⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_252 با رفتنش چیزی عوض نشد، نفس عمیق کشیدم اما اشکام بند نیومد... این ماجرای غم انگیز سر دراز داشت، مگه میشد به این راحتی باهاش کنار اومد، مگه میشد امشب و فراموش کرد؛ مگه میشد عشقی که هیچوقت از بین نمیرفت و نادیده گرفت؟ محال بود... محال! غرق افکاری که حالم و بدتر میکرد اشک هام و پاک میکردم که با شنیدن صدای زنگ گوشیم دوباره بینیم و بالا کشیدم و گوشیم و از تو جیبم بیرون آوردم و با دیدن همون شماره ای که گرشا باهام تماس گرفته بود آه از نهادم بلند شد... بهش گفته بودم بره و حالا پشت خط بود، نمیدونستم ... دیگه نمیدونستم باید بهش چی بگم که جوابی ندادم و تماس قطع شد و اما طولی نکشید که دوباره صدای زنگ گوشیم بلند شد ، انگار قصد بیخیال شدن نداشت که با همون صدای گرفته ، طلبکارانه جواب دادم: _مگه نگفتم... هنوز جملم به وسطاش هم نرسیده بود که صدای مردونه ناآشنایی گوشم و پر کرد: _الو... این آقا که مسافر منه حالش یهو بد شده من دارم میرسونمش بیمارستان ، با گوشی من با شما تماس گرفته بود گفتم خبرتون کنم! با شنیدن حرفهاش حتی پلک زدن روهم یادم رفت و فقط پرسیدم: _چیشده؟ میبردیش کدوم بیمارستان؟ اسم بیمارستان و که گفت گوشی و قطع کردم، قلبم داشت از جا کنده میشد و تو اومد و رفت ماشینها با چشمهام دنبال سحر میگشتم که بالاخره سر و کلش پیداشد، این بار اون بود که در و باز میکرد و من بودم که بی معطلی ازش میخواستم بریم... بریم به بیمارستانی که اسمش و میدونستم و نمیدونستم کجاست! حدودا نیم ساعتی طول کشید تا رسیدیم، جلوتر از سحر تو بیمارستان راه افتادم... دل تو دلم نبود، نمیدونستم چیشده، نمیدونستم چرا حالش بد شده و داشتم به سمت پذیرش میرفتم که با دیدن راننده تاکسی مسیرم عوض شد و سریع خودم و به اون مرد میانسال رسوندم، با دیدنم قبل از اینکه فرصت کنه چیزی بگه من  پرسیدم: _گرشا کجاست؟ از دیدن صورتم حیرون موند و لب زد: _اتاق ته راهرو... تا رسیدن به اون اتاق هزار بار مردم و زنده شدم، تنم سرد تر از قبل شد و با رسیدن به اتاق و دیدن گرشا بالاخره تونستم نفسی بکشم! رو یکی از تخت های توی اتاق دراز کشیده بود و دکتر و پرستار بالای سرش بودن، چشمهاش بسته بود و اونها در حال چک کردن وضعیتش بودن که با استرس نگاهشون کردم و تا خواستم برم داخل اتاق پرستار به سمتم چرخید: _شما اینجا چیکار میکنید؟ ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_253 جواب این سوالش و ندادم و خیره به گرشا گفتم: _حالش چطوره؟ این بار قبل از اینکه اون بخواد چیزی بگه دکتر نسبتا جوونی که بالاسر گرشا بود گفت: _شما با این آقا نسبتی دارید؟ سکوت که کردم ادامه داد: _کسی که آوردش بیمارستان گفت از تهران تا اینجا همراهش بوده ولی من بعید میدونم ایشون بااین حالش حتی از بیمارستان مرخص شده باشه و موندم چطوری این همه راه و تا شیراز اومده! غم دنیا واسه چندمین بار تو دلم جمع شد، پس هنوز زخم خودش خوب نشده بود و من یه زخم جدید بهش هدیه کرده بودم! جلوتر رفتم و گفتم: _حالش چطوره؟ دکتر شونه بالا انداخت: _فقط میتونم بگم این آقا حتما از جونش سیر شده که بااین وضع به جای استراحت کردن هوس سفر به سرش زده! دکتر از هیچ چیز خبر نداشت و‌حرفهاش فقط داشت نگران ترم میکرد که تکرار کردم: _لطفا بهم بگید حالش چطوره؟ چیشده؟ نگاهش و‌بین من و گرشا چرخوند و‌خیره بهم گفت: _جراحی که رو پاش انجام شده نیاز به حداقل دو هفته استراحت داره، دست شکستش نیاز به مراقبت داره! لب زدم: _من باید چیکار کنم؟ قیافه متفکرانه ای به خودش گرفت: _ باید تحت نظر باشه، بخاطر ضعف جسمانی و افت فشار از حال رفته و امشب و صد درصد باید اینجا بمونه، علاوه براین به هیچ وجه نباید بااین پا حرکت کنه وگرنه نه تنها نتیجه عمل عکس میشه بلکه مشکلات خیلی خیلی جدی براش به وجود میاد و ممکنه دیگه نتونه بااین پا مثل سابق راه بره! مو‌به تنم سیخ شد... نباید اتفاقی براش میفتاد... باید خوب میشد... تموم زخم هاش تموم دردهاش باید ترمیم میشد که گفتم: _من میتونم پیشش بمونم؟ ازش مراقبت میکنم! سری به نشونه تایید تکون داد: _بله، لطفا مراقبش باشید که بعد از بیدار شدن هوس جابه جایی به سرش نزنه! زیرلب چشمی گفتم و دکتر اولین جملش و تکرار کرد: _نگفتید شما چه نسبتی باهاش دارید؟ بغضم و قورت دادم و سعی کردم خودم و آروم نشون بدم هرچند که میدونم ممکن نبود: _نامزدمه! ابرویی بالا انداخت و بعد از چند ثانیه همراه اون پرستار از اتاق بیرون زد... با رفتنشون خودم و به تخت گرشا نزدیک تر کردم، بالاسرش که ایستادم و نظاره گر رنگ پریده صورتش شدم قلبم به درد اومد، حال اون خیلی بدتر از من بود! نفس عمیقی کشیدم، حالا موهای مشکیش بلند تر شده بود درست مثل ریش هاش، گوشه ابروهای پرپشت و مردونش رد شکستگی به جا بود و مژه های مشکی بلندش با وجود بسته بودن چشمهاش، همچنان خودنمایی میکردن! یه دل سیر نگاهش کردم، حتی فرصت داشتم به خط و خش های نه چندان کم صورت و بدنش هم نگاه کنم و واسه چندمین بار تو همین چند دقیقه از هومن بیزار تر و متنفرتر بشم... اون عوضی بد بلایی سر گرشا آورده بود... اون عوضی خودخواه! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

🍂🍂🍂🍂🍂🍂 💫🍂🍂🍂🍂 💅💫🍂🍂 🍂🍂🍂 🍂🍂 🍂 #استاد_مغرور #دانشجوی_شیطون #پارت426 و دوتایی خندیدیم و این بار پونه گفت: و بارش نسبت به حاج آقا حل شد؟ با شروع به یول خوردن گوشی اوهوم می گفتم و همزمان صدای شیما تو گوشی پیچید مطابق حدسم شیما بازهم از حاملگیش میگفت و کلی واسم ناز میکرد که سخته وال و بل یکی نبود بهش بگه اگه تو یه قلو حامله ای و قراره به پسر به این دنیا بیاری، من دو قلو حامله بودم و انقدر هم نق نزدم پونه رو رسوندم و بعد هم رفتم خونه و یکی دو ساعت بعد هم سر و کله عماد پیدا شد. کلید و تو قفل خونه چرخوند و مثل تموم روزهایی که از زندگیمون میگذشت با لبخند اومد تو خونه و اول از همه لیدا و ترانه رو بوسید و بعد اومد سمت منی که واسه استقبالش ازش از آشپزخونه اومده بودم بیرون کارآگاه گجت چطورن؟ با چرب زبونی جواب دادم خوبن و در حال آشپزی برای همسر! با چشمای ریز شده نگاهم کرد این چه کاری بود که امروز کردی؟ راه رفتم تو آشپزخونه تو که افتخار نمیدادی مارو به کلاسات دعوت کنی ماهم مجبور شدیم خودمون بیایم صداش و از فاصله ی دورتری میشنیدم انگار داشت میرفت تو اتاق بالاخره که اومدین و چه روزی هم ساختین برامون و بعد هم صدای خنده هاش تو خونه پیچید که حرفی نزدم و به سرخ کردن کوکوهام رسیدم. دیگه واسه خودم به پارچه خانم شده بودم و دست پختی پیدا کرده بودم که بیا و ببین میز شام و چیدم و بعد از سیر کردن بچه ها منتظر عماد نشستم رو همون صندلی میز غذا خوری مه همیشه مینشستم و خیلی طول نکشید تا عماد اومد و روبه روم نشست به به حاج خانم چه کرده و به ظرف کوکو و گوجه و خیار شور اشاره کرد که چشم زیز کردم و گفتم: بخور و خدات و شکر کن وه حالت متفکرانه ای به خودش گرفت و همینطور که زل زده بود. دارم فکر میکنم که از کجا شروع کنم ظرف کوکو رو برداشتم و همینطور که چند تا کوکو میذاشتم تو بشقابش گفتم: خودت و مسخره کن! متعجب از کارم گفت: مسخره چیه شاید من میخواستم از تو شروع کنم پارت اول رمان 👇 https://eitaa.com/laqe_jigh/13005 🍂 🍂🍂 🍂🍂🍂♡ @laqe_jigh ♡ 💫🍂🍂🍂 💅💫🍂🍂🍂 🍂🍂🍂🍂🍂🍂

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_254 با نفس عمیقی اتاق و ترک کردم، سحر منتظر بیرون ایستاده بود که با دیدنم به سمتم اومد و گفت: _چیشد؟ جواب دادم: _باید تحت نظر باشه، باید امشب پیشش بمونم! چشماش گرد شد: _دیوونه شدی؟ بمونی پیشش؟ سرم و‌آروم تکون دادم: _میمونم، تو‌ برو خونتون برو‌ خاله رو‌راضی کن که به همه بگه من امشب و‌اونجام،باشه سحر؟ با شنیدن همین یه جمله رنگش پرید: _مگه میشه؟ مگه مامانم قبول میکنه؟ چشمام و‌بستم و‌دوباره باز کردم: _مسئولیتش پای خودم، هرچی که شد پای خودم فقط یه امشب و‌هوای من و‌داشته باش نزار دایی یاسر چیزی بفهمه که اگه بفهمه داستان میشه نفسش و‌فوت کرد تو‌صورتم: _مطمئن نیستم سعی میکنم مامانم و‌راضی کنم ولی بهتر نیست بامن بیای بریم؟ حرفش و‌ رد کردم: _نمیتونم، اون بخاطر من تااینجا اومده بخاطر من به این حال افتاده نامردیه که اینطوری بزارم و‌ برم دستم و تو دستش گرفت : _پس من میرم، مراقب خودت باش! لبخندی تحویلش دادم و تا وقتی از دیدم خارج بشه نظاره گر خروجش از این راهرو شدم و‌ بعد به اتاق برگشتم. اتاقی که اون سمتش یه مرد جوون دیگه بستری بود و با وجود دراز کش بودنش رو‌تخت بیمارستان حسابی داشت چشمام و‌درمیاورد که اخم شدیدی بهش کردم و‌ دوباره از اتاق بیرون زدم، باید اتاق گرشارو‌عوض میکردم و‌با خیال راحت تو یه اتاق خالی از بیمار ازش مراقبت میکردم که همینطور هم شد و البته اون مریض به اتاق دیگه ای انتقال داده شد... حالا به جز من و‌گرشا کسی اینجا نبود که چرخی تو‌اتاق زدم و بعد از انداختن نگاهی به گرشایی که همچنان چشمهاش بسته بود روی صندلی کنارش نشستم، تا چشم باز نمیکرد، تا پلک نمیزد قصد خوابیدن نداشتم، نمیتونستم بخوابم دلم هم نمیخواست بخوابم، من اینجا بودم تا مراقبش باشم، تا کاری کنم که از این وضع بیرون بیاد، که بخاطرم درد بیشتری نکشه! از روی صندلی بلند شدم و پتوش و‌مرتب کردم، اتاق سرد نبود اما وسواس به خرج دادم گرشا باید خوب استراحت میکرد! موهای بلندش که روی پیشونیش ریخته بود و بالا زدم و‌ واسه دوباره نشستن سر چرخوندم که یه دفعه صداش، صدای گرفتش گوشم و‌پر کرد: _تو‌ که رفته بودی، حالا... دوباره رو‌کردم به سمتش، چشم باز کرده بود و سنگین پلک میرد که نزاشتم حرفش و‌ ادامه بده‌ و لب زدم: _حالت خوب نیست، استراحت کن! ساکت نموند: _بعد از اون حرفا من و آوردی اینجا؟ و‌نگاهش و بین سرم دستش و فضای اتاق چرخوند و‌ادامه داد: _آوردیم بیمارستان و‌نگران حالمی؟ خیره تو‌چشماش با صدایی که از بغض میلرزید جواب دادم: _هیچی نگو... فقط به فکر خودت باش! پوزخندی گوشه لبهای خشکیدش نشست و‌رو ازم گرفت: _این حرفتم مثل باقی حرفهات باید قبول کنم؟ بازم من حق انتخاب ،حق اعتراض ندارم؟ تخت و‌ دور زدم و تو‌دیدش قرار گرفتم: _حق نداری بخاطر من خودت و‌ عذاب بدی، حق نداری! گفتم و‌بی اختیار قطره اشکی از گوشه چشمهام غلتید و‌ مسیر گونم و‌طی کرد که صدای نفس کشیدنش بلند شد و‌دستش و بالا آورد و با سر انگشتاش قطره های اشکم و‌مهار کرد: _توهم... تو هم حق گریه کردن نداری! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_255 عقب رفتم و‌گفتم: _پس چرا... چرا کاری میکنی که به گریه بیفتم؟ چرا تا اینجا اومدی؟ اصلا تو... تو‌ از بیمارستان مرخص شدی یا فرار کردی و‌ اومدی اینجا؟ سیبک گلوش بالا و‌پایین شد: _حتی اگه صد روزم تو‌ اون بیمارستان کوفتی بستری میموندم فایده ای نداشت نیم‌نگاه گذرایی بهم انداخت و‌ادامه داد: _تا نمیدیدمت آروم نمیگرفتم، حالاهم برنمیگردم، نمیتونم برگردم! دوباره جلو ‌رفتم و‌تو‌صورتش پرسیدم: _چرا؟ چرا داری بااین کارات هردومون و‌اذیت میکنی؟ چشماش گرد شد: _من نمیخوام اذیتت کنم! ابرو بالا انداختم: _پس چی؟ داری چیکار میکنی؟ پلکی زد: _من فقط... فقط نمیخوام دوباره از دستت بدم همین! قلبم به طپش های نامنظم افتاد، تموم حرف من هم همین بود... نمیخواستم از دستش بدم! سکوتم که طولانی شد ادامه داد: _و‌ باور نمیکنم که تو قید همه چی و‌ زده باشی، من مطمئنم داری یه چیزی و‌ازم پنهون میکنی، یه چیزی که ازش میترسی و‌من حدس میزنم اون چیه، تو داری همه این کارارو بخاطر هومن میکنی نه؟ همه ترست از اون بی شرفه نه؟ بزاق دهنم و به سختی قورت دادم، اگه میدونست پای هومن در میونه پس چرا؟ چرا داشت هردومون و‌به دردسر مینداخت؟ جوابی برای سوالهام نداشتم که لب زدم: _به فرض که همین باشه، پس نه ادامه دادن این حرفها درسته، نه اینجا بودنت! و ازش فاصله گرفتم: _من میرم بیرون... همینکه خواستم قدم بردارم واسه خروج از اتاق نیمخیز شد و با صدای نسبتا بلندی گفت: _هیچ دلیلی وجود نداره که تو‌از اون کثافت بترسی، که چشم ببندی رو هرچی که بینمون بوده، تو دیگه از اون جدا شدی تو و اون دیگه هیچ ربطی بهم ندارید یاسمن! کلافه جواب دادم: _داریم، من تا همیشه به هومن ربط دارم چون زنش بودم! چون اون هومن فروزانِ و‌ تو‌میدونی این یعنی چی! این بار دیگه نموندم و‌تند تند قدم برداشتم به سمت در اتاق و‌ بازش کردم اما هنوز بیرون نرفته بودم که دوباره صداش فضای اتاق و گوشم و‌پر کرد: _اگه همه حرفات بخاطر ترس از هومنه لازم نیست پا بزاری رو‌دل هر جفتمون، ما میتونیم باهم بریم... بریم یه جایی که اسمی و خبری از هومن نباشه...! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_256 با شنیدن این جملش انقدر شوکه شدم که قید بیرون رفتن از اتاق و زدم و با دهن باز مونده به سمتش برگشتم: _بریم؟ کجا بریم؟ تن صداش پایین اومد: _هرجایی که تو با خیال راحت بتونی زندگي کنی، هرجایی که خبری از گذشته نباشه! پوزخندی زدم: _گذشته من و تو اینجوری پاک نمیشه، من و تو اینطوری در امون نمیمونیم! حرفم و رد کرد: _یاسمن تو از خیلی چیزا خبر نداری جلوتر رفتم : _از چی؟ من از چی خبر ندارم؟ جواب داد: _از کارهای هومن! چشم که ریز کردم ادامه داد: _پلیس دنبال دستگیری هومنه، خیلی طول نمیکشه که بگیرنش که دیگه اثری ازش نمونه! چشمام گرد شد: _بگیرنش؟ چرا؟ نفسی کشید: _چون هومن یه قاچاقچی ماهره، یکی که بخاطر پدرش تا الان دستگیر نشده و حالا با در اومدن گند کارهاش دیگه نمیتونه رئیس باندی باشه که در کمال آرامش دخترای مردم و گول میزنن و بفرستن اونور... با شنیدن حرفهاش حتی پلک زدن و فراموش کردم، باورم نمیشد و حسابی شوکه شده بودم : _یعنی هومن قاچاق آدم... نذاشت حرفم تموم شه : _آره،من تموم این مدت دنبال نزدیک شدن بهش بودم و حتی بعد از اخراجم بازم دنبالش بودم، کار هومن تمومه یاسمن! دستم و تو صورتم کشیدم، تموم مدتی که حضور نحسش تو زندگیم بود مشغول کثافت کاری بود و من نفهمیده بودم؟ با بلند شدن صدای نفس کشیدن هام ادامه داد: _حالا دوباره به حرفم فکر کن، ما میتونیم بریم یه گوشه کناری تا... این بار من بودم که مانع تموم شدن حرفهای گرشا میشدم: _همه چی هومن نیست، هیچکس دلش نمیخواد من و تو رو کنار هم ببینه، نه خانواده من نه خانواده تو... لب زد: _پس دل من چی؟ دل تویی که حتی وقتی داشتی میگفتی اون حرفها از ته دلته چشمات همه چیز و لو میداد چی؟ سرم و به اطراف تکون دادم: _حالت که خوب شد برگرد تهران! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_257 نگاهم که به ساعت افتاد از 12شب میگذشت که خمیازه ای کشیدم و رو صندلی کنار تختش نشستم و همزمان صداش و شنیدم: _حالمم خوب شه برنمیگردم تهران! نگاه چپ چپم و بهش دوختم : _برمیگردی! نوچی گفت: _برنمیگردم، من بدون تو هیچ جا نمیرم! خسته از سر و کله زدن باهاش زیر لب غر زدم: _بسکه لجبازی! و البته برخلاف تصوراتم که فکر میکردم صدام به گوشش نمیرسه، صدام و شنید و بعد از کلی بحث، خندید: _تو اسمش و بزار لجبازی! ابرو بالا انداختم: _فکر کردم نشنیدی! دوباره صدای آروم خندیدنش گوشم و پر کرد: _گوشام تیزه! آهانی گفتم و خیره تو چشم های مشکیش که سنگین پلک میزدن گفتم: _این دکترِ خیلی ازت شاکی بود، اگه استراحت نکنی فردا دیوونت میکنه! جواب داد: _کسی جز تو نمیتونه من و زه دیوونگی دچار کنه! یه حالی شدم با این جملش، یه حالی که اصلا شبیه چند دقیقه قبل نبود، گل انداختن لپام و به وضوح حس میکردم که لبخندی روی لبهاش نمایان شد: _اونوقت میگه دوستندارم! و زل زد به سقف اتاق که صدام و تو گلوم صاف کردم: _به هرحال باید بخوابی دیر وقته! دوباره چشمهاش به سمتم چرخید: _تو همینجا میمونی؟ سرم و به بالا و پایین تکون دادم و گرشا ادامه داد : _کجا میخوابی؟ چشمم و رو صندلیم چرخوندم و گفتم: _همینجا و صندلیم و باز کردم که دوباره صداش گوشم و پر کرد: _اینطوری راحت نمیخوابی، کمکم کن بیام پایین بعد روی تخت بخواب! چشمام بیشتر از هروقت دیگه ای گرد شد و وقتی تقلاهاش برای پایین اومدن از تخت و دیدم از رو صندلیم بلند شدم: _تکون نخور من راحتم! قیافش گرفته شد: _ولی آخه... پتوی کنار زدش و مرتب کردم و بین حرفش گفتم: _شب بخیر! و با لبخند چشم ازش گرفتم... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_258 خیره به سقف اتاق آماده خوابیدن میشدم که گرشا بلند تر از من نفس کشید، آروم سر چرخوندم به سمتش تو تاریکی اتاق اونقدر خوب نمیدیدمش اما نگاه اون هم خیره به سقف بود و نخوابیده بود. شاید اون هم مثل من از هجوم فکر و خیال در امون نبود... فکر و خیال هایی که کم نبود، هزار تا بود... هزار فکر بی سرانجام! غرق افکارم نفس عمیقی سر دادم درست مثل چند ثانیه قبل گرشا و همین برای شنیدن صداش کافی بود: _پس توهم بیداری جواب دادم: _تو چرا نمیخوابی؟ طول کشید تا دوباره صداش و شنیدم، صدای آرومش : _چون دلم نمیخواد امشب و با خوابیدن خراب کنم! حرفش و تو ذهنم مرور کردم، قشنگ بود! انقدر قشنگ که قلبم به شدت تو سینه کوبیده شه: _چه شاعرانه! بی مکث گفت: _حرف دل بود، شایدم شاعرانه باشه! سکوت کردم، جوابی براش نداشتم اما حرفش حرف دل من هم بود، من هم میترسیدم از هدر دادن امشب، از اینکه بخوابم و این شب تموم بشه، از آینده نامعلومی که با وجود شنیدن خبرهای راجع به هومن، بازهم بهش امیدوار نبودم میترسیدم! چند دقیقه ای که گذشت اسمم و صدا زد: _یاسمن میخواستم با 'جونم' جواب بدم اما به یه 'بله' خشک و خالی بسنده کردم و گرشا ادامه داد: _داروهام داره اثر میزاره، میخوام نخوابم ولی پلکام حسابی سنگین شده، اگه ناخواسته خوابم برد بهم قول بده که بعد از باز کردن چشمام دوباره ببینمت با شیطنت جواب دادم: _آره... داروهات اثر گذاشته ولی رو مخت! و ریز ریز خندیدم که صداش دراومد: _یعنی چی؟ سر چرخوندم به سمتش، تو همین فضای تاریک اتاق نگاهمون بهم قفل شد. خنده هام و پایان دادم و گفتم: _آخه من نصفه شبی تو این سرما کجا میخوام برم؟ و بی اینکه مهلت جواب دادن بهش بدم ادامه دادم: _با خيال راحت بخواب، فقط خر و پف که نمیکنی؟ تک خنده ای کرد: _اونوقتا که سالم بودم نه خر و پف نمیکردم ولی حالا که با یه پای داغون و این بدن خاکشیر شده در خدمت شمام قول نمیدم که خواب آرومی داشته باشم! صورتم گرفته شد وقتی دردهاش و بهم یادآوری کرد اما نمیخواستم حس حرفهای خوب بینمون و خراب کنم که گفتم: _چون حالت روبه راه نیست عیبی نداره، میتونی خر و پف کنی! لب زد: _کنارمی حالم روبه راهه... لبام و گاز گرفتم و در حالی که از ذوق حرفش خونم به جوش اومده بود جواب دادم: _حالا که روبه راهی بخوابیم؟ عمیق نفس کشید و گفت: _شب بخیر چشم هام و بستم : _حال منم روبه راهه که خوبی و بلافاصله ادامه دادم: _دیگه واقعا شب بخیر! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_259 سرم و از پنجره بیرون بردم و تو هوای آزاد و سرد صبح امروز نفسی کشیدم و همزمان صدای بلند شدن زنگ گوشیم توجهم و به خودش جلب کرد، برگشتم سمت گرشا و گوشی و از تو کیفم برداشتم، سحر پشت خط بود که جواب دادم: _سلام جونم؟ صداش نگران بود و تند تند کلمه هارو پشت هم میچید: _سلام، کجایی؟ مامانم از دیشب دیوونم کرده یاسمن.. کی برمیگردی؟ نگاهم و به گرشا دوختم و گفتم: _بیمارستانم، اگه میتونی بیا دنبالم! باشه ای گفت و طولی نکشید که تماسمون قطع شد. گوشیم و که تو کیفم گذاشتم متوجه نگاه خیره مونده گرشا شدم و همین که سرم و بالا گرفتم صداش و شنیدم: _میخوای بری؟ با صدای آرومی گفتم: _باید برم، وواسه همین یه شب هم باید به عالم و آدم جواب پس بدم ابرویی بالا انداخت: _پس این سه چهار روزی که دکتر گفت باید اینجا بمونم و باید تنهایی سر کنم؟ کنار تخت ایستادم: _بعد از این سه چهار روز با پرواز برمیگردی تهران، خودم امروز میرم دنبال بلیط حرفهای دیشبش و تکرار کرد: _گفتم که من بی تو جایی نمیرم! سر کج کردم: _منم خیلی حرفها زدم که ظاهرا بهشون توجهی نکردی! لبهاش و با زبون تر کرد: _چرا همش ساز مخالف میزنی؟ باور کن باهم بودنمون انقدرهاهم ترسناک نیست! نفس عمیقی کشیدم: _از وضعیتت معلومه که اصلا ترسناک نیست! و شروع کردم به جمع و جور کردن کیفم و جلو آینه تو اتاق ایستادم و نگاهی به خودم انداختم که گفت: _تا کی میخوای واسه فرار از من شیراز بمونی؟ موهام و پشت گوشم فرستادم: تا هروقت هومن دستگیر بشه سری تکون داد: _هومن دستگیر میشه ولی شاید اون روز دیگه خیلی دیر شده باشه، حالا دیگه خود دانی! چشمام گرد شد و سرم به سمت چرخید: _منظور؟ صداش و تو گلو صاف کرد: _منظور خاصی که ندارم ولی همچین مرد خوشتیپ و همه چی تمومی رو زمین نمیمونه یاسمن خانم! با تمسخر خندیدم: _چه اعتماد به نفسی! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_260 چشم ریز کرد و مرموز پرسید: _نیستم؟ دست به سینه به سمتش قدم برداشتم: _چی نیستی؟ لب زد: _خوشتیپ! چشمی تو کاسه چرخوندم: _چرا همچین بدک نیستی پوزخندی زد: _بدک نیستم و اون اولین شبی که همو دیدیم داشتی خودت و میکشتی که بهت نگاه کنم؟ با حرص گفتم: _من؟ من خودم و میکشتم که تو نگاهم کنی؟ نکنه یادت رفته واسه اینکه بیشتر من و ببینی بیخودی کشوندیم کلانتری؟ یادت رفته؟ هیچ جوره زیر بار نمیرفت: _تا جایی که من یادمه اونشب من از هیچ کاری دریغ نکردم واسه بازداشت کردنت، حالا اگه تو از اون رفتارا برداشت دیگه ای داری به عقلت شک کن! انقدر زورم گرفت که صدای نفسام بلند شد: _من کم عقلم؟ تند تند سرش و به نشونه رد حرفم تکون داد: _تو کلا عقل نداری! انقدر پررو بود که زبونم نمیچرخید واسه جواب دادن و اونکه حسابی دستش باز بود ادامه داد: _اگه عقل داشتی که دست رد به سینه آدمی نمیزدی که انقدر عاشقته! نگاهش که کردم تند تند پلک زد و حواسش و به هر سمتی الا من پرت کرد که دستام و رو لبه تخت گذاشتم و خودم و بهش نزدیکتر از قبل کردم: _من دست رد به سینه کسی که عاشقمه و عاشقشم نزدم، من فقط میگم صبر کنیم به موقعش! نگاهم کرد: _تا اونموقع چطوری بی تو بمونم؟ چطوری بی تو سر کنم؟ با دیدن چشمهای مشکیش اون هم از این فاصله نزدیک دلم هری ریخت: _واسه منم آسون نیست ولی چاره چیه؟ شمرده شمرده گفت: _چاره اینه که تو مثل یه دختر خوب بامن بیای بریم یه گوشه ای زندگیمون و شروع کنیم! ابرو بالا انداختم: _نمیشه... نمیتونم! قبل از اینکه بگه چرا دلیلش و خودم گفتم: _من هنوز نتونستم یه نفس آسوده بکشم، باور کن اصلا تحمل شروع یه استرس نو رو ندارم، دلم نمیخواد هرروز با نگرانی بیدار شم هرروز تنم بلرزه که از طرف هومن، از طرف خانواده هامون برامون دردسر درست بشه، درکم کن! طول کشید تا جواب داد: _درکت میکنم... با دوباره بلند شدن صدای زنگ گوشیم و دیدن شماره سحر حدس زدم رسیده باشه و قبل از جواب دادن به تماسش، روبه گرشا گفتم: _من فعلا میرم ولی سعی میکنم بیام بهت سر بزنم، کاری نداری؟ آروم سری به نشونه رد حرفم تکون داد: _مراقب خودت باش! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

🍂🍂🍂🍂🍂🍂 💫🍂🍂🍂🍂 💅💫🍂🍂 🍂🍂🍂 🍂🍂 🍂 #استاد_مغرور #دانشجوی_شیطون #پارت427 انگاه معناداری بهش کردم بی مزه! با سليقه واسه خودش تو گوشه بشقاب سس مایونز و کچاپ و قاطی میکرد که انگار چیزی یادش افتاد راستی به خیر منتظر بهش چشم دوختم فردا ناهار و دعوتیم خونه شاهرخ و با سکوت من ادامه داد: همین دوستم که امروز دیدیش سری به نشونه تایید تکون دادم و البته عشق سابق ارغوان مرموز نگاهم کرد. پس بهت گفت؟! یه لقمه واسه خودم گرفتم و جواب دادم عروس خانواده امین خانوادست به من نگه به کی بگه؟؟ از خنده وا رفت. پس وای به حال خانواده حرف زدن با عماد ادامه داشت تا وقتی که شام خوردنمون تموم شد و حالا تنها تو آشپز خونه بودم و بعد از مرتب کردن آشپزخونه دوتا چای ریختم و رفتم بیرون عماد لم داده بود رو مبل و تلویزیون میدید و بچه هاهم که عادت کرده بودن خودشون خودشون و سرگرم کنن سینه خیز میرفتن و باهم خوش بودن با دیدنشون لبخند به لب هام اومد و بعد هم کنار عماد نشستم خوب واسه خودت تنها تنها فیلم میبینی! نگاهی به تایم رفته از فیلم انداخت و گفت: فردا شب هم میذارم باهم میبینیم خمیازه ای کشیدم اره خودمم الآن حوصلش و ندارم و مطابق عادت همیشگیم چاییم رو داغ داغ نوشیدم و وقتی دیدم چیزی از فیلم نمیفهمم خسته از فعالیتای امروز بلند شدم و خیز برداشتم به سمت بچه ها ساعت 12 بود و دیگه باید میخوابیدیم؟ جفتشون و بغل کردم و روبه عمادی که غرق فیلم بود گفتم: اسما میزیم بخوابیم، شبت بخیر عزیزم با مهربونی شب بخیری گفت که از دیدش خارج شدیم و از جایی که مدتی بود بچه ها رو تو اتاق خودمون میخوابوندم و بعد میبردمشون به اتاقشون امشب هم همین کار و کردم و حالا روی تخت کنار خودم خوابونده بودمشون و بهشون شیر میدادم تا سیز شن و بعد هم بخوابن . هر کدوم از یه طرفم آویزون بودن و شیر میخوردن و گاهی هم با مک زدن های محکمون باعث میشدن چرنم پاره شه و از خواب بیرم که این بار همزمان با بیدار شدنم، عماد و بالا سرم دیدم و با وحشت هین می کشیدم که با خنده رفت عقب تر نترس منم! هنوز نفس نفس میزدم که گفتم:... پارت اول رمان 👇 https://eitaa.com/laqe_jigh/13005 🍂 🍂🍂 🍂🍂🍂♡ @laqe_jigh ♡ 💫🍂🍂🍂 💅💫🍂🍂🍂 🍂🍂🍂🍂🍂🍂

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_261 زیر لب باشه ای گفتم: _راستی به گوشیم زنگ نزن پیام هم نده، خودم با یه سیمکارت جدید بهت زنگ میزنم، اینجوری بهتره! و راه افتادم به سمت در که اسمم و صدا زد: _یاسمن... سرم که به سمتش چرخید ادامه داد: _من از این لباسی که تنته اصلا خوشم نمیاد! نگاهم و رو کت چرم مشکی کوتاهم چرخوندم و با تعجب گفتم: _مگه چشه؟ لب و لوچش آویزون شد: _هم زیادی کوتاه و جذبه هم... لب زدم: _هم؟ با جدیت ادامه داد: _هم زیادی بهت میاد، دلم نمیخواد انقدر به خودت برسی و بری و بیای، این دفعه که اومدی یه لباس بهتر بپوش! خندم گرفت با این حرفش: _احیانا مثل اون دمپایی آبی های چرک اون سربازکه با کفشای نازنینم عوضشون کردی، برنامه ای واسه لباسم نداری؟ خندش گرفته بود اما سعی کرد خودش و همچنان جدی نشون بده: _فعلا نه، ولی قول نمیدم دفعه دیگه که بااین سر و شکل ببینمت پتو پیچ نفرستمت بری! نگاه چپ چپم و بهش دوختم: _اگه خیال کردی هنوزم یه مامور پلیسی و میتونی به همه چی گیر بدی باید بهت بگم سخت در اشتباهی، دیگه نه تو پلیسی نه من متهمتم! پوزخندش تکرار شد: _خیلی خب، دفعه دیگه که اومدی و مجبورت کردم با پتو مسیر برگشت و طی کنی میفهمی نسبتمون چقدر نزدیکتر از اونوقتیه که من پلیس بودم و تو متهم! نگاه سردم و ازش گرفتم و قبل از اینکه بخوام به کلکل کردن باهاش ادامه بدم دوباره اسم و شماره سحر رو صفحه گوشیم نمایان شد و همزمان با سایلنت کردن گوشی با عجله روبه گرشا گفتم: _فعلا باید برم، وعده ما دیدار بعدی! و یه لبخند مسخره و گله گشاد تحویلش دادم که لبخند رو لبهاش نمایان شد و به نشونه خداحافظی دستش و واسم تکون داد... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

🏴 #شهادت_امام_هادی(ع) هادی شدی که بر همگان سر شویم ما هادی شدی که از همه برتر شویم ما هادی شدی که جلد غم سامرا شویم هادی شدی شما که کبوتر شویم ما گمراه شد هر آنکه از این طایفه جداست هادی شدی که پیرو حیدر شویم ما #السلام_علیڪ_ایها_النقےالهادے✋ شهادت امام هادی(ع) بر شما عزیزان تسلیت باد🖤

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_262 تموم دو روز گذشته به غرغرهای سحر و خاله گذشت و حالا همینطور که رو تخت سحر دراز کشیده بودم و با گوشی مشغول بودم و هنوز از اتاق بیرون نرفته بودم صدای سحر و شنیدم: _پاشو از تخت آویزون شدم و با یه لبخند گله گشاد جوابش و دادم: _خیلی وقته بیدارم پایین تخت رو تشک خوابیده بود زل زد بهم و گفت: _پس چرا پانشدی؟ نکنه فکر کردی چون اجازه دادم رو تختم بخوابی ملکه این اتاقی و منم خدمتکارتم و منتظری واست صبحونه حاضر کنم؟ با همون لبخند دوباره تخت دراز کشیدم و گفتم: _تاحالا اینجوری بهش نگاه نکرده بودم ولی آره، خیلی گشنمه پاشو یه چیزی درست کن بخوریم! صدای جیغ جیغش گوشم و پر کرد: _چی؟ تا حالا اینجوری بهش نگاه نکردی؟ تا خنده و قهقهه هام شروع شد صدای جیغ جیغ سحرم بالا گرفت و آخر سر در حالی که نه من میفهمیدم اون چی میگه و نه اون با صدای خنده من میتونست خونسردیش و حفظ کنه ، پتوم و گرفت و عین یه گاو وحشی شروع کرد به کشیدنش که خندیدن یادم رفت و با چشمهای گرد شده به صورت سرخ شده سحر نگاه کردم و اما قبل از اینکه من بخوام چیزی بگم زور زدن های سحر به ثمر نشست و پخش شدم رو زمین! با حس خورد شدن کمرم فقط داشتم پلک میزدم و سحر که بالا سرم بود بلند بلند نفس میکشید که با لبخند خبیثانه ای گفت: _حالا فهمیدی رئیس کیه؟ دستم و پشت کمرم که روی کاشی های سرد بین تخت و تشک داشت داغون میشد گذاشتم و با صدای بلند داد زدم: _چه غلطی کردی وحشی؟ و به ثانیه نکشید که قیافم گرفته شد و به سختی خودم و کشوندم رو تشک سحر و اون که میخواست بیشتر از این آزارم بده با دستش مانع از ورودم به تشکش میشد که حرصی شروع کردم به لگد زدن بهش و منطقی بود اینکه فشار لگد های من بیشتر از زور بازوی سحر باشه و در نهایت سحرم اون سمت تشک پخش شه رو زمین! حالا این من بودم که حس برنده هارو داشتم، خودم و صاحب تشک کردم و در حالی که آرنجم و به تشک تکیه داده بودم و سرم و رو دستم قرار داده بودم گفتم: _حالا فهمیدی چه غلطی کردی؟ موهای آشفته چسبیده به صورتش و هر جوری که بود کنار زد و نگاه سردش و بهم دوخت: _اینجوری نمیشه، از امشب دیگه عین یه مهمون تحویلت نمیگیرم از امشب اگه خواستی تو اتاق من بمونی همین پایین رو این تشک میخوابی، دیگه از تخت خبری نیست! نیشخندی زدم: _همچین تخت تخت میکنی انگار از پر قو درستش کردن و تو یه حرکت سریع چرخیدم و لگد محکمی به تختش زدم: _تخت داغونت ارزونی خودت! دوباره صدای جیغش دراومد اما قبل از اینکه بتونه جوابی بهم بده خاله در و باز کرد و نگاهش و بین هر دوی ما که سرمون رو زمین بود و چشمهامون واسه دیدن خاله که تو چهارچوب در اتاق و درست بالا سرمون قرار داشت، به سقفش چسبیده بود و داشت از کاسه در میومد چرخوند و گفت: _اینجا چه خبره؟ سحر سریع خودش و جمع و جور کرد و پاشد سرپا : _هیچی داشتیم باهم شوخی میکردیم، سر صبحی حالمون عوض شه! و با لبخند زل زد بهم که نشستم تو جام و لب زدم: _آره خاله جون، دخترت استاد شوخیای خرکیه! و بلند شدم و تو نگاه های گیج و درمونده خاله جلو تر از سحر، دست به کمر از اتاقش بیرون زدم و اون دیوونه هم پشت سرم اومد... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_263 با هر لقمه نگاهم به سحری میفتاد که روبه روم نشسته بود و هنوزم اثرات سرخی لپاش، رو پوست سفیدش نمایان بود. تموم سعیم و میکردم که نخندم و با جدیت به این جدال ادامه بدم که یهو با گاز محکمی که به نصف لقمش زد، پنیر تو لقمش صاف خورد تو صورت من! لقمه تو دهنم و به سختی قورت دادم و زل زدم به سحری که رفته رفته نیشش داشت باز میشد و بالاخره خنده هاش فضای آشپزخونه رو پر کرد، دستم و رو صورتم کشیدم تا به خیال خودم صورتم و پاک کنم اما بیشتر گند زدم و پنیر و مالیدم تو صورتم که صدای خنده های سحر بلند تر شد و بین خنده بریده بریده گفت: _دیدن... دیدنی شدی! تنها عکس العملم سعی واسه پاک کردن صورتم بود که سامان وارد آشپزخونه شد و قبل از اینکه بخواد بپرسه چی شده با دیدن خنده های بی امون سحر و منی که با خودم درگیر بودم زد زیر خنده و منم که با این دوتا دلقک یه جا بودم نتونستم جلوی خودم و بگیرم و به خنده افتادم، خنده هایی که پایانی نداشت و لابه لاش فحش های جانانه ای هم نثار سحر کردم و همزمان خاله به جمعمون اضافه شد: _گوشیت داره زنگ میخوره یاسمن حتما گرشا پشت خط بود که سراسیمه از جا پریدم و روبه سحر و سامان گفتم: _تا من برمیگردم هرچقدر میخواید بخندید، بعدش دیگه قول نمیدم اگه هرهر راه انداختید زندتون بزارم! سامان 'اوهو'یی گفت: _سر صبحی نترسونمون! و این بار خاله هم تو خندیدن همراهیشون کرد که نفس عمیقی کشیدم و خودم و به اتاق رسوندم... در اتاق و پشت سرم بستم و گام بلندی به سمت گوشیم که رو تخت بود برداشتم، حدسم درست بود و گرشا پشت خط بود که صدام و تو گلوم صاف کردم و جواب دادم: _سلام نفس عمیقی کشید و جواب داد: _سلام، زنگ زدم که بگم از بیمارستان مرخص شدم ابرو بالا انداختم: _حالت خوبه؟ جواب داد: _خوبم فقط میخوام برم شاهچراغ تنهایی سختمه میتونی بیای؟ چشمام تو کاسه چرخید : _شاهچراغ؟ تایید کرد: _تا اینجا اومدم، نمیتونم بی زیارت برگردم! دوباره افکارش شگفت زدم کرد: _آخه تو بااون پا... حرفم و برید: _با ویلچر مشکلی پیش نمیاد. انگار حسابی مصمم بود واسه زیارت شاهچراغ که مخالفتی نکردم : _بزار ببینم چیکار میکنم، بمون بیمارستان تا بیام دنبالت! تماسمون که قطع شد حسابی تو فکر فرو رفتم، فکر بیرون رفتن از اینجا، فکر چند ساعت با گرشا بودن که نیاز به یه بهونه درست و حسابی داشت! غرق همین افکار بودم که یهو با باز شدن دذ اتاق توسط سحر به خودم اومدم: _آقا پلیسه بود؟ سرم و که به نشونه تایید تکون دادم نفس عمیقی کشید: _خدا شانس بده، من بدبخت که هرچی رفتم دانشگاه رفتم کلاس موسیقی و کوفت و زهرمار خبری از نیمه گمشده در به درم نشد، اونوقت این آقا پلیسه بخاطر تو بااون حالش کوبیده تا شیراز اومده! و با همون حال حرصی بامزش مانتوش و از کمد بیرون کشید و پرت کرد رو تخت که سر کج کردم: _کجا میری؟ سر چرخوند سمتم: _دنبال بدبختی هام، دنبال درس و دانشگاه و کلاسای مزخرف و طولانی امروزم! انگار که فکری تو ذهنم جرقه زده باشه پریدم سمتش: _منم میام! از پشت که بهش چسبیدم با قیافه درمونده هولم داد عقب: _کجا به سلامتی؟ با لبخند دوباره خودم و بهش نزدیک کردم: _منم باهات میام دانشگاه و تن صدام و پایین آوردم: _ولی در واقع نمیام دانشگاه صداش و دقیقا شبیه صدام کرد و با همون لبخند تقلیدی از لبخند من گفت: _در واقع میری کدوم قبرستونی؟ ردیف دندون هام نمایان شد: _میرم پیش گرشا، میخوایم بریم شاهچراغ! چشماش گرد شد: _تو میخوای بری شاهچراغ؟ نوچی گفتم: _اون میخواد بره، منم میخوام همراهیش کنم آخه میدونی که خودش نمیتونه بره، واسه همین من باید بهش کمک کنم توهم باید به من کمک کنی! ریلکس نگاهم کرد و گفت: _من غلط بکنم بخوام کمک کنم، همون یه بار که بهت کمک کردم واسه هفت پشتم بس بود تو بازی کثیف امروزت من و قاطی نکن! مظلوم که نگاهش کردم ادامه داد : _اصلا فکرشم نکن! نگاهم و مظلوم تر کردم: _همین یه بار، میخواد برگرده تهران، این آخرین باره! نفسش و فوت کرد تو صورتم: _خیلی خب، وانمود میکنم که تو داری با من میای دانشگاه برگشتنی هم میام دنبالت! صدام و تو گلوم صاف کردم: _نه! با تعجب که نگاهم کرد با لحن مهربونی گفتم: _عزیزم با تاکسی و اسنپ سخته، من ماشینت و میبرم هروقت که گفتی میام دنبالت، چطوره؟ سوراخای بینیش از شدت حرص گشاد شد و لب زد: _ماشینمم میبری؟ سر کج کردم: _گفتم که آخرین باره! و تو کسری از ثانیه لپش و کشیدم: _حالا دیگه بریم حاضر شیم، عجله کن! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_264 به بدبختی و با هزار مکافات خودم و‌رسونم بیمارستان. با کمک خدمه بیمارستان گرشارو‌نشوندم تو‌ماشین و بعد از گذاشتن ویلچر تو صندوق عقب، نشستم پشت فرمون و حرکت کردیم، قبل از اینکه حرفی بینمون رد و‌ بدل بشه، مسیریاب سکوت بینمون و‌ شکست: _دیویست متر جلوتر به سمت راست بپیچید. با شنیدن این صدا گرشا با چشمهای گرد شده نگاهم کرد و‌ من که هم نشستن پشت فرمون ماشین دنده ای سحر برام سخت بود و هم مسیر و‌بلد نبودم و‌ صندلیم و‌حسابی جلو‌کشیده بودم گفتم: _اینجارو مثل تهران اونقدرها خوب بلد نیستم! ابرو‌بالا انداخت: _حالا چرا این شکلی داری رانندگی میکنی؟ صدام و‌تو‌گلوم صاف کردم: _رانندگی توی هرشهری با شهر دیگه متفاوته، قلق این ماشینم دستم نیست! آروم خندید: _موندم تو‌چطوری گواهینامه گرفتی! نگاه تیزی بهش انداختم و‌بازهم مسیریاب زودتر از من زبون باز کرد: _صد متر جلوتر... این بار قبل از اینکه نطقش کامل بشه گرشا زد زیر خنده: _مثل اینکه امروز باهم تنها نیستیم، این خانم هم همراهمونه! انقدر خندید و‌خندید که از راهنمایی های مسیر یاب جاموندم و‌ اصلا هم به روی خودم نیاوردم، دلم نمیخواست گرشا بیشتر از این هرهر و کرکر راه بندازه و‌با اعتماد به نفس پوچ همه مسیرهارو حدس میزدم و میرفتم که بین خنده نگاهی به اطراف انداخت: _آخرین بار که اومدم شیراز کلا از مسیر دیگه ای رفتیم شاهچراغ، در عرض کمتر از یکسال شیراز چه تغییری کرده! عین یه ربات گردنم و‌به سمتش چرخوندم: _یعنی دفعه قبلی... از این مسیر نرفتی؟ شونه بالا انداخت: _گمون نکنم! حالا که فهمیده بودم دارم اشتباه میرم آهانی گفتم و‌ماشین و‌گوشه خیابون نگهداشتم و‌با اعتماد به نفس ادامه دادم: _شاید این برنامه قاطی کرده بزار دوباره تنظیمش کنم! و‌سرم و‌کردم تو‌گوشی که صداش و‌ شنیدم: _یعنی میخوای بگی تو‌اشتباه نکردی و تقصیر برنامست؟ بی اینکه نگاهش کنم جواب دادم: _من فقط محض احتیاط این برنامه رو‌راه انداختم وگرنه که من خونه مامان بزرگ و همه طایفه مادریم اینجاست! صداش گوشم و‌پر کرد: _پس یه رگت شیرازیه، نمیخواد محض احتیاط با اون برنامه سرمون و به درد بیاریم از همون مسیری برو‌ که همیشه میرید بالاخره میرسیم! آب دهنم و‌با سر و‌صدا قورت دادم نمیدونم چرا مقاومت میکردم و‌نمیگفتم که هیچ جارو بلد نیستم که به این وضع بیفتم و حالا که چاره ای نداشتم، ماشین و‌به حرکت درآوردم... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_265 رسیدن به شاهچراغ بیشتر از سه ساعت طول کشید! سه ساعت دور خودمون چرخیدیم و بالاخره رسیدیم! اون هم چه رسیدنی... حالا باید گرشا سریع به زیارتش میرسید چون دیگه وقتی نبود و یکی دوساعت دیگه کلاس سحر تموم میشد و من باید خودم و بهش میرسوندم. ماشین و پارک کردم و همزمان صدای نفس عمیق گرشارو شنیدم: _دفعه قبلی که اومدم شیراز مسافتا انقدر طولانی نبود! نگاهم که بهش افتاد لبم و گاز گرفتم تا نخندم اما گرشا تا میتونست خندید: _برگشتنی حتما همون خانمه رو راه بنداز این بار دیگه دووم نیاوردم و ریز ریز خندیدم: _اگه غر بزنی و صداش و نشنوم ممکنه مسافت برگشت طولانی ترم بشه! سرش و به پشتی صندلی تکیه داد: _من کف دستم و بو نکرده بودم که شما شهر اجدادیت و بلد نیستی! و بعد در ماشین و باز کرد: _بریم! سری به نشونه تایید تکون دادم و پیاده شدم و با ویلچر ماشین و دور زدم و تکیه به در ماشین منتظر نگاهش کردم: _پیاده شو نگاهش و بین من و ویلچر چرخوند: _یه کمی نزدیکش کن... ویلچر و چسبوندم به ماشین و نگهش داشتم، سخت بود جابه جایی براش بااون پا و دست شکسته که دست بردم واسه گرفتن دستهاش و از رو آستینش دستش و گرفتم و با کمک من گرشا نشست روی ویلچر و راهی شدیم ... چادر سرم کردم بااینکه حتی نمیتونستم روی سرم نگهش دارم و زیر گلوم گره اش زده بودم! هوا سرد بود اما حیاط پر از رفت و اومد بود، من هرسال یک بار و به شیراز میومدم اما کم پیش اومده بود که بیام اینجا و حال و هوا و فضای اینجا برام غریب بود. اعتقادات من به کلی با اعتقادات گرشا متفاوت بود و از زمزمه های زیر لب گرشاهم سر در نمیاوردم و فقط ویلچرش و هدایت میکردم که صداش به گوشم رسید: _تا نزدیکی های ورودی بریم یه چند دقیقه ای اونجا کار دارم مطابق حرفش عمل کردم: _چیکار داری؟ جواب داد: _میخوام زیارت نامه بخونم! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_266 ویلچر و تا همونجایی که گفت بردم و بعد از متوقف کردنش دست به سینه روبه روش ایستادم: _همیشه واسم سوال بود که تو چرا با همه خانوادت و اطرافیات فرق داری! لبخندی زد: _واسه همه سواله و خیره تو چشمام ادامه داد: _من از وقتی خودم و شناختم اعتقاداتم این شد، همه این سالها با بابام مشکل داشتم ولی پای اعتقاداتم موندم، موندم و یه نظامی شدم با خنده گفتم: _بهتره بگی یه پلیس اخراجی! نفس عمیقی کشید: _ از وقتی به خانواده همایون فروزان نزدیک شدم همه اینارو به جون خریدم ابرویی بالا انداختم: _پدرت نمیتونست جلوی اخراج شدنت و بگیره؟ سرش و به نشونه رد حرفم تکون داد: _تو که خودت خوب میدونی واسه پدرهای ما، سیاست خیلی مهم تر از این چیزای جزیی و کوچیکه! پوزخندی روی لبهام نشست: _یه لحظه یادم رفت... جواب داد: _بعد از اینکه خودکشی کردی... دستی تو صورتش کشید و ادامه داد: _هومن واسه فرار از همه چی ماجرای فرارت با من و گفت، بعد از گفتن ماجرا بااینکه هانا هنوز هم موافق طلاق نبود و همچنان میخواست من با غلط کردم برم پیش همایون، از هم جدا شدیم و جدایی از هانا باعث این شد که از خونه بیرون بشم! سری تکون دادم: _ولی من هنوز نفهمیدم، هانایی که شب خواستگاری اون دلقک بازی هارو درآورد چرا یه دفعه کاری کرد که من مجبور به ازدواج با هومن شم، چرا با تو ازدواج کرد؟ و قبل از اینکه گرشا چیزی بگه خودم ادامه دادم: _من که باور نمیکنم بخاطر عشق و عاشقی باشه، همونطور که همه این مدت عشق و دوستداشتن هومن و باور نکردم به همون اندازه هم مطمئنم که هانا از رو عشق و احساس این کار و نکرده! تایید کرد: _خیلی بهش فکر کردم، شاید بعد از دستگیری هومن تکلیف این ماجراهم روشن بشه! نفسی گرفتم و دست راستم و تو جیب پالتوم گذاشتم و همین باعث خندیدن گرشا شد، نگاهش و رو سرتا پام چرخوند و گفت: _هیچوقت چادر سرت نکردی نه؟ چشمام که گرد شد دستهاش و به نشونه تسلیم بالا آورد: _سر نکردی! دستم و بین گلوم و گره گذاشتم تا حس خفگیم کمتر بشه و خنده های گرشا ادامه پیدا کرد: _گره اش هم نزنی روی سرت وایمیسه، خودت و اذیت نکن!  گره چادر و باز کردم و کمی رو سرم مرتبش کردم: _امیدوارم وایسه رفته رفته لبخندی روی لبهاش نشست: _چقدر بهت میاد! جا خوردم: _واقعا؟ چشماش و که بست و دوباره باز کرد تودوربین جلوی گوشیم نگاهی به خودم انداختم، تو شلخته ترین حالت ممکن سر میکردم و گرشا معتقد بود این چادر بهم میاد! صفحه گوشی و خاموش کردم و همزمان با پایین آوردن دستم لبخندی زدم و تا خواستم چیزی بگم نگاهم افتاد به سامانی که با کمی فاصله از ما ایستاده بود! با دیدنش آب دهنم و با سر و صدا قورت دادم و خیره به اون اما خطاب به گرشا لب زدم: _سا... سامان! و سامان که انگار از این فاصله نزدیک متوجه نگاهم شده بود چشمهاش به سمتم چرخید و من عینهو جن گرفته ها چادر و رو صورتم کشیدم و سریع پشت به سامان هدایت ویلچر گرشا رو به عهده گرفتم: _باید بریم... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_267 با تموم قوا راه افتادیم ، تموم فکر و ذکرم پی این بود که از دید سامان خارج شم و از استرس داشتم نابود میشدم که صدای گرشا رو شنیدم: _سامان کیه؟ کجا داریم میریم؟ من که هنوز زیارتنامه ام و نخوندم! بی توجه به حرفاش از لابه لای مردم رد میشدم که صدای سامان و پشت سرم شنیدم: _یاسمن! حتی تصور رو در رو شدن با سامان و بعد هم بستن دهنش که ممکن نبود هم استرسم و چندین برابر میکرد که سرعت هول دادن ویلچر گرشا رو بیشتر کردم و دوباره صدای گرشارو شنیدم: _چیکار داری میکنی؟ این کیه داره صدات میزنه؟ جواب دادم: _پسرخالمه، نباید مارو ببینه، باید بریم! و این بار شروع کردم به دویدن و هول دادن گرشا واصلا هم اهمیتی نداشت فحش های ناجوری که از این و اون میخوردم، مهم فقط فرار از سامانی بود که همچنان حضورش و پشت سرم حس میکردم و نیم نگاهم به عقب هم اینکه دنبالم بود و اثبات میکرد...   به نفس نفس افتاده بودم، برام مهم هم نبود اگه نفس کم میاوردم، اگه خسته میشدم یا از این و اون فحش میخوردم و‌فقط تو‌فکر فرار و‌رفتن به جایی که سامان نباشه بودم و تو این اوضاع گرشا هم قصد ساکت شدن نداشت که داد میزد: _چیکار میکنی؟ تا الان با ویلچر به صد نفر کوبیدی! بین نفس نفس زدنهام لب زدم: _عیب نداره داد زدنهاش ادامه پیدا کرد: _چی چی عیب نداره؟ پام داره داغون میشه، یعنی انقدر برات مهمه که پسرخالت مارو باهم نبینه؟ دیگه صدام درنمیومد که نتونستم جوابی بهش بدم و فقط به مسیر ادامه دادم و دوباره به عقب نگاه کردم و وقتی دیدم انگار خبری از سامان نیست یا حداقل انقدر بینمون فاصله افتاده که من نمیبینمش با خیال نسبتا راحتی سرم و برگردوندم و اما تا خواستم حرفی بزنم یا سرعت دویدنم و‌کم کنم چادر گل گلی روی سرم گیر کرد زیر پام و همین برای افتادنم رو کاشی های سرد کف حیاط کافی بود که دراز شدم رو زمین و از بین پاهایی که جلوی چشمهام در حال تردد بودن نظاره گر گرشای روی ویلچر شدم، ویلچری که بی امون داشت میرفت و میرفت و من انقدر محکم زمین خورده بودم که نای بلند شدن و دنبالش راه افتادن نداشتم ! کاری ازم برنمیومد جز نگاه کردن که یهو با برخورد محکم ویلچر با درختی که سر راهش بود، گرشا با صدای ناهنجاری پخش شد رو‌ زمین و ویلچر هم به بغل افتاد درحالی که چرخهاش همچنان میچرخید...! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجباری #پارت_268 کمپرس یخ و از رو پیشونیم برداشتم و سر چرخوندم سمت گرشا، سرمش هنوز تموم نشده بود و خیره به سقف اتاق هر از چند گاهی پلک میزد که صدام و تو گلوم صاف کردم و گفتم: _خوبی؟ نفسش و عمیق بیرون فرستاد: _فعلا زندم! نگاهم و رو سر تا پاهاش چرخوندم، هنوز اثر جراحت های تصادفش خوب نشده بود و این بلا سرش اومده بود، دوباره که عمیق نفس کشید با صدای آرومی گفتم: _خدارو شکر که چیزی نشد، جاییتم که نشکسته! میخواست سرش و به سمتم بچرخونه اما نمیتونست، گردنش ضربه بدی خورده بود و حالا زور زدنش واسه رو کردن به من هم باعث دردش شده بود و هم باعث حرصی شدنش و من و به خنده مینداخت که یه لحظه یادم رفت تو چه وضعی هستیم و قهقهه بلندی زدم! قهقهه ای که انگار از صدتا فحش بدتر بود و سبب بلند شدن صدای گرشاهم شد: _میخندی؟ بایدم بخندی! دستم و گاز گرفتم، حالش خوب نبود و اینطوری داشتم کفریش میکردم که بلند شدم و پایین تخت و روبه روش ایستادم، صورتش سرخ سرخ بود که گفتم: _دکتر گفت نباید سر و گردنت و تکون بدی! جواب داد: _دکتر واسه خودش گفت! کارد میزدی خونش درنمیومد و همه اینها تقصیر من بود که خودم و بهش نزدیکتر کردم : _سر منم ضربه خورده، ببین پیشونیمو! زل زد تو چشمام: _من نمیفهمم چرا از دست پسرخالت باید فرار میکردی؟ اونم اینطوری بااین همه خسارت جانی! نفس عمیقی کشیدم: _چون حوصله جواب پس دادن نداشتم، من قراره مدتی اینجا بمونم اگه خالم میفهمید که باز یه کار مخفیانه کردم این بار حتما همه چیز و به مامانم میگفت! تا بخواد چیزی بگه سحر وارد اتاق شد و بعد از اینکه نگاهش و بین من و گرشا چرخوند به سمتمون اومد و یکی از آبمیوه هایی که خریده بود و تحویل من داد: _بگیر بخور جون بگیری رو صندلی که نشست قبل از زدن نی تو آبمیوم ازش پرسیدم: _چه خبر از سامان؟ پا روی پاانداخت: _زنگ زد گفتم با منی، اونم خیال میکنه اشتباها یه دختر و با چادر تو شاهچراغ دیده که شبیه تو بوده! خیالم راحت شده بود که آبمیوه ام و باز کردم و اما قبل از نوشیندش بااحساس درد شدید سرم قیافم گرفته شد و همین برای دراومدن صدای گرشا کافی بود: _یاسمن خوبی؟ سرم داشت میترکید اما حال نامساعدش باعث شد تا هرجور شده خودم و خوب نشون بدم: _چیزی نیست، فکرکنم بهتره دوباره رو پیشونیم یخ بزارم سحر که واسه خودش داشت کیک و آبمیوه میلومبوند جواب داد: _نزار حیفه، بااین پیشونی قلمبت خوشگلتر شدی! و هرهر خندید که زهرماری نثارش کردم و لگدی بهش زدم: _پاشو غرغر کنان بلند شد و من نشستم سرجاش، گرشا همچنان نمیتونست سر بچرخونه و نگاهم کنه که خطاب به سحر گفت: _خانم یه دکتری پرستاری کسی و صدا کن که یه نگاه به سر یاسمن بندازن ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_269 سحر گاز بزرگی از کیکش زد و با همون دهن پر روبه من گفت: _دکتر لازم داری؟ با کیک داشت صورتم و میشست که سرم و عقب کشیدم: _من خوبم شونه بالا انداخت و راه گرفت تو اتاق و من ادامه دادم: _نگران من نباش، درد پات بهتر شد؟ صدای نالش و شنیدم: _ کدوم پام؟ اونکه عمل شده یا اینکه امروز داغون شده؟ حال و حوصله نداشتم که لب زدم: _همش طول کشید تا جواب داد: _فعلا که دارم حسش میکنم و فکر کنم این به این معنیه که موقتا فلج نشدم! دوباره خندم گرفته بود اما این بار خودم و کنترل کردم و چیزی نگفتم که صدای زنگ گوشی گرشا بلند شد و ادامه داد: _گوشیم و بهم بده بلند شدم و گوشیش و تحویلش دادم، چند ثانیه ای زل زد به صفحه گوشی و بعد جواب داد: _جانم مجید و مشغول صحبت کردن با مجید شد، تو این فاصله نشستم و به درمون پیشونیم مشغول شدم که یهو صدای گرشا بلند شد: _چی؟ داری جدی میگی مجید؟ و در کمال تعجبم از شدت هیجان خندید! هنوز نمیدونستم چه خبره و خیره به گرشا منتظر قطع تماسش بودم که بالاخره گوشیش و کنار گذاشت، میخواستم بدونم چی باعث زیر و رو شدن حالش شده که لب زدم: _چیزی شده؟ نفسی گرفت: _ممکنه یه اتفاق خوب بیفته! هنوز سر از حرفهاش در نمیاوردم: _یعنی چی؟ با صدای آرومی جواب داد: _یعنی باید گوش به زنگ دوباره مجید باشم! تو وضعیتی نبودم که بخوام پاپیچ گرشا شم یعنی سردردم این اجازه رو بهم نمیداد که دوباره به ماساژ مشغول شدم... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_270 تا غروب تو بیمارستان بودیم و حالا میتونستیم بریم که سحر با پد تخم مرغی آغشته به کرم پودرش داشت به پیشونیم ضربه میزد تا رد کبودی همه چی و لو نده و من که پیشونیم حسابی پر درد بود اصلا نمیتونستم ساکت بمونم و صدای آخ و اوخ گفتنم فضای اتاق و پر کرده بود که سحر لباش و گاز گرفت و با صدایی که فقط من بشنوم گفت: _بااین سر و صداهای تو هرکی از جلو در رد شه فکر میکنه اینجا عملیات خاک برسری داره اجرا میشه! هیس کشیده ای گفتم: _ساکت شو میشنوه ابرو بالا انداخت و دوباره به ضربه زدنش بااون پد ادامه داد این بار تموم دردم و ریختم تو خودم و لبام و به دندون گرفتم و همزمان نگاهم افتاد به گرشایی که با فاصله پشت سر سحر بود و بااین طور دیدنم به خنده افتاد: _راستش و بگید بهتر نیست؟ بگید که خوردی زمین؟ سرم و به نشونه رد حرفش تکون دادم و با زوری که تو صدام بود جواب دادم: _نه اصلا و دوباره صدای خنده گرشایی که بعد از اون تماس حسابی شارژ بود بلند شد و بالاخره از بیمارستان بیرون زدیم، اونهم با چه وضعی! دست و پای گرشا کم بود، حالا سر و گردنشم باید ثابت میموند و کار براش سخت تر شده بود که با هزار دنگ و فنگ نشوندیمش تو ماشین و راهی شدیم... #گرشا رو تخت اتاقم توی هتل دراز کشیدم، یاسمن بالای سرم ایستاده بود و داشت همه چیز و به پرستاری که سحر دخترخالش پیدا کرده بود میسپرد و من اصلا اینجا سیر نمیکردم، تماسی که مجید باهام گرفته بود به کل باعث شده بود تا دردم و فراموش کنم ، بالاخره اونروز فرا رسیده بود، روزی که انقدر مدرک از کثافت کاری های هومن فروزان جمع شده بود که دیگه حتی همایون بااون جایگاه سیاسی نمیتونست به داد پسرش برسه! گوش به زنگ بودم تا مجید دوباره باهام تماس بگیره تا از موفقیت عملیات بگه تا از گرفتن هومن بگه و من این خبر و به یاسمن بدم و هنوز وقتش نرسیده بود، هنوز تماسی برقرار نشده بود! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_271 با شنیدن صدای یاسمن به خودم اومدم: _ما داریم میریم کاری نداری؟ جواب دادم: _برید به سلامت لبخندی تحویلم داد و سرش و جلوتر آورد: _نگاه کن، کبودی پیشونیم مشخصه؟ حرفش و رد کردم: _اونقدر که دخترخالت ماله کشید رو پیشونیت دیگه هیچی مشخص نیست! سرش و عقب کشید و طره ای از موهاش و رو پیشونیش ریخت و جلوی آینه تو اتاق نگاهی به خودش انداخت و مشغول مرتب کردن مقنعه ش روی سرش شد که متوجه نگاه اون پرستار مرد جوون به یاسمن شدم و سرفه ای کردم که پرستار سریع خودش و جمع کرد و یاسمن نگاهی بهم انداخت که لب زدم: _خوبی برو! حتی دلم نمیخواست کسی یک لحظه نگاهش کنه و حالا کمی بهم ریخته بودم که انگار متوجه شد و ابرو بالا انداخت : _خداحافظ! دستی براش تکون دادم و با رفتن یاسمن و دخترخالش چشم بستم، خوابم میومد که به محض بستن چشمهام به خواب رفتم... نمیدونم چقدر گذشته بود اما با شنیدن اسمم چشم باز کردم، پرستار یا همون آقای صالحی بالای سرم ایستاده بود و صدام میزد: _آقای تهرانی گوشیتون واسه چندمین بار زنگ خورد ، گفتم شاید تماس مهمی باشه! یعنی انقدر سنگین خوابیده بودم که حتی صدای زنگ گوشیم و نشنیده بودم؟ اونم منی که خواب سبکی داشتم، منی که یه نظامی بودم! داروها حسابی روم اثر گذاشته بود که حالا اینجوری بیدار شده بودم، دستم و رو میز کنارم چرخوندم و گوشیم و تو دستم گرفتم، مجید باهام تماس گرفته بود. نگاهم که به ساعت افتاد از 11 شب میگذشت و این یعنی چند ساعت از خواب سنگینم میگذشت، بااین وجود خطاب به آقای صالحی گفتم: _ممنون که بیدارم کردی سری تکون داد: _تماس میگیرم شامتون و بیارن با فاصله گرفتنش از من، شماره مجید و گرفتم، انتظار واسه جواب دادن مجید انگار یه سال بود و اما بالاخره صداش تو گوشی پیچید: _پس تو کجایی امیرحسین؟ جواب دادم: _خواب بودم، بگو ببینم چی شد؟ عملیات به کجا رسید؟ صدای نفس عمیقش گوشم و پر کرد: _بعد از اعترافات اون دختر که به لطف تعقیب و گریز تو تونستیم بگیریمش ، همه مدارک تکمیل شد و بالاخره حکم دستگیری هومن اومد و امروز سرهنگ فرمان شروع عملیات و داد بزاق دهنم و پایین فرستادم: _خب؟ بعدش چیشد؟ عملیات به کجا رسید؟ موفق شدید یا نه؟ مجید شمرده شمرده گفت: _عملیات انجام شد ، رد هومن و تو جاده دماوند زدیم ولی... لب زدم: _ولی چی؟ جواب داد: _ولی قبل از اینکه بتونیم ماشینش و متوقف کنیم ، هومن و ماشینش باهم دود شدن! چند باری پشت سرهم پلک زدم: _دود شدن؟ یعنی چی؟ مجید با مکث گفت: _یعنی قبل از اینکه بتونیم بگیریمش ماشینش و منفجر کردن، هم ماشین و هم هومن فروزان سوختن و ما نتونستیم اون و زنده گیر بندازیم! ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_272 صحبت هام با مجید تا چند ثانیه دیگه هم ادامه پیدا کرد، خیلی چیزهارو نمیتونست پشت تلفن بگه و من شوکه از اتفاقی که واسه هومن افتاده بود چیزی از گلوم پایین نمیرفت، حس عجیبی داشتم، شاید باورم نمیشد هومنی که تموم این مدت مارو به دردسر انداخته بود حالا مرده بود! تا دم دم های صبح به همه چیز فکر کردم به همه گذشته به همه روزهایی که پیگیر هومن بودیم و حالا با مرگش بعید میدونستم که به راحتی بتونیم به بالا دستی هاش برسیم! نفسم و عمیق سر دادم و تو تاریکی و سکوت مطلق اتاق با شنیدن صدای پیام گوشیم از فکر به هومن بیرون اومدم و گوشیم و تو دستم گرفتم، یه پیام از یاسمن حالم و عوض کرد: "بیداری؟" براش نوشتم: "خوابم" با لبخند پیام و براش ارسال کردم و تا جواب بده دوباره غرق شدم تو افکارم، حالا که مجید از مردن هومن گفته بود پس یاسمن میتونست برگرده تهران، پس دیگه نیازی نبود من برگدم تهران و از یاسمن کیلومترها دور باشم، برگردم تهران و دلم اینجا تو شیراز جا بمونه! چند دقیقه بیشتر طول نکشید تا پیام جدیدش توجهم و به خودش جلب کرد: "پس تو خواب حرف میزنی!" دوباره نوشتم: "بیدارم ولی میخوام بخوابم، فردا برمیگردم تهران، توهم کم کم وسایلات و جمع کن چند روز دیگه باید برگردی." نیم ساعتی طول کشید تا رد و بدل شدن این پیامها به اتمام برسه، حالا یاسمن هم از اتفاقی که برای هومن افتاده بود مطلع بود، اون حتی بیشتر از من شوکه شد و اما در نهایت تصمیمش برگشت به تهران شد، من فردا برمیگشتم و یاسمن تا چند روز آینده به خونه پدریش برمیگشت... #یاسمن زیپ چمدونم و کشیدم و همزمان نگاهم به دایی یاسر افتاد: _رفتی تهران حواست به خودت و کارهات باشه! تو اون دو روزی که خونه خاله بودم از شر این نیش و کنایه هاش راحت بودم و حالا حتی موقع برگشت وقتی داشتم چمدون میبستم هم دست از این کارش برنمیداشت که سکوت کردم و این بار صدای مامان رعنارو از تو آشپزخونه شنیدم: _کاش میموندی عزیزم، بری دلتنگت میشم لبخندی به مهربونیش زدم: _دیگه نوبت شماست بیاید تهران یه مدت پیش ما باشید از آشپزخونه بیرون اومد و رو زمین کنارم نشست: _یه چند وقت دیگه میام تهران ولی این چند روزی که تو اینجا بودی و بخاطر بودنت سحرم میرفت و میومد خونه یه صفای دیگه ای داشت قبل از اینکه بخوام چیزی بگم سحر و سامان وارد خونه شدن و سحر در حالی که غذاهایی که تو دستش بود و به سمت آشپزخونه میبرد گفت: _جانم مامان رعنا؟ مامان رعنا خندید: _خوب گوش تیز کردی لبخند سحر دندون نما بود: _آدما نسبت به شنیدن اسمشون حساسن خب! مامان رعنا بلند شد و به سمتشون رفت: _غیبتت و نمیکردم خیالت جمع! و به غذاهایی که از بیرون اومده بود سر و سامون داد... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_273 بعد از خوردن ناهار باید کم کم راهی فرودگاه میشدم و برمیگشتم تهران که مامان و سحر مشغول چیدن میز ناهار شدن و من که میخواستم مطمئن شم چیزی جا نزاشتم پاشدم رفتم تو اتاق، تو این روزهایی که اینجا بودم، هرچند اوایل بهم خیلی سخت گذشت اما بااومدن گرشا همه چیز عوض شد، حالم بهتر شد و با خبری که چند شب پیش بهم رسید سردرگم شدم... هومن مرده بود! هومنی که تا همین چند وقت پیش محکوم به زندگی باهاش بودم حالا دیگه رو این زمین راه نمیرفت، نفس نمیکشید، حالا دیگه زنده نبود! یادآوریش باعث نفس عمیقم شد. نه یادآوری خودش... یادآوری آزار و اذیتهاش که اگه اون خودکشی نبود بازهم ادامه پیدا میکرد، هومن مسئول همه تلخی ایامی بود که به من گذشته بود و من قصد بخشیدنش و نداشتم، من هنوز حتی با شنیدن اسمش از درون له میشدم، من هنوز دردهایی که باعثش بود و فراموش نکرده بودم... هرگز فراموش نمیکردم! غرق گذشته بی اختیار هوای چشمهام بارونی شده بود ، نشسته بودم رو صندلی ای که جلوی آینه بود و بی سر و صدا اشک میریختم، بخاطر خودم، بخاطر همه اون اتفاقات تلخ که جزیی از گذشته و زندگیم بود! با شنیدن صدای سامان و بعد هم ورود یهوییش به اتاق سریع با پشت دست اشکام و پس زدم : _یاسمن پس چرا هرچی صدات میزنیم نمیای بیرون، غذات یخ کرد! سرم و کردم تو کشوی میز و جواب دادم: _الان میام، دارم نگاه میکنم ببینم چیزی جا نمونه! زیر لب آهانی گفت و خودش و بهم نزدیک تر کرد، سامان تنها پسرخاله من بود و دوسه سالی هم از من بزرگتر بود که تکیه داد به میز و دست به سینه با اون چشمهای کشیده و مشکیش زل زد بهم: _رنگت چرا پریده؟ گریه کردی؟ بینیم و بالا کشیدم: _چیزی نیست، دلم... دلم واسه اینجا تنگ میشه! چشم ریز کرد: _باور کنم که این ماجرا ربطی به اون قضیه شاهچراغ نداره؟ چشمام و گرد کردم: _شاهچراغ؟ باز شروع کردی؟ و بلند شدم سرپا: _چندبار باید بگم چشمات آلبالو گیلاس چیده، من و چه به شاهچراغ؟ شونه بالا انداخت: _ولی من مطمئنم اون روز تو رو دیدم، دنبالتم اومدم ولی یهوتو جمعیت غیبت زد! با نوک انگشت رو سرش ضربه زدم: _منم مطمئنم مخت تاب برداشته، وگرنه میفهمیدی که من تموم اون روز و با سحر دانشگاه بودم! نفسش و فوت کرد تو صورتم: _خب حالا پررو نشو! و دستم و از سر و موهای مشکی پرپشتش پس زد و همزمان صدای سحر دراومد: _پس چیشد؟ حالا یکیم بفرستیم بیاد دنبال شما دو نفر؟ با صدای بلند جواب دادم: _اومدیم اومدیم و زودتر از سامان به سمت در خروجی از اتاق رفتم و کنار در ایستادم: _بفرمایید! و البته تا خواست قبل از من از اتاق بیرون بزنه، مانعش شدم و خودم زودتر بیرون رفتم: _مثل اینکه حواست نبود خانما مقدم ترن! چشم غره ای بهم اومد: _خانما آره ولی تو نه! و نگاه معنادارش و ازم گرفت و راه افتاد به سمت آشپزخونه که دنبالش رفتم و گفتم: _ادب و شعورم خوب چیزیه که تو نداری! کم نیاورد: _یعنی میخوای بگی تو داری؟ همزمان با ورود به آشپزخونه دیگه نتونستم جوابش و بدم و به مشتی که پشتش زدم بسنده کردم و رو صندلی کنار مامان رعنا نشستم که جای مشتم و ماساژ داد و کنار دایی یاسر نشست: _وحشی! و به خوردن ناهار مشغول شدیم... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

🍂🍂🍂🍂🍂🍂 💫🍂🍂🍂🍂 💅💫🍂🍂 🍂🍂🍂 🍂🍂 🍂 #استاد_مغرور #دانشجوی_شیطون #پارت427 چطوری نترسم؟ خودت و بذار جای من فکر کن داری بچه شیر میدی یهو چشم باز کنی ببینی یکی بالاسرته همینطور که میخندید تخت و دور زد و همزمان با دراز کشیدن رو تخت جواب داد: عزیزم من قابلیت شیردهی ندارم قبل از اینکه جوابی بهش بدم ترانه که انگار سیر شده بود از من دل کند و چرخ زد سمت عماد و با دیدن خندههای عماد شروع کرد به خندیدن که خون عماد به جوش اومد و گرفتش تو بغلش و همینطور که تو هوا تکونش میداد گفت از اولشم میدونستم تو طرف منی! و هی بالا پایینش کرد که متوجه نگاه خیره مونده تیدا شدم لبهاش بند شیر خوردن بود اما چشمهاش خیره به عمادی که داشت با ترانه دل میداد قلوه میگرفت و یهو مثل اینکه اشتهاشم کور شد که سرش و گذاشت رو سینم و بی صدا ية عماد و ترانه زل زد و از اینطور دیدنش جیگرم کباب شد که نگاه تاسف باری به عماد انداختم و بعد تیدا رو به آغوش کشیدم و پرشور و شوق تر از عماد با فاصله از خودم گرفتمش بالا و هی آوردمش پایین و با صورت رفتم تو شکمش تا بخندونمش! چند باری این کار و تکرار کردم تا بچه سر ذوق اومد و بعد هم حسابی بوسیدمش که صدای ترانه در اومد! عماد باهاش حرف میزد و بالا و پایینش میکرد اما این بوسه های من و تیدا برای ترانه تازه و دل خواستنی بودن که حالا به نق نق کردن انداخته بودش عماد نفس عمیقی کشید و همینطور که ترانه رو میبوسید تا بچه احساس حسودی نکنه گفت: صدبار بهت گفتم اینا دو قلوعن فرق نذار از این حق به جانب حرف زدنش انقدر زورم گرفت که تمسخر آمیز زل زدم بهش و گفتم اره من بودم یه ربع داشتم با ترانه دل و قلوه رد و بدل میکردم و تیدا رو به تماشا گذاشته بودم از رو که نمیرفت اما خندید و ترانه رو گرفت سمتم خب بیا جابه جاشون کنیم سو تفاهما برطرف بشه؟ تیدا رو تحویلش دادم و ترانه رو ازش گرفتم بر طرف که نمیشه ولی خب! و این بار ترانه رو کنارم خوابوندم و عماد هم تیدا رو خوابوند کنارش و حالا مثل به پرانتز بودیم و بچه ها داخل این پرانتز چرخیده بودن سمت هم و با لب و دهن همدیگه ور میرفتن که عماد با شیطنت گفت: نوبتی هم که باشه نوبت شماست! و با انگشت اشارش زد رو لباش و با همون انگشت به لبهای من اشاره کرد که از بالا نیر بچه ها بالا تنمون به سمت هم نزدیک شد و صورت هامون تو پنج سانتی هم قرار گرفت آماده این بوسه چشم دوختم به عمادی که مات لبهام بود و صورت هامون بهم نزدیک تر شد اما همینکه لب هامون خواست بهم برسه صدای گریه همزمان بچه ها باعث شوکه شدن و جا خوردنمون شد! با هول و هراس از هم دور شدیم که در کمال تعجب بچه ها آروم گرفتن و زدن زیر خنده... پارت اول رمان 👇 https://eitaa.com/laqe_jigh/13005 🍂 🍂🍂 🍂🍂🍂♡ @laqe_jigh ♡ 💫🍂🍂🍂 💅💫🍂🍂🍂 🍂🍂🍂🍂🍂🍂

کوچک‌ترین کاری که می‌توان برای #امام_زمان انجام داد! ❤#اَللهُم عَجّل لِوَلیکِ الفرج❤ 🌺امام زمان (عج): اراده ى حتمى خداوند بر این قرار گرفته است که ـ دیر یا زود ـ پایان حق، پیروزى، و پایان باطل، نابودى باشد. 📚بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۹۳ 🌺امام مهدى علیه السّلام فرمودند: منم كه زمين را از عدالت لبريز مى كنم، چنان كه از ستم آكنده است. 📚بحار الأنوار، ج۵۲، ص۲ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

⭐️⭐️⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️ #لجولجبازی #پارت_274 بعد از گذشت چند ساعت، بالاخره هواپیما تو فرودگاه تهران زمین نشست. برگشتم تهران. تهرانی که هواش آلوده بود اما برای من دیگه دلگیر نبود، حالا امید داشتم به زندگی کردن، بی ترس و دلهره، با خیال راحت! با دیدن مامان لبخندی بهش زدم و به سمتش رفتم، اومده بود دنبالم که به محض رسیدن بهش بغلم کرد: _رسیدنت بخیر عزیزم زیر لب تشکری کردم و راه خروج از فرودگاه رو در پیش گرفتیم. سوار ماشین مامان شدیم و راه افتادیم، هوا سرد بود اما شیشه پنجره رو پایین دادم و دستم و بیرون بردم... چشم هام و بستم و سعی کردم همه فکرهای پریشونی که یه سرش به هومن و گذشته مربوط بود و دور بریزم که صدای مامان و شنیدم: _دستت و بیار تو، هوا سرده! چشم باز کردم: _خوبه! و عمیق نفس کشیدم که مامان نگاه گذرایی بهم انداخت: _کی بهت گفت که اون اتفاق واسه هومن افتاده؟ اون پسره؟ ابرویی بالا انداختم: _چیزی که اهمیت داره اینه که هومن مرده! سری تکون داد: _تو حتی حالا که دیگه اون زنده نیست بازم باهاش بدی! شمرده شمرده گفتم: _بلاهایی که سرم آورده انقدر زیاد و دردناکن که حتی از مردشم متنفرم! و قبل از اینکه این بحث بخواد ادامه پیدا کنه دستم و بالا گرفتم: _لطفا دیگه چیزی راجع بهش نگید، نمیخوام اوقاتمون تلخ بشه، حالا دیگه میخوام زندگی کنم! زیرلب باشه ای گفت و ادامه داد: _خیلی خب بگو ببینم، شیراز خوش گذشت؟ آروم خندیدم: _مگه میشه سحر دیوونه پیشت باشه و خوش نگذره؟ و بلافاصله قیافم گرفته شد: _هیچی نشده دلتنگش شدم! مامان لبخندی زد: _پس حسابی خوش گذشته، خوشحالم از این بابت! متقابلا  لبخندی تحویلش دادم: _شما چیکار میکنید، من نبودم یه نفس راحت کشیدید هوم؟ نفسش و بیرون فرستاد: _تو نبودت اوضاع خیلی واسه اردشیر خوب پیش نرفت چشم ریز کردم: _چرا؟ مامان جواب داد: _فقط اون قول و قرارهای سیاسی بین پدرت و همایون بهم نخورد، ضرر و زیان ساخت و سازی که باهم شریک بودن هم به پای اردشیر بود بخاطر همین مجبور شدیم سهام کارخونه و خونه باغ لواسون و حتی آپارتمانی که بابات واسه تو پیش خرید کرده بود همه و همه رو بفروشیم تا بدهی همایون و بدیم! پوزخندی زدم: _پس پول زور دادید بهش، من نمیفهمم این چه قراردادی بود چه شراکتی بود که همه ضرر و زیانش به پای بابا نوشته شده! مامان با مکث گفت: _قراردادشون همین بود، هرکسی که پا پس میکشید باید این زیان و پرداخت میکرد و جدایی تو از هومن معنی ای نداشت الا پا پس کشیدن بابات! دستم از عصبانیت مشت شد و چیزی نگفتم بااین حال مامان ادامه داد: _دیگه هیچکدوم از اینا مهم نیست عزیزم، لازم نیست خودت و ناراحت کنی برای من و اردشیر همین که حالا روبه راهی کافیه! و همزمان با رسیدن به خونه گفت: _رسیدیم و ماشین و داخل پارکینگ برد... ⭐️ ⭐️⭐️ ⭐️⭐️⭐️

🍃🌸 🌸 🎥 | سوالی جالب در مورد ولادت امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و پاسخ به آن 👤 | حجت الاسلام جعفری 🌸 🍃🌸