تصویبّ سه‌دقیقه‌ای! همه داشتند به سلامتی یک اتفاق تازه قطره‌ی آخر نسکافه را مزه می‌کردند و لیوان پر تویِ دست من داشت نهایت تلاشش را برای خنک‌شدن انجام می‌داد که استاد به‌منظور تصویب دستور جلسه‌، چکش پایانی را کوبید روی میز. و به‌ناگاه منادی ندا داد… «آره! پنج صبح خیلی خوبه!». جلسه‌ی کتابخوانیِ آن‌هم کله‌ی صبح؟ مگر هضم‌شدنی بود؟ تنها نوشیدنی دم دستم را بالا رفتم تا بشورد سختی‌اش را. تمام پرزهای چشایی‌ام جزقاله شد. اشک (شوق!) دوید توی چشمانم. جهت بهبودی تاری دید چندباری پلک زدم تا هم‌کلاسی‌ها را خوب رصد کنم. به‌امیدی که یکی برگردد بزند زیر میز. بگوید من بچه‌مدرسه‌ای دارم؛ صبح‌ها شبیه رستوران گردون قدیمی یزد باید دست به‌سینه‌اش بایستم و پاستا بپزم برایش، نمی‌رسم به جلسه‌. یا مثلا یکی بگوید به‌خدا روان‌پزشکم گفته تو شخصیتت از نوع «جغدِ شب» است و هیچ‌جوره با «پرنده‌ی سحرخیز» آبت توی یک جو نمی‌رود. یا یکی از آقایانِ نان‌آور خانه بگوید پس جواب رئیسم را چه بدهم بابت تاخیر دوشنبه‌ها؟ اما هیچی به هیچی. حکم، حکومتی بود و تغییرناپذیر. می‌دانید چیست؟ اگر از من بپرسند، می‌گویم آن روز تاریخی توی مجلس شورای اسلامی هم اوضاع همین‌شکلی پیش رفته. یکی آن پایین گفته «آره! همین متن برجام عالیه»؛ بقیه هم بطری آب‌معدنی سرکشیدند و هضمش کردند. خلاصه این‌گونه بود که در دفتر منادی ثبت شد تا ما، مشتی آدم فرهیخته (بخوانید اهالی منادی)، هرهفته پس از خواندن یک کتاب واحد، دور هم جمع شویم و بعد از این‌که ز گرد خواب شستیم دست و رو را، حوالی کتاب‌ها و نویسنده‌ها و جد و آبادشان بچرخیم و حرف‌های قلمبه‌سلمبه بزنیم؛ حالا… حالا که ما داریم ماهگرد آن اتفاق تاریخی را جشن می‌گیریم. و فهمیدیم اصلا هم درد نداشت؛ حالا که چهارهفته‌ی مداوم است هردوشنبه، بعد از اقامه‌ی نماز صبح، می‌نشینیم سر کلاس و مثل روزهای کرونا، مدرسه‌مان رفته توی گوشی موبایل؛ حالا که گلابی‌های هم‌خوانی را کِرم برجام نزده و دارد به‌ثمر می‌رسد؛ خواستم کمی برایتان کرکری بخوانم. بگویم بیایید ببینید ما چقدر اهل کتاب و کلمه‌ایم! بگویم این چندوقت، زمانی که شما مست خواب بودید ما هزارصفحه کتاب سرکشیدیم و باز سروقتش که بشود، صبح خروس‌خوان، تلوتلو خوران، می‌بازیم آنچه هست را و نمی‌ماند هیچمان الا، هوس کتاب دیگر. بگویم برای ما دیوانگان کتاب همه‌جا کتابخانه است، حتی گوگل‌‌میت… #همخوانی_منادی ✍️ #مریم_شکیبا به محفل نویسندگان منادی بپیوند👇 https://eitaa.com/monaadi_ir

وسط آن همه بحث مهم، نتوانستم جلوی خودم را بگیرم. تا انگشت‌های پایش را از زیر میز دیدم، دست به عکس شدم. یکی از بچه‌های فسقلی جمع رفته بود، زیر میز استاد. انگار انجا بهترین جا بود برای بازی کردن و وقت گذراندن. ان هم بین ادم‌هایی که بعدازظهر پنجشنبه‌ها را انتخاب کرده‌اند، برای دورهمی منادی. در طول هفته منتظریم ساعت سلانه سلانه خودش را برساند به دوساعت قبل از غروب آفتاب پنجشنبه تا شال و کلاه کنیم به سمت دفتر منادی. این یک قرار نانوشته است بین تیممان. تا با گپ و گفت‌ها گرم شویم، این کوچولوها هم مشغول بازی می شوند. ما توی دنیای خودمان دغدغه نوشتن داریم و این فسقلی‌ها هوای بازی. رسم دنیا همین‌است، به اندازه دغدغه‌هایمان بزرگ و به اندازه تلاشمان زیاد می‌شویم. #کوثر_شریف‌نسب 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

در خاطرات آدم‌های زمان جنگ خوانده‌ام زن‌ها و دخترهای ایرانی، شب‌ها با حجاب و پوشش کامل می‌خوابیدند! جالب اینکه این تعداد از زنان و دختران کم هم نبوده‌اند؛ همه‌گیر بوده .... سخت‌تر از این نوع زیستن، منتظر بودن برای مرگ است! هر لحظه بترسی موشک‌های بعثی روی سرت فرود بیاید و خانه بر سرت آوار شود یک طرف و نداشتن حجاب در لحظه نجات یک طرف. مثل این فیلمی که از نجات یک زن از زیر آوار در فلسطین می‌بینید... ✍️ #احمد_کریمی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

✍برای ارائه دیوانه کننده است. آبمان نبود، نانمان نبود، دورهمی کتابخوانی‌مان چه بود. آن هم ۵ صبح! من برای نماز هم می‌خواهم بلند شوم، آلارم را تنظیم می‌کنم برای نیم ساعت مانده به طلوع. حالا باید یک ربع قبل از اذان بلند شوم، سرحال بیایم، نت بخرم، ارائه‌ام را چک کنم، به همه خبر بدهم خواب نمانده‌ام و دارم نمازم را می‌خوانم، لینک جلسه را پیدا کنم و دعا کنم خراب نباشد. استرس باز شدن دوربین و پخش صدا و گریه‌ی نی‌نی هم بماند. هر هفته هم دارم خودم را پای گوشی چهار قسمت می‌کنم تا ارایه‌ی بعدی برای من باشد. چرا جدا؟! جماعتی سادومازوخیست هستیم عاشق آزردن خویش و بقیه؟! نه جانم. اینقدر تند نرو. فقط تشنه قدر آب می‌داند. چندسال آزگار است جمعی پایه نداشته‌ام برای خواندن و گفتن از آثار جهانی. هرسری، باید می‌نشستم برای دل خودم می‌خواندم و زمزمه می‌کردم: جدی به این میگن خوب؟؛ هری بابا! الان ولی فرق می‌کند. کسی نیست،‌کسانی هستند. می‌نشینند پای حرف‌های ده من یک غاز من و با حوصله (خواب، بیدار یا نیمه خواب بیدار) نظرم را می‌شنوند و نقطه‌ای می‌گذارند. من هم دیوانه‌ی ارائه، حاضرم برای کشیدن جور همه‌شان. همان یکی دوبار که نوبتم می‌شود را حسابی قدر می‌دانم. ارائه‌ی بقیه را گوش می‌دهم و حض می‌برم. دلم برای حرف زدن لک زده بود، برای شنیده شدن، برای نقد شدن. حالا، باید ساعتم را بگذارم برای دوشنبه، نیم ساعت مانده به پنج، ارائه دارم. پ.ن: نویسنده‌ی این متن ساعت را اشتباه تنظیم کرد و یکشنبه، ساعت ۴‌ و چهل دقیقه از خواب بیدار شد. #زهرا_جعفری #هم‌خوانی_منادی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

به نام او #آن‌چند_نفر خانمِ ناظم که پشت میکروفون می‌گفت:«می‌خوام یه جوری شعار بدین که صداتون برسه مستقیم به خود آمریکا.» من در باور کودکی‌ام فکر می‌کردم هرچه بلندتر داد بکشم، قرار است صدایم در قلب کاخِ‌سفید شنیده‌ شود. رئیس‌جمهور وقتِ آمریکا با خودش بگوید: «دخترک ۸، ۹‌ساله‌ی یزدی چه نفرتی از ما دارد.» و برود در خلوت خود و عمیقا به کارهای زشتش فکر کند. صف صبحگاه که تمام می‌شد، ناظم‌مدرسه، بچه‌هایی که فریادهای از ته دلشان به آمریکا رسیده‌بود را جدا می‌کرد تا بروند برای جمع‌شدن در میدان‌ امیرچقماق. و معمولا من بخاطر خلوص‌ نیتم یکی از آن‌ چند نفر بودم. در صف‌های منظم با آن‌ چادرهای مشکی‌ِکشی که قسمتی بر سرمان مانده و قسمت دیگرش به دنبالمان کوچه را جارو می‌زد، می‌رفتیم به پاتوق تمام مراسمات یزدی‌ها، و انرژی هسته‌ای که تازه حق مسلم‌مان شده بود را به آمریکا یادآوری می‌کردیم. ما ندانسته داشتیم راه همکلاسی‌های ۵۷ی مان را می‌رفتیم. آمریکا همان آمریکای سی‌سال قبل بود. ما هم همان چوب لای چرخ قدیمی‌اش. هرسال مشتمان سنگی بود که شاید بی‌اطلاع برمی‌داشتیم اما مخاطبش خوب می‌فهمید و نامحسوس سر می‌دزدید تا به سرش شتک نکند‌. ما شاید آن روزها دل‌خوش بودیم یکی دو ساعت از کلاس‌هایمان را پیچانده‌ایم؛ اما باطن قضیه قطع شدن ذره‌ ذره‌ی پای دزد و خلاص شدن یک‌دنیا از شر خرابکاری‌هایش بود. روز دانش‌آموز مبارک! #هانیه_پارسائیان 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

نمی‌خواهم بگویم ۱۳آبان روز شهادت حسین فهمیده نیست که روز شهادت ۸آبان‌ و سیزدهم را روز گرامی‌داشت این رهبر سیزده ساله نهادند. کار به تجمع ۱۳ آبان دانش‌آموزان سال ۵۷ هم ندارم که هم‌قرار شدند ساعت ۱۱ جلوی دانشگاه تهران علیه رژیم، تظاهرات کنند. آخر سر هم ۶۵ شهید و ده‌ها راهی بیمارستان شدند. این را هم نمی‌خواهم بگویم که سال ۵۸ سفارت آمریکا تبدیل شده بود به تفاله‌دان ساواک. جوری که بازار کودتا علیه انقلاب و تهدید جان امام، درونش داغ داغ بود. مگر به ما ربطی دارد که دانشجویان نترس و انقلابی به تنشان جا نرفت و هم‌پیمان شدند تا چهار ستون بدنشان سالم است چهار دیواری این سفارت را پایین بیاورند. (می‌نویسم سفارت بخوانید تفاله‌دان ساواک یا همان لانه جاسوسی) اما فقط و فقط می خواهم بگویم کدام عقل سلیمی می‌پذیرد قانونی که به نفع کشورت و منافع ملی‌ت و مردمت نیست را تصویب کنی. حماقت محض است که این اسدالله علم کرد. آمریکایی‌های مقیم ایران هر کجای کشور ما، هر کار دلشان خواست و به فکرشان رسید، انجام دهند. آمریکا خودش می‌داند با جنابشان چطوری برخورد کند. خیلی مضحک‌ست این را بشنوی و صدایی درونت بلند نشود و با جان و دل به دیده منت قبول کنی. محمد رضا شاه پهلوی که تابع انگلیسی‌ها بود و نظری نداشت. اسدالله علم قانون ننگ کاپیتولاسیون را که از سال ۱۳۰۶ لغو شده بود، بعد از سه دهه سال۴۳ دوباره احیا کرد. تا خبر به گوش مبارک امام رسید، فریادش بلند شد که: «ملت ایران را از سگ آمریکایی پست‌تر کردند. اگر شاه ایران یک سگ آمریکایی را زیر بگیرد، بازخواست دارد. ولی اگر یک آشپز آمریکایی، شاه ایران را زیر بگیرد. هیچ کس حق تعرض ندارد.‌» جانم برایت بگوید که جان من و جان همه حق طلبان دنیا در راه انقلابش خرج شود، همان پیر خمینی به همه مردم جهان فهماند؛ می‌توان با ندای الله اکبر جلوی آمریکا و بزرگتر از آمریکا ایستاد. این غرش سیزده آبان ۴۳، مقدمه‌ای شد برای تبعید امام از ایران به ترکیه. چهارده سال بعد انقلابی به پا کرد که همه آخرالزمانی‌ها منتظرش بودند. انقلابی که متصل‌ست به قیام آخرین ذخیره الهی. #فاطمه_دهقانی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

برای پیدا کردنش زمین زمان را بهم دوختیم. چندتا کتابفروشی را زنگ‌زده باشیم خیالتان راحت می‌شود: «نوشتن مانند بزرگان رو دارید؟» یکی از کتاب فروش‌ها به آدمی که از بقیه پیگیرتر بود گفت: «به آقای جعفری بگید قبل از پیشنهاد کتاب، با من هماهنگ کنن، اول موجودی سایت‌ها را بپرسم بعد...» گشتیم نبود، نگردید نیست، را همه با هم معنا کردیم. ولی ناامید نشدیم. با اپلیکیشن فیدیبو افتادیم به خواندنش. تا یک قسمت جذاب می‌خواندم، مثل برق گرفته‌ها توی ذهنم چیزی جرقه می‌زد و تکرار می‌شد: «حیف نسخه کاغذیش پیدا نشد، وگرنه از اول تا آخرش را رنگی و خط کشی می‌کردم.» از آن کتاب‌هایی بود، که جمله‌هایش را باید قاب می‌کردیم و می‌گذاشتیم گوشه ذهنمان. ولی یک مشکل بزرگ خواندنم را کند می‌کرد. تا گزیده‌ها را در یک کانال قرار می‌دادم، همان‌جا سری به تمامی گروه‌های مورد علاقه‌ام می‌زدم. یا جواب پیام‌های نخوانده‌ام را می‌دادم. یک‌هو که یادم می‌آمد وسط چه کاری بودم. می‌گفتم: «ای دل غافل! من کار مهمتری داشتم»😱 و دوباره بر می‌گشتم سر خواندن کتاب الکترونیکی. حالا که تمام شده. حس آدمی را دارم که باری از روی دوشش برداشتند و نفس راحتی کشیده. ولی از آنجایی که ماموریم به «فإذا فَرَغتَ فَنصَب» دوباره یک کتاب جدید برای هم‌خوانی منادی جلویم باز می‌شود. «کافه پیانو» کتاب مهمان این هفته هم‌خوانی منادی هست. #کوثر_شریف‌نسب 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

در نامه‌ای از ابن زیاد به حر بن یزید ریاحی آمده است: «کار را بر حسین تنگ بگیر، هنگامی که نامه من به تو رسید و فرستاده‌ام بر تو وارد شد، فرود نیاور آنها را مگر در بیابان بی آب و آبادی.» در جایی دیگر میانه‌ی چکاوک شمشیرها و نشستن زخم بر عمق جان حسین علیه السلام حرامی فریاد برمی‌آورد که: «ای حسین آیا این آب را می‌بینی که مانند قلب آسمان صاف است؟! تو یک قطره از آن را نخواهی چشید تا آنکه از تشنگی بمیری.» قرن‌ها بعد، تمام کفر پنجه انداخته در پنجه‌هایِ تازه سر بلند کرده‌یِ مردمی که برخاسته‌اند تا پرچم حق را بلند کنند. رزمنده‌‌ای آخرین برگ دست‌نوشته‌اش را اینگونه پر می‌کند: «امروز روز پنجم است که در محاصره هستیم. آب را جیره بندی کرده ایم. نان را جیره بندی کرده ایم. عطش همه را هلاک کرده است. همه را جز شهدا که حالا کنار هم در انتهای کانال خوابیده اند. دیگر شهدا تشنه نیستند. فدای لب تشنه‌ات پسر فاطمه» امروز آن جبهه حق، آن کودک نوپا، قد کشیده، استخوان ترکانده و سربرآورده میان سرداران جهان. پنجه در پنجه نه، مشت گره کرده و ناغافل کوفته بر دهان شیطان. اما بازهم تیتر خبر همان حربه‌ی همیشگی‌ست. «رسانه‌های رژیم اشغالگر اعتراف کردند که پس از کالبدشکافی پیکر شهید یحیی سنوار مشخص شد که او و نیروهایش از سه روز قبل از شهادت، غذایی نخورده بودند.» باطل غرق در دنیاست. خیال می‌کند قوت جسم را که بگیرد، آن‌ها را زمین‌گیر می‌کند. نمی‌داند چرتکه آسمان‌ها متفاوت است و سربازان خدا با روح به مصاف باطل می‌روند و روح را تغذیه از ملکوت است. #محدثه_صالحی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

شخصیت کاریزماتیک! تازه پشت لبم سبز شده بود و داشتم از دنیای کودکی کم‌کم خداحافظی می‌کردم. مثل همه‌ی نوجوانها دنبال قهرمان می‌گشتم. بازیگران سینما، مجری های تلویزیون، نویسنده‌های بزرگ، معلم‌های مدرسه، حتی خان دایی بزرگی‌ام، برایم فرقی نداشت. فقط می‌خواستم آنقدر خاص باشد که همه روی اسمش قسم بخورند. قهرمان خیالات من از هر نظر ویژه بود. داستانها و فیلم‌های آمریکایی هم قهرمان کم نداشت. اما ادای هر کدام را در می‌آوردم یک جای کار می‌لنگید. یادش به خیر. لابلای کتابهای خاک خورده‌ی کتابخانه مسجد محلمان یک گنج پیدا کردم. کتاب زندگی نامه‌ی شهید بهشتی. این شخصیت آنقدر برایم خاص بود که اگر می‌توانستم کمی هم شبیه او بشوم برایم کافی بود. مرد مبارز تشکیلاتی که از میان آن همه تهمت و افترا ذره‌ای شک به دلش راه نمی‌داد. چند بعدی بودنش خیلی برایم جذاب بود. سالها از نوجوانی‌ام می‌گذرد و من همچنان به دنبال قهرمانم. قهرمان‌هایی که اسمشان توی تاریخ می‌ماند. از روز عاشورا گرفته تا امروز. از میان اخبار تلویزیون و شبکه‌های اجتماعی شخصیتی را پیدا کردم که انگار قهرمان امروز من است. مرد مبارز تشکیلاتی که شهادتش هم شبیه داستان کربلاست. یحیی سنوار از میان تهمت‌های زمانه‌اش سر بلند کرد و محکم ایستاد. آنقدر که برای مبارزه حاضر بود روزها گرسنگی و تشنگی بکشد و به دست شقی‌ترین دشمنان به شهادت برسد. زمان اسم سنوار را فراموش نمی‌کند. #یوسف_تقی_زاده 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

بسم الله جایی می‌خواندم اضافه وزن از بیماری‌های این عصر است؛ تارهای در هم تنیده‌اش در بیشتر خانه‌ها پنجه انداخته، تا خانه ما هم آمده. خودم، دختر و پسرم. برای بچه‌ها کاری جز ثبت‌نام کلاس ورزش از دستم برنمی‌آید، خودم اما انواع و اقسام رژیم‌ها را تست کرده‌ام. آخرین رژیمی که دم دستم آمده رژیم فست است، شانزده ساعت روزه می‌شوی؛ آزادی هرچقدر دوست داری آب بخوری و چای. دو سه ماهی است خودم را سپرده‌ام دستش. تازگی‌ها بعد از ده، دوازده ساعت سردرد می‌شوم. از شقیقه‌ها شروع می‌شود می‌رسد به گردن و فک. مسکن هم انگار در ورودیِ نای بخار می‌شود، کار به جایی نمی‌برد. دو ساعت دیگر می‌توانم روزه‌ام را باز کنم، خوشحالم سردرد شدت نگرفته. با گوشی زمان تندتر می‌گذرد. انگشت‌ها خودکار ایتا، گروه‌ها و منادی را پیدا می‌کند. استاد پیام گذاشته #یحیی_سنوار سه روز قبل از شهادت قوتی نخورده؛ گرسنه و حتما تشنه. واقعیتی تلخ مثل صاعقه‌ای پر صدا و دردناک در سرم می‌غرّد؛ چند ساعت گرسنگی ناقابل چه‌ها که با من و بدنم نمی‌کند. درد در تمام سرم می‌پیچد؛ ذهنم می‌رود پیش لحظات آخری که ازش ثبت شده. سه روز گرسنگی یعنی سیاهی رفتن چشم، سرگیجه و حتی بالا آمدن نفس به سختی. توانش تحلیل رفته بوده حتما. اما می‌دانم قهرمان که به اندازه من نازک نارنجی نیست. لحظه به لحظه خونش بیشتر به جوش می‌آید و می‌تازد به دشمن؛ قهرمانی که الگویش علمدار کربلاست‌. هرچند سه روز غذا نخورد زخمی شود و این همه خون از بدنش برود، باز تا دم آخر دست از نابودی دشمن برنمی‌دارد. #یحیی_سنوار ✍ #زکیه_دشتی‌پور https://eitaa.com/monaadi_ir

⏳بعضی وقت‌ها جوری مست خواب بوده‌ام که مپرس! جوری که اگر گوشی خودش را می‌کشت فقط به قدر کندن سر مبارک از بالشت، هشیار می‌شدم و بعد از قدری تف و لعنت به سازنده آهنگ بیدارباش، به عالم هپروت پرت می‌شدم. 🔺فکر می‌کردم این حال‌ها مخصوص جوانی‌ست. نگو هر چه می‌گذرد بیشتر توی وجود آدم ریشه می‌کند. خط خبری قیمت دلار، رای آوردن دموکرات‌‍‌ها در آمریکا، برهنه‌شدن یک بی‌‌آبرو وسط دانشگاه هر کدام یک آهنگ هشدار هستند که مغز ما روی آن کوک شده! وسط این خبرمبرها گرسنگی سه روزه سنوار یک جوری حال آدم را می‌گیرد شبیه آهنگ خروسیِ گوشی دم آفتاب‌زن. می‌توانی بلند شوی و آن نماز پرطلایی را بخوانی، می‌توانی غربزنی که چرا از خواب خرگوشی بیدار شده‌ای! 🔺گرسنگی مردان مرد در جهاد، سابقه‌ای طولانی دارد و مگر می‌شود مرد باشی و کودکان سرزمینت ماه‌ها در حسرت یک تکه نان سفید باشند و تو مثل دیپلمات‌های یقه سفید سیر و سروعده تا خرخره خورده باشی؟! فقط عرب‌های خوش‌خواب که سال‌هاست جلوی بی‌غیرتی شمشیرشان را غلاف کرده‌اند از چوبی که پرتاب کردی سمت دشمن تعجب می‌کنند! 🔺سنوار! حال تو وقتی بی‌نفس روی آن مبل نشستی تحلیل نمی‌خواهد! با همان دست بی‌رمق درد ما را درمان کن... #یحیی_سنوار #زهرا_عوض‌بخش 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

#همخوانی_منادی 📚 همین که پایم را میگذارم توی خانه‌ی کسی؛ قبل از هر کجای دیگر، می روم سراغ کتابخانه‌ی طرف. چون که جلوی کتابخانه‌ی کسی، بهتر از هر کجای دیگر می شود روحیات صاحبخانه را شناخت. 📝 کتاب کافه پیانو اثر فرهاد جعفری 🆔@monaadi_ir

بسم حبیب چند روزی می‌شد که کلاس و درس‌مان تعطیل بود. صبح با سرویس می‌آمدیم مدرسه و در تاریکی شب، با خط واحد یا اسنپ برمی‌گشتیم خانه. خورد و خوراک‌مان جوری شده بود که اگر ماه رمضان بود و باید فطریه می‌دادیم، قوت غالب‌مان جای گندم و برنج، نخود بود. یادواره شهدا داشتیم. نمازخانه مدرسه باید شبیه سنگر می‌شد، ولی بیشتر به میدان جنگ می‌ماند. روی زمین پر شده بود از پوکه خمپاره، فشنگ و کلاه‌خود. معمولا هم یک آدمی، یک گوشه‌ای، مثلا تو اتاق صوت یا پشت جعبه مهمات، افتاده بود و صدای خر و پف‌اش می‌شد موسیقی زمینه کار کردن بچه‌ها. شب یادواره، نوبت تزیین دیوار نمازخانه رسید. قاب عکس را می‌دادم دست علی، او می‌گرفت روی دیوار، احسان که دو متر عقب‌تر ایستاده بود، دست‌فرمان می‌داد تا قاب صاف شود، بعد از تاییدش، قاب با میخ، روی دیوار بند می‌شد. نوبت به قاب عکس #شهید_محمدخانی رسید. احسان اول چشم‌هایش را تنگ کرد و بعد آمد جلو تا مطمئن شود. وقت برگشتن به موقعیت خودش، گفت: علی‌ آقا، آدم باسی مثل محمدخانی زندگی کنه، انقدر با عکس شهدا همه‌ جا رو تزیین کرد تا عکس خودش هم شد جزؤ تزیینی‌های هیئت و یادواره شهدا. حالا نه سال می‌گذرد از آن سحری که محمدحسین محمد خانی رفت تا روی آفتاب رو کم کند، دوباره جمله احسان را برای خودم تکرار می‌کنم. ما که یک عمر است به درد امام حسین نخوردیم، ولی ای کاش قلم روزگار جوری برایمان بچرخد که ما هم گوشه‌ای از تزیینات هیئت‌اش باشیم. ✍ #محمد_حیدری 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

🌿 این متن تقدیمیِ اهالی #محفل_منادی است به خانم #مریم_شکیبا 🌿 نویسندگی از سخت‌ترین کارهای دنیاست؛ آن‌قدر سخت که وقتی به تعداد نفرات حاضرین کلاس‌ها و دوره‌های نویسندگی نگاه می‌کنید تعداد بیشمار آدم می‌بینید که دست به قلم دارند «پیرنگ» و «زاویه دید» و «شخصیت‌پردازی» و چه و چه یاد می‌گیرند تا اسم‌شان یک روزی بیاید روی جلد کتابی که توی بازار نشر یک نیم‌نگاهی به‌ش بشود؛ اما خروجی کار چند تا آدم معدود می‌بینید که توانسته با زاجراتی خودش را توی این ماجرا نگه دارد! 🌿 علی‌الحساب نویسندگی اگر از کار توی معدن هم سخت‌تر باشد و به قول «فاکنر» عرق‌ریزان روح نام بگیرد، «پرستاری» هزار برابر از این کار می‌تواند سخت‌تر و روی اعصاب‌تر باشد. نویسنده حداقل سر و کارش با کامپیوتر و کاغذ و قلم و صفحه‌کلید است اما پرستار دست‌ش تا مرفق توی حلق این بیمار و دل و روده‌ی آن بیمار و درگیر هزار تا کار ناجور دیگر است که مسلمان نشنود کافر نبیند! 🌿 اما #محفل_منادی همیشه این دو تا کار سخت را توی یک نفر می‌بینند؛ و هر هفته، هر روز و هر وقتی که نوشته‌هاش را می‌خوانند، بر دل سیاه شیطان لعنت می‌کنند که دچار حسادت نشوند! یک «پرستارنویسنده»ی کار درست که متن‌های خواندنی و روی‌فرم و خوش‌ترکیب‌ش را وقت‌هایی می‌نویسد که احتمالاً بالای سرِ یک تعداد مریضِ بدحال و احول در حال پرستاری‌ست. «نویسنده‌پرستاری!» که در فاجعه بمب‌گذاری کرمان شد سفیر منادی در بیمارستان‌های کرمان و روایت‌هایی نوشت که خیلی‌ها را با منادی همراه کرد. 🌿 این متن یک تکریم ویژه است از شاگردخوبه‌ی محفل منادی که از منظم‌ترین و دست به قلم‌ترین‌های محفل‌مان هم هست. این متن تکریم ویژه‌ای‌ست به مناسبت روز میلاد حضرت زینب کبری سلام‌الله علیها از بانوی پرستار و نویسنده‌ای که نسخه‌ی بدل ندارد؛ این متن تقدیمیِ اهالی منادی‌ست به خانم #مریم_شکیبا #میلاد_حضرت_زینب #روز_پرستار 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

داشته‌اید همچین تجربه‌ای را؟ که صبحی از خواب بیدار شوید که شب قبلش یک تولد مفصل و شلوغ در خانه‌تان گرفته باشید. جشن دیشب تا نیمه‌شب طول کشیده باشد و اتفاقا از قصد مهمانی را پنجشنبه شب گرفته‌اید تا هیچ کدام از مهمان‌ها هیچ عجله‌ای برای رفتن نداشته باشد. خودتان هم بعد از رفتنِ همه، مستقیم بروید توی رخت خواب و هروقت از خواب سیر شدید، صبحانه صبح جمعه را هم مفصل بخورید و تازه کم‌کمک شروع کنید به جمع و جور کردن اطراف. خانمِ «الف» که زن کدبانویی‌ست می‌گفت یکی ازعلاقه‌مندی‌هایش دست نزدن به ترکیب خانه بعد از رفتن مهمان‌ها در شب و تمیزکاری مفصل در صبح روز بعد است. می‌گفت عاشق شنیدن صدای خرت خرت کشیده شدن آشغال‌های ریز و درشت به خرطوم جاروبرقی‌ست. لذت هم دارد انصافا. بعد از شلوغی شب در سکوت صبح به ریسه‌ها و بادکنک‌های چند رنگ نگاه کنی و یادت باشد صندل بپوشی تا ته فشفشه‌های سوخته پایت را خش نیندازد. اوضاع من البته آن صبح جمعه، کمی متفاوت بود. خستگی دلپذیری از هر دو تا تولدی که شب قبل رفته بودم هنوز توی دست و پایم مانده بود اما چاره‌ای نداشتم جز بیدار شدن اول‌های صبح و نشستن پشت کتاب، چون شب قبل برای لذتِ تمام بردن از جشن‌ها و نداشتن عذاب وجدان با خودم عهد کرده بودم که:« اگه سنگ از آسمون بیاد فردا صبح زود پا میشم درس می‌خونم.» عصر پنجشنبه از کلاس محبوبم بیرون آمده بودیم به قصد رفتن به جشن تولد حضرت زینب. دوست‌هایی که تازه در این دنیا پیدا کرده بودم، اینطور چیزها برایشان مهم بود و جشن مفصلی گرفته بودند با شیرینی و شربت و لباس‌های چین‌چینی و گل‌گلی و روسری‌های حریر رنگی و دعوت از مادر شهید مدافع حرم حضرت زینب. فضای دخترانه‌ای را تصور کنید که بدون هیچ محدودیتی دستمان باز بود درآن‌جا شادی کنیم. کم هم نگذاشتیم انصافا. از مراسم که برگشتم، خانه‌مان پر بود از پسرهای نوجوان. پانزده سال پیش برادر کوچک‌ترم به دنیا آمده بود و آن شب تا نزدیک‌های صبح، دوست‌هایش کم نگذاشتند برای خوشحالی و گرم کردن جشن. شب با خستگی مطلوبی بهرخت خواب رفتیم. صبح طبق وعده‌ی شب قبل به خودم، صاف رفتم سراغ کتاب. سکوت صبح جمعه و بوی وانیل کیک و بادکنک‌هایی که از دیدنشان در هیچ‌کجای خانه تعجب نمی‌کردی، اوضاع را برای از خواب صبح زدن آسان‌تر می‌کرد. دو صفحه از مبحث را خوانده بودم که ورق برگشت. صبح جمعه سیزده دی نودوهشت وقتی از خواب بیدار شدم از ته ذهنم هم عبور نمی‌کرد که قرار است تا ابد این صبح معمولیِ بعد از تولد برایم غیرمعمولی شود. با صورتی که اشک پوشانده بودش، دور هال می‌گشتم و دیگر مهم نبود ته فشفشه‌ پوست پایم را سوراخ کند. بغضم هی سر باز می‌کرد ولی راه گلویم بسته مانده بود. انگار که روحم توی خرطوم جاروبرقی گیر افتاده باشد. کام‌تان راتلخ نکنم شب عیدی. عیدتان مبارک. #محدثه_کریمی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

#همخوانی_منادی "وقتی داشتم روی کاپوچینوی دخترکی کف می‌ریختم که رفته بود توی نخ علی که داشت آن گوشه برای خودش نماز می‌خواند و پاک توی این دنیا نبود و طرف، مثل این که بردپیت را توی لباس احرام دیده باشد چشم هایش از حدقه بیرون زده بود؛ داشتم به این فکر می‌کردم که چه قدر این ناجور بودن‌های ظاهری و این غیر مترقبه بودن‌ها قشنگ است. این که یک اسپرسو خور حرفه ای مثل علی را ببینی که گوشه ی کافه ی پر از خرت و پرت‌های دنیای مدرن ؛ یک جانماز پر نقش و نگار دست دوزی شده ی بته جقه پهن کرده زمین و دارد نماز سر وقتش را می‌خواند... 📚کتاب کافه پیانو اثر فرهاد جعفری 🆔@monaadi_ir

زنِ طِیار ننه همیشه می‌گفت: _ زن طِیار سر شب می‌خوابد و صبح خروس‌خوان لحافش بقچه‌پیچ کنار اتاق است. سماورش قُل‌قُل می‌کند و بوی اسپندش محل را پر کرده. درِ خانه‌اش آب و جارو کرده، چهارطاق باز است تا رزق و روزی برسد. همیشه که می‌گفت ولی حالا بیشتر می‌گوید. شاید نفسش از جای گرم بیرون می‌آید! به خودش نگفتم، چون تکه بزرگم گوشم است. آن زمان‌ها یک اتاق را باید جارو می‌کردند؛ چند دست لباس چین‌دار در صندوق می‌گذاشتند؛ آشپزخانه کاهگلی و دیگ آبگوشت، ظهر یک دستمال به‌جای سفره و یک کاسه که همه دورش می‌نشستند. قاشقی نبوده، با سه انگشت مبارک غذا را می‌خوردند. قالی می‌بافتند و از ته انبار آب می‌آوردند. غروب‌نشده همه به قول خودشان با چغندر جوشانده و شولی و یک ذره اِشکنه آب روغن سیر می‌شدند و زیر یک لحاف بزرگ می‌خوابیدند. شاید زنِ طِیار بودن، قدیم‌ها راحت تر بوده! من فکر می‌کنم، یک زنِ طِیارِ نصفه کاره هستم. هنوز سپیده نزده بیدارم. لحاف که نه، ولی تختم مرتب است. سماورم قُل‌قُل می‌کند و بوی اسپندم خانه را پر کرده. درِ خانه را برای گرفتن روزی باز می‌کنم. گوشه و کنار آشپزخانه، صبحانه و تنقلات مدرسه بچه‌ها را تدارک می‌بینم. حواسم به ساعت بیدارشدن مردِ خانه هم هست! از آن‌طرف درست‌کردن غذایی که برای ناهار همه دوست داشته باشند، خودم هرچه باشد می‌خورم. اتوی لباس بچه‌ها؛ کمی احساس خستگی می‌کنم ولی وقتی همه از خانه بیرون بروند شاید استراحت کنم. خانه خالیِ خالی شده. هیچ صدایی جز صدای "بیا منو بشور، بیا منو بِپَز و بیا منو جمع کن" به گوش نمی‌رسد. نزدیک غروب است و چیزی به ساعت خواب زن‌های طِیار نمانده! ولی شام نه اشکنه‌ی روغن می‌خورد و نه چغندر پخته! هنوز قرار است دور هم فیلم ببیند و به ساعت مشق‌های نانوشته و درس‌های نخوانده‌ی نگار چیزی نمانده. خانه در سکوت است و همه خوابند. دوباره صدای آواز "بیا منو بشور، بیا حالا که پختی جمع کن، بیا حالا که شستی جمع کن" به گوش می‌رسد. مغزم پر شده از مطلب‌های نانوشته! میان همه‌ی این آواز خواندن‌ها، صدای قلم و کاغذ گوشه‌ی اتاق کارم، زیباترین موسیقی دنیاست که ترانه می‌خواند: "بیا منو بنویس."کارها تمام شده و من به‌عنوان یک زن طِیار که به کارهای خانه رسیده، می‌روم تا به سَفری دل‌انگیز بروم. البته زنِ طِیار که تازه ساعت یک شب نمی‌نشیند برای نوشتن! یک قسمت از کتاب "نوشتن به سبک بزرگان" نوشته بود: او خودش را از دنیای بیرون کاملا جدا می‌کرد تا روی نوشته‌اش تمرکز کند. او این کار را به دو شیوه انجام می‌داد "اول ماندن در خانه و کشیدن پرده‌ها و دوم کار کردن در شب‌ها وقتی همه‌ی جهان به خواب می‌رفت." تکه‌ی اول را حتما برای آقایان نوشته‌اند و قسمت دوم بهترین راه برای من که یک زنم و عاشق نوشتن و شاید دیوانه! نکند وقتی خدا گِل ما زن‌ها را وَرز می‌داده کمی هم معجون خستگی ناپذیر اضافه کرده؟ یا شایدم معجون یک زن طِیار را به گِلمان کم اضافه کرده؟! به هرحال، ننه خوشحال است که ۵ صبح بیدار می‌شوم، ولی هنوز نمی‌داند نصفه شب می‌خوابم. قول بدهید بین حرف‌هایتان من را لو ندهید. من هنوز در چشمش یک زن طِیار هستم. ✍ #فهیمه_میرزایی 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

هدیه بزرگانه توی آغاز نوجوانی باشی و کله‌ات پر از آرزوهای کوچک و بزرگ. یک‌روز مادرت تورا قاطی زنانگی‌های خودش کند. وسط جابه‌جا کردن وسایلی که همیشه دوست داشتی تویش سرک بکشی، یک انگشتر نگین‌دار بگیرد جلوی صورتت و بگوید: « اینو گذاشتم برای تو. خیلی دوسش دارم، اما وقتی بزرگ شدی بهت می‌دمش.» خدا می‌داند چه به دلت می‌گذرد و چقدر رویا می‌بافی. حتما دلت می‌خواهد فلک دور بگیرد و زودتر بزرگ شوی. اما، چیزی نگذشته، یک اتفاق دل تو و مادرت را با هم بلرزاند. می‌دانید! فاطمه انگشتری را برای کمک به لبنان آورده بود مدرسه، که هنوز به دستش گشاد بود. با اینکه مال خودش بود، یکبار هم نشد بپوشدش... ✍ #مهدیه_مهدی‌پور 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

از خیال تا واقعیت به یک شیشه بند است. منظورم اتفاقی است که در فیلم می بینید. بچه‌ها جوری لبخند می‌زنند، که خیالشان راحت است، قرار نیست اتفاقی برایشان بیافتد. مطمئنند عکس‌شان با این درنده‌ها خوب از آب در می‌آید. دلشان گرم تکنولوژی هست که آن باغ وحش را ایمن کرده، از حمله‌های ناگهانی، از دندان‌هایی که از فاصله چندسانتی‌ متری نمی‌تواند بهشان آسیبی بزند. حالا تصور کنید یکی از آن شیشه‌ها ترک بردارد و کسی نفهمد. آن ترک عمق پیدا کند و صدایی مهیبی همه چیز را عوض کند. همه از ترس، توان تکان خوردن نداشته باشند. چون یکی از آن شیرهای گرسنه، دندان گذاشته بیخ گلوی یک دختر کوچولو. توی بوق و کرنا شدن آن خبر حتما گوش فلک را کر خواهد کرد. این‌قدر تیتر اول خبرهای تلوزیون و رسانه‌های مجازی می‌شود که در آن باغ وحش را مدتی گل خواهند گرفت. ولی من جایی را می‌شناسم، هارترین موجودات بدون قلاده، افتاده‌اند به جان مردمی بی دفاع. فقط به جرم اینکه از نژاد آنها نیستند. هم‌خون آنها نشدند تا جانشان در امان بماند. جایی که صبح و شب صدای موشک و پهباد قطع نمی‌شود. کاش آدم‌های حامی محیط زیست برای هم‌نوعانشان کاری می‌کردند. نظم جهانی طوری پیش رفته که همه چیز را وارونه نشان می‌دهد. اینقدر که از اسرائیلی‌های درنده‌ و وحشی حمایت و مظلوم را محکوم می‌کند. کاش بیاید کسی که ويران كننده بنا و سازمان‌هاى شرك و نفاق است. «أَیْنَ هادِمُ أَبْنِیَهِ الشِّرْکِ وَالنِّفاقِ» ✍ #کوثر_شریف‌نسب 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

به نام او #مغز_بادام دنیا را یک‌جوری بغل‌گرفته انگار شئ با ارزشی‌ست و هر لحظه ممکن‌است خش بردارد. ریزه میزه و با یک‌جفت چشم درشت مشکی. خیلی هم خوش‌اخلاق است. به‌محض آن‌که لبخند می‌زنم، لب‌هایش کش می‌آید و مرواریدهای سفیدش پیدا می‌شود. آن‌هم بی‌صدا. یعنی یک‌جوری لبخند بی‌صدایی می‌زند که دلت ضعف می‌رود و ناخودآگاه دلت می‌خواهد بغلش کنی. بغلش کردم. یعنی نتوانستم جلوی خودم را بگیرم. از پشت میز بلند شدم، از دست مادربزرگش گرفتم و محکم چسباندمش به خودم. نه غریبی کرد و نه مقاومت! خودش را جا داد در بغلم و سرش را گذاشت روی شانه‌ام که همان‌جا محکم بوسیدم و بردمش سمت صندلی خودم. همینطور که سرم به حرف‌های مادربزرگ گرم است با انگشتانم گره دستانش را باز می‌کنم. انگار قلقلکش می‌شود و می‌خندد. از وقتی آمده نگاهش به شکلات‌های روی میز است. به مادربزرگ می‌گویم اجازه بدهد تا یکی بردارد. اما او حرصِ لباس‌های تمیزش را می‌خورد. بی‌توجه به دل‌نگرانی مادرانه‌اش یکی را باز می‌کنم و در دهانش می‌گذارم. ملچ‌ملوچش شعبه را برداشته و آب‌دهانش راه‌افتاده. مادربزرگ همانطور که حرص می‌خورد دست‌های کثیفش چادرم را خراب کند با دستمال کاغذی به جانِ دست‌های دنیا افتاده و می‌گوید: _ وقتی به دنیا اومد، اعتیاد داشت. ۱۶ روز خوابوندنش بیمارستان تا ترکش دادم. بعدم عروس و پسرمو بیرون کردم از خونه و گفتم تا ترک نکردین برنگردین. الان ۸ ماهه که کلاً بی‌خبرم. دنیا شده دلخوشیم. اومدم دنبال کارای قیم‌شدن. وقتی می‌خواهد از شعبه برود، کنجکاو می‌پرسم: _حالا چرا کفش پاش نکردی؟ بچه یک‌سال و سه ماهه که می‌تونه راه بره. _راه میره، می‌ترسم بخوره زمین جاییش زخمی بشه. خدا هم خوشش نمیاد. این بچه امانته دستم. گفته بودم نوه مغز بادام است؟؟ ✍ #هانیه_پارسائیان 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir

برای عروس مادرم انگشتری داشت که زمان‌های خاصی حلقه می‌شد دور انگشت دومش. بچه‌ که بودیم هربار لمسش می‌کردیم و می‌خواستیم چند دقیقه‌ای برای ما باشد، می‌گفت: «این انگشتر خیلی برام عزیزه! اگه گم بشه چی؟» آن‌وقت‌ها فکر می‌کردم چون درشت است و شبیه گل، عزیز است. اما بعدها فهمیدم هدیه باباست، موقع عقد. بماند که انگشتر الماس نشان را باید بیشتر مواظبت کرد و قاعدتا نباید دست بچه داد. وقتی این را فهمیدیم دیگر بزرگ شده بودیم و سودای داشتنش از سرمان افتاده بود. برعکس، بودنش توی دست مامان، یک حلقه قلب‌قلبی دور سرمان می‌ساخت. مخصوصا وقتی می‌دیدیم مادر هنوز هم گاهی روی نگین‌های انگشتر متوقف می‌شود و لبخندی نامحسوس گوشه لبش می‌نشیند. وقتی بازهم بزرگ‌تر شدم، یعنی آنقدری که بتوانم تنها بروم کربلا، اتفاق غیر منتظره‌ای افتاد! مامان و بابا، هردو، انگشتر الماس را کادوپیچ کردند و هدیه کربلایی شدنم را دادند. نمی‌دانم چرا! توی همه این‌ سال‌ها تا الان که سی‌پنج ساله شدم، حسابی ازش مواظبت کردم. جدای ارزش مادی‌اش که همه روی آن حساسند، هدیه‌ای که خودش هدیه بوده ارزشی دو چندان دارد. برایم مهم بود سرنوشتش را جوری رقم بزنم که خاطره‌اش حالاحالاها بماند. این حس، در این یک سال بعد از فوت بابا خیلی پررنگ‌تر شد. دوست داشتم هرگز گم نشود. کاری کنم که روح بابا را هم نوازش بدهد. خودش قسمت خودش را پیدا کرد. یک روز، نشان عروسِ خانه پدرم بود و حالا اندک تحفه‌ای برای عروسِ خاورمیانه... #جنگ_چهره_زنانه_هم_دارد ✍ #مهدیه_مهدی‌پور 🆔 محفل نویسندگان منادی https://eitaa.com/monaadi_ir