🍂 🔻 متولد خاک پاک کفیشه نوشته : عزت الله نصاری ┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅ 🔸 قسمت بیست و یکم یکی از همکلاسها اسمش حبیب بود، صورتش مملو از کک مک‌های قهوه ایی رنگ. اکثر اوقات، وقتی دخترها از کنارمون رد می‌شدن با تعجب نگاهش می‌کردن و سئوال می‌کردن، حبیب هم فی الفور جواب می‌داد ماست سیاه خوردم اینجوری شدم. اون روزها دوشیفت می‌رفتیم مدرسه، هم صبح هم بعداز ظهر. بعداز ظهر با حبیب داشتیم میومدیم مدرسه، تو کوچه کنار درمانگاه لام سی از لای شمشادها یه قورباغه درشت درختی جهید بیرون.‌ حبیب گرفتش، یه کاغذ از وسط دفترم کندم و بسرعت یه پاکت درست کردم و قورباغه را گذاشتیم توی پاکت. مسیری که از کفیشه تا مدرسه میومدیم را خیلی دوست داشتم. از کوچه های شرکت نفتی عبور میکردیم، خونه های شرکتی دیوار حیاط نداشتن بجای دیوار فنس بود و فنسها با شمشادهای سرسبزی پوشیده شده بود. توی تابستونهای گرم آبادان همین شمشادها باعث خنکی و طراوت میشدن. بعضی از کوچه های شرکتی بعلت پرپشتی شمشادها زیبایی خاصی داشت. کوچه ایی که کنار درمانگاه لام سی بود. یه کوچه تنگ و کوتاه، دوطرفش هم شمشادهای پرپشت، زنگ اول یا زنگ آخر که دانش آموزها به مدرسه میرفتن یا تعطیل می‌شدن این کوچه مملو از دختر و پسر میشد و بهترین نقطه برای اذیت و آزار همدیگه. تقریبا نیمی از شهر آبادان تحت تصرف منازل سازمانی شرکت نفت بود. خونه های با صفا، همه شون دارای باغچه و آب رودخانه برای آبیاری، با سقفهای شیروانی. یه روز درمیون دوچرخه هایی که حامل نون تافتون گرم و نوعی نون خشک به اسم باخسام بودن توی کوچه های شرکتی میچرخیدن و با بوقهای خاصی که داشتن خانواده ها را خبردار میکردن. بسیاری از خونه های کارگران شرکتی یا بقول اونروزی ها کواترا، با آجرهایی که از بصره به آبادان حمل شده بود ساخته شده. در اون زمان برای جلوگیری از تابش مستقیم آفتاب و کاهش دادن گرما و همچنین مقاومت در مقابل بارانهای سیل آسای آبادان سقف همه خونه های شرکتی را با ایرانیت فلزی شیروانی کرده بودن که در بعضی از قسمتها این شیروانیها رنگی بود و خیلی شکیل. کواترا در واقع به بلوکهای مسکونی گفته میشد مثلا کواتر هندیها یعنی بلوکی که هندیها ساکن بودن. کوچه ها هم با حروف انگلیسی و شماره عنوان بندی شده بود A5 یا P5 یا حروف و اعداد دیگه. لام سی همون L30 بود که تغییرش داده بودن. یکی از کوچه های پرتردد منطقه ی کارگران شرکتی بنام بهمنشیر. یه درمانگاه کوچیک هم برای امور سرپایی بیماران شرکتی در کنار تانکی لام سی از مشخصات این محدوده بود. هر روز یه ربع به ۷ صبح سوت بزرگی بنام فیدوس که صداش در تمام شهر شنیده میشد ۳ بار بصدا درمیومد و به کارگران اعلام میکرد ربع ساعت دیگه کار شروع میشه. چند لحظه بعد کارگران سوار بر دوچرخه ها در حالیکه سپرتاس غذاشون را ترک دوچرخه بسته بودن از خونه بسمت پالایشگاه روان میشدن. •⊰┅┅❀•❀┅┅⊰• ادامه در قسمت بعد #متولد_خاک_پاک_کفیشه @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 ملاک عمده در هر پیروزی، غلبه روحی و روانی یک جبهه بر جبهه دیگر است. در دفاع مقدس سربازان کوچک امام برای رفتن به جبهه اشک می ریختند و سربازان تن پرور اسرائیلی چنین خار و زبون برای نرفتن ماتم گرفته‌اند. شکی نیست پیروز این جنگ بزرگ، کسی نیست جز جبهه مقاومت و اجرای وعده الهی که: "وَ نُرِیدُ أَن‌نَّمُنَّ عَلَی الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ" ┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #نماهنگ #فلسطین عضویت در کانال حماسه جنوب @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 مردی که خواب نمی‌دید/ ۱۶۴ خاطرات مهندس اسداله خالدی نوشته داود بختیاری ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ فرو رفتم تو خودم. از میان بچه های آسایشگاه من انتخاب شده بودم. همه کاسه کوزه ها رو سر من پیرمرد شکسته شد. زیاد بیراه هم نرفتند. شاید سر دسته‌شان من نبودم ولی بچه ها به چشم بزرگتر به من نگاه می‌کردند. وقتی گفتم لباس تیره باید بپوشیم، نه تو حرفم نیاوردند. تو آن هوای داغ بلوز تیره زمستانی تن کردیم. فرمانده اردوگاه داشت دیوانه می‌شد. جلوش را نگرفته بودند کارمان ساخته بود. کسی با لگد کوبید به در آهنی. همه چشم دوختیم به دریچه بالای در. چشمانی گرد و ترسیده زل زده بود تو سلول - سطل‌تان پر است؟ نگاه کردم به سطل پلاستیکی. گوشه سلول از کثافت به زردی می‌زد. از جا کنده شدم بوی گند پر شد تو سینه ام. - نه ... چه خورده ایم که پر شده باشد؟ ... مرد در یک چشم بهم زدن غیب شد. صورتم را چسباندم به دریچه. فریاد نگهبان بلند شد و فحش بست به نافم. عقب عقب برگشتم سرجایم. باید به آغل‌ام عادت می‌کردم. هوا تاریک شده بود که دوباره در آهنی را گرفتند زیر لگد. نگاهمان چسبید به دریچه. نور ضعیفی از آن طرف در، تو جان تاریکی سلول نفوذ کرده بود. سایه نگهبان کشیده می‌شد جلو دریچه؛ ولی صدای قفل و کلید به گوش نمی‌رسید. - پس کی غذا می‌دهند؟ .. - هیچ وقت ... امشب از غذا خبری نیست. همه نگاه ها چرخید به طرف من. شانه بالا انداختم و زانوهایم را کشیدم تو بغل‌ام. معده ام داشت سوراخ می‌شد. - چندمین بارت است آمده ای قلعه؟ - اولین بار ... سایه نگهبان پر شد تو دریچه و تاریکی سلول را غلیظ تر کرد. - آمدند - أسكت ... أسكت تا خود صبح لب‌هایمان را دوختیم به هم. حتی صدای نفس‌هایمان هم سکوت سنگین سلول را نشکست. صبح دوباره پی سطل تا نیمه پر شده بود. بوی گندش با بوی کهنگی و نم دیوارهای سیمانی قاتی شده بود. احساس می‌کردم بو و خیسی ادرار چسبیده است به هیکل از رمق افتاده ام. با خودم کلنجار رفتم تا از فکرش بروم بیرون. نمی‌شد. تا مغز استخوانم فرو رفته بود. آن روز را هم تو سلول حبس مان کردند. فقط از دریچه چند بار بیرون را نگاه کردم. چند اسیر رو آبشخور نشسته بودند. آفتاب مستقیم رو کله های از ته تراشیده‌شان می‌زد. نگهبانی قدم‌رو از جلوشان می‌گذشت و بر می‌گشت. کابل‌ها تو دست نگهبانها به مارهای آفتاب خورده می‌ماند. شل و بی رمق دردشان را رو پشتم احساس کردم. وقتی آفتاب میخوردند می چسبیدند رو پوست و گوشت نداشته اسیرها. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #مردی_که_خواب_نمی‌دید کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 پل خیبری شاهکاری دیگر در هور عملیات خیبر ┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #روایت_فتح #مستند #آوینی عضویت در کانال حماسه جنوب @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 جنگ و جنگزدگی 🌹؛ مصاحبه / فرخی نژاد ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ به محض اینکه قطعنامه صادر شد، مادرم به همراه خواهر و برادرم گفتند که دیگر ما اینجا نمی‌مانیم و به آبادان برمی‌گردیم. هر چه ما اصرار کردیم تا بمانند قبول نکردند و حتی خانه‌ای را هم که بعنوان جنگ زده به آنها داده بودند و می‌توانستند در اختیار داشته باشند پس دادند. نهایتا ما هم به همراه خانواده به آبادان رفتیم. ولیکن به دلیل اینکه تعهد کاری داشتیم مجددا به بندر عباس برگشتیم. در همان مدت کمی که در آبادان حضور داشتیم کارهای امدادی و فرهنگی انجام دادیم. به خانواده‌های شهدا و مجروحین سر می‌زدیم و مشکلاتشان را می‌پرسیدیم و در جهت حل مشکلاتشان در حد توان اقدام می‌کردیم. 🔸 چه سالی بود که به آبادان برگشتید؟  بعد از عملیات ثامن الائمه که منجر به شکست حصر آبادان شد ما برای اولین بار به آبادان برگشتیم. وقتی وارد آبادان شدیم مستقیم به بهشت زهرا(س) آبادان رفتیم. مردم شعار می‌دادند و نوحه می‌خواندند. فضای عاطفی عجیبی در شهر حاکم بود. مردم به محض اینکه از اتوبوس‌ها پیاده می‌شدند به روی خاک می‌افتادند و خاک را می‌بوسیدند. آبادان ۴۰۰۰ شهید در دفاع مقدس تقدیم کرده است. مقبره بهشت زهرای آبادان به شکل امروزی نبود. جایی عادی مانند سایر قبرستان‌ها بود. آن زمان یادبود شهدای سینما رکس آبادان هم درست نشده بود. یادم می‌آید وقتی در بهشت زهرا بودیم صدای توپخانه ایران و عراق می‌آمد و ما اصلا نمی‌ترسیدیم؛ این صدا دیگر برای ما شبیه به موسیقی یک فیلم شده بود! هر کسی برسر قبر عزیزی گریه و زاری می‌کرد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #خاطرات #جنگزدگی لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas 🍂

🍂 اعترافات جالب کارشناس شبکه صهیونیستی اینترنشنال 🔹جمهوری اسلامی دروغ نمی‌گوید و این بدان معناست که اگر آقای خامنه‌ای می‌گوید اسرائیل باید نابود شود یعنی باید نابود شود. 🔹آقای خامنه‌ای کتاب خاورمیانه بدون اسرائیل را حتی قبل از انقلاب چاپ کرده است؛ به همین دلیل است که برای نابودی اسرائیل زمان معین کردند. 🔹ایران عمق استراتژیک خود را تا مرزهای اسرائیل جلو برده؛ ایران می‌تواند تل‌آویو را با خاک یکسان کند؛ اسرائیل توان مقابله با ایران را ندارد. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #جبهه_مقاومت کانال حماسه جنوب↙️ @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 رفیق بی نشان سید صباح موسوی              •┈••✾❀✾••┈• دوم تا چهارم تیر ماه عراق روی جزیره مثل نقل و نبات آتش می ریخت. ما هم کماکان مقاومت می‌کردیم. اما روز چهارم ساعت سه بامداد، عراق به جزیره حمله کرد. ساعت ده صبح علی صدایم کرد گفت "حاج نعیم که فرمانده اطلاعات سپاه ششم امام جعفر صادق عليه السلام بود یکی از ژنرالهای برجسته بعثی را اسیر کرده او را ببرید عقب تا تخلیه اطلاعاتی بشه". زیر بار نرفتم. اما علی اصرار به رفتنم داشت گفت "برو و زود برگرد." جوری نگاهم کرد که زبانم دیگر به نه گفتن نچرخید. من را که راهی کرد حاج عباس هواشمی جانشین قرارگاه را هم فرستاده بود پد شمالی. ساعت ۱۱:۴۵ احمد غلامپور فرمانده قرارگاه کربلا به علی گفته بود بریم علی، موندن ما اینجا خطرناکه. علی گفته بود شما برو، من میام. من بی خبر از اوضاع جزیره اسیر را بردم عقب و تحویلش دادم. کارم که تمام شد، حاج نعیم گفت "سید مسیر خلوته بریم هویزه" با اینکه توی دلم واویلا بود رفتم و برگشتم. اما دیر شده بود. تو راه غلامپور را دیدم سراغ علی را گرفتم گفت "علی داره میاد" باورم نشد. علی عقب آمدنی نبود، آن هم وقتی بچه هایش توی جزیره مقاومت می‌کردند. رفتم به سمت جزیره. مسیر به صورت دلهره آوری خلوت بود. از دور هلی کوپتر دشمن را دیدم که توی جزیره فرود آمد. ماشین را پایین جاده گذاشتم و چشم دوختم به نیزارها که الان علی می‌آید. یک ماشین لندور کروز با سرعت از کنارم رد شد و یکی با فریاد گفت برگردید، برگردید، جزیره سقوط کرده. اما نگاه من هنوز بین نیزارها می چرخید تا علی از راه برسد. اما نیامد تا ۲۲ سال بعد که استخوانهای پیکرش بین خاک گلگون جزیره تفحص شد و در بهشت آباد اهواز به خاک سپرده شد. این جمله علی هیچ وقت فراموشم نمی شود، می گفت «ما این لباس سبز را برای پایداری انقلاب اسلامی پوشیده ایم و باید با خون ما سرخ شود. آخر همین طور هم شد.         •┈••✾❀🏵❀✾••┈• #قرارگاه_نصرت #شهید_هاشمی @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 طنز جبهه «شلوار سرخپوستی» •┈••✾✾••┈• 🔹 توی خیبر مسئول قبضه ۱۰۶ بودم. یه کمکی داشتم به اسم عباس که کمی شل و شلخته بود. یک روز که مجروح و شهید زیاد داشتیم شلوار عباس در حین جابه جایی پیکر شهدا و مجروحین غرق خون شده بود. کارش که تمام شد رفت شلوارش را شست و یک بادگیر گرم رنگ پوشید. هوا گرگ و میش بود که مسئول محورمان آمد سراغم و گفت جواد بیا بیا، گفتم چیه؟ چی شده؟ گفت سر دژ رو نگاه کن. دقت که کردم یک چیزی نوک دژ برق میزنه. گفت این دیده بان عراقی است، گرای سنگرهای ما رو این داره میده که اینطور بچه ها رو دارن می‌کوین. با ۱۰۶ بزنش. گفتم باشه. عباس را صدا کردم و با ماشینی که قبضه ۱۰۶ سوارش بود. رفتیم روی جاده. سریع قبضه را مسلح کردیم و گلوله اول را روانه سنگر دیده بانی دشمن کردیم. چرخیدم گلوله دوم را توی قبضه بگذارم که دیدم بچه ها غش غش دارند می‌خندند. گفتم چیه؟ به چی می‌خندیدید؟ یکی از بچه ها وسط قهقهه خنده اش با دست عباس را نشان داد و گفت: کمکت رو ببین. عباس در حالی که جفت گوش‌هایش را با انگشت کیپ کرده بود پشت سرم ایستاده بود. فقط شلوار بادگیری که تنش بود رسیده بود به سر زانو. حواسش به صدای شلیک بود اما به برد آتش پشت قبضه نه. خلاصه چفیه اش را بست دور کمرش و آماده شلیک بعدی شدیم. با گفتن یا مهدی گلوله دوم روانه سنگر دیده بانی شد. باز هم صدای خنده بچه ها بلند شد. نگاهی به عباس کردم این دفعه هم جایش را عوض نکرده بود و همانجا پشت قبضه ایستاده بود. خودم پقی زدم زیر خنده. نیمچه شلوار پای عباس مثل لباس‌های سرخیوستی ریش ریش و تکه پاره به کمرش بند بود. •┈••✾💧✾••┈• #طنز_جبهه #طنز_اسارت @defae_moghadas 🍂

🍂 🔻 متولد خاک پاک کفیشه نوشته : عزت الله نصاری ┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅ 🔸 قسمت بیست و دوم شاید اون روزی که انگلیسی‌ها جزیره سرسبز آبادان را برای ساخت بزرگترین پالایشگاه خاورمیانه در نظر گرفتن هیچوقت به ذهنشون خطور نمی‌کرد مردم زحمتکش و پرتلاش ایران با وجود تلاطمات متعددی مثل جنگ جهانی و قحطی و اشغال کشور و ملی شدن نفت، ظرف مدت کوتاهی هم پالایشگاه را به نهایت ظرفیت تولید برسونن هم با درکنار هم قرار گرفتن یه شهر جدید و یه فرهنگ جدید ایجاد کنن. راس ساعت ۷ با شنیده شدن سوت ممتد فیدوس، دربهای پالایشگاه باز میشد و لشکری از کارگران بیلرسوت پوش وارد محوطه می‌شدن و روزی نو برای تولید شروع می‌شد. مردمی که از چهارگوشه ایران به آبادان مهاجرت کردن خرده فرهنگ‌های خودشون را با همسایه ها و همکارها به اشتراک گذاشتن و از تداخل این خرده فرهنگها یه فرهنگ جدید اختراع شد که شباهتی به هیچکدوم نداشت. ولی با همه فرهنگها نقطه اشتراک‌های فراوانی داشت حتی با فرهنگهای خارجی. در زمان ورود انگلیسی‌ها به آبادان تعداد زیادی هندی و رانگونی هم وارد آبادان شدن. حالا فرهنگی که در آبادان تولید شده مخلوطی از فرهنگ انگلیسی‌ها و هندیها و اعراب بومی، بختیاریها، شیرازیها، آذربایجانی‌ها، اصفهانی‌ها، کردها وووو و حتی روستاهای کوچکی مثل خورموج و گله دار و هفشجان و ریز و چالشتر و سامان وووواست و یه فرهنگ بسیار استثنایی و خاص. مهمترین رکن این فرهنگ، مدارا و تفاهم و تلاش و کوشش مستمر برای تولید و سربلندی کشور و امید به فردایی بهتر که با همت و مدیریت خودشون باید ساخته بشه...... زنگ اول با همون خانم معلمه کلاس ریاضی داشتیم، مابین درس احتیاج به دستشویی پیدا کرد و رفت دستشویی. رگ شیطنتم باد کرد و تصمیم گرفتم به خانم معلم نشون بدم شوخی کردن با بچه کفیشه چه عاقبتی داره، قورباغه را گذاشتم توی کیفش. خانم معلم با دستهای خیس اومد توی کلاس و رفت سراغ کیف که دستمال کاغذی برای خشک کردن دستش برداره. به محض اینکه کیف را بازکرد، قووووورررررر، قورباغه با یه جهش بلند پرید بیرون. خانم معلم جیغ کوتاهی کشید و ولو شد کف کلاس و غش کرد. نمیدونم فروختنم یا بعلت دیگه ایی از کلاس اول۹ به کلاس اول ۱۱ منتقل شدم. •⊰┅┅❀•❀┅┅⊰• ادامه در قسمت بعد #متولد_خاک_پاک_کفیشه @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 حضور آیت الله خامنه ای در دفاع مقدس ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ 🔸 بعد از قبول قطعنامه ۵۹۸ از جانب ایران در مرداد ماه سال ۱۳۶۷ آیت الله خامنه‌ای رئیس جمهور وقت به جهت اینکه سازمان یگان‌های سپاه مستقر در مناطق عملیاتی دچار اختلال نشود به این منطقه رفته و با تک تک یگان ها دیدار کردند. یکی از فرمانده گردان‌های این لشکر از آیت الله خامنه‌ای می‌پرسد که چرا شما در طی این سال‌ها به جبهه نیامدید و به رزمندگان سری نزدید. در فیلم بخشی از پاسخ ایشان را ملاحظه می‌کنید ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ #نکات_تاریخی_جنگ #کلیپ #مستند #زیر_خاکی @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

هر روز وقتی برمی‌گشتيم، بطری آب من خالی بود، اما بطری مجيد پازوکی پر بود. توی آن حرارت آفتاب لب به آب نمی‌زد. همش دنبال يک جای خاصی می‌گشت. نزديک ظهر، روی يک تپه خاک، با ارتفاع هفت هشت متر نشسته بوديم و ديديم که مجيد بلند شد. خیلی حالش عجيب بود تا حالا اين طور نديده بودمش؛ هی می‌گفت: پيدا کردم اين همون بولدوزره... يک خاکريز بود که جلوش سيم خاردار کشيده بودند. روی سيم خاردار دو شهيد افتاده بودند که به سيم جوش خورده بودند و پشت‌سر آن‌ها چهارده شهيد ديگر... مجيد بعضی از آن‌ها را به اسم می‌شناخت. مخصوصا آن‌ها که روی زمين افتاده بودند. مجيد بطری آب را برداشت، روی دندان‌های جمجمه می‌ريخت و گريه می‌کرد و می‌گفت: بچه‌ها ببخشيد اون شب بهتون آب ندادم. به خدا نداشتم... مجید روضه‌خوان شده بود! 🔸 محمد احمدیان از شهید تفحص مجید_پازوکی #کتاب #ساجی @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 🔻 مردی که خواب نمی‌دید/ ۱۶۵ خاطرات مهندس اسداله خالدی نوشته داود بختیاری ┄┅┅┅┅❀💠❀┅┅┅┅┄ شب بود که یک کاسه خورشت گوجه و چند تکه نان ماشینی از دریچه دادند دستمان. خورشت از ماندگی بو گرفته بود. با آن حال نان بیات را فرو کردیم تو خورشت گوجه و کشیدیم به داندن. خمیر تو معده مان گلوله شد؛ ترش کرد و تا گلویمان بالا آمد. پا شدم به قدم زدن. آن قدر که درد معده ام کم تر شد. - چه ات شده .... بنشین دیگر .... الان است که هوار نگهبان بلند شود. - چه کارش داری پیرمرد است دیگر ... فکر کن پدرت است. حالت صورت بچه ها دل‌ام را می‌سوزاند. چه قدر رنج می‌کشیدند. آن هم تو جوانی‌شان. حق داشتند که هست و نیست‌شان بریزد به هم. - اسدالله خالدی... - نعم ... بیرون ... قفل با سر و صدا باز شد. گیج و منگ راه افتادم طرف در. چند دقیقه بعد همراه دو نگهبان مسلح از قلعه زدیم بیرون. بهت زده بیابان اطراف اردوگاه را نگاه می‌کردم. آسایشگاه‌ها به چهار دیواریهای متروکی می ماندند که سال‌ها از یاد رفته باشند. فاصله قلعه تا آسایشگاه هفتصد متری می‌شد. نزدیک بند سه پا سست کردم. کابل یکی از نگهبانها کوبیده شد به پاهایم. راه افتادم. میان راه دهان باز کردم چیزی بگویم که نگهبان هلم داد به طرف بند چهار. برای لحظه ای خشکم زد. نگاه کردم به نگهبان. نیشش باز شد و دندانهای زرد شده اش بیرون زد. دل و روده خشکم در هم پیچید. جلو در بند چهار آسایشگاه چهارده تحویل ام دادند به نگهبان. راضی به داخل شدن نبودم. - من مال بند سه آسایشگاه هستم نه.... - بودی.... حالا باید اینجا باشی. - اینها از قماش من نیستند... نگهبان بی توجه به حرف من هلم داد داخل بند. چند تا از اسیرها دوره ام کردند. با چشم‌هایشان داشتند می‌خوردندم. شانه بالا انداختم و دنبال نگهبان راه افتادم طرف آسایشگاه چهارده. یکی از اسیرها که کوتاه بود و خپل مثل سایه پشت سرم بود. چند بار برگشتم و نگاهش کردم. صورت سفید مرد به خمیر وارفته‌ای می‌مان.د داخل آسایشگاه خیلی از اسیرها پشت کردند به من. ایستادم وسط و نگاه‌شان کردم. مانده بودم چه طور با آن همه منافق سر کنم. - دل‌ام نمی‌خواست بیایم ... به زور آوردندم ..... مرد خپل کشیدم به گوشه ای. - من مأمور تو هستم ... حواست را جمع کن، کاری نکنی که برخورد ناجوری با تو بشود. زیر لب گفتم ... ان شاء الله خیر است. مرد غرغر کرد و نشست رو زمین. کنارش نشستم. یکی از اسیرها کاسه پر از آش اسیر را گذاشت جلوش. مرد هلش داد وسط آسایشگاه. چند تا از اسیرها هجوم بردند طرف کاسه. - چه راحت دست رد به سینه غذایت می‌زنی؟ - فضولی‌اش به تو نیامده. از فردای آن روز راه افتادم تو آسایشگاه. سعی کردم خودم را به پناهنده‌ها و حتی منافقین نزدیک کنم. پس‌ام میزدند. ترس داشتند. انگار فکر می‌کردند جاسوس عراقی ها هستم. - بی خیال ما شو حاجی ... ما نیستیم .... من فقط یک اسیر هستم ... عین خودتان... - جاسوسی در کار نیست ..... - هر چه می‌خواهی باش .... دست از سر ما بردار ... ما راه خودمان را انتخاب کرده ایم ... دیگر تمام شده .... - کدام راه. می‌توانی برگردی .... کسی با تو کاری ندارد ... باور کن راست می‌گویم ... ایران وطن تو هم است. - این ها همه اش حرف است .. - اشتباه می‌کنی. بخشش را برای چه روزهایی گذاشته اند...خیلی ها بخشش خورده ... - برو .... از اینجا برو .... تو که کارهای نیستی. - بنشینیم به بحث؟ - حوصله بحث ندارم ... بحث دردی را دوا نمی‌کند.... می دانستند توان بحث ندارند. سن و سالی از من گذشته بود. خبره بودم تو بحث و جدل ... منافقین که جای خودشان را داشتند. همه زیر و بم‌شان را می‌دانستم. •┈••✾○✾••┈• ادامه دارد #مردی_که_خواب_نمی‌دید کانال حماسه جنوب/ ایتا @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 یادش بخیر ! این عکس را در کنار رودخانه کرخه و در نزدیک جسر نادری گرفتیم. منطقه ریگزاری که سالها مقرمان شده بود. چادرهایی برافراشته بودیم که هر کدامش تابلویی از عشق به نماز بود و عبادت و گاهی هم خنده و شلوغ بازی. سال ۶۳ بود و برای عملیات بدر خود را آماده می کردیم. گاهی دوربینی که به دستمان می رسید، رفقا را جمع می کردیم و چند عکس یادگاری می گرفتیم و چند چاپ مجدد می گرفتیم و به هم می دادیم. امروز هر قطعه عکس، در عین سکوت، دنیایی حرف دارد برای روزهای دلتنگی‌مان. یادش بخیر آن روزها و آن دوستان که تکرار نمی شوند. ┄┅┅❀💠❀┅┅┄ #یادش_بخیر #عکس @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

🍂 ساخت تجهیزات ضد شیمیایی ۱ شاهکاری دیگر برای عملیات خیبر ┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #کلیپ #روایت_فتح #مستند #آوینی عضویت در کانال حماسه جنوب @defae_moghadas ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂

سلام بر شما ای شهیدان راه حق سلام بر شما ای مجاهدان راه حسین (ع) دوباره کوچه کوچه دلم پر شده از عطر شما کاش می‌شد در کنارتان بود کاش می‌شد دوباره با حضورتان غبار از دل‌های آلوده‌مان بزدائید... کاش باز هم میزها سنگر شوند و لباس ها خاکی برای رسیدن به نور خدا... صبح‌تان بخیر 👋 امروزتان به عشق 👋 ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ #عکس لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas 🍂

🌹؛🍂؛🌹 🍂؛🌹 جنگ و جنگزدگی 🌹؛ مصاحبه / فرخی نژاد ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ 🔸 وضع مهاجرین جنگ را هم برایمان روایت کنید. فعالیت های شما بعد از خروج از آبادان چه بود؟  وقتی در بندر عباس بودیم، از آنجا که من آرام و قرار نداشتم، به اداره کل مهاجرین جنگ تحمیلی رفتم و برای کمک به مهاجرین اعلام آمادگی کردم. مسئولین آنجا هم خیلی استقبال کردند. در یکی از انبارها مشغول به ساماندهی کمک‌های مردمی به جنگ‌زده ها شدیم. وسایل را بعد از ساماندهی سوار بر وانت می‌کردیم و به محله‌هایی که مهاجرین مستقر بودند می‌بردیم و براساس اسامی و نیازهایی که داشتند تقسیم می‌کردیم. بعد از مدتی که در این اداره مشغول بودیم به ما خبر دادند که یک آقایی برای بچه‌ها در ادارات مختلف کار پیدا می‌کند. من یک روز رفتم نزد ایشان و گفتم که ما جنگ زده هستیم و حقوقی که بنیاد مهاجرین به ما می‌دهد کفاف زندگی مان را نمی‌دهد. اگر امکان دارد برای من شغلی پیدا کنید. در بین بچه‌هایی که در اداره مهاجرین مشغول بودیم سه نفرمان را برای کار کردن به صدا و سیما معرفی کردند. من به همراه دو نفر از آقایان به صدا و سیما معرفی شدیم. یکی از این دو همکارمان در جبهه به شهادت رسید. 🔸 از بستگانتان چطور؟ کسی در جنگ شهید شد؟  وقتی ما به بندرعباس رفتیم تا از آنجا به ماهشهر که نزدیک ترین نقطه امن به آبادان بود برویم، پسر عموی من ما را در نزدیکی گاراژ دید و دنبال اتوبوس دوید تا اینکه اتوبوس در گاراژ پارک کرد. پسر عمو به زور ما را به خانه‌شان برد. برادرم که رابطه صمیمی با پسر عمویم داشت همراه با او، به قول معروف خیلی یواشکی رفت مدرسه ثبت‌نام کرد تا در بندرعباس ادامه تحصیل بدهد. این ثبت نام مساوی شد با پاگیر شدن ما در بندرعباس و از طرف دیگر عمویم گفت که ما نمی‌گذاریم به ماهشهر که قوم و خویشی نداریم بروید. ما در اینجا تنها هستیم و شما هم در اینجا بمانید. همین پسر عمویم که گفتم در لشگر ثارالله به شهادت رسید. یکی از پسرخاله‌های من بنام موسی خزایی که برای کارهای پشتیبانی در آبادان مانده بودند هم شهید شد. در نزدیکی منزل پسر خاله‌ام کنار رودخانه بهمنشیر بوسیله خمپاره بدنش دو نیم شده بود. وقتی این پسر خاله‌ام به شهادت رسید مادر و خواهرش همراه ما در ماهشهر بودند. خاله‌ام چند روزی از پسرش بی خبر بود و نگران شده بود. خاله‌ام به پسر کوچک‌ترش که همراه ما بود گفت: حسین! برو از برادرت خبری برای من بیاور، من دیگر طاقت ندارم. حسین هم لباس تکاوری پوشید و خود را بین رزمندگان جا داد و به سمت آبادان حرکت کرد. از آن روزی که حسین رفت تا خبری از برادر شهیدش بیاورد تا به امروز هیچ خبری نیست. حسین در جستجوی برادرش مفقود‌الاثر شد. خاله‌ من تا روز آخر چشم به راه حسین بود. ‌‌‍‌‎‌┄═❁๑🍃๑🌸๑🍃๑❁═‌‌‍‌‎‌‌‌‍‌‎‌┄ ادامه دارد #خاطرات #جنگزدگی لینک عضویت ↙️ @defae_moghadas 🍂

🍂 فرار پر ماجرا سید رضا ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ ✍ آنچه می خوانید خلاصه‌ای از خاطرات کسی است که در آخرین روز خدمت سربازی‌اش اسیر شد و به جای خانه از زندان صدام سردرآورد. رزمنده‌ای که با دو دوست دیگرش با فرار از زندان و خاک عراق در نخستین سال حمله صدام کاری کردند کارستان. 👇👇👇

🍂 فرار پر ماجرا سید رضا ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ ساعت ۱۱ صبح ۱۹ آبان ۵۸ به پادگان ابوذر سرپل‌ذهاب رسیدم. برگه تسویه حسابم را گرفتم و با ماشین غذا که «علیجان فدایی» راننده‌اش بود به «شیخ صله» رفتم. در میانه مسیر به ازگله که رسیدیم فهمیدیم که روز قبل ۲خمپاره از سوی مزدوران داخلی به آنجا شلیک شده است. بالاخره به شیخ‌صله که رسیدیم تا عصر کارهای تسویه حساب را انجام دادم. شب را هم برای آخرین بار پیش هم‌خدمتی هایم خوابیدم. صبح با فدایی و استوار «دست افکن» به طرف سرپل‌ذهاب حرکت کردیم. ۱۰ دقیقه از حرکتمان نگدشته بود که به تنگه نزدیک روستای «سرمه» رسیدیم. بسیار عمیق و وحشتناک بود. کنار جاده، مرد مسنی دست تکان می داد. سوارش کردیم. فهمیدیم که از چریک های قدیمی است و می خواهد به درمانگاه سرپل‌ذهاب برود. جا تنگ شده بود. چون سن‌م کمتر از بقیه بود رفتم پشت کامیون. حرکت که کردیم، ماشین جیپ ژاندارمری را دیدم که با سرعت از روبه‌رو می آمد. با چراغ‌هایش علامت می‌داد، اما به‌دلیل زیادی گرد و خاک منظورش را متوجه نشدیم. آخرهای سراشیبی بودیم، یک مرتبه تیراندازی به سمت ما شروع شد. فدایی سرعت را زیاد کرد و از پنجره خودرو سرش را بیرون آورد و فریاد زد: «سید مواظب خودت باش». هول شدم. کف ماشین دراز کشیدم. از روزنه اتاق ماشین، بیرون را نگاه کردم. تیراندازی از ارتفاعات مشرف بر جاده بود. وقتی چند گلوله به بدنه خودرو خورد، ‌ فدایی در کنار جاده توقف کرد. آنها از سمت شاگرد، خودشان را بیرون انداختند. کف خودرو مانده بودم و حرکت نمی کردم. اسلحه‌ام آماده بود ولی به‌دلیل شوک وارد شده هیچ کاری نمی کردم. حتی نمی دانستم چند نفر هستند. اما اتفاقی که نباید، ‌ افتاد. اسلحه‌ به کف ماشین خورد. آنها متوجه شدند و با قنداق به بدنه ماشین می‌زدند. یکی از آنها به طرفم آمد هلم داد وکاپشن و پوتینم را درآورد. ۵۰ متر از خودرو دور شده بودیم که فرمانده‌شان دستور انفجار ماشین را داد. بعد از حدود ۲۰دقیقه پیاده‌روی به جایی رسیدیم که گروه دیگری از مهاجمان منتظر بودند. وقتی به آنها رسیدیم متوجه «علیجان فدایی» شدم که او هم اسیر شده بود. می دانستم تحمل اسارت را ندارم. چندبار به بهانه دستشویی و بدحالی قصد فرار داشتم که لو رفتم و حسابی کتک خوردم. روز بعد ما را به پاسگاه «سرتک» بردند. از فرط گرسنگی و تشنگی، نای راه رفتن نداشتیم. اینجا ما را به عراقی‌ها تحویل دادند و ماموریت مهاجمان تمام شد. ─┅═༅𖣔○𖣔༅═┅─ #تاریخ_شفاهی #خاطرات_آزادگان #فرار_بزرگ @defae_moghadas 👈لینک عضویت ◇◇ حماسه جنوب ◇◇ 🍂