😱😱حضور حاج قاسم در نماز جماعت داعش😱😱 ❤️💚🧡روایت از خود سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی 🧡💚❤️ 🌹🌹سردار سلیمانی در نماز جمعه رهبر داعش ابوبکر بغدادی در یکی از خطبه‌های نماز جمعه گفته بود که ما اگر سردار سلیمانی را دستگیر کنیم مانند خلبان اردنی آن را در آتش خواهیم سوزاند و گفته می‌شود جواب سردار سلیمانی در واکنش به این موضوع بدین سرح بوده:اقای بغدادی زمانی که این حرف را میزدی بنده روبه‌روی شما در صف سوم نشسته بودم😊😊 #شرط_شهید_شدن_شهید_بودن_است #سپهبد_قاسم_سلیمانی 💠غریب شلمچه💠

▪️۱۹ سالگی مربی آموزش نظامی ۲۰ سالگی مسول محافظین بیت امام ۲۱ سالگی مسول عملیات سقز ۲۲ سالگی فرمانده تیپ ویژه سید الشهدا ۲۵ سالگی فرمانده لشگر ویژه سید الشهدا موفقیت در عملیات های مختلف ۵ بار مجروحیت در طول ۵ سال و در آخر شهادت #محمود_کاوه حقیقتی شبیه افسانه هاست #شبتون_شهدایی

#قسمت_هشتاد_و_یک یاد گرفته! پوزخند می زنم. چه سریع پز شازده را داد! یلدا یک دفعه میخندد و میگوید: البته هر وقت داداش حرف میزنه ها حس می کنم داره دری وری میگه! یه مدلیه زبونشون! آذر چشم غره میرود که این چه حرفی بود! عمو ریز میخندد! یحیی لبخند می زند و به یلدا میگوید: خوب دست میگیری ها! دردلم می گویم عجب صدایی! میتوانست آینده ی خوبی در خوانندگی داشته باشد! فنجانش را نیمه روی میز میگذارد و به سمت اتاقش می رود! -چرا نمیمونه پیش ما؟ یلدا- حتما مراعات تورو میکنه تاراحت باشی! -راحتم! عمو از جا بلند میشود و آرام زمزمه می کند: شاید اون راحت نیست! دردلم سریع می گویم: به جهنم! کسی نگفته راحت نباشه! خودش خودشو اذیت میکنه! به لطف یلدا دریکی ازکلاسهای خوب آموزش زبان فرانسه ثبت نام کردم و دنبال کارهای دانشگاهم افتادم. یلدا مثل مامانم و آذر جون اهل روگیری نبود. ولی روسری اش را آنقدر جلو میکشید که من میترسیدم صاف برود تو دیوار! خوش پوش و جذاب به نظر میرسید. برایم عجیب بود که چرا به لباسهایم گیر نمیدهد. دوهفته اول باهم به کافی شاپ و رستوران رفتیم. به قول خودش مهمان بودم و جایم وسط تخم چشمش بود! چه میدانم همچین چیزهایی! یحیی با عمو صبح ها بیرون می زد و شب برمی گشتند. من هم بایلدا سرو کله میزدم. برخلاف تصورم احساس راحتی می کردم. کسی به رفت و آمدهایم گیر نمیداد ویا امر نمی کرد چه بپوشم یا چطور بگردم! یحیی کلافه ام می کرد. گاهی صدای مداحی هایش روانم رابهم می ریخت. در اتاقش را می بست و در رویای جنگ و سوریه غرق می شد! دوست داشتم به آذر بگویم خب اگر اینقدر کشته مرده ی شهادت است بگذار برود! حداقل من از دستش راحت میشوم! قول میدهم نذر کنم که اگر ش*ه*ی*د شود

#قسمت_هشتاد_و_یک یاد گرفته! پوزخند می زنم. چه سریع پز شازده را داد! یلدا یک دفعه میخندد و میگوید: البته هر وقت داداش حرف میزنه ها حس می کنم داره دری وری میگه! یه مدلیه زبونشون! آذر چشم غره میرود که این چه حرفی بود! عمو ریز میخندد! یحیی لبخند می زند و به یلدا میگوید: خوب دست میگیری ها! دردلم می گویم عجب صدایی! میتوانست آینده ی خوبی در خوانندگی داشته باشد! فنجانش را نیمه روی میز میگذارد و به سمت اتاقش می رود! -چرا نمیمونه پیش ما؟ یلدا- حتما مراعات تورو میکنه تاراحت باشی! -راحتم! عمو از جا بلند میشود و آرام زمزمه می کند: شاید اون راحت نیست! دردلم سریع می گویم: به جهنم! کسی نگفته راحت نباشه! خودش خودشو اذیت میکنه! به لطف یلدا دریکی ازکلاسهای خوب آموزش زبان فرانسه ثبت نام کردم و دنبال کارهای دانشگاهم افتادم. یلدا مثل مامانم و آذر جون اهل روگیری نبود. ولی روسری اش را آنقدر جلو میکشید که من میترسیدم صاف برود تو دیوار! خوش پوش و جذاب به نظر میرسید. برایم عجیب بود که چرا به لباسهایم گیر نمیدهد. دوهفته اول باهم به کافی شاپ و رستوران رفتیم. به قول خودش مهمان بودم و جایم وسط تخم چشمش بود! چه میدانم همچین چیزهایی! یحیی با عمو صبح ها بیرون می زد و شب برمی گشتند. من هم بایلدا سرو کله میزدم. برخلاف تصورم احساس راحتی می کردم. کسی به رفت و آمدهایم گیر نمیداد ویا امر نمی کرد چه بپوشم یا چطور بگردم! یحیی کلافه ام می کرد. گاهی صدای مداحی هایش روانم رابهم می ریخت. در اتاقش را می بست و در رویای جنگ و سوریه غرق می شد! دوست داشتم به آذر بگویم خب اگر اینقدر کشته مرده ی شهادت است بگذار برود! حداقل من از دستش راحت میشوم! قول میدهم نذر کنم که اگر ش*ه*ی*د شود

#قسمت_هشتاد_و_دو چهل روز روزه میگیرم! و بعدش غش غش بخندم! خاطرات بچگی به نفرتم دامن می زد. ظاهرش را می پسندیدم اما باطنش... محمدمهدی هم... هرگاه یادش می افتم بی اختیار لبم راگاز میگیرم! یکتا و یسنا آخر هفته ها به خانه ی عمو می آمدند. این را درهمان دوهفته فهمیدم. همسران خوبی داشتند... البته این راخودشان می گفتند! باورم نمیشد! گمان می کردم حتما باسیلی صورتشان را سرخ از عشق نشان می دهند. چه اهمیتی داشت! زندگی من کیلومترها از سلایق و عقاید آنها فاصله داشت...ازدواج سنتی... حجاب... نماز... نامحرم... اینهارا باید گذاشت در کوزه و آبش را خورد! موهایم رامی بافم و بایک پاپیون صورتی می بندم. دسته ای راهم یک طرفم پشت گوشم میدهم. ماتیک کالباسی روی لبهای برجسته ام میمالم و لبخند گشادی تحویل آینه ی کوچک اتاق میدهم. کمی به مژه هایم ریمل و روی گونه ام رژ گونه کالباسی میزنم. آرایش همیشه ملایمش خوب است! جیغ راباید تفریحی کشید! کیفم را برمیدارم و ازاتاق بیرون میروم. یلدا چادر لخت و سنگینش راروی سر جابه جا می کند و بادیدن شال کوتاه و مانتوی تنگم باناراحتی به یحیی اشاره می کند. بی تفاوت شانه بالا میندازم! یلداهم کوتاه میاید و رو به آشپزخانه بلند می گوید: مامان مابریم؟! نگاهم به یحیی خیره مانده. به اپن آشپزخانه تکیه کرده و به آذر نگاه می کند. آذر دستهایش رابادامن بلندش خشک می کند و میگوید: آره عزیزم خوش بگذره! نگاهش که به من می افتد. لطافتش را ازدست میدهد. گویی میخواهد نیشم بزند! برق عسلی چشمانش مثل شیشه روحم راخراش میدهد. خداحافظی می کنم و از در بیرون می روم. کفش های اسپرت صورتی ام رابه پامی کنم و منتظر میمانم. یلدا بادیدن کفشهایم میگوید: چندجفت آوردی؟! -سه تا فقط. تکرارمی کند: فقط! دستم رامی گیرد و ازپله ها پایین می رویم. به کوچه که میرسیم با اضطرابـی اشکار تندتند میگوید: ببین محیا! تاالان دخالتـی توی پوششت نکردم. ولی

#قسمت_هشتاد_و_سه امشب یحیـی باماست.. بخدا به زور راضیش کردم ببرتمون بیرون. یکم مراعات کن بخاطر من. چشمانش را مظلومانه تنگ می کند. چاره ای نیست. موهایم را از جلو کامل می پوشانم. لبخند میزند. همینشم خوبه. یحیـی ماشین را ازپارکینگ بیرون مـی اورد. پیش ازسوارشدن یلدا باانگشت سبابه به لبهایش اشاره می کند. توجهی نمی کنم و سوارماشین میشوم. یلداهم کنارم مینشیند. همان لحظه یحیی پنجره اش را پایین میدهد و میگوید: یلدا. شیشتو بده پایین. گرمه! اوهم سریع پنجره راپایین میدهد. حرکت می کنیم. آرام. یلدا دستم رامیگیرد و محکم می فشارد. باتعجب نگاهش می کنم. زیرلب میگوید: ناراحت نشدی که؟ -براچی؟ پایین شالم را دردست میگیرد. نیمچه لبخندی میزنم و می گویم: نه. نشدم! پس اگر نشدی.. یکوچولو... اینبار من دستش رافشار میدهم. هاله ی غم چشمانش را می پوشاند ولی لبش هنوز میخندد. رو به رو را نگاه می کنم.یلداجون. رک بگم! اینجوری راحت ترم! چشمم به چشمهای یحیـی میافتد. درست درکادر کوچک اینه ی مستطیلی! اخم کرده؟! نه... عصبی است؟! نه! باآرامش دنده راعوض می کند. ادکلن خنکش مشامم را قلقلک میدهد. یادم باشد موقع فوضولی دراتاقش اسم عطرهایش را یادداشت کنم. یلدا میپرسد: داداش کجا میریم؟ یحیی مکثی عمیق می کند و جواب میدهد: همونجا که به زور قولشو گرفتی. یلدا دستهایش رابهم میزند و باذوق میگوید: آخ جون! خیلی خوبی... یحیی- آره! می دونم! من- کجا میریم؟!

#قسمت_هشتاد_و_چهار یلدا- چشمانش برق میزند: شهربازی! یحیـی بلیط هارا به یلدا میدهد و میگوید: مراقب باش! یلدا- مگه تو سوار نمیشی؟! نه! این پایین تماشا می کنم. یلدا- خب بیا... کنار من بشین. نه! منتظر می مونم! گفتی دلت میخواد بادختر عمو خوش بگذرونی. برو خوش بگذره! یلدا اخم می کند و باهم به طرف کشتی صبا می رویم وباذوق سوارمیشویم. یلدا برای یحیـی دست تکان میدهد. اوهم جوابش رابالبخند میدهد. پیراهن چهارخانه قرمز و سفیدش بدجور چشم را خیره نگه میدارد. شلوارکتان سرمه ای رنگش هم به پاهای کشیده اش می اید. موهایش راعقب داده. مثل همیشه. دردلم میگذرد، ازمحمدمهدی بهتراست!. نه؟!. خوب یادم است انقدرجیغ کشیدیم که صدایمان گرفت. بعدازبازی برای خوردن بستنی روی یکی ازنیمکت های حاشیه شهربازی می نشینیم. چندپسر ازمقابلمان رد می شوند که بادیدن من یکی ازانها سوت می زند و دیگری اشاره می کند. یحیـی قاشق بستنـی اش را کنارمیگذارد. و درگوش یلدا یک چیزهای زمزمه می کند یلدا هم بی معطلی ارام به من میگوید: یحیی میگه نگاه میکنن! معذب میشیم همه... یخورده. دلخور میشوم وجواب میدهم: و مشعول بستنی خوردن میشوم. " چه غلطا! دستورم میده. نگران ابجیشه به خاطرمن یه وقت اونونخورن.میتونن نگاه نکنن. به من مربوط نیست! بخودم مربوطه. نه اون" انها درست مقابلمان روی یک نیمکت دیگر مینشینند. یحیـی بلند می شودکه یلدا دستش را میگیرد و بانگرانی میپرسد: چیکار می کنی! یحیی بالحنی متعجب همراه با ارامش جواب میدهد: هیچی. میریم سمت ماشین. بستنیتون رو تو مسیر بخورید. دوست دارم بگویم: دلم نمیخواد! میخوام بشینم بخورم! بااکراه بلند می شوم و پشت سرشان راه میافتم. حس می کنم دعوای بچگی هنوز

#قسمت_هشتاد_و_پنج هم ادامه دارد. آبمان مال یک جوب نیست. همیشه دوست داشتم یحیـی را درجوب خودش خفه کنم! درراه برگشت خیره به خط های ممتد و سفید خیابان به یاد بازی لی لی لبخند تلخی زدم. یادم می آید یلدا هیچ وقت برای بازی به کوچه نمی آمد. یکبارهم که من رفتم یحیی اشکم رادراورد. ظرفی راپراز اب کرد و خط های سفیدی که باگچ و زحمت روی زمین کشیده بودم پاک کرد تامن مجبور شوم به خانه بروم. زیرلب می گویم: بدبخت عقده ای! حس می کنم یحیـی همیشه نقش موش ازمایشگاهی رابرایم داشت. چون اولین نفری بود که فحش های جدیدی را که یاد میگرفتم نثار روحش می کردم. زن که بایک چسب سفید بینـی قلمی اش را بالانگه داشته، یک بادکنک صورتی بعنوان اشانتیون دستم میدهد. قیافه ام وا می رود! قبل ترها حداقل یک عطرسه درچهار تقدیمت می کردند. الان چندصدهزارتومن که خرید کنی جایزه ات میشود یک بادکنک گازی صورتی. تشکر می کنم و ازپشت صندوق کنار می روم. عینک افتابی ام را روی بینی بالا میدهم و از مرکزخرید بیرون می زنم. یک سویی تشرت برای اوایل پاییز نیازداشتم. باتاکسی به طرف خانه برمیگردم. یلدا و آذر و عمو چندبار به تلفن همراهم زنگ زده اند. خب حق دارند. بی خبر بیرون زده بودم. یلدا مثل سیم کارت همراه اول است. اثبات کرده که هیچ وقت تنها نیستم. این بار دوست داشتم سیم کارت را خانه جا بگذارم. کاش بسوزد راحت شوم. باکلیدی که عمو برایم زده دررا باز می کنم و از پله ها بالا می روم. باورم نمی شود نخ بادکنک راهنوز درمشتم نگه داشته ام. به طبقه ی اول می رسم و چندتقه به در میزنم. کسی دررا باز نمی کند. کلید را درقفل میندازم و دررا باز می کنم. کسی نیست. لبم راکج می کنم و ابروبالا میندازم. کجا رفته اند؟! کیف و خریدهایم راروی مبل میندازم و به سمت اتاق یلدا می روم. دراتاقش باز است و عطرملایم همیشگی اش به جان میشیند. به اتاق نشیمن برمیگردم و تلفن همراهم رااز زیپ کوچک کیفم بیرون میاورم و شماره یلدارا میگیرم. جواب نمیدهد. دوباره میگیرم. چنددقیقه شنیدن بوق ازاد خسته ام می کند. وسایلم رابرمیدارم و به اتاق خودم می روم. بامانتو روی تخت دراز میکشم و چشمهایم را می بندم. حتما رفته اند مهمانی. همان بهتر که جا ماندم. حوصله

#هشتاد_و_شش ی قوم عجوج معجوج راندارم. ده دقیقه میگذرد که صدای باز و بسته شدن در می اید. سیخ روی تحت مینشینم و گوشم را تیز می کنم. بااسترس اب دهانم راقورت میدهم. حتما برگشتند دیگر. امانه صدای غرهای همیشگی اذر می اید نه سلام بلندعمو جواد و نه ردی از یلدا که به طرف اتاقش بیاید. از روی تخت بلند می شوم، یک بار دیگر اب دهانم را ازگلوی خشکم پایین میدهم. باپنجه ی پا به طرف دراتاقم می روم و گوشم راتیز می کنم. صدای گذاشتن دسته ی کلید روی میز گوشم راتیز ترمی کند. صدای دراوردن کت و چندسرفه ی بلند و خش دار. یحیی است؟! تپش قلبم کمی ارام می گیرد. حضورش را در اشپزخانه احساس می کنم. باز و بسته شدن درهای کابینت و یخچال. حتما گرسنه است و دنبال قاقالی میگیردد. خنده ام میگیرد. دراتاقم رانیمه می بندم و مانتو و شالم را د رمی آورم. گیره ی سرم را باز می کنم تا موهایم کمی هوابخورد. چنددقیقه نگذشته باز صدای بسته شدن در می اید. ازاتاق بیرون می روم و سرک میکشم. یعنی رفت؟! یادم می افتد که چقدر برای اتاقش نقشه کشیده ام. فرصت خوبی است. درحالیکه یقه ی تی شرت طوسی، صورتی ام را تکان میدهم تا کمی خنک شوم به سمت اتاقش می دوم. مثل بچه هایی که ازذوق دوست دارند سرو صدا کنند، تکانی به بدنم می دهم و پیش از ورود به اتاقش کمی میرقصم. نمیدانم چرا؟! اماهمیشه در اتاقش میچپد و در را می بندد. مگر چه چیز جالبی وجود دارد؟ در اتاقش راباز می کنم و بالبخندوارد می شوم. بوی عطر خنک و ملایمی هوشم را قلقلک میدهد. تختش کنج اتاق با یک روتختی سرمه ای قرمز، نمای خوبی پیدا کرده. میز دراور کوچک و تعداد زیادی عطر، ادکلن، یک برس، ژل و کرم و. سوتی میزنم و زیرلب می گویم: لوازم آرایشش ازمن بیشتره! کنارتخت کیف لپ تابش راگذاشته. روی دیوارمقواهای سفید و بزرگ باطرح نقشه ساختمان چسبانده. لبم را کج می کنم: ینی باید مهندس صداش کنم؟! چرخ می زنم و دقیق ترمی شوم. پشت سرم یک کتابخانه ی کوچک باچهارطبقه پراز کتاب خودنمایـی می کند. یک طبقه مخصوص شهداست. یک چفیه هم روی طبقه ی اخر پهن کرده. پقی میزنم زیرخنده. به تمام معنا بالاخانه راتعطیل کرده. دستم راروی چفیه میکشم. رویش باخودکار یک چیزهایی نوشته شده. خم می شوم و چشمانم راریز می کنم خوانا نیست. بوی گلاب میدهد. ریشه هایش را بین دو انگشت شصت و سبابه ام

#هشتاد_و_هفت میگیرم. نرم و لطیف است. نمیدانم چرا ولی گوشه اش را میگیرم و برش میدارم تا روی شانه ام بیندازم که یک پاکت نامه اززیرش روی زمین می افتد. باتعجب سریع خم می شوم و برش میدارم. پشتش باخط خوش و نستعلیق نوشته شده: داستان کربلارا خواندم مرتضی جان! حال که شناختمت چطور دردنیا تاب بیاورم؟! الف. میم پیش خودم تکرار می کنم: مرتضی جان؟! اون کیه دیگه؟! گیج درپاکت راباز می کنم ونامه داخلش رابیرون میکشم. بوی تندعطریاس و محمدی دلم را میزند. همان لحظه چندتقه به در میخورد. هول می کنم و برگه را داخل پاکت فرومی کنم و سرجای اولش زیرچفیه میگذارم. موهایم راعقب میدهم و بلند میپرسم: کیه؟! وبه طرف درورودی خانه می روم. ازچشمی در راهرو را نگاه می کنم. لبخند پهن یلدا چشم را میزند. در را باز می کنم. یلدابادیدنم بی مقدمه میپرسد: چراجواب تلفن نمی دادی؟! کجا رفته بودی؟! دلمون هزارراه رفت. آذر ازپشت سرش باتعجب سرک میکشد وادخترتو خونه ای؟! رنگش پریده. چرا؟! چون خانه بودم؟! آذر یکبار دیگر میپرسد: خونه بودی؟! -بله! ازکنارم رد می شود و داخل می اید. یحیی کجاست؟! پوزخند می زنم و جواب میدهم: نمی دونم! نیومده خونه؟! -فکر کنم خواب بودم اومدن و رفتن! آهانی میگوید ومشغول پاک کردن عرق پشت لب و پیشانی اش بادستمال کاغذی می شود. یلدا روی مبل ولو می شود و میگوید: وای جات خالی بود. کلی زنگ زدیم بهت! دوست داشتیم توام باشی. -کجا؟! خونه ی همکار بابا! -اووو! نه عزیزم ممنون! خوش گذشت؟

اگر از غمِ تو بارانی ام بداند عدو که طوفانی ام منم قاسم سلیمانی ام ندارم هراس از فردا کنم فرش یار این سر را به سر ببندم سربند، مدد یا زهرا(س) جهان شود خیره به این عزت و اقتدار ما حسین حسین شعار ما شهادت افتخار ما #علمدار_انقلاب #شهید_حاج_قاسم_سلیمانی #صبحتون_بخیـــــر #دلاتـــــون_شھـــــدایـــــے #روزتون_معطر_با_عطر_و_بوی_شهدا 🍃💜🍃💜🍃💜🍃💜🍃💜🍃

#هشتاد_و_هشت حسابی! آذر چشم غره می رود. دلیلش را نمی فهمم. باچشم و ابرو به یلدا اشاره می کنم چی شده؟! یلدا ازروی مبل بلند می شود و به اتاقش اشاره می کند که یعنی دنبالش بروم. یلدا پسر حاج حمید رادوست داشت. حاج حمید همان همکار عموجواد بود! می گفت حس می کند اوهم خیلی بی میل نیست! اسمش سهیل است. پسرخوب و با کمالات! همان شاهزاده سوار بر یابو! بعداز محمدمهدی به کلمه ی ازدواج آلرژی پیدا کرده ام. با این وجود یلدا را دلداری دادم و برایش آرزوی بهترین ها را کردم. شروع دانشگاه مثل پنیر آب شده ی پیتزا برایم ل*ذ*ت بخش بود! دیگر کامل تخمم راشکسته و بیرون آمده بودم. عمو در ظاهر ازمن راضی بود و این را تلفنی به پدرم می گفت! اما چشمانش از غصه و کلافگی برق می زد. خوب درس میخواندم و نگاه های حریص پسران هم کلاسم را رد می کردم. آزاد و بی هیچ دغدغه میرفتم و می آمدم. دنیا به کام من بود! تنها موجودمشکل ساز یحیی بود که کام را برایم زهر می کرد. مدام نطق اسلام می کرد و در گوش یلدا میخواند که به محیا بگو بیشتر مراعات کند. آنقدر به پرو پایم پیچید که تصمیم گرفتم دلش رابسوزانم و دیوانه اش کنم! خودش تنش میخارید. من با او کاری نداشتم اما او چوب لای دنده هایم می کرد! میخواستم همان چوب را درسرش خرد کنم! روی کاناپه دم در دراز میکشم و کتاب زبان فرانسه را مقابلم باز می کنم. تونیک آستین سه ربع یاسی و شلوار تقریبا کوتاه تا یک وجب بالای مچ پاهایم را پوشیده ام. عمو جواد و آذر جون به بهشت زهرا رفته اند. یلدا در اتاقش پای لپ تاپ نشسته و پوستر طراحی می کند. انگشت سبابه ام را به زبانم میزنم و صفحه ی کتاب را عوض می کنم. درخانه باز می شود. بدون اینکه سرم را برگردانم می گویم: شال از روی سرم سرمیخورد و روی شانه هایم می افتد. جوابی نمی شنوم. باسلام آذرجون! چقدر زود برگشتین! آرامش خاصی پشت سرم را نگاه می کنم بادیدن چشمهای گرد یحیی که روی زمین قفل شده اند، لبخند می زنم و می گویم: " bienvenue! cousine Bonjourسلام

#هشتاد_و_نه پسرعمو. خوش اومدی!" دستهایش رامشت می کند و جواب میدهد: سلام! ممنون! باتعجب و اشتیاق می پرسم: " ?français parler vous-Pouvezمیتونی فرانسوی حرف بزنی؟!" آره! نمی توانستم بیشترازین فرانسوی حرف بزنم! درذهنم دنبال کلمات جدید و ساده گشتم! یکدفعه بلند صدازد: یلدا؟! یلدا؟! حتم دارم خیال کرده من درخانه تنها مانده ام! دوست دارم بلند بخندم و بگویم: میترسی بیای جایی که من هستم؟! معلوم است! مذهبی ها همینند به خودشان هم شک دارند! چشمانم راریز می کنم و با لبخند می گویم: ce-Est "تواتاقشهdans sa chambre " سرتکان میدهد و به طرف اتاق یلدا میرود. خوشم آمد! فرانسه را کجا یادگرفته؟! پشت سرش راه می افتم. حضورم راپشت سرش احساس می کند و می ایستد. نزدیکش می روم. تنها یک قدم بینمان فاصله است. قدم به زور به سرشانه اش می رسد. بدون اینکه برگردد می پرسد: میخواید برید اتاق یلدا؟! نه! هوفی می کند، چندقدم دیگر جلو می رود و دراتاق یلدارا بدون اجازه باز می کند! یلدا شوکه هندزفری اش را از داخل گوشهایش در می آورد و میگوید: داداش! کی اومدی؟! تازه! بیام تو؟ کارت دارم یلدا درحالیکه شش دنگ حواسش به شال روی شانه ام است جواب میدهد: بیا! یحیی داخل می رود و در را بروی من می بندد. پنج دقیقه بعد بیرون می آید و یک لحظه نگاهش به چشمانم می افتد. سرش را پایین میندازد و چشمانش را محکم می بندد. پیروز لبخند میزنم و می گویم: صدای خفه اش که از بین دندانهایش به زور بیرون می آید، لبخندم را پررنگ ترمی کند چی شد؟! حالت خوبه؟! یحیی- نه نیستم! قدمهایش را تند می کند و از خانه بیرون می زند. یلدا باناراحتی درحالیکه

#نود درچهارچوب دراتاقش ایستاده، نگاهی به سرتاپایم می کند و سرش راتکان میدهد. با پر رویی می پرسم: -چتونه؟! یلدا- توواقعا نمیدونـی؟ محیا- عزیزم. چندبار گفتم زندگی شخصیت به خودت مربوطه. ولی یحیــی یه پسرجوونه. سختشه! تو دور و برش باشی. چه برسه به اینکه بخوای موباز جلوش جولون بدی. یلدا- داری میگی بچگیت. شما بزرگ شدید. یحیـی وقت زن گرفتنشه.چون شال سرم نکردم قاطی کردید؟! پسرعمومه.. هم بازی بچگیم. خودم رادرکوچه ی علی چپ پرت می کنم -خب بگیره. کی جلوش رو گرفته؟ یلدا برای اولین بار اخم می کند و لبش را باحرص روی هم فشار میدهد. میخواهم بگویم که تقصیر خودش است. این تازه مقدمه ی شاهنامه بود. با احیتاط روی لبه ی جوب آب می ایستم و دستهایم را باز می کنم. باد در لابه لای موهایم می پیچد و گره ی روسری ام راشل می کند. بی توجه چشمانم رامی بندم و هوای خنک پاییز را باعشق نوش جان می کنم! لبخندم را با یک سرفه جمع می کنم و به طرف صدای یحیی برمیگردم. یحیی- یلدا پیش شمانیست؟! شانه بالا میندازم: نه! پیراهن یقه دیپلمات سفید و شلوار مشکی. ریش کمی به صورتش سنگینی می کند! مشخص است از زمان قیچی خوردنش زیادی گذشته! نگاه اندرعاقل سفیهی به جوب آب میندازد و می پرسد: پس کجاست؟! نمی دونم! دروغ گفتم! چند روز پیش همسرحاج حمید با آذر تلفنی صحبتهایی کرد که طعم و بوی خواستگاری میداد. یلدا هم به محض بو بردن خودش را لوس و به روی خواسته اش پافشاری کرد. قرارپارک جنگلی امروز تنها برای دیدار پنهانی یلدا و سهیل بود! یحیی و عموجواد هم بی خبراز ماجرا کنجکاو و دل نگران 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 دوستان رمان خوان امروز بین پستها رمان قبله عشق گذاشته خواهد شد از ادامه رمان جا نمونی😍👌

🌹بسم رب الشهدا والصدیقین🌹 🌺 پیش بینی شهید آوینی از فروپاشی درونی تمدن غربی: من در #فروپاشى_غرب بيشتر به تحول درونى غربى‌ها اميد دارم تا جنگى رودررو.. غرب از درون خواهد پوسيد و در خود فرو می‌ریزد و چون عقربى در محاصره آتش، خود را نيش خواهد زد..👌 #سید_مرتضی_آوینی

#قسمت_نود_و_یک هر از گاهی یاد یلدا می افتند و پی اش را میگیرند! گره ی روسری ام را محکم می کنم و ازلبه ی جوب پایین می پرم. نگاهش هنوز به آب زلال و روان خیره مانده. چندقدم به سمتش می روم و می گویم: بامن ست کردی ها! و لبخند مرموزی صورتم را پر می کند! به خودش می آید و می پرسد: چی؟! به پیرهنش اشاره می کنم: -مانتوم با لباست سته پسرعمو! ابروهای پهن و کشیده اش درهم می رود و میگوید: همیشه اینقدر خوب ازفرصت ها سو استفاده می کنید! پشتش را می کند و باقدمهای بلند دور می شود. پای راستم را زمین میکوبم و پشت سرش تقریبا میدوم: -یحیی؟! می ایستد! اولین بار است با اسم کوچک صدایش می کنم! بلند جواب میدهد: آقایحیی! پسرعمو باز بهتره! و به راهش ادامه میدهد! لبم را باحرص می جوم و درحالیکه شانه به شانه اش راه می روم می پرسم: -چته؟! فکش منقبض شده. اوله له. چقدر خوب میشه بی شرف! ریز میخندم. دوست دارم حالش را حسابی بگیرم! می پرانم: و بعد دو دستم را بالا می برم و به سمتش خیز برمیدارم. شوکه میشود و عقب می پردچرا دیگه باهام مثل بچگیات بازی نمی کنی... نکنه میترسی بخورمت! بلند می گویم: -یوهاهاهاها. سرش را به حالت تاسف تکان میدهد و چیزی نمیگوید. قهقهه ای میزنم: -پسرعمو! از بچگیت سرتق بودی! با جدیت میتوپد: درست صحبت کن! به سمتم برمیگردد و درحالیکه خیره به سنگ فرش زمین است میگوید: 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 دوستان رمان خوان امروز بین پستها رمان قبله عشق گذاشته خواهد شد از ادامه رمان جا نمونی😍👌

🌹بسم رب الشهدا والصدیقین🌹 میانِ زمین و آسمان است...✨ آماده‌ترین برای شهادت...✨ معبر می‌زند برای همرزمانش✨ و خود در گمنامی✨ به دور از تمام هیاهوها✨ معبری به نَفس خود می‌زند.✨ چرا که معتقد است✨ اگر #تقوا نداشته باشد✨ #شهید نخواهد شد...✨ و چه سبک بال است تخریبچیِ باتقوایِ شهید...🌺🌺🌺 #شهید_روح_قربانی #شهادت_لباس_تک_سایزیست_که_باید_خودمون_رو_اندازش_کنیم

🌹بسم رب الشهدا والصدیقین🌹 ❤️🧡از میان چشم هایش انتهای دنیا را می‌بینم، هر پلک زدنش یک سال از عمر اسرائیل کم میکند✊ #شهادت_لباس_تک_سایزیست_که_باید_خودمون_رو_اندازش_کنیم #شمارش_معکوس_نابودی_اسرائیل

انتقام خونت فتح قدس است✌✌✌

#نود_دو شمامهمونی درست! حرمت و احترام داری درست! ولی یادت نره مام صاحب خونه ایم... همونقدر که احترام می بینی احترام بذار! لبم را کج و کوله می کنم و ادایش را درمی آورم. پوزخند می زند و میگوید: به یلدا گفتم... مثل اینکه بهتون منتقل نکرد! خط قرمز بین منو شما نباید شکسته شه! بارندی می گویم:کدوم خط قرمز؟! چشمهایش گرد میشود آنقدر که میخوام بگویم: اووو کمتر بازش کن افتاد بیرون چشات. اگر بشه چی میشه؟! خدا قاشق داغ میکنه میزنه به دستت؟! به موهایش چنگ میزند و میگوید: نه! فعلا داره باقاشق داغ امتحانم میکنه!قدنخودحیانداره........ پشتش را می کند و این بار باتمام توان میدود. جمله ی آخرش درسرم می پیچد... چه گفت؟! کتونی هایم را یک گوشه جفت می کنم و رو زیر انداز تقریبا جفت پا شیرجه میروم. عموجواد لبش راگاز میگیرد و به حاج حمید میگوید: خیلی شیطونه ماشاءالله! و من برای خودم زیرنویس رفتم: خیلی بیشوره بخدا! آذر تخمه ژاپنی را بین دندانهای جلویش میشکند و روبه سهیلا همسر حاج حمیدمی گوید؛ راست میگه! یه جا نمیشینه که! چهار زانو کنار آذر می نشینم و دستم رابه طرف ظرف تخمه دراز می کنم که عمو میپرسد: خانوم این دختر کجاغیبش زده؟! یحیی پوفی می کند و با کلافگی لبش راگاز میگیرد." چش شده؟!" سارا دختر کوچک حاج حمید لبخند معناداری میزند و میگوید: آقاجواد حتما رفته گشت بزنه! عمو متعجب همراه باتردید رو به حاج حمید می کند و میگوید: پسرتوام نیستا! 🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃🌸🍃 دوستان رمان خوان امروز بین پستها رمان قبله عشق گذاشته خواهد شد از ادامه رمان جا نمونی😍👌

🌹بسم رب الشهدا والصدیقین🌹 شهید حجت الله رحیمی🌺 💢✨💢جنگ نرم مثل خمپاره شصت میمونه، چون صدا نداره وقتی متوجهش میشی، که دیگه رفیقت مسجد نمیاد💢✨💢 #شهادت_لباس_تک_سایزیست_که_باید_خودمون_رو_اندازش_کنیم

#قبله‌عشق #قسمت_93 حاج حمید وا میرود و دنبال جواب نگاه ملتمسانه ای به سهیلا میندازد. سهیلا _یلداو سینا رفتن خوراکی و دغال بگیرن برای جوجه ها یحیی خونسرد میگوید: ذغال که خودم خریدم سهیلا خانوم! ازجا بلند می شود که من برپا میدهم. آذر با اخم می پرسد: کجا؟! آذر دهانش باز میماند. میخواهم بگویم اخه دروغ که حناق نیست که داری به عمو و یحیی میگید. آخه! یلدابهم پیام داده دارم میرم پیشش دلیلش را خوب میدانستم. عمو میگوید: -به رفیقم دختر نمیدم! والسلام! عجب منطقی داردها! معادله ی نیوتون هم باید جلویش لنگ پهن کند! کتونی هایم را پامی کنم و از جمع دور میشوم. حضورش را پشت سرم احساس می کنم... دنبال من می آید؟! به یک پیچ میرسم و وارد چمن میشوم... برگ های زرد، نارنجی و قهوه ای زمین را آرایش کرده! مثل زنی طناز میماند که اگر نازش کنی صدای خنده های مستانه و ریزش دلت را میبرد! پاهایم راروی برگها میگذارم و سعی می کنم صدای خنده ی زمین را بشنوم! پائیز را حسابی میپرستم! فصل خنگی است! تکلیفش باخودش روشن نیست! یکروز آفتابی و یک روز سرد است! گیج میزند! من هم ازگیج ها خوشم می آید! پشتم رانگاه می کنم دستهایش را درجیب های شلوارش فروبرده و سرش پایین است! آفتاب دسته ای ازموهایش راطلایی و دسته ای دیگر را خرمایی کرده! به راهم ادامه میدهم. دلم برایش میسوزد... برای دیدن یلدا به دنبال من آمده... مسیرم را سمت خلوت ترین جا کج می کنم. متوجه نیست! یعنی گیج است! باید دوستش داشته باشم؟! پقی میخندم و میدوم... یعنی اوهم میدود؟ پشت سرم را نگاه می کنم... خشکش زده و به دویدنم نگاه می کند... دردلم فحشش میدهم... مثل بچگی... یک دفعه میدود... به سرعت من... دیوانه است! صدایم میزند: صبرکنید. صبرکنید! میدوم... انگار که نشنیده ام. داد میزند: دخترعمو! صبرکنید! به پشت سرم نگاه می کنم... یک دفعه پایم به یک چیز بزرگ و تیز گیر می کند

گاهے ڪہ چادرت خاڪے میشود ؛ از طعنہ هاے مردم این شهر .. بہ گلزار شهدا برو #بانو؛ یادت نرود، سرخے خون هزاران شهیدی که خرج سیاهے چادرت شدند تا خاڪے نشود! #حجاب_خونبهاے_شهداست