اینم «پارچه‌فروش عاشق» انگار داره از پشت ویترین، داخلشو نگاه میکنه.

📌۱۲+۱ ایده برای یادداشت‌نویسی در کانال تلگرام ۱. کالبدشکافیِ جملات قصار این گزین‌گویه‌ی علی خا‌دمی چه افکار و احساساتی را در شما برمی‌انگیزد: «هر شکلی از پایان، یک پایانِ باز است.» در گام اول هر چه به ذهنتان می‌رسد،‌ قلم‌انداز و بریده‌بریده بنویسید، سپس یکی-دو روز از متن فاصله بگیرید. می‌بینید که می‌توان از دل همین شلخته‌نگاری‌ها یادداشتی قابل انتشار درآورد. ۲. نوشتن از کتاب‌ها حتا لازم نیست درباره‌ی کل یک کتاب بنویسیم. درنگ بر نکته‌یی خاص از فصل آغازین کتابی که در حال خواندن آن هستیم هم می‌تواند برای نوشتن یادداشتی خوب کافی باشد. ۳. خاطره‌نگاری برای بیان یک نکته به‌فرض می‌خواهیم از اهمیت زیستن در لحظه‌ی حال بگوییم، اما نمی‌خواهیم انشایی‌ کلی و نخ‌نما بنویسیم، اینجاست که نقل خاطره‌یی در این باب و پیوند آن به مضمون یادداشت حلاوت دیگری به متن ما می‌بخشد. ۴. نوشتن از آموزه‌های روز «امروز چی یاد گرفتم؟» اول، پاسخی فهرست‌وار برای این پرسش‌ بنویسیم، سپس یکی از موارد را با جزییات تشریح کنیم. لزومی هم‌ ندارد آموخته‌های ما فقط از کتاب‌ها و کلاس‌ها باشد، گاه به تِرتِرافتادن فرزندمان هم می‌تواند حاوی نکته‌یی آموزنده درباره‌ی بهتر زیستن باشد. ۵. دستورالعمل‌‌‌نویسی برای انجام بهتر کارها یک معلم فیزیک می‌تواند فهرستی بنویسد از نکاتی که در هنگام مطالعه برای امتحان فیزیک ضروری است. یک روانشناس کودک و نوجوان می‌تواند فهرستی بنویسد از جملاتی که بهتر است والدین در ایام امتحانات به زبان نیاورند. و... ۶. درنگ بر اخبار حوزه‌ی موردعلاقه‌مان تا لحظه‌یی وقت گیر می‌آورید می‌روید پی آخرین اخبار فوتبالی؟ درباره‌ی هوش مصنوعی کنجکاورید و هر روز به رسانه‌های مختلف سر می‌زنید تا اخبار این حوزه را بخوانید؟ پس سوژه در چنگ شماست. می‌توانید رویداهای حوزه‌ی موردعلاقه‌تان را تجریه و تحلیل کنید یا گاهی درباره‌ی روندهای آتی آن حوزه پیش‌بینی خودتان را بنویسید. ۷. نوشتن تعاریف تازه برای مفاهیم عشق چیست؟ یکی می‌گوید: «عشق یعنی حرکت. عشق احساسی‌ست که تو را به حرکت وامی‌دارد و اگر چنین نیست عشق نیست.» و دو ساعت هم در شرح تعریفش سخنرانی می‌‌کند. این خیلی فرق می‌کند با تعریف رسمی عشق در لغت‌نامه. شما نویسنده‌اید و می‌توانید مفاهیم تازه‌یی به واژه‌ها بیفزایید. این تعریف‌ها حتا می‌توانند طنزآمیز و عجیب‌وغریب باشند. بنابراین گاهی کلمه‌یی را بگذارید وسط و آن را از نو مفهوم‌پردازی کنید. ۸. نوشتن دربار‌ه‌ی نوشته‌های دیگران و پیوند به آن‌ها به یادداشت‌های تازه‌ی دوستانتان واکنش نشان دهید. اینطوری شاید دیالوگی بین کانال شما و کانال‌های دیگران دربگیرد. درضمن این روش می‌تواند به دیده‌شدن کانال شما یاری کند. ۹. نوشتن درباره‌ی بازخوردها یک نفر زیر یادداشت قبلی شما نقد تندی نوشته و حسابی کفرتان بالا آمده، چرا بر نظر او تأمل نمی‌کنید تا در یادداشت تازه‌یی پاسخی درخور و سودمند بنویسید؟ بعد از اینکه کانالتان کمی رونق گرفت، با این شیوه هرگز سوژه کم نمی‌آورید. ۱۰. نوشتن بر اساس مکالمات روزانه‌ از جذاب‌ترین بخش‌های کتاب «روزها در راه» شاهرخ مسکوب شرح گفت‌وگوهای او با دخترش غزاله است، دیالوگ‌هایی بین پدر و دختربچه که گاه پهلو به متنی عمیق و فلسفی می‌زنند. به مکالمات روزانه‌مان بیندیشیم، شاید در شکم چند سطر دیالوگ بتوان به برداشت ژرفی رسید. ۱۱. گزارش کوشش برای تحقق یک هدف یادداشت‌نویسِ ما یک صبح شنبه از خواب برمی‌خیزد و بر آن می‌شود که ظرف ۹۰ روز اولین داستان بلند خود را در ۲۰ هزار کلمه بنویسد. پس تصمیم می‌گیرد تعهدی عمومی ایجاد کند تا شانس تداوم در این مسیر را افزایش دهد. در نتیجه هر روز بعد از پرداختن به بخشی از داستان تجربه‌ی خودش را با جزییاتی که می‌تواند برای سایرین هم سودمند باشد می‌نویسد و به عنوان یادداشت جدید کانالش هوا می‌کند. ۱۲. نوشتن درباره‌ی فرایند عادت‌‌سازی و عادت‌زدایی می‌خواهید با روش‌های علمی و روزآمد، عادت‌های آسیب‌زایتان را حذف کنید و همزمان بهتر بخوابید و غذای سالم‌تری بخورید و کمی ورزش کنید و منظم‌تر بنویسید؟ خب، چرا درباره‌ی همین کارها ننویسید. شاید از این طریق همراهانی هم بیابید و با انگیز‌ه‌ی مضاعفی ادامه بدهید. ۱۲+۱. نامه‌نگاری شاید بیش از روش دیگری نوشتن را برایتان ساده‌تر کند. همین الان می‌توانید برای خواننده‌ی محبوبتان، که شاید سال‌ها مرده باشد،‌ نامه‌یی بنویسید و بگویید چرا فلان آهنگ او را ده‌ هزار و دوازده بار گوش کرده‌اید، یا نامه‌یی بنویسید به نسخه‌یی از خودتان در سیزده سال قبل یا بعد. در نامه‌نویسی شاید به لحنی صمیمی و زلال برسیم که در انواع دیگر نوشتار سهل حاصل نمی‌شود. شاهین کلانتری #تردیدار @Shahinkalantari @Tardidar

📌#قابل_انتشار ۱-چرا این خرداد یهو یادش افتاده خرداده؟ تا چند روز پیش شبیه اردیبهشت بود. الان اینجایی که منم، پا رو که از در خونه بیرون میذاریم انگار یه نفر سشوارشو گرفته تو صورتمون. 🥵 ۲-«دیرشکوفاشدگان» هم هنوز در دست آماده‌سازیه برای سایت؛ ولی با این اوضاع نوشتن و انتشار، فکر کنم خودم جزء «هرگز شکوفانشدگان» باشم. کاش یکی هم پیدا می‌شد حکایت حال ما رو می‌نوشت. مگه ما دل نداریم؟ خب شکوفا نشدیم دیگه، حالا جاده‌ها آسفالت نبوده یا زیادی آسفالت بوده یا به هر دلیل دیگه، قسمت نبوده شکوفا بشیم؛ مجرم که نیستیم، هستیم؟ اصن اگه همه شکوفا می‌شدن که دیگه شکوفاشدنِ شکوفا‌شدگان انقد جلوه نمی‌کرد، می‌کرد؟ وجود همین ما «هرگز شکوفا نشدگان» است که باعث میشه مفهومی به اسم «شکوفاشدن» معنا پیدا کنه و افرادی به اسم «شکوفاشدگان» اعم از دیر یا زود، گل کنن و دیده بشن. بگذریم. بهتره دیگه بیشتر از این شکوفانشدگی‌مونو در بوق و کرنا نکنیم. ۳-«ولی تمومش کردم» این عنوانی افتخار آمیزه که با گفتنش انگار روی قله ایستادم و جام پیروزی رو بالای سر بردم. همینقدر خوشحال کننده و هیروئیک. دارم «پیامبر و دیوانه» رو می خونم و میذارم توی کانال حتمن. ۴- خب امروز در حرکتی رونالدینیویی تصمیم‌گرفتم «پیامبر» رو بخونم و درباره‌ش بنویسم. یعنی چند روزه دارم از «دیرشکوفاشدگان» حرف می‌زنم، بعد رفتم سمت «پارچه‌فروش عاشق»، عکسشو گذاشتم که مجموعه یادداشته و خوراک تمرین همین روزای کانال؛ بعد یهو از «پیامبر» جبران خلیل جبران نوشتم. اینم روشیه برا خودش. #رهانویسی فاطمه ایمانی ۱۵ خرداد ۰۳ @paknewis

«پیامبر» و «دیوانه» اسم دو کتاب از نویسندهٔ محبوب لبنانی «جِبران خلیل جِبران» است، با ترجمهٔ «نجف دریابندری». اول دربارهٔ مترجم: اسم «نجف دریابندری» برای یک کتاب، اعتبار محسوب میشه؛ حتا اگه اون کتاب، کتاب آشپزی باشه. پس هرجا اسمشو دیدیم، حتمن کتابو برمی‌داریم و از این نویسنده درس «فارسی‌نویسی» می‌آموزیم. نثری می‌نویسه بی گیر و گره، پرمایه، پرنکته، بدیع ، و البته خالی از هرگونه ادا و تصنع. اما دربارهٔ کتاب: می‌خواستم دربارهٔ تازگی و تامل‌آفرینی کتاب بگم ولی راستش بهتر دیدم به جای توصیف و تشبیه و غیره، بخش‌هایی از اون رو اینجا براتون بذارم؛ گاهی سکوت بهترین تعریفه. @paknewis

از مقدمهٔ مترجم: نجف دریابندری.

📌درباره‌ی «مهر» هنگامی که مهر شما را فرا می‌خواند، از پی‌اش بروید، اگرچه راهش دشوار و ناهموار است. و چون بال‌هایش شما را در بر می‌گیرند وا بدهید، اگرچه شمشیری در میان پرهایش نهفته باشد و شما را زخم برساند... زیرا که مهر در همان دمی که تاج بر سر شما می‌گذارد، شما را مصلوب می‌کند. همچنان که می‌پروراند، هرس می‌کند. ‌.

📌دربارهٔ «کار» ... همچنین به شما گفته اند که زندگی تاریکی است و شما از فرط خستگی آنچه را خستگان می‌گویند تکرار می‌کنید. و من به شما می‌گویم که زندگی به راستی تاریکی است. مگر آنکه شوقی باشد، و شوق همیشه کور است، مگر آنکه دانشی باشد؛ و دانش همیشه بیهوده است مگر آنکه کاری باشد و کار همیشه تَهی است مگر آنکه مهری باشد و هرگاه که با مهر کار کنید، خود را به خویشتن خویش می‌بندید و به یکدیگر و به خدای خود... .

📌و اما کارکردن با مهر یعنی چه؟ یعنی بافتن پارچه‌ای که تار و پودش را از دل خود بیرون کشیده‌باشی، چنان که گویی دلدارت آن پارچه را خواهد پوشید. یعنی ساختن خانه از روی محبت، چنان که گویی دلدارت در آن خانه خواهد زیست. یعنی کشتن دانه از روی لطف و برداشتن حاصل از روی شادی چنان که گویی دلدارت میوه‌اش را خواهد خورد. یعنی دمیدن دمی از روح خویش در هرآنچه می‌سازی. ... .

📌در ستایش فراموشی دربارهٔ داستان «پایان‌نامه»|نوشتهٔ حسین رسول‌زاده در دورهٔ آنلاین «دونفره»، وقت صحبت دربارهٔ داستان «پایان‌نامه»، بعضی از دوستان روانشناس یا آشنا با دانش روانشناسی این نکته را یادآور شدند که فراموشی یا همان آلزایمر، در دنیای واقعی چنین اثراتی ندارد و ادعای داستان خلاف یافته‌های علمی است. در این داستان «دونفره»، نوعی از فراموشی خلق‌شده‌است که نویسنده برای بیان منظور خود از آن استفاده می‌کند. درست است که این گونه از فراموشی در دکان هیچ عطاری پیدا نمی‌شود یا به عبارت بهتر هیچ روانپزشکی در دنیای واقعی نظیر آن را ندیده است، اما به عقیدهٔ من این نقطه‌قوت داستان است. همان نقطه‌ای که موضوع «فراموشی» را از آنچه در سایر آثار به شکل کلیشه‌ای و نخ‌نما دیده‌ایم، متمایز می‌کند. نویسنده درباره‌ی مشکل «آلزایمر» سخن نمی‌گوید. او نوعی از فراموشی را به دلخواه خود آفریده که معتقد است اگر وجود می‌داشت، می‌توانست دنیا را زیباتر کند و آدم‌ها را از ریسمان‌های نامرئی که ناخواسته بر دست و پای ذهن دارند، برهاند. در این داستان قوی، حسین رسول‌زاده دربارهٔ مفاهیمی چون عشق، ازدواج، تنهایی و... از نگرگاه خویش سخن می‌گوید و خواننده را نرم و آرام با خود همراه می‌کند. (در پست بعدی، بخش‌هایی از کتاب را می‌خوانیم.) فاطمه ایمانی ۱۶ خرداد ۰۳ #یادداشت_روز #درباره #داستان @paknewis

📌تکه‌هایی از داستان «پایان‌نامه» @paknewis .

📌...بی‌واژه سفره‌ای کرمی‌رنگ با چند سوراخ ریز، بشقاب‌های ملامین، طالبی قاچ‌شده، یک کاسه متوسط سالادشیرازی، خورش قیمه، برنج ایرانی با ته‌دیگ نان. مامانجون که پایش را کنار سفره دراز کرده، آقاجون که شال سبزش را یک دور به سر پیچیده و ادامه‌اش را روی شانه انداخته، و آفتاب ۲ بعد از ظهر که نشسته پشت پرده‌های سفید قدیمی و به صدای کولرآبی و اخبار رادیو گوش می‌دهد. این توصیف یک صحنه از کودکی‌ام نیست، یک حس است. یک حس واقعی و زنده که هرچه کلمه می‌چینم نمی‌توانم حتا ذره‌ای از آن را بیان کنم. تا چند وقت پیش فکر می‌کردم فقط بوی سالادشیرازی در یک ظهر تابستان است که مرا پرت می‌کند به خانه‌ی آقاجون در مشهد و یک لحظه می‌نشاندم سر همان سفره. فکر می‌کردم این هم یکی از همان بوهاست که می‌توانند یادآور خاطره‌ای دوست‌داشتنی باشند در دوردست. چند روز پیش که سفرهٔ ناهار را در اتاقی آفتابگیر پهن کردیم، ناگهان دوباره به سراغم آمد. آن وقت بود که یقین‌کردم این یک حس است نه یک خاطره یا یک صحنه. حسی مخصوص به من که نمی‌توان اسمی یک کلمه‌ای برایش گذاشت. نه، حتا اسمی دوکلمه‌ای یا سه کلمه‌ای هم جوابگو نیست. این یک حس است که مخصوص به من خواهدماند. چون هرچه کلمه می‌چینم نمی‌توانم بگویمش اما بدجوری در من قوی و زنده است. مثل چادرشبی که هوس می‌کنم محکم دور خود بپیچم، یا مثل گرگرفتگی که گاه و بی‌گاه سراغ خانم‌های پا به سن گذاشته می‌آید و وجودشان را فرامی‌گیرد، مثل... مثل خیلی چیزها هست ولی هیچ کدام از آن ها نیست. فقط می‌دانم قوی است و مجبورم می‌کند درباره‌اش بنویسم با اینکه می‌بیند نمی‌توانم. چرا نمی‌توانم بنویسمش؟ چرا اینقدر اصرار دارد بنویسمش؟ نمی‌دانم. شاید چون قسمتی از روح من در آن دوران مانده است یا حتا همهٔ روحم. من آدمی هستم که آن روزها زندگی می‌کرد و حواسش به زندگی نبود. آدمی که حالا زندگی نمی‌کند ولی حواسش بیشتر به زندگی جمع است. راستی مامانجون من هیچ وقت سالادشیرازی را زیاد ریز نمی‌کرد، نه دست داشت نه حوصله، اما خیلی خوشمزه می‌شد. فاطمه ایمانی پنج‌شنبه ۱۸ خرداد ۰۳ #تمرین #توصیف #کارگاه_تمرین_نوشتن @paknewis_ir

📌با عمر کم و کتاب‌های زیاد چه کنیم؟ یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های آدم‌های کتاب‌خوان، فهرست بلندبالا و ناتمام کتاب‌هایی است که فکر و ذکرشان را درگیر کرده و گاه آن‌ها را دچار بی‌انگیزگی در مطالعه (ریدینگ‌اسلامپ) می‌کند. اما چاره چیست؟ به‌ قول فرهاد مهراد خواندنی‌ها کم نیست اما عمر کوته بی‌اعتبار هم* محدودتر از آن است که به خواندن تعداد زیاد کتاب‌ها کفاف دهد. پس چاره چیست؟ به‌نظرم تنها راه، دسته‌بندی کتاب‌ها و تعریف معیارهایی برای خواندن آن‌هاست. مثلاً ۱. کتاب‌های تخصصی (در زمینهٔ شغلی و تحصیلی) ۲. کتاب‌هایی برای توسعهٔ فردی در زندگی با اثر بلندمدت در طول زمان ۳. کتاب‌هایی صرفاً برای تورق و برنامه‌ریزی برای مطالعه ۴. کتاب‌های حال‌خوب‌کُن و مُسکّن روح حالا که این دسته‌بندی‌ها مشخص شد، موقع قرار دادن کتاب‌ها در هرکدام از این گروه‌هاست. این‌جاست که مرحلهٔ دردناک اما ضروری حذف و هرس فرا می‌رسد و باید واقع‌بینانه و شفاف برای هر کتاب تصمیم گرفت. نکتهٔ مهم آن است که کیفیت مواجهه با کتاب‌های هر دسته متفاوت است و لازم نیست تمامی کتاب‌ها، موبه‌مو خوانده شوند و گاه می‌توان تنها به فصول گزیده‌ای از یک کتاب، به‌خصوص کتاب‌های مربوط به دستهٔ اول مراجعه کرد. نکتهٔ دیگر آنکه موقعیت هر کتابی در این دسته‌بندی‌ها، بسته به ضرورت و اولویت می‌تواند تغییر کند و متناسب با نیاز یا حس‌وحال افراد، بهینه و به‌روز شود. راه‌حل شما برای تعیین تکلیف با کتاب‌هایتان چیست؟ برایم بنویسید.👇😊 راضیه بهرامی | ۱۸ خرداد ۱۴۰۳ *مصرعی از غزل معروف شهریار: وه که با این عمرهای کوته بی‌اعتبار این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا #راضیانه‌ها @razminabook (کانال تلگرام)

دیرتر بهتر است | درباره‌ی کتاب «دیر شکوفاشدگان» نوشته‌ی ریچ کارلگارد با خواندن این کتاب، ترجیح خواهید داد که در زمرهٔ «دیرشکوفاشدگان» درآیید. 😌 #مقاله #معرفی_کتاب @paknewis

سلام و عصر شنبه‌ بخیر 🌷 هفته‌تون عالی و پرنوشتن باشه به امید خدا ☘️ @paknewis ‌

#تمرین_امروز #تمرین_همیشه یکی از مفیدترین تمرین‌ها که قلم‌مون رو همواره قوی‌تر و پرمایه‌تر خواهد کرد، نوشتن دربارهٔ کتاب‌هاست. نوشتنِ «دربارهٔ کتاب» که اینجا ازش حرف می‌زنیم، با «نقد کتاب» و «مرورنویسی» متفاوته، به این معنا که دایره‌ی وسیع‌تری داره. «مرورنویسی» و «نقد کتاب» هم نوشتن دربارهٔ کتاب محسوب میشه اما ما قصد نداریم قانون و قاعدهٔ خاصی برای نوشتن از کتاب بذاریم. شما آزادید هرچی درباره‌ی کتاب و محتوای اون به ذهنتون رسیده، روی کاغذ بیارید: مثلاً -با خوندن کتاب یا با دیدن عنوان کتاب، چی به ذهنتون رسید؟ -با کدوم قسمت کتاب بیشتر ارتباط برقرار کردید؟ -موضوع کتاب و نثر اون چقدر براتون کشش داشت؟ -آیا تمایل دارید دوباره بخونیدش؟ چرا؟ و... ده‌ها سوال دیگه که خودتون مطرح می‌کنید و بهش پاسخ میدید. با این کار، علاوه بر تقویت قدرت قلم، فرایند مطالعهٔ ما هم غنی‌تر و سودمندتر خواهدشد و از کتاب‌ها بهترین بهره رو خواهیم‌برد. 🌷 @paknewis . و من مثل همیشه منتظر نوشته‌های شما در گروه پاکنویس هستم: 👇 https://eitaa.com/joinchat/1348534631C0c1e9e59aa

#شنبه #رهانویسی 📌شروع دوباره 1-شنبه‌ها نصفم میگه: به‌به! یه شنبه‌ی دیگه، نصفم میگه: اَه! بازم شنبه شد و هزار و یک کار. اصن چرا بین روزا فرق میذاریم؟ راستی یه تمرین جالب که دوست دارم بارها انجامش بدم نوشتن دربارهٔ «رنگ روزای هفته»س. یادم باشه فردا درباره‌ش بنویسم. 2-گشنۀ نوشتن پسرک من کوچیک‌تر که بود، نمی‌گفت گشنمه، اسم غذا رو می‌برد و می‌گفت: «گشنه‌ی فلان غذام.» مثلا گشنه‌ی ماکارونی‌ام یا گشنه‌ی مرغ سوخاری‌ام. حالا یه سوال: چرا ما وقتی مشتاق چیزی هستیم، میگیم تشنه‌ی اون چیزم؟ مثلا «تشنه‌ی نوشتن» نمیگیم «گشنه‌ی نوشتن»؟ ینی تشنگی باکلاس تر از گشنگیه ؟ یا تشنگی میل شدیدتریه؟ به هر حال من، هم تشنه‌ی نوشتنم هم گشنه‌ی نوشتن. 3-از خوشگلی؟ از دیالوگای من و دخترک: -یه دختر دارم... -شاه نداره. - از خوشگلی... -تا میخوره -از خوشگلی؟ -تا نمیخوره؟ -تا نداره -آها!! تا نداره -به کس کسونش نمیدم -به کسون کسونش نمیدم 🤦 دیگه قضیه شاه و وزیر و اینا رو هم بیخیال. کلن به هیشکی نمیدم دیگه. تامام. 4-سوال چهارگزینه‌ای المپیاد ادبیات: -منظور از بیت زیر چیست؟ «دوش سودای رخش گفتم ز سر بیرون کنم گفت کو زنجیر تا تدبیر این مجنون کنم» الف) هرچه دوشیده بودیم پنبه شد. ب)هر نقشه ای که دوش کشیده بودیم بر باد رفت ج) هر نقشه ای که زیر دوش کشیده بودیم بر آب رفت. د) دوش، نقشه های زنجیره ای کشیده بودیم که از یاد رفت. 5-سوالی دیگر: چرا به «نقل مکان» میگیم نقل مکان؟ مکان که منتقل نمیشه، مکین منتقل میشه. شاید از باب «شرف المکان بالمکین» اینجا هم منظور از نقل مکان نقل مکینه. ۶- و یه سوال دیگه: صبح تو آزادنویسی‌م داشتم شعر می‌نوشتم که یاد یه بیت معروف افتادم و مشعوف شدم. نوشتم: به قول مولوی «از راه صلاح آیم، یا از ره رسوایی؟» بعد رفتم سرچ کردم کاملشو بخونم دیدم نوشته از نظامی گنجوی! خب دلم می‌خواست از مولوی باشه، حالا سوال اینجاست که اگه بگیم مال مولویه نظامی ناراحت میشه؟ نه، فکر نکنم؛ بزرگواران با جنبه‌تر از این حرفان. 7-بعضی وقتا هم که احساسات زیادی فوران می‌کنه و کلمه‌ کم میاریم، برای ابرازش میشه از روش دیوی استفاده کرد. مثلن بهش میگی: فلانی جان! خیلی آدم بیخودی هستی و منم ازت متنفرم. این روش البته از قدیم متداول بوده، مثلا می خواستن به کسی بگن خیلی باحالی می‌گفتن خیلی خری! شما نمیگفتین؟ 8-درباره ی نمایشنامه‌ی داوید و ادوارد: بالاخره خوندمش. اینشو دوست دارم که میشه اسماشونو عوض کرد. ینی اگه اسم قصه رو بذاریم مثلا سعید و وحید، فکر می‌کنم تفاوت چندانی در دیالوگ‌ها به وجود نیاد. حتا اگه به جای داوید یه آدم مذهبی هم بذاریم، احتمالا ازملاقات با دوست‌پسر همسر مرحومش همین قدر ناراحت میشه. و احتمالن دوست‌پسره هم از خیانت همسر دوست‌دختر مرحومش همینقدر یکه بخوره و برآشفته بشه. خلاصه که قصه‌ی جالبیه. همون حق‌به‌جانب‌بودن‌ها که همه جای دنیا هست و همون توضیح و توجیه‌ها که همه برای تبرئه‌ی خودشون سر هم میکنن. چند تا رسم مذهبی و سنتی هم این وسط هست که بهشون احترام میذاریم تا از عذاب وجدانمون در ارتکاب جرم کاسته بشه. آدم ها بیش از همه عاشق خودشونن و بیشترین لطفی که در حق خود عزیزشون می‌کنن، تراشیدن توجیه برای اشتباهات و دفاع از خودشون در مقابل دیگرانه. دوست دارم دوباره بخونمش. اینبار فارغ از مرض همیشگی «آخرش چی میشه» که مرضی لاعلاجه و دکترا هنوز درمانی براش پیدا نکردن. بار دوم همیشه نکته‌های بهتری دستگیر آدم میشه. بعدشم سه نمایشنامه‌ی دیگه تو صفن. 9-از فیلم علاوه بر کتاب‌ها درباره‌ی فیلما هم حتماً بنویسید، هر فیلمی که دیدید. بگید بد بود یا خوب؟ چرا؟ چی یاد گرفتید، به کجاش انتقاد داشتین و چرا؟ -اهل فیلم نیستم، فقط گاهی فیلمهایی که اساتید میگن خوبه، اونم شاید و اگه توفیق رفیق شد و ازین حرفا، این یکی فیلمم دانلود کردم، هنوز نصفشو دیدم، اونم در دو مرحله 🤦 «در حال و هوای عشق» آدم‌هایی باریک که در راهروهایی باریک‌تر زندگی می‌کنند. انگار ما بی‌اجازه سرک کشیدیم توی زندگیشون. چون به ندرت پیش میاد که چهره کاملشون رو ببینیم. بیشتر پس کله‌ها یا نصف گردنشون پیداست یا نیم‌رخ یا یه دست و یه پا. از خونه‌ و محل کارشونم فقط راه پله، راهرو ، یا نمایی از لای یه در نیمه‌باز. یه حسنش اینه که کم دیالوگه. البته صحنه ها رو هم دوست دارم. هنوز نفهمیدم چرا همه‌چی انقد باریک و نصفه نیمه‌س و چرا گاهی صحنه به شکل حرکت آهسته و با یه آهنگ ملایم زیبا در میاد. ولی به هر حال اینجور بازیا به نظرم ظریف و خاصه. کار هر کسی نیست، نمیشه اداشو درآورد. برم بقیه شو ببینم. شاید چیزی دستگیرم شد. فاطمه ایمانی ۱۹/خرداد/۰۳ @paknewis

#تمرین_امروز #رنگ_روزای_هفته 📌یکشنبه خاله‌س شنیدین میگن خاله مثل مامانه؟ ینی همونقدر مهربون ولی بدون گیر و قفلیای مامان؛ من با این حرف کاملاً موافقم. و به نظرم شنبه و یکشنبه هم همین نسبتو دارن، شنبه مث مامانه که مقیده حتماً خوب باشیم و همهٔ کارامونو درست انجام بدیم، ولی یکشنبه مهربونه و میگه هنوز دیر نشده عزیزم، تو بازم میتونی بهترین باشی. حس شما به روزای هفته چیه؟ تا حالا بهش فکر کردین؟ روزای هفته برای شما چه رنگی‌ان؟ چه شخصیتی دارن؟ این میتونه موضوع یک یا چندتا از یادداشت‌هاتون باشه. مثلاً برای من «چهارشنبه»، یک مرد جوان خوش بر و بالاست با کت‌شلوار مشکی و پیراهن سرمه‌ای. البته این جزییات گاهی تفاوت می‌کنه مثلاً گاهی سنش بیشتر می‌شه و جاافتاده‌تر؛ ولی چهارشنبهٔ این هفته، برام اینطوریه. شمام بنویسید و برامون بفرستید. 🌷 👇 https://eitaa.com/joinchat/1348534631C0c1e9e59aa @paknewis .

📌 روانشناسی و نوشتن «اثر ‌زیگارنیک» در مورد این مفهوم است که افراد از اینکه کارهایی را که شروع کرده‌اند، ناتمام باقی بگذارند متنفرند و اگر کار نیمه‌تمام بماند ذهن فرد همچنان درگیر کار نیمه‌تمام است. پس اگر فردی، پروژه‌ای را شروع می‌کند، بیشتر از اینکه آن را معوق کند، علاقه دارد که به اتمامش برساند. وقتی افراد موفق می‌شوند تا کاری را آغاز کنند، بیشتر تمایل دارند تا آن را به اتمام برسانند. و به اتمام نرساندن کار تنش اضافه بر فرد وارد می‌کند. هرچند در اعتبار اثر زیگارنیک تردیدهایی هم وجود دارد و در برخی تحقیقات، نظریاتی در تضاد با آن هم ارائه شده است. (ویکی پدیا) «اثر زیگارنیک»؛ این واژه را برای اولین بار، دیروز در یادداشت آقای مدیر دیدم. مساله برایم جالب شد، پس سرچ کردم و به مطلب بالا رسیدم. سپس به طور ناگهانی و کاملاً خودجوش و طی نظریه‌ای ناروانشناسانه به ذهنم رسید قضیه این است که کارها در نظر ما دو دسته‌اند: کارهایی که از نیمه‌تمام گذاشتنشان متنفریم، کارهایی که از نیمه‌تمام گذاشتنشان خشنودیم. سپس مصداق هر کدام از این دسته‌ها، می‌تواند از فردی به فرد دیگر متفاوت باشد. مثلاً کارهایی هستند که بالاجبار شروع می‌کنیم، به این دلیل که کارهای دیگری متوقف بر انجام آنها است؛ چنین کارهایی معمولا عذاب آورند و عجله داریم تمامشان کنیم تا به سراغ کارهای بعدی برویم. این دسته از کارها باید تمام شوند تا ذهن ما برسد به «آخیش، راحت شدم». در دیگرسو، کارهایی هستند که برای انجامشان شوق داریم و خودشان هدف اصلی محسوب می‌شوند. این دسته از کارها نیز دو دسته‌اند: کارهایی که از تمام شدنشان شاد می‌شویم وکارهایی که ذهن ما دوست ندارد به «تمام‌شدن»شان فکرکند. مثلاً اگر به یک بازی علاقه داریم، دوست داریم مرحله‌های آن بازی هیچ وقت تمام نشوند و حتا درحین انجام سایر کارها نیز، ته ذهنمان کودک خوشحالی هست که می‌گوید: «آخ جون! یه کار باحال نیمه‌تموم دارم که بعد از انجام این کار، میتونم برم سراغش.» مثل رمان مورد علاقه یا سریال محبوبمان یا هر کار طولانی‌مدت دیگر؛ برای شخص من، بعضی از پروژه‌های بافتنی اینچنین‌اند. در این دستهٔ اخیر، به احتمال زیاد بازهم پای «دوپامین» درمیان است. مسأله مهم اینجاست که چطور می‌توانیم از «اثر زیگارنیک» در مدیریت کارها و رسیدن به بهره وری بیشتر کمک بگیریم؟ با گوگلیدن عبارت «اثر زیگارنیک» می‌بینید که در این زمینه نیز ده‌ها مقاله‌ی جالب و کاربردی نوشته شده‌است. مقالاتی درباره‌ی استفاده از اثر زیگارنیک در رشد کسب و کار، تقویت حافظه و حتا در برگرداندن عشق. از آن مقالاتی است که خیلی دلمان می‌خواهد به طور ناگهانی و کاملا خودجوش، درباره‌شان نظر غیر کارشناسی بدهیم و ژست روانشناسانه بگیریم. راستی چرا ما دوست داریم درباره‌ی برخی مسائل روانشناسی ژست بگیریم و نظر کارشناسانه بدهیم؟ اینبار بیایید به جنبهٔ مثبت قضیه فکر کنیم: اینگونه موضوعات، سوژه‌های بسیار خوبی برای نوشتن هستند؛ خصوصاً اگر دربارهٔ آنها تحربهٔ زیسته‌ای هم داشته باشیم. نوشتن از این نظریه‌پردازی‌ها، برای ارزیابی سیر تحولات فکری‌مان بسیار کاربردی و حتا ضروری‌اند. فقط مراقب اظهاراتتان باشید، چون ممکن است بعدن برعلیه شما استفاده شود. #یادداشت فاطمه ایمانی ۲۰/خرداد/ ۰۳ @imanism @paknewis

#یه_خبر_خوب 📌 برگزاری کارگاه رایگان داستان‌نویسی -زمان برگزاری: تیرماه ۱۴۰۳ -شیوه برگزاری: مجازی- آفلاین- در پیام‌رسان ایتا -تعداد جلسات: ۲ روز در هفته -شرط حضور در کلاس: انجام و ارائه‌ی تمرین‌ها برای ثبت نام به آیدی من پیام بدهید: 👇 @fateme_imani_62 .

آلفرد ویشکا🍝 -مامان! این دیگه چیه؟ -ماکارونی دیگه، همونجور که گفته بودی. -من کی گفتم ماکارونی؟ من گفتم پاستا آلفردو. -همونه دیگه مادر. -پس چرا انقد شله؟ -خب خامه کم داشتم یه ذره شیر بیشتر زدم توش. -مزه ماست میده که. -آها آره یه ذره ماستم ته سطل مونده بود، ریختم توش گفتم حیف نشه. -حالا چرا نارنجیه؟ این باید سفید سفید باشه. -نه بابا سفید بی‌حال که خوب نیست، یه ذره رب و زردچوبه زدم بهش خوشرنگ بشه. -این ریز ریزا چیه توش؟ -پیازه دیگه، گوشت که بی پیاز نمیشه ، بو زحم میده. -مامان‌جان! این غذا که گوشت نداره، دستورشو نوشته بودم که برات. -گوشت قرمز بهتر از مرغه، هم گرمه هم طعم‌دارتره. -پاستاش چرا رشته‌ایه؟ باید فتوچینی باشه. -ای مادر! توام چقد گیر میدیا، مزه هاش که عین همه، چه فرقی میکنه؟ به قول مامان بزرگم «شیکم که پینجِله ندِرِه».* پ.ن: به معنای «شکم که پنجره نداره»؛ گویا در گذشته فقط به آنچه در معرض دید بود اهمیت می‌دادند. #دیالوگ #داستانک #ایده فاطمه ایمانی #دوشنبه ۲۱/خرداد/۰۳ @paknewis

📌مبالغه‌ی خارج از نوبت در صف طولانی کتاب‌هایی که برای معرفی ردیف کرده‌ام، کتاب‌های ارزشمندی هستند که بسیار مشتاقم هر چه زودتر از آن‌ها بگویم. اما در این میان کتابی تازه به دستم رسید که سزاوار است خارج از نوبت از آن سخن گفته شود. «یادداشت‌ها و گفتاره‌های خارج از نوبت» از مرحوم رضا بابایی. این کتاب شامل دو بخش است. مجموعه‌ای از یادداشت‌های پراکنده که هر کدام نکته‌ای تازه و دلنشین به همراه دارند و مجموعه‌ای از گفتاره‌ها یا همان گزین‌گویه‌های نویسنده که هر کدام تاملی عمیق را برمی‌انگیزند. درباره‌ی هرکدام از یادداشت‌ها و گزین‌گویه‌های این کتاب می‌توان یادداشتی نوشت و به تقلید از زبان سالم و زیبای نویسنده، از او بهتر نوشتن* و دگرگونه‌اندیشیدن را آموخت. رضا بابایی در این کتاب یادداشتی دارد با عنوان «مبالغهٔ مستعار» که این‌بار قصد دارم از آن بنویسم. این عنوان را از شعر سعدی گرفته که در حکایتی به نام «جدال سعدی با مدعی» آمده است: هان تا سپر نیفکنی از حمله‌ی فصیح کو را جز این مبالغه‌ی مستعار نیست دین ورز و معرفت که سخن‌دان سجع‌گوی بر در سلاح دارد و کس در حصار نیست او در توضیح می‌گوید «مبالغه‌ی مستعار» یعنی «حرف مفت اما زیبا»، یعنی حرفی که در بلاغت آن مبالغه شده است اما این بلاغت در جای خود ننشسته و عاریتی (مستعار) است. نتیجه‌ی این بلاغت بی‌جا، گمراهی شنونده‌ای است که سخن زیبا را مساوی با سخن درست می‌داند. او می‌گوید: «مبالغه‌ی مستعار، کلاهی است که گوینده بر سر شنونده می‌گذارد.» و معتقد است همانگونه که در باب خدمات نویسندگان و سخنوران سخن‌ها گفته می‌شود، از خیانت آنان نیز نباید غافل‌ شد. در این یادداشت به کلاهبرداری مبالغه‌ی مستعار اشاره شده اما راه حلی برای رهایی از آن بیان نشده است؛ نکته‌ی مهمی که سعدی علیه الرحمه از آن غافل نبوده و در بیت دوم به راه حل مشکل هم اشاره می‌کند. این راه حل چیزی نیست جز «دین ورزیدن و کسب معرفت». من همواره در باب مقایسه‌ی دو دانش محبوبم یعنی «فلسفه و ادبیات» بسیار اندیشیده‌ام و دیده‌ام که شیفتگان ادبیات بسیار پر تعدادتر از دلسپردگان به فلسفه‌اند. فلسفه چندان محبوب نیست و یکی از دلایلش هم این است که او حرفش را رک و راست می‌زند، بدون استعاره و کنایه. فلسفه رو در روی آدمی می‌ایستد و حقیقت را چون مشتی تکان‌دهنده بر سینه‌اش می‌کوبد. او اگر حمله‌ای می‌کند، جوانمردانه فرصت دفاع می‌دهد و آشکارا نهیب می‌زند: برخیز و از خودت دفاع کن. در برابر فلسفه، فرد آزاد است که گارد بگیرد و بجنگد. اما ادبیات نقطهٔ مقابل این روش است. او از نقطه‌ضعف آدم‌ها استفاده می‌کند که همانا احساسات آن‌هاست. با درگیرکردن احساسات، حرف خود را به کرسی می‌نشاند بی هیچ جنگ و خونریزی. انسان‌ها در برابر ادبیات بی‌سلاح و بی‌سنگرند. چنان که سعدی در نهایت ایجاز می‌گوید: دین ورز و معرفت که سخن‌دان سجع‌گوی بر در سلاح دارد و کس در حصار نیست. پانویس: *«بهتر بنویسیم» نیز عنوان کتابی است از همین نویسنده، رضا بابایی. - لینک موجود در متن، مربوط به کانال استاد رضا بابایی در تلگرام است. -همچنین ایشان وبلاگی به نام سفینه دارند که در دسترس است. فاطمه ایمانی ۲۲/خرداد/۰۳ #یادداشت #فلسفه #ادبیات @paknewis