🔴به بهانه روز بزرگداشت شیخ بهائی و روز معماری ✍️ حجت الاسلام دکتر احمدحسین شریفی، رییس دانشگاه قم 🔶امروز (سوم اردیبهشت) در تقویم جمهوری اسلامی ایران با عنوان روز بزرگداشت #شیخ_بهائی و روز #معماری نامگذاری شده است. معماری را می‌توان در زمره «هنر» به حساب آورد؛ زیرا هم «دانش» است و هم «صنعت»؛ هم «تجلی جهان‌نگری» است و هم «ظهوریافته‌ی ایدئولوژی»؛ هم «محصول فرهنگ» است و هم «انتقال‌دهنده فرهنگ». 🔷در این رابطه بیان دو نکته خالی از لطف نیست: 🔻نکته اول: باید بدانیم که شیخ بهائی که به بهانه بزرگداشت او روز سوم اردیبهشت به روز معماری نامگذاری شده است، افزون بر آنکه یک معمار کم‌نظیر و استثنائی بود؛ حکیم، فقیه، عارف، ریاضی‌دان، منجم، شاعر، ادیب، مورخ و محدثی بزرگ هم بود. فی الواقع، معماری او مظهر و تجلی حکمت و فقه و فلسفه و کلام و عرفان و دین‌شناسی او و همچنین «عقلانیت تاریخی» او بود. 🔻نکته دوم: فرهنگ مدرن غرب و #سبک_زندگی مدرن غربی، با همه خوبی‌ها و بدی‌هایش، یعنی فکر و فرهنگ #پست‌مدرن، با تغییر در معماری رسمیت یافت. معماری پست‌مدرن نیز نه تنها تجلی و مظهر ارزش‌های لیبرالیستی که ظهوریافته فلسفه و حتی معرفت‌شناسی پست‌مدرن است: «پیچیدگی»، «ابهام»، «درهم‌ریختگی»، «درهم‌تنیدگی» و «بی‌نظمی» از ویژگی‌های فلسفه و معرفت‌شناسی پست‌مدرن است که همگی از ویژگی‌های معماری پست‌مدرن هم به شمار می‌روند. همچنین «فردیت»، «لذت‌گرایی»، «لذت‌طلبی» و «سودگرایی» نیز از شاخصه‌های ارزشی پست‌مدرنیسم است که تجلی و ظهور همه آنها را می‌توان در معماری پست مدرن هم یافت. 🔶اما آیا مکتب فلسفی ما و جهان‌نگری و نظام ارزشی ما نیز مانند جهان‌نگری و نظام ارزشی پست‌مدرن دارای ویژگی آشفتگی و درهم‌تنیدگی و بی‌نظمی است؟ پاسخ روشن است؛ ما چنین #فلسفه‌ و جهان‌نگری و نظام ارزشی‌ای نداشته و نداریم. ◾️افسوس که نه بسیاری از فیلسوفان ما متوجه این شکاف عظیم میان معماری و فلسفه ما هستند و نه بسیاری از معماران و شهرسازان ما متوجه‌اند که در چه زمینی بازی می‌کنند، سنگ چه مکتبی را به سینه می‌زنند و با معماری خود چه #فرهنگ و جهان‌نگری‌ و فلسفه‌ای را مدیریت می‌کنند: زیرا به اعتقاد این بنده «معماری چیزی جز «مدیریت فضا» به منظور «مدیریت اندیشه و رفتاری» که در آن فضا انجام می‌گیرد نیست.» #معماری #شیخ_بهایی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

💠 شور اشتراک گذاری(sharing) در عصر رسانه ✍ ابراهیم شریفی، پژوهشگر اخلاق و رسانه یکی از ویژگی های رسانه ای بودن شور اشتراک گذاری است؛ به عبارتی مردمان عصر ما تب اشتراک زندگی شان را دارند؛ از ضروریات صفحه(پیج) باز کردن در شبکه های مختلفی همچون اینستا، توئیتر و... نیز کانال و گروه این است که محتوا و مطلبی را با دیگران به اشتراک بگذاریم. 🔻 تا اینجا امر خطیری را مشاهده نمیکنیم، هر آنچه هست تلقی به خوبی میشود ولی چالش از جایی است که ما مردم عصر رسانه، تب اشتراک زندگی خصوصی خود با دیگران را پیدا میکنیم و این امر به نوعی اپیدمی شده که اجتناب ناپذیر شده است. 🔹چه بسیار مرد و زن، جوان و پیری که زندگی خود را تبدیل به اتاق شیشه ای کرده اند و تمام جزئیات زندگیشان را نمایان و در معرض همگان قرار داده اند. 🌐 خانم ربکا نیوبرگر ، در مقاله ای با عنوان « اگر افلاطون عضو توئیتر بود، آنجا چه می‌نوشت؟» که در سال ۲۰۱۴ در نیویورک تایمز منتشر کرده است (به خوبی میدانیم که این تب در سالهای اخیر ، کاهش نداشته بلکه رو به فزونی بوده است) چنین می نویسد: تلفن‌های همراه مردم، هر دو طرفشان، کنار ظرف‌های شامشان گذاشته شده بود تا بتوانند از غذایشان عکس بگیرند و در صفحۀ فیس‌بوک یا حسابِ اینستاگرامشان به اشتراک بگذارند. من می‌دانستم آن‌ها این کار را می‌کنند. 🔰 مردم این روز‌ها، هر جور که بشود، خودشان را اینجا‌ها در معرض نمایش می‌گذارند و با به اشتراک گذاشتن کلمه‌ها و عکس‌ها و فیلم‌هایشان، داستان‌هایی از زندگی خودشان را تعریف و منتشر می‌کنند. آن‌ها افکار و اعمالشان را، بزرگ باشد یا کوچک (گاهی هم بسیار کوچک)، بین همه پخش می‌کنند. چیزی که ممکن است یک تمایل ابدی برای «مورد توجه بودن» به نظر برسد. همه این رخداد ها ریشه در تغییرات فرهنگیِ گسترده‌ای است که در جامعۀ ما رخ داده است. 🔵 این اشتراک گذاری های زندگی خصوص وقتی مهم تر می شود که ابعاد اخلاقی پیدا میکند؛ نزاعها، چالش ها، نقض حریم خصوصی، هتاکی، قضاوتها و... از جمله این موارد هستند که در محاکم قضایی ما هم منشا برخی جرایم، همین اشتراک گذاری ها بوده است. 🔸امیدوارم در مطالب بعدی بتوانم برخی از مصادیق جزئی اطلاعاتی که نباید به اشتراک گذاشت خدمتتان عرض کنم. #رسانه #مدرنیته #سبک_زندگی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

.✔️منطق تصمیم‌ ✍️ سیدصابر رضایی، عضو کانون نویسندگان حوزوی این روزها مطالب فراوانی درباره‌ی شجاعت و فداکاری مثال‌زدنی و حیرت‌آورِ جوانی نقل می‌شود که آن تکفیری خون‌ریز را هنگام حمله به زائران حرم حضرت شاهچراغ، با یک ضربه‌ خلع سلاح کرد. اینجا پرسشی مهم قابل طرح است: جوان شیرازی قصه‌ی ما در آن لحظه چگونه آن‌قدر راحت تصمیم گرفت با دست خالی به دامان آتش برود؟ چرا ذهن محاسبه‌گر، در آن لحظه در پی سنجش سود و زیان ظاهری و مادی برنیامد؟ جواب درست‌تر این است که در آن لحظه، تصمیم او، تجلی و حاصل یک عمر عمل او بود. امام خمینی(ره) در کتاب سرالصلوة از خواجه عبدالله انصاری نقل می‌کند که همه از عاقبت خود می‌ترسند و من از گذشته خود؛ چون عاقبت هر کس را گذشته او رقم می‌زند. «إِنَّ الَّذِينَ تَوَلَّوْا مِنْكُمْ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعَانِ إِنَّمَا اسْتَزَلَّهُمُ الشَّيْطَانُ بِبَعْضِ مَا كَسَبُوا».(155 آل عمران) برای شهیدشدن باید شهیدانه زیست. #شاهچراغ #حواث #سبک_زندگی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

🔴 شکاف نظری و عملی برخی از دینداران ✍️ حجت الاسلام احمدحسین شریفی، رئیس دانشگاه قم به اعتقاد #شهید_مطهری، دین و دینداری زمانی می‌تواند میوه‌های مخصوص خود و سبک زندگی ویژ‌ه خود را داشته باشد که از ریشه، یعنی از عقیده و ایمان، شروع شود. و الا اولاً، میوه‌ها و محصولات آن جنبه «تصنعی» خواهد داشت؛ یعنی شاخه‌ها و میوه‌ها فی‌الواقع مربوط به دین نخواهد بود؛ بلکه پیوندی‌ و تصنعی و همراه با کلفت و زحمت خواهد بود. «بايد كارى كرد كه اخلاق حسنه و اعمال ما ثمره طبيعى عقيده و ايمان بوده باشد. اگر ثمره طبيعى بود، ديگر زحمت و تكلف نخواهد بود.» و ثانیاً، شاهد شاخه‌ها و میوه‌های متناقض و متضاد خواهیم بود. هم به زیارت امام حسین(ع) می‌رود و هم کارهای یزیدی می‌کند! هم مسجد می‌رود و هم ربا می‌‌گیرد! هم شراب می‌نوشد و هم گلاب نذر حرم می‌کند!: یک دست به مصحفیم و یک دست به جام گه نزد حلالیم و گهی نزد حرام ماییم در این گنبد فیروزه‌ی فام نه کافر مطلق نه مسلمان تمام اما اگر #سبک_زندگی و اخلاقیات ما محصول باورها و عقاید ما باشد، هرگز شاهد چنین تناقضات و تضادهایی نخواهیم بود. «ممكن نيست يك درخت كه از ريشه و اصل معين مايه مى‏گيرد، هم ثمره‏اش گلابى باشد و هم زال زالك.» #دینداری #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

داستان این عکس! ✍️سعید احمدی یکی از چند چیزی که دلم برایش ضعف می‌رود «معماری ایرانی‌اسلامی» است. چند روز پیش رفتم گلزار شهدای قم. مقبره امام‌زاده‌ی معروفی آنجاست به نام علی بن جعفر. بنا و تزئینات آن ارزش دست‌کم یک‌بار دیدن را دارد. من ده‌ها بار با دقت و لذت به ایوان آن چشم دوخته‌ام. این بار ناپرهیزی کردم و خواستم لذت دیدار آن را با دیگران قسمت کنم. داشتم عکس می‌گرفتم که صدایی زنانه از داخل گفت: «نکن آقا! اشکال داره». گوش و چشم و حواسم را داده بودم به دوربین. صدا دست‌بردار نبود. «آقا! پسرم! با شمام. عکس نگیر! اشکال داره.» سرم را چرخاندم طرف صدا. روی زنی میان‌سال به من بود و صدایش توی گوشم. به سر و وضعش می‌آمد که خادم باشد. یک چیزی توی مایه‌های خادم‌های مسجد یا حوزه یا البته خادم‌های عربی حرم امام حسین، سلام‌الله علیه. «اشکالش چیه خانم؟» «آثار باستانیه. عکس گرفتن تو به این‌ها ضرر می‌زنه.» سر از این حرف‌هایش در نیاوردم. فقط این را فهمیدم که تا حالا چشمش به گل و مرغ‌های زیبای این کاشی‌ها نیفتاده؛ مقرنس‌های بالای سرش را ندیده؛ خطوط متنوع کتیبه‌ها را نخوانده؛ دلش فقط بند ضریح اما‌مزاده است. شاید هم نه؛ نمی‌خواهد دیگران از دیدن این معماری سهمی ببرند و دل‌شان ضعف برود. همین‌طور که به کار ضرردارم ادامه می‌دادم، زبانم را بی‌کار نگذاشتم و به‌نظرم جمله‌ی هوشمندانه‌ای گفتم: «من خودم میراث فرهنگیم خانم! نگران نباش. حواسم هست». #معماری #سبک_زندگی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

✔️ جرأتِ نخستین‌ها ✍️ محمدجوادمحمودی می‌گفت اولین بارها همیشه سخته! آدما تو اولین بارها خود واقعیشون رو نشون میدن، اینکه فرار رو انتخاب کنن یا ... شاید اولین بار بتونه نتیجه‌ی آخرین بار رو مشخص کنه، اصلا آخرین بارها ارزشی ندارن، چون تکرارها به تو جرأت بخشیدن، اینکه هنر نیست! شاید عصاره و شیره‌ی زندگی، مجموعه‌ای از اولین بارهامون باشه، بقیه‌اش تکراری از همون اولین بارهاست... آدمای قوی، زندگیشون پر از اولین‌ها است، اولین قرارها اولین آشنایی‌ها اولین نگاه‌ها اولین ... #ادبیات #سبک_زندگی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

#کوتاه_نوشت برای شکست دادن یک نفر، نیاز نیست او را واقعا شکست دهید، کافی است کاری کنید که او باور کند شکست خورده است! ................................. آنکه را تدبیر نباشد، تقدیر چاره نبخشد! ✍️ محمدجوادمحمودی #سبک_زندگی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

🟡 هدفداری در زندگی ✍️ احمدحسین شریفی 🔹نیازها، مشکلات و مسائل فراوانند، تأمین و حل همه آنها ناشدنی است. افراد «موفق» کسانی‌اند که اولاً، دنبال نیازها و مسائل غیرقابل تأمین نمی‌روند؛ و ثانیاً، در نیازهای قابل تأمین نیز به تعیین اولویت‌ها می‌پردازند و در جهت تأمین آنها برنامه‌ریزی و اقدام می‌کنند. #امیرمؤمنان علیه‌السلام می‌فرماید: ✔️«مَنِ اشْتَغَلَ بِغَیْرِ الْمُهِمِّ (قَدْ) ضَیَّعَ الْأَهَمَّ؛ کسی که مشغول کارهای غیرمهمّ شود، امور مهم‌تر را تباه می‌کند.» ✔️«إِنَّ رَأْیَکَ لَا یَتَّسِعُ لِکُلِّ شَیْ‏ءٍ فَفَرِّغْهُ لِلْمُهِمِّ؛ اندیشه تو برای همه‌چیز گنجایش ندارد، پس آن را برای کارهای مهم آزاد کن» #سبک_زندگی #اولویت‌بندی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

💠 تجربه‌ی محبت خدا ✍️ محمدمهدی دستورانی با ارسال نوشتاری به جمع نویسندگان حوزوی پیوست: گاهی با خود می‌گوییم «چرا خدا حداقل یک ذره شیرینی و لذت عبادت و محبتش را به ما نمی‌چشاند تا با خیال راحت‌تر و با هدفی روشن‌تر، زندگی‌مان را خدایی کنیم و خیالمان راحت باشد و مطمئن باشیم؟ حتما باید یک مدت زیادی سختی بکشیم تا به لذتش برسیم؟!!» می‌دانی پاسخ چیست؟ یک پاسخی خودمان می‌توانیم با تجربه‌ی خودمان و زمزمه‌ای درونی، به خودمان بدهیم: «خدا اینکار رو کرده‌ها! میدونی کجا و کی؟ خودتم بهتر میدونی. حدس زدی؟ ماه رمضون! همون روزایی که هرسال منتظرشیم تا برسه و کلی خاطره‌ی خوب ازش داریم. همون روزا که در طول سال وقتی بهش فکر میکنیم، یه حس خوبی داره. همون غروبا و شبایی که یه رایحه‌ی خاص و حس نابی درونمون می‌چرخه. همون وقتای افطار که حس عجیبی بهمون دست میده وقتی میخونیم «اللّٰهم لَکَ صُمْتُ وَ عَلَیٰ رِزْقِکَ أَفْطَرْتُ: الهی، روزه‌ام فقط برای تو بود؛ و فقط با روزی تو افطار می‌کنم». همون روزا که با اینکه گشنگی و تشنگی میکشیم و بی‌حالیم، ولی یه دنیا عشق میکنیم؛ خصوصا شب‌ها موقع دعا، و خیلی مخصوصا شبای قدر». آری؛ پاسخ یکسری از سوالاتمان را در تجربه‌هایمان می‌توانیم بیابیم؛ فقط کافی است گاهی بشویم مصداق آیه‌ی «وَ ذَکِّرْ فإنَّ الذِّکْرَیٰ تَنْفَعُ الْمُؤْمِنِینَ (ذاریات۵۵)». پاسخ‌هایی از جنس خودمان، که بیشتر از هرچیزی برایمان مطمئن‌تر و دلنشین‌تر است. #رمضان #محبت_خدا #عبادت #سبک_زندگی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

🔘نهادینه کردن مفاهیم لیبرالیسم در ذهن نوجوانان از راه جریان‌های رسانه‌ای ▪️یکی از تاثیراتی که جریانات رسانه ای در دراز مدت روی ذهن فرزندان ما میگذارند نهادینه کردن و معتقد کردن آنان به مفاهیم لیبرالیسم است.. ▫️#فضای_رسانه به فرزند ما این خط را میدهد که والدین تو می‌توانند #سبک_زندگی خودش را داشته باشد #افکار و #عقاید و #پوشش خودش را داشته باشد.. و تو هم سبک زندگی و افکار و عقاید و پوشش خودت را داشته باش و به کسی ربطی ندارد .. ▪️این نکته، منشأ تقابل بین والدین و فرزندان است که جریانات رسانه ای به آن دامن می‌زنند و هر چه افراد در این فضای رسانه بیشتر ورود کنند این شکاف عمیق تر خواهد شد… انجمن سواد رسانه طلاب #سواد_رسانه #جنگ_شناختی #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

📮از موشک‌های سنگرشکن فرهنگی غافل نشویم! ✍ احمدحسین شریفی 🔸دغدغه‌مندان فرهنگی کشور و همه عزیزانی که خبرهای متنوع سیاسی، فرهنگی، نظامی و اقتصادی کشور را با حساسیت و دقت دنبال می‌کنید، آیا توجه کرده‌اید که فقط در دو روز گذشته در کنار خبرهای مسرّت‌بخش و افتخارآفرین دفاعی و نظامی در تقابل با باند جنایت‌کار صهیونیستی در جنگ سخت، اخبار بسیار نگران‌کننده‌ای از قربانیان شبیخون فرهنگی و جنگ نرم در کشور منتشر شده است؟! دقت کرده‌اید که فقط در دو روز گذشته و فقط در دو استان مازندران و همدان (بر اساس خبرهای منتشره) ده‌ها نفر از جوانان و نوجوانان و خانواده‌ها به دلیل مصرف مشروبات الکلی و زیاده‌روی در شرابخواری نفله شده‌اند؟! ♦️فراموش نکنیم برنامه اصلی دشمن برای شکست جبهه مقاومت، برنامه فرهنگی و تغییر #سبک_زندگی است. دشمن از شکست جبهه مقاومت در جنگ سخت، کاملاً ناامید است. اما به شکست این جبهه در جنگ نرم بسیار امیدوار است. و برای آن نیز به شدت سرمایه‌گذاری کرده و می‌کند. دائماً در حال صید جوانان و نوجوانان و خانواده‌هاست. نگاهی به سطح شهر بیاندازید و قربانیان و تلفات سنگین جنگ نرم و شبیخون فرهنگی را ببینید. این قربانیان متأسفانه، بی‌دفاع رها شده‌اند! به صراحت می‌گویم، افسران و فرماندهان «قدرت نرم» و «دفاع فرهنگی»، سردرگم‌اند و بی‌برنامه! 🔹بدون تردید اگر مجاهدان و مبارزان #جنگ_نرم و افسران مقابله با تهاجم فرهنگی و مدافعان حریم ارزش‌های دینی، دوشادوش مجاهدان عرصه جنگ سخت و حتی قوی‌تر و جدی‌تر از آنان، به وظیفه جهادی خود، در اخلاق‌گستری و توسعه معنویت اسلامی و در مبارزه با سبک زندگی غربی (که در بیانیه گام دوم انقلاب نیز مورد تأکید ویژه قرار گرفته است) به درستی عمل نکنند، در جنگ ترکیبی پیچیده غربیان و صهیونیست‌ها علیه انقلاب اسلامی، شکست خواهیم خورد. آنان به شکست و شکنندگی ما در داخل چشم دوخته‌اند! آنان به قربانیان جنگ نرم به عنوان سربازان و فدائیان غرب نگاه می‌کنند! #گام_دوم #نویسندگان_حوزوی_البرز @howzavian_alborz

🔺توهم دینداری تأملی بر یکی از آسیب‌های پنهان اخلاقی در زیست طلبگی در نگاه دینی، دینداری نه در ظواهر، که در عمق باور و صداقت درونی انسان با خدا معنا می‌شود. ایمان، حقیقتی قلبی است که عمل، تنها جلوه‌ی بیرونی آن است؛ و شریعت، نظامی از مناسک و احکام است برای زنده‌نگه‌داشتن همین باطن. به‌عبارتی، رفتار دینی اصالت ندارد، بلکه آینه‌ای است برای یادآوری آن‌چه باید در دل باشد. در این میان، یکی از آسیب‌های جدی اما کمتر شناخته‌شده در زندگی #طلاب علوم دینی، توهم دینداری ناشی از «زیستن در جماعت مؤمنان» است. طلبه در فضای حوزه‌ی علمیه، هم‌نشین علم و فقاهت است؛ در میان جمعی از اهل عبادت و تهجد، حلقه‌های درس و مباحثه، مجالس روضه و ذکر اهل‌بیت (ع). اما همین بستر دینی، اگر با آگاهی و مراقبه همراه نباشد، می‌تواند چنان بستر غفلتی شود که آدمی در آن، از خود غایب شود و حقیقت ایمان را با صحنه‌ی آن اشتباه بگیرد. طلبه‌ای که هر روز در جمع نمازگزاران است، ممکن است به‌تدریج گمان برد که نمازگزار بودن او، مساوی با مؤمن بودن اوست. وقتی همه‌ی اطرافیان او اهل دیانت‌اند، دیگر نیازی به بازنگری در درون خود احساس نمی‌کند. حضور در محیطی دینی برای او به عادتی بدل می‌شود که نه از سر ایمان، بلکه از سر جغرافیا و #سبک_زندگی ادامه می‌یابد. این‌جاست که عادت دینی، جای یقین ایمانی را می‌گیرد؛ و جبر محیط، جای انتخاب معنوی را. این توهم زمانی آشکار می‌شود که طلبه به فضایی غیردینی وارد می‌شود؛ دانشگاه، محل کار، سفر، یا هر موقعیتی که نشانی از جماعت مذهبی در آن نیست. ناگهان در درونش احساس اضطراب می‌کند، حس بی‌پناهی، حس دوری از خدا. این احساس، برخلاف تصور، نشانه‌ی قوت ایمان نیست. بلکه نشان می‌دهد که ایمانش نه بر محور درون، بلکه بر دوش محیط استوار بوده است. ایمانِ راستین، آن است که در تنهایی و غربت نیز تاب بیاورد. همچنان‌که حضرت یوسف (ع) در زندان، و حضرت ابراهیم (ع) در میان مشرکان، و امام سجاد (ع) در فضای اختناق اموی، نه تنها دین‌دار ماندند، بلکه از درون شعله‌ورتر شدند. حضور در جمع مذهبی، اگرچه نعمتی بزرگ است، اما به‌شرط آن‌که غفلت‌زاست نباشد. حضور باید زمینه‌ی #تذکر باشد، نه حجابی بر توهم. نباید جماعت دینداران، آدمی را از مراقبه‌ی نفس بی‌نیاز سازد. باید همواره این پرسش را در دل زنده نگاه داشت که «اگر من در این فضا نبودم، آیا همچنان اهل دیانت می‌بودم؟» سخن پایانی حوزه‌های علمیه، محافل ذکر و هیئات مذهبی باید به‌جای اطمینان‌بخشی‌های سطحی، ما را به بیداری عمیق‌تر دعوت کنند. دینداری اصیل، در خلوت ساخته می‌شود، نه در جمع؛ و جماعت، باید محرّک این خلوت درونی باشد، نه جایگزین آن. ✍️ سه_میم #نویسندگان_حوزوی_یزد @howzavian_yazd