حديث مفاخرۀ امام علی و حضرت زهرا عليهماالسلام | شعر هیأت https://www.shereheyat.ir/article/astan/%D8%AD%D8%AF%D9%8A%D8%AB-%D9%85%D9%81%D8%A7%D8%AE%D8%B1%DB%80-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%B9%D9%84%DB%8C-%D9%88-%D8%AD%D8%B6%D8%B1%D8%AA-%D8%B2%D9%87%D8%B1%D8%A7-%D8%B9%D9%84%D9%8A%D9%87%D9%85%D8%A7%D8%A7%D9%84%D8%B3%D9%84%D8%A7%D9%85

#فاطمیه حدیث اعجاب آمیز مفاخره...👆👆👆 #اهل_بیت #امیرالمومنین #خاص #ثقلین

علم حقیقی وثمرات آن #علم #عبادت #معرفت #خاص قرآن: (وَمِنَ النَّاسِ وَالدَّوابِّ وَالْأنْعامِ مُخْتَلِفٌ ألْوانُهُ كَذلِكَ إنَّما يَخْشَى اللّه َ مِنْ عِبادِهِ الْعُلَماءُ إِنَ اللّه َ عَزِيزٌ غَفُورٌ). [ فاطر : 28. ] «و همچنين از مردم و جنبندگان و چارپايان رنگارنگ. اينچنين ، جز اين نيست كه از ميان بندگان خدا، تنها دانشمندان از او مى ترسند. همانا خداوند پيروزمند و آمرزنده است». الإمامُ عليٌّ عليه السلام : ثَمَرَةُ العِلمِ العَمَلُ بِهِ . [غرر الحكم : 4624 ] امام على عليه السلام : ميوه دانش، به كار بستن آن است. نمایش منبع  عنه عليه السلام : ثَمَرَةُ العِلمِ العِبادَةُ . [غرر الحكم : 4600. ] امام على عليه السلام : ميوه دانش، پرستش است. نمایش منبع  عنه عليه السلام : ثَمَرَةُ العِلمِ إخلاصُ العَمَلِ . [ غرر الحكم : 4642. ] امام على عليه السلام : ميوه دانش، خالص گردانيدن عمل [براى خدا] است. نمایش منبع  مصباح الشريعة ـ فيما نسبه إلى الإمامِ الصّادقِ عليه السلام ـ : الخَشيَةُ مِيراثُ العِلمِ ، والعِلمُ شُعاعُ المَعرِفَةِ وقَلبُ الإيمانِ ، ومَن حُرِمَ الخَشيَةَ لا يَكونُ عالِما وإن شَقَّ الشَّعرَ بِمُتَشابِهاتِ العِلمِ ، قالَ اللّه ُ تَعالى : «إنَّما يَخْشَى اللّه َ مِن عِبادِهِ العُلَماءُ» . [ مصباح الشريعة : 365 ـ 366 . ] مصباح الشريعه ـ در آنچه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است ـ : ترس [از خدا] ميراث دانش است و دانش، فروغ شناخت و دلِ ايمان. كسى كه از خشيت بى بهره باشد دانشمند نيست، گرچه در مشكلات و پيچيدگيهاى دانش موشكاف باشد. خداوند متعال فرمود: «جز اين نيست كه از ميان بندگان خدا، تنها دانشمندان از او مى ترسند»

#اهل_بیت #قرآن #ثقلین (عنکبوت/ ۴۹) الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُوجَعْفَرٍ (علیه السلام) فِی هَذِهِ الْآیَهًِْ بَلْ هُوَ آیاتٌ بَیِّناتٌ فِی صُدُورِ الَّذِینَ أُوتُوا الْعِلْمَ ثُمَّ قَالَ أَمَا وَ اللَّهِ یَا أَبَامُحَمَّدٍ مَا قَالَ بَیْنَ دَفَّتَیِ الْمُصْحَفِ قُلْتُ مَنْ هُمْ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ مَنْ عَسَی أَنْ یَکُونُوا غَیْرَنَا. امام باقر (علیه السلام)- ابوبصیرگوید: امام باقر (علیه السلام) این آیه را قرائت نمود و سپس فرمود: «به خدا ای ابامحمّد! خداوند در این آیه نفرمود که قرآن همان است که بین دوجلد قرار دارد]بلکه فرمود: در سینه‌ی کسانی که دانش به آن‌ها داده شده جای دارد[. از امام (علیه السلام) پرسیدم: «این اهل دانش چه کسانی هستند»؟ امام پاسخ داد: «غیر از ما چه کسی ممکن است باشد»؟! تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۰۶  الکافی، ج۱، ص۲۱۴/ مستدرک الوسایل، ج۱۷، ص۳۲۸/ بحار الأنوار، ج۲۳، ص۲۰۰/ وسایل الشیعهًْ، ج۲۷، ص۱۸۰/ البرهان

#اهل_بیت #قرآن #ثقلین ۲ (عنکبوت/ ۵۵) الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَبْدِ‌الرَّحْمَنِ‌بْنِ‌کَثِیرٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) قَالَ قالَ الَّذِی عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْکِتابِ أَنَا آتِیکَ بِهِ قَبْلَ أَنْ یَرْتَدَّ إِلَیْکَ طَرْفُکَ قَالَ فَفَرَّجَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) بَیْنَ أَصَابِعِهِ فَوَضَعَهَا عَلَی صَدْرِهِ ثُمَّ قَالَ عِنْدَنَا وَ اللَّهِ عِلْمُ الْکِتَابِ کُلُّه. امام صادق (علیه السلام)- عبدالرّحمن‌بن‌کثیر از امام صادق (علیه السلام) نقل می‌کند که فرمود: «و آن کس که از علم کتاب بهره‌ای داشت گفت: من، پیش از آنکه چشم بر هم زنی، آن را نزد تو می‌آورم (نمل/۴۰)». امام (علیه السلام) انگشتان خود را از هم گشود و بر سینه گذاشت و فرمود: «به خدا قسم! در نزد ما تمام علم کتاب هست»

#اهل_بیت #قرآن #ثقلین (عنکبوت/ ۵۵) الصّادق (علیه السلام)- ِ عَنْ سَدِیرٍ قَالَ کُنْتُ أَنَا وَ أَبُوبَصِیرٍ وَ یَحْیَی الْبَزَّازُ وَ دَاوُدُبْنُ‌کَثِیرٍ فِی مَجْلِسِ أَبِی‌عَبْدِاللَّهِ (علیه السلام) ... یَا سَدِیرُ فَهَلْ وَجَدْتَ فِیمَا قَرَأْتَ مِنْ کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ قُلْ کَفی بِاللهِ شَهِیداً بَیْنِی وَ بَیْنَکُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ قَالَ قُلْتُ قَدْ قَرَأْتُهُ جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ فَمَنْ عِنْدَهُ عِلْمٌ مِنَ الْکِتابِ أَفْهَمُ أَمْ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتابِ قَالَ لَا بَلْ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْکِتَابِ کُلُّهُ قَالَ فَأَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَی صَدْرِهِ وَ قَالَ عِلْمُ الْکِتَابِ وَ اللَّهِ کُلُّهُ عِنْدَنَا عِلْمُ الْکِتَابِ وَ اللَّهِ کُلُّهُ عِنْدَنَا. امام صادق (علیه السلام)- سدیر گوید: من و ابوبصیر و یحیی بزّاز و داودبن‌کثیر در مجلسی در محضر امام صادق (علیه السلام) بودیم ... فرمود: «ای سدیر! در قرآن این آیه: بگو: خدا و هرکس که از کتاب آگاهی داشته باشد، به شهادت میان من و شما کافی است (رعد/۴۳) را خوانده‌ای»؟ گفتم: «فدایت شوم! خوانده‌ام». فرمود: «آنکه جزئی از علم کتاب نزد اوست داناتر است یا کسی که کل علم کتاب نزد اوست»؟ گفتم: «بلکه کسی که کل علم کتاب نزد اوست». سپس با دست به سینه خود اشاره کرد و فرمود: «تمام علم کتاب و اللَّه نزد ما است، تمام علم کتاب والله نزد ما است». تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۱۲  بحار الأنوار، ج۲۶، ص

#اهل_بیت #خاص -۱ (عنکبوت/ ۵۸) الباقر (علیه السلام)- وَ أَنَا صَاحِبُ الْجَنَّهًِْ وَ النَّارِ أُسْکِنُ أَهْلَ الْجَنَّهًِْ الْجَنَّهًَْ وَ أُسْکِنُ أَهْلَ النَّارِ النَّارَ وَ إِلَیَّ تَزْوِیجُ أَهْلِ الْجَنَّهًِْ وَ إِلَیَّ عَذَابُ أَهْلِ النَّار. امام باقر (علیه السلام)- من صاحب بهشت و جهنّم هستم؛ بهشتیان را در بهشت اسکان می‌دهم و جهنّمیان را به جهنّم می‌فرستم؛ تزویج اهل بهشت به دست من و عذاب اهل جهنم نیز به دست من است. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۱۸  بحار الأنوار، ج۵۳، ص

#اهل_بیت #دنیا #آخرت #قلب (عنکبوت/ ۶۶) الباقر (علیه السلام)- تُحَفُ العُقُول وَ مِنْ کَلَامِهِ (علیه السلام) لِجَابِرٍ (رحمة الله علیه) أَیْضاً خَرَجَ یَوْماً وَ هُوَ یَقُولُ أَصْبَحْتُ وَ اللَّهِ یَا جَابِرُ (رحمة الله علیه) مَحْزُوناً مَشْغُولَ الْقَلْبِ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ مَا حُزْنُکَ وَ شُغْلُ قَلْبِکَ کُلُّ هَذَا عَلَی الدُّنْیَا فَقَالَ (علیه السلام) لَا یَا جَابِرُ (رحمة الله علیه) وَ لَکِنْ حُزْنُ هَمِّ الْآخِرَهًِْ یَا جَابِرُ (رحمة الله علیه) مَنْ دَخَلَ قَلْبَهُ خَالِصُ حَقِیقَهًِْ الْإِیمَانِ شُغِلَ عَمَّا فِی الدُّنْیَا مِنْ زِینَتِهَا إِنَّ زِینَهًَْ زَهْرَهًِْ الدُّنْیَا إِنَّمَا هُوَ لَعِبٌ وَ لَهْوٌ وَ إِنَّ الدَّارَ الْآخِرَةَ لَهِیَ الْحَیَوانُ یَا جَابِرُ (رحمة الله علیه) إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَا یَنْبَغِی لَهُ أَنْ یَرْکَنَ وَ یَطْمَئِنَّ إِلَی زَهْرَهًِْ الْحَیَاهًِْ الدُّنْیَا وَ اعْلَمْ أَنَّ أَبْنَاءَ الدُّنْیَا هُمْ أَهْلُ غَفْلَهًٍْ وَ غُرُورٍ وَ جَهَالَهًٍْ. امام باقر (علیه السلام)- در کتاب «تحف العقول» آمده است: از سخنان امام باقر (علیه السلام) به جابر (رحمة الله علیه): [جابر گوید:] روزی آن حضرت (علیه السلام) از منزل خارج شد درحالی‌که میفرمود: «ای جابر (رحمة الله علیه)! به خدا سوگند، شب را غمگین و دل نگران به صبح رساندم». پرسیدم: «فدایت شوم! غم و دل نگرانیتان برای چیست؟ برای دنیا»؟! فرمود: «نه جابر بلکه غم و اندوهم نگرانی از آخرت است. جابر! هرکس پاکی حقیقت ایمان بر دلش وارد شود، دیگر کمتر توجّهی به هیچ زیور دنیایی نکند. به راستی خوشی به زیور دنیا فقط و فقط بازی است و سرگرمی، و بی‌شکّ سرای آخرت، زندگانی [راستین] است. ای جابر! در خور و شایسته فرد مؤمن نیست که به خوشی زندگی این سرا تکیه و اعتماد کند، و این را بدان که دنیاپرستان همان جماعت غافل و فریبکار و نادانند». تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۴  بحار الأنوار، ج۷۵، ص

#اهل_بیت #اباعبدالله #کربلا (عنکبوت/ ۶۷) الباقر (علیه السلام)- خَلَقَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَرْضَ کَرْبَلَاءَ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ الْکَعْبَهًَْ بِأَرْبَعَهًٍْ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ عَامٍ وَ قَدَّسَهَا وَ بَارَکَ عَلَیْهَا فَمَا زَالَتْ قَبْلَ خَلْقِ اللَّهِ الْخَلْقَ مُقَدَّسَهًًْ مُبَارَکَهًًْ وَ لَا تَزَالُ کَذَلِکَ حَتَّی یَجْعَلَهَا اللَّهُ أَفْضَلَ أَرْضٍ فِی الْجَنَّهًِْ وَ أَفْضَلَ مَنْزِلٍ وَ مَسْکَنٍ یُسْکِنُ اللَّهُ فِیهِ أَوْلِیَاءَهُ فِی الْجَنَّهًِْ. امام باقر (علیه السلام)- خداوند تبارک‌وتعالی بیست‌وچهار هزار سال پیش از خلقت کعبه، زمین کربلا را آفرید و آن را مقدّس و مبارک قرار داد و پیوسته اینگونه باقی است تا خدای متعال آن را بهترین زمین بهشت و بهترین منزل و مسکن اولیای خود در بهشت قرار دهد. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۴  بحار الأنوار، ج۹۸، ص

#اباعبدالله #کربلا (عنکبوت/ ۶۷) السّجّاد (علیه السلام)- اتَّخَذَ اللَّهُ أَرْضَ کَرْبَلَاءَ حَرَماً آمِناً مُبَارَکاً قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ اللَّهُ أَرْضَ الْکَعْبَهًَْ وَ یَتَّخِذَهَا حَرَماً بِأَرْبَعَهًٍْ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ عَامٍ وَ إِنَّهُ إِذَا زَلْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی الْأَرْضَ وَ سَیَّرَهَا رُفِعَتْ کَمَا هِیَ بِتُرْبَتِهَا نُورَانِیَّهًًْ صَافِیَهًًْ فَجُعِلَتْ فِی أَفْضَلِ رَوْضَهًٍْ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّهًِْ وَ أَفْضَلِ مَسْکَنٍ فِی الْجَنَّهًِْ لَا یَسْکُنُهَا إِلَّا النَّبِیُّونَ وَ الْمُرْسَلُونَ أَوْ قَالَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ فَإِنَّهَا لَتَزْهَرُ بَیْنَ رِیَاضِ الْجَنَّهًِْ کَمَا یَزْهَرُ الْکَوْکَبُ الدُّرِّیُّ بَیْنَ الْکَوَاکِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ یَغْشَی نُورُهَا أَبْصَارَ أَهْلِ الْجَنَّهًِْ جَمِیعاً وَ هِیَ تُنَادِی أَنَا أَرْضُ اللَّهِ الْمُقَدَّسَهًُْ الطَّیِّبَهًُْ الْمُبَارَکَهًُْ الَّتِی تَضَمَّنَتْ سَیِّدَ الشُّهَدَاءِ وَ سَیِّدَ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّهًْ. امام سجّاد (علیه السلام)- خداوند متعال بیست‌وچهار هزار سال قبل از اینکه زمین کعبه را خلق کند و آن را حرم قرار دهد زمین کربلا را آفرید و آن را حرم امن و مبارک گرداند، و هرگاه حق تعالی بخواهد کره‌ی زمین را لرزانده و حرکت دهد (شاید کنایه از قیامت باشد) زمین کربلا را همراه تربتش درحالی‌که نورانی و شفّاف است بالا برده و آن را در برترین باغ‌های بهشت قرارداده و بهترین مسکن در آنجا می‌گرداند و در آن جز انبیاء و مرسلین (علیهم السلام) ساکن نمی‌شود. این زمین بین باغ‌های بهشت می‌درخشد همان طوری که ستاره‌ی درخشنده بین ستارگان نورافشانی می‌نماید، نور این زمین چشم‌های اهل بهشت را تار می‌کند و با صدایی بلند می‌گوید: «من زمین مقدّس و طیّب و پاکیزه و مبارکی هستم که سید الشّهداء و سرور جوانان اهل بهشت را در خود دارم». تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۴  بحار الأنوار، ج۹۸، ص

#اهل_بیت #اباعبدالله #کربلا (عنکبوت/ ۶۷) الباقر (علیه السلام)- الْغَاضِرِیَّهًُْ هِیَ الْبُقْعَهًُْ الَّتِی کَلَّمَ اللَّهُ فِیهَا مُوسَی بْنَ عِمْرَانَ (علیه السلام) وَ نَاجَی نُوحاً (علیه السلام) فِیهَا وَ هِیَ أَکْرَمُ أَرْضِ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ مَا اسْتَوْدَعَ اللَّهُ فِیهَا أَوْلِیَاءَهُ وَ أَنْبِیَاءَهُ فَزُورُوا قُبُورَنَا بِالْغَاضِرِیَّهًْ. امام باقر (علیه السلام)- غاضریّه مکانی است که خداوند متعال در آنجا با موسی‌بن‌عمران (علیه السلام) تکلّم نمود و با حضرت نوح (علیه السلام) مناجات کرد، این زمین کریم‌ترین و شریف‌ترین بقاع روی زمین بوده و اگر این معنا نبود هرگز خداوند متعال اولیاء و انبیایش را در آن به ودیعه نمی‌گذارد، پس بر شما است که قبور ما را در غاضریّه زیارت کنید. تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۶  مستدرک الوسایل، ج۱۰، ص

#توحیدی #اهل_بیت #اباعبدالله #کربلا (عنکبوت/ ۶۷) الصّادق (علیه السلام)- الغاضریه من تربه بیت المقدس: عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فَضَّلَ الْأَرَضِینَ وَ الْمِیَاهَ بَعْضَهَا عَلَی بَعْضٍ فَمِنْهَا مَا تَفَاخَرَتْ وَ مِنْهَا مَا بَغَتْ فَمَا مِنْ مَاءٍ وَ لَا أَرْضٍ إِلَّا عُوقِبَتْ لِتَرْکِهَا التَّوَاضُعَ لِلَّهِ حَتَّی سَلَّطَ اللَّهُ الْمُشْرِکِینَ عَلَی الْکَعْبَهًِْ وَ أَرْسَلَ إِلَی زَمْزَمَ مَاءً مَالِحاً حَتَّی أَفْسَدَ طَعْمَهُ وَ إِنَّ أَرْضَ کَرْبَلَاءَ وَ مَاءَ الْفُرَاتِ أَوَّلُ أَرْضٍ وَ أَوَّلُ مَاءٍ قَدَّسَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فَبَارَکَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا فَقَالَ لَهَا تَکَلَّمِی بِمَا فَضَّلَکِ اللَّهُ تَعَالَی فَقَدْ تَفَاخَرَتِ الْأَرَضُونَ وَ الْمِیَاهُ بَعْضُهَا عَلَی بَعْضٍ قَالَتْ أَنَا أَرْضُ اللَّهِ الْمُقَدَّسَهًُْ الْمُبَارَکَهًُْ الشِّفَاءُ فِی تُرْبَتِی وَ مَائِی وَ لَا فَخْرَ بَلْ خَاضِعَهًٌْ ذَلِیلَهًٌْ لِمَنْ فَعَلَ بِی ذَلِکَ وَ لَا فَخْرَ عَلَی مَنْ دُونِی بَلْ شُکْراً لِلَّهِ فَأَکْرَمَهَا وَ زَادَ فِی تَوَاضُعِهَا {وَ زَادَهَا لِتَوَاضُعِهَا} وَ شَکَرَهَا اللَّهُ بِالْحُسَیْنِ (علیه السلام) وَ أَصْحَابِهِ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) مَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ رَفَعَهُ اللَّهُ وَ مَنْ تَکَبَّرَ وَضَعَهُ اللَّهُ تَعَالَی. امام صادق (علیه السلام)- صفوان جمّال از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: «خداوند تبارک‌وتعالی برخی از زمین و آب‌ها را بر بعضی دیگر برتری داد، پاره‌ای تفاخر و تکبّر نموده و تعدادی از آن‌ها ستم و تعدّی نمودند. از این رو آب و زمینی نماند مگر آنکه به خاطر ترک فروتنی وخشوع در برابر خدای متعال مورد عتاب و خطاب الهی واقع شد. تا آنجا که خدای متعال مشرکین را بر کعبه مسلّط کرد و به زمزم آبی شور وارد نمود تا طعمش فاسد گردید. ولی زمین کربلا و آب فرات اوّلین زمین و اوّلین آبی هستند که خداوند متعال آن‌ها را مقدّس و پاکیزه نمود و برکت به آن‌ها داد و سپس به آن زمین فرمود: «سخن بگو! به آنچه خدا تو را به آن فضیلت داده که همه‌ی زمین‌ها وآب‌ها بر یکدیگر فخرفروشی و تکبّر کردند. در این هنگام زمین کربلا به سخن آمد و گفت: «من همان زمین مقدّس الهی هستم که خدای متعال آن را مبارک گردانیده و شفا را در تربت و آب من قرار داد، هیچ فخری نکرده بلکه در مقابل آن کس که این فضیلت را به من داده فروتن و ذلیل می‌باشم، چنانچه بر زمین‌های دون خود نیز فخر نمی‌کنم بلکه خدا را شکر و سپاس می‌کنم». پس خداوند متعال به‌واسطه‌ی امام حسین (علیه السلام) و اصحابش آن سرزمین را مورد اکرام قرار داد و در تواضع و فروتنی و شکرش افزود». سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: «کسی که برای خدا تواضع و فروتنی کند حق تعالی او را بلند می‌کند و کسی که تکبّر نماید وی را پست و ذلیل خواهد نمود». تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۱، ص۴۲۶  کامل الزیارت، ص