🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_یازدهم🌻 #پارت_دوم☔️ صداے یاالله یاالله گفتن فردے همه را از جا برمی‌خیزاند ابراهیم در را باز می‌کند رو به مرد می‌گوید -بفرمایین -سلام عمو وسایل اومده یکے از بزرگاتون بیاد تحویل بگیره. همه به هم نگاه می‌کنند اکثر مریض و بیحال بودند، نگاهے به بقیه مےاندازم و بلند میشوم -من میرم. عصبانے بودم و می‌خواستم همه عصبانیتم را مانند سطل آبے روے آنها خالے کنم که فقط پتو و غذا مےآورند. با عصبانیت بیرون می‌روم و دمپایےهاے جلوے در را به پا می‌کنم پسرے که یاالله می‌گفت حال رو به کامیونے که کنار دیوار نگه داشته بود ایستاده و به دوستش می‌گفت -علےپتوهارو بنداز بالا.. لباس جهادےبسیجے به تن دارد پس معلوم است از طرف سپاه آمده. -فرمایش.. برمی‌گردد و سر به زیر می‌گوید -سلام همشیره یه چند تیکه وسیله است آووردیم خدمتتون. ‌-من خواهر شما نیستم ، به وسیله هاتونم نیازے نداریم. لحظه اے با تعجب سرش را بالا مےآورد و دوباره سر به زیر میشود -از اهالے روستا نیستین!! حدس می‌زدم از جلیقه هلال احمر بداند که براے اینجا نیستم با اعصبانیت می‌گویم -نیستم که نیستم شورشو درآووردین هرچند روز یه بار چند تا پتو و کنسرو میارین و میرین، این مردم کنسرو و پتو نمی‌خوان می‌خوان راهشون بازشه، دیروز یه بچه نزدیک بود غرق بشه، همین الان یه زن از درد زایمان بیهوش افتاده اونجا قلب جنین هم نمی‌زنه، بهش نگفتم تا دوباره از حال نره، اسم خودتونم گذاشتین گروه جهادے ، گروه جهادے، کو گروه جهادے؟ پس چرا ده روزه از سیل گذشته اینجا هنوز تا خرتناغ پره آبه.. نفسےمی‌گیرم و ادامه می‌دهم -جوونامون اونطرف مرز دارن جونشونو می‌دن تا خانواده‌ها تو آسایش باشن بعد یه عده الکے ریش گذاشتن و تسبیح به دست می‌گن ما گروه جهادے هستیم. نگاهے به پسر مےاندازم قرمز شده و پیشانےاش عرق کرده اما هنوز سرش پایین است لباس و پوتین هایش پر از گل است و موهایش بهم ریخته. کمےدلم می‌سوزد بد تخریبش کردم ، نفس عمیقےمی‌کشد و می‌گوید -حرف شما کاملا درست و صحیح، ما از طرف سپاه هستیم مناطق تقسیم شدن و یه عده دست سپاه و یه عده دست ارتش و یه عده دست خود استاندارے و شهردارےهست ، سپاه و ارتش تمام مناطقے که به عهدشون بوده رو پاکسازے کردن این منطقه هم به عهده استاندارے هست، استاندارےاعلام کرده همه مناطق پاکسازےشده، الان که اومدیم دیدیم نشده، بنده پیگیرےمی‌کنم ان شاالله اینجارو هم تا پس فردا پاکسازے می‌کنن. ابروانم را در هم کشیدم -ممنون. برمی‌گردد طرف کامیون -علے داداش آب معدنے و کنسروارو بفرست. چند بسته کنسرو و آب معدنے گرفت و روے زمین گذاشت و چند پتو هم کنار آنها. سرش را بلند نکرد و همانطور یاعلے گفت و رفت. همانطورکه دو بسته آب معدنےبرمیداشتم بلند داد زدم: -ابراهیم، نرگس بیاین اینارو ببریم تو. همینکه برگشتم ابراهیم و نرگس را دیدم که به دیوار تکیه زده بودند و مرا تماشا می‌کردند آرام جلو آمدند، یعنےفهمیدند که قلب آرام جان زهرا نمی‌زند؟!! نرگس به طرفم آمد -خاله راحیل؟بچه آبجی زهرام مرده؟! لبخند مصنوعےمی‌زنم -نه اونطورےبه آقاهه گفتم که بره زود نیرو بیاره راهو باز کنن. بغضش را قورت می‌دهد و می‌خندد با مهربانےمی‌گویم -پس به مامانتو آبجےزهرات نگے!! تند سرے به نشانه تایید تکان می‌دهد. به قلم زینب قهرمانے🌿 &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_دوازدهم #پارت_اول☔️ زینب را به آغوش می‌ڪشم -جیگرطلا.. می‌خندد و دو دندان تازه ریشه داده اش را به نمایش می‌گذارد -خانم بلا.. ایندفعه صداےقهقه اش بلند می‌شود. می‌خندم و می‌گویم -ووی ووی موش بخورتت... پاهایش را بهم می‌ڪوبد در زده می‌شود -خانم سنایے؟!! روسرےام را درست می‌کنم و زینب را محڪم در بغل می‌گیرم و بلند می‌شوم -بله بفرمایین.. نگاهےبه پشت در می‌ڪنم محمدآقاےموسوے که از همان روزےکه کامل تخریبش کردم خودش پشت کار افتاد و پمپ هاےآبکش را آورد و حالا با دوستانش و کادر سپاه درحال خالےکردن گل و لاے از خانه ها هستند. -از طرف حلال اهمر اومدن انگار که باید برید من داشتم میومدم بالا گفتن که بگم تشریف ببرید پایین. نگاهم را پایین مےاندازم - خیلےممنون که گفتین. -خواهش می‌کنم. با پا در را می‌بندم و زینب را روے زمین می‌گذارم لباسم مناسب است و کوله و کیف هایم حاضر است چادرم را روےسر می‌اندازم و کیف هایم را بیرون می‌گذارم و زینب را به آغوش می‌گیرم و خارج می‌شوم اهالےروستا مشغول شستن وسایلشان روےپشت بام هستند به سمت آسیه می‌روم. -آسیه خانم؟!! -بله خانم دکتر؟ می‌خندم و می‌گویم -چندباربگم من دکتر نیستم. می‌خندد و می‌گوید -کار صدتا دکتر و انجام دادےخواهر.. زینب را به سمتش می‌گیرم -از هلال احمر اومدن دنبالم دیگه راه هم باز شده منم باید برم. زینب را می‌گیرد و با بغض می‌گوید -عادت کرده بودیم بهت خانم دکتر. لبخند تصنعےمی‌زنم و می‌گویم -سرمی‌زنم بهتون. پس از درآغوش کشیدن همه زنان مهربان این روستا جلوے ابراهیم مےایستم. دستم را لاےموهایش به بازے درمےآورم. -ابراهیم مواظب این عبدالجواد باش دیگه هوس آب تنے به کلش نزنه. می‌خندد و موهایش را مرتب می‌کند. کنار عبدالجواد زانو می‌زنم -منو یادت نره آقاپسر اومدےقشم به منم سر بزن. لپش را می‌کشم و چشمکے می‌زنم او هم هول شده می‌گوید -کاش کاش یکم بیشتر می‌موندی. لبخندے می‌زنم و می‌گویم -دیگه باید برم مامانم دعوام می‌کنه اگه نرم. -پس بیاےدوباره‌ها!! می‌خندم و دستم را روےچشمانم می‌گذارم. -چشم. کنار نرگس زانو می‌زنم، بغض کرده، لبخندے می‌زنم -نرگس خانم اجازه هست بنده مرخص بشم؟! سرش را به معناے نه تکان می‌دهد. لبخند ناراحتےمی‌زنم -فردا زهرا می‌آد مامانت م‌آد، دوباره خونه هاتونو می‌سازن. بغضش می‌ترکد و درون آغوشم می‌خزد -بچه آبجےزهرام مرده. با بهت نگاهش می‌کنم -کےگفت؟! میان هق هقش می‌گوید -بلاخره آنتن گرفت خاله آسیه زنگ زد مامانم گفت. دستم را نوازش گونه روے موهاےخرمایے رنگش می‌کشم -آروم باش دخترخوشگل آبجیت دوباره بچه دار می‌شه، اینطورےنکنے زهرا ناراحت می‌شه! اشک هایش را پاک می‌کنم اما همچنان بغض دارد بوسه اے روےگونه اش می‌نشانم -می‌تونم برم؟!پایین منتظرمن. با بغض سرش را به علامت نمی‌دانم تکان می‌دهد. دوباره بوسه اے روے گونه اش می‌نشانم -زودے بهت سر می‌زنم. برمی‌خیزم و رو به همه باصداےنسبتا بلند می‌گویم -خداحافظ همگے خوبےبدے دیدید حلال کنید. هرکس چیزے می‌گوید. کوله ام را روے شانه ام مےاندازم و کیف و جعبه را در دو دستم می‌گیرم و به سمت نردبان حرکت می‌کنم نگاهے به دستانم و نردبان می‌کنم صداے محمد و عبدالجواد توجهم را جلب می‌کند -عموسید شما دیگه نرو... نگاهےمیکنم دستان آقاےموسوے را گرفته اند و جلوےراهش را سد کرده اند عبدالجواد می‌گوید -عموسید خاله راحیل رفت شما دیگه نرو. رو به بچه ها می‌گوید -فردا باید برم جنگ اگه نرم فرمانده‌ام دعوام می‌کنه. نگاهم را برمی‌گردانم و کیف هارا روے زمین می‌گذارم و بلند می‌گویم -آقاےموسوے لطف کنید کیف هاے منم بیارید. چادرم را جمع می‌کنم و با احتیاط از پله هاے نردبان پایین می‌روم و در مشکے رنگ پاترول را باز می‌کنم و رو به همه سلام می‌کنم -ببخشید دیر شد. نورا که خواب بود با صداے من بلند می‌شود و جیغ خفیفے می‌کشد -واےراحیل... در آغوشم می‌کشد که تقه اے به شیشه پنجره می‌خورد، نگاهے به بیرون می‌کنم نسا و عباس سلام می‌کنند، پیاده می‌شوم -سلام نسا جان چرا اومدے بیرون تو باید استراحت کنے. خنده ریزے می‌کند و می‌گوید -شنیدم دارید می‌رید گفتم بیام ازتون تشکر کنم. همانطور که جلوے دهانش را با پر چادر بندرےاش می‌گرفت شیشه اے که دست عباس بود را گرفت به طرف من -راحیل خانم این شیشه ترشے از سیل در امون مونده بود گفتم بیارم برا شما البته می‌دونم جبران زحمتاے شما نمیشه. لبخند دندان نمایےمی‌زنم -عزیزم وظیفم بود نیاز به جبران نیست. دستم را جلوےشیشه می‌گیرم و آرام به طرف خودش هل می‌دهم. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_دوازدهم🌻 #پارت_دوم☔️ دستم را جلوےشیشه می‌گیرم و آرام به طرف خودش هل می‌دهم. -بمونه برا خودت ویار می‌کنے. ابروانش را در هم می‌کشد -واے نه نمی‌دونم چرا از ترشے بدم می‌آد. دستم را جلوے دهانم می‌گیرم و می‌خندم از کنار سر عباس می‌بینم که آقاےموسوے از نردبان پیاده می‌شود و به سمت ماشین می‌رود پس از خداحافظے و گرفتن شیشه ترشے به سمت ماشین می‌روم که نورا پیاده می‌شود و با شتاب به سمت آقاے موسوے می‌رود و خود را در آغوشش جا می‌کند چشمانم از حدقه بیرون می‌زند ابروان را درهم می‌کشم و زیرلب زمزمه می‌ڪنم -چه معنےمی‌ده جلو اینهمه آدم بپره بغل یه پسر. به سمتشان می‌روم و بدون اینکه نگاهشان کنم می‌گویم -خیلےممنون آقاےموسوے لطف کردید، بدید بزارمشون صندوق. سرےتکان می‌دهد معلوم نیست به ناکجاآباد خیره شده که می‌گویدـ -نیازےنیست خودمم کولمو می‌خوام بزارم صندوق وسایل شمارو هم می‌زارم. شانه اے بالا مےاندازم -هرجور راحتید بازم ممنون. سوار ماشین می‌شوم و نورا همچنان درحال صحبت با آقاے موسوے است، حس کنجکاویم شاخک هایم را به حرکت درآورده و گوشهایم را هم تیز. -کےبرگشتے؟! -یه هفته اےمی‌شه. -از اونجا مستقیم اومدےاینجا؟!! -نه یه سر رفتم خونه وسایلمو گذاشتم اومدم اینجا. -خونه بهم ریخته بود؟!بیچاره مامان با اون کمرش وسایلو چطور می‌خواست جا به جا کنه بهش گفتما میخواے بمونم تو واجب ترے، گفت نه از شانس ما همینکه پامونو گذاشتیم قشم سیل اومد. محمد می‌خندد -خانم غرغرو باز موتورت روشن شدا، بابا سیله دیگه پیش می‌آد، مامانم تنها نبود دوستشو عروسش کمک کردن یکم جم و جور شده بود. -خداروشکر، تو هم با ما میاے؟ -آره فردا عصرے اعزامم ماشینم نیست که بیاد سمت قشم دیگه با مسئولتون صحبت کردم اجازه داد منم با شما بیام. -اعزام؟! مگه تازه نیومدے؟! -قرار نبود حالا حالا ها بیام به‌زور فرستادنم اینور. صداے نورا بغض دار می‌شود -شورشو درآووردے می‌رے دوماه به دوماه نمی‌آے، مگه منو مامان بغیر تو کیو داریم؟! همیشه نگرانیات برا ما می‌مونه. محمد می‌خواهد حرف بزند که صداےقدم هاے نورا نزدیک می‌شود از پنجره فاصله می‌گیرم که در باز می‌شود. نورا سوار می‌شود و سرش را به پنجره تکیه می‌دهد، و من در حس کنجکاویم که نورا و محمد با هم چه ارتباطے دارند غوطه ور می‌شوم، احتمال خواهر برادر بودنشان بیشتر است، در دل زمزمه می‌کنم. -اوم شایدم نامزدن. محمد هم سوار می‌شود و رو به جمع می‌گوید -ببخشید معطل شدین. آقاےصالحے لبخندے می‌زند -نفرمایین سید. به قلم زینب قهرمانے🌻 &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_دوازدهم🌻 #پارت_سوم☔️ پهلو به پهلو می‌شوم که جیغ مامان بلند می‌شود -راحیل مگه با تو نیستم. صورتم را درون بالشت فشار می‌دهم و آرام و بیحال می‌گویم -مامان بخدا انگار یه تریلے از روم رد شده، به واالله دوستت‌ام راضی نیست من با این تن خسته برم دیدنش. پتو را از آغوشم محکم بیرون می‌کشد که از روےتخت غل می‌خورم، استخوان بازویم درد می‌گیرد دستم را روے بازویم می‌گذارم و با صورت جمع شده بلند می‌شوم -مامان چه خشن شدے. پتو را روے تخت مرتب می‌کند و بیتوجه به من می‌گوید -پاشو حاضر شو همین بغل هستن یه توک پا می‌ریم وبرمی‌گردیم دوباره بگیر بخواب پوفےمی‌کنم و می‌گویم -چشم مادر من چشم مامان از اتاق خارج می‌شود و من بلند می‌شوم عضله هایم گرفته و آرام آرام به سمت میز می‌روم، احساس می‌کنم تمام آب هاےسوزا را خودم مشت مشت خالے کردم که اینطور خسته ام. شانه را از روے میز برمی‌دارم و روےموهایم می‌کشم در همان حرکت اول یک مشت از موهاے بلند خرمایےام بین دندانه هاے شانه قرار می‌گیرند و این حد از ریزش مو برایم تعجب آور است. پس از جمع کردن موهایم به سمت سرویس بهداشتے می‌روم. پس از آب زدن دست و صورتم کنار سفره صبحانه می‌نشیم. مادر از اتاق خارج می‌شود و با اخم به طرفم مےآید -تازه نشستےدارےصبحونه می‌خورے؟!پاشو برو یه لیوان شیر بخور اومدیم ناهار می‌خورے. لب و لوچه ام آویزان می‌شود به سمت آشپزخانه می‌روم و لیوانےاز کابینت برمیدارم پس از نوشیدن شیر به سمت اتاقم حرکت می‌کنم، نگاهم به تخت مےافتد چقدر دلم می‌خواست رویش لم بدهم تمام تنم درد می‌کرد، به ناچار سمت کمد می‌روم. پیراهن بلند مشکے با طرح هاےسفیدی را روےتخت مےاندازم و بین روسرےها روسرے فیروزه اےرنگ ساده ام را بیرون میکشم و چادر مشکےبا گل هاےدرشت فیروزه اےهم برمیدارم، پس از حاضر شدن گوشےرا برمی‌دارم و از اتاق خارج می‌شوم. -بریم مامان جان سرےاز روےتاسف تکان می‌دهد و جلوتر راه مےافتد. همانطورکه از پله ها پایین می‌رود شروع می‌کند به صحبت کردن -منو زهرا خیلے رفیق بودیم الانم هستیما دبیرستان با هم بودیم عروسے هم که کرد اینجا عروسےکرد تا شیش سالگےپسرش قشم بودن یعنےاز هفت روز هفته شیش روزش باهم بودیم، شوهرش پاسدار بود سر تو حامله بودم که گفت شوهرشو انتقال دادن تهران باید برن، چقدر گریه کردیم تا یه مدت افسردگے گرفته بودم جالبش اینجاست اونم وقتےرفت تهران فهمید دخترشو حاملس، هشت سال بعد شوهرش شهید شد و اونم دیگه نتونست با یه پسر چهارده ساله و یه دختر هشت ساله برگرده قشم. آهی می‌کشد و می‌گوید. -محمد و محسن خیلے رفیق بودن آخه اونم پاسداره باهم رفتن سوریه وقتےمحسن مجروح می‌شه محمد میاردش عقب، چےبگم کَرم خداروشکر سر شوهرشم باید تنش میلرزید الانم سر پسرش، آهی پر سوز می‌کشد و می‌گوید - محسن من که رفت خدا محمد رو برا زهرا نگه داره یه داغ بسه براش، الانم که پسرشو انتقال دادن قشم. دمپایےبندرےام را می‌پوشم و پشت سر مامان راه می‌افتم. مامان روبه روے در سفید رنگ کنار خانه امان مےایستد و دکمه آیفون را فشار می‌دهد. با ابرو به در اشاره می‌کنم و می‌گویم -اینجاست؟! سرےتکان می‌دهد و می‌گوید -آره. لبانم را جمع می‌کنم و می‌گویم -چه باحال. چشم غره اےبرایم می‌رود که صداےدخترے داخل کوچه می‌پیچد -بله بفرمایین. مامان لبخندےمی‌زند و به آیفون نزدیک تر می‌شود -سلام عزیزم رعنام. -عه سلام خاله بفرمایین باز شد؟!! - نه باز نشد. -فکر کنم آیفون خرابه الان میام. رو به مامان می‌گویم -صداش چقدر آشنا بود. مامان چیزےنمی‌گوید که در باز می‌شود و نورا در چهارچوب در نمایان می‌شود. مامان در آغوشش می‌کشد -سلام نورا جانم خوبے؟! نورا بوسه اےروے گونه مامان می‌کارد -سلام ممنون خاله مشتاق دیدار. مامانم داخل می‌شود که تازه چشم نورا به من می‌افتد و با تعجب به من اشاره می‌کند و می‌گوید -راحیل؟!! خنده ریزے می‌کنم و وارد حیاط می‌شوم -بله راحیلم. محکم مرا در آغوش می‌کشد. -واےچقدر خوشحالم که تو دختر خاله رعنایے، دیگه تو قشم تنها نمیمونم. به قلم زینب قهرمانی &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_سیزدهم🌻 #پارت_اول☔️ می‌خندم و باهم وارد می‌شویم، داخل خانه نامرتب است و هنوز کامل چیده نشده، خانمےوسط حال نشسته و درحال بیرون آوردن وسایل است و هنوز متوجه ما نشده. مامان مےایستد و با لبخند می‌گوید -مهمون نمی‌خواےزهرا خانم؟!! با صداےمامان سر بلند می‌کند و عینکش را عقب می‌دهد و با دیدن ما بلند می‌شود -سلام چرا نخوام. به سمتمان مےآید و ابتدا مرا در آغوش می‌کشد -اےجانم شما راحیلے؟!! لبخندےمی‌زنم و می‌گویم -سلام بله. -عزیزم چقدر دل دل می‌کردم دختر رعنارو ببینم. به مبل هاےقهوه اےرنگ اشاره می‌کند -بفرمایین بشینین. مامان چادرش را از سر برمی‌دارد و می‌گوید -چےچیو بشینیم کمک کنیم زودتر اینجا جمع و جور بشه. خاله زهرا به سمت آشپزخانه می‌رود و می‌گوید -نه اومدین دو دقیقه بشینین بگیرمتون به کار؟!! مامان می‌خندد و می‌گوید -نمیدونستم رفتےتهران تعارفےشدے. روےمبل می‌نشینیم و نورا هم به سمت آشپزخانه می‌رود کمےبعد خاله زهرا بشقاب به دست مےآید و نورا پشت سرش با ظرف میوه... -ببخشید سماور رو هنوز به گاز وصل نکردیم نشد چایے بیارم. مامان نارنگےبرمی‌دارد و می‌گوید -دستت درد نکنه. به زهرا خانم نگاه می‌کنم لاغر و ظریف با پوستےسفید و شفاف نورانیت خاصے داشت و قدش نسبت به مامان کوتاه تر بود نورا هم شبیه خاله زهرا بود فقط با این فرق که اجزاےصورتش درشت تر بود نورا با شوق رو به مادرها میگوید -می‌دونستین من و راحیل و محمد با هم رفتیم برا مناطق سیل زده؟!! خاله می‌گوید -عه پس همدیگرو اونجا شناختین. نورا ابرویےبالا مےاندازد و می‌گوید -آره اما کامل نه.. می‌خواهد ادامه بدهد که صداےمحمد از راه پله بلند می‌شود -مامان رستوران پیدا نکردم تو این نزدیکیا از یه فست فودےساندویچ گرفتم اگه نمی‌تونےبخورے... وارد می‌شود و با دیدن من و مامان حرفش نصفه می‌ماند مامان بلند می‌شود و من هم به تبع بلند می‌شوم هول می‌گوید -سلام خاله رعنا بلند نشید تروخدا، چخبر حالتون خوبه حاج طاهر خوبن ؟!! مامان با لبخند محبت آمیزےمی‌گوید -سلام خاله جان ممنون پسرم حاجے هم سلام میرسونه. سرم را پایین مےاندازم و به پایه مبل خیره میشوم -سلامت باشن. رو به من می‌کند -سلام دخترخاله خوش اومدین. سرےتکان می‌دهم -خیلےممنون. نورا نمی‌گذارد بنشینم و دستم را می‌کشد -بیا بریم اتاق من رو مرتب کنیم. صداےخاله زهرا بلند می‌شود -نورااااا.. نورا با خنده برمی‌گردد -مامان جان مطمئن باش همه کارا رو خودم انجام می‌دم. به سمت اتاق نورا می‌رویم پس از وارد شدن بےتعارف خودم را روےتختش رها می‌کنم، دست به سینه و با تعجب می‌گوید -بیچاره تو که از من خسته ترے. کش و قوسے به بدنم می‌دهم -واقعا خستم انگار یه تریلے از روم رد شده. چشم غره اےمی‌رود و می‌گوید -خبه خبه، انگار چیکار کرده. به دراور تکیه می‌دهد و می‌گوید -راحیل خانم گفته باشم من آدم فعالیم هرچے پایگاه هیئت گروه جهادےفرهنگے دارے باید منم ببریا. به قلم زینب قهرمانے🌻 &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_سیزدهم🌻 #پارت_دوم☔️ روےکابینت می‌نشینم و پاهایم را تاب می‌دهم مادر چشم‌هایش را برایم درشت می‌کند و من بی‌توجه گوشم را به گوشےمی‌چسبانم. صداےزنعمو ناهید در گوشےپیچیده با سوز عجیبےمی‌گفت -الهےفداش بشم بچم بعد اینکه شما رفتین خیلےخوشحال بود می‌گفت بلاخره بعد چندسال با راحیل محرم می‌شم که این سیل بےپدرمادر اومد زد تو ذوق بچم. مامان نفس حبس شده اش را بیرون می‌دهد -ان شاالله شریکشو پیدا می‌کنه بدهےهاشو می‌ده همه چے درست می‌شه... بعد می‌خندد و می‌گوید -به مصطفےبگو خیالت راحت راحیل فرار نمی‌کنه برا خودته. اخم‌هایم درهم می‌شود و از روےکابینت پایین می‌پرم و گاز محکم دیگری به سیبم می‌زنم و جزوه به دست روےمبل لم می‌دهم و مثلا جزوه را می‌خوانم اما گوشم پیش مادر است. تلفن را قطع می‌کند و به کابینت تکیه می‌دهد، آرام می‌گوید -بیچاره مصطفے!! همانطورکه چشمانم را به صفحات داده بودم گفتم -چرا؟!! -انبار رمچاهش پر وسیله بوده حدود سیصد چهارصد میلیون ، آب همشو سوزونده بیمه هم نبوده. ابروانم بالا می‌پرد و در دل می‌گویم -مگه وسایل قاچاق رو هم بیمه می‌کنن. مادر همانطورکه به سمت آشپزخانه می‌رفت ادامه داد -بعد به موعد چک‌هاشم کم مونده شریکشم دوبےالان رفته دوبےببینه می‌تونه جور کنه یا نه. مادر منتظر نگاهم می‌کند، شانه بالا مےاندازم -چیکار کنم؟!! سرےبه نشانه تاسف تکان می‌دهد -انگار نه انگار پاشو یه زنگ بزن بهش دلگرمےبده. بلند می‌شوم و به سمت اتاق حرکت می‌کنم و می‌گویم -مگه من بخاری‌ام که گرما بدم. منتظر غرغرهاےمادر نمی‌شوم و در اتاق را باز می‌کنم، روےصندلےمی‌نشینم و با نورا تماس می‌گیرم به بوق دوم نرسیده برمی‌دارد. -الو‌سلام -سلام نورا خانم چخبر. -هیچےسلامتے، شما چخبر -منم هیچے والا امشب هیئت هست می‌آے؟! من و منےمی‌کند و می‌گوید -والا محمد تو یه هیت خادم موقته قراره بریم اونجا شرمنده. اخم هایم درهم می‌شود -آهان باشه عزیزم دشمنت شرمنده ان شاالله دفعه بعد، به خاله زهرا سلام برسون. -سلامت باشےگلم تو هم به مامان و حاج آقا سلام برسون. پس از قطع تماس با لب و لوچه آویزان به صندلےتکیه میدهم و گوشے را روے میز می‌چرخانم یاد الناز مےافتم زود شماره‌اش را می‌گیرم بعد از چندبوق برمی‌دارد -الو جونم خنده اےمیکنم و میگویم -سلام جونت سلامت، چخبر؟!! -سلامتیت تو چخبر؟ -خبراےخوب خوب. -چےمثلا.. -اینکه انبار مصطفےرو سیل برده و همه وسیله هاش سوخته و چک‌هاش داره برگشت می‌خوره و خودش رفته دبے.. می‌خندد و بین خنده می‌گوید -عروس بدقدم نابودش کردے. می‌خندم و می‌گویم -چےچیو بدقدم این نشونه ها اینه خدا بشدت منو دوست داره. -اونوقت چرا؟!!چون شوور آیندت داره ورشکست میشه؟! می‌خندم و می‌گویم -ورشکست که بشه یعنےخدا هزاربرابر بیشتر دوسم داره ولےنه حالا یکےدو هفته اےبله برون عقب می‌افته.. -الان خوشحالے؟!! -ناراحت باشم؟!! می‌خندد و می‌گوید -آره تو باید الان زار بزنےسیاه بخت شدےبدبخت. با تمسخر می‌گویم -ان شاالله که همه چک‌هاشو پاس می‌کنه، اینارو ولکن شب می‌آےهیئت؟!! آهےمیکشد و میگوید -بنظرت مامان باباےمن میان هیئت که منم بیارن یا بنظرت ماشین رو می‌دن بیام هیئت؟!! -خب من میام دنبالت. -مگه ماشین دستته؟!! -آره دیگه شب بابا میاد جایےنمیره که. -باش پس بیا دنبالم. -چشم. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناارام_من 💞 #پارت_سیزدهم 🌻 #قسمت_سوم مادر در را باز می‌کند و وارد می‌شود -الناز من دیگه برم هشت حاضر باش میام دنبالت. -باش خداحافظ. به میز تکیه می‌دهد و دست به سینه می‌گوید -کجا به سلامتے؟!! -هیئت ان‌شاالله. سرےتکان می‌دهد و می‌گوید -باش گوشیتو بده. گوشےرا به سمتش می‌گیرم -میخواےچیکار؟!! گوشےرا می‌کشد و چیزےنمی‌گوید و شماره‌اے را می‌گیرد و سپس گوشےرا به سمتم می‌گیرد -بیا. با تعجب گوشےرا می‌گیرم و به صفحه اش نگاه می‌کنم نام مصطفے روےصفحه گوشےنمایان است بوق دوم می‌خورد زود قطع می‌کنم و با اخم رو به مادر می‌گویم -مامان این چه کاریه؟!! -وا دختر چرا قطع می‌کنی؟! دوباره گوشےرا از دستم می‌کشد و میخواهد رمزش را باز کند که صداےزنگش بلند می‌شود تند می‌گوید -مصطفےاست. تماس را برقرار می‌کند و گوشےرا کنار گوشم می‌گیرد و اشاره می‌کند که حرف بزنم صداےمصطفے داخل گوشےمیپیچد -الو. کمےمکث می‌کنم -الوسلام پسرعمو. -سلام راحیل خانم چخبر زنگ زده بودے؟! -عا آره دستم خورده بود ببخشید. مکثش طولانےمی‌شود -مگر اینکه دستت بخوره به ما زنگ بزنے. چیزےنمی‌گویم که او بجاےمن سکوت را می‌شکند. -شرمندت شدم قرار بود فردا بله برون باشه. -اوم نه اشکالےنداره. -دیگه چخبر عمو، زنعمو چطورن؟!! -خوبن شماچخبر... مکث می‌کنم نمیدانم چرا اما می‌گویم -هلن خانم چطورن؟!! چیزےنمی‌گوید مکثش طولانےمی‌شود نفسےمی‌کشد و می‌گوید -هلن کیه؟!! -هلن!!یاهمون ذیور.. -اوم نمیشناسمش. -باش کارےندارید؟ می‌خندد و می‌گوید -چرا دو تا زحمت داشتم. -بفرما. -یک اینکه مراقب راحیل خانم باش دو اینکه بهش بگو بیشتر دستش به شماره ما بخوره دلمون برا صداش تنگ می‌شه. خون زیر پوستم میدود، تند میگویم -خداحافظ. قهقه اےمیزند و میگوید -خدانگهدار. 🌿🌿🌿 روسری‌ام را با گیره روےسرم فیکس می‌کنم و دو پیس از ادکلن می‌زنم و وسایلم را درون کیفم می‌گزارم و پس از تکان دادن چادرم روےسرم مرتبش می‌کنم و پس از خاموش کردن لامپ از اتاق خارج می‌شوم. همانطور که ساعتم را دور مچم میبستم با صداےبلند گفتم -مامان بابا من دارم می‌رم کارےندارید؟!! مادر برمیگردد و می‌گوید -ضعف می‌کنےیه چی بخور بعد برو. سرےتکان می‌دهم -نه گرسنم نیست ضعف کردم کیک همراهم هست می‌خورم. بابا همانطور که لقمه‌اے کوکو برمیداشت گفت -سویچ رو میزه. سویچ را برمی‌دارم و به سمت جاکفشےمیروم بعد از برداشتن کفشهایم خداحافظےمی‌کنم و از خانه خارج می‌شوم. تک زنگے به الناز می‌زنم تا از خانه خارج شود، او هم بلافاصله از خانه خارج مےشود، مانتو بلند مشکے و روسرےبزرگ مشکےبه سبک لبنانے این دختر عجیب دلنشین شده بود. سوار می‌شود و پس از بستن در دنده را عوض می‌کنم و راه می‌افتم -سلام خانم چخبر؟! -سلام هیچےشما چخبر. می‌خندد و می‌گوید -با طاها یه دور دعوا کردم اومدم. می‌خندم -چرا؟ دوباره چیشد؟! -پسره بیشعور برگشته میگه روز به روز امل تر می‌شے. سرےتکان می‌دهم و می‌گویم -افکار عوامانه و سطحے. -ولشکن اینو خدا زده امشب شیفتے؟! -نه خانم طاهرےزنگ نزد. از ته دل می‌گوید -خداروشکر امشب دیگه تنها نمی‌مونم. می‌خندم و چشم می‌گردانم تا جاےپارک پیدا کنم و جلوےپرایدےپارک می‌کنم و کیفم را از صندلےپشتےبرمی‌دارم و پیاده می‌شویم دزدگیر را میزنم و به سمت هیئت راه مےافتیم. به قلم زینب قهرمانی🌿 &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_چهاردهم🌻 #پارت_اول☔️ مادر در را باز می‌کند و وارد می‌شود -الناز من دیگه برم هشت حاضر باش میام دنبالت. -باش خداحافظ. به میز تکیه می‌دهد و دست به سینه می‌گوید -کجا به سلامتے؟!! -هیئت ان‌شاالله. سرےتکان می‌دهد و می‌گوید -باش گوشیتو بده. گوشےرا به سمتش می‌گیرم -میخواےچیکار؟!! گوشےرا می‌کشد و چیزےنمی‌گوید و شماره‌اے را می‌گیرد و سپس گوشےرا به سمتم می‌گیرد -بیا. با تعجب گوشےرا می‌گیرم و به صفحه اش نگاه می‌کنم نام مصطفے روےصفحه گوشےنمایان است بوق دوم می‌خورد زود قطع می‌کنم و با اخم رو به مادر می‌گویم -مامان این چه کاریه؟!! -وا دختر چرا قطع می‌کنی؟! دوباره گوشےرا از دستم می‌کشد و میخواهد رمزش را باز کند که صداےزنگش بلند می‌شود تند می‌گوید -مصطفےاست. تماس را برقرار می‌کند و گوشےرا کنار گوشم می‌گیرد و اشاره می‌کند که حرف بزنم صداےمصطفے داخل گوشےمیپیچد -الو. کمےمکث می‌کنم -الوسلام پسرعمو. -سلام راحیل خانم چخبر زنگ زده بودے؟! -عا آره دستم خورده بود ببخشید. مکثش طولانےمی‌شود -مگر اینکه دستت بخوره به ما زنگ بزنے. چیزےنمی‌گویم که او بجاےمن سکوت را می‌شکند. -شرمندت شدم قرار بود فردا بله برون باشه. -اوم نه اشکالےنداره. -دیگه چخبر عمو، زنعمو چطورن؟!! -خوبن شماچخبر... مکث می‌کنم نمیدانم چرا اما می‌گویم -هلن خانم چطورن؟!! چیزےنمی‌گوید مکثش طولانےمی‌شود نفسےمی‌کشد و می‌گوید -هلن کیه؟!! -هلن!!یاهمون ذیور.. -اوم نمیشناسمش. -باش کارےندارید؟ می‌خندد و می‌گوید -چرا دو تا زحمت داشتم. -بفرما. -یک اینکه مراقب راحیل خانم باش دو اینکه بهش بگو بیشتر دستش به شماره ما بخوره دلمون برا صداش تنگ می‌شه. خون زیر پوستم میدود، تند میگویم -خداحافظ. قهقه اےمیزند و میگوید -خدانگهدار. 🌿🌿🌿 روسری‌ام را با گیره روےسرم فیکس می‌کنم و دو پیس از ادکلن می‌زنم و وسایلم را درون کیفم می‌گزارم و پس از تکان دادن چادرم روےسرم مرتبش می‌کنم و پس از خاموش کردن لامپ از اتاق خارج می‌شوم. همانطور که ساعتم را دور مچم میبستم با صداےبلند گفتم -مامان بابا من دارم می‌رم کارےندارید؟!! مادر برمیگردد و می‌گوید -ضعف می‌کنےیه چی بخور بعد برو. سرےتکان می‌دهم -نه گرسنم نیست ضعف کردم کیک همراهم هست می‌خورم. بابا همانطور که لقمه‌اے کوکو برمیداشت گفت -سویچ رو میزه. سویچ را برمی‌دارم و به سمت جاکفشےمیروم بعد از برداشتن کفشهایم خداحافظےمی‌کنم و از خانه خارج می‌شوم. تک زنگے به الناز می‌زنم تا از خانه خارج شود، او هم بلافاصله از خانه خارج مےشود، مانتو بلند مشکے و روسرےبزرگ مشکےبه سبک لبنانے این دختر عجیب دلنشین شده بود. سوار می‌شود و پس از بستن در دنده را عوض می‌کنم و راه می‌افتم -سلام خانم چخبر؟! -سلام هیچےشما چخبر. می‌خندد و می‌گوید -با طاها یه دور دعوا کردم اومدم. می‌خندم -چرا؟ دوباره چیشد؟! -پسره بیشعور برگشته میگه روز به روز امل تر می‌شے. سرےتکان می‌دهم و می‌گویم -افکار عوامانه و سطحے. -ولشکن اینو خدا زده امشب شیفتے؟! -نه خانم طاهرےزنگ نزد. از ته دل می‌گوید -خداروشکر امشب دیگه تنها نمی‌مونم. می‌خندم و چشم می‌گردانم تا جاےپارک پیدا کنم و جلوےپرایدےپارک می‌کنم و کیفم را از صندلےپشتےبرمی‌دارم و پیاده می‌شویم دزدگیر را میزنم و به سمت هیئت راه مےافتیم. به قلم زینب قهرمانی🌿 &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 #قلب_ناآرام_من #قسمت_چهاردهم #پارت_دوم -صلواتےبرمحمدوآل محمد... زیرلب صلواتےمی‌فرستم و کتاب دعایم را می‌بندم و داخل کیفم می‌گذارم سخنران شروع به سخنرانےمی‌کند که مینا رو به رویم می‌نشیند و سلام می‌کند رو به الناز می‌گوید -سلام الناز جون خوبے؟چخبر؟ الناز لبخندےمی‌زند و می‌گوید -خیلےممنون سلامتے. -شکر. رو به من می‌کند -کتاب رو آووردے. تازه یادم مےافتد مینا گفته بود کتابش را بیاورم، لبانم را غنچه می‌کنم و چیزےنمی‌گویم. چشمانش را در کاسه می‌چرخاند و می‌گوید -باز این لباشو غنچه کرد آووردی یا نه؟ ابروانم را بالا مےاندازم، چشمانش درشت می‌شود -راحیللللل، مگه من نگفتم فردا از اون کتاب امتحان دارم، خدا بگم چیکارت کنه، الان منه بدبخت چه خاکےبه سرم بریزم. کمےفکر می‌کنم -عا فهمیدم اونروز داشتیم می‌رفتیم رمچاه تو ما‌شین داشتم می‌خوندم بعد اونم برش نداشتم رفتنےمی‌دم. مینا سرش را بالا مےاندازد -ما الان داریم می‌ریم احمد ساعت چهار شیفتش شروع میشه. -عه پس برا چےاومدین هنوز روضه شروع نشده. -از اینجا رد می‌شدیم، احمد گفت بریم نماز و حدیث کسا رو بخونیم بعدش بریم. سویچ را از کیفم برمی‌دارم و می‌گویم -باش پس زنگ بزن بگو چند دقیقه وایسه الان می‌رم می‌آرمش. ماشین را دو کوچه آنورتر پارک کرده بودم و از شانس من چراغ تیربرق هاے کوچه خاموش شده بود و کوچه پر از تاریکےشده بود همانطور که می‌رفتم سویچ را در دستم تکان میدادم که توجهم به ته کوچه جلب شد دخترےدر خود جمع شده بود و پسرےبا موتور جلویش را سد کرده بود بےتوجه به سمت ماشین رفتمو قفل فرمان را از زیر صندلےبرداشتم و به سمتشان پا تند کردم اخم هایم را در هم کشیدم و قفل فرمان را با دودست گرفتم و باصداےمحکم که سعےمی‌کردم لرزشش را پنهان کنم گفتم -ببخشید با خانم نسبتےدارید؟ نیم نگاهےمی‌کند و می‌گوید -مربوط نیست. جلوتر می‌روم -اتفاقا خیلیم مربوطه مگه خودت ناموس ندارےنصف شبےمزاحم ناموس مردم می‌شے؟!! -زیادےحرف می‌زنے... -راه تو بگیر برو تا به صد و ده زنگ نزدم. موتور را خاموش می‌کند و پس از زدن جک موتور به سمتم مےآید -انگارےزبون خوش حالیت نمیشه. چند قدمےعقب میروم که کاپشنش را باز میکند و از دور کمرش زنجیرے بازمیکند با دیدن زنجیر دستانم میلرزد و کمےعقب تر میروم صداےدختر میان هق هقش بلند می‌شود -امیر نکن. زنجیر را تاب می‌دهد که پیش قدمےمی‌کنم و با قفل فرمان ضربه اےبه کتفش وارد می‌کنم تا بیهوش شود اما بیهوش که نشد هیچ باعث جرے تر شدنش شد و ضربه محکم زنجیر روے بازویم نشست درد تمام وجودم را گرفت و باعث بلند شدن دادم شد تعادلم را از دست میدهم و با پیچیدن چادرم لاےپاهایم روےزمین مےافتم و پیشانےام با جدول برخورد میکند صداےجیغ دختر در آن کوچه تاریک گوش خراش ترین صداےجهان بود براےچندلحظه نتوانستم بلند شوم دخترهمچنان جیغ می‌کشید و پسر سعےدر ساکت کردنش داشت دستم را به زمین می‌گیرم تا بلند شوم اما با پیچیدن درد در بازویم دوباره زمین میخورم از سر کوچه دو نفر به سمت ته کوچه می‌دویدند پسر که متوجه آنها شد سوار موتور شد و گازے داد و فرار کرد چشم‌هایم تار می‌دید دستم را روےچشمم میگذارم و دوباره به آن دو نفر نگاه می‌کنم نوار سبز رنگ روےشانه اشان با آرم هیئت یعنےاز خدام هیئت بودند، دختر تند به سمتم آمد و کمکم کرد تا بلند شوم و میان هق هقش با ترس گفت -واےاز پیشونیت داره خون میاد... صداےهق هقش بالا می‌رود -همش تقصیر من بود. آن دو نفر به ما میرسند دختر تند با گریه میگوید -آقا تروخدا کمک کنید الان از حال می‌ره پیشونیش شکسته... صداےحسین باقرےدوست صمیمےمحسن درون گوش هایم میپیچد -خانم سنایےخانم سنایےحالتون خوبه؟!! چشمانم سیاهےمی‌رفت می‌بندمشان تا کمتر اذیتم کنند سرم را به نشانه تایید تکان می‌دهم، صداےنفر دوم درون گوش هایم میپیچد -حسین حالش خوب نیست برو ماشینتو بیار ببریمشون بیمارستان. صدا برایم آشناست چشمهایم را باز میکنم تصویر برایم مبهم است پسرے با کلاه بافت سفید رنگ، چشمهایم را باز می‌کنم که تازه متوجه می‌شوم محمد پسرِخاله زهرا است. آرام زمزمه می‌کنم -من حالم خوبه فقط.... دستم را زیر چادرم میبرم و از جیب مانتویم سویچ را بیرون می‌کشم و به سمت حسین می‌گیرم -این سویچ ماشین اگه میشه بیاریدش بریم دم هیئت. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناارام_من #قسمت_چهاردهم #پارت_سوم سرےتکان می‌دهد و سویچ را می‌گیرد و دزدگیرش را میزند بعد از اینکه می‌فهمد کدام ماشین است به سمتش پا تند می‌کند، دوباره چشمهایم را می‌بندم تا کمتر سیاهےبروند و دنیایم را سیاه نشان دهند، ماشین را که مےآورند با کمک دختر سوار ماشین می‌شوم و به سمت هیئت راه مےافتیم وقتےروبروےدر هیئت نگه می‌دارد دوباره با کمک دختر پیاده می‌شوم خانم طاهرےکه دم در ایستاده بود مرا که با آن وضع می‌بیند به کمکم مےآید -یاابوالفضل چیکار کردےباخودت راحیل؟! به سمت واحد خواهران می‌رویم، دراز می‌کشم که خانم طاهرےاز اتاق خارج می‌شود دخترک با همان چشمان بارانےدستمال کاغذی هارا روے سرم فشار میدهد و دماغش را می‌کشد، اخم هایم درهم می‌شود -چقدر گریه میکنےبسه دیگه... صداےهق هقش بیشتر می‌شود، در با شتاب باز می‌شود و خانم طاهرے و مینا و الناز با عجله وارد می‌شوند، مینا رنگ پریده مرا که می‌بیند چشمهایش درشت می‌شود و کنارم زانو می‌زند -چیکار کردے با خودت؟!! دست دختر را از روے سرم کنار میزند و زخمم را نگاه میکند و اخم هایش درهم می‌شود -خداروشکر یه خراش کوچیکه... رو به خانم طاهرے می‌گوید -خانم طاهرےجعبه کمک هاےاولیه رو می‌آرین؟ سپس رو به الناز می‌کند و می‌گوید -الناز بپر یه لیوان آب قند بیار خون ازش رفته فشارش افتاده. الناز هم با همان چشمان نگران راهےمی‌شود با اخم رو به من می‌توپد -رفتےکتاب بیارے یا جنگ؟!! می‌خندم که از درد صورتم جمع می‌شود و با همان حال میگویم -مگه خودت نگفتےایرانےجماعت رو ناموس حساسه؟!! سرےاز روےتاسف تکان میدهد و رو به دختر میگوید -عزیزم شما بگو چیشده از اینکه نمیشه حرف کشید. دختر دماغش را میکشد و هی چ نمیگوید و سرش را پایین مےاندازد، خانم طاهرے و الناز می‌رسند، مینا با دقت زخم سرم را با بتادین شستشو می‌دهد و با باند پانسمان می‌کند، دستش را زیر سرم میگذارد و بلندم می‌کند -بیا این آب قند رو بخور. آب قند را یک نفس می‌خورم و دوباره دراز می‌کشم، گوشےمینا زنگ میخورد: -الوسلام. -احمدجان حال راحیل یکم خوب نیست هروقت دراومدم زنگ می‌زنم. -نه الان بهتره منم یکم دیگه می‌آم. -باشه عزیزم خدافظ. با شیطنت نگاهش می‌کنم و می‌گویم -یه بار نشد به من بگےعزیزم امشب میمردم به دلت میموندا.. اخم هایش را درهم می‌کند -زبونتو گاز بگیر... می‌خندم، خانم طاهرےمی‌گوید -الان بهترے؟!! پلکےمی‌زنم و می‌گویم -آره بابا چیزےنبود. الناز با اخم می‌گوید -آره تو تا خودت رو به کشتن ندےمی‌گےچیزےنیست بگو ببینم چیکار کردےاینطورےشدے. من و منےمی‌کنم و می‌گویم -داشتم می‌رفتم کتاب رو بردارم دیدم ته کوچه یه موتورے جلو این خانوم رو گرفته و نمی‌زاره بره منم قفل فرمون رو برداشتم رفتم با پسره درگیر شدم. چشمان مینا و الناز گرد میشود و خانم طاهرے با خنده می‌گوید -دختر من به تو چےبگم!! مینا با عصبانیت میگوید -تو خجالت نمیکشے؟!!میوفتادےمی‌مردے چے؟ لبانم را جمع میکنم و میگویم -نترس شهید نمی‌شم. با عصبانیت به پشتےتکیه میدهد و میگوید -من حریف زبون تو نمی‌شم. جواب مینا را نمی‌دهم که مانند بمب ساعتے هر لحظه امکان انفجار داشت رو به دختر که حالا سربه زیر یک گوشه نشسته بود می‌گویم -خواهر معرفےنکردے!! با تعجب سر بلند می‌کند و می‌گوید -من؟!! -نه با الناز بودم گفتم دوباره آشناشیم، باشمام دیگه.. لبخند کمرنگےمی‌زند و می‌گوید -من هانیم... خانم طاهرےمی‌گوید -خوش اومدےعزیزم ببخشید اینا حواس برا آدم نمیزارن. در باز می‌شود و صداےنورا درون اتاق می‌پیچد -خانم طاهرے. با دیدن من درآن وضع با تعجب به سمتم مےآید -عه راحیل تو اینجایے؟چرا اینطورےپس؟!! چند قطره باقےمانده ته لیوان را میخورم و میگویم -آقا من مجروحم نمی‌تونم برا همه توضیح بدم. الناز لیوان را برمی‌دارد و می‌گوید -برم دوباره بیارم.. -آخ قربون دستت. به قلم زینب قهرمانے &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_پانزدهم🌻 #پارت_اول☔️ صدای مداحی را زیاد می‌کنم و قلم به دست شروع به طراحی می‌کنم، تصمیم داشتم چهره محسنم را روی کاغذ به رقص آورم، دوست داشتم آنقدر تصویر محسن را بکشم و به در و دیوار اتاقم بزنم تا دیگر کمبود محسن نداشته باشم، در این دو ماه محسن را کم داشتم، چقدر دلم برایش تنگ شده بود، برای خنده هایش، برای چشمان به رنگ شبش، کاش بود و من برای بار آخر روےچشمانش را می‌بوسیدم و تنگ درآغوش می‌کشیدمش به چهره خندانش در صفحه لپ تاپ نگاه می‌کنم و آرام زمزمه می‌کنم -چقدر دلم برات تنگ شده... قطره اشکی روی گونه ام می‌نشیند ، با پشت دست پاکش می‌کنم و طراحیم را ادامه می‌دهم. طرح موها و ابروانش تمام شدکه در باز شد و مادر وارد اتاق شد، همانجا جلوی در می‌ایستد و می‌گوید -عموت اینا اومدن بیا بیرون. سرےتکان می‌دهم و می‌گویم -چشم الان می‌آم. سیاهی های کنار طرح را با پاک کن پاک می‌کنم و بعد از مرتب کردن میز بلند می‌شوم. حاضرمی‌شوم شالم را رو به روی آینه مرتب می‌کنم پانسمان سرم از دیشب باز نشده بود، نمیتوانستم بازویم را تکان بدهم صبح با اصرار مامان برای سیتی‌اسکن به بیمارستان رفتیم که دکتر گفت ضرب دیده و شکستگی ندارد. دیشب نمی‌توانستم رانندگی کنم بخاطر همین محمد پشت فرمان نشست و حسین موتور محمد را برد. از اتاق خارج می‌شوم، زنعمو ناهید که مرا دید تند بلند شد و به سمتم آمد مرا در آغوش کشید و با نگرانی گفت -چیکار کردی تو دختر اگه خدای نکرده چیزیت می‌شد ما چیکار می‌کردیم؟! آرام می‌خندم و می‌گویم -چیزیم نشده زنعموجان. سرم را می‌بوسد و به سمت مبل هدایتم می‌کند، رو به عمو سلام می‌کنم -سلام عموجان حالت خوبه؟! -خیلےممنون عموجون به مرحمت شما. لبخندمهربانی می‌زند و می‌گوید -چیکار کردی با خودت عمو؟! کل ماجرا را تعریف می‌کنم که سرزنش های مامان و زنعمو شروع می‌شود. کمی که می‌گذرد خانواده خاله ریحانه و خانواده عمو سجاد می‌آیند انگار مامان پشت تلفن به خاله ریحانه گفته که چه اتفاقی برایم افتاده و آنهاهم برای عیادت آمده بودند به زن‌عمو سجاد هم زنعمو ناهید خبرداده. الهه دخترعمو سجاد مانند همیشه با اخم گوشه اے می‌نشیند، این دختر از همان اول از من بدش می آمد و چندماه پیش متوجه شدم که نسبت به مصطفی بی اعتنا نیست و مرا مانع رسیدن به مصطفی می‌داند، کم سن و سال است و در کل شانزده سال دارد. صدای متین را کنار گوشم می‌شنوم -بازم سوپرمن بازی درآووردی؟! لبخند دندان نمایی می‌زنم و ابروانم را بالا می‌اندازم و می‌گویم -آقای طراح بریم طراحیمو ببینی نظر بدی؟! بلند می‌شود -پاشو ببینم.. بلند می‌شویم و به سمت اتاق می‌رویم برگه طراحی را از روی میز برمیدارم و رو به متین می‌گویم -چطوره؟!! پوکر نگاهم می‌کند -هنوز چیزی کشیدی که من نظر هم بدم!! چشم غره ای می‌روم دور اتاق می‌چرخد و می‌گوید -علاقه عجیبی به ست سفید و فیروزه ای داری نه؟ لبخند دندان نمایی می‌زنم -بله بله شدید. روی تخت می‌نشیند و می‌گوید -بله برونتون کنسل شد نه؟! خودم را مشغول مرتب کردن کتابخانه ام می‌کنم و آرام می‌گویم -آره. سکوت می‌کند و یکهو می‌گوید -راحیل واقعا مصطفی رو دوست داری؟! سکوت میکنم دلم نمی‌خواهد به متین دروغ بگویم -راحیل باتوام.. -اوم خب ببین من معتقدم... میان حرفم می‌آید -آره می‌دونم تو معتقدی عشق بعد ازدواج به وجود می‌آد. مکثی می‌کند و می‌گوید -اما با تفاهم به وجود می‌آد، تو و مصطفی هیچ نقطه اشتراکی با هم ندارید. خنده مصنوعی می‌کنم و می‌گویم -چیشده ازدواج منو مصطفی برای تو مهم شده؟!! ابروانش در هم گره می‌خورد -حرفو عوض نکن راحیل. برمی‌گردم و به کتابخانه تکیه می‌دهم -ببین متین تو نه دختری نه جای من که هرچی میگم رو درک کنی. مکثی می‌کنم و می‌گویم -البته تو خیلی جاها از صدتا رفیق دختر صمیمی درکم کردی و کمکم کردی اما حالا... خیره چشمانش می‌شوم مثل همیشه چشمانش خنثی است اما ته چشمانش نگرانے موج می‌زند، پلک هایش را روی هم می‌گذارد و می‌گوید -هرکاری که فکر می‌کنی درسته رو انجام بده. کتاب سلام بر ابراهیم را از میان کتاب هایم بیرون می‌کشم و به سمت متین می‌گیرم -همون کتابیه که دنبالشی. نگاهی به کتاب می‌کند و سپس کتاب را از دستم می‌گیرد -دستت درد نکنه. روی تخت دراز می‌کشد و کتاب را ورق می‌زند، از اتاق خارج می‌شوم و به سمت آشپزخانه می‌روم و کنار زنعمو ناهید روی زمین می‌نشینم زنعمو سالاد درست می‌کرد و من بخاطر دستم فقط نگاه می‌کردم، با لبخند نگاهم می‌کند و خیاری به سمتم می‌گیرد، لبخند دندان نمایی می‌زنم -دستت درد نکنه . الهه وارد می‌شود و رو به زنعمو می‌گوید -عه شما چرا من درست میکنم. مامان دم کش برنج را می‌گذارد و رو به زنعمو می‌گوید -راست میگه بده الهه درست می‌کنه پاشو بریم. ❌ کپی ممنوع❌ رمــ🗞ـــــانکده مذهـ🥀ـــبی 📚 @romankademazhi

🌻🍃🌸🍃☔️ 🍃🌻☔️🌸 🌸☔️🍃 #قلب_ناارام_من #قسمت_پانزدهم #پارت_دوم زنعمو لبخند میزند و میگوید : -قربون دستت عزیزم. بلند می‌شود و پس از شستن دستش از آشپزخانه خارج می‌شوند به دیوار تکیه می‌دهم و رو به الهه می‌گویم -چخبر درسا خوب پیش می‌ره؟! لبخند مصنوعی می‌زند -خبرا که پیش شماست، درسا هم خوبه. -منم بیخبر از عالم و آدمم. مصنوعی می‌خندد و سرش را بلند می‌کند نمی‌دانم اما احساس می‌کنم چشمان عسلی‌اش بدجنس می‌شود -ماشالا خواستین بله برون کنین سیل آدم و عالم رو برد، نیومده بیچاره مصطفی ورشکست شد. خیار در دهانم تلخ می‌شود، ابروانم درهم گره میخورد چیزی نمی‌گویم، جوابش در مغزم خودش را به در و دیوار می‌کوفت اما دلم میخواست درمورد مصطفی بی‌تفاوت باشم. دست سالمم را تکیه گاه زمین می‌کنم و بلند می‌شوم و رو به الهه می‌گویم -دستت درد نکنه بابت درست کردن سالاد. دستم را میشویم و از آشپزخانه خارج می‌شوم. شام را که می‌خوریم مشغول جمع کردن سفره می‌شوم که زنعمو دست روی شانه ام می‌گذارد و می‌گوید -بشین ببینم با این سرت و بازوت. لبخند دندان نمایی می‌زنم، محکم گونه اش را بوس می‌کنم و می‌گویم -فدات شم من. می‌خندد و می‌گوید -کم زبون بریز. میخواهم روی مبل بنشینم که صدای آیفون بلند می‌شود، به سمت آیفون می‌روم خاله زهرا در صفحه آیفون دیده میشود -سلام خاله جان تشریف بیارید داخل. دکمه را می‌زنم و بلند می‌گویم -مامان خاله زهرا اینا اومدن. به سمت اتاقم میروم و چادر رنگی ام را روی سرم مرتب میکنم و از اتاق خارج می‌شوم همزمان خاله زهرا و نورا و محمد وارد می‌شوند به سمتشان میروم خاله زهرا بغلم میکند -خوبی عزیزم؟ از دیشب فکرم پیشته؟ صبح به مامانت زنگ زدم گفت خوبی. -سلام خوبم خاله جون فدای شما. گونه ام را می‌بوسد و سپس در آغوش نورا فرو میروم -چطوری سوپرمن؟! لبخندی می‌زنم و می‌گویم -سلام خوبم. کمپوت هارا روی کابینت میگذارد و با خنده میگوید -حیف کمپوتا تو که از من سالم تری. میان خنده پوزخندی به تمسخر می‌زنم و می‌گویم -من همه دردامو تو دلم نگه میدارم. پس گردنی نثارم می‌کند و به سمت مبل می‌رود کنارش می‌نشینم و مادر با کمک الهه از میهمان ها پذیرایی می‌کند و کنار زنعمو می‌ایستد و با فردی داخل گوشی صحبت می‌کند -سلام مصطفی جان خوبی؟ پس با مصطفی بصورت تصویری صحبت می‌کنند، با نورا صحبت می‌کنم اما گوشم پیش زنعمو است. -نه خوبه چیزیش نشده. زنعمو سری به نشانه تاسف تکان می‌دهد و می‌گوید -باشه. به سمتم می‌آید و با لبخند می‌گوید -راحیل جان مصطفی می‌خواد باهات صحبت کنه. همه سکوت می‌کنند نگاهی به جمع می‌کنم آشنایان با نگاه معنادار نگاهم می‌کنند و الهه با بغض تماشاگر است محمد و متین هم حواسشان به جمع نیست و با هم مشغول صحبت هستند نورا هم با کنجکاوی نگاهم می‌کند. با تعجب می‌گویم -برا چی؟! لبخند زنعمو روی لبانش خشک می‌شود اما دوباره لبخند تصنعی می‌زند -می‌خواد حالتو بپرسه. گوشی را از دستش می‌گیرم و به صفحه اش نگاه می‌کنم چهره مصطفی را می‌بینم -سلام پسرعمو. -سلام اون چیه بستی دور سرت باز چیکار کردی؟! زیر نگاه سنگین بقیه لبخند مصنوعی می‌زنم -سرم خورده به جدول چیزی نیست. دستی به صورتش می‌کشد و با حرص می‌گوید -راحیل چرا عذابم می‌دی چرا من باید تنم همیشه بلرزه که تو چیزیت نشده باشه. لب و لوچه‌ام آویزان می‌شود و می‌گویم -آقا مصطفی من تنها نیستما بقیه سلام می‌رسونن. نفسش را محکم بیرون می‌دهد -باشه آخر شب بهت زنگ می‌زنم. به قلم زینب قهرمانی &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_شانزدهم🌻 #پارت_اول☔️ کلافه شده‌ام از بحث بی‌فایده آرام بلند می‌شوم و با اجازه ای می‌گویم و به سمت اتاقم می‌روم، چادرم را از روی سرم می‌کشم و روی تخت می اندازم شالم را باز می‌کنم و روی صندلی رها می‌کنم به سمت پنجره می‌روم و بازش می‌کنم نفس عمیقی می‌کشم. ازدواج اجباری برایم کافی نبود که زمان عقد را هم اجبار می‌کردند. دو روز دیگر محرم آغاز می‌شد و کل شهر لباس مشکی ارباب را به تن کرده اند، آنوقت خانواده من انتظار دارند یک روز مانده به محرم عقد کنم. بغض در گلویم چنباتمه زده بود، ازدواج با مصطفی برایم وحشتناک بود چطور می‌توانستم لقمه حرام مصطفی را بخورم و دم نزنم، همین دیروز به مادر گفتم که نمیتوانم با مصطفی ازدواج کنم برخورد تندش، حرف‌هایش از اینکه پدرم سر به نیستم می‌کند از اینکه می‌شوم تف سربالا از اینکه آنقدر چشم سفیدم و محبت های عمو و زنعمو را نمی‌بینم از اینکه مگر این چند سال لال بودم که دم نزدم، حرف‌هایش دهانم را شش قفله کرد. چشمانم به چشمان محسن گره می‌خورد، بغضم می‌شکند و آرام می‌گویم -کاش بودی محسن، کاش بودی. در باز می‌شود، به سمت در برمی‌گردم که با ورود مصطفی، تند برمی‌گردم و بلند می‌گویم -عه برو بیرون. نفسش را محکم بیرون می‌دهد و می‌گوید -پشت در وایسادم چادر بنداز سرت بیام تو. تند برمی‌گردم اشک‌هایم را پاک می‌کنم و شالم را هول هولکی روی سرم مرتب می‌کنم ، چادرم را روی سر می‌اندازم و بلند می‌گویم -بیا تو. وارد می‌شود و روی تخت می‌نشیند، اشاره می‌کند که من هم بنشینم، صندلی را کمی نزدیک می‌آورم و می‌نشینم. سر بلند می‌کند و می‌گوید -چرا اینطوری می‌کنی؟! با تعجب می‌گویم -چطوری می‌کنم؟! سرش را پایین می‌اندازد -پونزده سالت بود زنعمو گفت بچه است، هیفده سالت شد گفتی بعد کنکور، کنکور رو دادی گفتی یه سال برم دانشگاه راه بیوفتم بعد، یه سال رفتی بعد محسن شهید شد و بعدش انبار منو آب گرفت و من موندم و خروار خروار بدهی حالا که خداروشکر بدهی هارو دادم میگی محرمه؟! با اخم نگاهش می‌کنم -کسی مجبورت نکرده بود وایسی. با تعجب سرش را بلند میکند، پوزخندی می‌زند و می‌گوید -دستت درد نکنه آره راستم میگی کسی مجبورم نکرده بود... بلند می‌شود و به سمت پنجره می‌رود -منه احمق رو بگو صدبار بهت ابرازعلاقه کردم تو یه بار حتی یه بار منو به اسم خالی صدا نزدی، الان مشکل تو محرمه نه؟! به چشم های آبی رنگش نگاه می‌کنم و سری به نشانه تایید تکان می‌دهم -باشه بمونه بعد محرم، بمونه بعد محرم و صفر ببینم اونموقع بهونت چیه؟! تند از اتاق خارج می‌شود من هم پشت سرش بیرون می‌روم، همه منتظر چشم به مصطفی دوخته اند، آرام می‌گوید -میمونه بعد محرم صفر. مکثی می‌کند و می‌گوید -من دیگه می‌رم خداحافظ. مامان بلند می‌شود و روبه روی مصطفی می‌ایستد -کجا عزیزم شام گذاشتم. مصطفی نگاهم می‌کند و می‌گوید -ممنون میل کردم. خداحافظی می‌گوید و از خانه خارج می‌شود، اخم های همه درهم است و عمو بلند می‌شود رو به جمع خداحافظی می‌کند و از در خارج می‌شود، زنعمو با لبخند تصنعی برمی‌خیزد و به سمتم می‌آید مرا در آغوش می‌کشد و آرام زیر گوشم نجوا می‌کند -انقدر عزیزدردونه من رو اذیت نکن می‌دونی که خیلی دوسش دارم ،مصطفی هدیه خداست برام، تو هم مثل مصطفی برام عزیزی. خداحافظ بلندی می‌گوید و به سمت در می‌رود مادر هم راه می‌افتد و اصرار دارد که برای شام بمانند اما زنعمو گونه مادر را می‌بوسد و خارج می‌شود، بابا بلند می‌شود و با اخم‌های درهم به سمت اتاق می‌رود. چادرم را از سر برمی‌دارم و روی تخت رها می‌شوم، زیرلب زمزمه می‌کنم -مصطفی، عزیزدردونه. پهلو به پهلو می‌شوم و به دیوار خیره می‌مانم، راست هم می‌گفت، زنعمو ناهید بچه دار نمی‌شده و بدنش تحمل نگه داری جنین را نداشته که قبل از به دنیا آمدن سقط می‌شدند، بعد از کلی دعا و نذر و نیاز مصطفی سالم به دنیا می‌آید. ❄️❄️❄️ صدای زنگ موبایل درون گوش‌هایم سوت می‌کشد با همان چشمان بسته دستانم را کنارم می‌کشم تا موبایلم را پیدا کنم پیدایش می‌کنم با صدای گرفته و خش دار جواب می‌دهم -بله. به‌قلم‌زینب‌قهرمانی &ادامه دارد 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_شانزدهم🌻 #پارت_دوم☔️ صدای مینا درون گوشی می‌پیچد -سلام خواب بودی؟! دستی روی صورتم می‌کشم -آره خواب بودم ساعت چنده؟! -ساعت یازدهه. -اوه چقدر خوابیدم. -چیشده؟تو برنداشتی زنگ زدم خونتون مامانت اوکی نبود؟! -پوف چی بگم بازم مصطفی. -چیشده مگه؟! -بابا میگه برداریم فردا عقد کنیم بچه کم داره. -راحیل چرا نمیگی مصطفی رو نمی‌خوای؟! -دیروز به مامانم گفتم یه قشقرقی به پا کرد. به عکس تالار در صفحه لپ تاپ خیره شده‌ام، مصطفی صحبت می‌کند اما من حواسم پی سرنوشت نامعلومم است سردرگمم، سردرگم بین تصمیمات دیگران برای زندگی‌ام، راحیل جسور، این روزها عجیب گوشه گیر شده، شاید نبود محسن گوشه گیرم کرده. یکهو دلم عجیب برای آن سنگ قبر سفید رنگ شفاف پر کشید، درست است آن سنگ سیقلی شده آغوش گرم محسن را برایم جبران نمی‌کند، اما سرمایش می‌تواند خنکایےباشد بر قلبم، قلب پر التهاب و ناآرامم. با صدای مصطفی به خودم آمدم. -بله؟!! به صندلی تکیه می‌دهد و دست به سینه نگاهم می‌کند -یه ساعته دارم صحبت می‌کنم تازه میگی بله؟!! نفس عمیقی می‌کشم و می‌گویم -اوم ببخشید، چی می‌گفتی؟! گوشه لبش را به دندان می‌گیرد و به لپ تاپ اشاره می‌کند و می‌گوید -این تالار خوبه بنظرت؟!! نگاهی به مانیتور لپ تاپ می‌کنم، تالاری مجلل و پر زرق و برق، ابرویم را بالا می اندازم و می‌کنم می‌گویم -خوبیش که خوبه اما خب خیلی زرق و برق داره. خیره چشمانم می‌شود و کمی نزدیکم می‌شود و می‌گوید -شما که تا بله بگی منو کشتی باید دنیا رو به پات بریزم این تالار که چیزی نیست. گرمم می‌شود، احساس می‌کنم خون زیر گونه ام رفته و کم مانده که رگ لپ‌هایم بترکد، بلند می‌شوم و به سمت پنجره می‌روم. با اخم‌های درهم برمی‌گردم و می‌گویم -اما من با اینهمه ریخت و پاش موافق نیستم. بلند می‌خندد و می‌گوید -چه زودم سرخ می‌شه، حالا چرا اخمات تو همه؟!! اصلا هرجا شما بگی، مزارشهدا خوبه؟!! دوباره می‌خندد، عصبانی می‌شوم از تمسخرش آرام می‌گویم -خونه خوبه. از اتاق خارج می‌شوم و به سمت آشپزخانه می‌روم، خیار و گوجه و کاهو را می‌شویم تا سالاد درست کنم. امشب عموها و خاله ریحانه آمده‌اند تا برنامه عقد منو مصطفی را برای بعد صفر بریزند. کف آشپزخانه می‌نشینم و قطره اشکی که روی گونه‌ام چکیده بود را پاک می‌کنم، این روزها ناخودآگاه اشکم سرازیر می‌شود و از این حالت ضعیف بودن بدم می‌آید. الهه وارد آشپزخانه می‌شود و روبه رویم می‌نشیند، لبخندی می‌زنم و مشغول خورد کردن کاهو می‌شوم، پس از کمی تعلل الهه شروع به صحبت می‌کند. -ببین راحیل من، من دلم پیش مصطفی گیره.. باتعجب نگاهش می‌کنم انتظار نداشتم به این صراحت بگوید، بغض گلویش، مانع صحبت کردنش می‌شود نفسی می‌گیرد و ادامه می‌دهد -دوستش دارم، دلم می‌خواد بشینم و ساعت‌ها به چشم‌های آبیش نگاه کنم، وقتی می‌بینم انقدر به تو محبت می‌کنه آتیش می‌گیرم، می‌دونم تو هیچ احساسی به مصطفی نداری. سرش را کج می‌کند و قطره اشکش بلاخره روی گونه اش می‌چکد -بگو که نمی‌خوایش، مصطفی با تو خوشبخت نمی‌شه... ❌کپی ممنوعه❌ ┈٠~•°•🖋🥀🗞🥀✒️•°•~٠┈ رمــ🗞ـــــانکده مذهـ🥀ـــبی 📚 @romankademazhabi ♥️

🌸🍃🌻🍃☔️ 🍃🌸☔️ ☔️🍃 🌻 #قلب_ناارام_من #قسمت_شانزدهم #پارت_سوم دلم طاقت دیدن اشک‌هایش را نداشت منم بغض می‌کنم برای سرنوشت پیچ در پیچم، در آغوش می‌کشمش و آرام زیر گوشش زمزمه می‌کنم -ببین الهه تو سنت کمه الان احساساتت زودگذره از اونطرف فاصله سنیت با مصطفی زیاده. فاصله می‌گیرد و دماغش را بالا می‌کشد -تو کاریت نباشه تو فقط بگو اگه تو بگی گزینه ای بغیر من نیست تو اطرافیان. لبم را می‌گزم -ببین الهه هروقت اومدم که بگم، دهنم قفل شد واقعا نمی‌تونم خودمم دارم عذاب می‌کشم اما اما چیکار کنم که گیر حرف فامیلم گیر آبروی بابامم. مات نگاهم می‌کند و سپس بلند می‌شود و از آشپزخانه خارج می‌شود. کلافه و نامنظم سالاد را درست می‌کنم و سفره را پهن می‌کنم و رو به متین می‌گویم -پاشو بیا کمک کن سفره رو بچینم. منتظر متین ایستاده‌ام که زنعمو ناهید رو به مصطفی با شیطنت می‌گوید -شماهم پاشو ، منو نگاه نکن از گل نازک تر بهت نمی‌گم ایشالا چند ماه دیگه باید ظرف بشوری. صدای خنده جمع بلند می‌شود مصطفی با لبخند نگاهم می‌کند و بلند می‌شود -بله درسته دیگه باید عادت کنم. سر به زیر به سمت آشپزخانه راه می افتم، متین و الهه و مصطفی هم پشت سرم می‌آیند. سفره را که چیدیم همه دور سفره نشستند و مشغول شدند، صدای زنعمو بلند شد -حالا کدوم تالار رو انتخاب کردین. چیزی نمی‌گویم و مشغول بازی با غذایم می‌شوم، مصطفی تند قاشق برنجی که می‌جوید را قورت می‌دهد و می‌گوید -راحیل میگه خونه باشه. زنعمو ابرو بالا می‌دهد رو به من می‌کند و می‌گوید -عکسهارو دیدم تالارای خوبی بودن، جای دیگه ای مدنظرته؟! سر بلند می‌کنم و می‌گویم -اوم، نه بنظرم ریخت و پاش الکیه. لبخندی می‌زند -عزیزم چه ریخت و پاشی مگه ما چندتا بچه داریم برا تو و مصطفی ریخت و پاش نکنیم برای کی بکنیم؟! لبخند مصنوعی می‌زنم و می‌گویم -شما لطف داری زنعموجان، اما خب اینطوری راحت‌ترم. -باشه عزیزم ایشالا خوشبخت بشید. موهای تنم سیخ می‌شود مصطفی را نگاه می‌کنم، خوشبختی؟! آن هم با مصطفی؟!! آب دهانم را قورت می‌دهم و سر به زیر مشغول بازی با غذایم می‌شوم. سفره را که جمع کردیم مشغول ریختن چای می‌شوم پس از تعارف به همه جای خالی روی مبل ها پیدا نمی‌کنم و کنار مبل روی زمین می‌نشینم. سوگل گوشی به دست به طرفم می‌دود و روی پاهایم می‌نشیند و گوشی لیلا را به طرفم می‌گیرد -عمه نگاه برای عروسیت می‌خوام این لباس رو بخرم خوشگله؟! لبخندی به هیجانش می‌زنم -آره خیلی نازه. به قلم زینب قهرمانی💕 &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_هفدهم🌻 #پارت_اول☔️ -منم باید برم آره برم سرم بره نزارم هیچ حرومی طرف حرم بره یه روزی هم بیاد نفس آخرم بره حسین آقام آقام حسین آقام آقام آقام همانطور که آرام به سینه میزدم به سمت در رفتم و کنار دروازه هیئت ایستادم، سرتاسر خیابان پر ماشین بود، ماشین هایی بامدل های مختلف، فقیر و غنی. به در تکیه دادم و سرتاسر خیابان را از نظر گذراندم، توجهم به پیاده رو آنطرف خیابان جلب شد پسری پشت درخت ها نشسته بود و از شانه های لرزانش معلوم بود حسابی دل به این مداحی داده و گریه می‌کند، حسرت می‌خورم به حال دلش چه زیبا با خود گوشه خیابان خلوت کرده و می‌گریست. نگاهم را میخ شانه های لرزانش می‌کنم دست به صورت گذاشته و به دیوار تکیه داده است انگشتر عقیق سبز رنگش از این فاصله هم دیده میشود. دستی بر روی شانه ام قرار می‌گیرد ،برمی‌گردم نوراست -یه ساعته به کجا زل زدی؟! با حسرت می‌گویم -نورا بیا ببین این پسره چطور گوشه پیاده رو گریه می‌کنه. به سمتی که اشاره کردم نگاه می‌کند، چشمهایش را ریز می‌کند تا با دقت ببیند، پس از کمی مکث با تعجب می‌گوید -اینکه محمده. تند به آنطرف خیابان می‌دود و کنارش زانو می‌زند چیزی می‌گوید که محمد دست از روی صورت برمی‌دارد و تند اشکهایش را پاک می‌کند و رو به نورا حرفی می‌زند گفت و گوی کوتاهی می‌کنند که نورا خم می‌شود بوسه ای بر روی موهای محمد می‌زند و آرام به این سمت می‌آید. به سمت حیاط برمی‌گردم تا نورا نبیند که به آنها نگاه می‌کردم، نورا که می‌رسد چیزی نمی‌گوید اما فضولی من نمی‌گذارد لحظه ای ساکت بماند -چیشده بود؟! آهی می‌کشد و می‌گوید -اونروز که از مناطق سیل زده برگشت فرداش اعزام بود، وقتی فرماندهش می‌فهمه اسم محمد اشتباهی تو لیست اعزامی هاست اسمشو خط می‌زنه و می‌گه که دیگه محمد اعزام نمی‌شه. با تعجب می‌گویم -چرا؟! شانه بالا می‌اندازد -محمد که زیاد حرف نمیزنه از سوریه و اینا فقط فهمیدم اعزام قبلی محمد شناسایی شده. ابرو بالا می‌اندازم و چیزی نمی‌گویم، برمی‌گردم و دوباره نگاهش می‌کنم سرش را به دیوار تکیه داده و چشمانش را بسته چراغ تیربرق یک سمت صورتش را نورانی کرده و سمت دیگر صورتش در تاریکی فرو رفته، برمی‌گردم و رو به نورا می‌گویم -خب الان چیکار می‌خواد بکنه؟! کلا اعزام نمی‌شه؟! -فعلا که تا سه ماه اعزام ندارن، میگه می‌خوام از امشب برم دم در خونه فرمانده بس بشینم و قسمش بدم به این شب‌های عزیز تا راضی بشه. دلم برایش می‌سوزد و در دل برای حل مشکلش دعا می‌کنم. کم کم مراسم تمام می‌شود و من در ، خروجی ایستاده‌ام و میهمانان را به سمت درب خروجی راهنمایی می‌کنم نورا هم امشب شیفتش در ورزشگاه بود که از من جدا شد و رفت، همانطور با چوب پر خادمی‌ام به سمت بیرون اشاره می‌کنم که احساس کردم صدایم می‌کنند، به سمت صدا برگشتم ، محمد را سر به زیر چند قدم آنطرف تر یافتم، کمی نزدیکش شدم -بله بفرمایین. سرش را بلند می‌کند و می‌گوید -سلام خانم سنایی می‌تونید به نورا خبر بدید بیان بریم هرچقدر زنگ می‌زنم برنمی‌دارن. سری تکان می‌دهم و می‌گویم -بله چند لحظه. گوشی را از جیب مانتویم بیرون می‌کشم و شماره مینا را می‌گیرم، او هم امشب شیفتش در ورزشگاه بود، بعد از چند بوق جواب می‌دهد -جانم -سلام مینا جان جونت بی بلا میگم نورا پیشته؟!! -آره کنار در خروجی ورزشگاه وایساده. -آهان باشه بهش بگو آقای موسوی جلو در منتظره. -باشه کاری نداری؟! -نه فدات خدانگهدار. گوشی را خاموش می‌کنم و رو به محمد می‌گویم -تماس گرفتم الان میان. سری تکان می‌دهد و می‌گوید -خیلی ممنون لطف کردین. گوشی‌ام را درون جیبم سر می‌دهم و می‌گویم -خواهش میکنم. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🍃☔️🌻 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من #قسمت_هفدهم #پارت_دوم به سمت هیئت میروم، همینکه جلوی در می ایستم موبایلم زنگ میخورد دوباره بیرون میکشمش -جانم. صدای مادر درون گوشی میپیچد -جونت بی بلا مامان جان نمیای خونه؟ به ساعت مچی مشکی رنگم نگاه میکنم ساعت ۱۰ شب است. -چرا یکم دیگه میام. -باشه زودتر بیا. -چشم کاری نداری؟ -نه عزیزم خدانگهدارت.به سمت خانم طاهری میروم در حال صحبت با یکی از خدام است، روی شانه اش میزنم برمیگردد و با لبخند مهربانی میگوید -جانم. دستی به روسری ام میکشم -خانم طاهری جان من دیگه برم؟! دیروقته مامان نگران میشه. سری تکان میدهد، میخواهد چیزی بگوید که نورا و خاله زهرا به سمتمان می آیند، سلام میکنیم، خاله زهرا دستی به چادرش میکشد و میگوید -مامان اینا اومدن؟! سری بالا می اندازم و میگویم -نه نیومدن. -پس با کی اومدی؟! لبانم را تر میکنم و میگویم -با آژانس. سری تکان میدهد و میگوید -اگه کسی نمیاد دنبالت بیا با ما بریم. لبخندی میزنم و میگویم -نه مزاحم نمیشم. نورا دخالت میکند -چه مزاحمتی خونتون کنار ماست دیگه ماشینم جا داره. میخواهم مخالفت کنم که نورا دستم را میکشد و پس از خداحافظی با خانم طاهری راه می افتد. جلوی در که میرسیم محمد به دیوار تکیه داده و با موبایل صحبت میکرد، متوجه امان که میشود به سمتمان می آید و سلام میکند سپس رو به نورا میگوید -من برم ماشینو بیارم. نورا سری تکان میدهد و رو به من میگوید -میدونستی بعد محرم صفر میخوان از هیئت خادمین رو ببرن راهیان نور؟! با تعجب میگویم -نه نگفتن که!! سر تکان میدهد و میگوید -آره نگفتن اما محمد اینا دارن کاراشو انجام میدن. لب و لوچه ام آویزان میشود -منکه نمیتونم بیام. اخم هایش درهم میشود -چرا؟! شانه بالا می اندازم و میگویم -به دلایلی. پراید مشکی رنگ خاله زهرا که حال محمد راننده اش بود جلوی پایمان ترمز میکند، نورا سوار میشود و من هم میخواهم سوار شوم که BMV سفید رنگی پشت ماشین محمد ترمز میکند و سه بوق پشت سرهم میزند، نیم نگاهی به ماشین می اندازم. با دیدن فرد داخل ماشین چشمانم گرد میشود مصطفی با نیش باز چشمکی میزند. حرصی میشوم و رو به نورا و خاله زهرا میگویم -ببخشید یه لحظه. تند به سمت ماشین مصطفی حرکت میکنم، پنجره را پایین می کشد و می گوید -سلام جون دلم. اخم هایم درهم می شود، دست روی دهانش میگذارد و با خنده میگوید -اوه او ه ببخشید. باخشم میگویم -اینجا چیکار میکنی؟! ابروهایش را بالا می اندازد -اومدم دنبال نامزدم. لبانم دوباره گیر دندان هایم می افتند و تند تند پوست لب هایم را با دندان میکنم -اولا فعلا محرم نشدیم دوما مگه من گفتم بیای دنبالم؟! میخواهد دوباره چرت و پرت پشت سر هم قطار کند که دستم را به نشانه صبر کردن نگه میدارم و خیلی تند میگویم -من وقت ندارم و الان خاله زهرا اینا منتظر من هستن، تو هم از این به بعد قبل اینکه بخوای کاری کنی خبر بده. به سمت ماشین راه می افتم که مصطفی پیاده میشود و صدایم میکند -راحیل. همیشه بدم می آمد کسی نامم را بلند میان دیگران صدا کند، چشمانم را محکم میبندم و برمیگردم -دیگه چیه؟! بیتوجه به من به سمت ماشین محمد میرود و چند تقه به شیشه طرف راننده میزند پا تند میکنم به سمتش، با محمد سلام علیکی میکند و رو به خاله میگوید -سلام حالتون خوبه؟! من پسرعموی راحیل هستم من میبرمش شما دیگه تو زحمت نیوفتین. خاله زهرا لبخندی میزند و میگوید -سلام پسرم، زحمت چیه همسایشون هستیم.. نگاهی به من میکند و ادامه میدهد -اما هرجور خود راحیل جان راحته. راحت؟! مصطفی و آرامش در فرهنگ لغاتم دو کلمه متضاد بودند اما لبخند مصنوعی میزنم و میگویم -خیلی ممنون خاله جان شما لطف داری، ان شاالله شبای دیگه مزاحمتون میشم. با مهربانی سر تکان میدهد و میگوید -مراحمی خوشگلم، به مامان اینا سلام برسون. پس از خداحافظی آنها راه می افتند و ما به سمت ماشین مصطفی میرویم، هرچه کردم گره اخم هایم باز نمیشد، ترجیح میدهم سر به پنجره بگذارم و شهر را تماشا کنم. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_هجدهم☔️ #پارت_اول🌻 صدای آهنگ بلند میشود، تند میگویم -قطع کن محرمه. تند میگوید -عا راست میگی یادم رفته بود. دستش را به سمت داشبورد میبرد و همانطور که بازش میکند میگوید -بزار ببینم فلش مداحیم اینجاست؟! در خود جمع میشوم تا مبادا دستانش با من برخورد کنند و کلافه میگویم -مصطفی ولکن هیچی نمیخواد. نگاهم میکند و شانه بالا می اندازد و سرجایش برمیگردد، از هر دری میگوید تا فضا را عوض کند و من صبوری میکنم و چیزی نمیگویم ، اما آخر از کوره در می روم و می گویم -مصطفی میشه هیچی نگی؟! او هم عصبی میشود -تو هم میشه بگی چته؟! به رو به رو خیره میشوم -هیچیم نیست. دنده را عوض میکند و سرعتش بالا میرود -چرا یه چیزیت هست، من بهت چیزی نمیگم چون دوستت دارم تو هم هی سواستفاده میکنی. چشمانم درشت میشود -چه سواستفاده ای کردم؟! تند سرش را تکان میدهد و میگوید -همیشه خدا که منو میبینی عین زهرمار میمونی انگار باباتو کشتم. با عصبانیت میگویم -اخلاق من از همون اول همین بود، میدیدی نمیومدی جلو الانم دیر نیست میتونی بکشی کنار. خودم میدانستم از هر موقعیتی برای تمام کردن این رابطه استفاده میکردم فرمان را میچرخاند و میگوید -مشکلم اینه با همه عین قندعسل میمونی منو که میبینی میشی هندجگر خوار. از تشبیهاتش خنده ام میگیرد ، روی خنده ام کنترلی ندارم و آرام ریسه میروم و سرم را به سمت پنجره میچرخانم و میخندم. مصطفی که میبیند صدایم در نمی آید و فقط شانه هایم میلرزد، ماشین را کنار خیابان نگه میدارد و میگوید -راحیل؟! گریه میکنی؟! ببخشید نمیدونستم ناراحت میشی از عمد نگفتم. نفسی میکشم و سعی میکنم نخندم و جدی باشم ، سرم را بلند میکنم. با دیدن چهره ام اخم هایش درهم میشود -داشتی میخندیدی؟! چیزی نمیگویم و لب به دندان میگیرم، مصطفی میخندد و به صندلی تکیه میدهد -چرا ازت بدم نمیاد؟! چندین بار که ضایعم کردی چندین بار که باهام دعوا کردی خواستم ازت متنفر بشم اما نشد، نمیدونم اما از همون بچگی دوست داشتم. خون زیر پوستم میدود روسری ام را جلو میکشم، برمیگردد -چرا اینطوری رفتار میکنی باهام؟! کلمه هارا تیتر وار در ذهنم قطار میکنم. -بببین مصطفی من از همون اول هیچ علاقه ای بهت نداشتم و ندارم و ازت میخوام کنار بکشی مطمئنم با من خوشبخت نمیشی. نفسی میگیرم و شروع میکنم -ببین مصطفی من و تو هنوز به هم محرم نیستیم و من بخاطر همین معذبم. دستانم مشت میشود و حرص میخورم از دست زبان نافرمانم، چطور این موقعیت خوب را به باد داد. مصطفی با ذوق میگوید -یعنی مشکل تو فقط محرمیتمونه؟ ناخودآگاه سری به نشانه تایید تکان میدهم. متعجبم از سیستم بدنم که اینگونه کنترلش از دستم خارج شده. به قلم زینب قهرمانی☔️ &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_هجدهم🌻 #پارت_دوم☔️ دستی به روسری ساتنم میکشم و چادر مشکی با گل های ریز آبی را از روی صندلی برمیدارم و روی سرم مرتب میکنم. از اتاق خارج میشوم، حدودا همه آمده‌اند مادر ناراحت و کلافه است، جای محسن عجیب در مراسم امسال خالی است. سوگل دندانش درد می‌کند و از آغوش محمدعلی جدا نمی‌شود، متین و مصطفی رفتند دستگاه اجاره کنند و کسی بالای سر دیگ های حلیم نیست. مادر هرکار که می‌کند با بغض می‌گوید -اگه الان محسن بود... راست هم می‌گفت جای محسن همیشه خالی بود، کسی نبود که به دیس حلوا ها ناخنک بزند، کسی نبود کنار دیگ حلیم بایستد و به همه بگوید -منم دعا کنیدا. محسن نبود، محسن نبود و باز هم محسن نبود. در را باز می‌کنم و پله هارا بالا می‌روم، کفگیر بزرگ را برمیدارم و حلیم را هم میزنم. کمی بعد مداح می آید و میخواند شب تاسوعا بود و در خانه ما طبق نذر هرساله مراسمی هرچند کوچک اما به عشق علمدار کربلا برگذار شده بود و سه دیگ حلیم بالای پشت بام بار گذاشته شده بود. مداح میخواند و دل مارا راهی علقمه می‌کرد، بین خیام اباعبدالله. پس از اینکه یک دل سیر با ابوالفضل علمدار عقده دل وا کردم و از دستان مشکل گشایش باز کردن گره مشکلم را خواستم، اتمام حجت کردم یا مصطفی را آدم کند یا راه منو مصطفی را از هم سوا کند. راهی پشت بام می‌شوم، مصطفی و محمد و متین سر دیگ های حلیم ایستاده اند، سر به زیر می‌گیرم و می‌گویم. -پسرخاله اگه حلیم جا افتاده شروع کنیم بکشیم، مهمونا کم کم میرن. متین به محمد و مصطفی نگاه می‌کند -والا من نمیدونم آقا محمد جاافتاده؟! محمد سری تکان می‌دهد و می‌گوید -آره دیگه کم کم بکشیم. چادرم را جمع می‌کنم و می‌گویم -پس من برم یکبار مصرفارو بیارم. متین هم راه می‌افتد -میام کمکت. باهم راه می‌افتیم و به سمت انباری در همکف می‌رویم، در را باز می‌کنم و دو نایلون به متین می‌دهم و نایلون دیگر را خودم برمی‌دارم. از انبار که خارج شدیم گوشی متین زنگ خورد، آرام راه افتادم که متین صدایم زد ، با استرس و عجله گفت -راحیل رفیقم تصادف کرده من باید برم. سری تکان می‌دهم و می‌گویم -باشه به سلامت. با مشقت هر سه نایلون را به دست میگیرم پله ها را طی میکنم نصف پله ها را رفته بودم که می‌ایستم و نفسی میگیرم دوباره نایلون ها را به دست می‌گیرم و راه می‌افتم که محمد می‌رسد سرش پایین است وقتی متوجه می‌شود همه نایلون ها را خودم برداشتم کمی نزدیک می‌شود و می‌گوید -خانم سنایی بدین من می‌برم. لب تر می‌کنم و بسته ها را به سمتش می‌گیرم -خیلی ممنون. کمی مبهوت می‌شود از اینکه بدون تعارف هر سه بسته را به سمتش گرفتم، منتظرش نمیشوم و پله ها را دو تا یکی طی می‌کنم. وقتی محمد میرسد سه نفره شروع میکنیم به ریختن حلیم درون یکبارمصرف، محمد می‌ریخت و مصطفی روی زمین میگذاشت و من با کمک کش نایلون را برای حلیم سرپوش می‌کردم، کمی که گذشت روبه رویم پر از کاسه حلیم بود، مصطفی که درماندگی‌‌ام را می‌بیند می‌خندد و می‌گوید -دخترعمو انگار عقب موندی و کمک لازمی. کلافه شانه ای بالا می‌اندازم و چیزی نمی‌گویم. مصطفی هم کنارم با فاصله می‌نشید و رو به محمد می‌گوید -داداش شما حلیم بریز من تند تند کمک راحیل بدم اینارو تموم کنه. توجهی به عکس العمل محمد نمیکنم و سر به زیر کارم را انجام میدهم، میخواهم چند کش از بین انبوه کش ها سوا کنم که همزمان مصطفی هم برای برداشتن کش دست دراز می‌کند و ناخواسته دست مصطفی روی دست ظریفم قرار می‌گیرد، تند دستم را می‌کشم اما دست بزرگ مصطفی قفلی به دستم شده. بغض گلویم را میگیرد و تمام بدنم عرق میکند از خجالت نمیتوانم سرم را بلند کنم، دستم را میکشم اما مصطفی همچنان ولکنم نیست. خجالت می‌کشم جلوی محمد چیزی بگویم، سرم را بلند می‌کنم و مضطرب محمد را نگاه میکنم که حواسش به ما نیست و در حال پر کردن یکبار مصرف حلیم است، برمیگردد تا یکبار مصرف را روی میز بگذارد که با دیدن دستان گره خورده ما با تعجب کمی مکث می‌کند و سپس با دیدن صورت قرمز من سر به زیر می‌شود و تند رو به مصطفی میگوید -داداش بگیر حلیم رو دستم سوخت. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_نوزدهم🌻 #پارت_اول☔️ مصطفی که دستم را رها میکند سریع بلند میشوم و از پله ها سرازیر می‌شوم که ناگاه چادرم لای پاهایم ‌پیچد و چند پله آخر را قل ‌خوردم. اشک هایم سرازیر می‌شود و همانجا می‌نشینم و مچ پایم را به دست می‌گیرم. مصطفی تند از پله ها پایین می آید و کنارم زانو می‌زند -چت شد یهو؟! بغض گلویم مانع می‌شود تا جیغ صدایم را رویش هوار کنم، سر بلند می‌کنم، محمد در چهارچوب در ایستاده و نگاهمان میکند، چند ثانیه مستقیم نگاهم میکند و سپس تند سر به زیر می‌گیرد و می‌رود. حال بغضم را رها میکنم و رو به مصطفی می‌گویم -چرا نمیفهمی برو برو برو. چشمانش گرد می‌شود و می‌خواهد چیزی غرولند کند که دوباره مانعش می‌شوم -جون زنعمو ناهید برو. مکثی می‌کند و سپس بدون صحبتی بلند‌ میشود و می‌رود. لنگ لنگان به سمت سرویس بهداشتی میروم، روی دستم همانجایی که مصطفی دست گذاشته بود را مایع می‌زنم و با ناخن هایم چنگ می‌زنم، قطرات اشک یکی پس از دیگری صورتم را می‌شویند. آنقدر به دستم چنگ میزنم که قرمز قرمز می‌شوند. سر بلند میکنم و با دیدن صورتم در آینه وحشت می‌کنم باریکه خون از دماغم تا به چانه ام رسیده و من هیچ نفهمیدم سریع صورتم را میشویم هرچه آب میزنم خون دماغم قطع نمیشود، چند دستمال برمیدار و جلوی دماغم را می‌گیرم به دیوار تکیه می‌دهم و سرم را بالا می‌گیرم طولی نمیکشد که دستمال ها قرمز قرمز می‌شوند. دستمال دیگری برمی‌دارم و دوباره و دوباره این کار را تکرار می‌کنم تا خون دماغم قطع می‌شود. از دستشویی خارج می‌شوم، اکثر میهمان ها رفته‌اند مادر که مرا می‌بیند به سمتم می‌آید -کجا بودی یه ساعته دنبالت می‌گردم. -دستشویی. چشم غره‌ای میرود و هیچ نمی‌گوید، می‌خواهم روی مبل بنشینم که خاله زهرا و نورا بلند می‌شوند و عزم رفتن می‌کنند، مادر هرچه اصرار می‌کند تا بیشتر بمانند فایده ندارد، تاحیاط همراهی‌اشان می‌کنیم. پس از رفتن همه میهمان ها راهی اتاقم میشوم دلم گرفته و هوای خلوت با معبودم را زیر آسمان به رنگ شبش میکنم، دلم میخواهد در حیاط سجاده پهن کنم و دو رکعت نماز عشق بخوانم ، اما میدانستم مادر بهانه میگیرد. پس سجاده و چادر نماز و قرآن کوچکم را برمیدارم، خداروشکر اتاقم تراس دنجی داشت و جان می‌داد برای این نوع خلوت ها. سجاده پهن می‌کنم و لبیک می‌گویم به ندای دلم که عاشقانه الله‌اش را می‌طلبید. سلام میدهم و سر بلند می‌کنم نگاهی به حیاط می‌اندازم ماشین پدر و محمدعلی پشت سر هم پارک شده اند، از اینجا به حیاط خاله زهرا هم دید دارم در آن تاریکی درخت های گیلاسشان را میبینم که حال از نامهربانی پاییز نیمه برهنه شده اند و موتور محمد و ماشین خاله زهرا هم دیده میشود. از فکر نمای خانه بیرون می آیم و قرآن برمی‌دارم بوسه ای از عمق جان به جلد سفید و فیروزه ای رنگش می‌زنم، چشمانم را می‌بندم و صفحه ای باز می‌کنم، سوره نور است و سرشار از آرامش. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_نوزدهم🌻 #پارت_دوم☔️ با احساس جریان چیزی در دماغم سریع بلند می‌شوم و به سمت سرویس بهداشتی هجوم می‌برم، باز هم خون دماغ شده بودم تند تند به صورتم آب میزنم و چند دستمال برمی‌دارم و حلوی دماغم میگیرم و به سمت اتاقم می‌روم روی تختم لم میدهم و گوشی را برمی‌دارم ساعت شش صبح است و پنجاه وشش تماس بی‌پاسخ داشتم، وقتی گوشی‌ام را چک می‌کنم متوجه می‌شوم بیست و شش تماس از نورا بوده و سی تماس از شماره‌ای ناشناس. بیخیال گوشی را خاموش میکنم و پس از خواندن نمازم دوباره می‌خوابم. ❄️❄️❄️ -راحیل، راحیلم مامان پاشو ببینم این دستمالا چیه؟! با چشمانی خمار از خواب بلند میشوم -جانم. مادر گوشه دستمال های قرمز از خون دماغم را گرفته و نشانم می‌دهد -چرا خونین؟! دوباره می‌خوابم و با صدایی ضعیف می‌گویم -خون دماغ شده بودم. مادر تکانم میدهد -چرا مگه دماغت خورد به جایی؟! کلافه می‌گویم -مامان جان جایی نخورده بود یهو خون دماغ شدم. مادر چیزی نمی‌گوید و از اتاق خارج می‌شود، کم کم چشمانم گرم می‌شود که با صدای زنگ موبایل بیدار می‌شوم -بله؟! صدای حرصی نورا درون گوشی می‌پیچد -بله و کوفت اونجا جا بود خوابیده بودی؟! کلافه می‌گویم -نورا اول صبحی چی میگی؟! -الان اول صبحه؟! ساعت یازده و نیمه، میگم شب برا چی خوابیدی تراس منم آواره کردی؟! -من اونجا خوابیدم تو چرا آواره شدی؟! -همونو بگو، داداش بیشعوره من حس انسان دوستانش گل کرد و بعد منو آواره کرد. مینشینم و می‌گویم -واضح بگو چته؟! -محمد رفته بود از تو ماشین شارژر رو بیاره که می‌بینه تو، تو تراس خوابیدی بعدم اومده منو آواره حیاط کرده زنگ بزن به خانم سنایی بگو بیدار شن برن داخل هوا سرده. آب دهانم را قورت می‌دهم و می‌گویم -دست آقاسید درد نکنه بازم گلی به جمال ایشون تو که دوستمی انگار نه انگار. ایشی می‌کند و می‌گوید -عزیزم همینکه بهت زنگ زدم لطف بزرگی کردم. یاد آن شماره ناشناسی می‌افتم که سی بار تماس گرفته بود -پس اون شماره ناشناسه هم تو بودی؟ -نه من فقط با خط خودم زنگ زدم شاید محمده بگو ببینم چند بود. کمی فکر می‌کنم و می‌گویم -اوم فک کنم صفر نهصد و نود بود اولش آخرشم هفتاد و نه بود. -عا این خطه محمده گوشی من شارژ تموم کرد بعدش با گوشی محمد زنگ زدم. بعد از اتمام صحبت هایمان به لیست تماس ها نگاه میکنم و خیره شماره محمد می‌شوم و لمسش می‌کنم قبل از برقراری تماس قطعش میکنم و قبل از اینکه منصرف شوم به نام آقاسید سیوش می‌کنم، گوشی را خاموش می‌کنم و می‌خواهم برخیزم که ندای درونم داد می‌زند -برا چی سیوش کردی؟ بیخیال زمزمه می‌کنم -شاید یه جایی نیازم شد باز هم آن صدای درونم جنب و جوش می‌کند و می‌گوید -چه نیازی مگه محمد کیته؟ قلبم خود را به سینه می‌کوبد و سوال ندای درونم را بی‌جواب میگذارم و بلند می‌شوم. به‌قلم‌زینب‌قهرمانی🌿 &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_بیستم🌻 #پارت_اول☔️ با عصبانیت در ماشین را به هم می‌کوبم و سریع با الناز تماس می‌گیرم، گوشی را بین شانه و سرم نگه می‌دارم و کمربند را می‌بندم. بوق های آخر را می‌شمارم که جواب می‌دهد -بله. -زهرمار دو ساعته منو علاف خودت کردی. استارت می‌زنم و حرکت می‌کنم -چرا نیومدی؟! یه زنگ هم به آدم نمی‌زنی. بی حوصله می‌گوید -با مامانم دعوام شد گوشیم رو کوبیدم به دیوار بالا نمیاوورد. مکث می‌کنم و می‌گویم -بیام دنبالت؟! -نه حوصله ندارم. دنده را عوض می‌کنم و می‌گویم -باشه فردا میام پیشت خداحافظ. تماس که قطع می‌شود سرعتم را بیشتر می‌کنم، همانطور که دور می‌زدم ساعتم را نگاه میکنم نیم ساعت دیگر مراسم شروع می‌شد و من دیر کرده بودم. از طرف بسیج دانشگاه قرار بود با الناز به یکی از روستاهای شیعه نشین اطراف قشم برویم و چند عکس از مراسمشان بگیریم، دنده را عوض می‌کنم و سرعت می‌گیرم. چهل و پنج دقیقه دیگر ورودی روستا را می‌پیچم کمی که جلوتر می‌روم جمعیت زیادی دور هم جمع شده‌اند، ماشین را پارک می‌کنم و پیاده می‌شوم. کیف دوربین را روی دوشم می‌اندازم و بند دوربین را روی گردنم، از همان ابتدا دنبال سوژه‌های ناب بودم برای عکاسی، پس از تعزیه خوانی کُتَل زنی شروع می‌شود و من دوباره و دوباره غرق عکاسی و فیلم‌برداری می‌شوم. به غروب آفتاب خیره می‌شوم دنبال مکانی می‌گردم تا زاویه بهتری نسبت به غروب آفتاب و جمعیت عزادار داشته باشم. غروب آفتاب؟ تازه یادم می‌آید امروز قبل از اذان تا ساعت نه شب یادواره شهدا دعوت بوده‌ایم. تند وسایلم را درون کوله ام جمع می‌کنم و به سمت ماشین راه می‌افتم که صدای اذان بلند می‌شود. ساعتم را نگاه می‌کنم و زیرلب می‌گویم -نمازمو بخونم نهایتش با صد تا می‌رم نیم ساعته می‌رسم. با قدم هایی تند به سمت مسجد روستا راه می‌افتم و با عجله کتانی‌هایم را از پاهایم خارج می‌کنم. نماز را به فرادی می‌خوانم و ساعتم را نگاه می‌کنم هفت و چهل و پنج دقیقه بود. تند از مسجد خارج می‌شوم که موبایلم زنگ می‌خورد. -جانم مامان؟! -کجایی مامان جان برنامه داره تموم میشه ها. -شرمنده یادم رفت نیم ساعت آخر رو می‌رسم. -باشه یواش بیا. -چشم خداحافظ. استارت می‌زنم و از همان اول گاز ماشین را می‌گیرم و راه می‌افتم. نیم ساعتی بود که از روستا خارج شده بودم دنده را عوض می‌کنم که ماشین خاموش می‌شود. هرچه استارت می‌زنم روشن نمی‌شود که نمی‌شود. با عصبانیت پیاده می‌شوم و کاپوت ماشین را بالا می‌زنم چراغ موبایلم را روی موتور می‌اندازم اما از چیزی سر در نمی‌آورم. شماره محمدعلی را می‌گیرم که دردسترس نیست می‌خواهم شماره پدر را بگیرم که یک موتور با دو سرنشین کنارم ترمز می‌کند. اخم هایم را درهم‌تر می‌کنم و بیتوجه همانطور که گوشی را کنار گوشم گرفته‌ام با موتور ماشین ور می‌روم. پدر هم مانند اکثر اوقات خاموش است. سرنشینان موتور پیاده می‌شوند و کنار ماشین می‌ایستند. -حاج خانم کمک نمیخوای؟! نیم نگاهی به چهره های خشن و خالکوبی شده اشان می‌اندازم. کاپوت را پایین می‌دهم و خشک می‌گویم -نه ممنون. دبه آب را از روی زمین برمی‌دارم و داخل صندوق عقب می‌گذارم، که صدایشان را می‌شنوم. -نیمااا آبجیمون خجالت می‌کشه معلومه که کمک می‌خواد. نگاهشان می‌کنم که دیگری زنجیری از روی موتور برمی‌دارد و تکان می‌دهد -مگه من میزارم خانم به این محترمی اینجا خشک و خالی بمونه. دست و پاهایم یخ می‌زند و سریع در ماشین را باز می‌کنم و خودم را روی صندلی پرت می‌کنم. قفل همه درهارا می‌زنم و با دستان لرزان شماره محمدعلی را می‌گیرم همچنان دردسترس نیست، نعره شان بلند می‌شود -به اون داداش بی همه چیزت بگو پاشو از این پرونده بکشه بیرون. ضربه ای با زنجیر به کاپوت ماشین می‌زند که از جا می‌پرم، قلبم دیوانه‌وار خود را به سینه‌ام می‌کوبد، از ترس کف ماشین می‌نشینم و شماره پدر را می‌گیرم. پدر هم خاموش بود... &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_بیستم🌻 #پارت_دوم☔️ پدر هم خاموش بود، با دستان لرزانم شماره دیگری را می‌گیرم، نور امیدی در دلم روشن می‌شود بوق می‌خورد. -به اون داداش نفهم الاغت بگو ریاحی مثل مرادی نیست که هر گوهی خورد دست رو دست بزاره. بوق های آخر امیدم را ناامید می‌کند و آن دو دیوانه وار نعره می‌زنند. -الو... با شنیدن صدای پشت خط جان می‌گیرم و با صدای لرزان و یواش التماس می‌کنم -تروخدا کمکم کنید، تروخدا. صدای پر اضطراب فرد پشت خط درون گوشم می‌پیچد -راحیل خانم چی‌شده؟چرا اینطوری حرف می‌زنین؟! با شنیدن صدای محمد اشک هایم راه باز می‌کنند و هق هق گریه امانم نمی‌دهم -آقاسید نمی‌دونم اینا کین تروخدا بیاین اینجا تروخدا محمدعلی دردسترس نیست. -باشه باشه فقط شما آروم باشید و لوکیشن بفرستید، تماس رو هم قطع نکنید. ضربه ای دیگر به بدنه ماشین وارد می‌شود که جنین‌وار در خود جمع می‌شوم، لوکیشن را می‌فرستم و گوش به نعره هایشان می‌سپارم و مانند بید بین طوفان می‌لرزم. -به سنایی عوضی بگو پاشو از گلیمش درازتر نکنه عربده ای می‌کشد و صدای فرو ریختن شیشه ماشین جیغم را بلند می‌کند، دستم را روی سر می‌گیرم و صدای جیغم گوش فلک را کر می‌کند و تمام شیشه ها روی سرم آوار می‌شود آنقدر ترسیده ام که سوزش دستانم را حس نمی‌کنم. برای لحظه‌ای سکوت همه‌جا را فرا می‌گیرد و فقط صدای هق هق من آرامش ساختگی این اوتوبان را برهم می‌زند. -به داداش کثافتت بگو دفعه بعد دیگه همینطوری نمی‌زارم خوشگل و ترتمیز بری خونه، کمش چندتا خط و خال می‌ندازم روت. آنها می‌روند و من از ترس مانند پرنده ای بی سرپناه می‌لرزم، چند دقیقه‌ای نمی‌گذرد که متوجه ترمز ماشینی کنار ماشینم می‌شوم. نفس در سینه ام حبس می‌کنم و آرام اشک می‌ریزم، صدای نزدیک شدن قدم هایی به ماشین لرزش دستان روی سرم را زیاد می‌کند. نگاهش را احساس می‌کنم، سر که بلند می‌کنم با دو جفت چشم مشکی رنگ رو به رو می‌شوم با همان کلاهی که همیشه بر سر دارد، کلاه بافت سفید رنگ، با دیدن چهره یک آشنا بعد از آن خون آشام ها بغضم می‌شکند و گریه‌ام را از سر می‌گیرم. چند ضربه به در می‌زند -راحیل خانم محمدم پسر خاله زهرا، در رو باز کنید. دستان زخمی و لرزانم توان حرکت نداشت با ضرب و زور در را باز می‌کنم و پیاده می‌شوم. همان‌جا کنار جاده زمین میخورم و عق می‌زنم، هرچه عق می‌زنم معده‌ام خالی‌است. محمد با جعبه دستمال کاغذی و بطری آبی نزدیکم می‌شود. سرش پایین است و من همچنان گریه می‌کنم. -دستتون زخمیه ازش خون می‌آد. تند تند چند دستمال تا می‌کند و سمتم می‌گیرد -این رو بزارید رو زخمتون. سپس با دندان چسب می‌کند و به سمتم می‌گیرد -اینارو فعلا بزنید تا به یه درمانگاه برسیم. پس از بستن دست هایم بطری آب را به سمتم می‌گیرد -بفرمایین. آب بطری را با ولع می‌خورم، نیم نگاهی به صورتم می‌کند و باز هم سر به زیر می‌گیرد و دستمالی به سمتم می‌گیرد -کنار ابروتون زخم شده اینو بگیرید روش. با دست های لرزانم دستمال را روی ابرویم می‌گیرم، بلند می‌شود -راحیل خانم شما بفرمایید داخل ماشین من بشینید تا من ماشین‌تون رو بوکسل کنم. آرام به سمت پراید مشکی رنگ خاله زهرا حرکت می‌کنم و روی صندلی می‌نشینم، اشک هایم همچنان روی گونه هایم روان است هرچه می‌خواهم بغضم را کنترل کنم نمی‌شود. محمد که سوار می‌شود تازه متوجه می‌شوم به اشتباه روی صندلی جلو نشسته‌ام و حال عوض کردن جایم را ندارم. کمی جمع‌تر می‌نشینم و خود را به شیشه پنجره می‌چسبانم. کمی حرکت کرده ایم که دوباره می‌ایستد، با تعجب می‌گویم -چرا وایسادین؟! بی‌صدا چسب را از روی داشبورد برمی‌دارد و دو تکه می‌کند و به سمتم می‌گیرد -اینارو بزنید به دستمال کاغذی تا روی پیشونیتون وایسه اینطوری دستتون اذیت میشه. برای چندمین بار دماغم را بالا می‌کشم و کاری که گفته را انجام می‌دهم -ممنون. دوباره راه می‌افتد. به درمانگاهی می‌رسیم، بدون اینکه نگاهم کند می‌گوید -زخمتون نیاز به پانسمان داره، بعد اینکه پانسمان شد می‌ریم کلانتری. با همان صدای خش دار می‌گویم -نه بریم خونمون. -آخه زخمتون... نمی‌گذارم حرفش تمام شود و با بغض می‌گویم -زخمم خوبه فقط منو ببرید خونمون. پس از مکثی کوتاه استارت می‌زند و راه می‌افتد‌. به قلم زینب قهرمانی &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_بیست_و_یکم🌻 #پارت_اول☔️ جلوی درمان ترمز می‌کند از ماشین پیاده می‌شود و سپس در را برای من باز می‌کند، تشکری می‌کنم و پیاده می‌شوم. زنگ آیفون را می‌زند و به ثانیه نکشیده در باز می‌شود و مادر در چهارچوب در قرار می‌گیرد ، با هول و حراس مرا در آغوش می‌کشد -کجا بودی راحیلم؟! چرا موبایلت خاموشه دختر نصفه جون شدم. از آغوش مادر جدا می‌شوم و به جمع منتظر نگاه می‌کنم پدر، مصطفی، محمدعلی، لیلا و نورا ، خاله زهرا. سلام می‌دهیم اما بغیر از مادر و خاله و نورا و لیلا کسی جواب نمی‌دهد، مصطفی جلو می‌آید -تا این وقت شب کدوم گوری بودی؟! چشمانم گرد می‌شود، می‌خواهم چیزی بگویم که مانعم می‌شود -تا این وقت شب تو کدوم قبرستون چه غلطی می‌کردی؟! شیشه چشمانم تر می‌شود، به پدر و محمدعلی نگاه می‌کنم تا از من دفاع کنند و کشیده ای به گوش مصطفی بزنند و بگویند -به تو مربوط نیست اما دست به سینه فقط نگاهمان می‌کردند. می‌خواهم چیزی بگویم که دست مصطفی بالا می‌رود چشمانم را روی هم فشار می‌دهم و منتظر سوزش گونه ام هستم که خبری نمی‌شود. چشم باز می‌کنم و اطرافم را نگاه می‌کنم، محمد مچ مصطفی را با آرامش گرفته و چشم در چشم مصطفی می‌گوید -داداش اول ببین چیشده تا این وقت شب بیرون بودن بعد حکم بده. مصطفی دستانش را محکم از بین دستان محمد بیرون می‌کشد -تو خفه شو، اصلا شما دو تا با هم بیرون چه غلطی می‌کردین؟! لب به دندان می‌گیرم، بیچاره سید جرمش فقط کمک کردن به من بود. محمد دستی به ریش مرتبش می‌کشد و رو به جمع می‌گوید -شرمنده این وقت شب مزاحمتون شدیم یاعلی. در را باز می‌کند و خارج می‌شود، پشت سرش نورا و خاله زهرا هم خداحافظی می‌کنند و می‌روند. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay

🌸🍃☔️🌻🍃 🍃☔️🌻🍃 ☔️🌻🍃 🌻🍃 #قلب_ناآرام_من💕 #قسمت_بیست_و_یکم🌻 #پارت_دوم☔️ لبانم را تر می‌کنم و با تعجب به مادر الناز نگاه می‌کنم با چشمانی ریز شده نگاهم می‌کند و ادامه می‌دهد -دیگه دور و بر الناز نبینمت. الناز با حرص و عصبانیت داد می‌زند -مامان... بغضم را با آب دهان فرو می‌دهم و می‌گویم -خانم محتشم اگه خطایی از من سر زده ازتون معذرت می‌خوام. کیفم را از روی میز برمی‌دارم و پس از خداحافظی از اتاق خارج می‌شوم، الناز پشت سرم می‌دود -راحیل، راحیل وایسا.. می‌ایستم و برمی‌گردم وقتی به من می‌رسد بغلش می‌کنم -مامانت الان عصبیه من ناراحت نشدم خودتو اذیت نکن. بوسه ای به گونه‌ام می‌زند و می‌گوید -خیلی دوست دارم. چشمکی می‌زنم و می‌گویم -من بیشتر. دستی تکان می‌دهم و راه می‌افتم. بی هدف با پای پیاده و بی مقصد فقط راه می‌روم، مادر الناز مرا باعث تغییر و تحول الناز می‌دانست و هرازگاهی نیشش را در قلبم فرو می‌کرد، اما این‌بار که الناز تصمیم به پوشیدن چادر داشت، مادرش به صراحت گفت که از الناز دور شوم. موبایلم زنگ می‌خورد دستم را به زیر چادرم می‌برم و از داخل جیبم موبایل را خارج می‌کنم، شماره و اسم خانم طاهری روی صفحه گوشی نمایان بود. جواب می‌دهم -الو سلام خانم طاهری جان. -سلام عزیزدلم چخبر حالت چطوره؟! -هیچی سلامتی، شما چخبر. لبخندش را از پشت تلفن حس می‌کنم -خبر که باید بگم شهدا ویژه دعوتت کردن. ابروهایم بالا می‌پرد -می‌شه واضح تر بگید؟! می‌خندد و می‌گوید -باید بگم برای راهیان نور دنبال یه نفر بودیم که به عنوان مسئول کاروان انتخاب کنیم، سراغ هر کدوم از بچه های با تجربه رو گرفتیم هرکدوم به نحوی سرشون شلوغ بود تا اینکه رسیدم به تو گویا اصلا تو راهیان ثبت نام نکردی اما چون آخرین گزینه بودی و جزو بچه های باحال و با معرفت احساس کردم تو دیگه روی شهدا رو زمین نمی‌ندازی. با یک حساب سرانگشتی متوجه شدم اگر بروم باید تاریخ عقدمان را دوباره عقب بیندازم، من و منی می‌کنم و می‌گویم: -اوم خانم طالبی جان من بهتون خبر می‌دم. -باشه عزیزم فقط هرچه زودتر بهتر. تماس را قطع می‌کنم، حوصله رفتن به خانه را ندارم مصطفی همان دیشب راهی رمچاه شد از دیشب با هیچکس صحبت نکردم فقط به مادر گفتم چه اتفاقی برایم افتاد که با آن وضع به خانه آمدم، مصطفی از موقعی که فهمیده چه اتفاقی برایم افتاده مدام زنگ می‌زند و من تماس هایش را بی‌جواب می‌گذارم. راهی امامزاده سیدمظفر می‌شوم. پس از زیارت امامزاده، به سمت جایگاه شهدا می‌روم، اول شهید غلامشاه ذاکری را زیارت می‌کنم و سپس به سمت مزار محسن می‌روم. پسری پشت به من کنار مزار محسن نشسته و شانه هایش لرزان است، با تعجب نزدیکش می‌شوم و کنار مزار محسن روبه‌روی پسر می‌ایستم. متوجهم که می‌شود، تند اشکهایش را پاک می‌کند، نیم نگاهی به من می‌اندازد تازه متوجه می‌شوم سیدمحمد است، بلند می‌شود و سلام می‌کند، جوابش را می‌دهم و سر به زیر فاتحه‌ای می‌خوانم، سر بلند می‌کند و آرام می‌گوید - بااجازه بنده مرخص می‌شم، به خاله و حاجی سلام برسونید. -آقای‌موسوی... لحظه‌ای نگاهم می‌کند و دوباره سربه‌زیر می‌شود و منتظر ادامه صحبتم می‌شود -بابت دیشب معذرت می‌خوام، مصطفی یکم عصبی بود. سری تکان می‌دهد و می‌گوید -خواهش می‌کنم نیازی به معذرت نیست، بله متوجه هستم... مکثی می‌کند و می‌گوید -بااجازه. راه می‌افتد. کنار مزار محسن می‌نشینم مثل همیشه تمیز بود و پر از گل. دستی روی عکس محسن می‌کشم -سلام... لبانم را تر می‌کنم و ادامه می‌دهم -دلم پره... -دیشب دیدی چیشد؟! -محسن از مصطفی بدم میاد، هرچی بیشتر می‌گذره بیشتر ازش بدم میاد. -از اونور شهدا دعوتم کردن... -میدونی مصطفی احساس می‌کنم راه حل این سردرگمیا تو این سفره. -از یه طرف اگه بگم دوباره می‌خوام تاریخ عقد رو عقب بندازم... آهی می‌کشم و اشک هایم را پاک می‌کنم -چی بگم، فقط خودت کمکم کن. دستی روی سنگ قبر می‌کشم و عکس حک شده محسن روی سنگ قبر را می‌بوسم و بلند می‌شوم. همانطورکه راه می‌روم شماره آژانس را می‌گیرم، پس از صحبت با اپراتور و فهمیدن اینکه ماشین ندارند کنار خیابان می‌ایستم، اذان که می‌گوید هوا رو به تاریکی می‌رود. کنار خیابان منتظر تاکسی می‌مانم که پژویی با سرعت از جلویم رد می‌شود و باعث می‌شود تمام آبی که در چاله خیابان جمع شده تنم را مانند موش آبکشیده کند. شوکه از خیس شدنم قدمی عقب می‌روم و زیر لب فوشی نثار راننده پژو می‌کنم. &ادامه دارد ... 🍃☔️🌻🍃🌸🍃🌸🍃🌻☔️🍃 📚 @ROMANKADEMAZHABI ❤️ eitaa.com/joinchat/1928331276C0b0ef4cbc1 ❌❌ کپی رمانهای کانال رمانکده مذهبی بدون اجازه اشکال دارد❌❌ ↪️ کانال رپلای(دسترسی آسان به قسمت اول دیگر رمان ها وpdf رمان های ما)👇🏻👇🏻 @repelay