‌ زینب سلیمانی کنار پدرشوهری که به حاج قاسم پیوست و آسمانی شد. تسلیت به زینب سلیمانی و عزیزانِ شهید سید هاشم صفی‌الدین و ملت شهید پرور لبنان و حزب‌الله لبنان ‌ #اللهم_عجل_لولیک_الفرج #اللهم_بارک_لمولانا_صاحب_الزمان 💠@Delneveshteeee ‌‌‌

📚«برایت نامی سراغ ندارم»قسمت اول (روایت های سفر سوریه) ✍️به قلم طیبه فرید 🌱«سواره» ساعت یازده و نیم ظهر به وقت تهران هواپیمای شرکت اجنحة الشام از باند فرودگاه امام کنده شد .دیگر هیچ راه پس و پیشی نداشتیم.قدم گذاشته بودیم توی مسیری که همه چیزش در هاله ای از ابهام بود.سفر به کشوری که هنوز نتوانسته بود از زیر بار عوارض ناشی از جنگ قد راست کند.زیر ساخت های شهری اش منهدم شده و مردمش تا خرتناق توی مشکلات فرو رفته بودند و حالا با این شرایط مشعشع خودش میزبان مهاجرین جنگ زده کشورِ هم سرنوشت شده بود.هشدارهای سر تیممان در گروه که خبر از مواجه شدن با شرایط سخت و غیر قابل پیش بینی می داد کم بود که نگرانی های شبنم غفاری (نویسنده به توان هایتک) هم به آن اضافه شد. توی فرودگاه امام ،روبروی حجره فرش های نفیسِ دستی، تازه یادش آمده بود که«آقا اصلا ما اینجا چیکار می کنیم، جواب خدا را چی بدیم که یه عالمه آدمو به هول و ولا انداختیم؟از همه بدتر شوهر و بچه هامون چه گناهی داشتن.نمی شد خاطرات نازحین لبنانو از همون ایران می نوشتیم؟ناسلامتی ما خونه و زندگی داریم اصلا چه معنی می ده؟» با دیدن نگرانی های او یادم به دخترم افتاد که شب آخر گفته بود«مامان مشکلت چیه که آروم نمیشینی سر خونه و زندگیت؟!» قدر مسلم برای این حرف ها دیگر خیلی دیر شده بود.من برای خودم کلی حجت داشتم و حالا عملا نشسته بودم توی خاک مقصد، بالای ابرها.هواپیمای سوری داشت دل و جگر آسمان را می شکافت و با سرعت می رفت سمت فرودگاه دمشق.راهی نبود جز اینکه روتین ها و کلیشه ها را از روی وجدانم پس بزنم و نقش آوارگی و از اسب افتادن را با تک تک سلول هایم تجربه‌کنم.باید پیاده می شدم و چند قدمی با کفش زن ها و دخترهایی که یک شبه از همه چیزشان گذشته بودند راه می رفتم که غیر از این هر چه می ماند و می نوشتم مصداق همان جمله قصار بود که« هیچ سواره ای از هیچ پیاده ای خبر نداره». ساعت به وقت محلی دمشق دو بعد از ظهر بود که هواپیما روی باند فرودگاه به زمین نشست... (ادامه دارد) #روایت #مقاومت #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVIr

سکانس آخر یک شوالیه بعد از نماز مغرب به آشپز خانه رفتم و درگیر درست کردن شام بودم که صدای همسرم رو شنیدم که میگفت خدا کنه شهید نشده باشه بعد از شهادت و سقوط هواپیمای شهید عزیز رئیسی و شهادت اسماعیل هنیه و شهادت سید حسن نصرالله یک دلشوره مزمن همیشه همراهم بود با عجله پرسیدم کی شهید نشده باشه ؟؟ یحیی سنوار جانشین اسماعیل هنیه رو میگم !!! برای یک لحظه کلا ذهنم از همه چیز خالی شد و گیج و سردرگم به این فکر میکردم که این اسم رو کجا شنیدم در همون لحظه تصویری از آزادی از زندان و خوشحالی مردم فلسطین به ذهنم خطور کرد مثل یک تصویر خاکی از در یک قاب قدیمی بخودم اومدم و تازه یادم اومد که یحیی سنوار همونی بود که اسرائیلی ها بعد از ترور اسماعیل هنیه از جانشینی اش ابراز وحشت کرده بودند. همون جا از صمیم قلبم شروع کردم به التماس و دعا که خدایا امید و پناه بچه های غزه بعد از تو این مرد آزاده هست میشه اخبار صهیونیست ها کذب باشه و شهید نشده باشه اون شب با حال التجا و دعا گذشت و فردای اون شب اون کلیپ چند دقیقه ی تمام سرزمین وجودم رو زیر و رو کرد دقیقا مانند اون ساختمانی که یحیی سنوار سکانس آخر زندگیش پر از اقتدار و غیرتش را در آن سپری کرده بود یک حس بغضی که قلبم را فشار میداد و همزمان یک حس غرور و افتخاری که موجب انبساط روحم میشد. عجب حس غریبی یادم به این شعر افتاد که: " زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود خرم آن نغمه که مردم بسپارند بیاد" ✍ دکتر مریم رنجبر #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

«این پاییز فصل چیدن است» شب‌های پاییز؛ طولانی و کشدار شده است، و روزهای پاییزی ۱۴۰۳ درحال سپری شدن هستند. این فصل، شاخ و برگ درختان فراوانی را زرد و خشک کرده است. گویی پس از هر فصلِ پاییز قدرتی به زیبایی جوانه زدن امید نهفته است. درختان کهن و تنومندی برگ‌هایشان یکی پس از دیگری زرین و خشکیده می‌شوند اما رَگ و ریشه‌ها قرص و محکم‌تراند. فصل،فصل چیده شدن است؛ فصل رسیدن به آرزویی ناب که در بسیاری مشترک است، فصل شهادت و برآورده شدن حاجات خدایی است. ابتدا؛ شهید اسماعیل هنیه سپس، شهید سید حسن نصرالله، و شهید یحیی السنوار و اکنون شهید هاشم صفی الدین و... آری! همه بزرگ مردان یک «شهید» قبل از نام مبارک‌ آن‌ها کم بود و حال، نامشان کامل‌تر و ماندگارتر از قبل خواهد شد. و اما شهیده بانو کرباسی و همسرشان آقای عواضه، که چند روزیست به خیل عظیم شهدا پیوسته‌اند. بانویی ایرانی؛ که همسری فداکار و مادر مهربان پنج فرزند، شیرزنی که فرزندان خویش را به گونه‌ای تربیت و پرورش داده‌اند که پسر ارشدشان با رضایت تام و کامل به اراده پروردگار بابت، شهادت والدین خود خداوند را حمد و ستایش می‌کند و می‌گوید: «لا یُکَلِّفُ اللهُ نَفسَاً إلا وُسعَهَا» ۲۸۶ بقره. تبریک باید گفت؛ به انتخاب این راه و منش و سلوک زندگانی و تبریک ای بانو، به داشتن این ذریه صالحه و پنج شاخه گُلی که برای اسلام پرورش داده‌اید. الحق که چنین مادری نه تنها بهشت سزاوار اوست بلکه، شَهد شیرین شهادت نیز گوارای وجود پُرمهر و برکت او باد. این پاییز نیز؛ با شهید و شهادت، تبریک و تسلیت گذشت اما، برکت این خون‌ها نهال مقاومت و ایستادگی را پُربارتر و پُرثمرتر خواهد کرد. ای مردم ایمان نگه داشته و آگاه باشید تا قله راهی نیست، «وَ سَیَعلَمُ اَلَّذینَ ظَلَمُوا اَیَّ مُنقَلبٍ یَنقَلِبُون» ۲۲۷شعراء. نصرٌ من الله و فتحٌ قریب و بشرالصابرین ✍🏻سیده ناهید موسوی #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

📚«برایت نامی سراغ ندارم»قسمت دوم (روایت های سفر سوریه) ✍️به قلم طیبه فرید راوی اعزامی راوینا «زینبیه» با صدای بالا رفتن کرکره دکان هایِ گذر ،از خواب پریدم.اینجا محله ی زینبیه است و ما در طبقه دوم خانه ای ساکنیم که شرح بیشترش را بعداً می نویسم.دو روز پیش اول آبان نماز ظهر و عصرمان را توی نمازخانه فرودگاه دمشق خواندیم.آقای رحیمی سر تیممان گفته بود محمد برکات رفیقش می آید که ما را ببرد منطقه سیده زینب در استان ریف.محمد از مدافعین حرم سوری و از شیعیان زینبیه بود.جوان یغور قد بلندِ کچلی که هیجانِ صفرا از سر و‌پکالش می ریخت و خیلی خوب فارسی حرف می زد. به عادت بقیه عرب ها سیگار از بغل لبش نمی افتاد.توی فاصله فرودگاه تا زینبیه کلی حرف زد.از اینکه می خواهد ماشینی که تازه خریده را بفروشد و بیاید ایران برای کار تا تولد پسرش رضا که بعد دو تا دختر به دنیا آمده و اینکه ایرانی ها همه چیزشان خوبست الا اینکه سیگار نمی کشند.راهمان حق و ناحق پر از ایست بازرسی بود اماچون محمد برکات آشنایی می داد و می گفت«اینا دوستای منن»قِسِر رد می شدیم ووسایلمان تفتیش نمی شد.خدا پدرش را بیامرزد.کوله پشتی من جای نفس کش نداشت.با یک اشاره کل محتویاتش می ریخت بیرون.با دیدن سر و‌کله خانه ها و مردم شصتمان خبر دار شد که به آبادی رسیدیم.کوچه های خاک و خُلی بی نام و نشان. شلوغی سیم های معلقِ برق شهری بالای سرمان غوغا کرده بود.پیاده شدیم و پشت سر محمد راه افتادیم.هتل سر کوچه شان تبدیل شده بود به محل اسکان لبنانی های جنگ زده. بماند که قیافه هایشان هیچ هم شبیه جنگ زده ها نبود.خیلی تر و تمیز و مرتب بودند.نسبت بهشان حس غریبی داشتم.خصوصا وقتی بعضی هایشان با دیدن ما لبخند می زدند.ما توی کشور خودمان داشتیم با عزت زندگی می کردیم و این مردم فلسطین و لبنان بودند که هزینه مقاومت را از جانشان می پرداختند.خدائیش سوری ها هم آدم های عجیبی هستند با اینکه خودشان هنوز درگیر آسیب های جنگند اما چیزی نزدیک به بیست و هشت هزار نفر از نازحین لبنانی را بین خودشان در شهرهای دور و نزدیک جا داده اند.حواسم به همین چیزها بود که سر و کله زن جوانی وسط کوچه پیدا شد.زن،عین دختر بچه هایی که بعد از چند روز به پدرشان رسیده باشند پرید جلو محمد و با ذوق دستش را کشید وشروع کرد به خوش و بش کردن.آقای رحیمی اشاره کرد که همسر محمد است و کلا خیلی زوج با احساسی هستند.کوله پشتی هایمان را گذاشتیم طبقه پائین خانه برکات .غدیر برایمان قهوه سوری آورد با طعم هِل .خستگی راه را تکاندیم و راه افتادیم سمت حرم.تصور این که یکروز شهدای مدافع حرم این بازار و کوچه پس کوچه ها را گز کرده آمد قند توی دلم آب می کرد.اضطراب شیرینِ روبروئی با عظمت و شکوه عقیله بنی هاشم نشسته بود توی تک تک سلول هایم.جایی روبروی دکان های سر نبش بازار چشممان‌ افتاد به مدخل النساء.راستی راستی رسیده بودیم؟چرا اینقدر همه چیز ساده بود؟در و دیوار ورودی ها!! عکس سید را نصب کرده بودند ورودی گیت بازرسی.تا چشمم افتاد به چشم هاش هُری دلم ریخت.از اولین باری که با آقای رحیمی حرف زده بودم آمدنم را سپردم به سید. در اوج ناباوری شده بود... از گیت که رد شدم بغضم ترکید.آتش این غم انگار خیال خاموش شدن نداشت.آستینم را جمع کرده بودم توی صورتم که کسی مرا محکم گرفت توی بغلش...انگار شانه های او هم می لرزید. اولش فکر کردم شبنم یا یا فاطمه باشد اما صورتم را که پاک کردم دیدم یکی از تفتیشگرهای گیت است.همان که موقع وارد شدنم پرسید ایرانیی و وقتی جواب مثبت من را شنید کلی ذوق کرد و به پهنای صورتش خندید و گفت: «اهلا و سهلا» (ادامه دارد) #روایت #مقاومت #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

📌 #سوریه سیده رباب زینبیه اوضاع برق خراب است. تصورش برای ما خیلی سخت است. برای شارژ گوشی‌هایمان می‌آییم‌ هتل سر کوچه. لبنانی‌ها خیلی خونگرم و مهربانند. سیده رباب موسوی مادر علی که دامادش از رزمنده‌های مقاومت است و اسم‌نوه‌اش را به عشق قهرمان ایرانی گذاشته قاسم حسابی با ما گرم گرفت تا جایی که به نشانه محبت قلیانش را به ما تعارف کرد!!!! فقط آن لحظه من!!! فاطمه!! اهل ضاحیه بود... امروز دوباره رفتیم و عین بچه پر روها خواستیم که تلفن‌هایمان را شارژ کنیم. سیده رباب آمد و بغلمان کرد و بوسیدمان. نقل شهادت سید حسن شد. درباره علاقه شدیدمان به او گفتم و اینکه سید عموی ایرانی‌هاست مثل حضرت عباس برای بچه‌های امام حسین.... اشک توی چشم‌هایش پِر خورد... گفتم آن قدر دوستش داشتم که روز عقدم عکسش را گذاشته بودیم توی خونچه‌مان... برای شوهرش تعریف می‌کند و بعد ناگهان می‌گوید من دختر عموی سید عباسم... سید عباس موسوی! نقاط اشتراک‌مان دارد زیاد می‌شود. حس می‌کنم خدا گِل ما و لبنانی‌ها را از یک جا برداشته... حتی اگر پیامبر نگفته بود شیعتک خلقوا من فاضل طینتنا... طیبه فرید | راوی اعزامی راوینا eitaa.com/tayebefarid پنج‌شنبه | ۳ آبان ۱۴۰۳ | #سوریه #دمشق ــــــــــــــــــــــــــــــ 🇮🇷 #راوینا | روایت مردم ایران @ravina_ir ✉️ با ما همراه باشید و به دیگران معرفی کنید: 📎 بلــه | ایتــا | ویراستی | شنوتو | اینستا

. سقف خانه یحیی ✍فاطمه میری‌طایفه‌فرد سقف خانه سوراخ بود به قاعده یک مشت گره کرده. مشتی که از چادر پناهندگان بیرون می‌زد و به همه دنیای دنیاداران می‌رسید. سقف خانه یحیی پارچه‌ای بود. شب‌ها محمد و یحیی کنار مادر از فلسطین می‌شنیدند. از درخت زیتون خانه‌ی عسقلان‌شان و مرکبات یافا، که تا دنیا دنیاست هیچ نارنگی خوش‌مزه‌ای به پایش نمی‌رسد. مادر از بچگی‌اش می‌گوید و نمازی که در قدس خوانده. از سنگ‌فرش‌های مسجد که از شیطنت بچه‌ها امان نداشتند. مادر از همه قشنگی‌های غصب شده می‌گوید. دل یحیی غنج می‌رود. قصه هزار و یک شب هم که بود باید این آوارگی تمام می‌شد. یحیی باید کاری می‌کرد. محمد و یحیی در کمپ آوارگان، بیش‌تر از همه عرب‌های خلیج‌فارس، عرب شدند و بیشتر از همه شاخه‌های سبز زیتون عسقلان، فلسطینی. از همین قصه‌ها بود که در دل چادر آوارگان، یحیایی سر می‌زند: « إِنّا نُبَشِّرُکَ بِغُلام اسْمُهُ یَحْیى» و خدا بشارت می‌دهد به مادری در کمپ پناهندگان، در اوج ناامیدی، بشارت می‌دهد به دل پاک مادری وطن دوست، با غیرت، یک زن تمام عیار مسلمان، به وجود فرزندی چون سنوار. چه گفتی در گوش فرزندانت اُم یحیی؟ چه گفتی ملکه فلسطینی؟ زمان دور می‌زند و دور می‌زند تا مادرانگی‌ات را به دنیا نشان دهد. ما امروز شاهد حماسه‌خوانی توایم. شاید تو وام دار مادری کردن ام‌البنینی که پسرت ماه شب‌های غزه شد!؟ #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

📚«برایت نامی سراغ ندارم» | ۳ (روایت های سفر سوریه) ✍️به قلم طیبه فرید راوی اعزامی راوینا 🌱«احساس سوختن» دختره خانه پُرَش هفده هجده ساله بود.قدرت خدا لبنانی ها اِند ملاحتند و مُبادی آداب.از حرف زدنش متانت می چکید.عروس عقدی بود اما دو روز قبل آقای داماد از جبهه جنوب پرید و قبل از اینکه بروند زیر یک سقف شد همسر شهید.یک جا بین حرف هاش بغض کرد و صداش لرزید اما مشخص بود سنگ هاش را با خودش واکنده.توی چشم هاش یک عالمه والیوم بود.دلم می خواست بگویم «آخه دختر تو با این سن کَمِت این همه آرامشو از کجا آووردی،کی رسیدی که الان همسر شهیدی؟» اما خودم جوابش را می دانستم.زن ها و دخترهای لبنانی با قرآن مأنوسند.ریز و درشتشان.دعا هم همینطور.دیشب وقتی نزدیک مصلای حرم که محل اسکان موقت نازحات لبنانست می چرخیدم‌ همراه با مداح،همه شان‌دعای کمیل می خواندند.از بَرهااا....خب آدم چون گِل فطرتش با توحید قاتی شده جانش به همین قرآن و دعا بسته.خود خدا هم توی قرآن گفته :«واستعینوا بالصبر و الصلات»یکی از معنی های صلات هم دعاست.آدم باید پشتش به جای محکمی گرم باشد که اینجور وقت ها خودش را جمع و جور کند.این سفر تمامش برایم غافلگیری است.از همان روز اول که پا گذاشتم توی حیاط حرم.دست های هنرمندی همه اتفاق ها را جوری چیده شده بود که آن دم غروب حق آداب زیارت ادا شود و چیزی از قلم نیفتد.انگار یک دور خواندن کلمات اذن دخول کافی نبود،شاید هم اذن دخول اینجا اصلا خواندنی نبود... بگذریم که همان لحظه ورود به حرم و دیدن رنگ و لعاب کاشیکاری ها ،مصطفی صدر زاده و شهید بیضائی و عمار آمدند پیش نظرم ولی عکس بزرگ سید حسن با عبارت «قطعا سننتصر»که جلو ایوان آویز شده بود یادم آورد برای رسیدنمان به نوک قله ،این اتفاق بزرگ، چه آدم های ترازی فدا شدند.طراح صحنه ی ایوان ورودی قطعا آدم رندی بود وگرنه این حجم از هماهنگی اتفاقی نیست که گنبد و ضریح و مشک و عمو همزمان همه در یک قاب قرار بگیرند.شاید می خواسته زائر را شیر فهم کند که آقا حواست هست آمدی پیشِ کی؟حواست هست نزدیک قله ،عمو جانت شهید شد؟.آن هم چه عموئی. این چند هفته بعد از شهادت او دلم را با این جمله آرام می کردم که شهادت راهبردست نه هدف و این از دست دادن ها ظاهرش با باطنش خیلی فرق دارد.با این همه اما جای خالی اش بدجوری توی دلم می سوخت.هر چند دیده بودم که شهید بعد شهادتش قدرت بیشتری دارد.پس زمینه همه این ها صدای سوزناک روضه عربی بود که از حیاط پشتی به گوش می رسید.زائرها دور جایی حلقه زده بودند.جلو رفتم .دو تکه زیلوی باریک انداخته بودند برای زن ها و بچه های داغدار لبنانی که عکس شهیدشان را چسبانده بودند توی بغلشان.شهید سن و سال دار بود و گرد پیری نشسته بود روی سر و صورتش.مداح ایستاده روضه می خواند و بال بال می زد و زن ها بی سر و صدا اشک می ریختند و ما که از این غم ها هیچ سهمی نداشتیم جز گرفتن اذن دخول.چقدر این صحنه ها آشنا بود. کاروان بازمانده های عاشورا به دستور یزید به مدینه برگشته بودند.امام سجاد(ع)بشیر ابن جذلم را فرستاد که خبر شهادت امام حسین (ع)و ورود کاروان را به مردم بدهد... بشیر هم گفته بود: «هذا علی بن الحسین مع عماته و اخواته قد حلوا بساحتکم و نزلوا بفنائکم و انا رسوله الیکم اعرفکم مکانههم*». روضه خوان بشیر بود و ما مردم مدینه.نازحات لبنانی هم که از شامِ بلا برگشته بودند .عکس عمو جلوی ایوان آویز بود که زن‌ها و بچه ها حواسشان باشد سایه عموی شهید همیشه بالای سرشان است... همه این ها اذن دخول بود.احساس سوختن.... همین... «سوختیم» *بحار الانوار ،محمد باقر مجلسی،ج۴۵،ص۱۴۷ https://eitaa.com/tayebefarid @ravina_ir #جهاد_تبیین #جهاد_روایت #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

🔺️لبنانی‌ها خیلی دوست دارند بدانند که آیا ایران آنها را دوست دارد یا نه؟ این روایت آقای یامین‌پور دو روز است مرا رها نمی‌کند. مگر می‌شود ما ایرانی‌ها پاره‌ی تنمان را دوست نداشته باشیم؟ مگر می‌شود دردی در جانمان باشد و از آن رنج نبریم؟ امروز یکی از کارهایی که در راه کمک و یاری رساندن به عزیزانمان در لبنان لازم است، انجام دهیم، پویش ابراز علاقه و محبت و دستگیری از آنهاست. الگوی نامه نوشتن و یاد مجاهدین راه حق را از هشت سال دفاع مقدس به یادگار داریم. چه خوب است اگر امروز نیز چنین کنیم. برای این منظور پویشی راه انداخته‌ایم به نام #پویش_نامه‌ای_برای_دوست از هر زن و مرد، کودک و نوجوان، محصل و دانشجو، خانه‌دار و شاغل و... که دلشان برای جبهه‌ی مقاومت می‌تپد، دعوت می‌کنیم، نامه‌های خود را باعکسی واضح از برگه‌ی آن، همراه با متن نامه، به آیدی @ZeinabNajib فرستاده تا بعد از ترجمه به عربی توسط دوستان مترجم، به دست مردم لبنان و غزه برسد. نوشتن نامه حتی با یک جمله با شما رساندن نامه به دست مردم غزه و لبنان با ما ان‌شاءالله @ghalamenajib