🍂 لایه‌های ناگفته - ۱۵ محسن مطلق خاطرات یک رزمنده نفودی ✾࿐༅◉༅࿐✾ 🔸 چند روز نقاط استقرار ما در روی ارتفاعات به شدت بمباران شد و به زحمت توانستیم با ایران تماس بگیریم. متأسفانه عملیات همزمان با عملیات ما از مرز شروع نشده بود و وعده عملیات را در هفته ای دیگر به ما دادند. حالا دیگر همه جا برای ما نا امن بود و ما مرتب تغییر جا می دادیم. چون کردهای مخالف رژیم، رادیو و یا روزنامه و ... نداشتند، اگر می خواستند عملیاتی بکنند، اول آن را به اطلاع اهالی منطقه می رساندند. با این کار هم تبلیغی برای گروه خود می کردند و هم اینکه بعد از عملیات، اهالی منطقه باور می کردند که کار، کار چه گروهی بوده است. به همین خاطر اخبار عملیات یک هفته بعد به گوش مردم می‌رسید. ما قرار بود با همکاری یکی از گروهها، عملیاتی بکنیم. چون آن گروه طبق عادت تبلیغ خود را کرده بود و از طرفی چون بین خود کردها و اهالی جاسوس نیز بود، بعثیها از این عملیات بو بردند. من به مسئول آن گروه از کردها گفتم عملیات نمی کنیم. مسئول کردها به خاطر تبلیغ و مانوری که از قبل در مقابل گروههای دیگر داده بود، موفقیت گروهش را در خطر دید و با کلی خواهش و التماس از ما خواست که عملیات بکنیم. بالاخره روز و ساعت عملیات فرارسید؛ ولی با سر و گوشی که آب دادیم متوجه شدیم عراقی‌ها تمام مناطق استقرار ما را در محاصره قرار داده و برای ما کمین گذاشته اند. خیلی زود خود را عقب کشیدیم و بعد از چند ساعت، عراق دقیقاً مواضع استقرار ما را که از قبل مشخص شده بود، زیر آتش گرفت که در صورت رفتن به آنجا، قطعاً همگی قتل عام می شدیم. وقتی آن عملیات انجام نشد چند کمین بسیار عالی برای عراقی‌ها گذاشتیم که تلفات سنگینی از آنها گرفت. طبق تماسی که با ایران گرفتیم باز هم عملیات همزمان از مرز صورت نگرفته بود. ما باز آستین‌ها را بالا زدیم برای یک عملیات دیگر. ما همه گروههای کردهای مبارز را از اسلامی‌ها گرفته تا مارکسیستها و میهنی ها و... دعوت کردیم تا ضربه ای کاری به بعثیها بزنیم. آنها هم که همچین طرحی داشتند، از این عملیات استقبال کردند. نقشه و طرح عملیات کشیده شد و مأموریتها بین گروهها تقسیم شد. ما چند قبضه مینی کاتیوشا برای پشتیبانی از کردها روی مراکز مهم و حساس گرابندی کردیم و در موقع مقرر، عملیات شروع شد. کردها بعد از به تصرف درآوردن مقرهای رژیم عراق در همان ساعات اول، شهر... را در اختیار گرفتند و غنایم زیادی نیز، هم نصیب ما شد و هم، نصیب آنها. شهر دست ما بود و مردم به خوبی با ما همکاری می کردند. در آن دو روز، چند بار عراق حمله کرد که سفت و سخت جلویش را گرفتیم تا اینکه عراق شیمیایی زد و آن زمان بود که همه از منطقه دور شدیم.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ همراه باشید #لایه‌های_ناگفته @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 حاج قاسم، بدان! قاسم هایی در این عالم به نام تو ، و به یاد مکتب تو، پرورش خواهند یافت که هر کدام در این میدان یک حاج قاسم خواهند بود.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_سید_ابراهیم_رئیسی کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 تشییع باشکوه تبریز        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_سید_ابراهیم_رئیسی کانال خاطرات رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍃؛💫؛🍃 💫؛🍃 🍃 خاطرات اسرای عراقی "جنایات ما در خرمشهر" 4⃣ محقق: مرتضی سرهنگی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔞 🔸 ...وقتی که آتش در فاصله کمتر از یک پلک زدن از دامن دختر جوان بالا رفت، من شعله فروزانی را دیدم که به این سو و آن سو می‌دوید اما دقایقی بعد تنها دود بود که از توده ای ذغال بلند می‌شد. فریادهای هراسناک مادر آن دختر جوان هویزه ای که حالا چشمانش توده ای از ذغال گرم را نگاه می‌کرد به سختی قابل تحمل بود. سرهنگ احمد هاشم خونسرد دستور داد که صدای جیغ های پیرزن را ببرند. این مادر را هم مانند دخترش آتش زدند و هر دو به خاکستر مبدل شدند. باور کردن این صحنه ها مشکل است. همه سربازان در آن لحظات منقلب شده بودند گروهبان دوم «عوده» که از دیدن این آدم سوزیها بشدت متغیر شده بود با یک مسلسل به طرف سنگر فرمانده رفت. صدای شلیک برای چند لحظه شنیده شد. گروهبان عوده با عجله از سنگر بیرون آمد و به طرف سربازان دیگر هم شلیک کرد که عده ای زخمی شدند. این گروهبان به طرف نیروهای شما فرار کرد و ما دیگر او را ندیدیم. اما داخل سنگر فرماندهی علاوه بر سرهنگ «احمد هاشم» و یک مسئول اطلاعاتی یک خبرنگار بعثی هم کشته شده بود. ┄═• پایان این قسمت •═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات_اسرای_عراقی کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 🔻 پسرهای ننه عبدالله / ۱۰۲ خاطرات محمدعلی نورانی نوشته: سعید علامیان ┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄ 🔸 فصل هجدهم صبح روز سوم خرداد آخرین تلاشهای نیروها به سوی اروند شروع شد. بچه های تیپ محمد رسول الله (ص) خودشان را به اروند رساندند و از جاده شلمچه پل نو را تصرف کردند، از در «فیلیه» وارد محوطه مسیر اداره بندر شدند و عقبه دشمن بسته شد. صبح سوم خرداد بچه ها از کوت شیخ گزارش دادند عراقی ها لب رودخانه آمده اند، دارند پرچم سفید تکان می‌دهند، می خواهند تسلیم شوند. احمد فروزنده این خبر را به حسن باقری گزارش داد. حسن گفت: «بروید ببینید آنجا چه خبر است.» من، احمد فروزنده فتح الله افشاری، ایاد حلمی زاده و یکی دو نفر دیگر از بچه ها به کوت شیخ رفتیم. سمت راست کوت شیخ و پل خرمشهر، روبه روی منطقه محرزی یک هتل جهانگردی بود که عراقیها به عنوان مقر از آن استفاده می‌کردند. دیدیم عده ای از عراقی ها زیر پیراهنی هایشان را درآورده و تکان می‌دهند. احمد گفت: «یکی از بچه ها برود آن طرف، ببیند چه می‌گویند؟» یکی گفت: اینها دارند کلک می‌زنند میخواهند ما را وسط رودخانه بزنند. گفت: «مگر چند نفر را می توانند بزنند؟» ایاد حلمی زاده گفت: «می روم آن طرف ببینم چه می‌گویند.» یک بی سیم از احمد گرفت، گفت اگر مرا زدند، معلوم است می خواهند کلک بزنند. سوار قایق شد سکان را دستش گرفت و به طرف آنها حرکت کرد. جمعیتی از عراقی ها آن طرف رودخانه ایستاده بودند. دل تو دلمان نبود. هرچه به آنها نزدیک می‌شد، دلهره ما بیشتر می‌شد. با دوربین نگاه می‌کردم دیدم از قایق پیاده شد. عراقی‌ها دوره اش کردند و تک تک با او دست دادند چهار نفرشان را سوار قایق کرد و آورد، گفت: «اینها همه می خواهند تسلیم شوند.» هرچه قایق در آنجا داشتیم با بچه ها فرستادیم. رفتند آنها را سوار کردند و آوردند. بعضی از عراقیها ساک داشتند. داخل ساکها جواهرات و زیورآلات مردم خرمشهر بود! نمی دانستند این اشیاء در اسارت به دردشان نمی‌خورد. شاید فکر می‌کردند از این طرف رودخانه یکراست به خانه هایشان می‌روند. همان موقع قرارگاه فتح با تیپ امام حسین(ع) با حدود هفتصد نفر از رزمندگان اصفهانی از غرب خرمشهر به ورودی شهر رسیدند. آنها در آخرین در اداره بندر که به آن فيليه می‌گفتیم، با عراقی ها درگیر شدند. با رسیدن تیپ ۳۳ المهدی ۳۴ امام سجاد و تیپ سه لشکر ۷۷ خراسان به کرانه اروندرود، نیروهای عراقی که عقبه شان بسته شده بود، راهی جز تسلیم نداشتند. عده ای از آنها هم به آب زده بودند تا شناکنان به آن طرف اروند فرار کنند. وقتی بچه ها به اسکله های اداره بندر رسیدند انبوهی از کلاه آهنی لباس، فانسقه و اسلحه روی اسکله های خرمشهر ریخته بود. در آنجا عراقیها لخت شده وارد اروند شده بودند. بسیاری از آنها در رودخانه وحشی اروند غرق شدند. بچه ها به طرف عراقی‌هایی که توی رودخانه و نزدیک ساحل خودشان بودند تیراندازی نمی کردند. بیشتر به گرفتن اسیر و جمع کردن اسلحه و غنائم پرداختند. با فتح الله افشاری با قایق در آن طرف ساحل پیاده شدیم. از ذوق و شوق در پوست نمی‌گنجیدم. عصا دستم بود و اسلحه بر دوشم. فتح الله جلوتر می رفت. نزدیک پل خرمشهر ایستاد. عراقی ها بدون نقشه مهندسی روی محوطه مین پخش کرده بودند. شاید فرصت کاشتن مین نداشتند. فتح الله با مین و وسایل تخریب آشنا : بود. آرام آرام از بین مین ها گذشتیم. عراقیها از پل تا گمرک کانال سرتاسری زده بودند. بی وجدانها پس از تخریب خانه های مردم درهای خانه ها را برای پوشاندن سقف روی کانال گذاشته و رویش گونی خاک چیده بودند. داخل کانال انواع فرشهای دستباف و ماشینی پهن شده بود. تعداد بیشماری تشک، پتو، پشتی و ملافه مردم خرمشهر توی کانال پخش و پلا بود. یخچال‌های کوچک را کنار سنگرهایشان چیده و به عنوان کمد استفاده می‌کردند. از پشت کانال، سوراخهایی ایجاد کرده و تیربارهایشان را به طرف کوت شیخ نصب کرده بودند. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #پسرهای_ننه_عبدالله کانال خاطرات دفاع مقدس @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 همیشه در صحنه اما گمنام تصاویر دیده نشده شهید خدمت و شهید جمهور در دوران دفاع مقدس        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_سید_ابراهیم_رئیسی #زیر_خاکی کانال خاطرات دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

‌در ما قیامت کن، قیامت، سید ابراهیم ای صاحب جود و کرامت، سید ابراهیم ‌مارا خبر از خویش بی‌خود کرده اما تو اما تو راحت باش راحت، سید ابراهیم تو شاد از دیدار با ما مردم دلتنگ ما خسته از دنیای غربت، سید ابراهیم از ابتدا هم تو شهید زنده ای بودی سهم تو شد آخر شهادت، سید ابراهیم دیدار با تو بار دیگر آرزوی ماست دیدار ما روز قیامت، سید ابراهیم 🍂 عرض تسلیت به پیشگاه حضرت حجت "عج"        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_سید_ابراهیم_رئیسی #علیرضا_قزوه #کلیپ #نماهنگ کانال خاطرات دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 لایه‌های ناگفته - ۱۶ محسن مطلق خاطرات یک رزمنده نفودی ✾࿐༅◉༅࿐✾ 🔸 این عملیات که با پیشنهاد و هدایت ما انجام شد، اولین عملیات مشترک گروههای کرد بود و غیر از غنایم ۷۰۰ نفر اسیر نیز از دشمن گرفتیم. بعد که ما به ایران آمدیم در قرارگاه بودیم که خبر عملیاتی که قرار بود از مرز شروع شود از رادیو پخش شد و بچه ها از دیدن نتیجه زحمات خود شکرگزار خدا بودند. خوشبختانه در طول آن مدت حتى یک مجروح هم ندادیم تنها عده ای از بچه ها کمی شیمیایی شده بودند. در اینجا بد نیست مقداری هم از خاطرات جنبی این سفرهای پر از اضطراب برایتان بنویسم؛ خاطراتی که در میان روزهای هول و هراس، بر خورد و روزهای خوشی را برای ما ثبت کرد. روزهایی که در حومه شهر سید صادق بودیم ، گاه هم فوتبال بازی می کردیم؛ با توپی که راستی راستی عتیقه بود! آنجا توپ وجود نداشت. ما یک آفتابه را برداشتیم و دسته، سر و لوله آن را بریدیم و جاهای ناهماهنگ آن را با پارچه و پلاستیک بستیم و خلاصه یک توپ فوتبال عالی درست کردیم. هر روز مسابقه بین تیم ایران که بچه های ما بودند و تیم عراق که کردها بودند انجام می شد. جایزه اش رو کم کنی بود. بیشتر کردها فوتبال بلد نبودند و برای اینکه از ما نبازند، می رفتند و از شهر چند دانشجو می آوردند تا آنها جلو ما بازی کنند. مردم ده همه جمع می‌شدند و ما را تشویق می کردند و خلاصه عصرها غوغایی بود که نگو و نپرس. از دیگر خاطرات خوب آن روزها رفتن سر زده ما به خانه یکی از مسئولان کردها بود. او هم خود همین گونه وارد خانه مردم می‌شد و در کل، جزء آداب و رسوم کردها بود که سرزده، شب، نیمه شب، ظهر و هر موقع که دوست داشتند وارد خانه ای می‌شدند؛ حالا چه مرد خانه باشد چه نباشد و می گویند: ماستتان هیه؟ سرشیکتان هيه؟ قلتان هيه ؟! و چیزی برای خوردن طلب می کنند و می خورند و می‌روند. ما نیز همین بلا را سر یکی از فرماندهان کرد آوردیم. البته او طی آن چند وقت با ما رفیق شده بود. دم در خانه اش رفتیم. یک سگ نزدیک در بسته بود و پارس می‌کرد. مقداری نان خشک به سگ دادیم؛ راه را باز کرد. با لگد محکم به در زدیم؛ آن قدر محکم که اگر کسی از خود کردها بود، مطمئن هستم که او را می‌کشت؛ چون رهبران کردها برای خود خیلی پرستیژ قائل بودند. زدیم: -مالک صاحب مال! خلاصه در را باز کرد و از دیدن ما خوشحال شد. ما هم به داخل اتاق رفتیم و بعد از نشستن گفتم ماستتان هیه؟ ورشیکتان هیه؟ قلتان هیه؟» (ماست دارید مرغ دارید، بوقلمون دارید؟) او خندید و فهمید قضیه از کجا آب میخورد. سریع رفت برای ما بره ای ذبح کرد و خلاصه غذایی چرب و نرم برای ما تدارک دید. کردها اگر بخواهند به کسی خیلی احترام بگذارند، برایش گوشت خرگوش درست می‌کنند او نیز برای ما گوشت خرگوش آورد؛ اما به ما نگفت. از رنگ گوشت معلوم بود که گوشت حلال نیست به بچه ها گفتم: «بچه ها این گوشت مشکوک است و کسی از آن نخورد. » خودش یک تکه از آن را برداشته بود و با ولع زیاد گاز می زد. من به یکی از بچه ها که داشت آب سر می کشید، چیزی در رابطه با مهمان نوازی جناب میزبان گفتم او هم ناگهان با آبی که در دهان داشت، به شدت خندید و به قول معروف یک خنده تگری زد. نمی دانم، شاید با این خنده تیز، میزبان عزیز ما هم چیزهایی دستگیرش شد.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ همراه باشید #لایه‌های_ناگفته @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 وقتی عقل عاشق شود، عشق عاشق می‌شود آنگاه شهید می‌شوی        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_چمران #کلیپ #نماهنگ کانال خاطرات دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍃؛💫؛🍃 💫؛🍃 🍃 خاطرات اسرای عراقی "رفتار با اسرای ایرانی" 1⃣ محقق: مرتضی سرهنگی ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔸 در حمله بستان صدام شخصاً به منطقه آمده بود تا بتواند ضمن جلوگیری از پیشروی نیروهای شما بستان را هم پس بگیرد. جنگ شدیدی در این منطقه در گرفته بود و آتش مثل باران از هر دو طرف می‌بارید. براثر آتش شدید نیروهای شما عده ای از نیروهای جيش الشعبی عقب نشینی کرده بودند و فرمانده این نیرو در همانروز به.دستور صدام و توسط محافظ مخصوصش صباح المرزه اعدام شد. حادثه دیگری که در این روز اتفاق افتاد، کشته شدن سرتیپ عبدالهادی بود و ماندن جنازه او در بین نیروهای ما و شما. صدام تاکید داشت که هر طوری شده جنازه آن سرتیپ را بیاورند. به همین دلیل اعلام کرد که هر کس جسارت به خرج بدهد و آن جنازه را بیاورد یک مدال شجاعت و دو رتبه بعنوان تشویق به او خواهد داد. چند نفر از نیروهای ما داوطلب شدند که بروند و جنازه سرتیپ عبدالهادی را از معرکه خارج کنند. بعد از چند ساعت دست خالی برگشتند در حالیکه تعدادی از آنها کشته شده و تعدادی هم مجروح شده بودند و جنازه آن سرتیپ هم در همانجا ماند. تقریباً شش ماه در منطقه بستان ماندیم، بعد از آن واحد ما را بطرف چنانه حرکت دادند. یک ماه ونیم در این منطقه ماندیم. در این مدت دو نفر از نیروهای شما بدست ما اسیر شدند. نفر اول یک سرباز جوان و بلند قد بود، در حمله ای که در تاريخ (٦١/٢/١٦) ٨٢/٥/٦ داشتند این سرباز بدست کماندوهای ما اسیر شد. آنها او را کتک زیادی زدند و می خواستند این سرباز را اعدام کنند، وقتی که من او را دیدم زخمی بود، یک ترکش به دهانش خورده بود و چون افسر بودم دستور دادم که آن سرباز را رها کنند... بله نام آن سرباز «موسوی» بود. من به او سیگار و آب دادم و پس از آن به بهداری پشت جبهه منتقل شد. یک روز قبل از حمله شما یک سرباز دیگر را هم اسیر کردیم. این سرباز هم جوان بود. او برای آوردن آب آمده بود و راه را گم کرده بود. وقتی که او را اسیر کردیم یک گالن ۲۰ لیتری هم بدست داشت. ┄═• ادامه دارد •═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #خاطرات_اسرای_عراقی کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ✧✧ ܭߊ‌ࡅ߭ߊ‌ܠܙ حܩߊ‌ܢܚܘ ܥܼࡅ߭ࡐ‌ܢ‌ߺ ✧✧ 🍂

🍂 آسمانی‌ها مستند شهید سید محمد جهان آرا        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_جهان_آرا #خرمشهر #کلیپ #نماهنگ #مستند کانال خاطرات دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 بار دیگر برگی بر انقلاب و نظام اسلامی‌مان ورق خورد و شهدایی دیگر، منطبق با خط رهبر عزیزمان به پیشگاه الهی تقدیم گردید. و این‌بار شهدایی در میدان خدمت و بر بلندای تلاش، برای رفاه و پیشرفت مردم و کشور. حکمت الهی را نمی‌دانم، ولی هر چه هست، دریافت، شناخت و گرفتن پیامی‌ست برای آگاهی‌مان و تمیز دادن خوبان از غیر. و چه گوهرهایی داده ایم تا بشناسیم، اهلان را از نا اهلان.... و چه مسرفان بزرگی خواهیم بود اگر باز آقایمان را در راه تنها بگذاریم. ••••• شهادت عبد صالح الهی، دانشمند اهل دل، سید ابراهیم رئیسی و همراهان، تبریک و تسلیت باد. 🍂

🍂‌ مگیل / ۳۰ داستان طنز اثر ناصر مطلق ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ یک ساعت، دو ساعت و شاید سه ساعت می‌شد که گشتی‌ها دو همراه و مگیل را برده بودند و من فکر می‌کردم همه باهم داریم انتظار می‌کشیم. کورمال ، کورمال آن اطراف را جست وجو می‌کنم، اما اثری از هیچ کس نیست. - آهای شما کجا رفتید؟ بابا اینها هیچ کاره اند اصل کاری من هستم. خوب من را با خودتان می بردید. اما مسلم بود که من دست و پا گیرشان می‌شدم. فقط در یک صورت آنها مرا با خود می‌بردند و آن وقتی بود که همراهان کرد مرا لو می دادند. - بابا دمتان گرم شماها روی هر چی با معرفت است سفید کردید. اما این جوری من چه کار کنم؟ نگفتید طعمه گرگها می‌شوم یا می‌افتم توی رودخانه یا می‌روم روی مین؟ و باز با صدای بلند حرفهایم را تکرار کردم - من ایرانی هستم، آنها بی گناه اند. من همه آتش‌ها را سوزاندم. من با شما دشمنم آن بیچاره ها را ول کنید! برای اینکه پیاز داغش را زیاد کنم شعار دادم - الموت لصدام، الموت لصدام. الموت لحزب البعث. اما آنها رفته بودند و آن قدر دور شده بودند که صدای من به آنها نمی‌رسید. به خودم که آمدم دیدم از مگیل هم خبری نیست. ای بابا این حیوان زبان بسته را دیگر کجا بردید؟! شروع کردم خود را سرزنش کردن. آرزو می‌کردم که ای کاش از مگیل پیاده نمی شدم، این جوری لااقل هر جا که او را می‌بردند من هم با آنها بودم. مگر کجا می‌بردنش، توی یک طویله. تازه با اخلاقی که مگیل داشت شاید همان دم در می‌بستنش، دیگر نمی‌دانستم چه کار کنم. روزگار شوخی بدی با من کرده بود. بدشانسی پشت بدشانسی. گوشه یک صخره جایی که فکر می‌کنم هیچ کس نیست، می‌نشینم و شروع می‌کنم به گریه کردن. این دومین بار بود که دلم حسابی می‌گرفت. هوس نماز خواندن می‌کنم با همان سنگهای دوروبرم تیمم می‌کنم و از روی حدس و گمان رو به قبله می‌شوم و بعد نشسته اشک می‌ریزم و قامت می‌بندم موقع قنوت. دیگر دست خودم نیست، در بند دعای عربی نیستم. هرچه به ذهنم می آید همان را بر زبان جاری می‌کنم. - خدايا نوكرتم، تقصير من یا این قاطر زبان نفهم، چه فرقی می‌کند. گیر افتادم نمی‌دانم چه کار کنم! نه راه پس دارم نه راه پیش. مگر خودت نگفتی هر کس در راه من قدم بگذارد دستش را می‌گیرم. خودت یک کاری بکن.        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #مگیل #طنز کانال رزمندگان دفاع مقدس @defae_moghadas  👈عضو شوید            ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 آسمانی‌ها جهان‌آرا و یاران شهیدش در معرکه خرمشهر        ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🏴๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #شهید_جهان‌آرا #خرمشهر #کلیپ #نماهنگ #مستند کانال خاطرات دفاع مقدس @defae_moghadas 👈عضو شوید ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 پسرهای ننه عبدالله / ۱۰۳ خاطرات محمدعلی نورانی نوشته: سعید علامیان ┄┅═✧❁﷽❁✧═┅┄ 🔸 فصل هجدهم کمی توی کانال رفتیم از کانال بیرون آمدیم و از یک خیابان فرعی به خیابان چهل متری رفتیم. خیابان چهل متری از خیابانهای اصلی خرمشهر است. یک باره دیدیم رسول جلو افتاده تعدادی اسیر عراقی را پشت سرش به صف کرده و می آید. دو نوجوان دیگر همراهش بودند. مرا که دید، صدا زد: «محمد محمد بیا ببین چقدر عراقی گرفتم!» گفتم: رسول اینجا چه می‌کنی؟ اینها را چطور گرفتی؟ گفت: «از خیابان چهل متری به طرف مسجد جامع می‌رفتیم دیدم یک عراقی از نمایشگاه مبل مرادی بیرون آمد و برگشت فهمیدم اینجا خبری است، چند تیر هوایی زدم، گفتم بیا بیرون. دستش را بالا برد و بیرون آمد، دیدم پشت سرش همین طور عراقی بیرون آمد.» نمایشگاه مبل زیرزمین بزرگی داشت که برای مقر از آن استفاده کرده بودند. حدود سی نفر را با خودش آورده بود. گفتم: مواظب باش، یک وقت اسلحه ات را نگیرند بزنند گفت: «بیخود کردند، حواسم هست!» یکی از بچه های خرمشهر هم رسید و با هم عراقی ها را بردند. رفتیم طرف مسجد جامع. تعدادی از بچه های تیپ نجف هم از راه رسیدند. چند نفرشان پرچم ایران در دست داشتند. فتح الله پرچم یکی از آنها را گرفت از مناره مسجد بالا رفت و پرچم را بالای مناره مسجد نصب کرد. شروع کرد به اذان گفتن وقت اذان هم نبود. همین طور تکبیر می‌گفت و این بخش از دعای عید فطر را تکرار میکرد "الله اکبر و لله الحمد، الحمد الله على ما هدانا و له الشكر على ما اولانا" شور و شوق عجیبی در بچه های حاضر در آن صحنه به وجود آمد. فتح الله از بالای مناره پایین آمد و با هم به طرف کوی طالقانی راه افتادیم. جالب این بود که خیابان اصلی طالقانی از نظافت برق می‌زد. کوچک ترین آشغالی دیده نمی‌شد. عراقی‌ها ستادی در کوی طالقانی داشتند. توی ستاد در اتاقهای خیلی مرتب، میز و صندلی گذاشته بودند و نقشه بزرگی از منطقه روی دیوار نصب شده بود. همه جا عکس صدام را زده بودند. به طرف محله خودمان رفتم. همه حوالی را گشتم. خانه مان را پیدا نکردم. لایه های دفاعی آنها به این شکل بود که خانه های بلند چند طبقه خیابانها و کوچه ها را نگه داشته و نیروهایشان را در آن خانه ها مستقر کرده بودند. محله ما نزدیک رودخانه کارون قرار داشت. عراقی ها ساختمانهای کنار ساحل را به عنوان سنگرهای دفاعی حفظ کرده و ساختمانهای بعدی را تخریب و تبدیل به میدان مین کرده بودند. محله ما را هم صاف کرده و توی آن مین کاشته بودند. دورتادور محله یک خاکریز کوتاه نیم متری زده شده و روی آن پوشیده از سیم خاردار و میله گرد بود. هر چه نگاه کردم حتی حدود خانه مان قابل تشخیص نبود. در دور شهر هم خانه های مردم را تخریب کرده بودند، تیرآهن های خانه ها و ماشین های اوراقی شهر را به شکل عمودی کاشته بودند تا مانع فرود نیروی های چتر باز شود. از خرمشهر به بیمارستان طالقانی آبادان، سراغ عبدالله رفتیم. عبدالله وقتی به هوش می‌آید اولین صدایی که می‌شنود صدای مادرم بوده. می گفت: «در حال بیهوشی و بیداری صدای ننه را شنیدم که عبدالله بیدار شو عزیزم خرمشهر آزاد شد، ننه بیدار شو.» اولین کسی که خبر آزادسازی خرمشهر را به عبدالله می دهد، مادرم بود. عبدالله چشم هایش را که باز می‌کند می‌بیند مادرم بالای سرش نشسته، اشک می ریزد و می‌گوید: «ننه قربونت برم، دورت بگردم، خدا را شکر که زنده ماندی و داری آزادی خرمشهر را می‌بینی.» وقتی به بیمارستان طالقانی رسیدم مادرم تا مرا دید زد زیر گریه که "ننه، خرمشهر آزاد شد غلامرضای عزیزم نیست که ببیند، محمد جهان آرا نیست که ببیند رضا موسوی نیست، عزیزانم نیستند." همین طور می گفت و گریه می‌کرد. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #پسرهای_ننه_عبدالله کانال خاطرات دفاع مقدس @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂