26 مرداد #وجگانی ققنوس های وطن همه آمده بودند، کوچک و بزرگ، آسمان آغوش گشوده، خورشید پر حرارت، سَرو ها در حال قیام، گلدسته ها و مناره ها سرود آزادیِ آزادگان را سر داده اند. کوچه ها بسته به آذین، بوی اسپند و گلاب، چشم های منتظر به راه، اشکهای شوق روان، ذکر حمد خدا بر زبان، دلهای پر تپش را تسکین می دهد. او می آید.. اشکهای شوق بر بومِ کوچه های خاکی می چکد و بوی خاکِ تربت می آید. مسافرانِ ندیده حرمِ دوست(حسین علیه السلام) ، بر بال ملائک سوار می آیند. لحظه ی های انتظار به تپش افتاده، عقربه های ساعت گیر کرده اند.. نگاهها خیره به راه، مهره های تسبیح پدران سرعت گرفته، سیلِ جمعیت کلافه شده است از انتظار.. او آمد.. دسته های گل با گل صلوات محمدی نثارش می شود. بر بلندای سکویی هدایتش می کنند تا راز خاطراتش را بازگو کند. لبخند آرامی بر لبانش نشسته است، گودی چشمانش، سیاهی و کبودی چهره اش، لباس خاکی اش، شانه های لاغر و افتاده، چشمان سربه زیر و.. حاکی از اسارت را فریاد میزند. دلتنگی به پایان می رسد، همه خوشحالند، لبخند ها زیباتر می شوند گرد و غبار اسیری را از تنش می تکانند، همه از خاطراتشان می گویند و می گوید. اما دلتنگی آنها پایان ناپذیر است، آن روز از نامردی بعثی ها دیدند و امروز از بی غیرتی و بی حیایی و بی کفایتی... دلگیرند. رنج آن سفر عقده ای شده در آشیانه ی قلبشان.. درمانشان در دستان منتظَر است. ای سرو قامتان، یادتان جاوید و نامتان ماندگار. 26 مرداد روز آزادی آزادگان تقدیم به آزادگان سرافراز وطن ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

کوثر سه ساله ی کربلا فطرت ما برحسب پرستش و پاکی آفریده شده است. گاهی به خاطر نافرمانی از فرامین الهی فطرت ما ضعیف می‌شود یا خواب می‌رود. پیغمبران آمدند تا مردم را آگاه کنند. فطرت های خفته را بیدار کنند. خطبه ی اول نهج البلاغه حضرت امیرالمؤمنین می فرماید: رسالت پیغمبران این است که «یثیروا دفائن العقول». عقلهای دفن شده را شخم می زنند و دوباره این پنهان شده را احیا می کنند. یکی از جاذبه های بیداری فطرت، کوثر سه ساله ی کربلاست. حضرت رقیه سلام الله علیها شارژ قوای فطرت است. بعضی ها از او استمداد نجاتی می‌خواهند برای رهایی از آتش یا برآوردن حاجت و شفای بیمار! ولی بعضی استمداد کمالی می‌گیرند. از برکتش رشد می‌کنند. پر پرواز پیدا می‌کنند و با دوبال از قفس تنهایی رها می شوند. فطرت آدمها در اثر توجهات بغیر از قوه خودش، ضعیف می‌شود و نیاز به قوای زیادی دارد که از طریق کوثر کربلا تامین می شود. قوه ی فطری انسان که شارژ شود در اثر آن «ثم استقاموا» استقامت انسان را بیشتر می کند و تلاش او را شدت می‌دهد. کوثر کربلا نور دارد و با نورش روشنگری می کند. عالم همه تحت سیطره ی اوست، ولیّ خداست. چه برکتی دارد این دختر سه ساله!! فطرت ها را روشن می کند، به سر حد کمال می رساند. شمشیر رقیه همانند ذوالفقار است فقط به جای زدن گردنهای کوفیان و شامیان، لفافه ی فطرت را پس می زند و هزاران نفر را بیدار می کند. پاهای پر آبله اش همه را صید می‌کند و در سفر اربعین هر پایی آرزو دارد پایش آبله بزند تا با رقیه هم نوا و همسفر شود.پاهای مجروح رقیه هر پادردی و فلجی و عصایی را عازم کربلای پدرش می کند. صورت رقیه مجروح و کتک خورده است. جای سیلی و تازیانه نداشته است. نور صورت این حوری ماه لیله القدر زائران حسینی شده و زائرین را در شب تاریک روشنایی می‌بخشد تا به سفر پیاده ادامه دهند. لیلة القدر شب نزول قرآن و شب عروج ملائکه از آسمان به زمین است. رقیه با قرآن همراه است و سر قرآن روی نیزه است و گاهی قرآن در طشت طلا قرآن می‌خواند و قران ناطق و قران صامت در هم گره خوردند و دلواپسی رقیه از این است که چرا ورق قرآن جدا شده است و به قرآن بی حرمتی می کنند. هودج هایی از آسمان و فوج فوج ملائکه آمدند و سر حسین علیه السلام را بدرقه می کنند؛ اما قلب رقیه طاقت نمی‌آورد. برگی از کتاب وحی در دامن رقیه و او غش می‌کند. دختر سه ساله شده یک مادر مربی همچون فاطمه ی مدینه قد خمیده و موهایش سپید شده است. مربی بودن او اتفاقی نیست، تحت حکمت الهی است. رقیه مادر ندارد و غم هجران بی مادری او را رشد داده و به درجه ی مادری رسانده. هر کسی به اندازه ی قابلیتش ظرف خدا می شود، خدا به اندازه ی سنخیت هر کسی در او تجلی می‌کند. موسی علیه السلام به خدا گفت میخواهم تو را ببینم خدا کوه را متلاشی کرد و فرمود: «لن ترانی» و موسی نیز افتاد و غش کرد یعنی طاقت دیدن خدایش را ندارد، ولی در کربلا خدا هر لحظه تجلی کرده و کوهی که طاقت دیدن ندارد ولی رقیه هر لحظه خدا را می بیند. صبر این دختر دل سنگها و ریگهای بیابان را به زمزمه واداشته است. دیوار های خرابه اشک همدلی دارند. خرابه نشینان همان بهشتیانند که در بند ظلم یزیدیانند. کوثر کربلا همه را در دل شب بهت زده کرده است دیگر طاقت ندارد. سر یه طرف و رقیه هم یه طرف.. ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

💠 سفرنامه اربعین ✍️ فاطمه وجگانی قلم به دست گرفتم تا بنویسم از اینهمه عجائب، از ‌چادرهای خاکی، از کوله های سنگین، از پاهای آبله زده، از رنگ پریده ی دخترکان و لبهای خشکیده ی کودکان، از مرواریدهای سفید چشمان پیرزنان، از کمر خمیده ی کهن مردان ... خورشید نای ماندن در آسمان را ندارد، آمده است روی زمین، فرش کربلا را گرم تر می کند تا کربلا معنای سوختن و سوزانیدن را بهتر پیدا کند. جوهر قلم نیز روان شده است و می نویسد از سنگریزه های داغ، از فرط تشنگی زائرینی که پشت مرزها دل به این سنگها سپردند و دلشان ناله ی آب آب را دارد. همه جا را دود می بینند، هر لحظه ناله ی زینبی دارند و زمزمه شان السلام علیک یا ابا عبدلله است. دَم در سینه ها حبس شده و التماس نفس دارند. آب موجود است اما تشنگیها سیراب نمی‌شود. راستی چرا!!!! آب خجل است از روی عباس و سکینه... می‌نویسم از فوج جمعیت های زمینی و فوج فوج ازدحام آسمانی ها همه آمده اند تا قبة الحسین علیه السلام را زائر شوند. انگار عرش خدا آنجاست. از صف‌های طولانی و صداهای درهم برهم لبیک یاحسین، لبیک یا عباس تا آسمان هفتم شنیده می‌شود. اینجا کربلاست السلام علی ساکن کربلا می‌نویسم از هزار و یک حقیقت نانوشته از کربلا نوری که ساطع است از قبة الحسین و صدای بال ملائک برای ارادت زیارت الحسین، صدای شیون و فغان آنها گوش ملک و ملکوت را باخود همراه کرده است. نوری که از سلسله ی ولایت پذیری عباس بن علی به خصوص در شارع عباس علیه السلام، حرارت دل مشتاقان را بی تاب می‌کند و ذکر «یا عباس جیئ بالماء لسکینه» را زمزمه می‌کنند. انعکاس نور در نور و حرم در حرم و بین الحرمین را تافته ی جدا بافته ی این قطعه می‌کند. دل هر زائری به سمت کف العباس و علقمه و دشت فرات در یک سو و در دیگر سو به مخیم و تل زینبیه متوجه می‌شود. می‌نویسم از زائرینی که دست بالا برده و ذکر لبیک یا حسین را بر لب دارند، گاه سر به گریبان برده و خود را در آیینه ی جمال امام محو می‌کنند و باران سیلاب از گونه هایش جاری است، گاه آنقدر آرام اند که خودش فکر می‌کند نکند سنگ دل شده است!! می‌نویسم از هفتاد ودو ستاره ای که گِرد خورشید طواف کردند و خود را در جوار حرارت او جای داده اند. از علی هایش که اصغرش بر سینه و اکبرش در پایین پایش. از حبیبش که دو بار زیارت می‌شود و از حُرّش که چند قدم آن طرف تر است. صدای پای جابر و عطیه میاید. خودر را در نهر فرات شسته و با قلبی شکسته خود را به محبوبش رسانده. صدای زنگ قافله با سواران رنجور و خسته دل، کجاوه های زینب و سکینه بدون رقیه.... با دلی پر از داغ و غم از دور میاید. حقیقت مشائیه، فاصله نجف تا کربلا وصل به امام است. پیاده های اربعین می آیند، روز به روز ازدحام جمعیت با زبان های فارس و عرب و ترک و... کربلا را کربلایی می‌کنند. امام زنده است و اربعین تجدید عهد با حقیقت حسین است. حسین علیه السلام تازه شروع شده است. باید نوشت از هزاران زیبایی و عبرت در این سفر که جوهر قلم تمام شده است، نا نوشته ها می ماند تا دیگران بنویسند. ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

زائر اربعین حقیقتی که تکه ای از وجود را آنجا گذاشته است. هر عاشق دیده و ندیده ی آن حرم را مجذوب خود کرده است. تکه ای از وجودش، پر جوش و خروش در تلاطم است. همه را به سوی خود می‌خواند. چراغ نور هدایت و کشتی اش نجات دهنده است. زائرش خواب و خوراک ندارد. در بیداری به دنبال حرم می‌گردد. کم کم کوله ای جور می‌کند و به دنبال همسفری عاشق تا به گرد خانه ی کعبه ی دوست بگردد. همه چیز جور و مهیاست. او عازم سفر می شود. هنوز کربلا را ندیده است ولی عاشق است و نمی داند که چرا بیقرار است. ندیده درد عشقی کشیده است که مپرس. شعاری دارد پسندد آنچه را جانان پسندد. عازم راه است از همه حلالیت می‌طلبد و قدم قدم خودش را به آن سوی مرزها می کشاند. تشنه است اما نه به اندازه ی لبهای ترک خورده ی ارباب! گرم است اما نه اندازه ی گرمی عشق به حرم! گاهی تنها می شود‌‌؛ همسفری اش را گم می‌کند، دلش پر از اضطراب می شود اما نه به اندازه ی اضطرار گم شدن رقیه! راه دور است عمودها را طی می کند نه به اندازه ی دوری سفر مدینه تا کربلا تا کوفه و شام بلا. اشک فراق ز هجران حرم دارد نکند بین الحرمین را نبیند اما نه به اندازه ی فراق زینب از دوری برادر. پاهایش آبله زده است، گاهی مجروح و زخمی، خون می‌چکد ولی به اندازه ی زخم های حضرت سجاد علیه السلام نه! او را میزبان‌های عراقی پذیرایی می کنند؛ بفرما چای عراقی و طعام عراقی و گاهی مشت و مال و مکان استراحت... داخل کوله اش خوراکی دارد ولی نای خوردن ندارد. هزاران فرق است این مسیر تا آن مسیر زینبی که کوله ای نبود و محض صدقه، نان و خرمایی برای یتیمان میاوردند نه از باب اکرام مهمان. زائر اولی می‌رود تا «اللهم اجعل محیای محیا» زندگی اش را از حسین علیه السلام درس بگیرد. حسین علیه السلام امام زندگی اش است. او می رود تا انجام تکلیف کند. باید برود تا حس ظهور را درک کند. امام حی و حاضرش را یاری کند. اربعین یک حادثه نیست، جاری که همیشه در حال جریان است. زنده می‌کند، بیدار می‌کند، می‌بخشد، جان می دهد، کن فیکون می‌کند. اربعین حماسه ی حضور است برای درک ظهور. حقیقت حسین آنجاست همان تکه ی وجودی است. حسین علیه السلام همه چیز است. حقیقت فطرت است. حیات و ممات و حشر و نشر و حساب و کتاب و.. همه با حسین است. حسین ثارالله است. خونبهایش خود خداست. زائرش بر بال ملائک سوار است، فرشته ها او را مشایعت می‌کنند. خود را به بین الحرمین قطعه ای از زمین بهشت می رساند. هر طرف نگاه می‌کند حرم می‌بیند. حرم در حرم نور در نورجرعه آبی می نوشد، نعلینش را به بند انگشتش گره کرده و بین دو حرم و دوراهی گیر کرده است. ادب می کند در محضر حضرت سقای ادب، اذن دخول می گیرد سر تعظیم فرود می‌آورد و داخل حرم عباس علیه السلام بوی سیب را استشمام می کند و اندکی بعد راهی حرم حسین علیه السلام می شود. «هنیئا لک» زیارت قبول زائر اولی هر ساله رزقت پر برکت #اربعین #زائر_اولی ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

انتشار یادداشت خانم وجگانی در روزنامه سراسری سراج

مولود آمنه سال عام الفیل است. همان سالی که ابرهه با سپاه فیل برای خراب کردن خانه ی خدا آمده است. سپاه ابرهه همچون برگهای جویده شده مثل پر کاه درهم پیچیدند، تا خانه ی خدا در امان باشد. همان سال ماه ربیع الاولش راز بزرگی را در نوردید. شبهای پرستاره ی جزیرة العرب، شبی که ماه نور می پاشید. سکوت همه جا را فرا گرفته بود. ناگهان لرزه ی مهیبی و صدای هولناکی همه جا پیچید. تاج و تخت خسرو پرویز در هم شکسته شد. نفس در سینه ها حبس شده بود. همه سراسیمه از کاخ بیرون دویدند. چهارده کنگره از دیوارها فرو ریخته بود. آتشکده ی فارس حال و روز خوبی نداشت و در حال خاموش شدن بود. هرچه هیزم برایش آوردند ولی با آتش قهر کرده بود و درنمی گرفت. موبدان انگشت به دهان ماندند. چه بر سر آتش مقدس آمد! دریاچه ی ساوه را چه شده است! سالیان سال ماهیگیران به ساحل آن آمده و با قایق ها، امواج را شکسته و به پهنه ی آن رفته اند. قلب ماهیگیران تند تند می زند چرا دریاچه خشکیده است! موجهای نقره گون کجاست! کو ماهیانش! بت پرستان که لابلای سنگ و چوبها می لولیدند نگران شدند! چطور بت ها به زمین خورده اند! چه کسی آنها را به زیر افکنده است! چه شده است. اما خانه ی عبدالمطلب نور باران است. فوج ملائک به آنجا می روند. بوی عود و اسپند میاید. همه در خانه ی سید قریشی همدیگر را می بوسند و در آغوش می کشند. وعده الهی محقق شده است. «جاءالحق و زهق الباطل ان الباطل کان زهوقا» مولودی به دنیا آمده است. پسری روی دستان آمنه و آمنه مادر شده است. محمد صلی الله علیه و آله یتیم عبدالله و نوه ی عبدالمطلب است. یهودیان فریاد کشیدند! چون ادعایی داشتند که پیراهن یحیای پیغمبر در معابد آنهاست، روزی که پیراهن غرق به خون شود پیغمبر ختمی مرتبت به دنیا میاید. روز هفدهم ربیع الاول سال عام الفیل او ظهور کرده است. به گفته آنها پیرهن یحیی خونی شده است. پیرمرد یهودیِ پوست به صورت خشکیده با دندانهای بلند بیرون زده، سراسیمه در کوچه ها می دود، شیون می کند که چرا او به دنیا آمده است.! با اینکه راهبان و بزرگان مسیح و یهود پیشگویی کرده بودند و آمدن احمد را خبر دادند ولی اینها باور نمی کنند. تلألو رو ماه مولود مکه، شب را روز کرده است. جنس نورش آرامش و محبت است. خلقش عظیم است. امین است و مورد اعتماد. حریص است به هدایت عیال الله، دلسوز است تا جایی که به او گفته شد «لعلک باخع نفسک». خودت را به زحمت ننداز. او برحق و دینش جهانی است. «لیظهره علی الدین کله». پرچمش بالاست و اولادش مُنجیانند. فرزندش مهدی عج الله ظهور خواهد کرد. پرچم و عصا، نگین خاتم، پیراهن و... همه میراث محمد رسول الله را به همراه میاورد. اللهم عجل لولیک الفرج ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

دختران ایران و دختران بیت المقدس بیایید همه توی حیاط کسی تو کلاسها نباشه زنگ تفریح همه پایین باشید امروز صبحانه ی سلامت داریم. با صدای قشنگ وسوت خانم فراهانی، دختران از طبقه ی بالا و پایین مدرسه به داخل حیاط آمدند. با چه ذوق و شوقی، خنده روی لبان دخترکان و گاهی هم چشمانش ریز و درشت و گونه های چال افتاده از خوشحالی دورهمی صبحانه ی سلامت. عده ای همون ساندویچ های هر روزه را دندان می زدند، عده ای هم متفاوت شده بودند. نان های سالم تر مثل نان سنگک با پنیر و گردو، فلافل، کره، مربا و... قوت صبحانه شان شده بود. کلاس دوازدهمی ها صبحانه شان خیلی خوشمزه و سنتی و ماندگار. بوی گوجه های رنده کرده با روغن حیوانی و تخم مرغهای رسمی، عجب املتی..!!! تمام حیاط مدرسه بوی املت گرفته، چه دلچسب و یاد ماندنی، پر خاطره، روز نیمه گرم پاییزی، آسمان صاف صاف، صدای خنده ها را می شنید. کاج های سبز در شادیانه ی دخترانه برف شادی می ریختند. دیری نگذشت و پس از چند کلاس آموزشی، مدرسه تعطیل شد. همه با خوشحالی به سمت درب مدرسه با ظرفهای خالی صبحانه می دویدند. صدای ترمز کشیدن ماشین پدران و مادران یکی پس از دیگری، این داستان هر روز است. دختران ایرانی حالشان خوب است، همه چیزی دارند، اینجا آب و برق و گاز، شادی، خنده، تفریح، امنیت و آزادی دارند. اما سالیان سال است مناطقی در جهان یک صبحانه ی سالم نخوردند. دختران نمی دانند فردا تعطیل اند یا باید مدرسه بروند. آیا می‌توانند ادامه تحصیل دهند یا نه! کودکان فلسطینی از زیر آوار، صدای بی صدای مظلومیت دارند. دختر فلسطینی که پدر و مادر و برادرانش را از دست داده است، تنهای تنها، اشک خونین بر گونه ی خاکی اش جاری شده. با موهای ژولیده و سوخته با نگاه سرد، حسرت یک لقمه نان خوردن بی دردسر در گلویش می شکند. کسی از آنها عکس دورهمی نمی گیرد. آلبوم عکسشان سالیان سال است غبار گرفته و یکی پس از دیگری عروج کردند. به گفته ی شهید آوینی: «عقل معاش می گوید که شب هنگام خفتن است». اما شبهای غزه و فلسطین منور است و همیشه صبح است، شبهای آنها گرم و داغ است با بمب های فسفری و خوشه ای و..... چگونه می توان خفت! آیا شبی برای صبح کردن دارند! دختران آن سرزمین صبحانه و ناهار و شام شان معلوم نیست. مدرسه شان کجاست! معلمشان کیست؟ تاریخ و جغرافی می خوانند یا اینکه همه در مورد تاریخشان می نویسند! آیا کتابی دارند برای درس خواندن! یا حسرت امنیت را طلب می کنند.! به جای صدای ترمز ماشین والدین، صدای پای قداره بندهای صهیون با کاروان اتومبیلهای پر از سلاح برای سوراخ کردن تن دختران و کودکان فلسطینی و صدای هلیکوپترهای نظامی به جای گلباران مدارس و بیمارستان ها، بمب باران می کنند. نوازش دختران سرزمین بیت المقدس سیلی پنجه های آهنی غاصبان است. دختران غزه در سرزمین اجدادی شان که استخوان همه ی پدرانشان آنجاست آرامش ندارند. قلبمان درد آمده است از اینهمه بدی، فاجعه های تروریستی، کشتن، خون، ناله... اللهم عجل لولیک الفرج ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

. #پویش_نوشتن سیندرلای زهرآگین ✍خالقی دیگر گذشت زمانی که غرب، باطن زهرآگین و شیطانی خود را در زَروَرقی زیبا، مزین به انواع جاذبه‌های بصری مثل سیندرلا می‌پیچید و با طعمی شیرین وخوشمزه، رذالت‌ها و پَستی‌های انسانی را به ذهن و جان مخاطب می‌خوراند، به نحوی که او را واله و شیدای غرب می‌ساخت. امروز دیگر، ملت‌های دنیا با دقت بیشتری باطن غرب را رصد می‌‌کنند. https://eitaa.com/afkarehowzavi/2376 من و خواهرم ✍سیده ناهید موسوی 🪡من می‌نویسم و خواهرم خیاط است. شاید تصور کنید یک دنیا تفاوت و فرق بین این دو حرفه هست. گرچه انسان‌ها با تفاوت هایشان و تمایزات‌شان نسبت به دیگری زیبا می‌شوند. خیاطی فقط با بریدن و دوختن خلاصه نمی‌شود؛ و مقدماتی لازم دارد.‌ «قدم اول» باید در درون خود را جستجو کنید و ببینید چقدر علاقه‌مند هستید!؟ «قدم دوم» باید جنس و نوع پارچه‌ها را یاد گرفت، نخی یا پنبه‌ای، حریر یا کتون و ...، https://eitaa.com/afkarehowzavi/2380 یا ربّ... ✍آمنه عسکری منفرد وقتی صدای انفجارهای مهیب کمی فروکش کرد، او را یافتیم که بی‌‌قرار گوشه‌ای نشسته‌بود، کنار دیواری که آوار شده‌بود بر سر تمام آرزوهای کودکانه‌اش ! یکی از دستانِ کوچکش قبلا مجروح شده بود و دستِ دیگرش را محکم گره بود. به گمانم خشم و بغض و اضطرابش را اینگونه تسکین می‌داد. https://eitaa.com/afkarehowzavi/2382 دختران ایران و دختران بیت المقدس ✍فاطمه وجگانی دختران ایرانی حالشان خوب است، همه چیزی دارند، اینجا آب و برق و گاز، شادی، خنده، تفریح، امنیت و آزادی دارند. اما سالیان سال است مناطقی در جهان یک صبحانه ی سالم نخوردند. دختران نمی دانند فردا تعطیل اند یا باید مدرسه بروند. آیا می‌توانند ادامه تحصیل دهند یا نه! کودکان فلسطینی از زیر آوار، صدای بی صدای مظلومیت دارند. دختر فلسطینی که پدر و مادر و برادرانش را از دست داده است، تنهای تنها، اشک خونین بر گونه ی خاکی اش جاری شده. https://eitaa.com/afkarehowzavi/2384 دوچرخه ای برای اسماعیل ✍بهاره کمیجانی/۱۳ساله بوی نان تازه در خانه می‌پیچد، اسماعیل خواب و بیدار در تشکش غَلت می‌زند.خواهرش ساره اما وقت خروس‌خوان ، پیش از بیدار شدن مادرشان بیدار است. حالا دارد با سلیقه‌ی دخترانه‌اش روبان های رنگی ای را در کیسه‌ای می گذارد . مادر اجازه ی رفتنش را می‌دهد و ساره باشادی و هیجان به سمت کوچه می دود. ‌کوچه ها رایکی پس از دیگری می‌گذراند. هر از گاهی همسایه ای با اشاره دست به "دختر ابو اسماعیل "سلامی می‌کند. یکی از همسایه ها جلویش را می‌گیرد؛ https://eitaa.com/afkarehowzavi/2386 ♦️معمای آن‌وری! ✍اشرف پهلوانی قمی این نوزاد تازه متولدشده را که می‌بینید، چشم‌هایش بازنشده ملچ‌ملوچ‌کنان شروع کرده به ‌خوردن دست‌هایش. مادرش روی تخت کمی آن‌طرف‌تر دارد نماز ظهر و عصرش را می‌خواند. چرا؟ مگر ممکن است؟ https://eitaa.com/afkarehowzavi/2389 زَهره‌ترَک ✍نرگس سلیمانی با او حرف می‌زند و می‌خواهد به گریه بیندازدش، می‌ترسد قلبش دیگر نزند نکند زهره ترک بشود! شانه‌اش را مثل مادرش، مادری که معلوم نیست کجاست، در بغلش جای داده است. زود است برای او درک بعضی سختی‌ها اما ما محکومیم به تجربه سختی‌هایی که اگر یک درصدش برای چشم رنگی‌های اروپایی رخ می‌داد صدای سازمان ملل را به حدی در می‌آورد که گوش جهانیان از بلندی‌اش ناشنوابشود (البته نه چشم رنگی‌های مسلمان بوسنی!) و سال‌هاست برای ما بی‌زبان و نابینا شده‌اند! https://eitaa.com/afkarehowzavi/2390 صدای مظلومیت غزه ... ✍مرضیه سادات حمیدی فریاد ابراهیم بت شکن خمینی کبیر ره است در حقانیت و مظلومیت ملت ایران که : " بکشید ما را ملت ما بیدارتر می شود" رویش کرده و ملت جهان را در کشتار کودکان و زنان مظلوم فلسطین بیدار کرده است. صدای استغاثه و عطش منجی خواهی مردم جهان است که در قالب دفاع از مردم مظلوم فلسطین از اقصی نقاط عالم بلند شده است. https://eitaa.com/afkarehowzavi/2391 عهد و امید ✍ راضیه کاظمی زاده هوا هنوز روشن نشده بود، بعد از نماز صبح و دعای عهد، دلم نمی‌خواست دوباره بخوابم. کمی پای جانماز ترمه‌ای که مادر بزرگ برایم آورده بود نشستم و با خدا درددل کردم. حال خوشی بود! انگار بین من و خدا هیچ فاصله ای نبود! چشمانم را بستم و خودم را در آغوشش رها کردم، احساسی دست نیافتنی یافتم. https://eitaa.com/afkarehowzavi/2394 #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN

مسابقه خاطره نگاری "به یاد حسین" ویژه خاطرات مبلغین و سخنرانان در محرم و صفر ۱۴۰۲ ــــــــــــــــــــــــ جوایز ▫️نفر اول ۱۰ میلیون تومان نفر دوم ۷ میلیون تومان نفر سوم ۵ میلیون تومان و ۲۰ میلیون تومان برای ۲۰ نفر دیگر ▫️ساخت فیلم و مستند از آثار برتر ▫️چاپ ۵۰ اثر برتر در یک مجموعه مستقل ▫️برگزاری کارگاه نویسندگی خلاق ویژه نفرات برتر ــــــــــــــــــــــــ شرایط خاطرات نباید بیشتر از ۲ هزار کلمه باشد هر مُبلغ می‌تواند تا ۵ خاطره ارسال کند ــــــــــــــــــــــــ مهلت ارسال آثار تا پایان آبان ماه ــــــــــــــــــــــــ درگاه ارسال آثار B2n.ir/d04154 ــــــــــــــــــــــــ شمع شبکهٔ مبلغان و عملیات‌های تبلیغی ShabakeTabligh.ir eitaa.com/ShabakeTabligh

خنده در گریه با شنیدن سخنِ او، صورتش برافروخته! احوالش پریشان! و گریه اش شدیدتر شد، پرسید: دخترم چرا بی تابی!! چرا چشمت گریان است!! به نزد من بیا!! با صدای آهسته، سخنی در گوش او نجوا کرد و در دم مهربانیِ خنده بر لبانش نشست و از گریه افتاد.تا پدرش بود حرفی نزد و سرّ پدرش را فاش نکرد. اما بعد از مرگ پدر فرمود: پدرم در گوشم گفت: فاطمه جان!! تو اولین کسی هستی که بعد از مرگم، به من ملحق می شوی. چشمان حق بین پدر بسته، و زبان حق گویش خاموش گشت و روحش در عالم ابدی پرواز نمود. و ماتم سترگی بر دل فاطمه روی آورد. از داغ فراغ او، خوبانِ بنی هاشم، همه در ماتم بودند. اما عده ای بر سر خلافت و جانشینی او، به نقشه کشیدن افتادند، و گنج غدیر را زیر پا نهادند و در سقیفه به فرهنگ جاهلی و نظام قبیلگی پرداختند. فاطمه و علی علیه السلام مشغول غسل دادن بدن مطهر ختم الرسل بودند، که انصار در سقیفه بنی ساعده، اجتماع نمودند. بزرگِ طایفه ی خزرج، سعدبن عباده، درحالیکه در بستر بیماری بود، به سقیفه دعوت کردند. سعد از مردم می‌خواست تا با او بیعت کنند. انصار او را اجابت کردند، سپس گفتند: اگر مهاجرین با ما ستیز کنند چکار کنیم؟ گفتند: می گوییم یک رئیس ما انتخاب می‌کنیم و یک رئیس شما تعیین کنید. اولی و دومی از قضیه باخبر شدند به سرعت خود را به محل رساندند. اولی، دومی را ازسخنرانی منع کرد و خود بر منبر نشست و گفت: زمامداران از آنِ ما و وزیران از آنِ شما باشند. یکی از انصار برخاست و گفت زیر بار سخنان ابوبکر نروید. حرف ما این است که یک رهبر ما انتخاب کنیم و یک رهبر آنها. عمر بن خطاب گفت: هیهات!! هرگز دو شمشیر در یک غلاف نمی گنجد. خود با خود دعوایشان بالا گرفت. در نهایت با ابوبکر بیعت کردند، سعد بن عباده، همانی که با بستر آورده بودند، به طور شکست خورده، زیر دست و پای جمعیت فریاد می زد که مرا کشتید!! جماعتی که در غدیر مردانشان بخ بخ گفتند و با علی بیعت کردند و زنانشان در ظرف آبی به نشانه پیمان بستند، همانها بیعت شکستند، و غلاف شمشیر ولایت را دوتا کردند و با آیه قرآن مقابله کردند. «يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُواْ أَطِيعُواْ اللّهَ وَأَطِيعُواْ الرَّسُولَ وَأُوْلِي الأَمْرِ مِنكُمْ فَإِن تَنَازَعْتُمْ فِي شَيْءٍ فَرُدُّوهُ إِلَي اللّهِ وَالرَّسُولِ إِن كُنتُمْ تُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْيَوْمِ الآخِرِ ذَلِكَ خَيْرٌ وَأَحْسَنُ تَأْوِيلاً». (نساء59) طاغوت ها برای رسیدن به قدرت، هرکار بگویی می‌کنند. گردانندگان سقیفه از راههای مختلف در پی جمع‌‌آوری بیعت با ابابکر بودند. منافقان در بدی خودشان با هم متحد شدند، چنانچه مولا علی علیه السلام فرمود: حاضرم هر ده یار خود را بدهم تا یک یار از یاران معاویه بگیرم. «چون یاران معاویه در بدی خودشان از یکدیگر حمایت و مداومت می‌کنند، اما یاران علی سست هستند» . همچنین‌؛ عمر و ابابکر به خانه علی علیه السلام آمدند و گفتند اگر بیعت نکنید، محبت حضرت رسول صلی الله علیه وآله باعث نمی‌شود که خانه تان را به آتش نکشیم و خیلی زود مزد رسالت رسول خاتم که مودت اهل بیت علیهم السلام بود را فراموش کردند. دستان علی علیه السلام را بستند و با زور برای گرفتن بیعت، او را به مسجد بردند. هیزم آوردند، باب خانه وحی، که ملائک، با اذن ورود از اهل خانه وارد می‌شدند! و درِ خانه ای که به جای همه در ها به خانه پیغمبر باز مانده بود، را به آتش کشیدند. فاطمه سلام الله علیها پشت درب بود، چنان فشار دادند که جنین او را سقط کردند . حور در آتش بود با پهلوی شکسته و بازوی ورم کرده، گریه ی او دو چندان شد و صدا زد: یا ابتاه یا رسول الله ببین با حبیبه ات چه می کنند! حکایت خنده در گریه اش اینجا بود به زودی گریه اش به خنده محقق شد و به دیدار پدرش شتافت. فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

مهلت اجاره به سررسید کلید خانه را به صاحبخانه برگرداند. 🖋مرضیه رمضان قاسم #کرمان_تسلیت #ترور 🌍 ╰┈➤Ⓜ️@ramezan_ghasem110

گوشواره‌ی قلبی‌ را که به گوشش انداختم، دلم ضعف رفت. ملوس شده بود. سفت بوسیدمش، جیغش درآمد. انگشت ظریفش تا شب درون قلب‌ها بود و می‌تاباند. شب زیر سینه‌ام به خواب رفت. موهای طلایی عرق کرده‌‌اش را پس زدم. خم شدم. گردن گرمش را بو کردم. لاله‌ی گوشش سرخ شده بود. دلم ریش شد. روی تشک خواباندمش. روغن آوردم. چرب کردم. گوشواره‌ها را درآوردم. صبح که بیدار شد دنبالشان می‌گشت. بغلش کردم. اثری از سرخی نبود. لاله‌ی نرمش را بوسیدم و گوشواره‌ها را دوباره انداختم:"ریحان مامان! دست به گوشوارت نزنیا‌!" سر کج کرد و انگشت در دهان گذاشت. کاپشن تنش کردم. به سینه‌ام فشارش دادم. مثل پشمک نرم و صورتی شده بود. حالا خم شده‌ام توی تابوت را می‌بینم. با پارچه‌ی سفید، مثل شکلات، قنداقش کرده‌اند. چه خوب دیشب گوشش را چرب کردم! خداروشکر دیگر انگشتش را توی قلب‌ها نکرد! لرز می‌کنم. انگار یخ روی بدنم گذاشته‌اند. بازوهام را چنگ می‌زنم. الهی شکر کاپشن صورتی‌اش پشمی است. ریحانم سردش نمی‌شود! یکی از پشت سر صدا می‌زند:«آنجا نایست! برگرد توی تابوت خودت..» میگویم:«اخر ریحانم..» صدا می‌گوید:«کنار بهشت منتظرت است» ✍محترم محققیان #کرمان_تسلیت

راهیان ملکوت قدم قدم تا راهیان ملکوت اردوی سه روزه، سفر به درون. صاحب خانه چشم به راه است، مرا ویژه خوانده است. وقت دلم را تنظیم می کنم، مبادا از مهمانی ویژه جا بمانم. لحظه های انتظار خود را آماده می کنم، بار می بندم کوله ام سنگین است. آنجا قرار است بار زمین بگذارم. دلم آب و جارو می خواهد، خانه تکانی و گرد گیری از صفحه ی سیاه شده لازم دارد. عهد می بندم با صاحب خانه، با میزبان ضیافت، مولایم امیرالمؤمنین علیه السلام را واسطه قرار می دهم. مولود کعبه آمده است تا راه نشانم دهد. خادمین چند روز است خانه را آب و جارو می کنند. خدا مهمان دارد. مهمانی سه روزه از جنس ملکوتی. مهمانهای عرشی بر فرش خانه می نشینند و می خوابند. مهمانها اینجا خیلی عزیزند ، کام بستند از اذان صبح تا غروب آفتاب ، نمی خورند و نمی خوابند فقط صاحب خانه را ستایش و نیایش می کنند. یکی نشسته ، یکی ایستاده، یکی گریان یکی محزون سر بر گریبان برده و از کرده ی قبلی پشیمان است. اینجا حجابها برداشته می شود. رحمت ریزان است.درهای الهی باز است،. آمده ام اعتبار بگیرم، آبرو بخرم. جشن انسانیت است. همه مسابقه می دهند هر کی مراقبه بیشتری دارد ظرفش بیشتر پر می شود. گوشه ی دنج می خواهم، چادر بر سر می کشم و تنگ یک کنجی مویه می کنم. بد کردم، بچگی کردم،..😢 نفسم لوس و ننر و غرغرو هست. هنوز حواسش پرت است، عاشق ماشین کوکی های بازار می شود. ولی میزبان کریم است ،در های امیدش باز است. خودش گفته کار به گذشته ات نداشته باش! هر که هستی !هر چه هستی بیا! 《یامن ارجوه لکل خیر》 خانه ی خدا منتظر است، فرشته ها به استقبال آمده اند. این الرجبیون اینجا هستند. دلم انقلابی شده است. قلاب قلبم درگیر معشوق است. فصل وصل است. طبعش گرم است، حس دل انگیزی دارد. هر رهگذری را عاشق می کند. بی حساب می دهد، بی حساب می بخشد. کریم حساب و کتاب ندارد.《غافر من استغفرنی》. ثانیه ثانیه به ساعتهای ملاقات نزدیک می شویم. صدای قلبم را می شنوم، گاهی گیج و گنگ، مات و مبهوت، کند و تند، ضربانش نوسان دارد. قرار، قرار عاشقی هست. خدایا مرا پاکیزه بپذیر #اعتکاف ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

. تقدیم به روح نورانی نسیبه علی پرست همسر شهید مدافع حرم، سجاد طاهرنیا : نسیبه باش دل من، نسیبه ای که خطر کرد همانکه در اُحد از جان و مال خویش گذر کرد همانکه وقت فرار فلانیان و بزرگان طمع نکرد و نترسید و ماند و سینه سپر کرد نسیبه باش همانکه حُنین شاهد او بود همانکه چادر غیرت برای معرکه سر کرد نسیبه را بشِناس و نسیبه‌های زمان را همانکه مانده به دل‌ها، همانکه عزم سفر کرد که بعد رفتن یارش، نبود صبر و قرارش که ذره ذره غمش در دل زمانه اثر کرد تمام دغدغه‌ی او ظهور بود و امامش از آنچه غیر امام و قیام بود حذر کرد نسیبه باش دل من! پر از وقار و پر از نور که در سیاهی دوران به جز نسیبه ضرر کرد ✍عاطفه جوشقانیان #جهاد_روایت #پویش_نوشتن #مجله_افکار_بانوان_حوزوی @AFKAREHOWZAVI

خیلی عالی ... 👌👌👌

🇮🇷۱۱ اسفند میاییم و همه می آیند🇮🇷 شهر ما منتظر است. شهری نه به وسعت تپه های سیلک و کرکس، نه به اندازه ی کویرات و راوند سرسبز!! بلکه به وسعت و پهنای بهشت، به قدمت مهد و تمدن عالمان فرزانه اش، به اندازه ی همت مردمانش، به نجابت بانوان فرهیخته اش، به قطره قطره خون شهدایش.. ابرهای مزاحم و سیاه را کنار و دوباره خورشید ولایت را هویدا خواهیم کرد. گلهای سبز و سفید و قرمز خاکش را چیده و با آن نمادی از پرچم، به اهتزاز در میاوریم. ما یک ایرانی هستیم و هویت ایرانی یعنی همیشه در صحنه!!! بعضی کوله بار سنگینی دارند و برای حرکت، نبضشان به سختی می زند؛ اما بعضی هم سابقون هستند. دیو ها را کنار زدند و گوششان به حرف "من و تو" نیست و مسیر خورشید را ادامه می دهند. ما از جاده های پر پیچ و خم تاریکی گذر کردیم و به قله های سعادت نزدیک شده ایم. کمی صعب العبور است و فقط یک ایرانی می تواند با سنگ نشانهای بصیرت به پای صندوق های رآی پلی بسازد برای آینده ای روشن! ۱۱ اسفند می آییم انگشت اشاره را رنگی و پای ارزشها یمان هستیم. مثل همیشه هویت ایرانی وطن دوست را ثابت خواهیم کرد. با انگشتان رنگی مهر خورده، هر دست باطل و منحرفی را از گوشت و پوست مادران و مردان و فرزندان این خاک کوتاه خواهیم کرد. انتخاب حق مردم شریف ایران است. کسانی که دایه ی مهربانتر از مادر شدند و جارچی رای ندادن و عدم حضور پای صندوق های رای هستند را روسیاه خواهیم کرد. مهر تایید بر هویت ملی خود و مهر باطل بر اراجیف بیگانه خواهیم نهاد. 🤝جمعی از مبلغات و بانوان فرهیخته ی ولایی و بسیجی و فرهنگی دارالولایه ی راوند کاشان #مشارکت_حداکثری #ما_رای_میدهیم https://eitaa.com/talabemoshaver99

زنان تاریخ سازند🌐 دیلم همسر فداکار زهیر در همین منزل که ریزش اول در نهضت امام حسین صورت پذیرفت و عده‌ای از همراهان جدا شدند یک رویش سبزی به وجود آمد رویشی از تلاش بانوی ارزشمند به نام دیلم زهیر از امام حسین فرار می‌کرد اما زنش به روشی ارشادی به شوهرش گفت : سبحان الله! آیا شرم نمی‌داری فرزند پیغمبر تو را می‌خواند اجابتش نمی‌کنی می‌رفتی و به سخنانش گوش می‌کردی. زهیر رفت، شنید، دلبسته شد، پا بسته شد ، پیوسته شد از زن و زندگی گسسته شد زهیر شد مدافع برجسته عاشورا 📣کی پرش داد ⁉️ کی پروبالش داد ⁉️ کی مس وجودش رو به زر سرخ تبدیل کرد تا ابد یک زن شوهرش را مصداق این آیه کرد: الله ولی الذین آمنو یخرجهم من الظلمات الی النور تاریخ ایران با زنان در افتخار خواهد ماند✅ https://eitaa.com/banovantavanmand1400

#هویت_اسلامی 🔷 پدرانه گوشه‌ی ماه از پشت ابر خودش را بیرون می‌کشد تا حیاط را خانه کمی روشن کند. نور می‌تابد بر آب حوض. انگار وقت آمدنش شده. دلم هرچه به ساعت رسیدنش نزدیک می‌شود، بیشتر صدا می‌دهد. انگار قصد زبان به لب گرفتن ندارد. اول که چشم به‌راه آذوقه‌اش بودم؛ اما حالا اسیر نگاهش. انگار این یتیمی برای من فخر عالم شده. وقتی که شب‌ها به دیدارمان می‌آید؛ حس بی پناهی در ما گم می‌شود. آن‌قدر هواخواهش شدیم که اگر نیاید؛ اجاق خانه روشن نمی‌شود و غذای مادر نمی‌پزد. اگر او بیاید بوی غذا و عطر نان هوش از سر همسایه‌ها می‌برد. آن‌وقت می‌فهمند ما هم سری در سرها داریم. یتیم باشیم درست، اما بی صاحب نه! اصلا چه‌ می‌شد من پسرش بودم؟! آن وقت سینه سپر می‌کردم و می‌گفتم: من، فلان‌بن‌علی بن‌ابی‌طالب هستم. اما مگر من اورا به قدر پدر دوست ندارم؟ نه! هزار مقابل پدر خونی‌ام. او آمده به بهانه نان به من، به ما، بها دهد. خوشا به حال من که عطر نفسش قسمت من شده. خدا را شکر که در ولایت اویم. ولایت او امروز و فردا دارد مگر؟ خوشا به حال آدمیان که در ولایت اویند، کاش بدانند. باید بلند شوم حیاط را آب پاشی کنم تا گردخاک بر لباسش نشیند. بوی خاک چقدر دل‌فریب است. اصلا شاید خاک هم با نامش آبرو گرفته. مگر نه اینکه ایشان ابوتراب است؟! نفس عمیق می‌کشم تا بوی خاک گل‌ نم‌خورده سینه‌ام را پر کند از عطر انتظار. گوش کن! صدا می‌آید صدای نعلینی که تنش به وصله‌ها زینت شده. صدای سنگینی قدم هایی می‌آید و زمین، بی وزن می‌شود از ابهتش. بگذار کلون در را نزده به استقبالش بروم. 🖌فاطمه میری طائفه فرد @talabemoshaver99

تابلوی هنری حجاب زنان سلاحی است برای جلوگیری از طغیان جنبه ی زنانگی‌؛ جنبه ی زنانگی گاهی بر دیگر توانایی های زن غلبه می کند. نرمش در سخن، پای کوفتن به زمین، تبرج و بروز دادن زینت ها.. از همین جنبه ی زنانگی است. آشکار کردن زیبایی ها موجب سرکشی و طغیان زن می شود و او را به یک تابلوی هنری مبدل می سازد. وقتی تابلوی هنری شد، ارزش او فقط به اندازه ی یک تابلو است نه بیشتر. چه قیمتی دارد؟ به همان اندازه یک ملیون! چند ملیون! بالاخره ارزشش بی نهایت نیست، محدود است. یک زن وقتی به این مدل محدود شد تحقیر می شود، عمر او تباه می شود. از استعدادهای ناب محروم و فرصت های طلایی را از دست می دهد. در زمانهایی قبل از اسلام زن را به ارث می بردند ولی او را ارث نمی دادند. حق تملیک و گرفتن ارث نداشتند. برای کلفتی مجبورش می کردند و قتل او نه قصاص نه دیه داشت. بی احترامی که قبل از اسلام رواج داشت، زن را وارث مرد نمی دانستند و اگر زنان دختر به دنیا می آوردند یا رویشان سیاه می شد یا او را زنده بگور می کردند. مردی که پسر نداشت مقطوع النسل بود و این زن مهریه و نفقه ای نداشت. حتی قانون رُم که اروپا به آن افتخار می کند، مرد خدای خانه و محل عبادت بود. زن اگر به قتل برسد در این خانه مرد مواخذه نمی شود، مرد جواز فروش زن را به عنوان کالا دارد. حتی در قانون آنها اگر زن در خانه ی این مرد اسراف کند مرد می تواند او را غرق کند. در آیین کنفوسیوس و کیش بودایی در میان زرد پوستان ژاپن و چین، زن ارزش کمتری دارد. کنفوسیوس می گوید: وقتی زنت درِ خانه را برای تو باز کرد یک سیلی به او بزن، اگر تو علت را نمی دانی خود زن می داند! در بودا زن حق ندارد شوهرش را عصبانی کند هرچند مرد خیانت کند. اگر زن بعد از مرگ یا طلاق شوهر ازدواج کند از بهشت محروم است. در برهمای هند هرگاه شوهر می مُرد، زن را نیز با او آتش می زدند. در یهود و فرمانهای ده گانه ی تحریف شده زن جزو چهارپایان و اموال مَرد شمرده می شد. این گوشه ای از هویت زنانه و مقام زن در آیین های مختلف بود. اسلام برای زن جایگاه، هویت، نقش، حقوق، مهریه، نفقه، حق ارث، حق انتخاب، حق ازدواج، حق مادری، حقوق اجتماعی و سیاسی.. با رعایت تفاوتهای زن و مرد، نه تبعیض برشمرد. اگر زن بخواهد فقط تابلوی هنری باشد چند ساعت باید وقتش را در آرایشگاهها سپری کند برای دلفریبی! چقدر روبه روی آیینه بایستد! چقدر به دنبال مُد و لباس دلخواهش باشد تا دیگران را دلکَش کند! انسان در مسابقه ی تن بازنده است چون همیشه یک تنی از او زیباتر است. علاوه بر اینکه این تابلوی هنری ترویج بد پوششی و بی بند و باری، کشف حجاب، عادی سازی گناه، تجاوز به ناموس، بی امنیتی و متزلزل کردن کیان خانواده، طلاق و جدایی..است، بی حرمتی به مقام زن خواهد بود. خانم وندی شلیت می گوید: هرچقدر زن پوشیده تر باشد محترم تر خواهد بود. زن زندگی آزادی نه زن زندگی سازندگی آری 📚برگرفته از کتاب زن و چالش های جامعه امام موسی صدر ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99

شیرینی مهمانی چه شیرین است مهمانی!! اولین سال مهمانی خدا، حدود 30 سال پیش مانند امسال، بهار قرآن با بهار طبیعت مقارن شده بود. دختران 9 ساله کم طاقت، از آجیل و کلوچه پشمک و رنگارنگ های عیدانه دل کنده و منتظر سفره ی ضیافت بودند؛ خاگینه های دستپخت مادر با پارچ شربت بیدمشک دلشان را آب می کرد. جوی آبی از کنار خانه ی شان روان بود، گاهی از فرط تشنگی روی خاک های نمناک جوی می نشستند و گاهی لباسها را خیس! برای سرگرمی و سپری شدن روز به دنبال درختان توت کنار جاده، به تکان دادنش مشغول بودند. سبدهای رنگی را پر از توتهای سفید و سیاه می کردند تا افطار، به انتظارِ خوردنش بودند. الگوهای خوبی مثل پدر داشتند؛ صبح علی الطلوع تا آفتاب غروب با دهان روزه، چینه های باغ های مردم را می چیند و سقف و ستون خانه های آبادی را می ساخت، این الگوی عاشق، روزه داری را عاشق تر می کرد. عرق از جبین پدر سرازیر بود، لبهای خشک شده و رنگ پریده اش، فریاد روزه داری داشت ولی ذره ای خم به ابرو نداشت و به قولش لذت افطار را با هیچ چیز عوض نمی کرد. اشکهای او موقع خلوت و مناجات، عشق ماه مبارک را دو چندان می کرد. سحرهای رمضان را بدون معطلی با نوای اللهم انی اسئلک من بهائک.... از تلویزیون سیاه و سفید، اهل خانه را پای سفره ی سحری حاضر می کرد. عشق به خانواده، مادر، پدر، مهم تر انجام تکلیف، روزهای نسبتا گرم و طولانی را برایمان آسان می کرد. نوستالژی روزهای روزه داری ما: مسجد، نماز، دعای روزانه و تعقیبات با صدای آهنگین و لرزان پیرمرد آبادی از مأذنه ی مسجد به گوش می رسید‌؛ (یا علی یا عظیم، اللهم ارزقنی حج بیتک الحرام، اللهم اغن کل فقیر) بود. دعای صدبند جوشن کبیر و خوابی که در نیمه شب چشمانمان را می بست، با شیشه ی آب و خوراکیهای بچگانه و زمزمه ی «خلصنا من النار یا رب» تا «الهی بمحمد، بفاطمه... » قرآن به سر، آن شب صبح می شد. در انتظار دورهمی ختم قرآن روزانه و در لیست خوانندگان قرآن منتظر تا شاید چند خط صفحه ی قران نصیبمان شود و این خواندن در جمع همانند یک ختم کامل بود. محضر خدا، مناجات، معرفت، آغوش خدا را نمی‌فهمیدیم، ولی رمضانش را دوست داشتیم. شهر خدا اشتیاقی دارد که هیچ چیزی مانع او نمی شود. در شهر خدا آب می بینیم ولی در انتظار سفره ی او چشم به روی آب می بندیم تا به وقت ملاقات از دستان معشوقه یمان جرعه ای بنوشیم. محشری در این ماه به راه است. دست و پای شیطان غل و زنجیر است. انفاس و خفتن و بیداری همه حساب است. در ضیافت معشوق گرسنگی و تشنگی همه و همه... به یک لبخند میزبان ارزش دارد. اندکی صبر با طبق های پذیرایی صاحبخانه با رویِ گشاده و آغوشی دل نواز، همه ی تعب هایم را تیمار است. ✍فاطمه وجگانی سطح سه تعلیم و تربیت جامعه الزهرا کارشناسی ارشد روان شناسی @talabemoshaver99 @banovantavanmand1400