💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_پنجم (آخر) #قسمت_سیزدهم با همه خستگی طی #مسافت طولانی بندر تا مرز #شلمچه، ازدحام غیر قابل تصور عبور از مرز و پس از #ساعتها پیمودن مسیر مرز تا ورودی شهر نجف، باز هم شوری #شیرین در تمام رگهایم میدوید که هنوز مرقد #امام_علی(ع) را ندیده و نمیتوانستم #منظره رؤیایی اش را #تصور کنم. حالا تا #دقایقی دیگر بر کسی #میهمان میشدم که این #روزها با آهنگ کلماتش #خو گرفته و با مطالعه #مداوم نهج البلاغه اش، بیش از #پیش شیفته کمالاتش شده بودم. در تمام طول مسیر از مرز تا شهر نجف، روی سرِ #شیعیان میهمان #نواز و بی ریای عراق قدم میگذاشتیم که با #ماشینهای شخصی خودشان، زائران را در طول مسیر منتقل میکردند و با همان #زبان خودشان و کلماتی که از زبان فارسی #آموخته بودند، #رهسپاریمان را در مسیر زیارت امام حسین(ع) میستودند و مدام خوش آمد میگفتند. در هر #روستا و کنار هر خانه ای #بساط پذیرایی بر پا کرده تا به #استکانی چای عراقی و خرما و یا هرچه در دسترسشان بود، #خستگی را از تن #مردم به در کنند و #خدا میداند با چه اخلاص و #محبتی از زائران #پذیرایی میکردند که انگار میزبان #عزیزترین عزیزان خود بودند تا جایی که وقتی در #کنار یکی از موکبها برای تجدید #وضو و اقامه نماز مغرب توقف کردیم، هر کدام از اهل طایفه برای ارائه خدمتی، مشتاقانه به سمتمان آمدند. #پیرمرد خانواده به سمت #وضوخانه راهنماییمان میکرد و بانوی #خانه با تشت و پودر آمده بود تا لباسهایمان را بشوید و هنوز #نمازمان تمام نشده، سفره شام را پهن کرده و بی توجه به تعارفهای ما، با نهایت #مهربانی غذای #لذیذشان را آوردند. و شاید #خدا میخواست اوج خدمتگذاری این بندگان #مخلصش را به #رخ ما بکشد که #برق هم رفت تا در تمام طول مدت صرف #غذا، پیرمرد #خانواده با چراغ قوه بالای سر ما به خدمت بایستد و دست آخر با چه #محبتی ما را بدرقه کردند. و باز موکبهای دیگر دست بردار نبودند که هر کدام سرِ راهمان را میگرفتند تا #میهمان خانه آنها شویم و هر کدام میخواستند #افتخار پذیرایی از میهمانان امام حسین(ع) را از آن #خودشان کنند و ما #شرمنده این همه مهربانی #بی_منت، از کنارشان عبور میکردیم. ادامه دارد... ✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊

💠 #جان_شیعه_اهل_سنت| #فصل_پنجم (آخر) #قسمت_سی_و_دوم نماز #صبح را خواندم و حتی حال رو در رو شدن با مامان خدیجه و زینب سادات را هم نداشتم که هوای #گرفته اتاق را بهانه کردم و با پوشیدن کفش هایم، به حیاط #موکب رفتم. جایی دور از جمع #مردانی که دیشب را در حیاط خوابیده بودند، نشستم و تازه فهمیدم کف #پاهایم تاول زده و حالا که دوباره کفش هایم را پوشیده بودم، سوزش تاول ها سرباز کرده بود، ولی حال من ناخوش تراز آنی بود که به این جراحت ها خم به ابرو #بیاورم و غرق دریای طوفان زده غم هایم، خیره به سیاهی #شب بودم که صدای سلام مجیدم را شنیدم. کوله پشتی اش را #بسته و آماده حرکت، بالای سرم ایستاده بود و باچشمان #مهربانش نگاهم میکرد که به زحمت لبخندی نشانش دادم و #فهمید حال خوشی ندارم که با دلواپسی سؤال کرد: «چیزی شده الهه جان؟» میدیدم #چشمانش از شادی این حرکت عاشقانه، هر روز بیشتر از روز #پیش می درخشد و #دلم نمی آمد این حال خوشش را خراب کنم که برای #دل خوشی اش بهانه آوردم: «نه، چیزی نشده.» که دلش خوش نشد و باز پرسید: «خسته ای؟» و اگر یک #لحظه دیگر اینطور با محبت نگاهم میکرد، نمی توانستم #دردهای مانده بر دلم را #پنهان کنم که آسید احمد رسید و خلوتمان را پر کرد. به احترامش از جا #بلند شدم و #جواب سلامش را دادم که مامان خدیجه و زینب سادات هم آمدند و به راه افتادیم. میدیدم مجید می خواهد از آسید احمد فاصله بگیرد و بیشتر با من #قدم بردارد، بلکه از راز دلم با خبر شود و من نمی خواستم از بار رنج هایم، چیزی بر دلش بگذارم که از مامان #خدیجه و زینب سادات جدا نمی شدم تا دوباره در حصار مهربانی اش گرفتار نشوم. حالا درد و #سوزش تاول های پایم هم بیشتر شده و به #وضوح می لنگیدم که مامان خديجه متوجه شد و پرسید: «چی شده مادرجون ؟ #پات درد میکنه؟» لبخندی زدم و خواستم پاسخی بدهم که زینب سادات هم سؤال کرد: «کفشت #اذیتت میکنه؟» و من حوصله صحبت کردن هم نداشتم که با #لحنی ساده پاسخ دادم: «نه، خوبم!» و سرم را #پایین انداختم تا دیگر چیزی نپرسند و سعی می کردم قدم هایم را محکم و #مستقیم بردارم تا خیالشان راحت شود. هر لحظه بر #انبوه جمعیت در جاده #افزوده می شد و به قدری مسیر شلوغ شده بود که حرکت به گندی انجام می شد و همین قدم زدن های آهسته، لنگیدن پایم را #پنهان میکرد. هرچه به #کربلا نزدیک تر می شدیم، شور و نوای نوحه های #عزاداری که با صدای بلند از سمت موکب ها پخش می شد، #بیشتر شده و فضای پخش نذری گرمتر میشد و نه فقط عراقی ها که هیئت هایی از ایران، #افغانستان، لبنان و کویت هم #موکبی برپا کرده و هر کدام به تناسب سنت خود، از عزاداران اربعین پذیرایی می کردند. کار به جایی رسیده بود که #موکب داران میهمان #نواز عراقی، به میان جاده آمده و با حضور گرم و مهربان خود، مسیر زائران را می بستند، بلکه مفتخر به میزبانی از میهمانان امام حسین می شوند و به هر زبانی #التماسمان می کردند تا از #طعام نذری شان نوش جان کنیم. چه همهمه ای در #فضا افتاده بود که باد شدیدی گرفته و پرچم های دو طرف جاده را به #شدت تکان می داد. غرش غلطیدن پرچم ها در دل باد، در #نغمه نوحه های حسینی پیچیده و با زمزمه زائران یکی می شد و در آسمان بالا می رفت تا #نشانمان دهد دیگر چیزی تا کربلا نمانده که بانگ اذان هم قد کشید و فرمان اقامه نماز داد. در بسیاری از موکب ها، نماز به #جماعت اقامه می شد و دیگر زائران برای رسیدن به کربلا سر از پا نمی شناختند که بی آنکه در خنکای #خیمه_ای معطل شوند، باز به راه می افتادند که بنا بود #امشب سر بر تربت کربلا به زمین بگذاریم. ادامه دارد... ✍️نویسنده: #فاطمه_ولی_نژاد @shahid_hajasghar_pashapoor 🌹🕊