#رمان #رایحہ_ے_محراب #قسمت_نهم انگشتش رو به نشونه ی تهدید باال آورد و گفت: - بهت گفتم یا نه؟ من هر چیزی رو که تا حاال خواستم به دست آوردم، تو رو هم می خوام و به دستت هم میارم. - هه، خواب دیدی خیر باشه. - خواهیم دید. - می دونی چیه؟ چرا حالیت نیست من دوستت ندارم؟ اصال من حاال حاالها قصد ازدواج ندارم. - بای هانی. منتظر حرکت بعدی من باش. با حرص رفتنش رو نگاه کردم، احمق روانی. همون وقت گوشیم رو از جیب پالتوم درآوردم و با مامان تماس گرفتم. - الو؟ - گفتم چطور شد حالم رو پرسیدی و برات مهم شد که بهم خوش می گذره یا نه، پس پیش دوستاتی و داری ظاهر￾سالم ملیسا جان. چطوری؟ خوش می گذره ؟ مهلقا جان ملیسا بهت سالم می رسونه. سازی می کنی؟ - جانم مامان؟ بگو گلم. - خدا رو شکر نمردیم و این طور حرف زدنت رو هم شنیدیم. اوکی من زیاد مزاحم وقت شریف و گران بهاتون نمی شم، فقط می خواستم بهت بگم پات رو از کفش من بکش بیرون و تو زندگی من دخالت نکن. اگه یه بار دیگه آرشام رو دور و برم ببینم بد می بینی و به قول خودت آبروت جلوی مهلقا جونت می ره. مامان که کامال مشخص بود نمی تونه درست صحبت کنه و مثل یه آتشفشان خاموشه گفت: - باشه، بعدا در موردش صحبت می کنیم، بای. حتی منتظر نشد جوابش رو بدم و قطع کرد و من با سردردی که ناگهانی سراغم اومد به سمت کولم تو اتوبوس حرکت کردم تا یه قرص نوافن بخورم. همین که وارد اتوبوس شدم یه راست سمت کیفم رفتم و یه نوافن انداختم باال و با چای توی فالکس یلدا قورت دادم. در مسیر برگشت پیش بچه ها، با دیدن متین که داخل کافی شاپ نشسته بود وارد شدم و مثل دخترای مؤدب گفتم: - اجازه هست این جا بشینم؟ متین که تازه متوجه حضور من شده بود کمی خودش رو جمع و جور کرد و گفت: #ادامه دارد... 🍃❤️🍃❤️🍃❤️🍃❤️🍃❤️🍃 #نویسنده:الف_ستاری