eitaa logo
یادداشت های فلسفی من
517 دنبال‌کننده
148 عکس
3 ویدیو
91 فایل
مشاهده در ایتا
دانلود
در مورد پادشاهی دیدگاه های مختلفی وجود دارد، سعی می کنیم بهترین آن ها را ذکر کرده و سپس بررسی کنیم.(شماره بعدی) ۱. پادشاه و نسل او به صورت دارای ویژگی های روحی و جسمانی هستند که دیگر افراد جامعه از آن بی بهره اند و آن ها نسل به نسل این خصوصیات را به یکدیگر منتقل می کنند. این ویژگی ها باعث می‌شود که و دارای تدبیر بوده و به شکل مناسب تری کشور را اداره کنند. به اصطلاح ایران قدیم این ها هستند که و دارای . پادشاه دارای معتدل است و با ازدواج با یک نژاده این تعادل را به نسل بعد از خود منتقل می‌کند. ضمن اینکه پس از تولد فرزند او تحت بهترین تعلیمات قرار گرفته و از لحاظ خصوصیات نیز در بهترین وضعیت قرار می گیرد و ظرفیت های او کاملا بالفعل می شود. آیا این نظریه راه حلی برای وادار کردن عقل انسان به محاسبه دارد؟ آیا می تواند کنترلی بر بی‌نهایت انسان(پادشاه) داشته باشد؟ مقدمه: ۱. من انسان از لحاظ وجودی قابلیت گسترده شدن و ارتقاء را دارد. برای مثال کودک در ابتدای زندگی معلومات اندکی دارد اما با افزایش سن، شخصیت و من او دارای معلومات گسترده تری می گردد. ۲. این افزایش وجودی می تواند به قدری باشد که وجودات دیگر جزئی از من او قرار بگیرند. من او حقیقتا نسبت به من های دیگر شمولیت پیدا کند. برای مثال من شخص حقیقتا شامل فرزندان و خانواده او نیز بشود، به نوعی که حقیقتا دوئیتی میان این دو نباشد.(در عین حفظ فردیت اما حقیقتا یک واحد را شکل می دهند، مثل انسان و قوای خودش) اصل بحث: صاحب این نظریه می گوید پادشاه به خاطر مزاج معتدل و ظرفیت وجودی که دارد، به ، چنان رشدی کرده که کل را زیر پوشش وجود خود قرار می‌دهد. بنابراین، دوگانگی میان خود و دیگر انسان های تحت حکومت خود احساس نمی‌کند تا بخواهد از آن ها سواستفاده بکند. پس قضیه سواستفاده در مورد پادشاه سالبه به انتفاء موضوع است.
۱. این مبنا که قابل توسعه بوده و من شخص می تواند وجودات دیگر را در خود حل کند و متحد شود، صحیح است یا حداقل بیان فلسفی قابل توجهی دارد. ۲. مسئله این است که چه تضمینی وجود دارد فرزند پادشاه یا پادشاه این رشد را در خود محقق کند؟ صاحب نظریه زمینه های وراثتی و تربیتی را به عنوان تضمین معرفی می کند. ۳. اینکه این دو عامل می تواند تا حد زیادی زمینه رشد فرد را تامین کند، حرف صحیحی است، اما نمی‌توان آن را به عنوان تضمین قبول کرد. تاریخ نشان داده بسیاری از و دچار خودخواهی بوده و بر همین اساس دچار خوش گذرانی ها، خونریزی ها و دیگر اعمالی شده اند که نشان از عدم رشد نفسانی آن ها است. این نکته از آنجا نشات می گیرد که عوامل وراثتی کل طبیعت شخص را رقم نمی زنند و تمام عوامل تاثیر گذار پیرامونی قابل نیستند. بنابراین، این نظریه تضمینی برای رشد به ما نداده و راه حل دیگری هم برای افزودن گزاره ها برای سنجش عقل معرفی نمی کند، بنابراین همراه با اشکال است. برای قضاوت در مورد کارآمدی آن لازم است دیگر نظریات را هم بررسی کنیم و سپس میان آن ها نسبت سنجی تا کارآمد ترین آن ها مشخص شود. پ.ن: با تسامحی فرض را بر این گرفته‌ایم که پادشاه فعلی نفس توسعه یافته ای دارد و می خواهد شاهزاده را هم مانند خود تربیت کند. هدف این است که نشان دهیم حکومت وراثتی دچار مشکل است.
( به معنای نظر اکثریت) دموکراسی یک صورت حکمرانی است که می‌تواند برخواسته از ریشه های تفکری متفاوتی باشد. سعی می کنیم برخی از آن ها را بیان و بررسی کنیم. الف: ۱. هیچ انسانی حق حکومت بر دیگری را ندارد و همه در این حق مساوی هستند. ۲. همه مردم نمی توانند متصدی حاکمیت و دولت به عنوان یک ضرورت اجتماعی بشوند. بنابراین، لازم است که عده ای این مسئولیت را به عهده بگیرند. ۳. اجماع اجتماعی بر روی فرد یا افرادی نزدیک به محال است. بنابراین، نظر ملاک هست. چراکه در این صورت به بیش تری احترام گذاشته شده است. ۴. بی توجهی به نظر یک ضرورت اجتماعی است. ضرورتی که لزوم حاکمیت و عدم امکان وقوعی اجماع اجتماعی آن را به ما تحمیل می کند. به عبارت دیگر در دَوَران شر قلیل و حسن کثیر، پرداخت به حسن کثیر نیکو بوده و نقطه مقابل آن قبیح است.
علم دینی.mp3
7.21M
۱. منظور از یا علم دینی در بیان چیست؟ ۲. نسبت توحید با هویت رحمه الله علیه چیست؟ انقلاب اسلامی چگونه انقلاب اسلامی می‌شود و چه رابطه ای با انقلاب ها و جنبش های دیگر دارد؟ ۳. پروژه و امام رحمه الله علیهما چیست و نسبت به یک دیگر چه نسبتی دارند؟ این موارد را ذیل بحث علامه طباطبایی بیان فرمودند.
بازگشت علم حصولی به حضوری.pdf
663.8K
استاد کرمانشاهانی حفظه الله
۱. اگر قرار باشد موجودی تمام را داشته و سیر هستی را تا بالاترین سطح طی کند، لازم است در مراحل ابتدایی کمال خاصی در او تعیّن نداشته باشد. تعین، موجود را به سمت خاصی می برد و مانع کمالات دیگر است. ۲. انسان به عنوان در تمام عوالم این ویژگی را دارد. یعنی به شکل متعادل از کمالات مختلف بهره برده و موردی خاصی در او شدید نمی باشد. لذا انسان در عالم ماده از دیگر ضعیف‌تر است، چرا که ویژگی خاصی در او برجسته نشده. ۳. انسان نیز در این مسیر می تواند تعادل را حفظ کند یا اینکه تعین خاصی به خود داده و مثلا -گرگ، خوک و... شود. اگر تعادل در سیر صعودی حفظ گردد، محقق می شود و در غیر این صورت با انسانی رو به رو هستیم که انسانیت جنس او بوده و فصلی از موارد بالا را دارا می باشد.
نفس انسان ماهیت ندارد. (البته حاجی کلیه مجردات را فاقد ماهیت می‌داند که در آدرس ذیل در متن اشاره شده) شرح منظومه، ج۲، ص۲۱۶
چون فلسفه اعم علوم است پس آن باید باشد. مبدا تصدیقی آن گزاره "واقعیتی هست" می باشد. ‌گزاره ای که به هیچ چیزی حتی علم حضوری من به خودم وابسته نیست. به این صورت که: من و علم حضوری من هم نباشد، "گزاره واقعیتی" هست، صادق است پس وابسته به این علم نیست. اصولا من هستم شک پذیر است، ولی "واقعیتی هست" این ویژگی را دارد که قابل تردید و انکار نیست. یاء نکره باعث می شود نشود شک نکنیم. غیر از این می‌گفتیم، واقعیت خاص می شد و قابل تشکیک. اگر تصدیق براساس وجود خاص باشد، باید با رفع آن این تصدیق رفع شود. در حالی که امکان رفع صدق این قضیه وجود ندارد. تذکر: البته با مسئله شک  و انکار شخص می توان به او تنبیه داد که قبلش واقعیت را قبول کرده است. اما این استدلال نیست بلکه صرفا تنبیه است.
هر مفهوم و ماهیتی غیر از دیگری است و لذا حتی حمل ذاتیات نیز اولی نیست. پس در همه این موارد نیاز به اتحاد وجودی است. تعلیقات شواهد، منسوب به