من حسینم که جهان واله و حیران من است ابر و باد و مه و خورشید به فرمان من است لحظه ای را که دمد صور علم دست من است دادگاهی که به پا هست قلم دست من است حکم آزادی و تبعید امم دست من است هر که شد اهل تولا به علی می بخشم هر که بگریست به زهرا به علی می بخشم جد من احمد مختار قریشی نسب است پدرم حیدر کرار امیر عرب است مادرم فاطمه خود خلقتتان را سبب است از ازل عشق خدا در رگ و در خون است آدم از حضرت آدم شده مدیون من است واویلا آه و واویلا زمین کربلا هر که بگرفته جنون در اثر عشق من است یوسف انگشت به لب در گذر عشق من است قلب من مرکز پاکیزه ترین احساس است چه غم از حادثه چون همسفرم عباس است واویلا آه و واویلا زمین کربلا #امام_حسین_شعرروضه_کلی

مقتل به فصل ذبح عظیم خدا رسید راوی داستان به غروب منا رسید پیچید بانگ هَل مِن مردی میان دشت او یار خواست لشگر تیر از هوا رسید افتاد بر زمین تن مجروح آفتاب باد مخالف آمد و ابر بلا رسید بازی تیر و نیزه و خنجر تمام شد وقت هنرنمایی سنگ و عصا رسید از تل زینبیه سرازیر شد زنی آری رسید خواهرش اما کجا رسید جایی که حنجری شده درگیر خنجری جایی که جان او به لب تیغ ها رسید جشن است! دور هلهله‌ ها هم گذشت و حال هنگام پایکوبی اسبان فرا رسید برگشت ذوالجناح ولی شاه برنگشت ساحل گریست، کشتی بی ناخدا رسید #امام_حسین_شعرروضه_شام_غریبان

هیچ کس ازروی جسمش نیزه ها رابر نداشت دور تا دورش نگاه انداخت ، یک یاور نداشت خواهرش در آن شلوغی ها چطور آمد ندید خواست برخیزد ز جا ، اما رَمَق دیگر نداشت گرچه او را قبل گودال از نفس انداختند شاه جانی در تنش بعد از علی اکبر نداشت مادرش با چادرش او را در آغوشش گرفت تا تنش عریان نماند چاره ای دیگر نداشت روی نیزه هم نگاهش از حرم غافل نشد آنچه را می دید با چشمان خود باور نداشت خواهرش تا دید سر تا پا به غارت رفته گفت: کاش دست کم عزیزم دستت انگشتر نداشت پادشاهان تاجدارند، ای بمیرم شاه ما تاج بر سر داشت؟ نه، حتی به پیکر سر نداشت بر زمین خدالتریب افتاد جانِ بوتراب لااقل ای کاش قاتل کینه ازخیبرنداشت تا شنیدم از اسارت آرزو کردم به دل کاش ،شاه کربلا در کربلا دختر نداشت… #امام_حسین_شعرروضه_شام_غریبان

السلام ای بدن بی سر گرما دیده  السلام ای سر مجروح کلیسا دیده  با چه وضعی ته گودال کشاندند تورا  ما شنیدیم ولی زینب کبری دیده  ای به قربان نگاهش که از این دشت بلا  هر بلایی به سرش آمده زیبا دیده  زینت دوش نبی بودی و بی وجدان ها  سر بریدند و گرفتند تو را نادیده  ای که شد مهریه ی مادر تو آب فرات  ترک روی لبت را لب دریا دیده؟!  خنجر انداخت مسیحی و مسلمان برگشت  به گمانم ته گودال مسیحا دیده  ای عزیزی که تنت پیش همه عریان شد  بر سر پیرهنت فاطمه دعوا دیده  دختری که همه ی دلخوشی اش بابا بود  عوض دیدن بابا ، سر بابا دیده #گودال

چقدر منتظر و بی قرارمانی تو شبیه ابر بهاری ز مهربانی تو حضور گرم تو احساس می شود دائم همیشه و همه جا در کنارمانی تو بگیر دست مرا تا به آسمان برسم منم که اهل زمینم‌، وَ آسمانی تو کریمی و همه جا حرف این کرامت هاست خدا کند که مرا هم زِ در نرانی تو سه شنبه های توسل، میان زائرها گمان کنم که در این صحن جمکرانی تو دعای پشت سر ما دعای وتر شماست شبیه فاطمه در فکر نوکرانی تو چه حاجتم به دو دنیا، که من تو را دارم خوشم چو بنده، نوازی، به تکه نانی تو به یاد نوکری و نوکرت به یادت نیست به جان فاطمه امّا عزیزمانی تو خدا کند که بیایی شبی به این روضه خدا کند که شبی روضه را بخوانی تو بخوان به یاد غم عمه ای که می فرمود: عزیز فاطمه، مضروب خیزرانی تو عزیز فاطمه‌، خواهر نداشتی تو مگر که جای دامن من، دست این و آنی تو وحید محمدی #مناجات_محرمی_با_امام_زمان_عج

تقدیم به محضر مقدّس مادران معظّم شهدا اثر برگزیده‌ی جشنواره ملی «وصف شهید»: بــا اشک خویش، قبـــر تــرا رنگ می‌زند این مادری که بوسه بر این سنگ می‌زند مــادر نبــوده‌ای کـه بدانی چه می‌کشـد؟ از چه به روی صورت خود چنگ می‌زند مــادر نبـــوده‌ای کـــه بـدانـی غم پســــر آتـش بـه جـــــان مــــــادر دلتنـگ می‌زند در استــوای هجــــر تو هـرچنـد سوختـه امّـــا پـــر از غــرور دم از جـنـــگ می‌زند با اشک‌هــای شعلــه ورش، دست بر دعـا آتـش به هـــر چه فتنـه و نیــرنگ می‌زند ... هــان ای شهیــــد! زنـده‌ی تــاریخ تا ابـد! مـــرگــا بر آن کــه بــر ره تو اَنـگ می‌زند در ایــن هــوای شــرجـیِ دور از تبـسّمت کــم‌کــم تمــــــام آینـــه‌هــا زنــگ می‌زند می‌خواستم قصیـده بگویم به وصف تو دیـدم که پـــای قافیــــه‌هـا لنــگ می‌زند شاعر : سجاد شاکری

"تا مسیرم به درِ خانه ات افتاد...حسین" "خانه آباد شدم خانه ات آباد...حسین" نه کلاسی نه کتابی نه قلمخانه و مشق قلم و مشق و کلاسِ من و استاد...حسین دل و دین داشتم و صبر و قراری ، همه را مهر طوفانیِ تو داده سویِ باد...حسین صید دام تو شدم عزّت و جاهم دادی جان فدای کرمت حضرت صیاد...حسین دل نالایق من تا به غمت گشت اسیر تازه شد شهرت من بنده ی آزاد...حسین گر که خوبم اگرم بد به تو من محتاجم جان زهرا مبرم یک نفس از یاد...حسین قسمتم کن سفری جنت بین الحرمین با غبار حرم و صحن گوهرشاد...حسین شاعر: داریوش جعفری

دوستانم یک به یک رفتند و تنها مانده ام باز هم از کاروان کربلا جا مانده ام درد یعنی یک نفر جامانده باشد از حرم مانده ام تنهای تنها با دل وامانده ام اربعینی بودن انگاری نمی آید به ما باز هم در کار خود…در کار دنیا… مانده ام!!! غصه ی من قصه ی هجر عزیز کربلاست آه یوسف, در فراقت چون زلیخا… مانده ام بر سرم دارم هوایت, گر چه پایم لنگ زد مانده ام پایت, اگرچه بی سر و پا, مانده ام با خودم گفتم‌نمی مانم, میایم کربلا… با خودم گفتم نمی مانم, که حالا, مانده ام حال یک‌جامانده را جامانده میفهمد فقط دوستانم یک به یک رفتند و تنها مانده ام حامد فلاحی راد #جاماندگان_اربعین

چهل روزه تو نیستی پیش زینب چشش خونه، دلش آتیشه زینب چهل روزه سرم بی‌سایبونه سرت رو نی برام روضه می‌خونه چهل روزه عطش دارم بیادت شبیه ابر می‌بارم بیادت چهل روزه که تاج سر ندارم کنار خود علی اکبر ندارم چهل روزه تنم جانی نداره حرم دیگه نگهبانی نداره چهل روزه دلم پیش ربابه به یادت زیر نور آفتابه همین‌جا خصم بی‌بال‌وپرش کرد کمان حرمله بی‌اصغرش کرد همین‌جا از فرس افتاد جسمت همین‌جا از نفس افتاد جسمت همین‌جا از اراذل تیر خوردی عمود و نیزه و شمشیر خوردی همین‌جا پیکرت سنگ‌جفا خورد تنت از پیرمردی هم عصا خورد همین‌جا بود بد شرّی بپا شد به دست شمر جسمت جابه‌جا شد همین‌جا پنجه در گیسوت انداخت جسورانه بزاقی روت انداخت تو رو وقتی ذبیحاً بالقفا کرد سرت رو از تنت وقتی جدا کرد تنت وقتی که غارت شد سرت رفت به دست ساربان انگشترت رفت حرم تنها شد و شد وقت غارت جسارت، هی‌جسارت، هی‌جسارت هجوم از دشمن تو، زیور از من عمامه از تو بردن، معجر از من دلم خیلی برای دخترت سوخت موهای اون مثِ موی سرت سوخت سر تو توی آغوشش نمی‌رفت دیگه گوشواره تو گوشش نمی‌رفت  امیر عظیمی #اربعین_شعر_روضه

نشستم گوشه‌ ای از سفره‌ ی همواره رنگینت چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت . به عابرها تعارف می‌ کنی دار و ندارت را تو آن باغی که می‌ ریزد بهشت از روی پرچینت . کرم یک ذره از سرشار ، سرشارِ صفت‌ هایت حسن یک دانه از بسیار ، بسیارِ عناوینت . دهان وا می‌ کند عالم به تشویق حسین اما دهانِ خاتم پیغمبران وا شد به تحسینت . تو دینِ تازه‌ ای آورده‌ ای از دیدِ این مردم که با یک گل کنیزی می‌ شود آزاد در دینت . معزالمومنین خواندن مذل المومنین گفتن اگر کردند تحسینت اگر کردند نفرینت . برای تو چه فرقی دارد ای والتین و الزیتون که می‌ چینند مضمون آسمان‌ ها از مضامینت . بگو با آن سفیرانی که هرگز بر نمی‌ گشتند خدا وا داشت جبراییل‌ هایش را به تمکینت . بگو تا آفتاب از مغربِ دنیا برون آید  که سرپیچی نخواهد کرد خورشید از فرامینت . بگو تا تیغ بردارد اگر جنگ است آهنگت بگو تا تیغ بگذارد اگر صلح است آیینت . خدا حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود علی حیران تیغ نهروانت تیغ صفینت . بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند محبت کن ! قدم بگذار بر چشم محبینت . تو را پایین کشیدند از سر منبر که می گفتند : چرا پیغمبر از دوشش نمی آورد پایینت . درون خانه هم محرم نمی بینی تحمل کن که می خواهند ، ای تنهاترین تنهاتر از اینت . تو غم‌ های بزرگی در میان کوچه‌ ها دیدی که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگینت . از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی از آن دستان سنگین بیشتر شد داغ سنگینت . سر راهت می آمد آنکه نامش را نخواهم برد برای آنکه عمری تازه باشد زخم دیرینت . برای جاریِ اشکت سراغ چاره می گردی که زینب آمده با چادر مادر به تسکینت . به تابوت تو زخمِ خویش را این قوم خواهد زد چه می شد مثل مادر نیمه‌ ی شب بود تدفینت . صدایت می‌ زند اینک یتیمت از دل خیمه که او را راهی میدان کنی با دست آمینت . هزاران بار جان دادی ولی در کربلا آخر در آغوش برادر دست و پا زد جان شیرینت . کدامین دست دستِ کودکت را بر زمین انداخت ؟ همان دستی همان دستی که روزی بوده مسکینت . دعا کن زخم غم‌ هایت بسوزاند مرا یک عمر نصیبم کن نمک از سفره‌ ی همواره رنگینت . . . سید حمیدرضا برقعی #امام_حسن_شعرروضه

خوشم که از ازل شدم به درگهت گدا حسن همیشه میزنم صدا ز سوز دل تو را حسن خدا اجازه میدهد چنین کنم دعا حسن یا من اسمه دواء و ذکره شفاء حسن کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن ز دست میروم اگر ز سر مرا تو وا کنی ز جمع عاشقان با صفای خود جدا کنی خوشم اگر به یک نظر دلم پر از صفا کنی مرا به نوکری خانه ات خودت صدا کنی به پای سفره کریم لطف خویش جا کنی به دست خویش لقمه ای دهی به این گدا حسن کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن یا من اسمه دواء و ذکره شفاء حسن دوباره نوبت عزا دوباره زمزمه نوا دوباره غم دوباره دم دوباره ذکر مجتبی دوباره بزم خواندن از یل رشید مرتضی دوباره یاد فاطمه دوباره داغ کوچه ها خدا کند که جان دهم به پای روضه شما بخواه حاجت مرا ز درگه خدا حسن کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن یا من اسمه دواء و ذکره شفاء حسن تو آخر عنایتی من اول گدایی ام تو عشق بی نهایتی و دلبر خدایی ام اسیر دار هیچکس نشد سر هوایی ام اگرچه دلشکسته حسین و کربلایی ام نوشته روی قلب من که ملک مجتبیی ام تمام فکر و ذکر من تویی همیشه یا حسن کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن یا من اسمه دواء و ذکره شفاء حسن و فهم بی کسی تو ز فهم من فرا تر است کمی ز غصه های تو به عالمی برابر است به گرد قبر خاکی تو آه من کبوتر است مرید مجتبی شدن عنایتی ز حیدر است غلام مجتبی به روز حشر از همه سر است زبان بده بخوانمت به زیر دست و پا حسن صفا وفا عطا سخا ولی هر کرم حسن دعای من دوای من نوا و شور و دم حسن چه میشود که در بقیع تو زنم قدم حسن مدد نما به لطف حق امیر بی حرم حسن کنیم پرچم تو را به عالمی علم حسن بنا شود به مرقد تو گنبد طلا حسن کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن یا من اسمه دواء و ذکره شفاء حسن تو ناجی امامتی اگرچه خسته ای ولی امیر استقامتی وجود جود از تو و تو جوهر کرامتی چه رفعتی چه رعفتی چه هیبتی چه قامتی امید بی کسی من به عرصه قیامتی ببین صدات میزنم چقدر بی ریا حسن مگر تو قدرت و توان حیدری نداشتی چرا به کوچه فرصت دلاوری نداشتی ز کودکی به غیر دیده تری نداشتی شنیده ام به معرکه که یاوری نداشتی بمیرم ای امیر خسته لشکری نداشتی شکسته شد دلت ز دست سنگ آشنا حسن کریم آل فاطمه امام مجتبی حسن یا من اسمه دواء و ذکره شفاء حسن ای غصه مظلومی ات در انجمن ها مثل علی در جامعه تنهای تنها ای ماهی دریا برایت گریه کرده پیغمبر و زهرا برایت گریه کرده تا کنون لاجرعه از غم خورده ای تا کنون سیلی محکم خورده ای #امام_حسن_شعرروضه

در سوگ نبی جهان سیه می پوشد در سینه، دل از داغ حسن می جوشد از ماتم هشتمین امام معصوم هر شیعه ز درد، جام غم می نوشد.

خدا به طالع تان مُهر پادشاهي زد به سينه ي احدي دست رد نخواهي زد در آسمان سخاوت يگانه خورشيدي تمام زندگي ات را سه بار بخشيدي گدا ز كوي تو هرگز نرفته ناراضي عزيز فاطمه! ازبسكه دست و دل بازي مدينه شاهد حرفم : فقير سرگشته هميشه دست پر از محضر تو برگشته به لطف خنده تان شام غم سحر گردد نشد كه سائل تان نا اميد برگردد خدا به شهد لبت مزه ي رطب داده كريم آل محمد تو را لقب داده تبسم نمكينت چقدر شيرين است دواي درد يتيم و فقير و مسكين است خوشا به حال گدايي كه چون شما دارد در اين حرم چقدر او برو بيا دارد به هر مسافر بي سر پناه جا دادي به دست عاطفه حتي به سگ غذا دادي گره گشايي ات از كار خَلق،ارث علي است مقام اولي جود و بخششت ازلي است به حج خانه ي دلبر چه ساده مي رفتي همه سواره ولي تو، پياده مي رفتي شما ز بسكه كريم و گره گشا بودي دل كوير به فكر پياده ها بودي امام رأفت دوران بي مرامي ها نشسته اي سر يك سفره با جذامي ها خيال كن كه منم يك جذامي ام آقا نيازمند نگاه و سلامي ام آقا چقدر مثل علي از زمانه رنجيدي سلام داده، جواب سلام نشنيدي امام برهه ي تزويرهاي بسياري به وقت رفتن مسجد، زره به تن داري كريم شهر مدينه غريب افتادم به جان مادرت آقا، برس به فريادم خودت غريبي و با دردم آشنا هستي رفيق واقعي روزهاي بي دستي قسم به حُرمت اين ماه حق نگاهي كن به دست خالي اين مستحق نگاهي كن بگير دست مرا ، دست بسته ام آقا ضرر زدم به خودم، ورشكسته ام آقا دل از حساب قنوت تو سود مي گيرد دعاي دست رحيمت چه زود مي گيرد! براي مدح تو گويند شعر احساسي به واژه هاي «در» و«ميخ» و«كوچه» حساسي چه شد غرور تو آقا شكست در كوچه بگير دست مرا با خودت ببر كوچه چه شد كه بغض گلوگير گوشه گيرت كرد كدام حادثه اين گونه زود پيرت كرد چگونه اين همه غم در دل شما جا شد بگو كه عاقبت آن گوشواره پيدا شد؟ #امام_حسن_شعرروضه

بند اول  گفتم که عمر ماه صفر رو به آخر است  دیدم شروع محشر کبرای دیگر است  گردون شده سیاه و فضا پر زدود و آه  تاریک تر ز عرصة تاریک محشر است  گرد ملال بر رخ اسلام و مسلمین  اشک عزا به دیدة زهرای اطهر است  گفتم چه روی داده که زهرا زند به سر  دیدم که روز، روز عزای پیمبر است  پایان عمر سید و مولای کائنات  آغاز دور غربت زهرا و حیدر است  قرآن غریب و فاطمه از آن غریب تر  اسلام را سیاه به تن، خاک بر سر است  روی حسین مانده به دیوار بی کسی  چشم حسن به اشک دو چشم برادر است  ای دل بیا گریة زینب نظاره کن  مانند پیرهن جگر خویش پاره کن  بند دوم  زهرا به خانه و ملک الموت پشت در  از بهر قبض روح شریف پیامبر  از هیچ کس نکرده طلب اذن و ای عجب  بی اذن فاطمه ننهد پای پیش تر  با آن که بود داغ پدر سخت، فاطمه  در باز کرد و اشک فرو ریخت از بصر  یک چشم او به سوی اجل چشم دیگرش  محو نگاه آخر خود بود بر پدر  اشک حسن چکیده به رخسار مصطفی  روی حسین بر روی قلب پیامبر  دیگر نداشت جان که کند هر دو را سوار  بر روی دوش خویش به هر کوی و هر گذر  زد بوسه ها به حلق حسین و لب حسن  از جان و دل گرفت چو جان هر دو را به بر  هر لحظه یاد کرد به افسوس و اشک و آه  گاهی ز طشت و گاه ز گودال قتلگاه  بند سوم  پیغمبری که دید ستم های بی شمار  از کس نخواست اجر رسالت به روزگار  چون ارتحال یافت خلایق شدند جمع  تا هدیه ای دهند به زهرای داغدار  گویا نداشت شهر مدینه درخت گل  کآن را کنند در قدم فاطمه نثار  بر دوش بار هیزمشان جای دسته گل  رنگ شرارت از رخشان بود آشکار  بابی که بود زائر آن سید رسل  آتش زدند عاقبت آن قوم نا به کار  بر روی دست و سینة آن بضعة الرسول  تقدیم شد سه لوحه به عنوان افتخار  سیلی و تازیانه و ضرب غلاف تیغ  ای دل بگیر آتش و ای دیده خون ببار  آید صدای فاطمه از پشت در به گوش  تا صبح روز حشر مباد این صدا خموش  بند چهارم  دردا که بعد فاطمه روز حسن رسید  روز ملال و غصه و رنج و محن رسید  از زهر همسرش جگرش پاره پاره شد  بس تیرها که لحظة دفنش به تن رسد  بعد از حسن به نیزه عیان شد سر حسین  بیش از هزار زخم ورا بر بدن رسید  بر پیکری که بود پر از بوسة رسول  از گرد و خاک و نیزه شکسته کفن رسید  از جامه های یوسف کرببلا فقط  بر زینب ستم زده یک پیرهن رسید  پاداش آن نصایح زیبا از آن گروه  تیرش درون سینه، سنان بر دهن رسید  "میثم" بگو به فاطمه زآن خیمه ها که سوخت  یک کربلا شرارة آتش به من رسید  مرثیه خوان خامس آل عبا منم  در خیمه های سوخته اش سوخت دامنم  #پیامبر_شعرروضه #امام_حسن_شعرروضه

جگرم یاد حسین ریخت بهم یابن الشبیب زخم شد؛ از غم او پلکِ ترم یابن الشبیب تهِ گودال که جای پسرِ زهرا نیست جای قرآن که به زیر سم مرکب ها نیست پیرُهن از تن بیسر شده در آوردند بی کفن در وسط دشت رهایش کردند حرمت مهریه مادر سادات شکست آب می خواست ولی نیزه دهانش را بست جد مظلوم مرا با لب عطشان کشتند مادرش دید و به گیسوی پریشان کشتند ناله زد مادر ما دست به مویش نزنید با تَهِ خنجر خود ضربه به رویش نزنید خبر از حرمت بوسیدن مادر دارید؟ پای خود را زلبان پسرم بر دارید قاسم نعمتی #امام_رضا_شعر_روضه

 غارت زده منم که کنارت نشسته ام غارت زده منم که ز داغت شکسته ام غارت زده منم که تو را خاک می کنم داداش تابوت تو رو زِ خون تنت پاک می کنم غارت زده منم که زِ داغ برادرم می ریزم از کنارِ تنت خاک بر سرم غارت زده منم چه کنم با جنازه ات ای وای ریخته بر زمین خون تازه ات غارت زده منم که زِ کف داده صبر را با دست خویش کنده برای تو قبر را من را به داغ تو غارت نموده اند  نه کربلا وکوفه نه در شام برادرم داغی که رفتن تو روی سینه ام گذاشت باور کنید سختتر شده از غارتِ حرم #امام_حسن_شعرروضه

#مکشوف حرف ناگفته چشمان ترش بسیار است اشک او راوی یک عمر غم و آزار است روز و شب گریه کن روضه ی یک مسمار است قلب او زخمی از ضرب در و دیوار است   داغهایی که کشیده است همه معروف است پس ببخشید اگر روضه من مکشوف است   در نماز شب و هنگام دعا می گرید صبح با گریه او باد صبا می گرید یاد آن کوچه و بی چون و چرا می گرید بعد چل سال بیادش همه جا می گرید   قصد این بار من از شعر که آقا بوده قسمت انگار کمی روضه زهرا بوده   زهر در تن نه که از غم جگرش می سوزد یاد مادر که بیفتد به سرش می سوزد غرق آتش در و پروانه پرش می سوزد از همان روز حسن با پدرش می سوزد   کودکی بود ولی رنج پدر پیرش کرد غم مادر دگر از زندگی اش سیرش کرد   نه فقط زخم زبان از همه مردم بوده زهر در بین غم و غربت او گم بوده قاتلش آتش و آن خانه و هیزم بوده دست سنگین همان کافر دوم بوده   ابتدا چادر مشکی حرم سوخته بود بعد هم تیر کفن را به بدن دوخته بود   داشت آن روز به لب روضه ای از سر می خواند قصه درد و غم و غربتِ حیدر می خواند داشت از سوز جگر روضه مادر می خواند بعد هم روضه جانسوز برادر می خواند   چشمش افتاد به چشمان برادر، با آه گفت لا یوم کیومک به ابا عبدا...   ((دل من دست خودش نیست اگر می شکند)) قصه کرببلای تو کمر می شکند دل زینب هم از آن رنج سفر می شکند بر سر دیدن تو شام چه سر می شکند   صوت قرآن تو در شام شنیدن دارد چوب دست از لب و دندانت اگر بردارد   مهدی چراغ زاده #امام_حسن_شعرروضه

💐✨⭐️✨🌟✨⭐️✨💐 #بحارالاشعار #امام_حسن__ع__روضه باید به پای عشق حسن جان فدا کنیم در عمق سینه ها حسنیه به پا کنیم باید برای اینکه محب حسن شدیم روزی هزار مرتبه شکر خدا کنیم هرچند با مزار غمش خو گرفته ایم اما بنا شود حرمش را بنا کنیم در شیوه مهندسی سازه حرم بر آستان قدس رضا اقتدا کنیم گلدسته ، برج ساعت و نقاره خانه و.. یک صحن جامع حسنی دست و پا کنیم ما یاکریم خاکی اطراف قبرتو ایوب از قبیل مریدان صبر تو ای دست توبه روی سرم از قدیم ها شیوا ترین تکلم قوم کلیم ها دست توسلم ، قسم نیمه های شب معنای ذکر یا حسن و یا کریم ها شان نزول سوره والای کوثری درمانده از بیان مقامت فهیم ها تو عشق مادری و منم عاشق شما ما را نوشته اند به پای کریم ها هرکس تعلقی به مکانی گرفته است ماهم شدیم پای نگاهت مقیم ها ما یاکریم خاکی اطراف قبرتو ایوب از قبیل مریدان صبر تو از بس ز سینه آه شرر بار میکشی من را به سمت روضه به اجبار میکشی مسجد، محله ،مردم بیگانه جای خود حتی میان خانه ات از یار میکشی هرچند سنی از تو گذشته ولی هنوز از خاطرات کودکی آزار میکشی اصلا تو هرچه میکشی از بعد کوچه و از ضربه های سیلی و دیوار میکشی عادت نداشتی بکشی دست مادرت اما میان کوچه به ناچار میکشی ما یاکریم خاکی اطراف قبرتو ایوب از قبیل مریدان صبر ت امام حسن (ع) روضه #امام_حسن_شعرروضه r

#شب_های_جمعه_می_گیرم_هواتو شب های جمعه می گیرم هواتو اشک غریبی می ریزم براتو بیچاره اونکه حرم رو ندیده بیچاره تر اونکه دید کربلاتو آه امون از غریبی، صبوری آه چه جوری بسازم با دوری شاه کرامت کجا تو کجا من این کربلایت چه ها کرده با من اشکای زهرا، تو صحرا براتو شب های جمعه صبوری برا من بیچاره اونکه حرم رو ندیده بیچاره تر اونکه دید کربلاتو آه حرم باز پر از بوی سیبه آه خدایا حسینم غریبه #امام_حسین_زمزمه

عبا به روی سر خود کشید و هِی اُفتاد همینکه زهر جگر را درید و هِی اُفتاد سرِ مبارک و چشمان تار و سنگِ مسیر میانِ راه زمین را ندید و هِی اُفتاد چه کرده با جگرش زهر، مادرش می‌دید چگونه تا درِ حجره رسید و هِی اُفتاد گرفته بود اباصلت از بغلهایش نشست و پاشُد و آهی کشید و هِی اُفتاد برای زهر نه، در کوچه یادِ مادر بود صدای ناله‌ی زهرا شنید و هِی اُفتاد گذاشت دست به در ، میخِ شعله‌ور را دید گذاشت دست به پهلو خمید و هِی اُفتاد رضا نبود حسن بود و پاره‌های جگر به خاک ، خون زِ لبانش چکید هِی اُفتاد به یادِ روضه‌ی یابن الشبیب و یادِ سر و لباس کهنه و آنکه برید و … هِی اُفتاد زِ خیمه تا به بلندی ، زِ تل سویِ گودال چقدر عمه‌ی ما هِی دوید و هِی اُفتاد نکرد رحم حرامی به طفلِ بی بابا که پابرهنه دوید و بُرید و هِی اُفتاد به من دهید که سر را برایتان ببَرم شما که هِی نوکِ نیزه زدید و هِی اُفتاد  حسن لطفی #امام_رضا_شعر_روضه

آمدی در خاک ایران،خاک ایران سبز شد از جنوب کشور من تا خراسان سبز شد ردِّ پایت شد مسیر رودهای بی قرار هر کجا که آمدی حتی بیابان سبز شد می شود ردِّ تو را در نقشه ها ترسیم کرد چون به هرجایی که باریده‌ست باران،سبز شد خواستم دورت بگردم در خیابان رضا تا که گفتم السلام، از دور میدان سبز شد در خیابانِ رضا پشت چراغِ قرمزش بارها تا هشت خواندیم و خیابان سبز شد بارها دیدم که مادر از زیارت آمد و تاک پیر خانه‌ی ما در زمستان سبز شد گندم پس مانده‌های کفترانت را شبی ریختم در سفره دیدم صبح از آن نان سبز شد روضه‌ی انگور می آمد به گوشم من خودم در شب سی صفر دیدم که ایوان سبز شد دست در انگور بردی رنگ مشهد سرخ شد بعد از آن خورشید هر صبحی که سر زد سرخ شد گشت جدش رو سپید آن جا که با یک خوشه زهر هشتمین پیغمبر آل محمد سرخ شد مثل جدّش منتقم می خواست پس با این دلیل تا همیشه پرچم بالای گنبد سرخ شد مثل زهرا مادرش در اتفاق کوچه ها رنگ رفتن شد کبود و رنگ آمد سرخ شد در میان کوچه‌ها دستار بر سر زرد شد دست بر در زد به سرعت چهره ی در زرد شد زهر از بس که قوی بود و امام از بس لطیف زهر چون رد شد همه دیدند حنجر زرد شد در غلاف و در مصاف، این گشت روضه، هرکجا؛ راویان گفتند حنجر، روی خنجر زرد شد سرخ بود و زرد بود و مرد کم کم شد کبود گفت یا زهرا رضا و بعد از آن دم شد کبود با نبی و با حسن با یا علی موسی الرضا پیش غم های صفر ماه محرم شد کبود گوییا رنگین کمانی می رود زیرا به زهر؛ هم سپید و سرخ و زرد این مرد شد هم شد کبود از خراسان روضه خیلی دور شد یابن‌الشبیب زهر وقتی قاطی انگور شد یابن‌الشبیب اشک در چشمان آقا حلقه زد آنجا که گفت حال و روز جدِّ ما ناجور شد یابن‌الشبیب در هجوم تیر‌ها و نیزه‌ها گم شد تنش در میان سنگ‌ها محصور شد یابن‌الشبیب در میان علقمه عباس از بس تیر خورد پیکرش چون کندوی زنبور شد یابن‌الشبیب حرف حرفِ جنگ بود اما پس از عباس ما حرف دشمن نیز حرف زور شد یابن‌الشبیب آه زجرآورترین جای سفر آنجاست که زجر، شب بر جستجو مٲمور شد یابن‌الشبیب عمه هرجایی به دشمن رو نمی‌زد پیش زجر؛ در بیابان عاقبت مجبور شد یابن‌الشبیب #شعر_شهادت_امام_رضا #دهه_آخر_صفر #مهدی_رحیمی_زمستان @hadithashk #امام_رضا_شعر_روضه

اَلا امام غریبان، سلام یا سلطان امید قلب ضعیفان، سلام یا سلطان من و گدایی این در، تو و سخا آقا نظر به حالِ گدایان، سلام یا سلطان خوشا غلامیِ دربارِ حضرتت، یک عمر تو و عطا به غلامان سلام یا سلطان منم که نوکرِ کوی شهِ خراسانم تویی تو شاه خراسان سلام یا سلطان به جان نثاري تان مفتخر شدن زیباست مرا بخوان ز شهیدان سلام یا سلطان گناهکارم اگر، ای رضا تُرا دارم منم ز خیلِ محبان سلام یا سلطان اگر اجازه دهی یک حرم بیایم باز بگویم از دل و از جان سلام یا سلطان به صحن صحنِ حریمت طواف باید کرد به ذکرِ نابِ رضا جان سلام یا سلطان ضیافت تو بهشتِ همیشۀ احباب که من شدم بتو مهمان سلام یا سلطان رئوفی و به دل آشفتگان نظر داری الا امامِ رئوفان سلام یا سلطان «نوشته بر درِ جنت به خطّ نورانی» بگو به روضۀ رضوان سلام یا سلطان هر آنکه کرب و بلا ، اربعین نشد رزقش بگوید از دلِ سوزان سلام یا سلطان برای جدِّ غریبت که پلکِ تو شد زخم شده محبِّ تو گریان سلام یا سلطان غمِ اسیری زینب، غمِ یتیمان هم ترا نموده پریشان سلام یا سلطان به انتقامِ غریبان دعا کن ای آقا عزیز عترت و قرآن سلام یا سلطان محمود ژولیده #امام_رضا_شعر_روضه

زانویِ خسته اش تکان میخورد پیکرش را کشان کشان میبُرد چند باری میانِ راه،افتاد گفت یا فاطمه به راه افتاد هردو دستش به پهلویش دارد عرقِ سرد بر رویش دارد تا که لرزه به پیکرش افتاد وای،عمامه از سرش افتاد تار می دید دیدگان ترش گوئیا ریخته بهم جگرش با لبِ آستین چنان زهرا پاک میکرد خونِ لبها را برزمین میکشید پایش را جمع میکرد هِی عبایش را یک نگاهی به دور وبر انداخت اشکی از دیدگانِ تر انداخت تا که بر آستانِ حجره رسید جگرش پاره بود ناله کشید کاسة صبرِ عالمین شکست همه درهایِ حجره را تا بست زیر لب گفت : آه «أین جواد» سرِ پا بود یک دفه افتاد فرش ها را یکی یکی تا زد تا گلویش لباس بالا زد سینه اش را به خاکِ سرد گذاشت یک مزاحم به رویِ سینه نداشت گردوخاکی بپاست در حجره صحنة کربلاست در حجره دست وپا میزد وکنار ِ تنش نیزه جا وانکرد در دهنش کربلا جَدِ او چه بد جان داد وسط نیزه دارها افتاد یک نفر زد لگد به پهلویش یک نفر پا گذاشت بر رویش یک نفر آستین خود تا زد گوشه هایِ رداش بالازد رویِ کُرسیِ عرش زانو زد پنجه اول میانِ گیسو زد خنجرش را گذاشت زیرِ گلو وحده لااله الاهو این گلو جایِ بوسة نبی است حرز آن اشکهایِ زینبی است هرچه خنجرکشید و باز کشید جایِ لبهایِ خواهرش نبُرید روضه را تا کنار عرش کشاند وای ،جسمِ حسین برگرداند گیسویِ مادری بهم می ریخت حالتِ حنجری بهم می ریخت کار بالاگرفت ای مردم وای از ضربة دوازدهم شکل رگها که نامرتب شد این سخن دلخوریِ زینب شد کاش در بین تان مسلمان بود ذبح ِ از پشتِ سر حلال نبود قاسم نعمتی #امام_رضا_شعر_روضه