودم آمدنم را سپردم به سید. در اوج ناباوری شده بود... از گیت که رد شدم بغضم ترکید.آتش این غم انگار خیال خاموش شدن نداشت.آستینم را جمع کرده بودم توی صورتم که کسی مرا محکم گرفت توی بغلش...انگار شانه های او هم می لرزید. اولش فکر کردم شبنم یا فاطمه باشد اما صورتم را که پاک کردم دیدم یکی از تفتیشگرهای گیت است.همان که موقع وارد شدنم پرسید ایرانیی و وقتی جواب مثبت من را شنید کلی ذوق کرد و به پهنای صورتش خندید و گفت: «اهلا و سهلا» (ادامه دارد) #روایت #مقاومت https://eitaa.com/tayebefarid https://eitaa.com/ravina_ir

📌 #سوریه سیده رباب(خرده روایت) 🌱زینبیه اوضاع برق خراب است. تصورش برای ما خیلی سخت است. برای شارژ گوشی‌هایمان می‌آییم‌ هتل سر کوچه. لبنانی‌ها خیلی خونگرم و مهربانند. سیده رباب موسوی مادر علی که دامادش از رزمنده‌های مقاومت است و اسم‌نوه‌اش را به عشق قهرمان ایرانی گذاشته قاسم حسابی با ما گرم گرفت تا جایی که به نشانه محبت قلیانش را به ما تعارف کرد!!!! فقط آن لحظه من!!! فاطمه!! اهل ضاحیه بود... امروز دوباره رفتیم و عین بچه پر روها خواستیم که تلفن‌هایمان را شارژ کنیم. سیده رباب آمد و بغلمان کرد و بوسیدمان. نقل شهادت سید حسن شد. درباره علاقه شدیدمان به او گفتم و اینکه سید عموی ایرانی‌هاست مثل حضرت عباس برای بچه‌های امام حسین.... اشک توی چشم‌هایش پِر خورد... گفتم آن قدر دوستش داشتم که روز عقدم عکسش را گذاشته بودیم توی خونچه‌مان... رباب حرف های مرا برای شوهرش تعریف می‌کند و دوتایی ذوق می کنند. حس می‌کنم خدا گِل ما و لبنانی‌ها را از یک جا برداشته... حتی اگر پیامبر نگفته بود شیعتک خلقوا من فاضل طینتنا... طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/tayebefarid پنج‌شنبه | ۳ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا