#اباعبدالله
#حدیث_روضه
#امام_زمان
#منتقم
«فإنّ الحسین علیه السّلام لمّا قتل عجّت السّماوات و الأرض و من علیهما و الملائکة فقالوا یا ربّنا ائذن لنا فی هلاک الخلق حتّی نجدّهم عن جدید الأرض بما استحلّوا حرمتک و قتلوا صفوتک».
زیراکه چون حسین کشته شد، آسمان‌ها و زمین‌ها و آن چه در آسمان و زمین است و ملایکه به درگاه خدای تعالی ناله کردند و عرض کردند: ای پروردگار ما! اذن فرمای ما را در هلاک این خلق تا آن‌ها را از روی زمین براندازیم. چراکه این‌ها حرمت تو را حلال داشتند و خون برگزیده تو را ریختند.
«فأوحی اللّه إلیهم یا ملائکتی و یا سمواتی و یا ارضی اسکنوا ثمّ کشف حجابا من الحجب فإذا خلفه محمّد و اثنی عشر وصیّا ثمّ اخذ بید فلان القائم من بینهم، فقال: یا ملائکتی و یا سمواتی و یا ارضی بهذا انتصر؛ قالها ثلاث مرّات».
پس خدای به سوی ایشان وحی فرمود که ای ملایکه من! و ای آسمان‌های من! و ای زمین من! آرام باشید. آن گاه حجابی از حجاب‌های ملکوت برگرفت. پس ناگهان در
پشت آن پرده، محمد و دوازده وصیّ او بودند. آن گاه خدا دست آن را که در میان ایشان ایستاده بود، گرفت. پس سه بار فرمود: ای ملایکه من! و ای آسمان‌های من! و ای زمین من! به این ایستاده که دست او را به دست قدرت خود گرفته ام، از برای این مقتول مظلوم، انتقام کشم.
[العبقری الحسان فی احوال مولانا صاحب الزمان (عج) - جلد ۱، صفحه ۷۷]
#مهدویت
#اهل_بیت
#رسول_الله
#خاص
#اسم
#نامگذاری
الکافي ج ۶، ص ۳۹
امام صادق (علیه السلام)
مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي هَارُونَ مَوْلَى آلِ جَعْدَةَ قَالَ: كُنْتُ جَلِيساً لِأَبِي عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ بِالْمَدِينَةِ فَفَقَدَنِي أَيَّاماً ثُمَّ إِنِّي جِئْتُ إِلَيْهِ فَقَالَ لِي لَمْ أَرَكَ مُنْذُ أَيَّامٍ يَا أَبَا هَارُونَ فَقُلْتُ وُلِدَ لِي غُلاَمٌ فَقَالَ بَارَكَ اَللَّهُ فِيهِ فَمَا سَمَّيْتَهُ قُلْتُ سَمَّيْتُهُ مُحَمَّداً قَالَ فَأَقْبَلَ بِخَدِّهِ نَحْوَ اَلْأَرْضِ وَ هُوَ يَقُولُ مُحَمَّدٌ مُحَمَّدٌ مُحَمَّدٌ حَتَّى كَادَ يَلْصَقُ خَدُّهُ بِالْأَرْضِ ثُمَّ قَالَ بِنَفْسِي وَ بِوُلْدِي وَ بِأَهْلِي وَ بِأَبَوَيَّ وَ بِأَهْلِ اَلْأَرْضِ كُلِّهِمْ جَمِيعاً اَلْفِدَاءُ لِرَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لاَ تَسُبَّهُ وَ لاَ تَضْرِبْهُ وَ لاَ تُسِئْ إِلَيْهِ وَ اِعْلَمْ أَنَّهُ لَيْسَ فِي اَلْأَرْضِ دَارٌ فِيهَا اِسْمُ مُحَمَّدٍ إِلاَّ وَ هِيَ تُقَدَّسُ كُلَّ يَوْمٍ ثُمَّ قَالَ لِي عَقَقْتَ عَنْهُ قَالَ فَأَمْسَكْتُ قَالَ وَ قَدْ رَآنِي حَيْثُ أَمْسَكْتُ ظَنَّ أَنِّي لَمْ أَفْعَلْ فَقَالَ يَا مُصَادِفُ اُدْنُ مِنِّي فَوَ اَللَّهِ مَا عَلِمْتُ مَا قَالَ لَهُ إِلاَّ أَنِّي ظَنَنْتُ أَنَّهُ قَدْ أَمَرَ لِي بِشَيْءٍ فَذَهَبْتُ لِأَقُومَ فَقَالَ لِي كَمَا أَنْتَ يَا أَبَا هَارُونَ فَجَاءَنِي مُصَادِفٌ بِثَلاَثَةِ دَنَانِيرَ فَوَضَعَهَا فِي يَدِي فَقَالَ يَا أَبَا هَارُونَ اِذْهَبْ فَاشْتَرِ كَبْشَيْنِ وَ اِسْتَسْمِنْهُمَا وَ اِذْبَحْهُمَا وَ كُلْ وَ أَطْعِمْ .
جلد ۷، صفحه ۱۰۳ 
۲ - ابو هارون، غلام آل جعده گويد: در مدينه همواره به خدمت امام صادق عليه السّلام مى‌رفتم، چند روزى نتوانستم به خدمت آن بروم، روزى به خدمتش شرف‌ياب شدم، به من فرمود: اى ابا هارون! چند روز است تو را نمى‌بينم؟!
عرض كردم: برايم پسرى به دنيا آمده است.
فرمود: خداوند او را برايت مبارك گرداند! نامش را چه گذاشته‌اى؟
عرض كردم: او را محمّد نام نهادم.
امام عليه السّلام درحالى كه مى‌فرمود:«محمّد، محمّد، محمّد» گونه‌اش را آن اندازه به زمين نزديك نمود كه نزديك بود كه به زمين بچسبد.
سپس فرمود: خودم، فرزندم، خاندانم، پدر و مادرم و همۀ اهل زمين به فداى پيامبر خدا صلّى اللّه عليه و آله! فرزندت را دشنام نده، او را نزن و با او بداخلاقى نكن. و بدان كه در روى زمين هر خانه‌اى كه در آن نام محمّد باشد، هرروز آن خانه تقديس مى‌شود.
سپس به من فرمود: آيا برايش عقيقه داده‌اى؟
ابو هارون گويد: من جواب ندادم. هنگامى كه آن بزرگوار متوجه سكوت من شد، گمان نمود كه من عقيقه نداده‌ام.
آن‌گاه به مصادف رو كرد و فرمود: اى مصادف! نزديك من بيا.
ابو هارون گويد: به خدا سوگند! من متوجّه نشدم كه امام عليه السّلام به مصادف چه فرمود؛ جز اين‌كه گمان كردم چيزى را در خصوص من دستور داده است. وقتى خواستم برخيزم امام عليه السّلام به من فرمود: اى ابا هارون! همان‌طور كه هستى، بمان!
آن‌گاه مصادف نزد من آمد و سه دينار در دست من نهاد.
امام عليه السّلام فرمود: اى ابو هارون! برو و دو قوچ خريدارى كن و آن‌ها را ذبح كن؛ هم خودت از گوشت آن بخور و هم به ديگران اطعام كن.
#عرفانی
#توحیدی
#خاص
#عارف
قَالَ اَلصَّادِقُ عَلَيْهِ السَّلاَمُ : اَلْعَارِفُ شَخْصُهُ مَعَ اَلْخَلْقِ وَ قَلْبُهُ مَعَ اَللَّهِ لَوْ سَهَا قَلْبُهُ عَنِ اَللَّهِ طَرْفَةَ عَيْنٍ لَمَاتَ شَوْقاً إِلَيْهِ وَ اَلْعَارِفُ أَمِينُ وَدَائِعِ اَللَّهِ وَ كَنْزُ أَسْرَارِهِ وَ مَعْدِنُ أَنْوَارِهِ وَ دَلِيلُ رَحْمَتِهِ عَلَى خَلْقِهِ وَ مَطِيَّةُ عُلُومِهِ وَ مِيزَانُ فَضْلِهِ وَ عَدْلِهِ قَدْ غَنِيَ عَنِ اَلْخَلْقِ وَ اَلْمُرَادِ وَ اَلدُّنْيَا وَ لاَ مُونِسَ لَهُ سِوَى اَللَّهِ وَ لاَ نُطْقَ وَ لاَ إِشَارَةَ وَ لاَ نَفَسَ إِلاَّ بِاللَّهِ وَ لِلَّهِ وَ مِنَ اَللَّهِ وَ مَعَ اَللَّهِ فَهُوَ فِي رِيَاضِ قُدْسِهِ مُتَرَدِّدٌ وَ مِنْ لَطَائِفِ فَضْلِهِ مُتَزَوِّدٌ وَ اَلْمَعْرِفَةُ أَصْلٌ فَرْعُهُ اَلْإِيمَانُ.
حضرت امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد:هر كه به مرتبۀ عرفان رسيد و به ذات و صفات حق تعالى و احوال مبدأ و معاد في الجمله شناسا شد،دل او هرگز از ياد خدا و ذكر خدا غافل نمى‌شود،هر چند بدن او با خلايق باشد و با ايشان مختلط و محشور باشد.و اگر فرضا لحظه‌اى از ياد حقّ غافل شود،از شدّت شوق هلاك مى‌شود. و جناب عزّت عارف را امين خود گردانيده و علوم و معارف خود،به او سپرده تا خلايق از او طلب كنند و به او عمل نمايند. و نيز گردانيده است خداوند عالم،عارف را گنج اسرار خود و منبع نور خود و دليل رحمت بر خلايق،يعنى:چنان كه از گنج،اسباب حيات دنيوى متمشّى مى‌شود از عارف نيز اسباب حيات دنيوى و اخروى تمشيت مى‌يابد. و نيز گردانيده است حقّ سبحانه و تعالى،عارف را هادى و راهنماى خلايق به سوى رحمت خود،همچنين گردانيده است ايشان را مطيّۀ علوم خود.يعنى:ايشان را حامل علوم خود گردانيده است كه مكلّفين به وسيلۀ ايشان،او را شناسند و راه به ذات و صفات او برند،و به احكام شرع و قوانين دين آشنا شوند. و نيز گردانيده است ايشان را ترازوى فضل و عدل خود.يعنى:هر كس بايد گفتار و كردار خود را به گفتار و كردار ايشان بسنجد،اگر تمام عيار است و موافقت با افعال و اعمال ايشان دارد خوب،و گر نه سعى كند تا تشبّه به ايشان بهم رساند و در افعال و اعمال مناسب ايشان شود و تأسّى به ايشان نمايد. و قد غنى عن الخلق و المرات و الدّنيا،فلا مونس له سوى اللّٰه، و لا نطق و لا اشارة و لا نفس إلاّ باللّٰه تعالى،و للّٰه و من اللّٰه و مع اللّٰه،فهو في رياض قدسه متردّد،و من لطائف فضله متزوّد،و المعرفة اصل فرعه الايمان.
مى‌فرمايد كه:صفت عارف آن است كه قطع طمع كند از خلايق و از ايشان گريزان باشد،ميل به دنيا و اهل دنيا نداشته باشد،يار و مونس او جز مونس حقيقى نباشد و نگويد و نشوند و نفس نزند،مگر از براى خدا و در راه خدا.پس چنين عارفى در بوستانهاى قدس الهى متردّد است و از لطايف فضل او خوشه چين. و نيز مى‌فرمايد:معرفت اصل ايمان است و ايمان متفرّع بر او است و هر كه را معرفت نيست،ايمان نيست
#رسول_الله
#اهل_بیت
#خاص
فرازی از خطبه ای را که امام علی (ع) در آن، به یکی از صفات و ویژگی های پیامبر اسلام (ص) اشاره کرده می پردازیم، آن گاه به بررسی موضوع مورد پرسش می پردازیم: "وَ مِنْهَا طَبِیبٌ دَوَّارٌ بِطِبِّهِ قَدْ أَحْکَمَ مَرَاهِمَهُ وَ أَحْمَى مَوَاسِمَهُ یَضَعُ ذَلِکَ حَیْثُ الْحَاجَةُ إِلَیْهِ مِنْ قُلُوبٍ عُمْیٍ وَ آذَانٍ صُمٍّ وَ أَلْسِنَةٍ بُکْمٍ مُتَتَبِّعٌ بِدَوَائِهِ مَوَاضِعَ الْغَفْلَةِ وَ مَوَاطِنَ الْحَیْرَةِ ..."؛[1] او (پیامبر) پزشکى است که با طبّ خویش پیوسته در گردش است، داروها و مرهمهاى خود را به خوبى آماده ساخته و ابزار داغ کردن را (براى سوزاندن زخم ها) تفتیده و گداخته کرده است، تا بر هر جا که نیاز داشته باشد بگذارد؛ بر دل هاى کور، بر گوش هاى کر، بر زبان هاى گنگ، او با داروهاى خویش بیماران غفلت زده و سرگشته را رسیدگى و درمان مىکند، همان هایى که از فروغ حکمت بهره نگرفته و اندیشه خود را به انوار دانش هایى که اعماق جان را روشنى بخشد، تابان و فروزان نکردهاند،...
#ثقلین
#انسان
#قلب
#علم
#خاص
عنه عليه السلام : و آخَرُ قد تَسمّى عالِما و ليسَ بهِ ··· فالصُّورَةُ صُورَةُ إنسانٍ ، و القَلبُ قَلبُ حَيوانٍ، لا يَعرِفُ بابَ الهُدى فَيتَّبِعَهُ ، و لا بابَ العَمى فيَصُدَّ عَنهُ ، و ذلكَ مَيّتُ الأحياءِ ! .[نهج البلاغة : الخطبة 87 .]
امام على عليه السلام : و ديگرى كه عالمش خوانند، امّا عالم نيست··· صورتش صورت انسان است و دلش دل حيوان. نه راه هدايت و رستگارى را مى شناسد تا آن را بپيمايد و نه راه ضلالت را تا از آن دورى گزيند. پس او مرده زندگان است
#توحیدی
#ثقلین
#خاص
قال وهب بن وهب القرشي سمعت الصادق ع يقول قدم وفد من فلسطين على الباقر ع فسألوه عن مسائل فأجابهم ثم سألوه عن الصمد- فقال تفسيره فيه الصمد خمسة أحرف فالألف دليل على إنيته و هو قوله عز و جل شَهِدَ اللّٰهُ أَنَّهُ لٰا إِلٰهَ إِلّٰا هُوَ و ذلك تنبيه و إشارة إلى الغائب عن درك الحواس و اللام دليل على إلهيته بأنه هو اللّٰه و الألف و اللام مدغمان لا يظهران على اللسان و لا يقعان في السمع و يظهران في الكتابة دليلان على أن إلهيته بلطفه خافية لا تدرك بالحواس و لا تقع في لسان واصف و لا أذن سامع لأن تفسير الإله هو الذي إله الخلق عن درك مائيته و كيفيته بحس أو بوهم لا بل هو مبدع الأوهام و خالق الحواس و إنما يظهر ذلك عند الكتابة دليل على أن اللّٰه تعالى أظهر ربوبيته في إبداع الخلق و تركيب أرواحهم اللطيفة في أجسادهم الكثيفة فإذا نظر عبد إلى نفسه لم ير روحه كما أن لام الصمد لا تتبين و لا تدخل في حاسة من حواسه الخمس فإذا نظر إلى الكتابة ظهر له ما خفي و لطف فمتى تفكر العبد في مائية الباري و كيفيته إله فيه و تحير و لم تحط فكرته بشي ء يتصور له لأنه عز و جل خالق الصور فإذا نظر إلى خلقه ثبت له أنه عز و جل خالقهم- و مركب أرواحهم في أجسادهم و أما الصاد فدليل على أنه عز و جل صادق و قوله
الوافي، ج ۱، ص: ۳۶۸
صدق و كلامه صدق و دعا عبادة إلى اتباع الصدق بالصدق و وعد بالصدق دار الصدق و أما الميم فدليل على ملكه و أنه الملك الحق لم يزل و لا يزال و لا يزول ملكه- و أما الدال فدليل على دوام ملكه فإنه عز و جل دائم تعالى عن الكون و الزوال بل هو عز و جل مكون الكائنات الذي كان بتكوينه كل كائن- ثم قال ع لو وجدت لعلمي الذي آتاني اللّٰه عز و جل حملة لنشرت التوحيد و الإسلام و الإيمان و الدين و الشرائع من الصمد و كيف لي بذلك و لم يجد جدي أمير المؤمنين ع حملة لعلمه حتى كان يتنفس الصعداء و يقول على المنبر- سلوني قبل أن تفقدوني فإن بين الجوانح مني علما جما هاه هاه ألا لا أجد من يحمله ألا و إني عليكم من اللّٰه الحجة البالغة ف لٰا تَتَوَلَّوْا قَوْماً غَضِبَ اللّٰهُ عَلَيْهِمْ قَدْ يَئِسُوا مِنَ الْآخِرَةِ- كَمٰا يَئِسَ الْكُفّٰارُ مِنْ أَصْحٰابِ الْقُبُورِ- ثم قال الباقر ع الحمد لله الذي من علينا و وفقنا لعبادة الأحد الصمد الذي لم يلد و لم يولد و لم يكن له كفوا أحد و جنبنا عبادة الأوثان حمدا سرمدا و شكرا واصبا- و قوله عز و جل لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ يقول لم يلد عز و جل فيكون له ولد يرثه ملكه و لم يولد فيكون له والد يشركه في ربوبيته و ملكه وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفُواً أَحَدٌ فيعازه في سلطانه
[الوافی]
#قرآن
#امیرالمومنین
#اهل_بیت
#ثقلین
#خاص
عَنْ أَبِي اَلْحَسَنِ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ) : فِي خُطْبَةٍ خَطَبَهَا رَسُولُ اَللَّهِ (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) فِي مَرَضِهِ، وَ فِي اَلْخَبَرِ: «فَقَالَ رَسُولُ اَللَّهِ (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) : اُدْعُوا لِي عَمِّي - يَعْنِي اَلْعَبَّاسَ (رَحِمَهُ اَللَّهُ) - فَدُعِيَ لَهُ، فَحَمَلَهُ وَ عَلِيٌّ (عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ) ، حَتَّى أَخْرَجَاهُ، فَصَلَّى بِالنَّاسِ وَ إِنَّهُ لَقَاعِدٌ، ثُمَّ حُمِلَ فَوُضِعَ عَلَى اَلْمِنْبَرِ بَعْدَ ذَلِكَ، فَاجْتَمَعَ لِذَلِكَ جَمِيعُ أَهْلِ اَلْمَدِينَةِ مِنَ اَلْمُهَاجِرِينَ وَ اَلْأَنْصَارِ ، حَتَّى بَرَزَتِ اَلْعَوَاتِقُ مِنْ خُدُورِهَا، فَبَيْنَ بَاكٍ وَ صَائِحٍ وَ مُسْتَرْجِعٍ [وَ وَاجِمٍ] وَ اَلنَّبِيُّ (صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ) يَخْطُبُ سَاعَةً وَ يَسْكُتُ سَاعَةً، وَ كَانَ فِيمَا ذَكَرَ مِنْ خُطْبَتِهِ أَنْ قَالَ: يَا مَعَاشِرَ اَلْمُهَاجِرِينَ وَ اَلْأَنْصَارِ ، وَ مَنْ حَضَرَ فِي يَوْمِي هَذَا وَ سَاعَتِي هَذِهِ مِنَ اَلْإِنْسِ وَ اَلْجِنِّ، لِيُبَلِّغْ شَاهِدُكُمْ غَائِبَكُمْ، أَلاَ إِنِّي قَدْ خَلَّفْتُ فِيكُمْ كِتَابَ اَللَّهِ فِيهِ اَلنُّورُ وَ اَلْهُدَى، وَ اَلْبَيَانُ لِمَا فَرَضَ اَللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى مِنْ شَيْءٍ، حُجَّةُ اَللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ حُجَّتِي وَ حُجَّةُ وَلِيِّي، وَ خَلَّفْتُ فِيكُمُ اَلْعَلَمَ اَلْأَكْبَرَ، عَلَمَ اَلدِّينِ وَ نُورَ اَلْهُدَى وَ ضِيَاءَهُ، وَ هُوَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ، أَلاَ وَ هُوَ حَبْلُ اَللَّهِ وَ اِعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اَللّٰهِ جَمِيعاً وَ لاٰ تَفَرَّقُوا وَ اُذْكُرُوا نِعْمَتَ اَللّٰهِ عَلَيْكُمْ إِذْ كُنْتُمْ أَعْدٰاءً فَأَلَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَأَصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ إِخْوٰاناً وَ كُنْتُمْ عَلىٰ شَفٰا حُفْرَةٍ مِنَ اَلنّٰارِ فَأَنْقَذَكُمْ مِنْهٰا كَذٰلِكَ يُبَيِّنُ اَللّٰهُ لَكُمْ آيٰاتِهِ لَعَلَّكُمْ تَهْتَدُونَ . أَيُّهَا اَلنَّاسُ، هَذَا عَلِيُّ ، مَنْ أَحَبَّهُ وَ تَوَلاَّهُ اَلْيَوْمَ وَ بَعْدَ اَلْيَوْمِ فَقَدْ أَوْفَى بِمَا عَاهَدَ عَلَيْهِ اَللَّهُ، وَ مَنْ عَادَاهُ وَ أَبْغَضَهُ اَلْيَوْمَ وَ بَعْدَ اَلْيَوْمِ جَاءَ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ أَصَمَّ وَ أَعْمَى، لاَ حُجَّةَ لَهُ عِنْدَ اَللَّهِ».
#طریق
#دین